Super Kamenashi wszystko omija, więc w takim wypadku nie ma sensu dłużej kontynuować rozmowy. Przecież jakie szansę ma Cornelia z supermenem? Dlatego też ignorując jego jakiekolwiek słowa – niech sobie dziecko gada, w sumie były pomylone bo nikt nie powiedział, że jest dorosła, więc pieprzy od rzeczy – poszła sobie z tego miejsca. W sumie co tu jeszcze dopisać, żeby było pięć linijek? Ziewnęła idąc przez jakiś czas w złą stronę, przez co zrobiła spore kółeczko nim wróciła do swojego namiotu. A co tak się stało? To już chyba tylko i wyłącznie jej sprawa. W każdym razie nie myślała o tym chłopaku, bo po prostu jest idiotą. A tych się ignoruje...
[z/t]

Kame popatrzył na nią z uśmiechem na twarzy. Oj nic mu nie popsuje humoru dzisiaj. I raczej szybko mu się nie popsuje. Chwycił swój zeszyt który mu wyleciał z rąk wywalił z niego piasek i zaczął zmierzać w przeciwnym kierunku. Nucił sobie spokojnie pod nosem jakąś radosną pioseneczkę a na jego twarzy zagościł radosny uśmiech. Jego krok z każdej chwili stawał się coraz bardziej radosny. Matko czy to ten sam chłopak...normalnie nawet sam zainteresowany nie potrafił tego zrozumieć. Po chwili jednak zdał sobie sprawę, że idzie chyba nie do tego miejsca do którego chce...zatrzymał się na chwilę zastanawiając się nad tym gdzie ta droga go poprowadzi, tak więc nie zastanawiając się dalej poszedł tą samą drogą przed siebie.
z/t

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut kośćmi

---

'Wyprawa - Narracja' :

Wyprawy poszukiwawcze były dla niego chlebem powszednim, bez większego zastanawiania się zgłosił chęć uczestnictwa na profilu Tropiciela. Informacja zwrotna i przydział do grupy otrzymał bardzo szybko, przybył na ustalone miejsce spotkania i zapoznał się z pozostałymi osobami: znaną mu panią Brightvalley(a raczej Therrathiél), rodaka pracującego jako ambasador i kobietę pracującą w knajpie. Osobowościami byli tak zbliżeni do siebie jak oddaleni od Aidena. Mógł na to wzruszyć jedynie ramionami i liczyć, że nie pozabijają się podczas wyprawy.
Pokonawszy podróż do Egiptu potrzebował chwilę na przyzwyczajenie się do panującego suchego powietrza. Nie było tu zbytnio dużo budynków, a im dalej na południe tym więcej piasku i piasku. Znając jako tako historię wiedział, że pod stertą tych palących stopy kryształków znajdowały się potężne i niebezpieczne artefakty. Całe szczęście nie postradał jeszcze zmysłów i nie szukał samotnie jakiegoś starożytnego faraona w celu zdobycia jego mocy. Krótkie rozmyślania zostały przerwane przez echo jakichś dziwnych dźwięków. Zaciekawiony podszedł do baobabu z którego jak się mu wydawało wydobywał się dźwięk. Po chwili szukania, odnalezienia dziury i chęci jej spenetrowania(bez skojarzeń) wpadli na trzy słodkie kotki. Takie wiecie, co lubią podrapać po tętnicy albo się w nią wgryźć, ot dla zabawy. Cała sytuacja nie szła zbytnio na korzyść Aidena, może i ominął pazury nundu, ale zdzielenie cielskiem zwierzęcia do przyjemnych doświadczeń nie należało. Ryk z zewnątrz nieco zdezorientował zwierzęta, co mężczyzna wykorzystał do odpędzenia od siebie. Niech pozostała trójka radzi sobie sama, hehe.

