Zaśmiał się cicho z jej miny.
- Wiesz... Może dla Ciebie zrobię wyjątek. - odpowiedział szeptem, odgarniając pasmo jej długich włosów za ucho. W sumie sam nie wiedział, dlaczego ciągle tak konspiracyjnie ze sobą rozmawiają, zupełnie, jakby ktoś podsłuchiwał. W końcu nikogo tam nie było z wyjątkiem ich. Z jego gardła wydobył się cichy jęk, gdy jej usta zetknęły się z jego szyją. Miał wrażenie, że jego serce wali jak oszalałe. I pewnie tak też było, ale raczej nie mógł tego usłyszeć. Objął Cass w talii i przechylił się tak, że wylądował plecami na podłodze przy krawędzi basenu, a ona na nim. Bo w końcu ile można siedzieć w wodzie? Odnalazł szybko jej usta i zatopił się w nich, zapominając o wszystkich nieistotnych sprawach.

Mruknęła cicho, pogładziwszy jego policzek.
- M... Zaczynam lubić wyjątki. - po raz kolejny spojrzała mu w oczy, próbując doszukać się w nich, co naprawdę czuje. Szukała jego duszy, aby móc dobrze go zrozumieć. Przymknęła lekko powieki, czując jak kładą się na ziemi. Chwila podniecenia, zwątpienia czy chwilowego szczęścia? Puchońska masochistka. Para całkowicie osiadła na ich ciałach, a resztki piany śmiesznie zdobiły kończyny. Uśmiechnęła się do niego, jakby na chwile zwalniając i przyglądając się wyrazowi jego twarzy. Na pewno jego cichy jęk, sprawił, że Cass ponownie przyspieszyło serce, a oddech stawał się coraz płytszy. Zatopiła usta w pocałunku, zapamiętując dotykiem jego klatkę piersiową.

To, że William bezustannie popadał z skrajności, nie było żadną tajemnicą. Pewnie zdecydowana większość osób, które kiedykolwiek poznał, uważały go za dziwnego z tego powodu, ale prawda jest taka, że on sam to lubił. Może to kwestia jego zachłanności i próżności, ale zamiast wybierać pomiędzy czymś a czymś, zawsze pragnął mieć i jedno, i drugie. W tym wypadku leżenie przy brzegu basenu uznał za idealne rozwiązanie. Chłodna posadzka pod jego plecami i Cassie tkwiąca w jego objęciach mocno ze sobą kontrastowały, jak lód i ogień.
- Chyba też jestem w stanie je polubić. - stwierdził po dłuższej chwili, niechętnie odrywając się od dziewczyny. Jej uśmiech był niesamowity, magnetyzujący, wywoływał u niego tak silne uczucia, jakich jeszcze nie znał, wszystko było spotęgowane i niemal nie do zniesienia. Ale czyż potrafimy powstrzymywać się przed doświadczalnym sprawdzeniem, gdzie dokładnie znajduje się granica, jak daleko można się posunąć i ile znieść?

Cass siebie skrycie nazywała badaczem szaleństwa, pragnęła go i ciągle szukała. Jeden dzień bez niego, stawał się zmarnowany. Tak też było z dzisiaj, choć nie traktowała tego jako przygody, zwykle starała się traktować swoje szaleństwa na poważnie. Uśmiech wciąż nie schodził z jej twarzy, tak samo jak przeklęte rumieńce. Pogłaskała jego podbródek i znów wpiła w usta.
- Czasem świat lubi nas zaskakiwać, nieprawdaż? - spytała, zerkając w jego oczy. Zaprzedałeś duszę diabłu, niestety ową myśl zamiast zatrzymać w głowie, wypowiedziała na głos.

Chyba nie do końca była tego świadoma, ale właśnie te przeklęte rumieńce dodawały jej uroku. Jeśli można w ogóle mieć więcej uroku samego w sobie, a to wątpliwe. Skinął głową na potwierdzenie słów Cass.
- Masz na myśli konkretny przypadek czy stwierdzasz tak ogółem? - był niemal pewny odpowiedzi, ale i tak zapytał.
- Och, aż tak źle? - uśmiechnął krótko się sam do siebie, słysząc ciąg dalszy. Zaprzedałeś duszę diabłu. Te kilka słów dudniło mu w głowie.

