W pokoju Thijs był pierwszy. Z jednej strony cieszył się, że mógł załatwić wszystkie najważniejsze sprawy i po prostu wyjść, zanim ktokolwiek inny przyjdzie, z drugiej i tak wiedział, że prędzej czy później będzie musiał się zmierzyć z Edgarem. Chyba wolał prędzej. Skrycie wierzył, że Fairwyn w pięć minut nie zniszczy mu całych wakacji.
Pomniejszoną torbę bez większego trudu położył na łóżku najbliżej okna i odczarował ją do normalnych rozmiarów. Gdy wyjeżdżał, wydawała się być mniejsza, ale trudno. Z pokrowca wyciągnął okulary przeciwsłoneczne, które założył na nosa, a z najmniejszej kieszeni zabrał paczkę swoich ulubionych Lordków. Liamowi raczej nie będzie przeszkadzało, że zapalił na balkonie, a Edgar nie bardzo go obchodził w tej kwestii. Przecież go nie zabije, a poza tym i tak nie byli w zbyt przyjacielskich nastrojach – chyba. To zabawne, że nauczyciel zielarstwa, przy Fairwynie czuł się trochę, jakby dalej był na studiach.
Otworzył szeroko na oścież drzwi balkonowe, a przyjemna nadmorska bryza wpadła do pomieszczenia. Po co oni je w ogóle zamykali? Przez to w pokoju było tylko duszno i gorąco – trochę w jak jakieś saunie. No może to lekka przesada, ale w każdym potwornie ciepło.
Zakręcił starą różdżką między palcami i przyłożył jej koniec do papierosa w ustach. To chyba najlepsze zastosowanie jakie znalazł dla tego drewnianego patyczka – zapalniczka. Kolejnym machnięciem różdżki przymknął drzwi, by dym nie leciał do środka. Nawet jeśli nie pachniał źle, to wolał oszczędzić tej przyjemności mieszkańcom. Zaciągnął się nieco mocniej i wypuścił z płuc przyjemny, w odczuciu Holendra waniliowy dym.

Nie miał pojęcia w co się pakuje, zatrudniając się w Hogwarcie. Objął posadę nauczyciela po to, żeby mieć pod ręką zaplecze naukowe i wystarczająco dużo czasu na znacznie istotniejszą dla niego pracę, jaką było badanie starożytnych kultur, nawet jeżeli już tylko zza biurka. Brytyjska szkoła magii postanowiła jednak uprzykrzyć mu życie jeszcze bardziej, zmuszając do pilnowania gówniarzy także w wakacje.
Edgar nie należał do ludzi krytykujących młodsze pokolenia i wzdychających do starych czasów. Ludzkość była irytująca niezależnie od okresu. A jednak musiał przyznać, że szkolne wakacje, których nie było za jego czasów, były bardzo przykrą niespodzianką i fatalną zmianą.
Najbardziej w tym wszystkim nie podobała mu się perspektywa dzielenia z kimś pokoju. W roku szkolnym miał przynajmniej swój gabinet, który szczęśliwie był przez większość omijany szerokim łukiem, w Grecji jednak odebrano mu prywatność zupełnie. Jak on miał w takich warunkach pracować?
Próbował wykręcić się problemami zdrowotnymi, ale nawet on nie mógł wymyślić co tak bardzo zagrażającego jego życiu, mogło go spotkać na do bólu nudnej Lefko. A rok temu byli podobno w Kolumbii… Co im się w dżungli nie podobało?
Wszedł do pokoju i z bólem stwierdził, że ktoś już tam był. Corbijn… No świetnie, nie marzył o niczym innym, tylko o dzieleniu sypialni z byłym, niedouczonym studentem. Chłopak był na szczęście na balkonie, który teoretycznie stanowił inne pomieszczenie, więc póki co mógł go ignorować.
