First topic message reminder :

Do hogwarckiej kuchni prowadzi boczny korytarz zakończony owalnymi drzwiami z klamką w kształcie gruszki. By wejść do środka należy ją połaskotać. W środku znajduje się skrzacie królestwo, a mianowicie niezbyt duża kuchnia. Jest tu gorąco oraz duszno, a przede wszystkim roztacza się tu mix cudownych zapachów. Każdy zbłąkany czy głodny uczeń dostanie tu coś ciepłego, o ile zachowuje się wobec skrzatów życzliwie i uprzejmie. Głównymi skrzatami dowodzącymi w tym miejscu są Bambuś, Bryłka, Chmurka oraz bardzo włochaty Gwizdek o donośnym głosie.

Chyba każdy ma problemy z nazywaniem uczuć. Ale niektórzy mają się trudniej, ponieważ mają ogromne problemy z zrozumieniem swoich emocji. A szczególnie ona. Niewiele przeżyła, niewiele mogła tak naprawdę określić. Jedyna jej wiedza na temat związków bierze się z romansów, z opowieści Ikuto. Przez to w jej głowie funkcjonuje jedynie pojęcie, że wszystko zawsze dobrze się kończy, miłość zawsze zwycięża i jeszcze wiele innych głupot, które chyba tylko zranienie tego dziecka mogłoby wyperswadować. Choć ją często zranić. Chyba, że fizycznie... Kyaaa, aż jej się przypomniało, jak Dracon brutalnie uderzył nią o ziemię! Momentalnie zakończyła smutne tematy i uśmiechnęła się niezwykle wesoło. Odwróciła się w stronę Finna uchylając wargi.
- Finn... Eto... Kojarzysz może takiego chłopaka... Draco – No nie mogła nie zapytać. Miała ochotę przeprosić za to, że schodzi na taki temat, ale ją aż tak strasznie korciło, że aż ją przechodziły ciarki. Jeju! Ona by powiedziała, że przy takiej rozmowie, gdzie się dowie jak cudny jest Dracon nie zliczy orgazmów. Kyaaaa!
- Nie pouczaj mnie, bo wiem lepiej niż ty. Co ty możesz wiedzieć o holenderskim ty ty... HOLENDRZE! - Powiedziała wytykając lekko język w jego stronę, uśmiechając się zabójczo po tym sztucznie patrząc na niego z wyższością, bo przecież ona wie lepiej i rybak nie będzie w stanie podważyć jej inteligencji i genialności O!
Sama również zaczęła jeść chociaż zdecydowanie wolniej, jakby zastanawiając się nad każdym kęsem. Jajecznicę lubiła jeść, delektować się nią nawet w towarzystwie. W innym wypadku nie chciałaby z kimś jeść, ponieważ... Ta dziewczyna wstydzi się tego, że używa sztućców na odwrót, a więc widelec w prawej ręce, a do tego dzieli danie od tego, co najmniej smaczne do tego co najsmaczniejsze i w takiej kolejności wszystko je nigdy nie mieszając dwóch rzeczy ze sobą.
- Nie nauczę cię, bo ten przepis to ogromna tajemnice. Zdradzę go tylko mężowy, bo on mi będzie robił takie wykwintne śniadanka do łóżka – Skomentowała zadowolona, że jak zwykle jakże najprostsza do zrobienia potrawa robi ogromną furorę. Powinna zostać kucharką!... Haha! Dobreee! Nie no, Van w kuchni. Szkoda gadać. Skrzaty to by chyba już tutaj nie wróciły, gdyby zaczęła pichcić coś „dobrego”.

