Jeśli ktokolwiek myślał, że Matias będzie się odnajdywał w tematach: chłopaki, makijaż, zakupy, ubrania dla dziewcząt - to bardzo się mylił. Jego styczność z kobietami głównie opierała się na uprzejmych rozmowach, wychowywał się z kuzynką, która raczej zachowywała się jak chłopak... Nawet jeśli to wszystko odnosiło się do mężczyzn, to Matias ciągle miałby problemy. Chyba w życiu nie zacząłby pogawędki z innym osobnikiem tej samej płci w temacie co ubrać na wyjście z dziewczyną.
Nie wiedział nawet po co niektóre dziewczyny o tym rozmawiają, skoro on sam rzadko zwraca uwagę na ubranie. Kobiety spędzają dwie godziny w łazience, a panowie w ogóle tego nie dostrzegają.
- Możemy iść do herbaciarni pani Puddifoot, ewentualnie do cukierni...
Miejsc ,,specjalnych" nie było dużo, jednak Matias starał się wybrać to co lepsze. Pieniądze jeszcze miał, nie wydał ich na nic... W skrytce trochę, przy sobie trochę.

Carmen popatrzyła na Matiasa wdzięczna że zaproponował herbatę. Sam pewnie stałby tam i czekała aż któraś z wielce podnieconych dziewczyn to zaproponuje. Nie lubiła się nikomu narzucać. oczywiście uwielbiał wymyślać gdzie mogłaby pójść jakby to wszystko wyglądało ale nigdy nikomu o tym nie mówiła. Bała się ze ktoś walnie tekst typu bez sens! po co tam w ogóle chodzić lepiej chodźmy do trzech mioteł itp. odezwała się cicho:
-Może chodźmy do Herbaciarni?-zaproponowała zdziwiona ze w ogóle się na to odważyła.

Matias nikomu chyba jeszcze nie powiedział słowa ,,bezsens", bo to bardzo nieuprzejme. Raczej mówił coś w stylu ,,a nie lepiej...?". Trzeba było przyznać, że jego wersje były lżejsze do przełknięcia. Mówienie nie jest sztuką. Sztuką jest przekazywanie informacji.
Wyciągnął w jej stronę ramię, aby się o nie oparła, po czym pożegnał cicho dwie rozmawiające dziewczyny. Chciał, żeby lepiej się poznały, nikomu nie żałował przyjaźni.
- Mam nadzieję, że nie będzie tłumów. - powiedział do Carmen.

Carmen popatrzyła na chłopaka i oparła rękę o jego ramię. Odwrociła głowę i spojrzał na dwie dziewczyny które najwidoczniej bardzo dawno się nie widziały. Uśmiechnęła się delikatnie. Lubiła patrzeć jak ludzie się dogadują.

Margaret słysząc, że jej towarzysze moja zamiar wyjść do herbaciarni zdała sobie sprawę, że pochłonęła ją rozmowa z Lauren. To w sumie nie była rozmowa a zwykłe chwalenie się swoim szczęściem. Postanowiła nie przeszkadzać Matiasowi i Carmen w wypiciu wspólnej herbaty. Kiwnęła im tylko i uśmiechnęła się przepraszająco.
- Mam nadzieję, że spotkamy się niedługo - powiedziała to tak na prawdę do obojga i pomachała im na pożegnanie.
- No, Lau! Dzis wieczorem pijemy ta herbatkę, nawet nie chcę słyszeć sprzeciwów! - Mówiła rozradowana Margaret.

Rzuciła krótkie „ do zobaczenia” Krukonowi i Puchonce, której imienia nadal nie znała, po czym uśmiechnęła się przepraszająco do Margaret.
- Wybacz, popsułam ci plany. Umówiłaś się z przyjaciółmi, a ja chamsko wam przerwałam. To już się więcej nie powtórzy! - obiecała, i jak na potwierdzenie swoich słów położyła dłoń na sercu, a drugą rękę uniosła w zabawnym geście do góry.
- Przykro mi, że muszę cię rozczarować, ale nie usłyszysz ani słowa protestu z moich ust! To do której dokładnie? - spytała, nie ukrywając swej radości. Jej życie ostatnio zmieniało się na lepsze.

Weszła do sklepu, drżąc z zimna, okryta tylko cieniutką kurtką, która, niestety, w dzień była idealna, jednak po zachodzie słońca stała się stanowczo nie na miejscu. Podeszła do sprzedawcy, najwyraźniej przysypiającego lub lekko pijanego (a najpewniej jedno i drugie) i zdecydowanym tonem wyrwała go z letargu:
-Dzień dobry! Poproszę jeden kałamarz atramentu z fioletowym pigmentem i samopiszące pióro...o, tamto, wzięte od samicy pawia...o, dziękuje. I jeszcze tamten notatnik...no, ten, zielony...ciemnozielony...tak, ten. Dziękuję bardzo. To będzie...7 galeonów, 8 sykli i 7 knutów, dobrze policzyłam?-rozbój w biały dzień, pomyślała.-proszę. Dziękuję bardzo, do wiedzenia.-rzuciła z uśmiechem usatysfakcjonowanego człowieka, po czym wyszła i skierowała swoje kroki w kierunku sklepu zonka.