Zaśmiała się, odchylając głowę do tyłu.
- Twój przypadek, Williamie. - nie odrywała spojrzenia od jego oczu. Wciągające, magnetyzujące. - Źle? Nie nazwałabym tego złem... Ty po prostu... Masz nieodparty urok osobisty, który posiada dziwny magnetyzm, i te oczy. w nich chciałbyś topić ludzi. - zaśmiała się z "mądrości" swojej wypowiedzi - Zapomnij - dodała chwilę później, gładząc jego policzek.

Powaga, zachowaj powagę. Kolejny krótki uśmiech.
- Powiedz mi, nie spodziewałaś się, że tamten gbur z Pubu Pod Trzema Miotłami może się okazać taki miły, prawda? - zapytał, powstrzymując się od zaśmiania się. Doskonale pamiętał ich pierwsze spotkanie i zdecydowanie nie mógł określić swojego zachowania jakimkolwiek przymiotnikiem o pozytywnym wydźwięku. - Nie zapomnę. - oświadczył, puszczając do niej oczko. - Jak tak tego słucham, przypomniała mi się ta dziewczyna z Wielkiej Sali... Wiesz, ta która się tak dziwnie zachowywała i która nazwała mnie "męską wilą". - zaśmiał się, przypominając sobie całe zajście i jednocześnie bawiąc się kosmykiem włosów Cassie.

- Nie byłeś taki gburowaty, jak sobie wyobrażasz. Serio uznałam, że pokazujesz mi swoją ślizgońską naturę. Poza tym, zawsze warto mieć nadzieję i nie wolno oceniać książki po okładce - ucałowała przelotnie jego usta - Wiesz, zaczynam uważać, że to bardzo mądra dziewczyna. Poznała się na Tobie, to znaczy Twoich oczach, aa, chrzanić to, pocałuj mnie - uśmiechnęła się czarująco, zatrzymując dłonie na jego karku.

[Aż z wrażenie przeryję temat i znajdę tamtą rozmowę xD]

Słuchał jej uważnie. Dobra, na tyle uważnie, na ile mu pozwalała, bo dosyć rozpraszała go jej bliskość. Dalej bawił się pasmem jej włosów, od czasu do czasu delikatnie muskając palcami jej szyję.
- Nieee, mądra to jesteś Ty. - zanegował z szerokim uśmiechem na ustach. Jak to by było, gdyby naprawdę uwierzyła w to, co tak usilnie próbował jej pokazać przy pierwszym spotkaniu? Chyba wolał nie sprawdzać. Na pewno. Tak było o niebo lepiej.
- Twoje życzenie... wiesz, co dalej. - zaśmiał się, po czym przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie i wpił się w jej usta zachłannie.

Och, podobało jej się to, jak Will próbował obwiniać się za pierwsze spotkanie, dlaczego nie mógł pojąć tego, że sprawił na niej tak duże wrażenie? Kiedy zrozumie, że to właśnie ono powiedziało jej, że nie powinna się poddawać, bo to tylko maska? Stwierdziła, iż za długo leżą w tej pozycji. Całując go, obróciła ich. Czas na zamianę ról. Uśmiechnęła się lekko do niego, przygryzając wargę. Nie ma rzeczy niemożliwych. Całowała jego szyję, uszy, obojczyk, omijając usta. Chciała widzieć jego przymglone oczy i ten uśmiech, niby tajemniczy, niby mroczny - a jednak czarujący.

"Obwiniał się" to zdecydowanie dobre określenie. Zazwyczaj zachowywał się jak skończony dupek w stosunku do każdego, więc wtedy Cass nie była żadnym wyjątkiem, jednak po pewnym czasie doszedł do wniosku, że ta mała, urocza osóbka należy do zupełnie innej kategorii. Jasne, wspominała mu niedawno coś tam o tej otaczającej go tajemniczości, ale wciąż ciężko mu było uwierzyć, że nie wydawał się jej odpychający z tego powodu. Wytrwała dziewczyna, nie ma co. Gdy już zarządziła zmianę, podparł się na posadzce, żeby jej nie zgnieść swoim ciałem, a gdy zaczęła obsypywać go pocałunkami, aż mruczał z zadowolenia.