Kostki:6,6,5,3

W końcu nadszedł ten dzień... Clarence nie miał zbyt dużej ochoty na tę wyprawę, zwłaszcza biorąc pod uwagę cel jaki mu przyświecał, no ale cóż- trzeba to trzeba. Przygotował się odpowiednio, a przynajmniej tak mu się wydawało, bo nigdy nie uczestniczył w niczym podobnym. Przez ostatni tydzień jednak zagłębiał się w tajniki życia na pustyni i robił wszystko, by się do tego przygotować. Czy jednak było to możliwe?

Przybył na miejsce. Była tu oczywiście @Aurora Therrathiél, do tego jakiś inny człowiek, którego nie znał i... @Gwendolyn Heather.

- Witaj... - przywitał nią nieco zdziwiony - Skąd się tu wzięłaś?

Udali się przed siebie. Dotarli do miejsca, które wydawało im się idealne do rozpoczęcia poszukiwań. Znajdowały się tu ruiny starej świątyni- miejsce, w którym należało się spodziewać znalezienia jakichś pradawnych artefaktów. Musieli tylko znaleźć sobie jakieś miejsce na nocleg. To też nie wydawało się szczególnie trudne... W pobliżu stał wielki, wyschnięty baobab. Cóż, niejednokrotnie bohaterowie książek wędrujący przez pustynię urządzali sobie mieszkanko w tych wielkich drzewach. Clarence poprowadził ich zatem do środka. Było to jednak trudniejsze, niż wydawało się na początku. Otóż baobab był zajęty przez stado małych kotków, które... nie wyglądały zbyt przyjaźnie. Ledwo dało się je dostrzec w świetle rozpalonych różdżek, a te natychmiast się na nich rzuciły.

Clarence podjął z nimi walkę, ale niestety było ich za dużo. Jeden dość mocno zaszarżował na jego brzuch, drugi dość mocno poranił mu rękę, z której wypadłą różdżka. W mgnieniu oka musiał wycofać się z pola walki. Uciekł z baobabu i padł na ziemię, nie mogąc już iść dalej. Ból w ręku był bardzo silny, do tego niemiłosiernie ściskało go w żołądku. Na efekty nie trzeba było długo czekać, bo niemal natychmiast zwrócił wszystko to, czego jeszcze nie przetrawił. A najgorsze było to, że jego różdżka została w kocim gnieździe...

- Szpital św. Munga został poproszony o oddelegowanie paru osób na wyprawę, nie wszystkie grupy były pełne, a potrzebowali uzdrowicieli. No i mój szef na stażu stwierdził, że sprawdzę się w tej roli - wyjaśniła Clarence'owi. Wyraz jej twarzy świadczył jednak o tym, że kompletnie nie wierzyła w to, że sobie poradzi. Może i zdolności jak chodzi o uzdrawianie jej nie brakowało, ale jak niby ma wytrzymać w tym przeokropnym klimacie? Już zaczynała tęsknić za brytyjską pogodą, a co będzie za dzień, dwa, trzy...?
- Nie miałam pojęcia, do jakiej grupy mnie wpakują, ale... cóż, cieszę się, że trafiłam tu - wyznała cicho, rozglądając się dookoła. Znała tu aż dwie osoby! Clarence... no tak, ostatnio trafiali na siebie podejrzanie często. Dziewczynę zaskoczył z kolei widok Aurory. Zaświtało jej, że Thunder coś o niej wspominał, jednak nie udało jej się połączyć jej imienia z postacią swojej koleżanki, z którą przez parę lat dzieliła dormitorium. Zadowolona z obecności Aurory, Gwen z uśmiechem skinęła jej głową na przywitanie.

Targana złymi przeczuciami, starała się jednak zbytnio nie zamartwiać już na wstępie. I mimo, że o optymistyczne nastawienie u Gwen raczej ciężko, nie podchodziła do tego wszystkiego ze zwyczajnym jej przesadnym pesymizmem, któremu to często przypisywała zaszczytne miano realizmu. Heather nie sposób było wmówić, że jest pesymistką...

