Chłopiec zanosił się takim szlochem, że ledwo wiedział, co się wokół niego dzieje. Dopiero po chwili dotarły do niego słowa Profesora Walsha i skulił się w sobie jeszcze bardziej, jakby spodziewał się, że ten zaraz zacznie nim miotać jak kaflem na boisku quidditcha.
-N-nie. B-był ze mną B-bruce z Gryff-gryffindoru. Ale uciekł, jak tylko... J-jak tylko... - Kolejna fala płaczu przerwała jego wypowiedź. Potrzebował dłuższej chwili, by móc kontynuować swoją historię.
W tym czasie do gabinety wpadła Nora Blanc, nie pytając nawet o to, co zaszło, gdy zauważyła chłopca, od razu poprosiła, byś się odsunął, a ona przeszła do zaleczania jego ran.
-Z-zaklęcie nie wyszło. Wyr-wyrwały się z ko-korzeni. Uciekły ze szkl-szklarni. - Podsumował chyba to, co było w tym wszystkim najważniejsze. -Ja naprawdę nie chciałem! - Wykrzyknął i zaniósł się takim płaczem, że już nic więcej nie dało się z niego wyciągnąć.

Słuchanie tego wszystkiego powodowało, że Chris coraz bardziej się niecierpliwił. Rozumiał, że chłopiec był przerażony, że nie do końca wiedział, co się stało, że może dał się wciągnąć w jakiś mało mądry psikus starszego kolegi, ale zwyczajnie w tej chwili tracili czas. W innych okolicznościach na pewno by go wysłuchał, spróbował zrozumieć, spróbował dowiedzieć się, co dokładnie go dręczyło, co powodowało, że nie był zbyt szczęśliwy i spokojny, ale teraz tak naprawdę zielarz wiedział, że wszystko, co się działo, zależało od upływającego czasu. I wcale nie spodobało mu się to, co usłyszał, chociaż mogło być zdecydowanie gorzej. Miał jednak pełną świadomość, jak niebezpieczne było to, co się działo, co się wydarzyło z powodu chęci zabawienia się, czy czegoś podobnego i to go martwiło. Odetchnął jednak głęboko, kiedy Nora zjawiła się obok i zajęła się chłopcem, w pewnym sensie ratując tę mało przyjemną sytuację, a później skinął lekko głową.
- Zajmę się tym, ale będę musiał ostrzec pozostałych profesorów. Noro, dziękuję za pomoc - powiedział spokojnie, aczkolwiek widać było po nim, że tak naprawdę jego gotowy do działania, do tego, żeby natychmiast ruszać. Obrzucił wejrzeniem swój gabinet, wiedząc, że musi przerwać w połowie to, czym się zajmuje, ale nie zamierzał się tym przejmować. Ostatecznie bowiem były rzeczy ważne i jak było widać na załączonym obrazku, również ważniejsze, które nie mogły czekać. Nie wiedział, co by się wtedy stało i chciał tego uniknąć ze wszystkich sił, bo naprawdę nie potrzebowali ludzi pokąsanych przez tentakule, czy inne rośliny. Dlatego też zostawił dzieciaki w rękach Nory i sam skierował się ku cieplarniom, domyślając się, że czekało go sporo pracy, biegania i wsparcia. Posłał również patronusa do Vicario, wierząc w to, że nie tylko przyjdzie mu z pomocą, ale również zaalarmuje pozostałą kadrę, być może również skrzaty, które w podobnych sytuacjach bardzo chętnie pomagały. Tak samo, jak portrety, które krzyczały za nim, gdy zbiegał pospiesznie po schodach. Zatem do dzieła.

z.t