C. szczególne : znamię na karku odporne na metamorfo; okulary do czytania, na szyi drewniana zawieszka w kształcie aparatu fotograficznego. Na prawym przedramieniu rozległa blizna ukrywana metamorfomagią i ubraniami
Lepiej nie wybierać się tu bez przygotowania, teren pustkowia rozciąga się bowiem tak daleko, że nie sposób ogarnąć go wzrokiem. Ogromny, monotonny i niezwykle gorący – nie sprzyja pieszym wędrówkom; w dzień można usmażyć się na słońcu, nocą z powodzeniem zamarznąć, a brak punktów orientacyjnych sprawia, że bardzo łatwo się tutaj zgubić. Gorący wiatr nieustannie podrywa z ziemi drobne ziarnka piasku, które potrafią wcisnąć się w najmniejszą szczelinę, nie oszczędzając przy tym ubrań. Roślinność jest nikła, tu i ówdzie widać wynędzniałe trawy i wyschnięte krzaki – w większości niegroźne, choć przy odrobinie pecha napotkać tu można krwiożercze afrykańskie shidy. Rankiem można znaleźć odbite na pisaku ślady dzikich onyo, które czasem zapuszczają się na te tereny.
Autor
Wiadomość
Matthew C. Gallagher
Rok Nauki : III studencki
Wiek : 24
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 178
C. szczególne : zawadiacki uśmiech, podczas którego jego prawa brew zawsze unosi się nieco wyżej niż lewa; dołeczki w policzkach
Pędził dalej ile sił w nogach… a raczej kopytach jego dumbadera. Ciekaw był czy uda mu się zająć chociaż równie zaszczytne drugie miejsce. Chociaż z oddali widział już co dzieje się w pobliżu Matta, a przez to zastanawiał się czy nie powinien bardziej martwić się o swoje zdrowie. Warto było ryzykować? A szlag by to trafił. Skoro się już zapisał na ten wyścig, to spróbuje pokazać się z jak najlepszej strony. Uderzył lejcami nieco mocniej i ścisnął swojego wierzchowca udami, ale ten nagle się zbuntował i spowolnił. No świetnie, znowu mu się coś nie spodobało. Nie potrafił tego zrozumieć. Był przecież całkiem niezły z opieki nad magicznymi stworzeniami, a z tym magicznym wielbłądem nie mógł się dogadać ni w ząb. Może nie spasował mu już z samego wyglądu? Nagle w oczy rzucił mu się różowawy obłoczek, który pojawił się właściwie tuż przed jego oczami. Próbował jeszcze go ominąć, ale dumbader miał go totalnie gdzieś. Zresztą i tak nie zdążyłby pewnie zareagować. Przejechali przez sam środek tajemniczej substancji, której Matthew niestety się nawdychał, nawet pomimo próby wstrzymania na tę chwilę powietrza. Odkaszlnął kolorowym pyłem i w mgnieniu oka zrobiło mu się cholernie… wesoło. Przestał się przejmować miejscem, który zajmie. Ot, po prostu uważał, że to taka świetna zabawa. Te dumbadery, czyż nie? - Patrzcie, czy mój dumbader nie jest najbardziej urodziwym ze wszystkich z wyścigu?! Powinniście zorganizować konkurs na mistera jeźdźca i mistera wierzchowca. Z pewnością byśmy wtedy wygrali! – Krzyknął radośnie, łapiąc wiatr we włosy. Nie pośpieszał już nawet swojego kompana, a po prostu sunęli się dalej w kierunku mety. Na razie bardzo powoli, chociaż Gallagherowi zupełnie to w tym momencie nie przeszkadzało.