Weszła tutaj z zamiarem kupna miotły, zawsze chciała się na niej nauczyć latać, ale najpierw trzeba było ją zdobyć. Podeszła do kasjera i powiedziała:
- Witam, czy nie macie tutaj jakiejś miotły?
- Mamy, i to dość dużo, na czym konkretnie ci zależy? Jedną z tych droższych, a może nie chcesz na nią wydawać wiele pieniędzy? - zapytał ekspedient.
- Jakąś tańszą, dopiero chcę się nauczyć na niej latać i nie zależy mi na żadnym drogim i dobrym sprzęcie. Jaka jest najtańsza.
-Najtańsza, to będzie Dębowy Grom 79, ale o wiele bardziej polecam ci Zmiatacza jedynkę, nie jest wiele droższy, a bracia Ollertonowie zarobili kiedyś pokaźny majątek na tych miotłach. Nie są najlepsze, ale na początek właśnie tą bym ci polecił.
- Dobrze, zdaję się na pańską opinię - powiedziała i uśmiechnęła się przymilnie.
- To będzie 62 galeony i 17 knutów.
Agnes wyciągnęła pieniądze, podliczyła i podała sprzedawcy. Wyszła ze sklepu zadowolona.

Regis dawno bywał w Hogsmeade, a już na pewno w tym sklepie. Jednak, prędzej, czy później, musiał się tu pojawić. Powód był prosty - kończył mu się pergamin, który przecież mógł się przydać w każdej chwili! Poza tym i pióro mu się już zużyło, dlatego musiał także zainwestować w nowe. Z taką myślą przyszedł do sklepu, robiąc po drodze małą sensację, mianowicie przez swoją fryzurę, a raczej jej kolor. No cóż, tak to jest, jak się łączy eliksiry, których nie powinno się mieszać. Całe szczęście, że jedynym skutkiem ubocznym była zmiana barwy jego włosów, a nie coś gorszego. Co i tak było czymś złym, bo przecież on tak lubił swój blond! No, ale cóż, musiał się zacząć przyzwyczajać, bo jak na razie antidotum nie było dostępne. No, więc przyszedł do tego sklepu, jak już wcześniej było wspomniane i zaczął oglądać towary, które to zamierzał później kupić.

Tego nieco deszczowego niedzielnego popołudnia, kiedy Carmen wyjątkowo nie miała czym się zająć postanowiła udać się do Hogsmeade. Wszak, postanowiła po dość długiej nieobecności w końcu nadrobić zaległości na zajęciach i przydałyby jej się jakieś przybory szkolne. Ażeby się przypadkiem po drodze nie nudzić wzięła ze sobą swój aparat i pstrykała praktycznie całą drogę. Szkoda tylko, że nie spotkała po drodze żadnych ludzi. Zawsze wolała fotografować ludzi, niż przyrodę. Szczególnie, gdy się tego nie spodziewają. Choćby nie wiem jak próbowało się udawać poszczególne emocje, zawsze będą się różniły od tych, pokazywanych szczerze.
Tak więc jak już było wspomniane szła, w swoich ulubionych trampkach (teraz już tak ubłoconych, że trudno byłoby je rozpoznać) i krótkim płaszczyku. W Hogsmeade nie była jeszcze tak obeznana jak w Londynie, więc musiała uważnie patrzeć gdzie idzie, W końcu natrafiła na miejsce swoich poszukiwań - na sklep Scrivensaft'a. Wchodząc od razu poczuła ten uwielbiany przez nią zapach pergaminu. Przywitała się szerokim uśmiechem i niespiesznym krokiem udała się do działu piór.

Brr, znowu ten paskudny deszcz, który, nie dość, że moczył całe ubranko, oblepiał buty błotem i niszczył jakże misterną fryzurę, sprawiał dodatkowo, że Manuela obezwładniało paskudne poczucie beznadziei i ogólnej depresji połączonej dodatkowo z zimnem, co przypominało mu nieco spotkanie z dementorem podczas drugiego zadania - bynajmniej nie było to wspomnienie zbyt przyjemne i ciekawe, a powracało do niego za każdym razem, gdy był zmuszony do wyjścia na zewnątrz w taką paskudną pogodę. Tym razem uczynił to z wielkim bólem serca, bowiem odkrył, że skończył mu się atrament (czy on w ogóle kiedykolwiek go posiadał? hmm), a rodzinka i przyjaciele od ładnych paru tygodni dobijają się do niego listownie, żądając odpowiedzi. Próbował rozpytywać, ale jak na złość, nikt nie miał chęci pożyczyć mu swojego kałamarza, nawet próba wymuszenia go siłą na jakimś pierwszoroczniaku wyszła mu kiepsko, bo dzieciak chwycił pojemniczek i uciekł z wrzaskiem. Uroczo.
W związku z tym, chąc nie chcąc (zdecydownie bardziej nie chcąc), udał się do sklepu papierniczego, odziany w dziesięć swetrów, a i tak drżąc z zimna. No, ale dał radę, wszak zimę przeżył, to i to przetrwa!
W sklepie ogarnęło go cudowne ciepło, dlatego od razu pozbył się jednego ze swetrów i udał się do odpowiedniego działu. Złapał dwa potężne kałamarze, po czym przeszedł dalej, by kupić pióro; niespiesznie rozglądał się po półkach, aż dostrzegł coś, a raczej kogoś, i kompletnie go zamurowało.
Z letargu wyrwał go dopiero huk spadających na ziemię (i jego buty też, nawiasem mówiąc) kałamarzy, które malowniczo poplamiły wszystko dookoła. Obrzucił podłogę i nieuważnym spojrzeniem, a następnie przeniósł wzrok na Carmencarmencarmencarmencarmen...
...-Carmen? A cccccccc-cotyturobisz? - spytał idiotycznie, ale naprawdę, nie miał pojęcia.

