- Niby co miałem zrobić ? - Zapytał się i wyrzucił resztkę papierosa. W paczkę wsadził zapalniczkę i zamknął ją. Spojrzał na dziewczynę przechylił lekko głowę w bok. Widział, że te słowa ją zabolały, ale nie mógł się już wycofać. Schował paczkę w kieszeni i teraz jego brązowe oczy wbijały się w nią. Wiedział, że aby być przekonywującym musiał patrzeć jej w oczy. A to nie było proste. Łatwiej jest odepchnąć od siebie innych przed tym za nim jeszcze dokładnie się poznali.
- No co ciebie tak zamurowało. Po prostu zacząłem stosować twoją zasadę. Tylko z lekka ją zmodyfikowałem. Wszyscy czystokrwiści są dla mnie śmieciami - Umiał używac ostrych słów. Nie było to do niego podobne, ale jak mus to mus.

- Już ty dobrze wiesz co. Nie zgrywaj debila.
Byłam święcie przekonana, że rzucił we mnie jakimś zaklęciem, bo to, co się ze mną działo było nadzwyczaj dziwne. Nie poznawałam siebie, wariowałam. Do reszty mi odbijało. Na jego kolejne słowa otworzyłam szeroko oczy. Teraz nie wytrzymałam. Uderzyłam go prosto w twarz. Po raz pierwszy to zrobiłam.
- Jesteś największą świnią jaką kiedykolwiek spotkałam! Przepraszam, to złe porównanie! Mówiąc o tobie "świnia", obrażam te zwierzęta!
Z moich oczu wypłynęły łzy. Popłakałam się, po prostu się popłakałam. Wytarłam je ręką, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech.
- Nie mam pojęcia jakim zaklęciem mnie trafiłeś, ani nawet kiedy, ale nie będzie to trwało wiecznie. W końcu znów będę sobą. Naprawdę nie mam pojęcia, co to było, co sprawiło, że przy tobie zachowywałam się inaczej niż normalnie, jednak to na pewno zniknie. To uczucie... - mruknęłam zaciskając dłoń w miejscu gdzie biło moje serce.

No tak reakcja dziewczyny kompletnie go nie zdziwiła. Poczuł tylko ból a potem pieczenie na policzku. No tak powinien był się do tego przyzwyczaić w końcu nie raz już obrywał. Odgarnął włosy na bok i w duchu zgodził się z dziewczyną. Tak był świnią i to wielką. Chociaż nawet świnia jest bardziej kulturalna niż on w tej chwili. Gdyby Carina wiedziała, że w tej chwili to nie on, że tylko udaje. Bardzo ją lubił, więc wypowiadanie takich słów nie przychodziło mu łatwo.
- Dziewczyno daj spokój. Kiedy niby miałem to zrobić. Kiedy pierwszy raz ciebie widziałem na oczy nie miałam nawet powodu do tego. Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, ale nie wszyscy mają twój charakter i nie znęcają się nad innymi. To, że mnie polubiłaś to jest tylko twoja wina. Nie kazałem ci tego robić i też nie obiecywałem, że ciebie tez polubię. Zgodziłem się tylko na oprowadzenie ciebie po szkole, ale nic więcej - Wycedził. Z każdym kolejnym słowem coraz ciężej było mu powstrzymać się od tego aby paść na kolana i błagać ją o wybaczenie.

Byłam wściekła, naprawdę wściekła. Mimo tego, że wytarłam oczy, łzy po raz kolejny z nich wypływały. To bolało, to uczucie, którego nie byłam w stanie porównać do żadnego z mi znanych.
- Myślisz, że chciałam ciebie lubić?! Myślisz, że zagadałam do ciebie z tego powodu?! To samo wyszło! Jesteś jedyną osobą! Unikałam kontaktu z innymi, odpychałam ich od siebie, aby sama nie zostać odepchniętą! Nie spodziewałam się tego, że ciebie polubię! Podejście wtedy do ciebie było moim najgorszym pomysłem! Powinnam była ci dowalić, a nie z tobą gadać! Trzeba mi było odepchnąć ciebie jak innych! Dlatego nie mam przyjaciół, przyjaźń jest słabością, a gdy polubiłam ciebie, osłabiłam samą siebie! Spójrz jak teraz wyglądam! To tylko twoja wina!
Nie wiedziałam, że stać mnie było na powiedzenie mu tego, co czuję. Tego przez co przeszłam, tego, że celowo unikałam kontaktu z rówieśnikami.

