Miejsce na piknik

First topic message reminder :

Miejsce na piknik

Świetne miejsce na piknik, to wie każdy w okolicy. Pamiętaj tylko, żeby nie zostawiać swojego jedzenia samego, bo krążące po parku gołębie nie zostawią dla Ciebie ani okruszka! Picie alkoholu również nie jest wskazane ze względu na często pojawiające się patrole!

Bitwa na śnieżki:

Bitwa na śnieżki

Świat w końcu pokrył się porządną warstwą śniegu, która nie tylko pozwala na zimowe szaleństwa, ale wręcz sprawia, że trudno im się oprzeć. Gwarantujemy Wam, że tak dobrze lepiącego się śniegu nie widzieliście od lat. Szkoda byłoby zmarnować taką okazję, prawda?

Tak naprawdę nikt nie wie, kto rzucił pierwszą śnieżkę, ale kiedy już to zrobił... rozpoczął potężną bitwę na śnieg i życie!

Drużyny

Drużyna bałwanów:

1. ~~@Felinus Faolán Lowell~~
2. @James Farris
3. @Mererid Tew
4. ~~@Leona A. Miller-Allen~~
5. ~~@Joseph Irving~~
6. ~~@Baby O. Macha~~

Drużyna przędziorków:

1. @Emrys A. R. Landevale
2. @Drake Lilac
3. @Julia Brooks
4. @Maximilian Felix Solberg
5. @Ivy Jones
6. @William S. Fitzgerald

Zaczynają bałwany!

Mechanika

1. Każdy zaczyna rozgrywkę z dwoma „życiami”, tak aby wszyscy mieli szansę rzucić chociaż jedną śnieżką.

2. Za cel, w który rzucacie śnieżką odpowiada k6. Każdy gracz ma przypisaną cyfrę od 1 do 6, która nie zmienia się przez całą grę. Jeśli gracz odpadnie a zostanie wylosowany jego numer, celujecie w osobę następną po nim (np. jeśli wylosowana k6 to 2, ale gracze 2, 3, 4 już odpadli, to celem jest gracz 5).

3. Pierwszy post pierwszej osoby (drogą losowania jest to @James Farris) składa się z rzutu jedną kością k6 (odpowiadającą za wybór celu) oraz jedną literą, która decyduje o celności rzutu:

Spółgłoska: rzut był celny

Samogłoska: nie trafiłeś/aś

Po pierwszej osobie pisze gracz z przeciwnej drużyny, w którą wycelowana była śnieżka (bez względu na to, czy celnie).

4. Rzut każdej kolejnej osoby to k6, litera na celność i druga litera na efekt, jeśli poprzednik oddał celny rzut.

Lista efektów:

5. Wygrywa drużyna, która jako pierwsza wyeliminuje wszystkich przeciwników, nawet jeśli na koniec miałaby zostać tylko jedna osoba. Zwycięzcy otrzymają dwa punkty do kuferka, przegrani – 1.

6. Przypominam, że czas na odpis to max 48 godzin a dla zachowania lekkiej, dynamicznej rozgrywki posty nie powinny być zbyt długie. Osoby, które bez żadnej informacji nie odpiszą w tym czasie, tracą jedno życie.

7. Jeśli zobaczę, że nie stosujecie się do efektów wynikających z trafienia, będę gryźć.

8. Bitwę nadzoruje @Hope U. Griffin i to do niej należy się zgłaszać ze wszystkimi pytaniami i problemami.

Kod

Poniższy kod musi znaleźć się na początku każdego posta:

Kod:: <zg>Życia:</zg> <zycie>❆ ❆</zycie> <zg>Celuję w:</zg> [url=link do kosci]@"nick postaci"[/url] <zg>Trafiam?:</zg> [url=link do kosci]<zycie>TAK</zycie> lub <smierc>NIE</smierc>[/url] <zg>Efekt:</zg> [url=link do kosci]opis[/url]

W polu „życie” na zielono ma być tyle śnieżynek, ile zostało wam żyć, jeśli jedno stracicie, przesuwacie je poza kod: ❆ ❆ → ❆ ❆

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @Joseph Irving
Trafiam?: TAK
Efekt:-

