Lice spojrzała na towarzyszkę i uśmiechnęła się.
- Chodź do Hogsmeade do Wrzeszczącej chaty albo do jakiejś miłej i ciepłej przestronnej izby knajpy czy sklepu jak wolisz... Ty wybierasz - uśmiechnęła się lekko do dziewczyny i spojrzała jej w oczy- Ogółem mówił Ci ktoś że ładna jesteś?? Bo jeśli nie to ja Ci to mówię od tak by było weselej.
Powiedziała i ruszyła przed siebie.
- Idziesz?? Czy będziesz tak stać i marznąć Liz??

-Może pójdziemy do herbaciarni?
Spojrzała na nową znajomą po czym z lekkim rumieńcem odpowiedziałam na pytanie Lyce, dobrze że było zimno
-Nie przypominam sobie by ktoś mi to powiedział, no przynajmniej nie głośno
Podbiegłam i dogoniłam Astorie po czym spokojnie skierowałyśmy się w stronę wioski czarodziei.

Lice z uśmiechem na mordce ruszyła dalej przed siebie. Spojrzała na Elizabeth i zaśmiała się.
- Skoro Nikt Ci jeszcze tego nie mówił to zaszczyt mnie spotkał by być pierwszą osobą która Ci to powiedziała - Uśmiechnęła się. W końcu Lice była Biseksualna więc mogły jej się podobać dziewczynki jak zarówno i chłopcy. Zresztą ona Nie szukała sobie nikogo na stałe. Po prostu lubiła komplementować dziewczyny które naprawdę były ładne.
- Wiesz ale jeśli ktoś uważa że jesteś ładna to najwidoczniej tak jest... i ładnie się rumienisz koleżanko- Uśmiechnęła się szeroko i wyszły przez Bramę do Hogsmeade

Z/t x2

Wyszedł z zamku, żeby trochę się przewietrzyć.
Ostatnio nie był sobą,musiał wyjść i na świeżym powietrzu poukładać sobie wszystko w głowie.
Ubrany był w niebiesko-granatową koszulę, która była wypuszczona z jego ciemnych dżinsów i trampole kanarkowe.
Nie miał na sobie kurtki, bo zapomniał ją założyć, a później nie chciało mu się wracać.
Huan doszedł do łąki, nie zastanawiając się ani chwili,usiadł na mokrej trawie, przy samym brzegu jeziora. uwielbiał widok tych idealnie przystrzyżonych,trawników. Nic nie działa tak na oczy i myśli, jak widok nieskazitelnej zieleni oraz kwiaty mieniące sie w słońcu barwami teczy.
Po dłuższej chwili, przeniósł swoje spojrzenie, na daleki brzeg jeziora oraz ku górze w niebo.

Aga wyszła z zamku zamku otwierając parasolkę. Nie przepadała za deszczem. Zdecydowaną była fanką słońca i ładnej pogody.
Jednak zanim wiosna zawita na dobre trzeba się przemęczyć z tymi zmianami pogody. Aga była świadoma, że tak łatwo przecież pogody nie da się żadnym zaklęciem ustabilizować. A to zdecydowanie byłoby bardzo użyteczne. Można by było zapobiegać klęskom żywiołowym?
Daj spokój, Aga. Tego typu magia może nawet nie istnieć, a na pewno wykracza po za twoją wiedzę.
Gryfonka skierowała się ku jezioru.
Tego typu zbiorniki wodne służył jej zdaniem tylko jako ozdoba albo urozmaicenie krajobrazu. Jedyną wodę jaką uznawała go kąpieli to ta w basenie, w wannie lub też morze. Ale takie najlepiej greckie. Miała przynajmniej pewność, że będzie ciepłe i przyjemne. No i pogoda dopisze.
Aglaia cieszyła się jednak, że w jakiś stopniu chociaż wiosna daje o sobie znać. Z tym, że im bliżej lata, tym bliżej egzaminów końcowych. Dlaczego nie można mieć wszystkiego?
- Cześć - powiedziała dochodząc do jeziora, gdzie był już Huan. - Przepraszam za spóźnienie.

