Kim nie wiedziała czego może się spodziewać po rzeczonym sfinksie i czy zaraz jej nie skrzywdzi. Na całe szczęście jednak wyszło na to, że będzie musiała odpowiedzieć poprawnie na kilka jej zagadek. Jednakże to mimo wszystko wcale nie było takie zabawne. Samo znalezienie się tutaj w środku spowodowało, że jest nieco sparaliżowana strachem. Najchętniej cofnęłaby się do momentu decyzji czy wchodzić tutaj czy nie. Teraz jednak musi zmierzyć się ze sfinksem i wykorzystać swoją wiedzę i inteligencję.
Mityczne stworzenie w końcu zadało pierwszą zagadkę. Na pierwszy rzut oka wydawała się być ona banalna, ale przez najbliższe kilka sekund starała się intensywnie poszukiwać ewentualnej innej odpowiedzi. Nic jednak nowego nie przyszło jej do głowy, więc postanowiła po raz kolejny w dniu dzisiejszym zaryzykować.
- Świstoklik. – rzekła. - Odpowiedź brzmi: Świstoklik. – dodała po chwili raz jeszcze wpatrując się nerwowo w sfinksa.

Sfinks był wyjątkowo łaskawy w swoich zagadkach i nie postawił poprzeczki aż tak wysoko. A może to był dopiero początek, rozgrzewka, która miała przejść w coś trudniejszego? Odpowiedź dziewczyny jak najbardziej była prawidłowa i nie pozostawiało to żadnych wątpliwości. Widział jej zdenerwowanie i niepewność przy podawaniu odpowiedzi, ale jego wyraz twarzy pozostawał nieodgadniony, aż do moment w którym nie upewnił się, że to jej ostateczne rozwiązanie. Nie wydawał się zadowolony tym, że dziewczynie poszło tak gładko, jednak kolejne słowa jakie wypowiedział niekoniecznie o tym świadczyły. Kolejna również nie zaskakiwała ogromną trudnością i dziewczyna z pewnością miała duże szanse na poprawną odpowiedź.

- Gratuluje, za tobą pierwsza zagadka
Do odważnych należysz, to przypadłość rzadka.
Tym razem zapytam cię o pewne stworzenie
Przy nim uratuje cię tylko zbawienie
Chcesz wygrać z nim? To graniczy z cudem
Pokonali go nieliczni, lecz zrobili to z trudem
Nie wiesz jak uderzyć, gdzie zaatakować
Weź szczelną opaskę - tak możesz spróbować