No tak tego kompletnie się nie spodziewał był przekonany, że ona po prostu odejdzie a nie otworzy się jeszcze bardziej. Wziął głęboki wdech. Wykonał stosunkowo dziwny ruch. Wyglądało zupełnie tak jak by chciał ja przytulić, ale w ostatniej chwili się powstrzymał.
- Po pierwsze to ja do ciebie podszedłem bo się gapiłaś jak sroka w gnat i mnie to wnerwiało. To są twoje uczucia i tylko ty za nie odpowiadasz a nie ja. Polubiłaś mnie z własnej nie przymuszonej woli, ale to nie oznacza, że ja tez będę udawać, że ciebie lubię aby ci przykrości nie zrobić. Nie tylko ty możesz być zimna i bezwzględna. - Mruknął cicho.

- Wiesz, twoje słowa... nie wiedziałam, że słowa aż tak bolą... Już Cruciatus jest niczym w porównaniu z twoimi słowami!
Jeszcze bardziej się popłakałam. Zgięłam się wpół łapiąc za brzuch jakbym mocno oberwała i padłam przed nim na kolana. Moje słone łzy spadały na zimną ziemię i szybko wsiąkały w glebę. Nie byłam w stanie się podnieść, po prostu płakałam. Wyglądałam jak zwyczajny wrak człowieka. Nie zwracałam uwagi na uczniów, którzy nas mijali, którzy się mi przyglądali. Miałam to gdzieś. Po prostu próbowałam pozbyć się tego bólu jednak nie mogłam. Jeżeli taki ból zadawało samo polubienie kogoś, to jakbym się czuła gdybym się zakochała? Nie chciałam znać odpowiedzi na to pytanie. Miałam ochotę zniknąć, przepaść w nicości, byleby mnie to uczucie tam nie dorwało.

Nie przypuszczał, że to aż tak daleko zajdzie. Sądził, że ona po prostu odejdzie. No nic chyba nadszedł czas na godzinę szczerości. Kit, że ziemia była mokra. Uklęknął przy dziewczynie i mocno przyciągnął ją do siebie. Objął ją mocno. Dlaczego znowu to mu się akurat przytrafia.
- Już niunia dobra uspokój się. Powiem ci prawdę - Szepnął cicho i wziął głęboki wdech.
- Nie robię tego specjalnie. Po prostu dla ciebie. Przeprowadziliśmy się tutaj z mojego powodu. Moi rodzice to wrogowie numer jeden mugoli. Ja nigdy nie uważałem, że oni są źli, tak więc aby zrobić mojej kochanej rodzince na złość zacząłem się z nimi zadawać. Oni poczuli się bardzo urażeni i zamieszkaliśmy w Londynie. Kiedy jednak skończyłem szkołę wywalili mnie z domu - To była ta pierwsza część którą zataił. Teraz czas przejść do tej drugiej.
- Nie mam przy sobie ani grosza. Mam dług w banku, i kilka mało przyjaźnie nastawiony grupek przestępczych na karku. Aby zarobić śpiewa po różnych knajpach. Dlatego nie mam czasu na szkołę - No tak to była prawda jeżeli chodzi o nagłą zmianę tematu kiedy weszli na temat statusu majątkowego.
- Mieszkam w malutki domku. Dom ten mam dzięki mojej babci która zaciągnęła dług aby go kupić. Przed śmiercią przepisała go na mnie. Przekonała rodziców aby oni spłacili ten dług, jednak po jej śmierci zostawili mnie samego z tym. Dom ten ma zaledwie cztery pokoje i to tak małe, że mieszczą się tam ledwo dwie osoby. - No to prawda jeżeli chodzi o mieszkanie mają za sobą no i teraz ostatnia najgorsza.
- Dlaczego tak mówiłem. Chciałem uniknąć właśnie tego. Nie chciałem abyś mnie polubiła. Gdyby twoi rodzice dowiedzieli się czym się zajmuję to pewnie robili by niezłe akcje. Po za tym miałem kiedyś bogatą dziewczynę. Na własne życzenie była ze mną, ale jej ojciec straszny despota. - Powiedział i zdjął z szyi wisiorek w kształcie serca i otworzył je. Tam znajdowało się zdjęcie ładnej blondynki z jednej strony i jego z drugiej.
- Nico wspaniała dziewczyna. Tyle planów i marzeń, ale wszystko się rozpadło przez to, że wszyscy byli nam przeciwni i po prostu nie wytrzymaliśmy tego natłoku problemów. Miała mieć dziecko - Urwał na chwilę bo z lekka głos mu się załamał, ale wziął głęboki wdech i ciągnął dalej.
- Moje dziecko, ale poroniła. Od momentu kiedy się rozstaliśmy nie widziałem jej - Powiedział i oparł się o nogę mostu. Spojrzał na dziewczynę. Mógł jej to powiedzieć od razu.
- No i teraz ty się pojawiłaś. Kolejna bogata dziewczyna której rodzice jak dowiedzą się o tym z kim się spotyka zrobią wszystko aby mi zniszczyć życie. Chcę ci po prostu oszczędzić tego wszystkiego - Zakończył swój monolog w nadziei, że dziewczyna go zrozumie.