Z takim niezłomnym uśmiechem uśmiechem Wacław otarł dłonią swoją twarz i resztki cieczy z rośliny wrzucił do pobliskiego zlewu. Tam też obłym twarz i trochę jak taka przegięta stewardesa uśmiechał się do @Elaine Morieu, aby ta nie poddawała się w swoich kuchennych wojażach.
   - Wiesz co? Nie musimy robić tego bigosu, możemy wymyślić jakiś nowy, niesamowity przepis, którego nikt jeszcze nie widział. Ty jesteś świetna z zielarstwa. Ja znam się na eliksirach. Razem mamy wszystko - powiedział to jakby naprawdę wierzył, że wierdza z tych skrajnie innych przedmiotów pomoże im stworzyć przepis, którym zaskoczą cały świat. Głównie Hogwart, ale może i świat!
   - Podstawowe pytanie brzmi: słodkie czy wytrawne? - On mógłby woleć słodkie, bo to łatwiejsze w pewien sposób. Jeśli coś jest słodkie to nie jest trujące. Ludzie tak funkcjonowali od wielu lat niezawodnie od początków istnienia cywilizacji. Wacek był podekscytowany na swój nowy plan. Trochę jak bohater, trochę jak łotr.

Latałam ze ścierką po całej kuchni, niczym, o ironio, posłuszny skrzat, sprzątając swój bałagan. Dość dobitnie świadczyło to o moich zdolnościach kulinarnych, skoro musiałam sprzątać po sobie, za nim w ogóle zabrałam się za robotę. Jedynym plusem tego wszystkiego był fakt, że Wacław się na mnie nie obraził, a jedynie ze spokojem doprowadził siebie do porządku. - Bardzo Ciebie przepraszam. - wydałam z siebie słabym tonem, pomagając mu w czyszczeniu swojej osoby. O sobie nawet nie myślałam, zaaferowana wybrudzeniem wszystkiego innego. - Oh, z tym określeniem to bym uważała. - poskrobałam się po potylicy, nieco się rumieniąc. Może i lubiłam zielarstwo, a rośliny nie umierały pod moim dotykiem, ale do określenia "świetna" brakowało mi tyle, jak stąd do Chin. - Em...słodkie? - domyślałam się, że ludzie chętniej kupią coś, co jest słodkie, nawet dla samej potrzeby zaspokojenia swojego "słodkiego ząbka". Powiedziałabym "z chciwości", chociaż byłoby to karcące dla niektórych osób, które po prostu słodkie lubiły. - Może jakieś ciasteczka? Takie okrągłe, czekoladowe, z nadzieniem na górze. Albo babeczki. - to były rzeczy, których nie dało się spieprzyć, co mocno podnosiło moje możliwości przetrwania tego spotkania. Miałam nadzieję, że los nie postanowi mi pokazać, że wszystko jest możliwe.

@Wacław Wodzirej

Po tym jak już wszyscy doprowadzili kuchnie do ładu i z nowa energia mogli wystartować do swoich kulinarnych podbojów, Puchon przewrócił oczyma, bo przecież względnie dobry pomysł Elaine nie jawił się jako świetny klucz do biznesu. Do punktu sprzedaży, znaczy się.
   - Masz rację z tym, że każdy skusi się na słodkie, ale babeczki i ciasteczka to rzeczy, który zrobi... każdy? - Pomyślał głośno, schylając się pod kuchenkę, aby wyciągnąć duży gar. Nie wiedział po co, ale dobre pomysły zawsze zaczynały się od takich niemałych rondelków. - To może zrobimy lizaki? O smaku piwa karmelowego. Albo innego orientalno-jesienno-zimowego smaku. - Postawił gar na palnik i zaglądnął do jego środka. Duża, pusta przestrzeń z echem. Rzecz wyglądała jak coś, co Wacław chciałby wykorzystać. Bądź co bardzo chciałby wykorzystać, nawet jeśli będzie to zbędny luksus.
   - Albo moje ukochane ptasie mleczko. Czy ty wiesz czym jest ptasie mleczko? - Zapytał z wielką fascynacją po czym spojrzał na Puchonkę bardzo przepraszająco. Od przeszło miesiąca student atakował ją dziwnymi rzeczami tak polskimi i tak dlań naturalnymi, że zapominał, iż może to stanowić wręcz niesmaczne narzucanie swojej kultury komuś. A to skrajny egoizm, którego w tym momencie postanowił się wyzbyć. Chociaż może to być jak z rzucaniem fajek.