Przez dłuższą chwilę wpatrywał sie w jezioro,spojrzał w jej kierunku która zdaje się, iż właśnie wymówiła jego imię
Poczuł nagle jak piekący rumienieć oblał jego blade policzki, gdy przeniósł wzrok na Gryfonke.Piwne tęczówki, o których przed chwilą myślał odeszły w siną dal.
- Nic się nie stało. - Uśmiechnął się do Agi, po czym pokazał miejsce o bok siebie
wyciągnął w jej kierunku trochę mokrą od przeczesywania włosów rękę
Nie zgrabnie Puchon sięgnął po najładniejszego kwiatka którego miał w kieszeni. Tak się złożyło że była to czewona róża
- Proszę- Powiedział z uśmiechem wręczając jej kwiatka. Cóż dobry początek, a co potem?
Nie od dzisiaj była najcudowniejszą najukochańszą kobietą jaką kiedykolwiek spotkał,ona mu się śniła codziennie! zajmowała miejsce w jego sercu tuż obok Bruno, bo były inne panny, które mu się srednio podobały, ale żadna nie znaczyła do niego tyle co Panna Gavrilidis

- Dziękuje - powiedziała Aga biorąc różę. Lubiła kwiaty, a jeszcze bardziej je suszyć i ustawiać z nich bukiety. Nie mnie jednak po jakimś czasie strasznie pokrywał je kusz i trzeba było je wyrzucać.
Gryfonka przykucnęła na trawie, ale nie usiadła. Potem może zostać jej zielony ślad na ubraniu. Nie chciała ryzykować, że się ubrudzi.
Aga miała to do siebie, że nie lubiła za bardzo brudu. Tak więc poprzestała na kucnięciu.
- Paskudna pogoda - zauważyła. - Nie przepadam za deszczem. Chociaż latem, po upalnym dniu jak najbardziej.
Aga lubiła Huana. Był jej przyjacielem, ale po tym kwiecie zaczynała rozumieć w jakim kierunku będzie zmierzać ta rozmowa. Owszem od niedawna odnosiła wrażenie, że się w nim podkochuje, ale jeszcze nie na tyle, aby wiązać się teraz na stałem z kimś.

Zastanowił się przez chwilę o tym, co powiedziała.Uśmiechnął się pod nosem. Aga mu się spodobała.
- Wiem, tylko tak jakiś czas temu sądziłem, że nie ma przyjaznych relacji między rożnymi dwoma domami, a co dopiero miłość - szepnął
W końcu chyba nie często trafia się Puchon, który przez nieokreślony czas potrafi opisywać wszystko, co zauważy.
-A ty co lubisz?czy u was w Grecjii też pada -spytał się ciekawie dziewczyny. Nawet ją polubił. wydaje się miła i przyjacielska, choć nie zawsze te cechy trafiały do chłopaka.
Jednak w niej to mu się podobało. Chciałby z nią porozmawiać też w innych tematach
Potem zaczął przyglądać się oczom dziewczyny.pociagnął ja lekko do siebie.Przytulił ją lekko całujac a w polczek i odsunął się wpatrujac sie w niebo

Cóż, Aga była nieco zaskoczona zachowaniem Huana. Jej zdaniem to się działo raczej za szybko. Tak bez zapowiedzi nie całuje się kogoś nawet w policzek!
Na temat miłości tak na prawdę nie wiele wiedział, ale była tylko szesnastolatką. Nie mniej jednak nie zamierza tak pozwolić, aby ktoś, na siłę czy też nie mówił o uczuciach.
- Huan! - Gryfonka podniosła się do pozycji stojącej. - Nie tak szybko. - Dodała. - Jesteśmy przyjaciółmi.
Palnęła bez zastanowienia. Lubiła go. Owszem. Ale nie godziło się na takie zachowanie. W tej kwestii Aglaia była bardzo zasadnicza. Jeśli chodziło o uczucia nie lubiła być zaskakiwana i nie czuć się pewnie na gruncie.
Deszcz nadal padał i nastrajał Agę w dość w nie dobrym nastroju. Dobrze, że było chociaż ciepło jak na marzec.