[Ha! Mruuuuczysz ;D i czekam na realizację pomysłu Razz]

Zaśmiała się cicho, jak zamruczał. Nie była w stanie opisać, jak bardzo lubiła ten dźwięk. A kiedyś ktoś jej powiedział, że tylko koty mruczą i też dlatego między innymi go kupiła. Brakowało jej już wody, więc z Willem zaczęła się obracać w kierunku brzegu.

[Owszem, mruczę xD A pomysł... kiedyś tam Laughing]

Oj no, co za tupet! Śmiać się z niego! Niedobra. Ale cóż, doszedł do wniosku, że jednak lubiła ten dźwięk. Skąd takie domysły? Nie wiadomo, może po prostu przeczucie.
- Utopić mnie chcesz? - zapytał rozbawiony, odrywając się od niej na chwilę i turlając się razem z nią w stronę basenu.

[no tak, cóż to jest w porównaniu do wieczności.]

Zaśmiała się po raz kolejny, widząc jego spojrzenie. Za co ją karcił? Nie miała pojęcia, nawet błysk w jego oku nie chciał zdradzić tajemnicy.
- Kochanie? Utopić? Ciebie? - spytała, nie dowierzając - Tak, od dawna jest to w moim zamiarze. Nie powinieneś był mi ufać - dodała, siląc się na poważny ton. Cóż, prawdę mówiąc mogła mu zrobić krzywdę, gdyby była większa od niego, posiadała różdżkę, a do tego potrafiła dobrze pływać - tak jak on. W jej oczach pojawiły się niebezpieczne ogniki. Zatrzymali się na chwilę na granicy basenu, czując opływającą ich ciała wodę. Przymknęła oczy, obawiając się czegoś. Wprawdzie przy Willu czuła się bezpieczna, ale ten żywioł zawsze sprawiał, że czuła strach. Wtuliła się mocno w niego i wpadli do wody.

[Cierpliwości! ]

Zacisnął szczęki, żeby ukryć rozbawienie i powstrzymać uśmiech. Już dawno nie miał tak dobrego humoru jak teraz.
- Wiedziałem! - oznajmił triumfalnie, zupełnie jakby właśnie się dowiedział, że wygrał główną nagrodę na loterii. A niech się schowa loteria! W chwili obecnej miał dużo, dużo więcej niż mógłby sobie wymarzyć. Ktokolwiek był odpowiedzialny za to, że Cass weszła do Trzech Mioteł tamtego deszczowego dnia, był geniuszem. Chłopak uśmiechnął się krótko, widząc te ogniki w jej oczach, po czym na chwilę przed wpadnięciem do wody, objął ją jeszcze mocniej, jakby wpadali nie do basenu, a z klifu co najmniej. Kilka sekund później wynurzył się, śmiejąc się nie wiadomo z jakiego powodu.

Wynurzyła się z wody. I ona miała szampański nastrój. Nikt nie mógł go popsuć. Zgarnęła kosmyki z twarzy, aby móc widzieć Williama. Jego blask tęczówek i uśmiech, który nie chodził z jego twarzy. Zauważyła, że nigdy nie przybrał kpiącej barwy. Przytrzymała się go.
- Nie, czegoś nie rozumiem - rzekła powoli - Właśnie powiedziałam Ci, że pragnę Cię zabić, a Ty się z tego śmiejesz? - spytała, próbując uważnie odczytać emocje, kierujące jego ciałem. Oczywiście, nie wzięła pod uwagę tego, że jest za krucha, aby zrobić komukolwiek krzywdę bez użycia różdżki, z resztą z nią też by wiele nie zdziałała. Nie miała już siły machać nogami, aby utrzymać się na powierzchni wody, więc przytuliła się do Willa, zerkając w oczy.

Czyli nie tylko jemu dopisywał wyśmienity humor. Pomógł Cass założyć opadające na twarz pasma włosów za ucho, żeby nie musiała ryzykować podtopieniem. Pokręcił głową z niedowierzaniem.
- Naprawdę myślisz, że w takich okolicznościach mnie przestraszysz? Wystarczy, że mnie puścisz i już będziesz pod wodą, zanim zdążysz choćby powiedzieć "buahaha, bój się!". - wyjaśnił, siląc się na powagę. Przecież takie chuchro nie jest w stanie zrobić człowiekowi krzywdy!
- O, sama widzisz. - westchnął teatralnie, gdy się do niego przytuliła, ale sam także objął ją ramieniem.