Przed wyjazdem powzięła sobie za cel po prostu przeżycie. Próbowała sobie wmawiać, że ma się skupić na sobie, i pomagać innym dopiero wtedy, kiedy upewni się, że sama jest bezpieczna. Nie miała pojęcia, czy uda jej się tego dokonać, i czy to podejście jest właściwe. I tak wszystko wyjdzie w praniu - jak zawsze, stwierdziła.

Mimo niezbyt pozytywnego podejścia nie spodziewała się wcale, że kłopoty nadejdą tak szybko. A mogła to przewidzieć! Zamiast jednak narzekać w duchu, postanowiła skupić się na działaniu. Inni są doświadczeni i dadzą sobie radę, wmawiała sama sobie, chcąc dodać sobie otuchy. Jak to się działo, że chociaż niby razem, każdy działał oddzielnie? Nie chcą współpracy, no to nie, uznała w końcu i przełknęła ślinę, kiedy koty rzuciły się wprost na nią.
Natychmiast jednak coś zaświtało jej w głowie. No tak, przecież czytała niedawno książkę o tego typu stworzeniach! Szybko wycelowała różdżką w koty i wymruczała zaklęcie, które dopiero co udało jej się przypomnieć. Spowodowało ono, że zza uszu wypadło im trochę cennych włosów, sprawiając im ogromny ból.
Wyszło, ogólnie rzecz biorąc, świetnie - udało jej się opanować rozwścieczone zwierzęta, a w dodatku zyskała trochę cennej sierści, którą jeszcze tego samego dnia udało jej się sprzedać za całe 90 galeonów!

Ten kto dobierał towarzystwo na wyprawę nie był chyba szczególnie zainteresowany relacjami między poszczególnymi członkami - bez wątpienia dobranie mnie w składzie z Clarencem, z którym pracowałam było przyzwoitą decyzją, to samo dotyczyło całkiem nieźle znanej mi Gwen, z którą chodziłam do szkoły (i która ku mojemu zdziwieniu znała młodego ambasadoraa). Problemem bez wątpienia był Aiden.
Oczywiście, łowca artefaktów był znacznie bardziej wartościowym towarzyszem w przypadku poszukiwania czegoś takiego, jednakże mimo wszystko nie czułam się w tej sytuacji komfortowo - po pierwsze w przeciwieństwie do pozostałej dwójki mężczyzna znał mój największy sekret, a gdyby trafił on do Clarence'a mogłabym definitywnie pożegnać się z moją karierą w Ministerstwie. Po drugie towarzystwo Mongraine'a wywoływało we mnie dość dziwne odczucia - z jednej strony nie do końca mu ufałam i odrobinę się go obawiałam, zaś z drugiej gdzieś podświadomie chciałam przebywać w jego towarzystwie. Wiedziałam, że ta cała sytuacja nie ułatwi nam wyprawy. Byłam zmuszona trzymać się z boku i nie wdawać w zbędne dyskusje.
Kłopoty pojawiły się już pierwszego dnia - po wejściu do baobabu okazało się, że spotkaliśmy trzy dorodne kociaki jednego z dzikich gatunków. Nie było wyjścia -  musieliśmy podjąć walkę. Nie szło mi w tej kwestii najlepiej, gdyż nie znałam się na zwierzętach i zaliczyłam kilka obić, na szczęście dziwny ryk dochodzący z oddali skutecznie odwrócił uwagę zwierzaka zapewniając mi szansę na rewanż. Udało nam się opanować sytuację i finalnie tylko Clarence doznał jakichś poważniejszych obrażeń. Ruszyliśmy dalej.