Bez słowa spojrzał na nią wstając kolo niej Zmarszczył czoło patrząc na nią, co się dzieje ?
- Nie, to ja przepraszam... - powiedział trochę zmieszany.to tylko pocałunek taki przyjacielski ale jak nie chcesz to nie bede, zapytam sie na drugi raz albo mi sma powiesz
Obdarzył ją swoim słynnym uśmiechem, odziedziczonym po ojcu. Jakie ona ma piękne oczy! Jak... jak... właściwie to jak woda, która uderzała o brzegi morza.Ale lepiej jej tego nie mówić.
Owszem. Odkąd tylko je usłyszał, zamieszkało w jego sercu już na zawsze. Ach! Osobiście sądził, że kombinacja " Aga" byłoby znacznie bardziej cudowna. No, ale to już niedługo! moze Tak. Zdecydowanie.
W zasadzie chętnie by sobie pogawędził, a najlepiej usiadł i gapił się na Gryfonke, snując interesujące plany o ich przyszłości... stwierdził jednak, że to za dużo jak na pierwsze spotkanie, w związku z czym
-spóścił wzrok z niej i wpatrywał sie w chmury ktore przysłoniły słońce.Chciałem jeszcze powiedzieć, że masz naprawdę ładne oczy.
-Może się gdzieś przejdziemy?- Zapytał błądząc w myślach po Hogwarcie. Właściwie, to kierował się do salonu, Ale teraz był gotowy zmienić plany. Spojrzał na dziewczyne już nieco pewniej z tajemniczym uśmieszkiem na twarzy. W ciągu tego dnia polubił ja. Był zadowolony, ze w końcu ma z kim pogadać i rozluźnić się po meczących zajęciach.

Aga przez jakiś czas milczała patrząc na jezioro. Nie mogło się w niczym równać z morzem, że o ocenie się nie wspomni. Dziewczyna lubiła wodę. Zarówno ją oglądać, jak i pływać.
- Tak będzie najlepiej - zgodziła się Aga. - Nie lubię takiego niespodziewanego okazywania uczuć.
Gavrilidis nie przepadała za rozmyślaniem o uczuciach, a tym bardziej, żeby o tym rozmawiać. Tak po prostu miała. Nie wyniosła tego z domu. Po prostu tak już miała.
- Jak chcesz - stwierdziła.
W parasolkę Agi przestały uderzać krople deszczu. Aż w końcu przestały całkowicie. Dziewczyna złożyła więc parasolkę. Teraz zdecydowanie lepiej. Deszcz nawet latem potrafił być zimny, a zimą taki właśnie był.
W Anglii deszcze były dość powszechne. Nie mniej jednak także ten kraj miał w sobie coś ciekawegouznała Aga.

-Chętnie. Na I piętrze u studentów jest klasa kosmiczna, w której sądzę, nie będziemy musieli narzekać na zimno i brak miejsc do siedzenia, co Ty na to?- Zapytał się jej uśmiechając się do niej. Kiedy uśmiechnęła się tak do niego, poczuł się trochę zmieszany.Dobra rozmowa nie jest zła, szczególnie po nużących lekcjach, poza tym on również polubił tą ciemnowłosą Gryfonkę po której sam nie do końca wiedział czego się spodziewać, może właśnie dlatego tak ją polubił? Dotychczas większość osób i spraw nie było dla niego tajemnicą, a ona owszem.

Klasa kosmiczna równała się dla Agi jednym. Będzie trzeba ją wołami stamtąd wyciągać. Wszystko, co wiązało się kosmosem, wróżbiarstwem i nie wiadomo czym jeszcze oznaczało dla Aglaii nieodpartą chęć zagłębienia się w przyszłość. Czy tam się nie wybierze.
- Nie - powiedziała. - Tam się nie wybierajmy, bo po co siedzieć w zamku, kiedy się wypogadza - dodała. Swoją pasję do wróżbiarstwa wolała nie rozgłaszać wszem i wobec. I tak już miała wiele chętnych na poznanie przyszłości za jej pośrednictwem.
Ciężkie jest życie wróżbitki.
- Posiedźmy na dworze - Aga wbiła czubek parasolki w trawę i oparła o nią ciężar ciała. - Jeszcze się w zamku nasiedzisz jak znów będzie padało.
Co prawda Aga nie była miłośniczą spacerów w zimie, ale w powietrzu już zaczynało się czuć wiosnę. Tak więc miała taki kaprys, by posiedzieć trochę na zewnątrz. W końcu nie wiadomo, kiedy znów wyjdzie słońce.