Po co tyle tych piór?! Człowiek przychodzi sobie zupełnie niewinnie, kupić jedno małe piórko a tu weź się zdecyduj! Różne kolory, kształty, właściwości. A są jeszcze samopiszące. Carmen przechadzała się w tą i z powrotem, szukając przy okazji jakiegoś odpowiedniego atramentu. Przy jej piśmie powinna raczej wybrać, czarny - odpowiednio kontrastujący i pozwalający jako tako odczytać zapis (i tak już utrudniony poprzez liczne kleksy i pokreślenie).
Będąc niebotycznie odpowiedzialną osoba, która najpierw myśli potem robi wybrała atrament o kolorze zielonym. No bo... wszystko takie szare, to chociaż jej listy będą zielone, a co! Okej, chociaż atrament wybrała.
A pióro? To dłuższe, czy krótsze, a może to lepiej układające się w ręce?
Rozglądając się zauważyła w dalszej części sklepu miotły. O. Dziwne. Artykuły papiernicze i... miotły? No tak, człowiek przychodzi z kilkoma galeonami po pióra i z pewnością od razu namyśli się an kupno super szybkiej miotły za średnio 100g!
W tym momencie usłyszała jakiś huk, który spowodował iż odwróciła się gwałtownie.
Tak, tego jeszcze brakowało!
Tymi swoimi tanecznymi obrotami, mających na celu ujrzenie wszystkich produktów znajdujących się w sklepie, musiała strącić parę kałamarzy z półki. Spuściła wzrok na ogrom kolorów mieszających się na podłożu. Rozważała właśnie, czy wyciągnąć aparat i zrobić zdjęcie, czy też szybko zwiać udając, ze nie jest niczemu winna. Ostatecznie, zapewne to ona musiałaby za wszystko płacić. A nawet, tak dokładnie na pamiętała czy wzięła pieniądze...
I wtedy usłyszała jąkanie. Znajomy głos... Chyba wymawiał jej imię...
Powoli uniosła wzrok, dopiero dostrzegając, ze nie jest sama. Śpiący właściciel chyba także, bo słychać było jego kroki.
- Manuel - powiedziała cicho, mimowolnie kierując wzrok na jego usta, które miała ochotę pocałować.
- Och. Cześć... Tak dawno Cię nie widziałam! - rzekła już pewniej, podchodząc szybko i całując go w policzek. Jakby nic się nie stało. I chyba źle zrobiła, że podeszła tak blisko.

Szczerze mówiąc, Manuela także nieco przytłaczał ten zdecydowanie zbyt szeroki asortyment sklepu. Natłok piór wszelkiego rodzaju był wręcz przerażający, tym bardziej, że on sam uważał iż przedmiot ten ma służyć do pisania (ależ odkrywcze), a różnica między tym, jak pisze zwykłe, szarobure, a jak tęczowe, długie na pół metra i śpiewające hymn narodowy przy pisaniu dłuższych tekstów! Choć musiał przyznać, że te samopiszące wyglądały całkiem nieźle, powinien się kiedyś w nie zaopatrzyć. Ileż czasu i energii mógłby zaoszczędzić! Niebywałe. W każdym razie, gdy dostrzegł ten ogromny wybór, naprawdę się ucieszył, że nie jest tu po pióro, a po atrament, którego, nawiasem mówiąc, też było za dużo; nie poszedł jednak w ślady dziewczyny i, jako że był niezwykle konserwatywny, zdecydował się na zwyczajny, czarny, z doświadczenia wiedząc, że jest on najbardziej czytelny. A jego pismo bynajmniej nie prezentowało się lepiej od bazgrołów Carmen!
Ach, tyle mieli ze sobą wspólnego; doszedł do tego iście magicznego wniosku, gdy dostrzegł, że ona również zrzuciła parę kałamarzy na ziemię, tworząc tym samym cudowny atramentowy wzór na podłodze. Awww! Wyglądało doprawdy rozkosznie, nawet perspektywa spotkania z rozgniewanym właścicielem sklepu nie wydawała mu się zniechęcająca, bo, w gruncie rzeczy, taka demolka sklepu jest całkiem fajna, hehe.
Niestety, nie mógł się zbyt długo napawać widokiem bałaganu, bo usłyszał odpowiedź, a chwilę później nawet buziaka, co już kompletnie go rozbiło na kilkadziesiąt części. Biorąc pod uwagę fakt, jak bardzo był na nią wściekły, jaki miał do niej żal i pretensje, powinien teraz odwrócić się i wyjść, ale, kierując się własną logiką, nie zrobił tego, tylko modlił się w duchu, żeby ona nie odchodziła.
- Taaaaa - potwierdził, nieświadomie drapiąc się po główce w geście zakłopotania - Ostatni raz chyba, kiedy mnie rzucałaś dla Diega.
Oj. Miało zabrzmieć, jakby naprawdę nic się nie stało i go nie obchodziło, wyszło zdecydowanie za gorzko.

