Odwróciła się powoli twarzą w stronę Ślizgona i spoglądając na niego z dziwną, nieprzeniknioną miną, mimochodem pomyślała, że właśnie zerka na niego jakby po raz pierwszy w życiu, zobaczyła go na nowo bądź w innym świetle. W lepszym?
Ani razu mu nie przerwała typowo ślizgońskiego wywodu bo choć jej się nieco cieplej na sercu zrobiło, to nie miała odwagi mu wyznać, jakie mogą ponieść w przyszłości konsekwencje tej całej magicznej więzi jaka ich połączyła. I choć młodociana dziewczyna była zaledwie puchonką, to z całą świadomością zdawała sobie sprawę, że z magią nie można igrać. Tak samo jak z ogniem. Obeznana z każdym czarodziejskim ceremoniałem jaki miał szansę zaistnieć w ich świecie, była o tyle w lepszej od Coltona sytuacji, że zdawała sobie sprawę z tego, iż każda zła podjęta decyzja - może mieć również koszmarne skutki dla jej towarzysza. Jednakże słowa kogoś z kim się związała, dość mocno nią wstrząsnęły. I sama jej postawa choć na pierwszy rzut oka, niebywale mocno spięta - odruchowo się rozluźniła i uśmiechnęła się nieco speszona do Gregersa po czym wypuściła pocieszne kociaki ze swych ramion. Sama zaś ściągnęła z siebie przemoczony sweter i odsyłając go za pomocą różdżki do łazienki - w dalszym ciągu cała mokra i pociągająca nosem, ruszyła w stronę kanapy gdzie rozłożył się jaśnie blondwłosy panicz. Nie mając za bardzo gdzie sama się rozłożyć - po królewsku legła więc na wyciągniętym Coltonie i przesuwając głowę do boku, spowodowała, że ta zaczęła swobodnie zwisać jej z kanapy. Cichym, mruczącym głosem przywołała do nich cztery sierściuchy i przyglądając się badawczo swym pociechom, namierzyła ulubieńca Gregersa. Czy to nie zabawne, że beżowy kociak mógłby być jej zwierzęcą podobizną? Nie dość, że jasny to jeszcze z błyszczącymi, czekoladowymi ślepiami i dziko zmierzonym futrem? Uśmiechając się czule do sierściucha, jęknęła nagle cicho gdy kark jej nieco zesztywniał i z powrotem zarzuciła swymi mokrymi i potarganymi kudłami na bark Gresa i westchnęła ostentacyjnie, spoglądając w sufit.
- Sara, Gresar, Colls i Sullie. - wymruczała nagle pod nosem i wskazała po kolei palcem na małe kocięta. Odwróciła nawet łepetynę w stronę Gresika i posłała mu złośliwy uśmieszek i po chwili niemalże natychmiast przybrała poważną minę, mechanicznie drapiąc paznokciami w obicie kanapy. - Dopóki sąsiedzi nas nie przyjdą przekląć, zgoda. - zgodziła się z rozbawioną miną i przygryzając dolną wargę, rozmyślała nad tym co jeszcze by dorzucić do ich nowego kodeksu postępowania na nowej drodze życia. - Jako twoja żona nie będę jednak gotować. Wybij to siebie z głowy Smoku! Jak będziesz śmiał mi podkradać kanapki to będę je robiła coraz gorsze, aby ci ozor wypaliło na wylot. Do sprzątania się nie nadaję, więc to też raczej odpada ale chciałabym mieć bibliotekę. Taką czadową. I gabinet do robienia eliksirów. To genialna sprawa! - wymruczała na jednym oddechu i podniosła dłoń do góry, jakby chcąc by i Gres na nią zerknął. Sama zaś stuknęła swoją różdżką w wytatuowaną obrączkę i uroczystym głosem odpowiedziała.
-  Myślę, że skoro wszyscy, którzy wiedzą już o tym, co poczyniliśmy w stanie nieludzkiego upojenia, powinniśmy podjąć wszelkie kroki, by uciszyć tych co najwięcej będą gadać. W Hogwarcie  już zdecydowanie zbyt dużo osób nas obmawia, a na mnie uwziął się ten piekielny de Montmorency. Momentalnie zmarszczyła brwi patrząc na swojego partnera niezadowolona i wznowiła swoją wypowiedź. - Na początku myślałam, żeby zabić świadków, przekupić Obserwatora i spalić wszystkie dowody świadczące o tym, że się hajtnęliśmy, ale doszłam do wniosku, że to nie humanitarne. I puchoni przecież tak nie postępują, tylko źli ślizgoni.. - wymruczała przeciągłym, przekornym głosem i uśmiechnęła się naraz z szerokim, niemal niewidocznym, cwaniackim uśmieszkiem.