Na samą myśl że może bezkarnie porzucać w innych śniegiem wręcz drżał z ekscytacji. Czasem musiał się wyszaleć, a mecze quidditcha były tylko co jakiś czas. Niestety. Całe szczęście że poniekąd co jakiś czas pojawiały się takie wydarzenia jak bitwa na śnieżki. Póki co nikt go żadną nie postrzelił, ale to dobrze. Im dłużej wytrwa tym większa szansa na to że uda im się wygrać. Złapał więc trochę śniegu, ulepił kulę i (przypadkowo) rzucił tak mocno jak mógł w stronę jednego z przeciwników. A osobą w którą celował okazał się być Joseph. Oczywiście starał się nie celować w głowę, bo ten mu niczym nie zawinił. Poza tym jeśli będzie celował w ciało, to będzie większa szansa na to że trafi.

Ze względu na brak odpowiedzi @Joseph Irving traci życie. Teraz kolej @Maximilian Felix Solberg!

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @James Farris
Trafiam?: TAK
Efekt: B- oblepia mnie śniegiem

Wiele można było o Solbervu powiedzieć, ale na pewno nie to, że ominie zimową atrakcję w postaci napierdalania się na śnieżne piguły że znajomymi. Przyszedł do wioski i zapisał się do zabawy nie mając pojęcia, że spotka tu aż tyle znajomych twarzy. Szczególnie szeroko uśmiechnął się na widok Baby, która otwarcie nie pałacu do niego sympatią, a jak się okazało, miała dziś walczyć po przeciwnej stronie.
Znak do rozpoczęcia walki się pojawił i już wszyscy zabrali się do zaciętej rywalizacji. Śnieżki latały we wszystkie strony i Max oberwał dość soczyście jedną z nich. Piguła była wyjątkowa i oślepia Solberga od stóp do głów śniegiem tak, że ten wyglądał jak rasowy bałwan. Nie przeszkodziło mu to jedna w oddaniu celnego rzutu w swojego rywala, który teraz sam musiał mierzyć się z magicznymi konsekwencjami tej rywalizacji.

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @maximilian felix solberg
Trafiam?: NIE
Efekt: upadam ja i następna osoba z mojej drużyny, która pisze potem Miejsce na piknik - Page 15 2872174413

Nie spodziewałem się ataku ze strony jakiegoś wysokiego chujka, w którym rozpoznaję Solberga. Zrobił to tak niefortunnie, że upadam na kogoś z mojej drużyny, czując nieprzyjemny ból w lędźwiach. Mówię przelotne sorry i wstaję zdeterminowany. Jestem tak oburzony tym faktem, że od razu zanurzam ręce w śniegu, żeby uformować z niego kulkę i przez chwilę szukam mojej kolejnej ofiary. Potem jednak stwierdzam, że nie ma co się w tańcu pierdolić - również celuję w Maxa, niestety dla mnie - niecelnie. Czuję narastającą frustrację, ale robię wszystko, co mogę, żeby powstrzymać emocje. Biorę głęboki wdech, przypominając sobie, że to tylko głupia zabawa, a nie walka na śmierć i życie.

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @Baby O. Macha
Trafiam?: TAK
Efekt:n/d

Co jak co, ale wzrok miał jeszcze w miarę dobry i cel też, więc nic dziwnego, że James od niego oberwał. Może trochę za mocno, ale przecież był to tylko śnieg, a nie armatnie kule. Ledwo miał czas nacieszyć się tym małym sukcesem, bo już zemsta ze strony Farrisa leciała w jego stronę. Solbergowi udało się uniknąć trafienia i tym samym eliminacji z gry dzięki czemu mógł ulepić nową śnieżkę i posłać w stronę kolejnego celu. Celu, którego zacięta minka była jedynym wyrazem twarzy, jaki Max u tej osóbki kojarzył i choć nie darzył Baby negatywnymi emocjami, tak jak działo się to w drugą stronę, tak to właśnie w stronę jej młodego ciała poleciała śnieżna piguła, trafiając bezbłędnie tam, gdzie Solberg sobie wymarzył.