Mieli ze sobą mnóstwo wspólnego. Dlatego też Carmen miała do Manuela taką wielką słabość. Jeszcze za czasów, kiedy byli ze sobą, dziewczyna kompletnie nie wyobrażała sobie bez niego życia. Był to też pierwszy w jej życiu związek, który traktowała jako coś poważniejszego, dojrzałego...
Tylko nie wyszło. Wszystko było iście idealnie, ona kochała go, on kochał ją, byli szczęśliwi! I to wcale nie była jej wina. Po prostu pojawił się Diego, który nagle, ot tak, zajął od dłuższego czasu zajęte miejsce Manuela w sercu Carmen.
Diego zresztą, szybko się znudził. Praktycznie po jednej nocy...
Przez cały ten czas Carmen zastanawiało jedno. Czy rzeczywiście warto było rozbijać związek z Manuelem dla jednej nocy z Diegiem? Bo ona właściwie nie wiedziała kogo kochała. Albo czy kochała któregokolwiek w ogóle. Może po prostu potrzebowała przerwy?
Pamiętała dobrze, sytuację kiedy robiła zdjęcia Diegowi. Nagle zupełnie zapomniała o Manuelu i o spotkaniu na które byli umówieni wieczorem. Ten chłopak miał jakiś jedyny w swoim rodzaju czar, urok, który ją opętał.
Ale Diega teraz nie było. A przynajmniej nie widywała go ostatnimi czasy. Może wrócił do Meksyku? A może jest w Hogwarcie, tylko nie chce z nią utrzymywać kontaktu?
Nie wiedziała. Nie wiedziała też zupełnie, co powinna odpowiedzieć Manuelowi. Że jej przykro...? Że nie chciała...?
- Diega już nie ma - powiedziała cicho, właściwie nawet nie odpowiadając na jego oskarżenie. Bo właściwie co mu to da? Po co się w ogóle tłumaczyć?

Ach tak, Carmen i Manuel, idealna para roku 2011! Nie ma co zaprzeczać, razem wyglądali naprawdę uroczo i w ogóle było cudownie. No właśnie, skoro było im tak dobrze i słodko, skoro oboje tak się kochali i nie wyobrażali sobie dalszej egzystencji bez siebie nawzajem, skoro snuli dalekosiężne plany i planowali nawet wspólną przyszłość, skoro Carmen tak długo znosiła wszystkie beznadziejne wady Manuela, to dlaczego nie warto było przezwyciężyć tej chwili słabości, jaka napadła ją u boku Diega? Na Merlina, może gdyby wtedy nie uległa jego urokowi i doceniła to, co już ma, teraz byliby tu naprawdę RAZEM, wesoło hasając po Hogsmeade i trzymając się za rączki, to ona, a nie Nevaeh, pocieszałaby go w skrzydle szpitalnym po pierwszym nieudanym zadaniu, może to nawet w nią zamieniłby się bogin, którego zobaczył wtedy w Chacie. A może wcale by ich tu nie było, tylko zostaliby sobie w Meksyku?
Zresztą, nawet jej się nie dziwił, naprawdę. Sam by się zdradził z Diegiem na jej miejscu, poważnie, z tym że potem zapewne żałowałby tego tak, że nie sposób tego opisać. A ona? Nie wiem, czy żałowała, ale na pewno nie dała tego po sobie poznać, tylko zakończyła wszystko, co ich łączyło przez tak długi czas jednym zdaniem. Brr. Jedno z najgorszych wspomnień, jakie czaiły się w jego pamięci. A gdyby tylko zaraz po tym dała jakiś znak, że to był błąd, że zrobi wszystko, żeby to naprawić, prawdopodobnie nie miałby nic przeciwko. Tak, schowałby zranioną dumę do jakiejś kieszeni i zapomniał o tamtym nieszczesnym incydencie tak szybko, jak byłoby to możliwe. A, znając urok Carmen i to, jak działał na Manuela, stałoby się bardzo szybko.
Niestety, potoczyło się inaczej i chwała Merlinowi, że powiedziała to, co powiedziała, bowiem dało to Rosadowskiemu cichą satysfakcję i spełniła się jego prośba. Gdyby usłyszał teraz, że jest szczęśliwa z tym patałachem, kompletnie by się załamał. Ponownie.
Uśmiechnął się mimowolnie, chociaż w planach miał przecież wielki gniew, który wbrew pozoorm z niego wyparował, gdy tylko ujrzał jej postać i usłyszał głos.
- No to jeden zero dla mnie - stwierdził, wciąż starając się, by brzmiało luzacko, jakby sobie stroił żarty.

