Słowa położnej i gest, który wykonała, wywołał w mężczyźnie lekkie zmieszanie. Siedem miesięcy wcześniej życiu tej małej istotki groził eliksir poronny, a teraz Dear usłyszał, że jego córka będzie miała dużo szczęścia, bo urodziła się wciąż będąc w worku owodniowym. Mógł się tylko domyślać jak to dokładnie wyglądało. Wrzuty sumienia zjadały go od środka, ale jednocześnie uśmiech nie znikał z jego twarzy. Na dalszą interakcję z żoną i dzieckiem pozwolił sobie dopiero po wyjściu pracownicy szpitala.
– Hej Malutka – odezwał się tonem tak ciepłym, jak chyba jeszcze nigdy do tej pory – Jestem twoim tatą. Czekaliśmy na ciebie – odważył się w końcu subtelnie pogładzić czubek głowy dziecka zaledwie opuszkiem palca – Myślisz, że mnie poznaje?
Konsternacja wymalowała się na twarzy Doriena. W przeciągu ostatnich miesięcy znalazł czas na przestudiowanie kilku książek dotyczących przebiegu ciąży i opieki nad niemowlętami. Gdy tylko dowiedział się, że około dwudziestego trzeciego tygodnia dziecko zaczyna odbierać dźwięki z zewnątrz, a co więcej – jest w stanie je zapamiętywać, niemal co wieczór kładł się przy brzuchu Aurory i czytał na głos losowo wybrane pozycje, czasem nawet gazety, przynajmniej przez pół godziny.  W trakcie ostatniego miesiąca była to jedna i ta sama dziecięca książeczka, którą kupili razem w księgarni Beedle’a, dokładnie wtedy, gdy Aurora bardzo źle się poczuła. Oby metoda zadziałała i malutka Willow uspokajała się przy znajomych słowach, gdy wpadnie w nocną histerię.
– Willow pasuje – potwierdził, wpatrując się w noworodka, który chyba nie bardzo wiedział co się dzieje dookoła – Wyjdę na chwilę, ale zaraz wrócę. Obiecałem Vivien, że napiszę do niej jak tylko dziecko się urodzi. Wyślę jej krótką wiadomość – ziewnął krótko, czując też, że całe to napięcie i stres powoli uchodzi - … i za moment będę z powrotem. Coś potrzebujesz może?

@Fabien E. Arathe-Ricœur

Wycieńczający okres sprawiał, że okres przygotowań świątecznych był już niemal przy samym końcu. Teatr wyglądał pięknie, podobnie jak ozdoby i odrestaurowane instrumenty, przy których miał okazję pracować dzisiaj krukon. Po zebraniu się i możliwości opuszczenia New Magic Theatre – Fabian przypomniał sobie o pewnym szczególe, który wcześniej nurtował go ponad miarę. Wolnym krokiem szedł w stronę szpitala św. Munga, by tam dotrzeć do odpowiedniej sali, gdzie też bez trudu odnajdzie państwo Petterson, którzy z pewnością chcieliby poznać choć odrobinę prawdy na temat swojego potomka. Przekraczając jednak próg budynku, stężenie magii stało się bardziej wyczuwalne i destrukcyjne. Zakłócenia w świecie czarodziejskim niejednokrotnie dały się we znaki, a przecież ty nie chciałeś paść ofiarą jakiegokolwiek wypadku – jedynie pomóc koledze z zespołu, czyż nie? Kulminacja emocji, czarów i głośne rozmowy ludzi sprawiły, że dostrzegłeś krótką, niezwykle istotną wizję, która – kto wie – zaważy na losach wszystkich.
Kobieta ubrana w biały fartuch zabrała z pokoju dla noworodków chłopca o niezwykle ciemnych włoskach i subtelnym uśmiechu na twarzy, by uciec z nim poza granicę szpitala.
Czy uda ci się ją powstrzymać?
/Rzuć kostką.
1,5,6 czym prędzej łapiesz jedną z pielęgniarek, która prowadzi cię ku nieznanemu jeszcze miejscu. Po drodze informujesz ją o wszystkim, a jej udaje się dodatkowo ściągnąć pomoc pracowników ochrony, którzy niemal na złamanie karku gnają do pokoju malców. Faktycznie – dostrzegacie tam kobietę, która ubrana jest w biały kitel, lecz czy to możliwe, by ktoś o tak dobrym sercu chciał zrobić krzywdę dziecku? Jak się okazało – pracownica szpitala straciła parę miesięcy temu córkę i chciała wynagrodzić sobie ból i cierpienie, zabierając innego noworodka. Udaremniłeś to porwanie i otrzymałeś od dyrektora specjalną nagrodę w postaci 30 galeonów. Zgłoś się po nią w odpowiednim temacie.
2,3,4 czas mijał nieubłaganie, a ty już nie byłeś pewien, co należałoby zrobić. Musisz z pewnością dać sobie chwilę na zebranie myśli, a już w szczególności wtedy, gdy niespodziewanie oberwałeś zaklęciem unieruchamiającym. Pielęgniarka, która ci towarzyszyła pospiesznie wezwała pomoc, a ucieczka kobiety została udaremniona. Wielka szkoda, że nabiłeś sobie trochę siniaków, jednak musisz pamiętać, że bez względu na wszystko – maluch, dzięki twojej pomocy, został z rodzicami. /
Dzień jest nader trudny, lecz musisz udać się do sali, gdzie leży pani Petterson. Wolałbyś zapewne tkwić już w domu, jednak nie tym razem. Nie możesz zobaczyć tego szczęśliwego obrazka, lecz czujesz aurę jaka wytwarza się w pokoju. Oczywiście – twój kolega jest zaskoczony, ale nie protestuje, gdy tłumaczysz mu cel swojej wizyty. Subtelny dotyk malca sprawił, że byłeś w stanie dostrzec jego przyszłość, która kształtowała się w różnokolorowych barwach.