Oczywiście, Cass chciała go bardzo przestraszyć, przecież jest niezależną, młodą kobieta, jednak... zdecydowanie wolała się tulić.
- Nie wierzysz w moje umiejętności - powiedziała, unosząc głowę w górę, aby mógł usłyszeć. - Zaskoczę Cię kiedyś, a wtedy powiem "a nie mówiłam" - jej ton przypominał skarcone, niewinne dziecko. Ucałowała go ponownie, jednocześnie prowadząc do wyjścia z wanny. - Musimy już uciekać, jutro wracamy do domów... - rzekła smutno. Musiała przyznać, że nigdy jej się coś takiego nie przydarzyło i cóż, miała olbrzymią ochotę to powtórzyć. Po raz kolejny musnęła usta Williama. - Pisz do mnie, Will. I obiecaj, że się spotkamy. - pogłaskała go po policzku. Wolnym ruchem podniosła jego ubrania, pomagając się mu ubrać, następnie swoją sukienkę. Z uśmiechem poprosiła, aby zapiął zamek. Ujęła jego dłoń i wyszli z Łazienki Prefektów. Tak zakończyła się ich Hogwarcka przygoda. Obydwoje nie posiadali odznak, jednak poszli w nieznane. Nikt nie wie, jak potoczy się ich znajomość, nikt nawet nie przypuszcza. Zostawili wszystko losowi, oddali mu własne życie.

Jeśli ktoś nie wiedział to Vivien Davila była wyjątkowo sprytną osóbką (w końcu była w Ravku), dlatego zdobyła hasełko do łazienki prefektów, by móc się tam popluskać. Późno w nocy założyła na siebie swój beżowy, puchaty szlafroczek i kapcie do kompletu. Związała włosy w koczek, aby móc czujnie obserwować okolicę. Pod pachę wsadziła swoją satynową piżamkę oraz przybory do kąpieli. Wymknęłą się z wieży, aby wykąpać się w cudownych bąbelkach, kolorowej pianie i innych bajerach. Weszła do łazienki prefektów i rozejrzała się dookoła. Oczywiście było pusto, w końcu była tak późna godzina. Położyła rzeczy na podłodze i prawie w podskokach podeszła do kranów, aby odkręcić wszelką istniejącą wodę. Pisnęła radośnie jak dziecko widząc lejącą się wodę. Przez chwilę wpatrywała sie w nią z zachwytem, nie mogąc się doczekać aż do niej wejdzie.

Samael pojawił się przed łazienką w zupełnie innych okolicznościach.
Otóż, nie pytał dzisiaj nikogo o godzinę. To sprawiło, że zaburzyło mu się poczucie czasu. Jednocześnie, pomylił klasę z łazienką. Zatem teraz stał przed drzwiami i uderzał mocno białą laską o ich powierzchnię, mamrocząc pod nosem przekleństwa.
- Wpuśćcie mnie, do cholery jasnej. Nie spóźniłem się na tyle, by nie wpuszczać mnie na lekcje - warknął w frustracji.

Aż podskoczyła kiedy usłyszała jak ktoś z furią wali w drzwi jej łazienki. Ponownie zawiązała szlafroczek, który zdążyła już prawie zdjąć i odwróciła się w stronę drzwi. Niczym tajny agent podeszła do nich, zakradając się wyjątkowo przebiegle. To zapewne woźny, lub jakiś nauczyciel złapali ją na gorącym uczynku. Ale czemu nie powiedzieli hasła tylko pukają tak głośno, że zagłuszało nawet szum wody. Kiedy usłyszała jak ktoś mówi do siebie za drzwiami od razu poznała, że nie jest to głos żadnego z nauczycieli. Powoli nacinęła na klamkę i uchyliła drzwi. Ku swojemu zdziwieniu zobaczyła Samaela, który z furią walił swoją laską, chcąc się dostać do środka.
- Na miłość boską, Samael, co ty robisz- powiedziała cicho Vivien. Złapała go za przód szaty i wepchnęła do łazienki zamykając za sobą drzwi.
- Próbujesz obudzić cały zamek?- zapytała. Zaczęła się przysłuchiwać, czy aby nikt nie idzie teraz do nich.