The member 'Aurora Therrathiél' has done the following action : Rzut kośćmi

---

'Wyprawa - Narracja' :

Początek wyprawy ze zwierzętami z pewnością upewnił grupę, że to nie są przelewki. Mograine poruszał się ze zdwojoną czujnością co chwila zerkając na Aurorę czy gdzieś nie zniknęła. Obydwoje znali swoje sekrety, nie ufali sobie i bali się, że jedno z nich się wygada. Kariera ogólnoświatowa wisiała na włosku, obecność urzędnika w ich grupie również nie ułatwiała sytuacji. Kolejne problemy pojawiły się jeszcze tego samego dnia. Próbując nieco odpocząć oberwał w twarz chmurą piasku, a zaraz kolejną. Burza piaskowa bez miejsca do schronienia była okropnym przeżyciem, szczególnie gdy ich zaklęcia obronne nie wiele pomagały. Nad ranem Aiden czuł się cały obolały, niewyspany i do tego jego różdżka odmówiła wszelkiej współpracy. Mężczyzna zaczął zastanawiać się nad opuszczeniem tego miejsca i pozostawieniem reszty grupy na pastwę losu, szybkie spojrzenie na równie sponiewieraną Aurorę zmusił go do zostania. Nie mógłby sobie wybaczyć, gdyby ją teraz opuścił. Wzdychając spróbował sobie zaaplikować eliksir wiggenowy, ale w napadzie rozkojarzenia zażył eliksir zapomnienia. Parę chwil później siedział na piasku i zastanawiał się co on do cholery tutaj robi. Podrapał się po głowie widząc obok siebie trzy inne osoby. Czyżby nieźle popili i teleportowali się na pustynie? Mężczyzna wstał i podszedł do Aurory.
-Ej śliczna, co my tu robimy? Nie pamiętam nic z poprzednich 24 godzin.

Burza piaskowa, no pięknie. Normalnie dokładnie tego jej brakowało, żeby jej humor całkowicie gdzieś odpłynął. Nie była to nawet normalna burza piaskowa - nie udało im się przed nią uchronić żadnymi zaklęciami. A jeśli czwórka wprawnych czarodziejów nie mogła sobie z nią poradzić, to chyba nie mogły to być zwykłe komplikacje atmosferyczne, prawda? Jakby nieprzespana noc to było mało, tak jeszcze rano okazało się, że burza zmiotła sporą część ich prowiantu. Poszukiwania też na nic się nie zdały, bowiem różdżki odmawiały posłuszeństwa, a szukanie rzeczy bez pomocy magii raczej mijało się z celem. W dodatku wszyscy mieli piasek praktycznie wszędzie.
Jakby tego wszystkiego nadal było mało, nieznany jej mężczyzna zaczął coś odwalać. Gwen jednak postanowiła się tym zbytnio nie przejmować. Spostrzegła, że rozmawiającej z nim Aurorze udało się jakoś go ogarnąć, więc zaczęło z niej to kompletnie spływać.

Gwendolyn miała już tego serdecznie dość, a przecież to był dopiero drugi dzień. Kiedy zatem podczas prób wyjścia poza teren zakłóceń magii ich grupa napotkała rozstaj dróg, a Gwen została poproszona o poprowadzenie ich, dziewczyna myślała, że zaraz nie wytrzyma. W końcu wybrała ścieżkę, przy której kwitła niewielka lokalna roślinność. W czasie jej przemierzania nadepnęła na coś, co na początku wzięła za kamień. Schyliła się jednak i okazało się, iż nie jest to kamień, tylko Kompas Marzeń. Na szczęście przedmiot nie został uszkodzony. Dziewczyna ostrożnie go podniosła i schowała, stwierdzając, że może się na coś przydać.

Odwróciła się w stronę Clarence'a, zauważając, że wczorajsza walka ze zwierzęciem znacznie wyczerpała jego siły. Podeszła do niego i położyła mu dłoń na ramieniu.
- Coś ci jest? Mogę ci jakoś pomóc? - spytała, z troską patrząc w jego oczy.