- Faktycznie pogoda sie wypogodziła - stwierdził tylko, niemalże szeptem.
Na twarzy Huana widniał delikatny, uroczy uśmiech.
Ach, miał ochotę się nagle przytulić do dziewczyny ale powstrzymał się, przecież takie zachowanie było nieodpowiednie. Położył dłonie na swoich kolanach i wpatrywał się w niebo, także jezioro, mieniące się kolorami
Siedział sobie, jesteś naprawdę urocza... Co ja mówię, nadal jesteś! - zaśmiał się,zorientowszy się, co właśnie powiedział. Nie był zbyt dobry w prawieniu komplementów, ale nigdy też nie miał problemów z dziewczynami...
- Lubisz robić zdjęcia... - bardziej stwierdził, niż zapytał. Pamiętał, że kiedy pierwszy raz spotkali się też chyba miała ze sobą aparat
- Jesteś troszkę zbyt nieśmiała coś mi się wydaje - dodał po chwili z lekkim uśmiechem na ustach, jednak nie był on ani trochę ironiczny. Tak o, po prostu się uśmiechnął
Pokręcił lekko głową aby odpędzić te myśli, trzeba być w życiu optymistą.
Może ona wcale nie chce tu ze mną siedzieć? Może jestem strasznie nudny?
-Powiedział nieco ciszej i przeniosł wzrok na chmury ktore wolno sobie po niebie pływały

Parasolka zaczynała się głębiej wchodzić w ziemie, która była rozmiękła po deszczu. Więc Aglaia musiała ją wyciągnąć i tyle jeśli chodziło o podparcie jakie dawała parasolka. Będzie musiała stań o własnych nogach. A na pewno na tą mokrą trawę nie usiądzie.
- Doprawdy? - Aglaia uniosła zdziwiona brew do góry. Pierwszy raz spotkała się z tym, by ktoś jej powiedział, że je śmiała. - Wydaje mi się, że raczej stwierdzam to, co jest oczywiste dla większości. Po dość długiej zimnie większość ludzi nie może się doczekać, kiedy wyjdzie słońce.
Gryfonka zapatrzyła się w chmury. Obłoki przybierały różne kształty i rozmiary. A Aglaia już zaczynała doszukiwać się w nich jakiś zwiastunów. Tego nawyku chyba się nie pozbędzie za nic na świecie. Widocznie tak już miało być. Nie mniej jednak jej to nie przeszkadzało.
- Owszem lubię robić zdjęcia - zgodziła się Aglaia. - To swego rodzaju sztuka.
Nie dało się zaperzyć, że Aglaia nieco czasami za bardzo dała się pomieść robieniom zdjęć. W domu albumy chowała pod łóżkiem, chociaż nie wiedziała czemu.

Odwrócił twarz w jej stronę, posyłając Gryfonce uroczy uśmiech. Wykrzywił wargi w łobuzerski uśmieszek.Podniósł tułów stając obok niej, a każdy krok, rozsiewał zapach jego perfum.
Lubił ludzi z pasją, byli niesamowici, bo robili to, co kochali.Byli wyjątkowi, bo nie uginali się pod presją otoczenia. Aga taka była, Huan bardzo się starał...
- Każdy ma coś interesującego w sobie, tylko trzeba umieć to dostrzec. - Powiedział i zerknęła na Age, teraz mogła spojrzeć mu w oczy. Miała niebieskie tęczówki, które bardzo spodobały się Huanowi.
Jej wzrok wydawał się taki...hipnotyzujący. Zerknął teraz na jej usta. Mogłby z niom siedzieć tak przez długi czas. Przy niej czuł się tak dobrze! znał ja dośc długo na tyle że może mu zaufać
- Tak? ... a co jest w takim razie tak bardzo interesującego we mnie? - spytał, szczerze zaciekawiony. Gryfonki wydawała mu się być bardzo otwartą dziewczyną, nie spodziewał się, żeby miała się speszyć, jednak... w życiu wszystko jest możliwe.
doszukałas się w chmurach jakiś zwiastunów.czego kolwiek-spytał usmiechajac sie do niej
Przynajmniej jedno nas łaczy sztuka oraz robienie zdjęc, ja robie zwierzakom i roznym roslinom w ich naturalnym srodowisku czasem zdarza sie chmury.
moze wypadało by spytac taka niesoodziewana reakcja miał ochotę się nagle przytulić do dziewczyny ot, tak poprostu-Zmarszczył czoło patrząc na nią,spytał