Życia:❆ ❆
Celuję w: @Maximilian Felix Solberg
Trafiam?: NIE
Efekt: C, robi mi się ciepło

Naprawdę była przekonana, że lepiej jej pójdzie. Kiedy trafiła ją kolejna śnieżka, była rozczarowana, a kiedy zobaczyła, kto w nią wycelował, nie była ani trochę zaskoczona. Co było z tym gościem? Zawsze musiał wchodzić jej w drogę. Swój ostatni rzut wykorzystała właśnie na to, żeby spróbować mu oddać, ale niestety - nie wyszło. Wyglądało na to, że musiałą się wycofać. Jedyny plus całej tej sytuacji był taki, że ta jego śnieżka o dziwo go rozgrzała, mimo, że była cała przemoczona po poprzedniej śnieżce, teraz było jej naprawdę ciepło i mogła w spokoju obserwować dalszy przebieg gry.

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @Leona A. Miller-Allen
Trafiam?: TAK
Efekt: n/d

Widać dziś królowała zasada oko za oko. W kogokolwiek Max by nie wycelował swojej śnieżki, ta osoba postanawiała się odwdzięczyć tym samym. Dla Solberga jednak był to większy plus bo w przeciwieństwie do rywali on trafiał w swój cel. Baby próbowała wyeliminować go z gry, ale dziewczynce się to nie udało, więc Max ponownie zabrał się do ataku. Jego drużyna wciąż była w pełnym składzie podczas gdy przeciwnicy mieli dwóch członków już wyeliminowanych.
Max rzucił śnieżką prosto w puchonkę i z satysfakcją patrzył, jak piguła trafia dokładnie tam, gdzie nastolatek sobie wymarzył. Widocznie był to jego dzień.

Ze względu na brak odpowiedzi @Leona A. Miller-Allen traci życie.
Z gry na swoją prośbę odpada @Felinus Faolán Lowell. Teraz kolej @Emrys A. R. Landevale

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @James Farris
Trafiam?: NIE
Efekt: -

To do niego nie pasowało - rzucanie się na szybko zlepionymi kulkami mokrego śniegu, ignorowanie mrozu szczypiącego policzki, cała ta podobno zabawna rywalizacja. Ewidentnie coś go jednak do tego ciągnęło, a i sam Emrys czuł w ustach smak zakazanego owocu, ponieważ rodzice nigdy nie popierali takich szalonych rozrywek, robiąc mu wymówki na temat możliwych chorób i urazów. I oczywiście trafił do przeciwnej drużyny niż Baby. Z początku jednak trzymał się ubocza, chcąc uniknąć śnieżek - a i zapewne widząc jego trochę nieporadną postawę, nikt w niego na pierwszy ogień nie celował. Okazało się szybko, że trafił do silnej drużyny, bo szybko wyeliminowane zostały aż cztery Bałwany. Chcąc się jakkolwiek przyłożyć do zwycięstwa, uformował na szybko kulkę śniegu i wycelował w nieznajomego chłopaka. Śnieżka jednak go nie trafiła - być może go minęła, być może rozpadła się już w samym locie, w każdym razie na nic się nie przydała.

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @julia brooks
Trafiam?: TAK
Efekt: -

Bitwa podobała mi się coraz mniej, bo moja drużyna praktycznie cała odpadła - zostałem tylko ja i Mer. Spojrzałem na nią ze zbolałą miną i tak naprawdę marzyłem tylko o jednym - pójściu do knajpy, wypiciu grzanego wina i objadaniu się ciastkami, a nie staniu w tym mrozie i babraniu się w śniegu. Musiałem jednak zachować resztki honoru, więc kiedy jakiś mały gówniarz podjął się próby rzucenia we mnie śnieżką, prędko ukulałem śnieżkę i wycelowałem ją w Brooks, z satysfakcją obserwując, że strzał był celny. Jednocześnie też czujnie obserwowałem drużynę przeciwną, bo wiedziałem, że będę na celowniku.

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @Mererid Tew
Trafiam?: NIE
Efekt: A, czyli apsik :’) a z dorzutu wychodzi, że lebietus

Pojedynki, w jakiej by nie były formy, były tym, co rozpalało wyobraźnię młodej Krukonki. I tak było i tym razem. Doskonale się bawiła, robiąc uniki i obserwując, jak kolejne osoby wokół obrywają śnieżnymi kulami. Przez dłuższy czas, zwinna jak gepard i zdolna jak Geppert unikała podobnego losu, ale zimna dłoń przeznaczenia dotknęła również i ją. Śniegowa piguła rzucona przez łysego Sebę trafiła ją w czapkę, a zimny biały puch wdarł się za koszulkę, przeszywając ją dojmującym chłodem. Na domiar złego zaczęła kichać jak głupia, a do tego wszystkiego chybiła w Gryfonkę, którą to obrała na swój cel.