- Aaa - wydał z siebie właśnie tyle, gdy podjęto szereg czynności, za sprawą których zmienił w ostateczności swoje położenie. - Aaale... co? Obudzić? Jest noc? - zainteresował się, drapiąc się chwilę w konsternacji po płowych włosach.
- Cholera - mruknął po chwili. Pociągnął nosem. Aromat olejków, zapachy płynów, szum wody. Łazienka. Że też nie dane było mu tego zobaczyć.
Poznał głos Vivien, dlatego złagodniał nieco, chociaż brwi jeszcze marszczyły się w resztkach irytacji.
- Nie przebywa panienka na terenie wieży, panienko Davila. Ravenclaw traci dziesięć punktów - rzekł, wzdychając.

Spojrzała na niego niepewna czy sobie z niej żartuje. W końcu zachichotała cicho.
- Tak, jest noc- powiedziała, kiedy przestała się śmiać. Zatkała usta ręką, aby nie być za głośno. Zerknęła na wodę i zobaczyła, że z jej osobistego basenu już prawie wylewa się woda.
- Aaa!- pisnęła i pobiegła do kraników, po drodze niechcący potykając się o kosmetyczkę i o mało nie lądując na ziemi. Przeklnęła nieładnie, aż w końcu dobiegła do mety i zakręciła wodę.
- Minus dziesięć również za pana karygodne zachownie i niesubordynację- powiedziała poważnym tonem, wracając do chłopaka. Rozejrzała się dookoła poszukując wieszaczka. Kiedy go znalazła podeszła do niego i zdjęła szlafrok wieszając go na nim. Została w samej bieliźnie, nie miała zamiaru zdejmować jej przy Samaelu. Usiadła na brzegu basenu i wsadziła nóżki do ciepłej wody.
- Co zrobisz z okazji, że trafiłeś w środku nocy do łazienki prefektów?- zapytała z uśmiechem.

Słuchał jej wyczynów z zainteresowaniem; szczególnie porywający był moment dźwięku, który poprzedzał normalnie upadek. Vivien musiała być jednak uzdolniona, bo do upadku nie doszło.
- Karygodne zachowanie? A skąd - prychnął cicho, podchodząc o krok bliżej przyciszonego głosu dziewczyny.
Szelest ubrań, plusk wody, ciche, ciche, cisza, szepty.
Poprawił szalik na szyi, chociaż objęło go przyjemne ciepło parującej wody.
- Nie wiem - przyznał cicho. Mrowiło go na karku dziwne uczucie. To było jak przejście z lodowatego basenu do wrzątku, w jednej chwili okrutny i opryskliwy Samael stawał się zupełnie inny. Zaważało na tym rzadkie towarzystwo jego przyjaciół. - Co proponujesz?

Wcale nie była uzdolniona, bo zawsze się gdzieś wywracała, upadała, dlatego teraz też musiała się potknąć. Jedynie wola walki i chęć zakręcenia lejącej się wody spowodowała, że utrzymała się na nogach.
- A kto wali w drzwi łazienki prefektów o tak późnej porze?- zapytała z udawaną pretensją Vivien. Wsadziła długie palce do wody i delektowała się jej ciepłem. O tak, kąpiel to zdecydowanie dobry pomysł.
- Proponuję się wykąpać, brudasku- powiedziała odwracając się w jego stronę. Wstała na chwilę, aby ostrożnie podejść do chłopaka i położyć ciepłe, pachnące rączki na jego policzkach. Uśmiechnęła się delikatnie i wróciła na swoje poprzednie, jednak tym razem raczej niezgrabnie weszła do wody, trochę rozbryzgując ją wokół siebie.

- Ale ja nie wiedziałem, że to łazienka prefektów - powiedział naburmuszony, nadymając się aż. Zmarszczył brwi i pochylił głowę. Spojrzałby na nią spod byka. Ale nie mógł.
Niepewny krok do przodu, w przestrzeń pełną gęstej ciemności i aromatycznych zapachów olejków do kąpieli.
Znieruchomiał, czując ciepłe dłonie na zimnych policzkach. Rzadko dopuszczał do dotyku. To było coś, czego się obawiał. Dreszcz przebiegł po plecach, w gardle zaschło. Odchrząknął nieco, słysząc oddalające się kroki.
- Jak to, brudasku? - zaperzył się. Podszedł jednak. Przysiadł przy krawędzi basenu, kilka sekund po donośnym plusku. Zanurzył kilka palców drżącej dłoni w wodzie. Od drżenia, na jej powierzchni powstały kręgi.