Wciąż płakałam, nie mogłam przestać. Nie widziałam tego, co robił chłopak aż do momentu, kiedy nie przyciągnął mnie do siebie i nie objął. Z moich oczu wciąż płynęły łzy, cały czas płakałam. Nienawidziłam go za ból, jaki mi sprawił jednak nie potrafiłam go odepchnąć. Jego bliskość działała na mnie kojąco.
- Robiłeś to dla mnie? Zadałeś mi taki ból dla mnie? Wiesz jak ja się czuję? Masz jakiekolwiek o tym pojęcie?
Wsłuchiwałam się w jego słowa. Miał naprawdę ciężkie życie. Współczułam mu, jednak jak na razie musiałam się pozbierać po tym wszystkim, czego doświadczyłam do tej pory.
- Nie interesują mnie pieniądze - powiedziałam szczerze. - Może i jestem rozpieszczoną, wredną dziewuchą, jednak nie wywyższałam się z powodu pieniędzy tylko z powodu swojej krwi.
Spojrzałam na naszyjnik chłopaka i na zdjęcia, które mi pokazał. Zrobiło mi się go żal... znów to samo. Mimo tego, że tak potwornie mnie potraktował to mu współczułam. W końcu mnie puścił, wstał i oparł się o most. Znów na niego patrzyłam.
- Nie jesteś czarodziejem mugolskiego pochodzenia, więc się do ciebie nie doczepią. Znam swoich rodziców i wiem to, na pewno tego nie zrobią. Ich obchodzi tylko status krwi, nie pieniądze. Sami starali się dobierać mi przyjaciół. W grupce, której się znajdowałam było w nich wielu czarodziejów z różnym stanem majątkowym, jednak wszyscy czystokrwiści. Moim rodzicom tylko na tym zależy, na czystości krwi.
Taka była prawda. Nie obchodziły ich pieniądze. Zawsze powtarzali, że lepszy bezdomny czarodziej czystej krwi niż bogaty czarodziej mugolskiego pochodzenia. Zaczęłam się nad czymś zastanawiać.
- Czy moje słowa raniły innych tak samo jak twoje mnie? - zadałam nieoczekiwane pytanie.

- A czy będą za tym aby ich córka zadawała się z chłopakiem który nie ma blokady przed tym aby zadawać się z mugolami. Wręcz przeciwnie sam pracuje jak zwykły przeciętny mugol. W mojej pracy nie ma ani grama magii. We wakacje przesiaduje w barach mugolskich, a w czasie szkoły w czarodziejskich. I w między czasie jeszcze pogrywam na ulicy. - Powiedział i kompletnie na nią nie patrzył.
- Ojca Nico też interesowała tylko krew, ale kiedy dowiedział się, że ja nie mogę niczego zaoferować jej córce po prostu mnie skreślił i dobrze. Bo nie raz jej życie było zagrożone i to z mojego powodu - Powiedział i pokazał jej środek lewej ręki. Można było zobaczyć na niej dużą bliznę
- Pamiątka po spotkaniu z jedną z grupek. Trzeba było ich nastraszyć więc chwyciłem za ostrze noża i po prostu wbijał mi się w rękę. Gdybym tego nie zrobił pewnie zrobili by coś Nico. Nie mogę narażać niewinnych ludzi. Rozumiesz nie chcę ciebie pakować w swoje problemy, i nie zrobię tego nawet jak byś bardzo chciała - Szepnął cicho i zapalił jeszcze jednego papierosa. Zawsze jak był zdenerwowany to palił.
- Domyślam się, że tak. Ci ze słabą psychika zachowują się dokładnie w taki sam sposób jak ty. Mi to akurat zwisa co inni myślą o mnie - Powiedział spokojnie. Przynajmniej starał się być spokojny.

