Chciałem tylko żebyś wiedział, że to że się wczoraj spizgałam nie oznacza, że nie jestem wciąż zły.

A ile razy zraniłeś mnie specjalnie? Może to też warto czasem wspomnieć, a nie tylko wybielać się na siłę?

Nie wiem, co Tori Ci powiedziała, że zdecydowałeś się zostać i nie wiem, czy moim błędem nie było to, że w tamtej chwili po prostu nie wsiadłem do windy.

Wyciąganie mnie z dragów to nie wszystko czego potrzebuję. Mówiłeś, że nie myślisz o mnie jak o ćpunie, a jednak ciągle wracasz tylko do tego.

Nie mam pojęcia, co powinienem sądzić. Obydwoje wiemy, że potrafimy mydlić oczy jak nikt inny...

Spróbowałbym, gdybym widział w tym choć cień sensu. Obecnie, przynosi mi to tylko zawód.

Nie wiem, czy chcę Cię oglądać w tym momencie.

Tori nie musiała mi niczego mówić.

Wiesz, Felix... mnie też byłoby łatwiej, gdybyś mówił o tym, czego potrzebujesz. Tak, przestrzeni - wiem... ale poza tym nie mam pojęcia co o mnie myślisz, kiedy było zajebiście, ani dlaczego pocałowałeś mnie wtedy w jeziorze... milczysz jak grób, dopóki to ja nie wyrżnę w mur, jaki wokół siebie zbudowałeś. Myślisz, że mi jest łatwo to wszystko poukładać? Próbuję spełnić twoje oczekiwania, choć tak naprawdę wcale ich nie znam.

Nie wybielam się. Wiem, że popełniłem wiele błędów i przyznałem Ci, że nie jestem święty. Nie chciałem Ci niczego wypominać, ale nie chcę też żebyś oceniał mnie przez pryzmat sytuacji, na którą nie miałem wpływu.

Proszę Cię, Felix. Zapomnijmy o tym, co miało miejsce wczoraj, bo to nie byłem ja. Miałeś szansę poznać mnie w muzeum i na grzbiecie Pioruna. Prawdziwego mnie.

Wchodząc do tego zasranego pokoju wyglądała jakby miała wiele do powiedzenia, a wiem, że ona przynajmniej nie ma problemu z wywaleniem z siebie tego, co jej leży.

Może zamiast tak usilnie próbować, po prostu bądź. Bez żadnych oczekiwań i walenia w mur. Jeśli uważasz, że tak łatwo jest zmienić całe życie tylko dlatego, że ktoś prosi, to widocznie gówno wiesz. Lata pracowałem na to, by zrobić jakikolwiek krok w przód, a teraz nagle jestem piętnaście mil do tyłu i tak, uporanie się z tym jest dla mnie ważniejsze niż opowiadanie Ci o ulubionym pluszaku.

Skoro musisz wiedzieć to tak, pocałowałem Cię wtedy bez oczekiwania czegokolwiek w zamian. Może była to kwestia chwili, może nie, ale pytałeś, więc byłem szczery. I wciąż jestem.

Nie wiem już, która Twoja twarz jest prawdziwa. Trochę ich już widziałem, a poza tym nie sądzę, bym był w stanie logicznie analizować teraz i oddzielać prawdę od fałszu. Zbyt mocno się to wszystko zlewa.

Rozmawiamy teraz o Tori, o mnie czy o Tobie?

Jestem, Felix, ale najbardziej obrywam akurat za ten moment, w którym w rzeczywistości MNIE NIE BYŁO. Nie uważasz, że to niesprawiedliwe? Czy zrobiłem coś nie tak w muzeum albo w stadninie?

Czego od Ciebie oczekuję, hm? Cały czas wytykasz mi, że mam względem Ciebie oczekiwania, ale nie mówisz jakie. Nie każę ci mówić o ulubionym pluszaku.

Nietrudno być szczerym w milczeniu... Ja też się przed Tobą odsłoniłem, Felix, i jestem względem Ciebie szczery..

Kolektywnie o tym, co się tam zdarzyło.

Nie, to ja nie powinienem był się zgadzać na te spotkania. I nie mów, że Cię tam nie było. Nikt nie włożył Ci tych słów w usta.

Bo taki jesteś! Zawsze chcesz czegoś w zamian i teraz nie jest inaczej. Nie potrafię dokładnie ocenić, co to jest, ale czuję, że w tym wszystkim chodzi o coś więcej.

