I wtedy po chwili stania przed drzwiami, kulejącym krokiem wczłapł się Nero. Przyszedł tutaj aby nieco odsapnąć od.... Od wszystkiego. Akcja poszukiwawcza jego brata wprawdzie trwała, ale on już stracił wszelką nadzieję. Podpierając się na lasce, doszedł do stolika. Odsunął krzesełko i usiadł. Usiadł niedaleko Mary. Kątem oka spoglądając na nią, poprosił barmana o wodę. Raczej nie na miejscu byłby alkohol. Trunków nie pija się samotnie. Niestety oprócz braku nogi, męczyła go jeszcze jedna sprawa. Samotność. Nie znał prawie nikogo. Przesiadywał samotnie, a jego czas bardzo się ciągnął. Samotność jest gorsza od braku nogi. Ale może tu uda mu się kogoś poznać?

Mary Spojrzała na niego z lekkim uśmiechem i kiwnęła głową. No wypad do Londynu dobra rzecz tam jest nieco chłodniej. Jednak najpierw zanim się tam wybrali no niestety musieli się złapać za rękę.
- A co z tymi występami?? Zgadzasz się?? Obiecuje Ci że cały zarobek będzie Twój. Zresztą my z tatą raczej pieniędzy nie będziemy od Ciebie brali. W końcu to ty będziesz śpiewał. A co do wycieczki do Londynu to mogę się teleportować ale tylko trzymając Cię za rękę. Niestety jeszcze tego nie objęłam umysłem ani żadną inną partią ciała.
Zaśmiała się by rozluźnić atmosferę.
- Propos... Może w Londynie Ci załatwię jakiś występ co?? Będzie mi miło Ci znaleźć miejsce byś mi zaśpiewał. Obiecuje że zapłacę.- Uśmiechnęła się szeroko.

- Daj mi to przemyśleć to nie jest taka decyzja którą mogę przyjąć od tak. Muszę pomyśleć - Powiedział i chwycił ją za rękę. Wyciągnął ją z knajpki i znalazł jakieś ustronne miejsce.
- Nie martw się, ja za to mam to opanowane, więc za chwile znajdziemy się bezpiecznie w Londynie. Ale to może być mało przyjemne uczucie dla kogoś kto się nie teleportował - Mruknął i przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie i po chwili rozległ się głuchy trzask i już ich nie było.
z/t x2

No Astka nawet nie zdążyła wejść do knajpy gdy zauważyła Swojego przyjaciela. Który właśnie znikał z jakąś gryfonką. Bodajże Mary czy jak tam ją wołali. Stała tak chwile dopóki jakiś młody egipcjanin nie zaczął jej szarpać. Nie no Mary była wręcz nietykalna więc od razu zaczęła wrzeszczec. Ten dotyk wręcz sprawiał jej ból. Wszystko jej się rozmazało. Bała się po prostu się bała. Miała nadzieję że jednak ktoś jej pomoże. W końcu chyba jakieś uczucia w tym kraju są co nie??

Siedział spokojnie popijając wodę. Siedział.. Mary wyszła... Odwrócił się w stronę drzwi. Ujrzał ślizgonkę... Aż tu nagle podbiegł jakiś lewy Egipcjanin i zaczął ją szarpać. Nero się rozejrzał, ale ludzka znieczulica była zbyt wielka, aby ktokolwiek pomógł uczennicy. Więc Crow, bez nogi zerwał się jak najprędzej potrafił i opierając się na lasce wyszedł z knajpy. Podniósł laskę wysoko i cała siłą jaką miał w rękach uderzył napastnika w głowę. A to nie była laska drewniana, tylko metalowa. Taka a la kula. Uderzenie z niej powaliłoby niejednego tęgiego chłopa. I tak też się stało teraz.

Astka leżała na ulicy. Ręce paliły ją niemiłosiernie. Nienawidziła dotyku jeśli sama go nie odwzajemniala. Przerażenie na jej twarzy zmieniło się w grymas ulgi.
- Dziękuję panie profesorze.- Szepnęła cichutko patrząc na niego. Moze i była przerażona ale nauczyciel ledwo trzymał się na nogach znaczy na nodze. Wstała i pozwoliła mu się podeprzeć by się nie przewrócił. Wtedy lekko się uśmiechnęła.
- Moze lepiej wejdźmy i niech pan sobie usiądzie co?? Nie sądzę by było panu łatwo stać- Na rękach powoli zaczęły robić się jej siniaki.

Uśmiechnął się do Astori i korzystając z jej pomocy, wczłapał się do knajpki i usiadł. Gdy zobaczył jej nowo powstałe siniaki, od razu się do niej zwrócił:
-Nic Ci nie jest? Czego ten troglodyta od ciebie chciał? Może chcesz udać się do namiotu szpitalnego?
Wyglądał na przerażonego. Nie lubił gdy przy nim, uczniom dzieje się krzywda i zawsze starał się pomagać. Ahh co za typ człowieka. Ale podobno nasza dobroć do nas później kilkukrotnie bardziej wraca... Ale wracając, był gotowy zerwać się z krzesła i udać się z Astką do szpitala.