Nie znałam odpowiedzi na to pytanie, ale zdawało mi się, że się na to nie zgodzą.
- A co mnie obchodzą moi rodzice! To nie ich sprawa z kim się zadaję!
Trochę mnie zaskoczyły własne słowa, zdziwiło mnie to i bardzo. Wsłuchałam się w jego słowa.
- Czemu po prostu nie użyliście zaklęć? Zwyczajna "drętwota" by wystarczyła - zauważyłam przytomnie.
Spojrzałam jednak w dół. Poczułam się nieco głupio mówiąc coś takiego, że mogli postąpić inaczej.
- Przepraszam. Pewnie łatwo mi się mówi, jednak myślałabym inaczej gdybym znalazła się w podobnej sytuacji.
Nie odpowiedziałam na jego kolejne słowa. Myślałam, że jestem silna jednak okazało się inaczej, według niego miałam słabą psychikę.
- Praktycznie nic mnie nie ruszało, nic i nikt. Wielokrotnie słyszałam różne docinki na swój temat. Wiele osób wyrażało się o mnie źle, ja jednak cały czas byłam spokojna. Miałam gdzieś co mówili o mnie inni aż do teraz. Do czasu aż spotkałam ciebie. Tylko tobie udało się mnie zranić - powiedziałam szczerze. - I jesteś jedyną osobą, której nie mam zamiaru unikać. Pomimo tych wszystkich słów które powiedziałeś, pomimo tego bólu jaki mi zadałeś, ja jestem w stanie ci wybaczyć i... - urwałam, nie wiedziałam czy powinnam była mu to powiedzieć. - i nie chcę abyś mnie teraz zostawił. Wtedy gdy milczałeś... to mnie drażniło. Wolę kiedy się do mnie odzywasz. Jesteś jedyną osobą z którą chcę rozmawiać i chyba jedyną, na której... na której mi zależy.
Mimo że zrobiłam długi odstęp to jednak powiedziałam to, co chodziło mi po głowie.
- Już wiem, że ty chcesz, abym trzymała się od ciebie z daleka, wiem nawet dlaczego, ale ja nie jestem pewna czy dam radę. Pomimo tego, co usłyszałam, że jest to bardzo niebezpieczne, to ja chcę się z tobą przyjaźnić.
Nie wiedziałam co mnie wzięło na taką szczerość, nie miałam o tym zielonego pojęcia. Po raz pierwszy się przed kimś tak otworzyłam.

- Sory ja jestem honorowy. Zresztą to i tak byli czarodzieje i tak. A po za tym mieszkam w mugolskiej części Londynu. Nie uważasz, że jak by jakimś gościu z patykiem w ręku wyleciał przez okno i mnie by zobaczyli z tym samym patykiem to by nie zaczęli by czegoś podejrzewać. Nie chcę skończyć przed sądem za ujawnienie świata magicznego - Mruknął i schował rękę do kieszeni.
- Zresztą ja nigdy we wakacje nie żyje jak czarodziej. Nawet do zwykłych czynności nie używam czarów - Na kolejne wyznanie dziewczyny walnął się lekko otwartą dłonią w czoło.
- No masz babo placek - Mruknął cicho i spojrzał na nią. Zaczął się nad czymś głęboko zastanawiać.
- Czy ja mówię, że nie możemy się przyjaźnić, ale nie myśl nawet o tym aby coś do mnie poczuć. Nie chcę ci mówić ponownie, że to jest niemożliwe - Powiedział ostrzegająco.