Odłożył swoją torbę na łóżko, znajdujące się jak najdalej od tego zajętego przez Holendra i… tu właściwie kończył się jego święty spokój. Oprócz torby miał bowiem ze sobą klatkę z dwoma gołębiami. Wolał je od sów – były łatwiejsze w utrzymaniu, miały lepszą orientację w terenie, były mniej dzikie i nie powodowały takiej sensacji – a ponieważ konsultował i pomagał w badaniach prowadzonych w najróżniejszych zakątkach globu i potrzebował łączności ze światem, zawsze ciągał ze sobą przynajmniej dwa ptaki. Trzymanie ich wewnątrz odpadało, ze względu na współlokatorów i wszechobecne koty. Chcąc, nie chcąc, musiał się udać na balkon.
Wszedł trzymając klatkę i zmierzył młodego profesora szybkim, wnikliwym spojrzeniem, po czym zupełnie tracąc nim zainteresowanie, zajął się poszukiwaniem dobrego miejsca na gołębie.
- Dzień dobry – rzucił tonem, który nie wskazywał ani na to, że życzy Corbijnowi dobrego dnia, ani że oznajmia, że dzień jest dobry; ani że sam dobrze się tego ranka czuł, ani że uważa, że tego dnia należało być dobrym, ani nawet na to, że w taki piękny dzień dobrze jest wypalić fajkę na świeżym powietrzu.*
W końcu zaklęciem przyczepił klatkę dwa metry nad balkonem i powiększył ją. Nie powinna nikomu przeszkadzać, szczególnie, że była wyciszona. Przyglądał jej się jeszcze chwilę w zamyśleniu, po czym rzucił na nią jeszcze Protego totalum, na wypadek, gdyby tutejsze koty były nadzwyczaj skoczne.
Przez cały ten czas zdawał się nie zauważać Corbijna. W rzeczywistości jednak nie dało się zupełnie ignorować jego obecności. Zapach papierosów, nawet jakiegoś smakowego gówna, był nad wyraz drażniący dla kogoś, kto od trzech tygodni odmawiał sobie nikotyny.
Tak szybko jak się dało opuścił balkon i przysiadł na łóżku. Rozmyślał nad czymś przez moment, coraz bardziej nerwowo bębniąc palcami o materac i w końcu otworzył torbę.
To był bardzo zły pomysł - zabierać je ze sobą. Powinien był je wywalić jak zwykle, ale z drugiej strony, gdyby teraz ich nie miał, musiałby czekać na dostawę, a wnosząc po tym jak miał wszystkiego tutaj dość, dotarłyby do niego, kiedy już leżałby w śpiączce. Może więc jednak miał rację, pakując je…
Wyjął z torby napoczętą paczkę Trójkątów Bazyliszka.
Chyba, że było to rozumowanie podyktowane nikotynowym głodem. Merlinie jak on nienawidził papierosów.
Wyszedł na balkon, odruchowo stając najdalej jak się dało od drugiego mężczyzny i zapalił papierosa od różdżki. Trzy tygodnie. Trzy tygodnie i wszystko się poszło chędożyć, przez tego wstrętnego smarkacza, któremu trzy lata temu mógł za fajki wlepić szlaban. Ale słodka Morgano – oparł się o ścianę i patrząc gdzieś w dal, jakby odrobinę mniej ostrym spojrzeniem, ponownie się zaciągną - jak mu tego brakowało…


*kiedy Tolkien wejdzie za mocno

Przed rozpoczęciem pierwszego trudnego roku w Hogwarcie, zapowiadały się wspaniałe wakacje. Piękna, gorąca i magiczna Grecja – czego mógł chcieć więcej? Nie licząc towarzystwa w pokoju, było wręcz idealnie. O ile Liam był dosyć dobrą wiadomością dla Holendra, tak nie potrafił się uśmiechnąć na samą myśl, że poza nim w pokoju będzie jeszcze Edgar. Niespecjalnie płakał z tego powodu, ale tak - nie podobało mu się dzielenie łazienki z Fairwynem. Mógł tylko jak mężczyzna, przyjąć ten dosyć bolesny cios na klatę.