I zaczęły się schody, a sfinks zadał jej dopiero zagadkę numer dwa. Wysłuchała ją z uwagą i starała się wyłapać jakieś wskazówki, ale szczerze powiedziawszy nie bardzo jej to wyszło. To co sfinks jej teraz dał do rozwiązania wydawało się być niemożliwie trudne. Właściwie nie miała żadnego punktu zaczepienia, od którego mogłaby pójść dalej. Pierwsze jej dwa wersy to były gratulacje dotyczące rozwiązania pierwszej zgadywanki, ale co jej po gratulacjach? Postanowiła, że będzie bardzo skrupulatnie analizować każdy kolejny wers i może tak sobie pomoże. Wers numer trzy dał jej tylko taką pewność, że to nie chodzi o rzecz, a o jakieś zwierzę. Właściwie nie jest tak dosłownie powiedziane, że zwierzę, a stworzenie. W końcu może chodzić sfinksowi o ducha, który zwierzęciem nie jest, a jest stworzeniem, bytem niematerialnym najściślej mówiąc. Dwa kolejne analizowane wersy jeśli miały jej coś powiedzieć to niestety na nic się zdały. „Stworzenie niebezpieczne” – pomyślała sobie w głowie Kim. ”To stworzenie musi być cholernie niebezpieczne, skoro nieliczni je pokonali. – podrapała się w tym momencie po brodzie. W dalszym ciągu jednak nie wiedziała jak ugryźć tę zagadkę i co może być jej ewentualnym rozwiązaniem. Ostatnią nadzieją mogły być dwa wersy na końcu, które może będą jakimś punktem zaczepienia. I rzeczywiście tak było.
„Nie wiesz jak uderzyć, gdzie zaatakować, Weź szczelną opaskę - tak możesz spróbować” – powtórzyła sobie jeszcze raz dwa ostatnie wersy. ”Opaska.” – powtórzyła po raz kolejny drapiąc się po brodzie i łapiąc się za brodę. ”Opaska to jedyny mój punkt zaczepienia” – myślała intensywnie. Jakie stworzenie nosi opaski? Skrzaty domowe? Nawet jeśli to one nie są na tyle niebezpieczne żeby zrobić człowiekowi krzywdę. No chyba, że są w posiadaniu różdżki, albo niebezpiecznych przedmiotów. Ale to na pewno nie jest rozwiązanie zagadki. Poza tym do skrzata domowego bardziej pasowałaby stara i wyświechtana szata. ”Irytek? Albo inny duch?” – pomyślała, ale znów wybiła sobie to z głowy. Irytek może jest trudnym duchem, ale nie trzeba wiele by go pokonać. Poza tym ta opaska w ogóle do niego nie pasowało. Żadne trójgłowe psy, hipogryfy, ani inne zwierzęta też nie były jej zdaniem rezultatem finalnym zagadki zadanej przez sfinksa. I żadnego nijak nie dało rady połączyć z opaską. ”A może warto by inaczej do tego podejść? Może opaska nie ma być częścią tego stworzenia, a przedmiotem, artefaktem, które ma pomóc chronić atakowanego, a nie uzbrajać atakującego?” – myślała i to wydawał się być dobry, a na pewno ciekawy trop prowadzący do rozwiązania zadania przez Kim.
„Opaskę można użyć w wielu sytuacjach.” – stwierdziła Kim z cała pewnością w swoich myślach. ”Kapitanowie drużyn quiditcha ją zakładają, ale chyba w tym momencie o nich nie chodzi.”. Na pewno o nich nie chodziło, bo to by było zbyt proste. Kim miała wiele pomysłów do tego, do czego może służyć opaska. Na rękę, na nogi, na głowę, na oczy… I właśnie ją w tym momencie olśniło – oczy! Opaskę można założyć na oczy! Tylko przed jakimż to stworzeniem może chronić opaska? Bo ewidentnie służy do ochrony, a nie do ataku. Chyba że udusi się tą opaską to stworzenie. Ale akurat to, które miała na myśli Kim, nie dałoby się tak załatwić.
Puchonka była już pewna swojej odpowiedzi i nie chciała przedłużać. Jedyne co jej przyszło do głowy to to, że opaskę można założyć na oczy i chronić przed zabójczym wzrokiem bazyliszka. Bazyliszek – mityczne stworzenie, nazywane czasami królem węży. Jego wzrok jest zabójczy dla każdego, kto śmie spojrzeć w jego oczy. Najlepiej jest zamknąć je przy spotkaniu z takim stworzeniem albo chronić w inny sposób – na przykład zakładając opaskę na oczy. Kim Hunter znalazła rozwiązanie tej z pozoru łatwej, aczkolwiek sprawiającej pewnego rodzaju trudność zagadki.
- Bazyliszek. Odpowiedzią moją na tą zagadkę jest bazyliszek. – odpowiedziała Kim Hunter trzęsąc się ze strachu. Mimo że to wydawało się jej za prawidłową odpowiedź to jednak wcale tak do końca pewna tego nie była. Ale jakby nic nie odpowiedziała to sfinks uznałby, że zmarnowała szansę, a to jest idiotyczne podejście. Zawsze warto próbować, nawet jak się poniesie pewną porażkę.

Sfinks obserwował wahania dziewczyny i cierpliwie czekał na odpowiedź. Nie miała żadnego ograniczającego ją czasu, mogła siedzieć i myśleć tak długo, jak tylko miała ochotę. Jednak przed nią było jeszcze sporo do rozwiązania, więc zwlekanie nie byłoby dobrym pomysłem. Tak czy inaczej decyzję na pewno trzeba było przemyśleć, a zagadki analizować, aby dojść do jedynej poprawnej i trafnej odpowiedzi. Kiedy w końcu z jej ust padło rozwiązanie, sfinks musiał przyznać jej rację. Właśnie o bazyliszka tutaj chodziło. Dwa trafienia z rzędu to było naprawdę dużo i warto było spróbować zadać coś trudniejszego, na co odpowiedź dziewczynie nie przyjdzie tak łatwo. Miał nadzieje, że kolejna zagadka wzbudzi więcej wątpliwości.