- Rozumiem... też nie chciałabym ujawnić się przed mugolami.
No tak, rodzice by mnie zamęczyli gdybym wpadła. Gdybym dręczyła jakiegoś mugola to wszystko byłoby w porządku, ale gdybym męczyła jakiegoś człowieka i zostałabym na tym przyłapana to od rodziców oberwałabym za to, że zostałam złapana na gorącym uczynku.
- Moi rodzice się wściekają gdy chociażby rozstawiam talerze na stole jak mugol - przyznałam.
Spojrzałam na niego. Wyglądało na to, że naprawdę chciał być sam, nie mieć nikogo. Uciekał przed przyjaźnią jak ja wcześniej. Wiedziałam, że jeśli się uprze to nic tego nie zmieni. Wciąż klęczałam na ziemi, jednak już nie płakałam.
- Mnie na prawdę nie obchodzi jak bardzo to niebezpieczne, jak bardzo mogę ucierpieć. Mam to gdzieś. Naprawdę, jesteś jedyną osobą z którą chciałabym się zakolegować.
Wstałam z ziemi i otrzepałam się.
- Jeszcze nigdy nie miałam przyjaciela - przyznałam. - Wszystkich po prostu odrzucałam, jednak gdy po raz pierwszy chcę się z kimś zaprzyjaźnić to ta osoba mnie odtrąca - powiedziałam posyłając w jego stronę uśmiech zmieszany z bólem. - Takie moje szczęście. Wygląda na to, że los mnie w końcu ukarał.

Jakie on miał wyrzuty sumienia w tej chwili.
- Na pewno kogoś takiego miałaś. Przecież to nie możliwe. Nawet ja miałem przyjaciółkę. Owszem wyniosła się ze szkoły, i nie mam z nią kontaktu, ale jej zawsze mogłem się wygadać. No i do picia to była partnerka numer jedne - Powiedział i spojrzał na Carine. Uśmiechnął się lekko i ponownie ją przyciągnął do siebie aby przytulić.
- Jako przyjaciel nie ucierpisz na tym. Bo akurat te osoby które mnie za bardzo nie lubią nie znają takie słowa jak przyjaźń. Dla nich takie osoby są kompletnie nie istotne. Zagrożona byś była wtedy kiedy zdecydowała byś się na bycie ze mną - Powiedziała i oparł swoją głowę o jej ramię jak to zawsze miał w zwyczaju.

- Nie, nikogo takiego nie miałam. Pomimo tych wszystkich osób, które się przy mnie kręciły to ja nadal byłam sama. Z resztą zawsze sądziłam, że przyjaźń jest słabością, a po twoich słowach, gdy naprawdę cię polubiłam, jeszcze bardziej w to uwierzyłam, że lubienie innej osoby sprawia ból, że najlepiej jeśli lubi się tylko siebie, jednak... jednak ja w głębi duszy chcę mieć przyjaciela, naprawdę chcę się z tobą przyjaźnić.
Znów ta szczerość. Zazwyczaj wszystkie uczucia zostawiałam sobie, nie dzieliłam się nimi z nikim, aż do teraz. Znów poczułam jak przyciąga mnie do siebie i przytula. Niepewnie odwzajemniłam uścisk.
- A więc zostaniemy przyjaciółmi? - spytałam, a w moim głosie dało się usłyszeć tą nutkę prośby.
Wciąż lekko przytulałam chłopaka.
- Kame... - zaczęłam niepewnie. - Pomożesz mi polubić szla... czarodziejów nieczystej krwi?

Na dźwięk jej prośby aż znieruchomiał. Cóż to, że o to go poprosiła to już był sukces. Wziął głęboki wdech i powiedział.
- Wiesz to nie jest łatwe. Najpierw musisz wyzbyć się tej podziałki brudna czysta krew. Nie ma czegoś takiego. Wszyscy są równi. To, że ktoś jest z rodziny mugoli a jest czarodziejem nie oznacza, że nie jest człowiekiem. Ma te same potrzeby. Sama widzisz jesteś czarownicą z krwi i kości a jednak masz swoje słabości. Kiedy się pierwszy raz spotkaliśmy powiedziałaś, że czysta krew jest lepsza w czarach. To nie zależy od krwi tylko od tego kto ile pracy w to wkłada. Są uczniowie tutaj z niemagicznych rodzin którzy wkładają naprawdę dużo pracy w to co robią i wychodzi im to dobrze, ale są też jak to ty mówisz ci czystej krwi którzy kompletnie nic nie robią bo właśnie mają takie przekonanie, że talent do czarów wyssali z mlekiem matki a wcale tak nie jest - Powiedział cicho nadal ją przytulając. Zadanie nie łatwe, ale jak najbardziej wykonalne.
- Problem w tym, że do momentu kiedy nie popatrzysz na innych jak na ludzi ja nie wiele będę mógł zrobić. Musisz też zrozumieć, że pochodzenie to nie jest wielki powód do dumy. Są znacznie większe rzeczy które mogą sprawić, że człowiek może być zadowolony z siebie - Zakończył spokojnie swój wywód.