Gdy Fairwyn wszedł do pokoju, Corbijn poczuł się jakby ktoś dźgnął go pod żebra. Kolana delikatnie ugięły mu się pod naporem nieprzyjemnej aury bijącej od nauczyciela run. Ble. Nie wiedział czy to wina papierosów, które palił, greckiego klimatu czy Edgara, ale czuł jak w ustach mu zasycha. Jak wiele negatywnych emocji potrafił obudzić jeden człowiek. Ciekawe czy on w ogóle zdawał sobie sprawę, z tego jak działa na ludzi?
Czuł pewnego rodzaju ulgę, nie musząc wchodzić w żadną interakcje z Anglikiem. Z początku nieco bał się, że się do niego przypierdoli, ale na szczęście nic nie mówił. Nie żeby Holender miałby się przejąć jego opinią. Już i tak się chyba niezbyt dogadywali. Miał gdzieś jeśli będzie gorzej. Szczerze mówiąc to nawet by się ucieszył. Przynajmniej miałby jakąś pewność, że Fairwyn darzy go jakimś uczuciem.
Niestety wszystko co dobre kiedyś się kończy. Ehh, zachciało mu się zabierać jakieś zasrane gołębie na wakacje. Jakby na tych kilka tygodni nie mógł się odciąć od całego świata. Szczerze mówiąc to chyba nikt by nie zauważył jego zniknięcia. Corbijn był gotów postawić swoją miesięczną pensję, na to, że nikt nie przejąłby się zaginięciem Fairwyna.
Nie miał ochoty rozmawiać - nie z nim. Nie wypadało jednak zignorować jego przywitania. W końcu ostatnim razem przekonał się, że Edgar jest zwolennikiem savoir vivre. Przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Co z tego, że przestrzeganie kilku zasad, nie czyni z nas miłego człowieka. Dla Holendra, nauczyciel run był aspołecznym chujem. Z takim człowiekiem nie da się normalnie rozmawiać. Ciekawe czy w listach też był taki obojętny?
Delikatnym skinieniem głowy, przywitał współlokatora.
Przez moment przyglądał się jego ptakom. W gruncie rzeczy nic do nich niemiał. Trzeba przyznać, że Fairwyn dobrze się nimi zajął, chociaż Holendrowi nie przeszkadzałoby jakieś ćwierkanie. Nie lubił spać zbyt długo, bo cenił sobie czas. Lubił go wykorzystywać w miarę ambitnie. Nawet jeśli był na wakacjach to istniało wiele sposobów na przyjemny odpoczynek. Meh… Tylko dlaczego w takich momentach zastanawiał się o czym myślał Edgar? Ciekawość Holendra była męcząca. Jak wiele osób próbowało rozkminąć co siedzi w głowie tego człowieka.
Na moment odetchnął z ulgą, gdy współlokator wrócił do pokoju. Bez żadnych zmartwień mógł dokończyć papierosa. Lubiło to swoje smakowe gówno, bo za każdym razem smakowało nieco inaczej. Nie nudził się w przeciwieństwie do zwykłego tytoniu, ściąganego nawet z końca świata. Każdy jebał tak samo…
W każdym razie zaskoczył się nieco, gdy Fairwyn wyciągnął swoją paczkę papierosów. Nie spodziewał się, że Edgar pali. Normalnie pewnie by się ucieszył –„ucieszył”, bo nie życzył nikomu nałogów. Z kimś normalnym byłaby to potencjalna szansa na wymienienie kilku zdań, ale z nim już na samym starcie wykluczał taką możliwość. Nie potrzebował cichego towarzystwa na balkonie, gdy przypadkiem będzie miał ochotę zapalić. Albo co gorsza, by dołączał się do niego i Liama. Miał cichą nadzieje, że w razie czego uda mu się namówić Deara na jednego albo dwa papierosy.
Nie zostało mu zbyt dużo, ale nie chciał Kończyc Lordka przy Edgarze. Zgasił peta do szklanej popielniczki, którą ostrożnie podsunął do palącego nauczyciela. Zostawił ją na parapecie i szybko zniknął w pokoju. Merlinie ratuj! Zaklął w myślach i uciekł na moment do łazienki. Przejrzał się w lustrze i wyglądał okropnie. Zimną wodą przemył twarz i umył dłonie by pozbyć się zapachu po papierosach.