Wydęłam usta w podkowy, słysząc, że mój pomysł "zrobi każdy". Była to w dużej mierze prawda, bowiem osoba mająca minimalne zdolności kulinarne, była w stanie wykonać wspomniane rzeczy zgodnie z przepisem. Jedyna trudność polegała na tym, aby potrzymać ciastka w piekarniku odpowiednią ilość czasu, aby nie były ani niedopieczone, ani spalone. - Lizaki karmelowo-wiśniowe? - zaproponowałam, idąc śladem ku orientalnym klimatom. Pomimo dość dużej ogólnoświatowej popularności tego owocu, to Japonia była nazywana Krajem Kwitnącej Wiśni. Z jej drzewa pochodzą również tamtejsze różdżki, uznawane za prestiżowe. Podobno mogą odbić rykoszetem wymierzone we właściciela zaklęcie. - Ptasie mleczko? - powtórzyłam nazwę, a ta, w porównaniu do bigosu, była mi znana. - Moi rodzice je lubią. To takie śmietankowe pianki w czekoladzie, tak? - dopytałam się, osobiście nigdy ich nie próbując. Jakoś nie miałam ciągoty do słodyczy, samo jedzenie traktując bardziej jako zastrzyk energii, niż coś przyjemnego. - Swoją drogą, dlaczego ptasie? - obróciłam się w stronę puchona, wpadając na to jakże mądre pytanie. - Jak się je zje, to się dostaje skrzydeł, czy co? - podrapałam się po potylicy, w duchu stwierdzając, że byłby to ciekawy chwyt reklamowy. - O, a może po naszych ludzie będą mogli lewitować przez parę minut? - zaproponowałam, uznając swój pomysł za na tyle dobry, by się nim podzielić.

@Wacław Wodzirej

Trochę poczuł wyzwanie, kiedy dostał pytanie w sprawie tego czemu ptasie mleczko jest ptasie a nie chociażby krowie.
   - Nie wiem, ale czy to ważne? Ogólnie to jest taki polski słodycz autorstwa Wedla, który ukradł go Ameryce. Zobaczył tam pianki marshmallow i próbował je odtworzyć w Polsce, ale w sumie coś mu nie pykło i zamiast takiej pianki stworzył swoją własną no i co ja mogę powiedzieć? Kocham ptasie mleczko. - Każdy powiedział to, co wiedział, więc mogli przejść niemal do pracy. A już na pewno, kiedy Puchonka wypaliła z ze świetnym pomysłem. - Uwielbiam cie za to, że jesteś takim geniuszem. Więc w sumie wystarczy chyba nadać im właściwości zmiany kości na takie podobne do ptaków. Czyli wykorzystamy składniki z eliksiru do zrastania ich. I co? Trochę cukru, trochę miłości - szturchnął ją łokciem zaczepnie- bo tak ładnie się uśmiechasz, szkoda, gdybyś nie miała sobie nigdy nie znaleźć dziewczyny - dodał, wsypując cukier w kilogramach do gara.