Ze względu na brak odpowiedzi @Mererid Tew traci drugie życie i odpada z gry. Teraz kolej @Ivy Jones

Życia: ❆ ❆
Celuję w: @James Farris (tylko on został u przeciwnika więc nie rzucam)
Trafiam?: TAK
Efekt: poprzednik nie oddał rzutu

Zanim się zorientowałam większość drużyny przeciwnika stała się bałwanami nie tylko z nazwy ale również z wyglądu - obsypani od stóp do głów śniegiem nie byli w stanie podjąć dalszej walki. I bardzo im tak dobrze. U mnie natomiast cała drużyna stała na nogach. Rozejrzałam się dokładnie i dostrzegłam, że u przeciwnika jedna osoba stoi na nogach. Był to mój oprawca, który trafił mnie śnieżką na samym początku. Stał sobie jak gdyby nigdy nic - do tej pory nietknięty śniegiem. Ani jedna piguła w niego nie trafiła! Ulepiłam nieśpiesznie pigułę i ugniotłam ją najmocniej jak mogłam, a następnie z całej siły rzuciłam nią w przeciwnika zadając mu pierwszy celny cios. Moja zemsta została osiągnięta!

Gra zakończona, wygrała drużyna Przędziorków! Gratulujemy zwycięstwa! Nagrody za udział w mini-evencie zostaną rozdane w ciągu najbliższych dni.

z/t dla wszystkich, którzy tego chcą

Lekcje dobiegły końca, egzaminy napisałam, i nawet księżyc wrócił na swoje miejsce. Czuję się wolna, gotowa na korzystanie z lata i absolutnie zmotywowana do tworzenia. Przez ostatni maraton nauki i nadrabianie wszystkich swoich zaległości przed końcem semestru, swoje przybory artystyczne schowałam do szafki, w której nie kusiły do porzucenia notatek i podręczników, ale teraz wyciągam je z ulgą. I aż się nie mogę zdecydować, co chcę robić, więc pakuję do torby wszystko jak leci – tubki akwareli mieszają się z olejami, wciskam tam trzy różne bloki papieru i szkicownik, całą kolekcję ołówków i kolorowych tuszy, terpentynę, dwa słoiki i drewniane pudełko pełne węgli, a pod pachę chwytam jeszcze blejtram i sztalugę plenerową. Uginam się pod tym ciężarem, a gdy z daleka widzę Irvette, nie mam wolnej ręki, żeby jej pomachać, więc wykonuję niezręczny gest, próbując zrobić to łokciem, zamiast dłonią.
— Cześć!!! — wołam już z daleka. — Dobrze wyglądasz! Jak egzaminy? Jak życie? Ja to ledwo wierzę w to, że mi się udało skończyć szkołę. Jakieś to abstrakcyjne. Wiadomo, jeszcze studia, ale kurczę, jakiś etap się kończy, jakieś to takie... Jedziesz na wakacje? — zarzucam od razu ślizgnokę pytaniami i półmonologiem, bezceremonialnie wypuszczając wszystkie swoje toboły na trawę. Ocieram czoło ramieniem, przyglądając się swojej torbie. Ciągle nie wiem, czy chcę zacząć olejny pejzaż, czy może akwarelowy portret?