Po walce ze zwierzętami przeżyliśmy naprawdę ciężką noc - burza piaskowa nie tylko poraniła nas i doprowadziła do straty prowiantu, ale również dramatycznie podkopała nasze morale. Byłam po tej nocy dość mocno pokaleczona, więc zdecydowałam się zażyć eliksir wiggenowy, co zdecydowanie poprawiło mój stan fizyczny, a porównaniu do reszty drużyny mimo trudnej sytuacji byłam w niezłej kondycji psychicznej - lata ciężkich przeżyć skutecznie hartowały charakter.
Żeby tego jeszcze było mało Aidenowi zupełnie odwaliło - początkowo byłam przekonana, ze blefuje dlatego po tekście "Ej śliczna, co my tu robimy?" strzeliłam mu delikatnego, otrzeźwiającego plaskacza w pysk - niestety okazało się, że nie dało to żadnego rezultatu, więc zostałam zmuszona do wyjaśnienia mu całej sytuacji - polegając na nadziei, że pamiętał przynajmniej, że się zapisał na wyprawę przybliżyłam mu całą sytuację i przez resztę dnia pilnowałam, żeby w swoim mentalnym zagubieniu nie zrobił niczego głupiego.
Gdy przemierzaliśmy pustynię dostrzegłam maleńką opuszczoną chatę. Przez pozbawione szyby okno dostrzegłam leżący na stole pergamin. Ostrożnie weszłam do pomieszczenia sprawdzając najpierw czy nie zaskoczy mnie jakaś przykra niespodzianka. Okazało się, że było bezpiecznie, a wypatrzony przeze mnie pergamin bez wątpienia był bardzo przydatny.
- Mam mapę! - rzuciłam radośnie do moich towarzyszy wychodząc z budynku.

Każdy z uczestników wyprawy mógł oczekiwać, że ta przygoda będzie dość dużym wyzwaniem, najwyraźniej jednak nie wszyscy spodziewali się aż takich trudności. @Clarence Thunder nie poradził sobie z trudami podróży i po dość ciężkich dniach wyprawy zdecydował się opuścić grupę i wyjechać z Egiptu.

Od kolejnego dnia jesteście zmuszeni kontynuować wyprawę w trójkę.

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut kośćmi

---

'Wyprawa - Narracja' :

Utrata pamięci i jednego członka wyprawy nie budziła w Aidenie optymizmu. O ile myśli powoli do niego wracały i mógł kontynuować wyprawę, o tyle bez Thundera mieli mniejsze szanse. Chociaż z drugiej strony może to i dobrze, w ostateczności będzie musiał zabić tylko Gwen. Ale nie mówmy o tym, bo to odległe i nieprawda.
Wędrówka przez pustynie jest nudna, ciągle tylko piasek i piasek. Pierwszy widok karawany mężczyzna uznał za fatamorganę, ale im bliżej byli tym wyraźniej było słychać odgłosy wielbłądów i głosów ludzkich. Zostali przyjęci dość przyjaźnie, Aiden wsiadł na wielbłąda i zasnął próbując odpocząć po ostatniej nocy. Obudził się w jakimś miasteczku, gdzie po krótkich oględzinach i handlu dorwał chustę przeciwsłoneczną. Założył ją i poszedł szukać czegoś do picia. Resztę fantów które zdobyli zostawił pod okiem kobiet, wolał nie tykać eliksirów po ostatniej pomyłce. Podczas swoich oględzin dotarł do opuszczonych chat, zaciekawiony wszedł do paru i...znalazł kolejny eliksir uzdrawiający! Przynajmniej ma taki wyglądał, więc zadowolony wrócił do reszty grupy. Podzielił się informacją o swoim znalezisku i usiadł nieopodal by jeszcze na chwilę zamknąć oczy.