Pokiwałam głową na znak, że rozumiem, a przynajmniej takie miałam wrażenie. - Czyli ptasie mleczko to plagiat? - uniosłam brew, bo na to wychodziło. - W zasadzie to nieudany plagiat, bo powstało coś innego. - parsknęłam i pokręciłam głową na boki, uznając to za jakąś paranoję. Jak można coś kopiować i to spieprzyć?
Zarumieniłam się ponownie, tym razem na wzmiankę o byciu geniuszem. - Oh przestań, do bycia taką osobą to mi daleko. Wciąż wiem o wiele mniej, niż bym chciała. - uważałam, że zgodnie z powiedzeniem, jak głupia się urodziłam, tak głupia umrę. Starałam się na każdym kroku poszerzać swoją wiedzą, z różnorakich dziedzin, a im więcej wiedziałam, tym bardziej utwardzałam się w przekonaniu, jak mało zdążyłam opanować. Zawsze było coś, co musiałam doczytać, odnaleźć, wypróbować, połączyć. Taki był nasz ludzki żywot - na każdym kroku poznawaliśmy coś nowego. - Bardziej myślałam o dodaniu do nich eliksiru powodującego lewitację. - sprostowałam, słysząc nieco mrożący krew w żyłach pomysł chłopaka. Zrastanie kości? Przemiana ich w ptasie? Siłą rzeczy pod wpływem masy człowieka dość szybko by się złamały. A przynajmniej ja sobie tak to wyobrażałam.
Parsknęłam na szturchnięcie łokciem, zaraz też odwzajemniając ten gest. - Co? Jakiej dziewczyny? - rzuciłam skonfundowana, patrząc się na niego zdziwiona. - Dlaczego miałabym mieć dziewczynę? Sama nią jestem. - coś mi się tutaj nie dodawało i nie za bardzo wiedziałam co. Może to przez tę moją inność w sprawach relacji damsko-męskich? - Musisz rozwinąć, bo nie za bardzo rozumiem. - dodałam jeszcze, przerywając swoje czynności i przystając, oczekując na wyjaśnienia.

@Wacław Wodzirej

Z takim głupawym uśmieszkiem młodzieńca, który popełnił grzech wieku małoletniego, ale chcę się z niego wybronić jako przyszły dorosły, Wacław kiwał głową, aby ubrać brudną, polską rzeczywistość w ładne szaty.
   - Ja bym powiedział, że ptasie mleczko jest reinterpretacją - uznał, że to najwłaściwsze słowa, a gdyby należało obronić tę opinię to mógłby się powołać na literaturę, w której artyści wydzierają coś z rąk pewnego autora, tworząc własne dzieło na jego podstawie. I to jest piękne, daje tematy do dyskusji i materiał do myślenia.
   - Każdy z głodem wiedzy tak mówi - na co machnął ręką. Skromność jest słodka, ale z drugiej strony, niekiedy utrudnia współpracę. Szczególnie, gdy ktoś nie jest całkowicie pewien swoich umiejętności i zamiast wykorzystać swój potencjał to jedynie błądzi po tafli swoich umiejętności. - O, tak, możemy dodać do tego eliksir. W sumie to będzie łatwiejsze i zrobimy wszystko raz dwa - klasnął, bardzo zadowolony z tego pomysłu.
   - Możemy też dziś znaleźć chłopaka to nie jest problem - wyznał, będąc tylko trochę speszonym. Następnie zaczął coś mieszać przy garze. - Rozpuścisz nam czekoladę? - Zapytał całkiem niewinnie, chciał trochę zmienić temat, który sam zaczął.

Wysłuchałam tego wytłumaczenia z widocznym rozbawieniem. Szczególnie ta jego mina mnie rozwalała - wyglądał jak dziecko przyłapane na złym uczynku. - No dobra, niech będzie i reinterpretacja. - powiedziałam, po czym przyłożyłam na chwilę rękę do ust, aby ukryć pojawiający się na nim uśmiech. Przecież nie mogłam pokazać, że cała ta sytuacja była dla mnie taka śmieszna. Zbyt poważne sprawy się tu rozgrywały!
Powtórzyłam gest Wacka, machając ręką na jego kolejne stwierdzenie. Miałam swoje poglądy na ten temat, jednak nie było to ani miejsce, ani czas, aby je teraz roztrząsać. - To czego nam trzeba do tej reinterpretacji? - zapytałam, kiedy mój pomysł z eliksirem został zaakceptowany. - Śmietana? Żelatyna? Wanilia? - wymieniłam kilka składników, nie będąc pewna co powinno znaleźć się w naszym przepisie. - A co, proponujesz siebie? - rzuciłam konspiracyjnym szeptem, widząc jego speszenie. Wątpiłam aby to miał na myśli, jednak sytuacja była tak piękna, że aż żal było z niej nie skorzystać. - Czekoladę? Już się robi. - zabrałam się za wspomnianą procedurę, co jakiś czas posyłając Wackowi ukradkowe spojrzenia. Byłam ciekawa co też siedziało w tej jego móżgownicy, że rzucał do mnie takie komentarze.