Wiedziałam, że zadanie to jest trudne. Odrzucało mnie od osób, które były chociaż w dziewięćdziesięciu procentach czystej krwi. Te dziesięć procent to już było za dużo. Chciałam się tego "wyuczyć" dlatego, aby swoim zachowaniem w żaden sposób nie krzywdzić innych, aby nie czuli tego co ja. To na prawdę było potworne.
- Ja będę zadowolona z siebie jak przestanie mnie odrzucać od uczniów mugolskiego pochodzenia - powiedziałam szczerze.
Oni mnie obrzydzali, brzydziłam się ich nawet dotknąć, tragedią było jak w zatłoczonym korytarzu ktoś się o mnie otarł.
- Jak myślisz... uda mi się to?
Byłam tego ciekawa, co powie. Od małego zostałam wychowywana przez rodziców tak, a nie inaczej. Nienawidziłam tych, który nie mieli czystej krwi. Każda taka osoba była dla mnie gorsza i nie miała prawa do życia. Coś czułam, że aby móc się pozbyć tego podziału musiałabym poznać bliżej osobę, która nie miałaby czystej krwi jednakże... taką osobą był mój kuzyn. Traktowałam go jak brata, ale gdy dowiedziałam się o tym, że moja ciocia jest czarownicą mugolskiego pochodzenia od razu mnie od niego odrzuciło.

- Wiesz ciężko powiedzieć czy ci się uda czy nie. Na pewno nie przyjdzie ci to tak z dnia na dzień. Doskonale rozumiem jak ciężko jest pokonać to co rodzice wpajali od małego - Oj w tym nie było ani grama kłamstwa.
- Mi moi wpajali, że jestem do niczego i do czego się nie dotknę to spierdolę. Z czasem zacząłem w to wierzyć i teraz kiedy są jakieś problemy, albo co kolwiek innego wolę się usunąć grzecznie w cień bo wiem, że i tak nic mi nie wyjdzie. Dlatego jaką kolwiek porażkę w moim życiu przeżywam dwa razy bardziej niż normalny człowiek. Bo od razu przypominają mi słowa mojej rodziny - Urwał na chwile bo po chwili powiedzieć lekko ochrypniętym głosem. Nie trudno się domyśleć, że teraz udawał swojego ojca.
- "Jesteś zakałą rodziny. Nie nadajesz się do niczego. Nie mogę sobie wyobrazić jak mogłem spłodzić coś takiego jak ty.". A to tylko cytat - Mruknął lekko przybity.

Wciąż go przytulałam, z resztą on mnie też. Ta bliskość dziwnie mnie uspokajała. Nawet wtedy gdy usłyszałam jego słowa, nieco się przestraszyłam, ale strach zniknął.
- Wiesz, czekanie aż problemy same się rozwiążą to zły pomysł. Takie czekanie tylko szkodzi. Aby kłopoty zniknęły trzeba rozwiązać je samemu - powiedziałam szczerze. - Z resztą uwierz mi na słowo, że nie jesteś do niczego.
Szczerze mówiąc to po tej akcji z jego słowami, które mnie strasznie zraniły to nie sądziłam, że będę z nim normalnie rozmawiać, a co dopiero przytulać go do siebie. Czułam się dziwnie szczęśliwa mogąc być blisko niego i mogąc zostać jego przyjaciółką Po raz pierwszy zależało mi na przyjaźni z kimś i po raz pierwszy chciałam traktować czarodziei mugolskiego pochodzenia jak równych sobie.

- Miło, ale jesteś jak na razie jedyną osobą w moim fanclubie która tak uważa. Z resztą mam całkiem sporo dowodów na to, że jednak moja "kochająca" rodzina miała racje. Można powiedzieć, że całe moje życie to pasmo niepowodzeń - Mruknął i uśmiechnął się lekko. Czyżby on ją polubił ale tak na serio. Nie na pewno nie. Nie może tak być. Przecież chciał uniknąć powtórkę sytuacji jakie miał z Nico.
- Wiesz mój poprzedni związek tak naprawdę rozpadł się przeze mnie. Nico w ciąży uważała, że widzi duchy. Ja stwierdziłem aby poszła do lekarza bo może jest zmęczona. No i jeszcze czasami robiła mi sceny zazdrości, ale teraz z biegiem czasu dochodzę do wniosku, że zazdrość to część miłości. Suma-sumarum nie powinienem był jej zostawiać. To była dziewczyna przy której trzeba było być dzień i noc - Cóż jeżeli ona ma być jego przyjaciółką to powinna była wiedzieć o nim wszystko.
- Wtedy tam na schodach kiedy o malo co nie spadłaś...to - Urwał bo spojrzeć w lekko zachmurzone niebo. Wziął głęboki wdech i ciągnął dalej.
- Tam właśnie się rozstaliśmy. Ona odeszła a jej wisiorek nadal został - Mruknął i wskazał na złote serce na swojej szyi.