Tylko czemu mam wrażenie, że nie do końca chciałeś to zrobić? Nie wiem, może przeszedłeś jakąś cudowną przemianę przez te dwa lata, której nie widzę, ale w takim razie mnie kurwa oświeć.

Nie powinieneś się zgodzić, bo...? Czy jesteś w stanie jakkolwiek rozwijać i uzasadniać swoje myśli? Nie czytam w nich.

Najwyraźniej jednak coś mnie zmusiło, skoro nigdy nie zamierzałem wypowiedzieć ich na głos, ale co za różnica...

Chciałem nam obu spierdolić wieczór i zachować się jak świnia, bo to przecież takie logiczne i racjonalne z mojej strony. Oczekuję od Ciebie - w sumie to nadal nie wiem czego - bo taki właśnie jestem. Na pewno byłem i jestem też względem Ciebie nieszczery, a to dlatego że niełatwo było mi powiedzieć, że nie jesteś mi obojętny. Dobrze, że Ty jesteś taki rozgadany.

Po co? Nieważne co powiem, i tak wiesz przecież lepiej.

Nie każda myśl musi się ciągnąć godzinami. Po prostu, nie powinienem tego robić z czystej logiki sytuacji.

Kurwa, Paco nie zgrywaj tu obrażonej diwy. Spójrz na to wszystko z jasnego punktu widzenia i odpowiedz sobie, jak mogę się czuć. Ty masz w życiu kurwa wszystko: pieniądze, szacunek, własny biznes.... Kurwa, założę się, że masz nawet ludzi do wymiany gaci, jak pierdniesz, żeby Ci przypadkiem smród się po spodniach nie rozprzestrzeniał. Czego ktoś taki może chcieć od dzieciaka, który nie ma nic, jeżeli nie chwili zabawy, czy jakiegoś chorego wyzwania?

Tak, jestem skryty, bo jak raz w życiu się otworzyłem, to skończyło się tak, jak się skończyło i nie do końca mam ochotę to teraz powtarzać. Mówiłem Ci już, że nie wszystko kręci się wokół Ciebie i tak, obrywasz za innych, ale taki już jestem. Niektóre rzeczy wpłynęły na mnie nieodwracalnie.

Nie, nie wiem lepiej. Próbuję się dowiedzieć czegokolwiek.

Czyli teraz uciekasz przed odpowiedzią, zasłaniając się logiką... jakby wszystko w życiu było logiczne i poukładane.

Co to Twoim zdaniem znaczy "wszystko"? Owszem. Mam wszystko, jednocześnie nie mając na miejscu nikogo, z kim mógłbym i chciałbym się tym wszystkim dzielić.

Mówiłem Ci wiele razy. Pragniesz odpowiedzi, ale mnie nie słuchasz.

Nie potrafię Ci wyjaśnić dlaczego, ale lubię spędzać czas w Twoim towarzystwie. Przy Tobie czuję się swobodnie i w głębi duszy czuję też, że więcej nas łączy niż dzieli, nawet jeżeli mogłoby się wydawać, że to nielogiczne.

Przynajmniej tak myślałem... Tylko tego chciałem. Twojego czasu i szansy. Czy to sprawia, że świat kręci się wokół mnie? Masz rację, chciałem być przy Tobie, a te wygórowane oczekiwania czynią mnie egocentrykiem i pieprzonym egoistą. Najwyraźniej wszyscy nimi jesteśmy.

Może problemem nie jestem ja, Felix, ale to że sam nie potrafisz uwierzyć w to, że możesz znaczyć dla kogoś więcej.

Nie uciekam przed żadną odpowiedzią. A ponoć to ja Cię nie słucham....

Mam na myśli, że masz więcej niż przeciętny zjadacz chleba potrafi sobie wyobrazić, a co dopiero posiąść.

Może to właśnie jest ten problem. Jesteśmy zbyt podobni, a uwierz mi to nie wróży niczego dobrego.

Miałeś jedno i drugie, ale jakoś nie potrafiłeś z tego skorzystać. Jesteś egocentrykiem, oczywiście kurwa że jesteś, ale nie tylko dla tego. Zresztą na temat Twojej chorej manii kontroli wszystkiego już rozmawialiśmy, nie ma po co się powtarzać...

Wow. Dzięki za wytknięcie najbardziej oczywistej rzeczy na świecie.