Dziewczynie trochę ulżyło, kiedy po dość długiej i nużącej wędrówce natrafili na karawanę. Wcześniej stracili prawie cały prowiant podczas burzy piaskowej, więc uzyskanie trochę jedzenia było ogromnym plusem. Chusty chroniące przed słońcem i światełka dźwiękowe też zdawały się być przydatne, szczególnie, że nie mieli pojęcia, ile ta podróż potrwa.

Gwendolyn wpadła jednak w gorszy nastrój, odkąd Clarence opuścił ich grupę. Zawsze dobrze jest mieć kogoś znajomego obok siebie. Bo może i znała Aurorę, ale ona znała też tamtego Krukona, i chyba miała z nim relacje bliższe niż z Gwen, stąd też dziewczyna czuła się niezbyt komfortowo. Nie narzekała jednak, bo w zasadzie była introwertyczką, więc cieszyła się trochę z możliwości spędzenia czasu sam na sam z własnymi myślami. Obawiała się jednak, że kiedy staną w obliczu jakiegoś zagrożenia, również pozostanie sama.

Wyprawa wszak zaczęła przybierać bardziej pozytywny obrót, więc mimo kiepskiego samopoczucia, Heather zaczęła odzyskiwać resztki nadziei. Włożyła na głowę chroniącą przed słońcem chustę, a światełko dźwiękowe schowała do kieszeni. Kiedy Aiden oddał Ślizgonkom eliksiry, dziewczyny wzięły po jednym z nich z zamiarem ewentualnego wciśnięcia ich Mograine'owi siłą, gdyby sytuacja była naprawdę kiepska, a on wciąż się przed nimi opierał. Z jednej strony nic dziwnego po tym, co stało się ostatnio, ale z drugiej strony...
Gwen naprawdę wierzyła, że te eliksiry są dobre. A czuła się słabo, po niedawnych wydarzeniach była zmęczona i poobijana. Uznała więc, że chyba najlepiej zrobi, jeśli sprawdzi działanie tego eliksiru. W takim przypadku przynajmniej będą mieli pewność, czy były w porządku, czy też nie. Zażyła więc jedną dawkę eliksiru i od razu poczuła się dużo lepiej.

Postanowiła więc rozejrzeć się nieco po okolicy. Pobiegła w stronę opuszczonych chat - tam przecież Aiden znalazł eliksir uzdrawiający, ale może znajdzie się tam jeszcze coś przydatnego? Faktycznie, przez zniszczone okna ujrzała w jednym z domów kolejną fiolkę z eliksirem uzdrawiającym. Przypatrzyła się mu - miał dokładnie taki sam kolor jak ten, który przed chwilą wypiła, więc schowała go i powróciła do swojej grupy.

Po korzystnej wymianie handlowej przeprowadzonej w miasteczku ruszyliśmy w dalszą drogę, która okazała się o niebo trudniejsza, szczególnie biorąc po d uwagę lekkie otumanianie Aidena. Byłam wściekła na Clarence'a, że tak nas zostawił - zamierzałam zrobić mu o to aferę po powrocie do Londynu, w tym momencie musiałam jednak skupić się na podróży. Z każdą chwilą szło nam się coraz gorzej i mieliśmy wszystkiego dosyć, zdecydowałam się więc przejąć inicjatywę i troszeczkę poprowadzić grupę, na co oni dziwnym trafem dość chętnie przystali.
Pod koniec dnia, gdy już niemal rozbijaliśmy obóz dostrzegłam na naszej ścieżce małe zawiniątko. Po ostrożnym rozwinięciu go dostrzegłam kilka fiolek opisanych po arabsku. Grupa nalegała żeby je wziać, gdyż mogły mieć właściwości udrawiające, ja jednak zdecydowałam się nie ryzykować. Może to był błąd?