Kostka: 1 Pole: 11 -> 12 Dodatkowe efekty: wesoły nastrój do końca wyścigu
Łatwo nie było. Ruchome piaski okazały się… ruchome. Ledwo co zszedł z dumbadera to sam poczuł pod stopami bardzo miękką powierzchnię pod którą się zapadał. Co więcej- musiał użyć sporo siły by wyciągnąć swojego zwierzaka na twardszy grunt. Ileż on się naszarpał! Ile czasu mu to zajęło… czuł się z tym faktem bardzo źle, ale nie tracił nadziei. W końcu mu się udało i był dumny. Nie tylko z siebie ale i swojego dumbadera! Może wcale nie trafił na takiego najgorszego? Może po prostu musiał się przyzwyczaić do towarzystwa? To zupełnie jak z nim. - dobrze nam poszło. Jestem z ciebie domeny- powiedział wsiadając na niego. Teraz mogli ruszyć w dalszą drogę. Dalsza droga jednak nie okazała się dała niesamowita jak myślał. Chłopak myślał, że najgorsze za nim dopóki jego oczom nie ukazały się buchoroże. I co cała grupa ich. Z początku chciał je jakoś wyminąć ale jego dumbader był zbyt bardzo rozpędzony. Co więcej- one również były do niego źle nastawione. Czy wszystkie zwierzęta go nienawidzą? Zginie. Wiedział już to. Wiedział że jego minuty są policzone. Czy właśnie taki los go czeka?! Co ludzie myślą tuż przed śmiercią? Serce zaczęło mu walić jak szalone. Nie zdążył się pożegnać z bliskimi. Już chciał coś krzyczeć. Chciał przepraszać. Co się okazało? Że to była tylko pieprzona iluzja! Jak tak można było straszyć zawodników?!
Stało się, dumbader ruszył przed siebie, choć Davies nie była w stanie określić, czy wydarzyło się to ze względu na wspomnienie o marchewce, czy też zobaczył, dajmy na to, goniącego go węża. Wierzchowiec początkowo powoli przestąpił kilka kroków, by następnie wpaść w szaleńczy pęd, szarżując w stronę mety bez opamiętania. Moe już miała w głowie wymijanie wszystkich próżnujących rywali i przekraczanie linii mety bez oglądania się na zasypanym tumanami kurzu śmiałków, których miała zamiar zostawić w tyle. Już jej wyobraźnia od tego pędu dorysowywała sobie, że jej dumbader staje się Dumbo-derem i rosną mu wielkie uszy i unosi się ponad tor i przelatuje nad głowami całej stawki, by wreszcie wylądować na finiszu, po drodze taranując dwóch innych jeźdźców i majestatycznie mija linię mety i dostojnie kręci głową spoglądając z rozczarowaniem na pozostałe zwierzęta, gdy jego nowe, wielkie uszy falują wzniośle na wietrze i dochodzą do nich wrzaski zachwytu i podziwu i czeka go sława i angaż w cyrku... No. I co się stało? W połowie trasy wtrynił się w ruchome piaski. I stał radośnie, nie decydując się na żadne próby poruszania się, jakby wiedział, co go czeka, jak się będzie wierzgał. A Gryfonka z jego grzbietu wydała z siebie opętańczy, pełen obłędu rechot.
Kostka:5 Pole: 2 + 5 = 7 Dodatkowe efekty: kolejna tura z głowy
Kostka:3-1 =2 Pole: 11 -> 8 Dodatkowe efekty: -1 do rzutów, łzawiące oczy
Zostawał w tyle, ale wpadł na pomysł, aby wyminąć zawodników sprytnie z boku trasy. Nakierował tam dumbadera i szczerzył się skacowany sam do siebie, że jednak uda mu się trochę nadgonić pozostałych. Już się szczerzył pół przytomnie z powodu przebłysku swojego wrodzonego geniuszu, już widział roześmianego Matthew obok siebie, gdy nagle dumbader wydał z siebie dziwny dźwięk i niemal stanął dęba. - Ej, co jest? - zawołał i trzymał kurczowo lejce, bowiem nie uśmiechało mu się ponowne spadanie z grzbietu. Kątem oka zobaczył uciekającego gdzieś widłowęża, co go po prostu osłabiło. Dostał dumbadera- panikarę. To musiała być samica. Ewidentnie. - Dobra, dobra, ziomek, ej, widłowąż sobie poszedł, już bez paniki. Zobacz, tam dobiegniesz do mety i daję słowo, dam ci spokój. Serio, no weź, nie skiełcz, biegnij. No ziomek, chciałem wygrać cokolwiek, a ty mi tutaj odwalasz... poszedł sobie... - i w akompaniamencie gadulstwa uspokajał własnego dumbadera, by po dłuższym czasie nakłonić go do kontynuowania biegu. Jeśli nie dobiegną tam ostatni, to będzie jakiś cud.