- Dlatego by zrobić hogwarcki skandal na skalę  światową i odwrócić od nas uwagę, też pomyślałam.
Oświadczyła z pełną powagą niewinna puchonica i uśmiechnęła się jak tylko ślizgon potrafi.
W końcu uczyła się od Mistrza, prawda?

- Spoko. - Kiwnął głową, kiedy Sara wybrała nowe, całkiem fajne trzeba przyznać, imiona dla kociaków, po czym powtórzył się, gdy wyznała, że nie będzie gotować. Jedyny problem tkwił w tym, że Gregers także nie był mistrzem kuchni. Mówiąc szczerze, zupełnie nie miał talentu kulinarnego, a jajecznica, to szczyt jego możliwości, choć uparcie twierdzi, że gotować, to mu się po prostu nie chce. Lepiej brak zdolności zwalić na lenistwo, czyż nie? - Do tej pory jajecznica, kalafior i whisky nam wystarczyła, więc będzie git. - Rozłożył się jeszcze wygodniej na kanapie i w czułym, acz na pewno drażniącym geście, rozczochrał Puchońskie włosy, doprowadzając je do totalnego chaosu. Dumny ze swojego dzieła, uśmiechnął się szeroko i kontynuował. - A kanapki tak, czy inaczej będę ci podkradał tak, jak to robiłem do tej pory. - Puścił jej oczko, mając nadzieję, że ta mała zbrodnia ujdzie mu na sucho. - Sprzątanie? Przecież to się załatwi machnięciem różdżką tym bardziej, że ty przecież jesteś dobra z zaklęć, nie? - Na jej kolejne słowa, rozpłynął się zupełnie, mając wrażenie, że trafił na dziewczynę, która potrafi czytać w myślach. Kto wie, czy nie ukrywa przed nim jakichś zdolności do legilimencji! Zmierzył ją podejrzliwym wzrokiem, by zaraz potem pokiwać głową na wszelkie strony, dochodząc do wniosku, że nie może zwalić tego na genetykę. On po prostu... Idealnie trafił. Biblioteka brzmiała naprawdę dobrze, a laboratorium do robienia eliksirów, to już w ogóle szczyt Gregersowych marzeń! Miałby pod ręką wszystko, co potrzebne jest do uwarzenia mikstury dobrej na kaca, a sporządzenie jakiejś fajnej trucizny nie sprawiałoby już problemu. - Koniecznie musimy mieć to laboratorium. Albo nawet dwa, jak już się dorobimy. Tylko, że w mieszkaniu tego nie zmieścimy, więc musielibyśmy kupić jakiś taki zajebisty domek. To kieeedyś. - Wszak póki co żadne z nich nie miało pracy, więc takie bajery mogły pozostać tylko w sferze ich marzeń, ale! Przecież oczekiwanie podnosi atmosferę i ponoć im dłużej się na coś czeka, tym większa jest radość z otrzymania tego, prawda? A przynajmniej tak mówią teoretycy!
- Chwila, chwila, chwila, co? - Uniósł brwi, gdy Sara wspomniała o De Mortmorencym, a z natłoku emocji pominął całą resztę jej wypowiedzi. - Ten idiota do ciebie zarywa? Co za... Mało mu, kurwa, studentek, które latają za nim z wywieszonymi jęzorami, to się wziął za te zajęte! - Wydał z siebie dźwięk, który oscylował gdzieś między westchnięciem, a nerwowym warczeniem, po czym zerknął na Puchonkę i odchrząknął. Zdecydowanie zbyt często ulegał emocjom, kiedy chodziło o j e g o dziewczynę i czasami miał ochotę sprzedać sobie porządnego liścia prosto w twarz, kiedy tak się denerwował. - Na następnych zajęciach transmutacji taki rozpierdol, że odechce się temu kretynowi podrywać studentki. A tym bardziej te, które są już po ślubie! - Posłał jej łobuzerski uśmiech, a w głowie już układał sobie plan, jakby tutaj utrzeć temu cwaniaczkowi nosa. Może wleje mu do kawy coś mocniejszego, wcale nie mając na myśli alkoholu? Nie, żeby chciał go otruć! Tylko częściowo, jakiś eliksir na przeczyszczenie, mógłby przynieść całkiem zabawne efekty.
- Skandal, mówisz... - Zamyślił się na chwilę. - A co, gdyby tak podesłać obserwatorowi jakieś zupełnie wymyślone informacje. To znaczy, że na przykład... No nie wiem, że pan x, który jest z panną y, umawia się z 10 lat starszą panią z. Do tego pani z, jest zamężna i tak dalej i tak dalej, wiesz, co by z tego wyszło? Nasz ślub okazałby się tylko niewinnym dowodem uczucia, między dwójką zajebistych ludzi!