- Dlaczego tak uważasz? Idę o zakład, że patrzysz tylko na te złe zdarzenia, że nie dostrzegasz tych dobrych.
Mówiłam to co myślałam, pod jednym względem się nie zmieniłam. Byłam pewna, że gdyby jakiś uczeń nas zobaczył wyglądalibyśmy w jego oczach dziwnie. Z tego co słyszałam to ślizgoni i gryfoni się nie lubią, a ja i Kame jesteśmy tak blisko siebie. To dzięki niemu, po raz pierwszy w swoim życiu mam przyjaciela.
- Przykro mi - powiedziałam szczerze. - Na pewno było to dla ciebie straszne. Pewnie wciąż cię tamto zdarzenie boli.
Nie wiedziałam jakie to uczucie, co przeżywał, bo nigdy z nikim nie chodziłam, jednak gdy przypomniałam sobie ból po jego słowach, spodziewałam się, że cierpiał bardziej niż ja.

- Wiesz popatrzył bym na pozytywne strony. Gdyby one istniały. W moim życiu nie było nigdy nawet odrobiny dobrych chwil. Przynajmniej nie pamiętam. A nawet jeśli jakieś były to tylko dlatego aby doprowadzić nas do tych złych. Więc wtedy te dobre chwile zmieniają kompletnie swoje znaczenie - Trochę to skomplikowane, ale Carina to inteligentna dziewczyna i penie zrozumie o co mu chodzi.
- Wiesz czy ciężko, jak wspomniałem wszystkie porażki życiowe bardzo przeżywam. Tylko najgorsze jest to, że w tamtej chwili skazałem niewinne dziecko na śmierć. Gdybym wtedy przy niej był nic by się nie stało, a tak dźwigała coś ciężkiego i proszę. Z nią było trochę tak jak z dzieckiem. Trzeba było jej cały czas o czymś przypominać. Mówić, że tego nie można robić bo jest to niebezpieczne. I jak dziecko nie zawsze słuchała - Powiedział i uśmiechnął się lekko.
- Pomimo tego lubiłem to. Nie wiem nawet czemu. Pomimo tego, że wiele razy wytykałem jej to, że jest dorosła i nie powinna była tego robić i, że nie zawsze ja będę przy niej. A kiedy mi tego zabrakło przez pierwszy tydzień chodziłem jak jakiś robot. Robiłem tylko trzy podstawowe czynności spałem, myłem się, i jadłem - Mruknął i dopiero teraz puścił dziewczynę.

- Możliwe, ale nic nie dzieje się bez przyczyny, a co jeśli te złe chwile zamienią się w te dobre? Też zmienią swoje znaczenie, prawda?
Zaczęłam się nad czymś zastanawiać.
- Spróbuj żyć przyszłością, a nie wracać do tego, co było.
No cóż, ja tak właśnie myślałam. Te raniące mnie słowa, które wypowiedział Kame to już przeszłość. Skupiałam się na tym, że zostaniemy przyjaciółmi. Przeszłością też było moje poglądy na temat czystości krwi, choć jeszcze należą do teraźniejszości to i tak myślę już przyszłościowo, że w końcu znikną. Wysłuchałam jego kolejnych słów. Nie sądziłam, że obwiniał się za śmierć dziecka, no ale to nie jego wina? Z tego co zrozumiałam, to matka nie słuchała jego rad, a on nie mógł być przy niej przecież cały czas. Musiał przecież chodzić do łazienki.
- Jakie to uczucie? Jak to jest się zakochać? - spytałam niespodziewanie.
Mimo tego, że byłam już długo na tym świecie to ani razu nie miałam kontaktu z miłością i przyjaźnią. Przyjaźń poznałam dopiero dzisiaj, ale miłość... Nigdy nie doświadczyłam tego uczucia. Było mi ono obce.