@Irvette de Guise

Sama Irv bo egzaminach chętnie wybrała się na odpoczynek w tutejszym parku. Wzięła swoje graty do malowania na czele z ukochanymi, francuskimi pędzlami i rozłożyła się w miejscu, skąd miała naprawę piękną okazję na jakiś fajny krajobraz.
Wczuła się na tyle w swoją pracę, że przestało ją powoli obchodzić to, co działo się wokół. Ludzie pzechodzili, ptaki i inne zwierzęta mijały jej drogę, a ona po prostu uwieczniała na płótnie to, co akurat uważała za najlepsze. Jedynie Amie jak zwykle leżała u jej stóp słodko chrapiąc.
-Helena! - Przywitała się z dziewczyną, której głos sprowadził rudowłosą na ziemię. -Praca obroniona? Gratulacje! - Uśmiechnęła się szczerze, obejmując dziewczynę, by następnie przetworzyć kaskadę pytań, jaka poleciała w jej własną stronę. -Udało mi się zdać egzaminy, ale zdecydowanie nie tak, jak sobie planowałam. Jestem strasznie zmęczona tym semestrem i nie mogę się doczekać wakacji. Jadę razem ze szkołą, a Ty? Jestem ciekawa, gdzie nas wywiozą. - Chwyciła ponownie porzucony wcześniej pędzel i odwróciła się w stronę płótna. -Widzę, że mamy podobne plany na to popołudnie. W co dzisiaj celujesz? Sama trochę zardzewiałam, ale w końcu mam czas znów usiąść do farb. - Przechyliła głowę patrząc na to, co już udało jej się stworzyć. Mina Irv jasno wskazywała na to, że nie wszystko jej się tam podoba.

Samonauka październik | uzdrawianie | 2/3

Po całej Venetii wiedziała, że chce przysiąść do nauki uzdrawiania, którą zresztą już tam rozpoczęła, pochylając się nad wieloma zwojami i zapiskami z badań uzdrowicieli z czasów zarazy. Z kolei powrót do Anglii utwierdził ją w przekonaniu, że nie tylko miała na to ochotę, ale ze swoimi przyjaciółmi i ich umiejętnością do pakowania się w kłopoty nawet potrzebę, żeby to zrobić.
To, co wydarzyło się w rezydencji z Nico i Solbergiem i to, co do tego doprowadziło… Wiedziała, że gdyby to ona była na miejscu zdarzenia, a nie Felix, skończyłoby się to inaczej. I zdecydowanie nie lepiej. W tak wielkiej sytuacji kryzysowej co umiałaby zrobić? Owszem, wezwać pogotowie magiczne, ale wcześniej? Zanim by się pojawiło? Czy umiałaby ustabilizować stan Nicholasa po ataku? No i co z Solbergiem! Może, gdyby umiała i rozumiała znacznie więcej, byłaby i w stanie więcej zaradzić, niż tylko rzucać przeciwbólowe zaklęcia, te ocucające czy podać eliksir. Może też, gdyby umiała ich lepiej używać, z większym zrozumieniem dla samego zaklęcia, dałaby radę pomóc bardziej.
Tak naprawdę z tym co robiła, z jakiego rodu pochodziła i do czego dążyła w przyszłości, brak takiej wiedzy był nie tylko zaniedbaniem, ale i jawnym proszeniem się o kłopoty. Usunięcie bólu głowy, zwalczenie gorączki, zabandażowanie drobnej rany były przydatne, ale nigdzie by jej nie doprowadziły w sytuacji zagrożenia. Jasne, mogła sprawdzić zaklęciem rozległe obrażenia, ale czy umiałaby je wyleczyć? Ustabilizować, nim pojawiłaby się pomoc? Co jeżeli ta by się nie zjawiła?
Dlatego właśnie zapytała się Maxa, czy miałby czas w tym całym nawale pracy na poduczenie jej. Oczywiście zaznaczyła, że jeżeli ma to go kosztować sen, to niech się nawet nie pojawia i idzie na zasłużony odpoczynek, jednak jakby nie był to problem, to naprawdę mogłaby skorzystać z pomocy. Udała się więc z książkami i różdżką na umówione miejsce spotkania wcześniej, czekając, czy chłopak się pojawi, czy da znać, że nie da rady.