Aga odłożyła parasolkę na trawę i podeszła do jeziora. W trawie nie było raczej szans na znalezienie płaskich kamieni dobrych do puszczania kaczek na jeziorze. Dziewczyna lubiła je puszczać, ale coś czuła, że będzie się musiała nieco ich naszukać. Za to potem jaka będzie radość, jeśli znajdzie kamienia i będzie mogła kaczki popuszczać.
Lubiła potem patrzeć jak kręgi rozchodzą się po tafli wody i docierają do brzegu. W pewnym sensie było to nieco hipnotyzujące.
- Możliwe - powiedziała Aga. Nie przepadała za przyznawaniem komuś racji, więc starała się tego unikać. - Chociaż większości nie chce się szukać. Męczy ich to.
Gdzie te cholerne kamienie?
Jak były potrzebne, to ich nie było. Aglaia przeszła kilka kroków w prawo i na coś natrafiła. Kamień nie był może idealnie płaski, ale nadawał się do celów.
- Przyznaję, że twoje zainteresowania są dość ciekawe. Rośliny i tego typu rzeczy.
Panna Gavrilidis miała to do siebie, że jeśli nie chciała odpowiadać na jakieś pytania, po prostu udawała, że ich nie było. Nie świadczyło to o niej za dobrze.

Rozejrzał się i pomyślał sobie, że tu jest tak pięknie... Mokry piasek na dnie,woda była czysta, dlatego widziało się promienie słońca łamiące się na powierzchni wody i błękitne bezchmurne niebo...
Obserwował jej poczynania- podszedł i podał jej mały kamien aby sobie mogła puscic kaczke
nauczysz mnie też zawsze jakos nie wychodzilo - spytał i ruszył wolnym krokiem w jej stronę z dziarskim uśmieszkiem wymalowanym na ustach.
- Ładnie tu, co? - zapytał, uśmiechając się promiennie. Rozejrzał się po okolicy, a jej wzrok zatrzymał się na chwilę na jeziorze, aby potem ponownie spojrzeć na koleżankę.
Wyszczerzył zęby w uśmiechu, a zaraz potem gwałtownie kichnął, zakrywając usta.
- Nie jest ci zimno? Jeżeli tak, to zawsze możemy się przenieść w cieplejsze miejsce

Dziewczyna nachyliła się nieco i rzuciła kamień na wodę. Odbił się dwa razy zanim wpadł do wody. Aga lubiła oglądać jak kręgi rozchodzą się na wodzie i od małego, aż do największego docierają do brzegu tworząc małe fale.
- Nie dam rady - powiedziała Aga. - Nie nadaję się na nauczycielkę, bo za bardzo mnie wnerwia, jak ja coś tłumacze, a ten ktoś nie rozumie. To nie jest trudne, więc jak trochę poćwiczysz, to sam się nauczysz.
Aga w życiu nawet nie chciała być nauczycielką. To zadanie ją przerastało, a po za tym nie znalazło się w kręgu jej zainteresowań.
A skoro jej nie interesowało, to po co sobie tym zawracać głowę? Właśnie z takiego założenia wychodziła Aglaia Chara i nie traciła czasu i energii ta rzeczy zbędne.
- Jak dla mnie możemy tu zostać jeszcze trochę - powiedziała biorąc do chłopaka kamień i rzucając drugą kaczkę. - Jest w miarę ciepło, a mi zbrzydła zima i śniegi. W sumie deszcz też.