Wrócił do pokoju i usiadł na skraju łóżka.
Liam gdzie ty kurwa jesteś? Chciał, by Dear pojawił się w drzwiach.

Crowley zachował się tak, jak na miejscu zachowałby się każdy auror o prawie zdrowych zmysłach. Kiedy tylko zobaczył jak ogromna sterta papierów na niego czeka, stwierdził, że potrzebuje wakacji i musi odpocząć. Oczywiście, nie całkowicie. Część tego papierowego Olimpu zabrał ze sobą, z nadzieją na to, że uda mu się przez to w międzyczasie przebrnąć.
Oferta spadła na niego niczym hipogryf z jasnego nieba. Hogwart organizował wycieczkę i potrzebował opiekunów dla młodzieży, więc Alistair nawet się nie zastanawiał. Bardzo chętnie dołączy do uczniów szkoły, z którą prawie trzy dekady temu przyszło mu się rozstać, choć która zawsze leżała blisko jego serca. Była to, jakby nie patrzeć, bardzo dobra sytuacja na zapoznanie się ze zmianami, które zostały w niej poczynione.
Zgłosił się więc na ochotnika. Miał świadomość tego, że informacja o nowym dyrektorze departamentu aurorów wyjeżdżającym na wakacje po tygodniu od objęcia stołka wyląduje następnego dnia na pierwszych stronach gazet, ale niespecjalnie go to interesowało. Jego promocja była tak licznie rozchwytywanym tematem, że zdołał się już przyzwyczaić do horrendalnej ilości atencji ze strony magicznego świata.
To wydarzenie było po prostu zbyt interesujące.
Czym prędzej spakował wszystkie potrzebne rzeczy, pozałatwiał ostatnie sprawy w biurze i ruszył w miejsce, które niemalże nie miało sobie równych pod względem różnorodności historii antycznej.
=====
Pokój numer 14. Hotel całkiem imponujący, musiał przyznać, choć nie był skory do dawania komplementów nikomu i niczemu, nawet w myślach. Dowiedział się, że jego bagaże będą czekać już na miejscu, więc bez zbędnej zwłoki ruszył w stronę pokoju. Miał mieszane uczucia co do samej ideii dzielenia przestrzeni życiowej z innymi; normalnie sama myśl by go przeraziła, ale w sytuacji kiedy będzie miał okazję poznać nauczycieli Hogwartu, był w stanie jakoś to przeżyć.
Walizki czekały na niego przed drzwiami. Cztery, z czego tylko trzy zawierały ubrania i rzeczy, które uznał za przydatne i godne spakowania. W czwartej mieścił się jego prywatny belzebub, z którym będzie musiał się zmierzyć. Ale jeszcze nie teraz. Rozejrzał się wokół, a następnie zręcznym ruchem ruszczką wprawił walizki w stan lewitacji.
Zapukał dwukrotnie w drzwi i otworzył je.
Jego oczom ukazał się nadzwyczaj przyjemny widok.
O. Widać, że Hogwart się postarał. Bardzo przyjemny pokój. I to bynajmniej pusty z tego co widzę.
Przeleciał szybko wzrokiem obu mężczyzn znajdujących się w środku. Jedna z sylwetek stała na balkonie i była odwrócona tyłem do niego, druga siedziała na łóżku i był w stanie dostrzec twarz. Nadzwyczaj młodą, jak na opiekuna, a co tu dopiero mówić o nauczycielu. Przez głowę przeleciała mu myśl próbująca dociec, czy jest to jeden z tych licznych młodych talentów. - Dzień Dobry! - wykrztusił z siebie powitanie z bardzo mocną nutą nad wyraz podkreślonego entuzjazmu. Chciał zrobić dobre pierwsze wrażenie, bo jednak - chcąc nie chcąc - spędzi z tymi ludźmi trochę czasu. - Nazywam się Alistair Crowley i jestem jednym z opiekunów na tym obozie. Miło poznać.