Raczej 2010. A chwili, niestety, przezwyciężyć się nie udało!
I tutaj przyznam, Carmen żałowała niejednokrotnie, że tak potoczyły się ich losy. Zastanawiała się, co powinna zrobić, czy Manuel wciąż czuje to samo. Między innymi był to jeden z powodów, który przyczynił się do jej wydłużonego wyjazdu z Londynu. Bo kiedy dowiedziała się, że przyjechała na tą wymianę razem z nim... musiała wyjechać. Ona chciała do niego wrócić. Po tym wszystkim, naprawdę chciała!
Tylko Diego wszystko komplikował.
Ale teraz go nie ma. I może nawet nie będzie?
A uczucia do Manuela jednak pozostaną.
Ta uporczywa cisza trwająca już od dłuższego czasu, była iście irytująca. Bo i o czym mieli rozmawiać? Szczerze mówiąc, dziewczyna miała nadzieję, że to Manuel coś powie. Że zacznie krzyczeć, przeklinać ją i wyzywać od ostatnich szmat. Że nawet na nią nie spojrzy i ominie chłodnym wzrokiem. Że chwyci atrament i wyleje jej na głowę całą zawartość. Że zrobi COKOLWIEK!
Ale nie. On zawsze musiał po swojemu stać i udawać, że nic się nie dzieje. Rzucać niezobowiązujące komentarze.
Ledwo rozchylił wargi w uśmiechu, jej zareagowały wręcz automatycznie. Takim samym, mimowolnym, ale za to po raz pierwszy od dawna, szczerym uśmiechem. Ręce zaczęły jej drżeć, a oczy biegały po wszystkich przedmiotach dookoła, aby tylko nie natknąć się na jego oczy, a przede wszystkim usta. Żeby ona, poważna dziewiętnastolatka zachowywała się jak jakaś gówniara.
- A więc... - zająknęła się, chyba po raz pierwszy życiu nie mając zielonego pojęcia co powinna powiedzieć, ani tym bardziej jak się zachować - słyszałam, że brałeś udział w Turnieju Trójmagicznym - zagaiła, starając się by jej głos brzmiał umiarkowanie pewnie.

Racja, racja, oczywiście, że 2010 - z tych emocji i nadmiaru wrażeń pomyliły mi się daty, wybaczcie. To czyste roztargnienie, bo oczywiście Manuelek doskonale pamiętał kiedy, od kiedy i do kiedy byli razem, bowiem pracowicie rejestrował wszystkie te chwile jako najpiękniejsze w jego życiu. Ileż by dał, by trwały one choć trochę dłużej, a najlepiej wiecznie.
Tak, nie ma się co oszukiwać - tęsknota za dziewczyną dopiero teraz dawała się nu porządnie we znaki. Do tej pory niezwykle, jak na niego, starannie ją tłumił, najczęściej jakimiś imprezami, suto zakrapianymi alkoholem oczywiście, coraz częściej też zatracał się w narkotycznych oparach i psychodelicznych wizjach. A co najciekawsze, to naprawdę działało i momentami zapominał o owym uczuciu na bardzo długo, aż wydawało mu się, że naprawdę się wyleczył. Niestety, właśnie odkrył, jak bardzo się mylił i że przekonanie o nienawiści do Carmen było zwykłym złudzeniem nakreślonym kredką własnej naiwności. Bo z miłości nie można się wyleczyć, prawda?
Dlatego nie zdecydował się na żaden gwałtowniejszy krok, dlatego nie był w stanie podnieść głosu, a co dopiero zarzucić jakimś wyzwiskiem. Nigdy. To by oznaczało, że dzieje się coś naprawdę niepokojącego.
Jakie to banalne - dwójka kochających się ludzi, między którymi wyrósł mur przez głupi błąd jednego z nich. Oboje chcą go zburzyć i śmiało przekroczyć ruiny, ale ani jedno, ani drugie nie wie, jak się za to zabrać.
Udawanie, że jest gdzieś obok tego wydawało mu się najlepszym rozwiązaniem, które powstrzymywało go od wykonania jakiegoś czułego gestu lub powiedzenia czegoś o tym, jak bardzo mu zależy. Nieprzerwanie i niezmiennie, wierny dawnemu uczuciu jak pieprzony pies swojemu panu. Dlaczego nie chciał, by to wyszło na jaw? Bo był przekonany, że ze strony Carmen to koniec, jasny i definitywny; nie chciał widzieć jej zakłopotania i nie chciał po raz kolejny usłyszeć magicznej formułki zostańmy przyjaciółmi.
- Tak, choć nazwałbym to raczej kompromitacją, bo odpadłem z obu zadań - odparł, siląc się na beztroskę.

Podczas gdy Manuel był częstym gościem na wszelakiego rodzaju imprezach, Carmen zajmowała się...? Na pewno nie zabawą. Ona pracowała! Tak! Ona harowała całymi dniami, robiąc najbardziej wymyślne sesje dla magazynów, a on sobie chodził na imprezy!
I pewnie poznając przy okazji miliony innych pięknych, flirtujących dziewczyn. Natomiast jego eks, żyła sobie w idealnym celibacie! No, może prawie idealnym....
Ale małe wyjątki się nie liczą.
Tak właściwie, to nie sądzę (a mam te informacje z najlepszego źródła) żeby dziewczyna kiedykolwiek jakoś szczególnie pasjonowała się imprezowaniem. Zwykle, wolała dopisywać kolejne państwa do swojej i tak już długiej listy podróży. Więc jak to się stało, że tak zapalonemu imprezowiczowi to nie przeszkadzało? I jak to możliwe, że Carmen jakoś nie przypomina sobie widoku naćpanego (pijanego już szybciej) Manuela? Albo to ta ich szalona miłość przysłaniała jej całkowicie oczy, albo chłopak będąc z nią na jakiś czas sobie odpuścił... Więc która możliwość?
Jakże Carmen chętnie by o tym wszystkim zapomniała. Naprawdę. Bardzo chętnie, mogę się założyć, rozpoczęłaby wszystko od nowa z Manuelem. Zapominając o zdradzie, o problemach. Przecież dawniej było im dobrze. To był jeden, mały błąd. Gdyby zdarzył się Manuelowi, dziewczyna z pewnością by mu przebaczyła!
Chyba.
Problemem w tym wszystkim był niewiedza naszej koleżanki C na temat aktualnych uczuć Manuela...
Najgorsze w tej całej ich rozmowie było to, że Hernandes kompletnie nie wiedziała ani jak się zachować ani przede wszystkim co mówić. Nagle rozgadana, szalona Carmen zmieniła się w zakłopotaną i nieśmiałą. Dziwnym sposobem zamiast skupić się na rozmowie, przeprosinach czy CZYMKOLWIEK, jej głowę zajmowały różne ciepłe wspomnienia o Manuelu.
- Z Twoimi zdolnościami, musiałeś mieć wyjątkowo słaby doping. - stwierdziła.
Gdyby Carmen mu kibicowała, na pewno by wygrał.
Moment. Czy ona przed chwilą nie powiedziała mu komplementu?