Spotkanie z różową chmurą dymu wprawiło go we wspaniały nastrój, przez co kompletnie przestał przejmować się przebiegiem wyścigu. Nie spoglądał już nawet w stronę rywali, ani nie pośpieszał swojego dumbadera. Ot, siedział sobie wygodnie w siodle, uśmiechał się do wszystkich widzów wokoło i oglądał piękne widoki. Być może powinien tak działać od samego początku? Wyglądało bowiem na to, że jego magicznemu wielbłądowi spodobał się taki klimat luzu i sielanki. Dopiero teraz tak naprawdę „zrozumiał się” z Mattem i nie utrudniał mu drogi do zwycięstwa, a zamiast tego poruszał żwawo swymi kopytami, pozostawiając kolejne ślady na ubitym piasku. - Potrzebny nam ten pośpiech, przyjacielu? – Rzucił żartem do swojego dumbadera, głaszcząc go po włochatej szyi. Zwierzę jednak gnało dalej do przodu, pozostawiając kolejnych zawodników za sobą. Gallagher zaczął zaś żałować, że nie wziął ze sobą aparatu, bo może i profesjonalnym fotografem nie był, ale w tym momencie mógłby strzelić kilka naprawdę fajnych fotek. - Albo dobra, leć dalej, dobrze poczuć znowu ten wiatr w powietrzu. – Mruknął zaraz, bo takie tempo jednak mu odpowiadało. Czuł się trochę tak jak podczas lotu na miotle, meczu quidditcha. Oj, chyba za bardzo się rozmarzył. Zdecydowanie za bardzo, bo nawet nie zauważył, kiedy wraz ze swoim dumbaderem przekroczył linię mety. Dopiero wrzask kibiców uświadomił mu, że właśnie ukończył wyścig. - Eee… to już? – Westchnął ciężko, bo dopiero teraz, kiedy totalnie wyluzował, mógł się cieszyć tą niecodzienną rozrywką. Najchętniej pojeździłby sobie jeszcze na swoim dumbaderze, a tutaj jakaś ekipa techniczna kazała mu zeskakiwać z siodła. Bez sensu to wszystko. Nie oponował jednak, bo niespecjalnie miał ochotę na kłótnie, i to jeszcze z czarnoskórym mężczyzną, który zupełnie nie ogarniał języka angielskiego.
Kostka: 6 Pole: 12 -> meta Dodatkowe efekty: wesoły nastrój + meta
Nadal nie mógł uwierzyć, że na trasie którą zawodnicy pokonywali mogli się natknąć na taką straszną iluzje. Chłopak już przygotowywał się na pewną śmierć. Ile osób miało podobną sytuację jak on? A może inni wiedzieli, że to iluzja tylko on był taki durny i naprawdę uwierzył, że krzywda może mu się stać? Ledwie co się otrząsnął z tego smutnego zdarzenia to napadła go chmara gzów. Zaczęła go kazać wszędzie gdzie to tylko możliwe. Nie mógł się od nich opędzić. Naprawdę się starał ale rezultat był całkiem inny. Owszem, pozbył się ich, ale nie potrafił zapanować nad swoim dumbaderem. Przypadkowo skręcił tak gdzie nie trzeba - super, teraz będziemy nadrabiać drogę. Tym sposobem nigdy nie dotrzemy do mety- powiedział do siebie smutnym głosem. Miał nadzieję, że chociaż tą droga będzie lepsza. Ruchome piaski, iluzja zwierząt które chcą go zabić, chmara gzów… co jeszcze?!