Astka uśmiechnęła sie lekko. Ktoś sieo nią martwił. Zresztą jej i tak te siniaki niedługo zejdą.
- Nie prosze pana profesora. Nie chce iść do namiotu pielęgniarskiego.- spojrzała na niego lekko przerażona. Dotyk lekarskich rąk byłby teraz 3 razy gorszy niż ból na ramionach. Zamówiła sobie Colę z wkładką. Byle tak żeby nauczyciel nie zauważył.
Uśmiechnęła się lekko patrząc na niego
- Jeszcze raz panu dziękuję, Jeszcze chwila i pewnie wybuchłabym płaczem albo by mi coś zrobili.

Crow uśmiechnął się mówiąc:
-Ależ to nic takiego. To obowiązek. Ludzie powinni się wspierać. Ale uważaj. Pomimo, iż Egipt jest piękny, ma też swoją ciemną stronę. I następnym razem możesz nie mieć tak dużo szczęścia. Ludzka znieczulica jest gigantyczna. Twoja Cola na mój koszt. A tak w ogóle. Pijesz zwykłą Cole? Ja bym się napił whisky.
Rzekł, mówiąc kelnerowi aby podał jeszcze jedno whisky.
- I jeszcze jedno. Jak masz na imię? Poznajmy się może najpierw. Głupio tak pić z nieznajomymi.

Młoda zaśmiała się i spojrzała na nauczyciela.
- No cóż... Jestem Astoria... Jednak wszyscy znajomi wołają do mnie albo Astka albo Alice... Zależy jak dobrze mnie znają- Uśmiechała się słodko do nauczyciela wciąż się uśmiechając. Młoda od zawsze była miła jednak nie dawała się dotykać. Ciężko więc było do niej dotrzeć czy coś w tym stylu. By zdobyć jej zaufanie trzeba się bardzo starać. Spojrzała po wszystkich w pubie i uśmiechnęła się szeroko. Napiła się łyk Coli bo przy nauczycielu nie wypada przecież pić alkoholu a Lice bywała grzeczna.

Chwilami wracam do starych wspomnień, przemyśleń sprzed roku. Jakoś tak mi przychodzi do głowy,jak bardzo się zmieniłam. Nowy etap w życiu, nowi ludzie, a co gorsza.. Otoczenie. Wszystko trzeba było zaakceptować, iść w nieznane. Wyszłam na tym na dobre, ale tak jak teraz patrzę na Morgane, to ojejciu..
Co ona takiego zrobiła ze swoim życiem? Uczyła się dobrze, przy boku miała swojego przyjaciela..
Teraz jak tak szła, niby to się uśmiechając do ciemnoskórych nieznajomych mugoli, było po jej twarzy widać tegoroczne smutki.. Które zazwyczaj topiła w alkoholu i imprezach, ach.. Złapać ją, przywiązać i tak jak mugole w starych czasach, utopić czarownicę, za złe uczynki..
- Je regrette pour de mes erreurs - Pomyślała po francusku.. Zdanie to po przetłumaczeniu ma znaczenie; przepraszam za swoje błędy.
Przyjrzała się idąc knajpce, w której byli umówieni. Wzięła ze sobą mugolską książkę Magiczne Miasto, chciała o niej porozmawiać.. Schowana w torebce, pewnie jej szybko nie znajdzie. Zresztą.. Cała Morgane.
Popchnęła drzwi, od razu zlustrowała pomieszczenie, troszkę przeklinając w myślach z wyboru lokalizacji. Nic nie było widać! Cóż, to miało swój urok.
Rozejrzała się za miejscem dla dwóch osób, ujrzała wtedy dwa wygodne fotele i stół w dali sali. Szybko znalazła się na miejscu. Usiadła patrząc na menu. Czekając tak na dobrego kolegę, zamówiła sobie mugolski napój, colę. Zawsze radował ją ten smak.
Tęskniła teraz za dzieciństwem w Paryżu.. Pomimo sierocińca. Brakowało jej tej aury miejsca, deszczu.. Mogłyby być kolejne wakacje, właśnie tam.