Co z tego, że mam? A podobno nie zależy Ci na pieniądzach... W takim razie na czym?

Może nie wróży, a może wróży. Nie przekonasz się, jeżeli wiecznie będziesz mnie odtrącał.

Dlaczego uważasz, że nie potrafiłem z tego skorzystać?

Nie wiem jak ty, ale ja spędziłem wczoraj wspaniałe popołudnie i z przyjemnością bym je jeszcze powtórzył. Popołudnie, nie wieczór, ale nie zamierzam po raz setny tłumaczyć, że nie jestem wielbłądem.

Powtórzę za to raz jeszcze: wolałbym porozmawiać z Tobą twarzą w twarz, nie na pieprzonym wizzengerze.

Mi nie. Ale ogólnie przyjętym jest, że dają szczęście, czy coś. Nie wiem, ludzie lubią mieć forsę.

Uwierz mi, jakbym chciał spędzać czas ze samym sobą to bym nie ćpał.

Bo wiecznie mnie obrażasz i próbujesz przekraczać granice, których nie postawiłem bez powodu?

Masz rację, popołudnie było przyjemne, ale czy to nie wyciąganie z kontekstu znajomości tego, co chcemy widzieć? Jakbym patrzył tylko na dobre rzeczy życie byłoby przepiękne.

Już Ci mówiłem, że nie chcę Cię teraz widzieć. A to ponoć ja nie słucham.

Lepiej patrzeć tylko na to, co najgorsze...

Każdy popełnia błędy. Rozmawiamy po to, żeby unikać ich w przyszłości.

Słucham, a raczej czytam, ale miałem nadzieję, że zmienisz zdanie.

Zresztą... nadal mam taką nadzieję.

Nie chcę przekraczać Twoich granic, więc nie będę naciskał, ale wiedz że nadal możesz liczyć na moją pomoc i nadal chcę się z Tobą spotkać, jeżeli i Ty będziesz tego chciał.

Przynajmniej nie jest się beznadziejnym idiotą, który widzi wszystko kolorowo.

Nawet milion rozmów nie sprawi, że ich unikniemy. Jak nie ten błąd to inny.

A wygląda jakbym zmienił?

Nie potrzebuję Twojej pomocy Paco. Radziłem sobie tyle lat sam i teraz też sobie radzę. Wiem gdzie Cię znaleźć. Jakbym chciał się spotkać, to byś o tym wiedział.

Pomiędzy czernią a kolorem pozostaje jeszcze wiele odcieni szarości.

Skoro wiesz, że nie sposób uniknąć ich wszystkich, tym bardziej nie rozumiem dlaczego odbierasz mi prawo do ich popełniania. Zwłaszcza kiedy chcę i próbuję je naprawić.

Nie wiem, Felix. To Ty do mnie napisałeś. Nadal też odpisujesz na moje wiadomości.

Brawo panie filozofie.

Próbujesz.....?

Popełniaj sobie ile błędów chcesz, ale nie moim kosztem.

To, że mam Ci kilka słów do powiedzenia, nie znaczy, że chcę Cię oglądać. Na szczęście w XXI wieku jest możliwość pogodzenia tych dwóch rzeczy ze sobą.

Si. Estoy intentando. Y lo siento, no soy lo suficientemente bueno para ti.

Cuídate. Y tómate tu tiempo, Félix.

Deja de joder, Paco. Sabes que ese no es el punto.

No, no lo sé. Así que dime cuál es el punto.

No puedo. Es demasiado complicado de lo que me gustaría.

Si es tan complicado que no puedes explicármelo, ¿cómo sé cuál es el punto? No lo sabré si no lo intentas.

No puedo. Simplemente no puedo.

No puedes seguir adelante si no crees que puedes. Creo que puedes hacer lo que quieras. Pero si no estás listo, está bien. Esperaré.

La vida no es tan sencilla. No siempre querer es poder.

Pero la fe es. Todavía es mejor que darse por vencido. Si te rindes, sabes que perdiste. Si lo intentas, al menos te das la oportunidad de ganar.

¿Qué pasa si no solo quiero jugarlo? Sin pérdida y sin victoria.

No puedo obligarte a hablar ni hacerte correr el riesgo. Todo lo que puedo decir es que no me gustaría estancarme. Puede que no sepas cuánto tienes que ganar y no te juzgaré.