Kostka: znowu 3-1=2 Pole: 13, ale z pola 8->10 Dodatkowe efekty: 1- do modyfikatorów, łzawiące oczy i -20g... :c
Tracił cierpliwość do dumbadera, ale jako tako udało się go nakłonić do powrotu na główny tor wyścigu. Obwiązał lejce wokół dłoni i poganiał swojego jakże czarującego wierzchowca mając na uwadze potencjalne przeszkody. Widłowęże, nieistniejące buchorożce... wydawało mu się, że Carmelce coś się stało, Morgan dawno temu stracił z oczu, gdzieś za plecami słyszał głos Toma, a i zauważył, że Matthew dobiegł do mety. Tyle dobrego, chociaż on! Udawało mu się utrzymać dobre tempo, jednak musiał porzucić wszelakie obserwacje, bowiem wystarczyło przekręcić głowę albo ręka miała mu zadrżeć i dumbader już tracił skupienie. Westchnął cicho, znów się nachylił nad nim i wbił wzrok w tor wyścigu. Ostatni nie będzie... chyba, że jakiś dumbader dostanie nagłego zastrzyku energii. Żałował, że to nie ten jego. To i tak cud, że się na nim utrzymywał już tak długo i jeszcze nie spadł.
Ścieżka którą przypadkowo skręcił Tom okazała się jego szczęśliwą trasą. Może i nadrobił kilometrów, ale tym razem jechało mu się przyjemnie i bez żadnych niespodzianek. To mi ułatwiło zadanie. Zaczynał już być zmęczony tym wyścigiem. Miał wrażenie, że kilka godzin już bierze udział w wyścigu. Co więcej- coraz to mniej uczestników widział. Odpadli czy już dotarli zwyczajnie do mety? Wiedział doskonale, że Matt sobie bardzo dobrze poradził. Zawsze wierzył w jego poczynania więc jak mogłoby być inaczej?! Jasne, że dał radę. Czy zdobył pierwsze miejsce? Tego już nie mógł być pewny, zbyt bardzo skupił się na jeździe, ogarnianiu tego by jego dumbader kolejnego zawodnika nie ugryzł czy by nie wpaść w ruchome piaski. Wymagało to trochę uwagi, ale było warto bo niedługo później znalazł się na mecie. Całe szczęście bo czuł jak współlokator z wspólnego namiotu siedzi mi na ogonie.
Odgrzebali się z ruchomych piasków, jednak w jej odczuciu trwało to całą wieczność. Wierzchowiec nie pomagał, uparcie stojąc w miejscu i nie mając zamiaru brodzić w grożącym mu wciągnięciem do środka, grząskim piaskiem. W końcu jednak byli wolni i mogli wracać do wyścigu, choć Davies liczyła się z tym, że wszyscy uczestnicy zdążyli już zapewne dotrzeć do mety, a o niej po tak długim czasie oczekiwania, by chociaż ruszyła z pola startu, najpewniej już zapomniano. Z zamyślenia wyrwał ją zryw dumbadera, który wydał z siebie jakiś bliżej nieopisywalny, przerażony odgłos, a potem rzucił się pędem przed siebie. Gdy Moe odwróciła się za siebie, zastygła na widok zasuwającego za nimi widłowęża. Tym razem, była dumbaderowi wdzięczna, że wykazał się zgoła inną reakcją, niż ona sama, bo pewnie padliby ofiarą bestii obydwoje. Ociąganie się i oddalenie od stawki wyglądało na ryzykowne. Pora kończyć ten wyścig, Moe. - Dunbar? - jakież było jej zdziwienie, gdy w pędzie wyminęła chłopaka, zostawiając go, przynajmniej na jakiś czas, w tyle. Na zmianę posyłała zszokowane spojrzenia jemu i swojemu magicznemu wielbłądowi. Czyli dało się radzić sobie gorzej od niej?