@Maximilian Brewer

To, że miał dużo pracy, nie było tajemnicą. To, że znajdował czas dla swoich przyjaciół, również nie było tajemnicą. Dlatego też kiedy Harmony poprosiła go, by pomógł jej z nauką uzdrawiania, nie uznał tego za idiotyczne, czy za coś, na co nie miałby ochoty albo chociaż chwili, którą mógłby jej poświęcić. Owszem, może wolałby jakąś niebezpieczną przygodę, jakieś szaleństwo, czy coś podobnego, ale też nie zamierzał tak po prostu rezygnować ze wspólnego spędzenia czasu. Tym bardziej że doskonale pamiętał, jak dziewczyna skończyła, wpadając w pięciotrzcinę, jak bardzo potrzebowała pomocy, nie mogąc samej nic z tym zrobić. Dlatego też jej decyzja o tym, żeby pogłębić swoją wiedzę, wydawała mu się jak najbardziej właściwa, a na dokładkę powodowała, że on sam również miał coś, czym mógłby się nieźle bawić. Bo prawda była taka, że uwielbiał po prostu przekazywać swoją wiedzę, że dzielił się nią z prawdziwą przyjemnością, mając nadzieję, że ktoś, kto go słuchał, coś z tego wyniesie. Nic zatem dziwnego, że pojawił się na miejscu spotkania, od razu zajmując sobie wygodne miejsce i podciągając nogi na ławkę.
- Pomyślałaś o świeżym powietrzu, po zatęchłych murach Munga to naprawdę przyjemna odmiana, mówię ci. W każdym razie, czego dokładnie chcesz się uczyć? Jakieś plany, zamierzenia, nadzieje, czy cokolwiek podobnego? - zapytał, spoglądając na Remy, tym samym dając jej znać, że to ona decydowała, czego chciała, czego potrzebowała, czego dokładnie chciała się uczyć. On mógł przekazać jej wiedzę o każdej z działek uzdrawiania, chociaż oczywiście, w niektórych z nich nawet jego wiedza była ograniczona i był pewien, że potrzebował jeszcze czasu na to, by się w nich podszkolić. Wszystko jednak było przed nim, miał w końcu jeszcze masę czasu, a jakże, na dalsze studiowanie, chociaż teraz już we własnym zakresie.

Gdy tylko zobaczyła Maxa, uśmiechnęła się szeroko i od razu podbiegła do niego tanecznym krokiem, znajdując się tuż obok w kilku potężnych susach. Miała ogromną nadzieję, że się zjawi, ale przecież zakładała scenariusz, w którym nie miał ani czasu, ani siły, więc to, że tu był przyniosło jej szczerą radość. Ona sama pewnie wolałaby się teraz znaleźć na jakiejś dzikiej przygodzie, goniąc za nieznanym, lub też będąc gonioną przez nieznane, jednak po tym, w jakim stanie skończyli Nico i Solberg właśnie w taki sposób, wiedziała, że miała jeszcze dużo nauki przed sobą, nim mogła się puścić w wir doświadczeń. To oczywiście też nie tak, że chciała od razu porzucić wszystkie swoje podróżnicze zapędy i w ogóle zamknąć się nad książkami, aż tak szaloną to nawet ona nie była, żeby to sobie zrobić. Po prostu chciała mieć pewność, że w każdej sytuacji mogłaby sobie poradzić. Lepiej czy gorzej, ale samodzielnie i bez paniki.
- No a jak! Trzeba cię trochę przewietrzyć! - zażartowała, witając się z Maxem szybkim przytulasem. - Czego? Wszystkiego! - prychnęła, szczerząc się głupkowato, jednak już po chwili ten uśmiech delikatnie jej osłabł, kiedy wzięła głębszy oddech i usiadła obok. - No bo widzisz… Ostatnio zdarzyła się jedna sytuacja - nie wiedziała, ile mogła sobie pozwolić powiedzieć. Gdyby to chodziło tylko o nią, wyśpiewała by wszystko bez zająknięcia, ale tamto przedpołudnie dotyczyło nie tylko jej i nie chciała sprzedać czyiś potencjalnych sekretów. - Gdyby nie to, że Max był obok i mógł mi wytłumaczyć jedno zaklęcie, zupełnie nie umiałabym nic zrobić… - westchnęła i spojrzała na chłopaka z pełną determinacją. - Chcę umieć znacznie więcej niż potrafię! Chcę umieć pomóc, jeżeli zadzieje się coś niebezpiecznego! Co, jeżeli będę gdzieś w podróży z rodziną i coś się stanie? I nikt nie będzie umiał pomóc? - mówiąc to, wyjęła swój notatnik i otworzyła na wszystkich swoich rozpracowywanych zaklęciach. - Na dzisiaj pierwsza pomoc. Wszystko co mi się przyda i co mogę umieć lepiej! Mógłbyś mi pomóc? - poprosiła ze szczenięcymi oczkami.

