Żarty Wacka były jedyne w swoim rodzaju, choć do wybitnych też nie można było ich zaliczyć. Max jednak nigdy nie mówił, że bawiły go wybitne rzeczy. Teraz jednak nie myślał o innych kijach niż różdżka. Ta niespodziewana sesja nauki była przyjemnym rozpraszaczem, którego w życiu potrzebował. Przeszło mu nawet przez myśl, że może gdyby zajął się pomocą innym, nie pchałby się w te wszystkie gówniane sytuacje, byle tylko nie myśleć o własnych problemach.
Spojrzał na piękną purchawkę i zagwizdał w ramach pochwały.
-No i widzisz, tak to się robi. Teraz trzymaj to, co miałeś w głowie, jak rzucałeś ostatnie zaklęcie i spróbuj jeszcze raz. Roślin Ci tu pod dostatkiem. Najpierw weź na tapet tymianek, a potem zabierz się za trudniejszą roślinę, a może i nawet dwie. Nie będziemy się ograniczać, jak już osiągnęliśmy pierwszy sukces. - Przeszedł do dalszego etapu nauki - utrwalania. Pierwszy sukces mógł być przypadkiem i ważne było, by wyryć w pamięci poprawne ruchy. Pamięć mięśniowa potrafiła zdziałać w magii cuda i sam się o tym przekonał, kilka razy, gdy rzucał zaklęcia w stanie, w którym rzucać ich nie powinien, a te jakimś cudem wychodziły.

Kostki:

1

Obserwował purchawkę z namysłem, zbliżając do niej twarz. Wyglądała dokładnie tak, jakby się podziewał po purchawce. Wyszła dokładnie taka, jaką sobie wyobrażał. Kulista, nieco gruszkowata, z wyraźnie zwężoną dolną częścią wskazującą na jej dojrzałość.
Wyprostował się, na chwilę krzyżując ramiona na piersi i marszcząc brwi, jakby jego mózg potrzebował chwili na przeprocesowanie tego sukcesu i podzielenie świadomości na to, czego dokonał i było prawidłowe, z wyliczeniem jak wiele z tego mogło być kwestią przypadku i tego domniemanego szczęścia, którego przecież jak powiedział - tak nie miał.
Pokręcił głową w odpowiedzi na swoje myśli i spojrzał na Maxa.
- Widzisz, używasz słów, które rozumiem. - zabrzmiało to poważnie, chociaż uśmieszek migoczący gdzieś w kącie ust zdradzał, że to  żart. W końcu ani Patol, ani Vodder nie stosowali porównań do kijów w dupach. A może tego właśnie było mu trzeba?
Podszedł do stojącej obok juki, trudno powiedzieć, czy dlatego, że czuł się pewnie, czy dlatego, że, no, po prostu stała obok. Poruszył ramionami w barkach, jakby szykował się do bójki, by ostatecznie machnąć w jej stronę różdżką:
- Fungoanimatum - wypowiedział. Ta jednak zatrzęsła się, a jej liście może owszem, zmieniły kolor na blady, ale poza tym? Nic.
Lush podrapał się różdżką po brodzie w zamyśleniu:
- Czekaj, sam wymyślę. - powiedział, chcąc, jak Solberg sam zakładał, utrwalić sobie prawidłowe rzucanie zaklęcia, a by to zrobić, najłatwiej mu było odtworzyć własne kroki i przeanalizować potencjalny błąd w porównaniu z krokami podjętymi wcześniej. Odmienił roślinę do jej pierwotnych kształtów i rzucił zaklęcie raz jeszcze. Tym razem skutecznie.
2
- Odruchowo składam łokieć. - powiedział swoje założenie, bo różnicą między pierwszym, a drugim zaklęciem było to, jak ustawiał ramię względem barku podczas zakańczania gestu.- Tak myśslę. Że to to. - spojrzał na Solberga - To to?

-Bo to wszystko jest proste, jak się to dobrze wyłoży, a nie każdy ma na to w tej szkole ochotę. - Podsumował swoje metody dydaktyczne, bo uważał, że to był jego główny powód sukcesu. Po prostu potrafił obrać te skomplikowane pierdoły z języka, którego nikt nie rozumiał i skupić się na tym, co było w tym wszystkim najważniejsze.
Pierwsza próba Nykosa była porażką. I to większą niż poprzednie. Otworzył już usta, by powiedzieć cokolwiek, ale puchon sam się zreflektował.
-Dajesz. - Nie powiedział nic więcej, bo uważał, że jego wnioski były trafne. Widać było, że chłopak zaczął dostrzegać więcej niż tylko rośliny i skupił się też na samej naturze zaklęcia, co niestety ale miało ogromne znaczenie.
-To bardzo to. Szybko łapiesz. - Pochwalił go z uśmiechem, po czym w oczach ślizgona pojawił się charakterystyczny błysk. -Koniec z popierdółkami. Widzisz tamtą paproć? To jest Twój ostatni przeciwnik. - Wskazał na dorodną roślinę w kącie. Wymagania Maxa wzrosły dość mocno przez te kilka chwil, ale czuł, że nic tak dobrze nie motywuje do nauki jak odpowiednie wyzwanie. A wyglądało na to, że Nykos się wyzwań wcale nie bał.

4

Wziął głębszy wdech, patrząc na rozłożystą paproć, ale skinął głową i tym razem ustawiając się z rozmysłem, rzucił zaklęcie, zmieniając i ją w piękną purchaweczkę, an co sam również zareagował uśmiechem.
- Pokonany. - ten przeciwnik. Dało mu to spotkanie w cieplarni niemało do myślenia. Wyniesienie podręcznika z biblioteki wciąż wydawało mu się strzelonym pomysłem, ale fakt, że mu Morgana na drogę wystawiła Solberga, wydawał się uśmiechem od losu i potencjalnie szansą na to, że rzeczywiście jego szczęście nieśmiało się rozwija.
- bardzo cenne wskazówki. - przyznał, zapamiętując głównie ułożenie nadgarstka i palców, które miały znaczący wpływ na samo zaklęcie. Wiedział, że opanowanie go zajmie mu trochę czasu, w końcu nic nie utrwala się samo, ale roślin i czasu miał pod dostatkiem, szczególnie, że nie wybierał się nigdzie zupełnie na święta, nie mogąc nawet myśleć o tym, jak miałaby wyglądać wigilia bez jego brata. Wolał już gnić w zamku i obserwować szkolne skrzaty zamiatające korytarze.
- Dzięki. - powiedział szczerze, spoglądając na Maxa i przywołując torbę zza donicy z juką. Niespodziewany był to nauczyciel, ale z jakim sukcesem przekazujący wiedzę. Gdzieś w głowie zarejestrowało mu się już, żeby nie zapominać o tym na przyszłość.
- Miniaturki złotokłapa pospolitego zakwitły z opóźnieniem. Stoją w tamtym rogu. - pokazał palcem, zanim wsadził książkę do torby - Jakbym szukał składników na eliksir, top bym pewnie zajrzał w tamten róg tak czy inaczej... - dodał, jakby do siebie, jakby pod nosem, patrząc gdzieś indziej, po czym westchnął, wiedząc, że teraz musi odnieść jakoś tę książkę do biblioteki...


2 x zt