- Dobrze, odpowiedź twoja jest poprawna
Dwie masz za sobą, to gwarancja żadna
Pomyśl o silę, która wszystko zmienia
Złość i gniew pokona, w moment cię docenia
Wystarczy kilka kropel tego oto płynu
Aby skłonić cię do najgłupszego czynu
To uczucie silne, przez to wywołane
Tylko w twojej opinii jest za normę brane.

Na całe szczęście Kim poprawnie odgadnęła drugą zagadkę zadaną przez tajemniczego sfinksa, co przyjęła z ulgą i aż z wrażenia wypuściła długą strugę powietrza. W normalnych okolicznościach skakałaby pewnie z radości, ale jakoś tak ją strach sparaliżował, że nie miała ku temu żadnej sposobności. Jak tylko ta cała zabawa ze sfinksem się skończy to wówczas wyskacze się ze szczęścia za wszystkie czasy. Na razie musiała postarać się przynajmniej w małym stopniu uspokoić nerwy i skupić na kolejnej zagadce, którą do niej wypowiedziało mityczne stworzenie. I z całą pewnością mogła stwierdzić, że była to najtrudniejsza z tych wszystkich zagadek, które dziś usłyszała. Jedyne co było pewne to to, że chodzi o jakiś bardzo silny eliksir. W pierwszej chwili pomyślała o wywarze żywej śmierci. Szybko jednak porzuciła tę myśl, bo nie było mowy tutaj o śmierci. Chodziło o silne uczucie, które ten, który go spożył, uważa za słuszne. Szkoda, że nie przykładała się wcześniej z dużo większą starannością. Eliksiry to była jej kula u nogi. Miała z nimi problem odkąd tylko pamięta. Znała kilka z nazwy, mniej więcej skutki, ale nie na tyle dokładnie by móc z całą pewnością stwierdzić o jaki eliksir chodzi sfinksowi. Pod uwagę zaczęła brać Veritaserum – eliksir prawdy oraz Amortencję – eliksir miłosny, który wywoływał sztuczne zauroczenie bądź obsesję, a nie prawdziwe uczucie miłości. Z całych nerwów nie była sobie w stanie przypomnieć nic innego, a na coś było się zdecydować.
- Amortencja. – rzekła do sfinksa, choć głowy by sobie nie dała uciąć.

Trzecia poprawna odpowiedź gwarantowała dziewczynie bezpieczeństwo. Ona sama jednak o tym nie wiedziała, nie zdawała sobie sprawy, że właściwie nagrodę ma już przed nosem. Sfinks mimo wszystko postanowił zadać jej dwie pozostałe pytania. Był ciekawy jak na nie odpowie i czy uda jej się wyjść z tego pomieszczenia bez żadnej pomyłki. To byłaby nie lada sztuka, szczególnie jak na tak młodą puchonke. Widział jej stres i zdenerwowanie - to z całą pewnością nie pomagała podejmować racjonalnych decyzji i udzielać odpowiedzi na trzeźwy, opanowany umysł. Łatwo było wykrzyczeć coś zbyt szybko, nieroztropnie i bez przemyślenia. A jednak póki co wszytko szło jak należy. Kiwnął głową na dziewczynę i znowu przemówił do niej:

- Trzy już pokonałaś bez wahania
Przybycie twoje nie wymaga ukarania
Mam jednak jeszcze dwa pytania
Pamiętaj - mam wiele do zaoferowania:
Boleśnie przerwie ciche chwile
Ten dźwięk nie traci na swej sile
Myślisz więc sobie, bezużyteczna
Lecz co jak pomoc będzie konieczna?
Co gdy padniesz sztywno na ziemie?
Wierz mi - tylko ona ocali ciebie