@Maximilian Brewer

Objął Remy, kiedy postanowiła się z nim przywitać i uśmiechnął się do niej lekko, przy okazji wywracając oczami, zapewniając ją, że nie siedział w Mungu przez cały czas. Owszem, miał zdecydowanie napięty czas, nie mógł się za bardzo zatrzymywać, bo jako stażysta musiał robić o wiele więcej, ale nie zapomniał jeszcze, jak się żyje. Prawie. Był pewien, że kiedy skończy staż, jego grafik zacznie wyglądać inaczej i stanie się bardziej regularny, bo zostanie ułożony pod innych członków oddziału, na którym ostatecznie wyląduje. Nie sądził jednak, by przenosił się gdzieś dalej, mając świadomość, że niezależnie od wszystkiego, mógł rozwijać się w niemalże wszystkich dziedzinach uzdrawiania. A jak było widać, jeśli Remy chciała się uczyć, to miał ku temu całkiem dobre powody i okazje.
- Może trochę to zawęzimy, co? – spytał, śmiejąc się, a potem pokręcił głową, by uważnie jej wysłuchać, przy okazji unosząc brwi, gdy tylko zdradziła mu, co się wydarzyło. Mniej więcej, bo najwyraźniej nie chciała zbyt dużo powiedzieć i szanował to, nie chcąc się wtrącać tam, gdzie nie powinien. Zamiast tego pokiwał lekko głową, a potem westchnął ciężko, śmiejąc się po chwili pod nosem. – Pierwsza pomoc to ciągle bardzo obszerny temat, ale dobrze, zacznijmy od podstaw. Nie wiem, czy mówiąc o pierwszej pomocy masz na myśli [i]An Duca Tuas? Przywrócenie bicia serca, czy jednak bardziej chodzi ci o nastawianie kości, leczenie poparzeń i temu podobne zaklęcia. I rozumiem, że dzisiaj koncentrujemy się tylko na zaklęciach? Musisz to trochę zawęzić, bo możemy siedzieć tutaj do jutra rana[/b] – wyjaśnił, patrząc uważnie na Remy, dodając, że jak mu powie, na jakim mniej więcej jest poziomie, to dobierze do niej odpowiednie ćwiczenia, bo tak naprawdę teraz to trochę pływali w bagnie i nie wiedział, za co miałby się tak właściwie brać.

Zmrużyła na niego podejrzliwie oczy, jakby sprawdzała, czy aby na pewno jego zapewnienia były stuprocentowo prawdziwe i zaraz zaśmiała się razem z nim na ten komentarz o życiu. Oczywiście od razu obiecała, że wyciągnie go na coś ciekawszego, jak już będzie wiedziała co robić, gdyby przypadkiem jakiś troll odrabał mu rękę. Bo w końcu jak szaleć, to na przypale albo wcale, prawda? Żarty jednak żartami, a faktycznie chciała skupić się na zaklęciach.
- Im więcej, tym lepiej - stwierdziła, otwierając swoje notatki na temat zaklęć leczących rany, składających kości i wszystkich innych, które w jakiś sposób sklejały w całość poszkodowanego. - Ale możemy zacząć od leczenia urazów. Chociaż… - zamyśliła się, przekartkowując jednak notatnik na inną stronę. - Może jednak od Rennervate? Ostatnio jak go używałam, cóż, niby działał, ale nie do końca, jakbym… No nie wiem, nie była w stanie użyć go w pełni? Optymalnie? - próbowała wyjaśnić.
I w końcu stwierdziła, że najlepszym chyba na to sposobem byłoby po prostu faktyczne odwzorowanie tego, jak je rzuciła. Na początku streściła pokrótce sytuację, bez podawania imion, nazwisk ani szczegółów, jak to przyszło jej się zmierzyć z półprzytomnymi poszkodowanymi.
- Wiem, pogotowie, wiem… Wtedy logicznym wydawało mi się działanie - zaśmiała się, łapiąc się za głowę i kręcąc nią z niedowierzaniem. Naprawdę cała trójka wyszłaby wtedy lepiej na zwykłym zawiezieniu do szpitala.
Streściła, jak pan X stracił krew, jak część udało mu się przywrócić transfuzją, ale wciąż był mało przytomny i jak próbowała użyć tego zaklęcia, ocucając go z małą dokładnością. Oraz o tym, jak na Y, który był bezsilny po potężnych zaklęciach też chciała tego użyć i przyniosło to jeszcze mniej skutków.
- I zrobiłam wtedy tam - powiedziała, odtwarzając, w jaki sposób trzymała różdżkę, jaki ruch ręką wykonała, aż rzuciła to zaklęcie w eter, prezentując całokształt swojej formy. - No, ale działało słabo - podsumowała. - Nie wiem, co mogłabym zrobić inaczej, coś było w tym nie tak?