Chyba nikt nie był zadowolony z tego układu. Edgara nie obchodziło jak do dzielenia z nim pokoju podchodzili jego współlokatorzy – był zbyt pochłonięty własnym dramatem. Każda przestrzeń, w której przebywał mężczyzna była ułożona jak od linijki. Zachowanie perfekcyjnego porządku w pomieszczeniu, w którym jak gdyby nigdy nic kręciły się jeszcze trzy osoby było niemożliwe. Wydawać się mogło, że byłaby to dla niego idealna sytuacja – w końcu Edgar uwielbiał nie tyle co porządek sam w sobie, ale właśnie jego tworzenie – po pierwsze jednak: nie mógł przecież grzebać i układać rzeczy należących do reszty lokatorów, po drugie: tworzenie czegoś nietrwałego można by o kant dupy rozbić.
Nie potrafił sobie wyobrazić pracy w takich warunkach – w miejscu tak bardzo naznaczonym ludzką chaotycznością. A pracować musiał – było to większe uzależnienie niż papierosy. Rozwiązywanie tajemnic było jedynym sensem jego życia i jedyną motywacją. Wiedział więc, że nie spędzi w tym pokoju wiele czasu.
Gołębie były mu potrzebne i, owszem, świat odczułby jego kilkutygodniową nieobecność, o czym sam mógł się przekonać, ilekroć budził się ze śpiączki. Czy ktoś go lubił, czy nie, nie mógł chyba zaprzeczyć, że w świecie archeologii Fairwyn mimo względnie młodego wieku, był w panteonie autorytetów. Mężczyzna konsultował w porywach do kilkunastu badań na raz, a przy niektórych był współautorem. Pomijając już to, że domagał się o niego świat, on sam tego potrzebował. Nigdy nie miało mu to zastąpić pracy w terenie i rozwiązywania problemu jak najbardziej samodzielnie, ale na więcej nie mógł liczyć. Chociaż "współpraca" brzmiała w jego uszach jak klątwa, to pocztowy kontakt z ludźmi mógł jeszcze znieść. Naukowy oczywiście. Nikt nie bawił się w listach w zbędne kurtuazje, tylko pisał czego chciał i dodatkowo nie trzeba byłonikogo przy tym oglądać.
Błogą chwilę z papierosem na balkonie, psuła tylko obecność Holendra. Doświadczenie podpowiadało, że chłopak prędzej czy później zachce zainicjować jakąś pogawędkę. Dlaczego ludzie nie mogli w spokoju nacieszyć się papierosem i zawsze musieli truć dupę? Corbijn chyba jednak czegoś się w życiu nauczył, bo siedział cicho. Ku uciesze Edgara skończył też szybko papierosa i zaraz zniknął z balkonu, pozostawiając Fairwyna sam na sam z niemal całym Trójkątem i analizą kastylijskiego manuskryptu w głowie.
Wszystko co piękne kiedyś jednak się kończy, a papierosy niestety nawet szybko. Mężczyzna zgniótł niedopałek w popielniczce i zawrócił do pokoju. Miał tylko wziąć kilka materiałów z torby i ulotnić się z pomieszczenia w poszukiwaniu mniej irytującego miejsca, przystanął jednak w pół kroku widząc nowego człowieka, zagradzającego drzwi. Ułamek sekundy trójka mierzyła się wzrokiem, kiedy nowo przybyły postanowił przełamać milczenie. Żaden mięsień na twarzy Edgara nawet nie drgnął podczas jego krótkiej prezentacji. W gruncie rzeczy czekał tylko, aż Crowley odtarasuje drzwi, a to mogło trwać Merlin wie ile, biorąc pod uwagę, że już z entuzjazmem zabrał się za small-talk.
- Edgar Fairwyn – odpowiedział po chwili milczenia (którą przeznaczył na refleksję nad gargantuicznym bezsensem ludzkich zachowań), głosem równie obojętnym, co jego wyraz twarzy – Roznoszę ręczniki – dodał z ledwo wyczuwalnym sarkazmem. Chciał dać mu do zrozumienia, że informacja o tym, że jest opiekunem była oczywista i absolutnie zbędna.
Nie czekając na żadną reakcję, podszedł do swojego łóżka, aby odnaleźć potrzebne mu archiwalia.