Huan zamilkł. Brakowało mu słów, by wyrazić to co chciał. Nie wiedział co miałby zrobić, by dziewczyna mu uwierzyła. By naprawdę mogła mu zaufać, i spróbować się otworzyc przed nim.
Cóż jeżeli nie wiesz co masz robić, to zrób z siebie kompletnego kretyna.Uśmiechnął się i zdjął swoją koszulę.
- Słowa- wypowiem ich tysiąc, to i tak niczego to nie zmieni co czuje do ciebie,równie dobrze mogę wskoczyć do jeziora, i się utopić.
powiedziawszy,Huan zaczął iść w stronę jeziora. I naprawdę teraz było mu zimno. Lecz nie zważał na to.
Miał jedynie nadzieje że tym kretyńskim zachowaniem, przekona dziewczynę,i że będzie o to walczył. A jeżeli nie? Cóż to się utopi, jak postanowi coś, to zrobi, chociaż by to go kosztowało jego życie.
Miał ochotę zakaszleć, więc chcąc nie chcąc,Kaszlną raz i drugi, zorientował się też, że boli go gardło.
- Chyba się przeziębiłem - stwierdził - No, ale skoro już tu jestem, to nie mam zamiaru tak prędko wychodzić. Muszę chociaż trochę poćwiczyć
Co z tego, że może przeziębić się jeszcze bardziej? Przecież i tak była już zaziębiony. Kaszlnął jeszcze raz, ale zupełnie się tym nie przejął
Podszł do brzegu i ukucnąłkolo Agi w poszukiwaniu płaskich kamieni. Popuszcza sobie kaczki na wodzie. Lubił patrzeć jak kręgi rozchodzą się po tafli wody.

Aglaia odeszła do jeziora, bo raczej więcej kamieni w tych okolicach, ponieważ za dużo jest trawy. A Aga nie była za bardzo niecierpliwa i nie chciało jej się szukać.
Ukucnęła koło parasolki i podniosła ją. Przedmiot nieco był mokry od trawy, więc Gryfonka o trzepnęła go. Na rączce pozostało nieco wody, więc wytarła ją o nogawkę spodni.
- Z przeziębieniem nie ma żartów - stwierdziła Gavrilidis.
Oj, jak ona nie lubiła być chora. Szczególnie uciążliwy był katar, a jeszcze bardziej, jak taka woda leci z nosa i nie obejdzie się chusteczek. A raczej tony chusteczek.
- Najlepiej zapobiegać chorobie niż pozwolić się jej rozwinąć - podniosła się do pozycji stojącej. - W sumie może lepiej wracać do zamku?
Aga poczuła pulsowanie w lewej skroni. A to zwiastowało tylko jedno. Będzie ją bolała głowa. Niedobrze.

Wcale nawet nie twierdził, że ten pomysł jest głupi! Przecież jezioro tak pięknie mieniło się kolorami, tak kusiło... Zupełnie jakby mówiło, że Huan musi natychmiast przyjść i zanurzyć się w wodzie.
- Popływać może kiedyś... - powtórzył. Jego twarz nagle rozjaśniła się, a w oczach rozbłysły iskierki szaleństwa.
Wstał z trawy, otrzepując się i rzucił ostatnie spojrzenie na otaczającą go zieleń. Jeszcze nieraz tutaj wrócę, pomyślał.
- Słuchaj, muszę już iść. Hm, wybacz. - rzekł, tym razem zmienionym tonem. Chłodnym tonem.
I przy ostatnim wyrazie wcale nie było czuć ani nutki skruchy, wręcz przeciwnie. Jego głos był twardy i stanowczy.
Po tych słowach obrócił się na pięcie i poszedł z Agą. Tak po prostu, poszli do zamku a tak sie rozstali poszli w swoja strone on do swojego dormitorium a ona cóż nie wiadomo
zt

Aga bez słowa poszła za Huanem do zamku.
Dobrze jej zrobiło wyjście na dwór, ale pulsowanie zaczynało przybierać ma sile. Będzie trzeba się udać do Skrzydła Szpitalnego. Szkolna pielęgniarka na pewno coś na to poradzi.
Aga nie lubiła bólu. Bo tak na prawdę nie było w tym nic przyjemnego, a jedynie złe samopoczucie, a nie raz towarzyszyły temu jakieś innego objawy.
Dziewczyna po wejściu do zamku od razu skierowała się do skrzydła szpiytalnego. Po coś, aby jak najszybciej pozbyć się bólu.
z/t