- Jakie to uczucie. Wiesz ciężko to opisać. Wszyscy mówią, że czuje się wtedy motyle w brzuchu, ale u mnie nigdy czegoś takiego nie było. I przekonałem się, że wcale nie czuje się motyli. To jest tak, że widzisz daną osobę i chcesz cały czas być przy niej. Kiedy jej nie ma przy tobie czujesz się jak by zabrała ze sobą pewną część ciebie. Słowo zimno wtedy po prostu znika. Jedyne co się czuje to wielkie ciepło. Chce się człowiekowi cały czas śmiać. Nie wiadomo nawet z czego. Wtedy nawet deszczowy dzień potrafi być wyjątkowy. I taki zresztą jest każdy inny dzień. - Opisał to co on czuł kiedy był przy Nico.
- Chociaż u różnych ludzi występują różne uczucia związane z zakochaniem. Chociaż jedno jest pewne kiedy się zakochasz będziesz chciała czas spędzać tylko z tą jedną osobą. Wszyscy inni przestaną się dla ciebie kompletnie liczyć. Będzie tylko ta osoba się liczyła i jej szczęście - Powiedział i spojrzał na nią. Nie mógł uwierzyć, że takie uczucie jak zakochanie ją ominęło. On sam w końcu bardzo dobrze znał to uczucie, i inni ludzie których znał też wiedzieli czym to się objawia.

Wsłuchałam się w jego słowa. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam. No może chcę spędzać każdą chwile z Kame i uśmiecham się cały czas. Nie daję mu żadnych docinków, co jest do mnie nie podobne, ale to tylko dlatego, że jest moim przyjacielem, a przyjaźń i miłość to dwie różne rzeczy. Choć i jedno i drugie nie mogą istnieć bez wzajemności od drugiej strony.
- A co z przyjaźnią? Czy tak samo nie odczuwa się przyjaźni? Przecież dla przyjaciela zrobi się wszystko.
Cieszyłam się, że przynajmniej wiedziałam czym jest przyjaźń, a co do miłości to jeszcze przyjdzie na nią czas. Nie śpieszyłam się z tym. Wystarczył mi Kame, wystarczył mi mój przyjaciel. Reszta w ogóle się nie liczyła.

- Wiesz co nie wiem. Dla mnie przyjaciel to osoba która mnie zrozumie. Miłość bez zrozumienia też nie może istnieć. Wiesz to o co się teraz jest bardzo trudne. - Zamilkł na chwilę zastanawiając się nad tym co dziewczyna powiedziała. Po chwili coś wpadło mu do głowy.
- Wiem. Wyobraź sobie brata, albo siostrę. Kochasz go, albo ją, ale nie przespała byś się z nim, albo nią. Traktujesz ją, albo go jak osobę która wszystko zrozumie i wybaczy. Biegniesz do niej kiedy jest ci źle, jednak nic więcej - Cóż to była najbardziej sensowna odpowiedź jak umiał na chwilę obecną jej udzielić. Chociaż nie był do końca pewien czy ją zadowoli taka odpowiedź.

Wsłuchałam się uważnie rozmyślając jednocześnie nad tym wszystkim. W końcu spuściłam wzrok i posmutniałam.
- Mój kuzyn był dla mnie jak brat, mogłam mu powiedzieć wszystko, rozumiał mnie i wspierał w trudnych sytuacjach. Był moim przyjacielem, przez ten cały czas jednak miałam przyjaciela, aż się od niego nie odwróciłam. Prawda była taka, że jednak nie byłam sama, miałam kogoś takiego aż do czasu kiedy nie odkryłam, że nie jest czystej krwi. Od razu go znienawidziłam, nie myślałam długo nad tym ile dla mnie znaczył wcześniej, od razu został skreślony. Więc to nie była prawdziwa przyjaźń, prawda? W sumie to nie z mojej strony.
Oparłam się o jakieś drzewo. Było mi teraz głupio. Przez te moje poglądy na temat krwi straciłam jedynego przyjaciela jakiego miałam dopóty nie spotkałam Kame. Powiedziałam to wszystko o kuzynie chłopakowi tylko dlatego, że był moim przyjacielem. Normalnie trzymałam ten fakt w tajemnicy, że w mojej rodzinie jest czarodziej, który nie ma czystej krwi, gdyż czułam, że jest przez to gorszy i przynosi tylko wstyd mojemu nazwisku.