No proszę, jaki cudowny kontrast stanowili, on się bezczelnie opierdalał na imprezach, ona harowała i spełniała swoje ambicje, których on dla odmiany chyba w ogóle nie posiadał, przynajmniej nie na obecną chwilę. Nie zamierzał jednak nad tym pracować, bowiem generalnie ludzie wykorzystujący swój czas na robienie czegoś pożytecznego wydawali mu się co najmniej dziwni.
Co do jego celibatu, lepiej nie zagłębiać się w ten grząski temat i przyjąć, że tak, jasne, tęsknił za nią tak bardzo, że cudowne sumienie nie pozwalało mu na bliższe stosunki (ehehhh) z owymi pięknymi, flirtującymi dziewczynami! Próby molestowania Tamary też pomińmy.
Jeśli miłość przysłaniała im cokolwiek, to była to tylko chęć Manu na używki, od których może i nie stronił, ale zdecydowanie sobie skąpił, bo najzwyczajniej w świecie ich nie potrzebował. Tak! Żywił się tylko i wyłącznie owym magicznym uczuciem, rozkosznie, czyż nie? Teraz już go nie ma, więc musi szukać pocieszenia gdzie indziej… miejmy jednak nadzieję, że Carmen się nie dowie. Wszak powinien zrobić na niej olśniewające wrażenie.
O rany, o rany, o rany, skoro oboje myślą wręcz identycznie, deklarując w główkach, że byliby gotowi wybaczyć wszystko i wymazać z pamięci całe zuo, to dlaczego wciąż tyle słów pozostało niewypowiedzianych? Cholera. Starał się obserwować jej postać jak najuważniej i wsłuchiwać się w słowa z podwójną uwagą z głupią nadzieją, że otrzyma jakiś ukryty sygnał, znak, cokolwiek.
Gdy tylko usłyszał to zdanie, pomyślał dokładnie to samo, co ona.
- Trzeba było mi kibicować – odparł, znowu tak niby od niechcenia, że tak tylko sobie gada, o hehe, jaka miła pogawędka, pouśmiechajmy się jeszcze trochę, a w głowie huczało mu NODLACZEGOCIĘTAMNIEBYŁODLACZEGO?
Ale i tak zrobiło mu się miło. Cholernie miło.

Przeciwieństwa się przyciągają, hm?
Okej, nie mówmy już o tym celibacie. Zatrzymajmy się przy tym, że obydwoje wciąż taaak się kochają (li?), że nie było o tym mowy. Tak jest ładnie i poprawnie.
Swoją drogą, molestowanie Tamary?!
Ha, a więc on też tak myślał! Ciekawa jestem, czy gdyby Carmen o tym wiedziała, postąpiłaby teraz inaczej. Być może nie stałaby teraz przed nim, bawiąc się nerwowo włosami i zagryzając wargi. A i może jej biedne, owszem już nieco zużyte, ale jednak wciąż ulubione trampki nie byłyby teraz całe w atramencie. Nawet nie wiadomo co z nimi potem zrobić. Wyrzucić szkoda. Założyć... tak dziwnie.
Jak tak sobie myślę, to Manuel jest trochę jak te trampki Carmen. Przed wyjściem były czyste, ulubione. Trochę zużyte. Nagle, wpadły w okropne gęste błoto. Ale Carmen szła w nich dalej. Mimo tego, ze teraz były całe w kolorowym atramencie, Hernandes wciąż miała je na sobie. Bo właściwie, to tylko brud. Można go wytrzeć i zapomnieć. A trampki znów będą ulubione...
Dobra, może na tym zakończę ten dziwny monolog porównujący Manuela i ulubione trampki Carmen. Bowiem podczas pisania, zaczynam się o siebie martwić.
Wróćmy do spraw ważniejszych, a mianowicie do naszych bohaterów.
Znak. Tylko jaki znak? Ma się podrapać po lewym policzku? A może wykonać trzy obroty?
- Może jeszcze będę miała szansę. - odparła szybko (po już i tak długim czasie ciszy).
Szansę kibicować. Może nie wygrałby Turnieju Trójmagicznego. Ale mógłby wygrać coś innego.
Swoją drogą, gdzie to się podział sprzedawca?