Niektórzy rodzice narzekają na swoje dzieci, że te są zbyt leniwe, że nie chcą nic zrobić, że nigdzie nie chcą pójść. Najlepiej przespałyby cały dzień ze słodyczami i telewizją, ewentualnie komputerem. Adha spała raz na tydzień zaledwie jakieś cztery godziny. Ale czy ona wyglądała na osobę, która potrzebowałaby odpoczynku? No, nie sugerujmy się wyglądem. Niestety (albo stety?) ta dziewczyna posiadała w organizmie takie coś, co nie pozwalało jej na żadne tracenie energii. Wiecznie zasilone akumulatory, o! Ciekawe czy jako osiemdziesięcioletnia babuleńka nadal będzie mieć niepotwierdzone-lecz-wyraźniewidoczne ADHD. Kto wie, może ona nawet nie dożyje trzydziestki, bo wcześniej zechce jej się zeskoczyć z jakieś mega wielkiej wieży?
Pewnego dnia, gdy uznała, że znając wszystkie zakamarki w Hogwarcie jej się nudzi, wyszła z zamku i znalazła jakąś zastanawiającą ścieżkę, po której doszła sobie do bardzo ładnej łąki znajdującej się pod mostem. Miała wtedy chyba 12 lat i uznała, że od teraz zaklepuje to miejsce na dormitorium... Jak widać, nie zaklepała go na stałe, ALE. To nie jest ważne. Bo tego dosyć słonecznego dnia postanowiła znaleźć ścieżkę na nowo i znowu posiedzieć sobie na łące. Jej niezawodna, długa pamięć znalazła ścieżkę w mgnieniu oka a Dhort sprintem przebiegła ją całą, ani trochę się nie męcząc.
Westchnęła długo i głęboko, oglądając po raz drugi łąkę. Że też oni pocą się w tym zamczysku, podczas gdy wszystkie lekcje mogłyby odbywać się WŁA-ŚNIE-TU! Niestety life is brutal i tak dalej, więc Adhalinne postanowiła cieszyć się uroczą chwilą siedząc na trawie. Ależ słodko. Wyglądała jakby na kogoś czekała, ale szczerze wątpiła, by ktoś oprócz niej postanowił teraz tu przyjść. Smuteczki. Tak trochę nudno jej samej! No dobra, nic... Przetrwa to. W ostateczności znajdzie sobie motyla - najfajniejszego towarzysza do dzikich zabaw i najwierniejszego kumpla!

To prawda. Niektórzy rodzice narzekają na swoje dzieci... Np. słodka trójca Blake'ów... Pandora, Blair i oczywiście kochany Tony. To mogło doprowadzać do szału. Ich rodzice byli po rozwodzie, a nadal mieszkali w tym samym domu. Matka na jednym skrzydle, a ojciec na drugim. Po środku były pokoje dla dzieciaków. Świetny mieli pomysł. Nietrudno się domyślić, że kiedy matka zapraszała kogoś do siebie (faceta) ojciec szalał i nagle wiercił i świdrował, kosił trawę, tańczył, puszczał muzykę tak, że pół Australijczyków mogło sobie urządzać imprezę na drugim końcu kraju i jeszcze by tańczyli topiąc się w tych dźwiękach. Głównie dlatego Blake'owa dama nadal była i będzie sama. Bo oczywiście ojczulkowi wszystko pasowało. On był sprytniejszy i spotykał się z kobietkami, kiedy indziej i gdzie indziej... Także spoczi. A pociechy? Panda i Bibi były bliźniaczkami. Głównie z nimi były problemy, bo razem stanowiły całość, której się wszyscy bali. A Tony? Ciągle dokładał swoje dwa grosze na wierzchołek góry lodowej i tyle z tego było. Jakby nigdy nie mógł wytrzymać pięciu minut bez wtrącania się. Taka to już rodzina, taka sytuacja, taka karma. Nic nie poradzisz.
Blair właśnie opuściła dormitorium, w którym aktualnie sypiała i kroczkowała sobie do kuchni po pączka. Pączek, pączek bez rączek! Oczywiście miała przy tym mnóstwo zabawy, bo przecież wszyscy na nią patrzyli, jak na ufoludka. Nietrudno się też domyślić, że dokładała im powodów do zastanowienia, bo zazwyczaj wygłupiała się przy tym i mówiła w niezrozumiałym języku, który opracowała w dzieciństwie z Pandą. Dzięki temu mogły porozumiewać się z rozgwiazdami! Przynajmniej tak do tej pory myślały! Ale no dobrze. Blair tu. Blair tam. Blair już wzięła pączka i co teraz? Przydałoby się kogoś gdzieś znaleźć, zaproponować szybki seks czy coś... A może pączka? Zawróciła się zatem, aby zapakować trochę pączuszków i teraz mogła już maszerować przez zamek. Ale w zamku, jak to w zamku. Wieje nudą i nie tylko (wstyd dla spoconych chłopców, jak świnie fuj)! Tak też i dlatego głównie wyszła z zamku... Nie wiadomo, kiedy odnalazła ścieżkę do Hogsmeade, ale dziś nie chciała tam być. Wycieczka z Cohen'em całkowicie jej wystarczyła. Zatem swój seksowny tyłeczek skierowała ku mostowi, a z niego zauważyła wydeptaną ścieżkę. O mało co się po drodze nie przewróciła. Na całe szczęście zarówno ona, jak i pączki przeżyły!
A wtedy zauważyła pewną dziewczynę... Różowowłosa w dodatku! Uśmiechnęła się do niej szeroko, choć pewnie jeszcze nie dostrzegła, że Blair przerywa jej przemyślenia życiowe!
- PĄCZKA?! - Zaproponowała uśmiechając się szeroko i podsuwając wielkie pudło w kierunku tej istotki!