Kostka:2-1=1 Pole: 10 +1 =11 -> zmykam znów na 8 Dodatkowe efekty: -1 do modyfikatorów, łzawiące oczy. tak się mi podoba wyścig, że zostaję na torze do końca <3
Pędził, choć zapewne według dumbadera to nie byli na wyścigach a na popołudniowym spacerku. Jeremy miał już dość tych wstrząsów i gadania do zwierzęcia, które co chwila panikowało z byle powodu. Nigdy w życiu tak długo nie kłapał dziobem do zwierzów, a dzisiaj przechodził samego siebie. - Serwus, Moe. - chciał zagadać coś więcej, skoro już są obok siebie, jednak widłowąż, który wystraszył dumbadera dziewczyny postanowił przyprawić o zawał również tego, na którym siedział Jeremy. - Ej, mogłaś zabrać go ze sobą! - krzyknął, kiedy dumbader prawie stanął dęba. Zostali w tyle. Kolejny raz w wyniku zwierzęcej paniki. Oparł czoło o jego garb, udał teatralnie, że zaszlochał. Miał już go dosyć. Prędzej dobiegnie do mety na nogach...
Dogonienie kogokolwiek ze stawki wydawało jej się jakimś odrealnionym pomysłem, a jednak po jakimś czasie morderczego galopu byle dalej od widłowęża doszło do tego, że wyminęła jednego z rywali. Jeremy'ego. - W następnym wyścigu wrzucamy je sobie na plecy i biegniemy, zamiast ujeżdżać te abominacje. Przynajmniej będzie mniej deprymująco. - zdążyła jeszcze przekazać mu w marszu, zanim wyminęła go w drodze na metę, bo dumbader Gryfona najwyraźniej miał zdecydowanie inne plany na dalszą część tej pogoni. Obydwoje wyglądali na zrażonych do tego stopnia, że czekały ich koszmary z udziałem magicznych wielbłądów. Jednak, w przypadku Davies, to jeszcze nie był koniec przygód. Co, niby teraz miałaby cała i zdrowa dojechać do mety, pokazując, że samozaparcie i odwaga popłacały, pozwalając na osiąganie wyznaczonych sobie celów? Nic z tego! Na kilka metrów przed metą jej dumbader... potknął się. I to nie byle jak, bo do tak morderczych i kaskaderskich popisów zakończonych bliskim spotkaniem z glebą trzeba było mieć nie lada talent. Usłyszała dźwięk łamanej kości, który tak dobrze pamiętała jeszcze z rozgrywanego niedawno bludgera. Nie chodziło jednak o jej kość, choć Moe dosyć boleśnie spadła na ubity piach, czując przy tym silne szarpięcie w barku. Jęknęła żałośnie, cała pokryta chmurą piachu i pyłu. Wyścig się dla niej skończył, skończyły się również jej cierpienia związane z siłowaniem się z wierzchowcem. Nie było jej dane dotrzeć do końca i może tak było nawet lepiej.
Kostka:3 + 3 Pole: 11 +3 = 14 / nieparzysta kostka -> śmierć Dodatkowe efekty: dumbi umiera, ja umieram, koniec psot
Pomijając przewagę, jaką zwycięzca wyścigu – Leonel Fleming – zyskał już na samym początku, wszyscy szli łeb w łeb, walcząc do samego końca. Niespodziewaną przeszkodą z pewnością były ruchome piaski, które zebrały dość obfite żniwo, zatrzymując znaczną część uczestników na dłuższą chwilę. Głównym zaskoczeniem była jednak duża ilość kontuzji, którą odniosły zarówno dumbadery, jak i osoby je ujeżdżające, można to jednak zrzucić na karb nieprzygotowania. Wszystkimi dziewczętami (a także ich wierzchowcami), które nie zdołały ukończyć wyścigu od razu zajął się uzdrowiciel, udzielając im sprawnej pomocy i przynosząc ulgę w bólu. Gratulujemy wszystkim uczestnikom, a zwłaszcza osobom, które zajęły miejsce na podium!
:: 
1, 2