@Wacław Wodzirej

Skinął głową w jasnym komunikacje, że dziękuję dziewczynie za tę dyskrecje i zgodzenie się z jej warunkami współpracy w sekrecie, który w pewnych kręgach jest znany, jeśli się go śmiało głosi. Wacław zaś nie miał takich ambicji i zawsze się dziwił jak jakiś Anglik miał do czynienia z ptasim mleczkiem jakkolwiek na jego oczach. No, w tych przypadkach, kiedy akurat on nie miał z tym nic wspólnego.
   - Żelatyna? Obrzydliwe. Soja będzie nam potrzebna. Trochę jajek. Dużo mleka i czekolady. No i tak, wanilia jak najbardziej. I cukier. Kurde, dobrze, że nie jestem na etapie liczenia kalorii, bo bym się załamał - wyznał w ogóle nieskrępowany faktem, że jego oponka na brzuchu jest idealna i nigdy nie przeszkadzała mu się w rozbierani w szatni przed zajęciami z gier miotlarskich. Wcale nie dlatego, że na te zajęcia nie chodził.
   - No coś ty, ja teraz jestem zajęty udowadnianiem, że nie ma ludzi hetero i są tylko źle podrywani. - Spojrzał na koleżankę ze smutkiem, czując jak pąs powoli schodzi z jego twarzy. - Więc o ile nie jesteś biologicznie mężczyzną to nasze drogi nie połączą się romantyczną ścieżką dziś. Ale kto wie? Może będziesz po 60. i stwierdzisz: o, byłabym z Wacławem świetnym starym małżeństwem. I wtedy sytuacja może być całkiem inna - uśmiechnął się półgębkiem, bo sam nie wiedział czy aktualnie żartuje, czy wysuwa poważną propozycję.
   - Ja zrobię piankę - w tych słowach nie było pewności siebie, a wręcz niepokój wobec nieznanego. Czemu? Bo Wacek włożył do garnka wszystkie potrzebne składniki i czekał na cud, który mógł nadejść, ale nie musiał.

Przytaknełam parę razy, starając się zapamiętać to, co wymieniał Wacek. Zabrałam się za poszukiwanie i zbieranie tych rzeczy zaraz po tym, jak uporałam się z rozpuszczeniem czekolady. Sama ta procedura była nieco śmieszna, bo nie do końca wiedziałam, czy robię to poprawnie. Powinnam to tylko podgrzewać, czy muszę też dodatkowo mieszać? Dałam odpowiednią ilość czekolady? A w ogóle to wybrałam dobra? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Po chwili jeden ze skrzatów wziął moja miskę i w ciągu paru sekund uzyskał piękna, płynną konsystencję o wygładzonych brzegach. Widocznie szło mi tak wolno, że kucharz się nade mną zlitował. Czy to podchodzi pod oszustwo?
Wracając do składników, rozejrzalam się po kuchni w poszukiwaniu wszystkiego, co zapamiętałam. Umieściłam je na stanowisku, po czym spojrzałam na Wacka, oczekując dalszych informacji. Dobrze wyglądał, kiedy się tak nieco rządził. - Możemy zostać starym małżeństwem i teraz. - wzruszyłam ramionami, a po chwili niepewności parsknełam. - Obawiam się, że póki co, ten temat jest dla mnie mało istotny. Wolę się skupić na nauce. - kiedy inni byli zajęcie kolejnymi miłosnymi podbojami, ja siedziałam w bibliotece i czytałam książki, albo zajmowałam się roślinkami w dormitorium. Było to dla mnie jakoś bardziej emocjonujące i pożyteczne od wymiany śliny z innym człowiekiem. Fuj.
Obserwowałam, jak puchon robi piankę, sama stosując się do jego ewentualnych poleceń. Nasze piękne ptasie mleczko, po którym faktycznie będzie można latać, powinno stanowić gorący punkt wystawy. No bo kto nie chciałby latać, chociaż przez chwilę?