The member 'Aurora Therrathiél' has done the following action : Rzut kośćmi

---

'Wyprawa - Narracja' :

Poprzedni dzień zakończył się pomyślnie, Aiden licząc na więcej szczęścia położył się spać chcąc odespać trudy ostatnich 3 dni i nie mogąc się doczekać kolejnego dnia. Jego żołądek podpowiadał, ze coś jest nie tak ale był zbyt zmęczony by się tym przejmować. Pewno obżarł się za dużo po jednodniowej głodówce i teraz musiał za to zapłacić. Nad ranem okazało się, że powód był zupełnie inny. Prowiant w który zaopatrzyli się wczoraj zdążył się zepsuć. Tubylcy nie wyglądali na trucicieli, a temperaturą też nie musieli się martwić bo mieli zaklęte plecaki, więc jedynym wytłumaczeniem były pieprzone zakłócenia. Musiał przez nie spędzić cały poranek z gołą dupą za krzakiem srając bardziej jak po ostrym kebabie. Przypomniał sobie opowieść o klątwie Faraona z której zawsze się śmiał. Dzisiaj kiedy jej doświadczył zdecydowanie nie było mu do śmiechu.
Pomimo niefortunnego początku dnia Mograine był zadowolony. Według mamy znalezionej przez Aurorę i korzystając ze sporządzonych przez niego notatek wynikało, że byli blisko artefaktu. Minęła może godzina kiedy grupie udało się odnaleźć obiecująco wyglądający fant. Zaczął od powolnego oglądania, upewniwszy się, że przedmiot nie jest przeklęty wziął go do ręki i zaczął zdejmować magiczną blokadę. Ruchy wykonywał płynnie i przechodził od jednej blokady do drugiej. Od chwili kiedy został rzeczoznawcą po raz pierwszy poczuł, że wykorzystuje swoją wiedzę do zrobienia czegoś dobrego. Pragnął, by to uczucie zdarzało się częściej. Po ściągnięciu blokad podał przedmiot swoim towarzyszkom. Wolał, żeby one też się przyglądnęły fantowi bo w ferworze mógł coś pominąć.

Myślałam, że następny dzień nie może być gorszy, tymczasem większość poranka spędziłam w krzakach na wypróżnianiu się. Sraczka dopadła nas wszystkich, więc pewnie wzięła się z prowiantu, jednakże dla mnie było to bardzo trudne - w końcu byłam stateczną urzędniczką Ministerstwa.
Gdy w końcu udało nam się zapanować nad tą jakże niespodziewana klątwą Faraona ruszyliśmy w dalszą podróż - okazała się ona nieszczególnie długa. Znaleziona przeze mnie mapa w końcu na coś się przydała - wszystko wskazywało na to, że byliśmy już blisko przedmiotu, wiec nie pozostawało nam nic innego jak zabrać się do pracy. Bardzo cieszyłam się, bo wszystko wskazywało, że ta katorga dobiega końca.



KUFERKI: Aiden - 46,5, Aurora - 20, Gwen - 7
RAZEM: 73,5 - 7 punktów bonusu, więc Gwen musi rzucić 1 XD

Kiedy Gwendolyn obudziła się rano z bólem brzucha, miała ogromną ochotę rzucić te przysłowiowe zabawki i uciec z piaskownicy. Usiłowała sobie jednak wmawiać, że opłaca jej się wytrwać. Zacisnęła więc zęby i męczyła się dalej, chociaż naprawdę nie przychodziło jej to łatwo. Tęskniła za swoim przytulnym mieszkaniem i wszystkimi wygodami życia w mieście.

Ucieszyła się więc przeogromnie, kiedy Aidenowi udało się odnaleźć przedmiot. Z radością obserwowała, jak mężczyzna zdejmuje z niego blokady. Kiedy zwrócił się z tą rzeczą do niej i Aurory, Gwen przyjrzała się jej dokładniej i sprawdziła, czy aby na pewno nie ciąży na niej jeszcze jakiś czar. Nie odnalazła nic podejrzanego, więc po prostu pokiwała głową z uśmiechem. Cieszyła się tą nadzieją, że odnaleźli właściwy przedmiot i wyprawa dobiega końca.