Rzuć kostką, by przekonać się o przebiegu ów spotkania…
Parzysta – Tobiasz to imię, które idealnie pasuje do dziecka państwa Petterson. Może nieznacznie zachowawczy i bez konkretnych inicjatyw, lecz z pewnością będzie ruchliwy, co w przyszłości poskutkuje posadką w drużynie Quidditcha, przez moment nawet trenerem szkolnego składu, by w dorosłe życie wkroczyć jako młody auror! Oczywiście, opowiedziałeś o tym rodzicom chłopca, a oni z uśmiechem na ustach przyjęli przekazane przez ciebie informacje. Wiedzieli, że mając kontakt z imieniem proroka – nie oszukałbyś ich, jednak czy aby na pewno czujesz się dostatecznie dobrze? Lepiej poproś pielęgniarkę o eliksir wzmacniający. Cholerne zakłócenia! Zdobywasz 1 punkt do dowolnej umiejętności, zgłoś się po niego w odpowiednim temacie.
Nieparzysta – wizja jest krótka, lecz niezwykle intensywna. Starasz się nakreślić Państwo Petterson wszelkie szczegóły, dlatego też kiedy już masz możliwość złapać oddech, cóż… Opadasz na stojący fotel w pobliżu nieznacznie wykończony. Kolega z pracy spogląda na ciebie i z troskliwością w głosie oferuje ci pomoc i wdzięczność, wszak to ty pozwoliłeś zrozumieć rodzicom małego Tobiasa, co ich czeka. Mężczyzna wpycha ci do ręki 20 galeonów, jako forma zapłaty. Zgłoś się po wynagrodzenie w odpowiednim temacie i wróć do domu odpoczywać!

Nie zdążył złapać już współpracownika w teatrze. Najwyraźniej skończył wcześniej, co nie było niczym złym. Fabien po prostu wolno swoją pracę wykonywał, co z kolei jest zrozumiałe przy jego niedogodnościach. Ale wpierw jedna kwestia, potem druga.
Wszedł do budynku szpitala bez problemów. Te zaczęły się później, kiedy uderzyły w chłopaka zakłócenia. I tak był zmęczony po pracy, nie trzeba było długo czekać, aby wibrująca w powietrzu magia sprowadziła na chłopaka nieprzyjemną wizję. Zawsze w momentach zmęczenia był podatny na dar.
Zachwiał się i byłby upadł, gdyby nie pielęgniarka, przechodząca obok. Złapał ją mocno za ramię, a ta jęła pytać, co się dzieje. Wymamrotał coś, że potrzebuje pomocy. Zapewne zaniepokojona kobieta chciała zaprowadzić go do gabinetu, czemu bezwiednie się poddał. Jednak w trakcie drogi opowiedział szybko, co widział. Wyjaśnił, że jest jasnowidzem. Wytłumaczył swoje obawy. Kobieta nie tylko mu uwierzyła, ale zwołała nawet ochronę. Wspólnie zapobiegli nieszczęściu.
Fabien już miał odejść, usiąść gdzieś, gdy dopadła doń kolejna osoba. Dziękowała mu, on się uśmiechał i powtarzał, że to drobiazg. Zanim jednak zdążył zrozumieć, iż rozmawia z dyrektorem szpitala (coś dzisiejszego dnia wysoko postawione osoby lubią przytłaczać Fabiena), mężczyzna wcisnął mu w ręce sakiewkę, uścisnął dłoń i poklepał po ramieniu, odchodząc chwilę po tym.
Blondyn chciał zaprotestował, wszak nie robił tego dla nagród. Jednak nie zdążył bo dyrektor już wrócił do swoich obowiązków. A Krukon miał własne.
Westchnął. Naprawdę zjadłby coś słodkiego... Schował pieniądze i ruszył w stronę sali, w jakiej wiedział, że napotka dumną matkę. Był tam też jego kolega z pracy. Z łagodnym uśmiechem, walcząc ze zmęczeniem, student wyjaśnił cel swojej wizyty zaskoczonym rodzicom. Ci pozwolili mu podejść do noworodka.
Wizja była długa. W normalnych okolicznościach nie zmęczyłby się nią, ale ten dzień zdążył dać się młodzieńcowi we znaki. Trzymał się jednak dzielnie do końca wizji, a potem streścił najdokładniej jak umiał losy maluszka.
- Tobiasz - ocenił szeptem, wybierając imię. Nie miał tu wątpliwości. I nie dziwił się, iż rodzice cieszą się z takiej przyszłości.
Nie wziął od nich zapłaty. Nie byłoby to fair, kiedy sam oferował swoje usługi. Z resztą mocniej niż na pieniądzach, zależało Fabienowi na tym, by poznać przyszłość i w miarę możliwości zapobiec katastrofom. Pożegnał się zatem i wyszedł z pokoju.
Nie odszedł jednak daleko, bowiem szybko opadł na ławę na korytarzu. Zakłócenia magii i częste korzystanie z daru go zmęczyły. Chciał już stąd wyjść. Odczekał jednak chwilę, radząc się w tym czasie jednej z pielęgniarek. Dostał eliksir na wzmocnienie i podziękował z uśmiechem, chociaż wolałby po prostu tabliczkę czekolady. Niemniej darowanemu koniowi w zęby się nie patrzy.
W nieco lepszym stanie opuścił szpital, aby udać się do Hogwartu i porządnie odpocząć.

1, 6
zt