A co ja robiłam rok temu? Ojej, chyba wolę nie wiedzieć. Mam wrażenie, że dzięki zmianom, które zaszły właśnie w poprzednie wakacje, jestem teraz tak szczęśliwa i w końcu mam na kim polegac. Wspaniale jest czuć, że dokonało się dobrego wyboru.
Przed Freddiem też stał jeden z nich. Rosie i Maddie stały się ostatnio jedynymi osobami, które w jego głowie odgrywały jakiekolwiek role. Czuł się z tego powodu trochę dobity, bo nie miał czasu dla innych przyjaciół i nawet przez to całe zamieszanie nie czuł wyrzutów sumienia. Mimo wszystko postanowił to zmienić, więc umówił się z Morgane. Ona podobno też nie trzymała się za dobrze, więc będą mięli, o czym rozmawiać. Nie, żeby go to w jakiś sposób cieszyło, bo było wręcz przeciwnie. Martwił się o nią i obgryzał paznokcie, co tez jej się mogło takiego przytrafić i jak bardzo się zmieniła, odkąd jej nie widział.
Wyruszył z obozowiska na swoim wielbłądzie, dumnie kroczac pomiędzy tubylcami i posyłając im sympatyczne uśmiechy, jednocześnie grzecznie odmawiając kupna wciskanych mu do rąk towarów „pierwszej jakości”. Zbliżała się godzina spotkania, a on nie mógł wydostać się z dzikiego tłumu sprzedawców, wróżek, turystów i bóg wie kogo jeszcze. Zaczął się powoli denerwować, zrobiło mu się gorąco i ogólnie nie najlepiej się czuł. Pospieszył więc trochę swojego wierzchowca, który w odpowiedzi ruszył naprzód z prędkością malucha z silnikiem turbo.
No i dotarł. Wbił do środka, biorąc zbyt głęboki oddech i w rezultacie dusząc się trochę oparami shishy. Znalazł szybko Morg i podszedł do niej od tyłu, przysłaniając oczy dłońmi.

Bawiła się parasolem, który dostała do szklanki z colą. Spoglądała na bąbelki gazu, które mknęły w górę, jakby chciały się uratować od tego ciemnego napoju. Pomimo wielu śmiesznych określeń na to zjawisko, jej twarz miała kamienny wizerunek, zero uczuć.
Rozmyślała o tym, jak to bywało, że ludzie przemijali, odchodzili w swoje drogi. Wiele osób już tak odeszło od Morgane, nigdy nie dostała odpowiedzi, co z nimi się stało.
Wiele osób wyjechało, bez znaku życia. To było dla niej strasznym przeżyciem, pierwsze miesiące cholernej ciszy. Takie kołki wbijane w serce. Prosto w ten organ. Bezlitośnie, bez żadnych skrupułów, zero pożegnania..
Niektóre znajomości są jak motyl. Piękne, lekkie, ale szybko umierają, nie pozostawiając nic po sobie, niż "skrzydła", którymi możemy nazwać wspomnieniami, bo są tak wspaniałe, że podczas złych chwil, dają nam możliwość "uniesienia" się od rzeczywistości..
Nagle poczuła znajomy jej zmysłowi węchu zapach. Musiała nosowi zaufać, skoro oczy miała zasłonięte.
- Jesteś! - Powiedziała radośnie, barwą głosu pełną ciepła z jej serca. Straszliwie pragnęła starego kontaktu z nim. Jak się okazało, tylko on był tak prawdziwy dla niej.
Wygimnastykowała się, żeby go połaskotać. Tak dla zaczepki, jaką stosowała po dłuższym nie-wiedzeniu.
- Tęskniłam.. - Wyznała smutno - Musimy dużo porozmawiać dzisiaj. - Uśmiechnęła się, co musiał czuć przez to, że zasłonił część jej małej twarzy. Wzrost Morgane należał przecież do oryginalnie niskich. Wszystko u niej było takie minimalne, po za uczuciami.

Nastrój miał wybitnie paskudny, siedział tyłem do sali opodal baru. Pykał spokojnie z fajki wodnej, od czasu do czasu wypuszczając pierścienie z dymu, które zwisłszy przed nim przebijał strzałą z dymu, prosta rozrywka, którą przerywał co jakiś czas, popijać łykiem miejscowego wina daktylowego. Nie zwracał uwagi na otoczenie, które interesowało go tyle co zero, czuł na prawym policzku uporczywe swędzenie w miejscu gdzie zrastała mu się z trudem rana, która pozyskał ratując dwie uczennice.

Może z braku zajęcia, może z dziwnej chęci spożycia alkoholu w związku z nadchodzącym początkiem roku Nero udał się do znanej mu Knajpy. Wszedł tam i postanowił się zabawić... Ale nie było prawie nikogo. Jedynie nie znani mu Egipcjanie. Jednak gdy przyjrzał się bliżej... Ujrzał znajomego mu nauczyciela... Aleksandra, zażywającego przyjemności fajki wodnej. Dosiadł się obok niego i łagodnym, stonowanym głosem rzekł:
- Witaj Aleksandrze.. Długo Cię nie widziałem. Co tam u Ciebie? W samotności popalasz fajkę? I pijesz? Kelner, proszę też trochę tego wybornego wina!