Tak właściwie to była przekonana, że udzieliła błędnej odpowiedzi, a sfinks zaraz spróbuje ściąć ją o głowę, albo poćwiartować jej ciało wykorzystując tym samym jej błąd. Ta amortencja to był strzał, którego nie była w żaden sposób pewna, co na pewno zostało zaobserwowane przez jegomościa. Na pewno zauważył strach w jej oczach i zachowaniu oraz braku pewności w wypowiadaniu odpowiedzi. Całe szczęście, a przynajmniej tak się jej wydawało, choć w tym też pewna nie była, amortencja okazała się być strzałem w dziesiątkę. Trafiła, choć eliksiry nie były jej mocną stroną. Prowadzący te zajęcia powinien być dumny, że udało mu się coś w jej pustej głowie zostawić. Czas był jednak na kolejną zagadkę.
Pierwsze cztery wersji nowej szarady dotyczyły poprzedniej. Zaznaczył w nich jednak, że ma kolejne dwie dla niej. ”Boleśnie przerwie ciche chwile… To z pewnością mandragora.” – pomyślała, ale z drugiej strony następny wers ją trochę zmylił. ”A może to chodzi o magię bezróżdżkową?” – podrapała się po głowie. Bo skoro „dźwięk miał nie tracić na swej sile” to niekoniecznie musiał być on dźwiękiem wypowiadanym czy słyszanym gdziekolwiek i przez kogokolwiek. Zwłaszcza, że następne cztery wersy jakoś tak pasowały jej do tej drugiej opcji, którą mogła podać jako swoją ostateczną odpowiedź.
”A może chodzi o zaklęcie Petrificus Totalus?” – to jej pasowało do tego sztywnego leżenia na ziemi. Ale z drugiej strony… Jak miało jej to pomóc? Zresztą, jakby sztywno leżała na ziemi trafiona tym zaklęciem to nawet nie mogłaby z niego skorzystać. Tu nawet magia bezróżdżkowa by nie pomogła w żaden sposób. Zaraz, zaraz… Coś się jej przypomniało! Apropo mandragory to przecież z niej można było zrobić taki… Eliksir. A co on robił? Ożywiał spetryfikowanych. Tylko czy aby na pewno to było dobrą odpowiedzią na zagadkę sfinksa? Tego nie była pewna. Chciała jak najszybciej opuścić to pomieszczenie, bo jak tak dalej pójdzie i zagadki będą coraz trudniejsze to ona zejdzie na zawał.
Kim zamknęła oczy i spuściła głowę w dół.
- Mandragora. – wyszeptała niemalże niesłyszalnym tonem licząc, że i tym razem uda jej się trafić z odpowiedzią. Jak jednak będzie w rzeczywistości to się to okaże za kilka chwil.

W ciszy obserwował jej dalsze rozważania. Zostało przed nią już naprawdę niewiele. Długo się zastanawiała, myślała i sfinks nawet zaczął patrzeć na nią trochę ponaglająco. W końcu należało się odezwać i zakończyć ten konkurs wiedzy. Jej odpowiedź była prawidłowa. Chodziło o mandragorę, nie dało się z tym nawet kłócić i podpiąć pod tę zagadkę czegokolwiek innego. Wdział przerażenie dziewczyny i niewiele sobie z niego robił, chociaż prawdę mówiąc mogła już odetchnąć z ulgą. Nawet jeżeli nie rozwiąże tej ostatniej zagadki wypuści ją stąd cało, chociaż nie było aż takie pewne, że otrzyma jakąś nagrodę. Natomiast jeżeli ostatnie słowo, które padnie z jej ust będzie zgodne z prawdą sfinks z pewnością to doceni i nagrodzi w odpowiedni sposób. Warto było się postarać i wsłuchać w jego słowa, które po chwili wypowiedział w kierunku dziewczyny:

- Dobrze, zostało zadać ostatnie pytanie
Gdy nagle niespodziewanie niepokój nastanie
Strach ponad wszystko weźmie górę
Rozwiązań tego masz niewielką pulę
Niestandardową walkę się prowadzi
Wierz mi - głośny śmiech nie zawadzi