@Wacław Wodzirej

Mieszając coś na przemian w garze z pianką i eliksirem Wacek tych wypuścił ciężko powietrze. Oczywiście mieszał to jedną łyżką, bo po co skobie komplikować życie? Przynajmniej nie wkładał jej do ust i powrotów em do produktów.
   - Wiesz, mamy coś takiego jak kora przedczołowa i ona rozwija się do 25 roku życia. Do tego czasu ludzie mają, dosłownie, pstro w głowie. To jest idealny czas do zabawy, głupot i różnych eksperymentów. Później szaleństwo nie smakuje tak samo, serio. Więc jak zostaniemy teraz starym małżeństwem to przez 4 lata będziesz miała na głowie debila - zakończył smutnym akcentem. Puchon nie planował wyrosnąć za te kilka lat z wielu rzeczy, ale kto wie jak mu się życie potoczy?
   - Potrzebujemy jakiejś foremki albo zaklęcia, żeby zgnieść piankę w formę kostki i zamoczyć ją w czekoladzie - zadecydował po czym zajął się łączeniem eliksiru z czekoladą. To było priorytetem, bo jeszcze wszystko mogło im wybuchnąć w twarz i sprawić, że włosy będą im lewitować w nieoczekiwanych momentach.

Przekrzywiłam głowę w bok, słysząc jak mówi o korze przedczołowej. - Naprawdę? Interesujące. - rzuciłam z taką miną, jakby faktycznie ta wiadomość mną zaszokowała. To mózg jest podzielony na różne części? O cholercia, tego jeszcze nie grali. - Czyli mówisz, że mogę jeszcze oficjalnie szaleć przez osiem lat, a potem już mi nie wypada? - podsumowałam jego wypowiedź, po czym parsknęłam śmiechem. - Obawiam się, że pod względem podejścia do wielu spraw już jestem postrzegana za emerytkę. Wiesz, brak mi tej życiowej werwy, czy coś. - poruszałam kilka razy rękami przy zgiętym łokciu, w kiepski sposób naśladując taneczny ruch robota. - To skoro Ty przez cztery lata będziesz debilem, to ja przez osiem. - wzruszyłam ramionami, po czym złapałam chłopaka obydwoma rękami za ramię, najpewniej brudząc jego rękaw swoimi, brudnymi z kuchennych przedmiotów, łapami. - Także wiesz, stanowilibyśmy idealną parę. - zatrzepotałam rzęsami, obdarzając go uroczym uśmiechem i rozanieloną miną. W tej pozie wytrzymałam parę sekund. Z każdą upływającą moje usta co raz bardziej drżały, aż w końcu cofnęłam się, wybuchając krótkim śmiechem. To wszystko przez...tę czekoladę w powietrzu, okej?
Poszukiwania foremki zajęły mi dłuższą chwilę. Moje głośne "aha!" oznajmiło odnalezienie przedmiotu, który moim zdaniem nadawał się do roboty. Zaniosłam go Wackowi, prezentując znalezisko z dumną miną. - Może być? - zapytałam, obserwując zmagania chłopaka przy łączeniu eliksiru z czekoladą.
Dłuższą chwilę później, wspólnymi siłami zdołaliśmy urzeczywistnić nasz plan. Nasze piękne, smietankowo-czekoladowe słodkości potrafiły podnieść człowieka na duchu, i to dosłownie. Co by być dobrym twórca, wypróbowałam efekt na sobie. Było to dziwne przeżycie - trochę za bardzo machałam rękami, czując jak mój błędnik szaleje, informując o utracie równowagi. Oprócz tego wszystko wydawało się w porządku, a to oznaczało, że nasz wspólny wyrób mógł podbić serca kupujących.

@Wacław Wodzirej

z/t x2