Ooochhh, to miejsce źle działało na Adhę. A może i dobrze. Bo się wyciszyła, bo była taka grzeczna. Siedziała na tyłku i milczała. Niemożliwe! Ale, niestety, myślała o tym, że jednak chciałaby na takiej polanie mieszkać. Co tam piękne sypialnie, za które było trzeba płacić tysiące! Wyobraźcie sobie, drodzy państwo, mieszkanie pod mostem. Na łące. Nie masz kablówki, ale co z tego? Nie ma gniazdka, żeby podłączyć prostownicę lub lokówkę do włosów, ale co z tego? Nie ma lodówki, którą możesz zawalić lodami tęczowymi, ALE-CO-Z-TEGO? TO ŁĄKA, taka radosna, achhh... Cóż. Poza tym były na niej... króliczki! A jeden z nich właśnie podszedł zaciekawiony do wielce zamyślonej Adhy. Co prawda ona nie myślała, tylko marzyła o łące, bo nabrała tematu, ale okay. Jaki on był piękny, biały, puszysty, słodziuchny... o Merlinie. Dhort nie mogła się powstrzymać i zaraz zabrała go na swoje ręce. Biedak, wystraszył się trochę. Adhalinne miała taką minę, jakby zaraz go żywcem miała pożreć... ale ona zawsze miała psychopatyczny wyraz twarzy.
Jakieś pięć sekund później, zorientowała się, że ktoś do niej przemówił. MERLINKUMERLINKUMERLINKU, TO NAWET NIE BYŁA MAGICZNA MRÓWKA, AAA! To był człowiek! Którego wcześniej Adha nie widziała, aleee... nowe znajomości są fantastyczne. Bez względu na to, czy przerodzą się one później w nienawiść, czy przyjaźń.
- Nie, dzięki, to miłe. - Uśmiechnęła się szeroko. Lubiła mówić ludziom, jakie kryje emocje. No, "kryje". Lubiła mówić, czy według niej coś było miłe, czy też wredne.
Nowo poznana osóbka wydała jej się naprawdę wartą bliższego poznania. No, zaproponowała Ślizgonce pączka, poza tym była bardzo ładna, opinią Adhy. Czemu by nie zapytać dziewczyny o imię? No i w ogóle pozadawać jej masę pytań! Co Adha niby zrobiłaby bez ludzi, z którymi może pogadać? Każdy jest dobry niezależnie od płci, wieku, od tego, czy kogoś lubi. Nienawidziła samotności, a zwierzęta nie wiedzieć czemu zawsze były takie zamknięte w sobie, no nigdy nie chciały jej odpowiedzieć, uparciuchy wstrętne...
- Jak się nazywasz? - Spytała, nie przestając się uśmiechać, chociaż jej uśmiech nie był już teraz taki supermega wielki. Adha uważała, że zbyt długie uśmiechanie się robi źle na jej opinię publiczną. Owszem, była żywa, przyjazna i roześmiana! Ale nie przy wszystkich. Szczególnie nie przy swoich wrogach (których trochę już się zebrało w jej pięknym, krótkim życiu). Wolała by mówiono o niej, jako o dziwnej, psychopatycznej Ślizgonce, niż o uprzejmej, radosnej dziewczynie z różowymi włosami!