Naturalnie, że tak, jest to prawda święta jak indyjska krowa i stara jak świat, a w dodatku wiele razy potwierdzona przez różne przypadki i absolutnie niezaprzeczalna. Po prostu pewnych praw nie dało się zmienić i już. Tak też było w ich przypadku – pewne ich cechy i poglądy były identyczne, przez co się do siebie zbliżali, a te, które ich dzieliły idealnie ich uzupełniały. Piękny układ, czyż nie?
A molestowanie Tamś to było po pierwsze dawno, po drugie nieprawda, a po trzecie i tak do niczego nie doszło, bo dziewczyna jakimś cudem oparła się jego niezaprzeczalnemu urokowi i odmówiła jego cudownym zachętom baraszkowania, HE HE. Zatem możemy to przemilczeć tak samo jak celibat!
Ciekawe natomiast, czy gdyby on wiedział, co jej chodzi po głowie, stałby tu tak masakrycznie zdezorientowany, że nawet udawanie, że jest okej przestałoby mu wychodzić? Zresztą, chwilowo i tak nie mógł powiedzieć niczego sensownego, bo za bardzo absorbowało go patrzenie, jak Carmen bawi się swoimi cudownymi długimi lokami. Awww. Co do porównania go do jej trampek – bardzo trafne, kocham takie jakże kwieciste metafory. Pięknie.
Znak – jakikolwiek, choć bardziej preferowałby coś ciut oczywistszego niż podrapanie się po policzku albo obrót. Tak, żeby mógł wiedzieć od razu, żeby nie miał już wątpliwości i żeby przestał się wahać i zadręczać. Żeby się ułożyło.
Słysząc jej słowa, zadziałał automatycznie; podszedł jeszcze bliżej, i niemalże mimowolnie, zdecydowanie zbyt czułym gestem odgarnął jej włosy, opadające na twarz.
- Oczywiście, że będziesz miała – odparł, już niekoniecznie mając na myśli turniej.
A sprzedawcy jak nie było, tak nie ma. Albo o nich zapomniał, albo zajął się czymś innym, albo dostrzegł powagę sytuacji i postanowił dać trochę prywatności, hmm…

Niezaprzeczalnie piękny. No i przede wszystkim, ukazujący jak bardzo, ale to bardzo do siebie pasowali!
Dobra, zapominamy i celibacie i o molestowaniu Tamary, koniec, kropka (w ogóle gdyby to była nieprawda, to skąd mielibyśmy informacje kiedy i z jakim skutkiem...?).
Jeśli ustaliliśmy już do końca, jak to wspaniale by było, gdyby wiedzieli co im teraz chodzi po głowach (chociaż właściwie nie jestem pewna co by powiedział Manuel na te zdecydowanie nieprzyzwoite myśli Carmen) to przejdźmy do teraźniejszości.
Żeby się ułożyło. No właśnie. A i dziękuję za przemiły komplement za kwiecistą metaforę, aż różowe rumieńce pokryły me lica!
Po swoich słowach, dziewczyna spodziewała się kolejnej krótkiej i zdawkowej odpowiedzi. Sama myśl, o obojętnych słowach jakie zaraz wobec niej wygłosi wywoływała gorączkę. Dobra, Koniec. Nie mogą tu stać do rana. Jeśli on niczego od niej nie chce - ona od niego też! Nie będzie z siebie robić żałosnej idiotki. Po prostu go wyminie i ucieknie, zanim zdąży paść na kolana i błagać o przebaczenie.
Ale jak to w takich niebotycznie romantycznych historiach bywa, Manuel nie udzielił wymijającej odpowiedzi. Podszedł jeszcze bliżej (jakby to było w ogóle możliwe) i odgarniając jej włosy, przypadkowo musnął palcem jej policzek.
I to najwyraźniej naszej i tak już rozochoconej Carmen wystarczyło.
Rzuciła się w jego ramiona i poczęła całować te cholernie seksowne usta.
I nagle wszystko sobie przypomniała.

Tak tak, pomińmy już wszystkie te chwilowo kompletnie nieistotne, niepotrzebne szczegóły, omawianie tego, co by zrobili, gdyby wiedzieli, że oboje teraz myślą o tym samym, to, jak idealnie do siebie pasowali (pasują?) i nie brnijmy w to molestowanie (oj tam, oj tam, jak mówię, że nieprawda, to czas i skutki przestają się liczyć). Wszak to tylko niszczy cudowne efekty specjalne tej jakże romantycznej sceny, jaka właśnie miała miejsce w owym sklepie. Sceny romantycznej i dramatycznej tak bardzo, że nawet rozgniewany rozlanym atramentem sprzedawca dał sobie spokój z karceniem ich i, obrzuciwszy jednym spojrzeniem, postanowił udać się za swą ladę i podliczyć zarobione dotychczas pieniążki. Co za złoty człowiek, no doprawdy! Zresztą, w sumie to dość rozsądny, bo gdyby teraz śmiał im przeszkodzić, pewnie jego twarz zostałaby uszkodzona przez pięść Manuela, hehe.
Tym razem nie miał już siły na dalsze lakoniczne odpowiedzi i obojętny ton, no po prostu poczuł, że teraz albo nigdy i albo coś się zmieni albo Carmen, zbulwersowana tym, że śmiał w ogóle jej dotknąć, wybiegnie ze sklepu i zostawi go samego na wieki pośród plam z atramentu. Średnio optymistyczna wersja.
Gdy rzuciła się w jego ramiona, zalała go cudowna fala DUMY i ulgi, bowiem poczuł, że wreszcie wszystko jest na swoim miejscu, nareszcie czuł ten nie do końca zapomniany smak jej ust, jej cudowny zapach i ciepło jej ciała, to wszystko razem tworzyło mieszankę tak niesamowitą, że aż przez chwilę miał ochotę zemdleć, jednak to byłoby mimo wszystko zbyt mięczakowate. Dlatego pozostał przy obejmowaniu jej i odwzajemnieniu pocałunków.
I nareszcie dotarło do niego, czego tak naprawdę przez cały ten czas mu brakowało.