Miała dziwne wrażenie, że jednak trafiła z tą mandragorą, tak samo zresztą jak z odpowiedziami na poprzednie zagadki mitycznego stworzenia. Z tego całego stresu jednak nie była pewna czy rzeczywiście można było uznać, że trafiła odpowiedzi. Nie miała czasu na tego typu rozważania, bo sfinks już wypowiedział słowa następnej roszady, którą niechybnie trzeba było ogarnąć.
Zagadka numer pięć była nieco krótsza niż poprzednie cztery, ale wcale to nie oznaczało, że łatwiej będzie ją rozwiązać. Gdzieś tam w głębi serca i umysłu chyba jawiło się jej jakieś rozwiązanie, ale po raz kolejny strach sparaliżował ją doszczętnie. Chyba będzie musiała udać się do jakiegoś psychologa magicznego, który doprowadzi ją do ładu i składu. A po takim spotkaniu ze sfinksem nie będzie jej łatwo wrócić do normalności.
Strach i śmiech to słowa klucze tej roszady. Według słów wypowiedzianych przez gospodarza tego pomieszczenia to właśnie śmiech ma być tą bronią, która pokona ową straszną rzecz. Kim główkowała przez dobrą minutę co tutaj można pokonać poprzez śmiech i nagle nad jej głową, nie dosłownie, pojawiła się lampka niczym u mugolskiego Pomysłowego Dobromira. ”Bogina można pokonać śmiechem. Ale czy tu Riddikulus nie będzie bardziej odpowiednią odpowiedzią?” – zastanawiała się w myślach Puchonka. Nie może się zastanawiać w nieskończoność, bo cierpliwość stworzenia w końcu sięgnie granic i będzie nieprzyjemnie.
- Bogin! – krzyknęła i w tym momencie zasłoniła sobie rękoma oczy żeby nie patrzeć na to jak sfinks może przypuścić atak by ją zabić.

No i nadszedł koniec gry. Dziewczyna odpowiedziała poprawnie absolutnie na każdą zagadkę i sfinks nie miał powodu, żeby robić jej krzywdę. W dodatku nie dało się ukryć, że zasłużyła na nagrodę, którą obiecał jej na samym początku. Zamierzał się ze wszystkiego wywiązać i dać Kim coś wyjątkowego. Zastanowił się chwilę i przeanalizował, czego mogłaby chcieć dziewczyna. Po dłużej chwili jego milczenia, podczas którego niewątpliwie puchonka nadal nie miała pojęcia czy jej odpowiedź jest prawidłowa, otworzył usta w jej kierunku i zakończył tym samym ich spotkanie.

- Z Boginem jak najbardziej trafiłaś
Dobrze, że  się nie rozmyśliłaś
Nadszedł koniec naszego spotkania
Jak obiecywałem - miałaś wiele do wygrania
Oto wyznaczona dla ciebie nagroda
Tak oto kończy się twoja przygoda.

Otrzymujesz od sfinksa dar, a drzwi otwierają się na oścież, sugerując, że powinnaś jak najszybciej opuścić to pomieszczenie. Chociaż wyszłaś z walki zwycięsko, dalsze prowokowanie stworzenia byłoby bardzo nieodpowiedzialne.

Co otrzymałaś? Możesz wybrać!

1. Beret uroków
2. Czujnik tajności
3. Krzyż Dilys

Pamiętaj zgłosić się po otrzymany przedmiot do kuferka! Dziękuje za zgadywanie.

I na całe szczęście nadszedł koniec tej gry zainicjowanej przez sfinksa. Mistyczne stworzenie zadało Puchonce piątą, a jednocześnie ostatnią zagadkę, którą panna Hunter odgadła, choć miała pewnego rodzaju zawahania. Mówiąc szczerze obawiała się, że nie wyjdzie z tego pomieszczenia już nigdy, albo wyjdzie z pewnym uszczerbkiem na zdrowiu. Na całe szczęście jednak jej najgorsze myśli odsunęły się bardzo daleko z chwilą, gdy sfinks obwieścił koniec i pozwolił jej wyjść. W pierwszej chwili nie była pewna czy aby nie jest to kolejna zagadka, albo jakiś żart, ale na całe szczęście drzwi zostały otwarte i mogła opuścić Pokój Zagadek.
Wzięła nagrodę od sfinksa darowaną i opuściła pomieszczenie, a zanim wyszła, nie wiedzieć czemu, ukłoniła się jeszcze i wyszła czym prędzej. Może jeszcze kiedyś tu wróci…

z/t