Rzeczywiście sytuacja była niebotycznie romantyczna. A przynajmniej byłaby, gdybyśmy pominęli wszystko to, co działo się aktualnie w pięknej główce panny Carmen.
Bowiem kiedy Manuela ogarniała duma i radość, z sekundy na sekundę dziewczynę coraz bardziej ogarniały... wątpliwości.
Co z tego, że było im razem taaak dobrze, tak romantycznie, cudownie, słodko i w ogóle malina, skoro Carmen dobrze wiedziała jak to się skończy...?
Oczywiście, że nie miała najmniejszego zamiaru odmawiać sobie pocałunków ani opanowywać swojej prawej dłoni, która bawiła się guzikiem od spodni Manuela.
Jednakże inną sprawą było to, że za dwa dni miała sesję w Meksyku, a także podpisane przez nią własnoręcznie papiery w torbie świadczące o jej powrocie do starej szkoły z wymiany.
A wiec dwa dni. Miała zostać w Londynie jedynie dwa dni. Swoje ostatnie dwa dni. Owszem, papiery zawsze można zmienić. Pogiąć, wyrzucić, zjeść, spalić. Zmoczyć. Naprawdę wiele rzeczy można zrobić z papierem! Jest taki pożyteczny, że to aż niebywałe. Przede wszystkim może zmienić wiele w naszym życiu. Ale skończmy na razie z papierem. Tutaj taka romantyczna scena, a ja o papierze...
A wiec całowali się, wyładowując wszystkie uczucia jakie żywili do siebie, nie myśląc o konsekwencjach i o tym co będzie jutro (w przypadku Carmen) i nie myśląc o czymś tam innym, jak na przykład o okrutnej zdradzie, która go dotknęła i ot tak została zapomniana (w przypadku Manuela).
Sprzedawca chyba jednak nie był tak wspaniałomyślny, jak się mogło na pierwszy rzut oka wydawać bowiem zirytowany wstał z krzesełka i ruszył w stronę regału za którym buzowało tornado miłości (?).

Tamarę dopadła jesienna melancholia, która nie pozwalała jej na to, by radośnie przeżywać kolejne dni. Nie mogła się też pogodzić z tym, że dni upływały tak szybko, zbyt szybko i jeszcze trochę, a będzie musiała opuścić Hogwart; miejsce, które stało się jej domem, choć przeżyła w nim chwile dobre i złe. Ale ciekawym było, że mimo wszystko tak szybko się zaaklimatyzowała, że naprawdę czuła się tu tak dobrze. W Durmstrangu nie było tak, nawet po tych siedmiu latach, to była tylko szkoła. W której jednak spędziła sporo szczęśliwych chwil.
Niestety, proza życia wróciła - Tamara musiała kupić pergamin, który jej się kończył, jak i samopiszące pióro, które już się zużyło. Dlatego wybrała się do Hogsmeade, w chwili wolnego czasu. Sklep o dziwo był pusty, nie licząc sprzedawcy. Dziewczyna poprosiła go o zapas arkuszy pergaminu i pióro samopiszące. A teraz czekała na to, aż sprzedawca przyniesie ze schowka pergamin, bo na sklepie akurat mu się skońćzył.

[zajete]

Cóż w takim miejscu mógł robić Gilbert? Tego oczywiście nie wie nikt, ale w sumie to nie było teraz ważne skoro już wszedł do środka. Nawet rozejrzał się dokładnie po półkach analizując wszystko aby przypadkiem się nie pomylić, że wylądował na innej planecie i takie tam różne. Wypadki chodzą po ludziach. ALe nie, nie. To wyglądało po prostu na sklep w Hogsmeade. No, może być. Szkoda tylko, że taki strasznie nudny. Ale, ale. Gilbert dostrzegł całkiem niedaleko znajome dupsko Tamary, a dopiero potem całą resztę dziewczyny. Rozsupłał stylową chusteczkę z brytyjską flagą jaką dumnie nosił przy szlufce od spodni i obwiązał sobie nią mordke niczym złoczyńca z westernu albo inny gangster. Wyjął różdżkę i po cichutku podszedł do puchonki od tylca
- Stój, bo strzelam ty plugawy psie - wykrzyknął wbijając jej różdżkę między kręgi kręgopsłupa. Ale był z niego groźny i niesamowity gangster to aż trudno uwierzyć. No i taki utajniony, w koncu było mu widać tylko twarzyczkę od oczu w górę. Spryciula z niego