@Maximilian Brewer

Max uśmiechnął się do niej kącikiem ust, jakby chciał jej powiedzieć, że mogła na niego liczyć i jeśli chciała się gdzieś szlajać, to on chętnie wybrałby się tam razem z nią. Nie było to jednak coś, o czym powinni teraz rozmawiać, nad czym powinni się pochylać, skupiać, czy robić cokolwiek podobnego, bo nic by to po prostu nie zmieniło. Zaśmiał się głośno, gdy udzieliła mu odpowiedzi, zaraz też kręcąc głową, a później wysłuchał jej uważnie, obserwując, jak dokładnie rzucała to zaklęcie, dostrzegając kilka drobnych, aczkolwiek znaczących błędów, ale prawda była taka, że musieli zacząć gdzie indziej.
- Uzdrowiciel zawsze musi być pewien tego, co robi, Remy. Nie mamy czasu na wahanie, na zastanawianie się nad tym, czy to, co robimy, jest słuszne, jest właściwe, czy zaklęcie, które rzucamy, coś zmieni. Musisz działać, do tego zostałaś powołana, jaka uzdrowiciel, po prostu. To pierwsza z zasad, nawet jeśli się boisz, musisz ukryć ten strach przed samą sobą - wyjaśnił, chyba pierwszy raz w życiu brzmiąc w ich rozmowie tak poważnie. Wiedział, że ten koncept nie pasował do końca wszystkim ludziom, że niektórzy go odrzucali, uważając za głupi, całkowicie niepotrzebny albo cokolwiek podobnego, ale on bardzo się go trzymał, wierząc, że była w tym słuszność. To był jednak początek i Max sięgnął po różdżkę, nieco inaczej układając dłoń, jakby luźniej.
- Za bardzo podkręcasz to zaklęcie na nadgarstku. Jest bliskie tego, co chcesz zrobić i wychodzi, ale nie wkładasz w nie tyle siły, jakbyś chciała kogoś walnąć mokrą szmatą w twarz. Wierz mi, takie cucenie nie działa najlepiej. Musisz rozluźnić nieco rękę, by nie była aż taka sztywna - powiedział, pokazując jej właściwy ruch ręki, nie wypowiadając jednak zaklęcia na głos, pozwalając, by wybrzmiało niewerbalnie i całkiem swobodnie popłynęło przed siebie, dokładnie tam, gdzie je posłał, nie patrząc nawet w tamtą stronę. - Zaklęcia uzdrawiające są mocne, ale nie możesz ich traktować, jak ataku.

Chociaż wywody na temat następnych przygód były czymś przyjemnym i mogłaby już teraz wyjąć swój Dziennik, pokazując przynajmniej kilkanaście pomysłów na podróże bliższe, dalsze, spokojniejsze i te zdecydowanie wymagające zimnej krwi i właściwego wyposażenia sprzętowego. To jednak nie był fokus dzisiejszego spotkania, a skoro poprosiła Maxa o pomoc, zajmując mu wolny czas między całym tym grajdołkiem obowiązków uzdrowiciela, to musiała wykorzystać go jak najlepiej, jak najrozsądniej, nie marnować go dla niego.
- Byłam pewna, że nie chcę pozwolić tym debilom zdechnąć - prychnęła, kręcąc głową i uśmiechnęła się do chłopaka lekko, bo to wtedy było jedyną pewnością, jaką miała, cała reszta potoczyła się szybko. - A co do strachu, nie ma jakiejś jego zdrowej dawki? - spytała, układając sobie rzeczy w głowie. - To nie jest przydatne, no wiesz, jak boisz się o czyjeś życie? Żeby je uratować? - nie oceniała i nie próbowała go do niczego przekonać, doskonale zdawała sobie sprawę, że to Max miał zdecydowanie większe doświadczenie i prawdziwy ogrom wiedzy, więc zwyczajnie zupełnie szczerze go pytała, jak powinna na to patrzeć, kiedy taka sytuacja zdarzyłaby się znowu.
Wykonała zaklęcie, starając się jak najlepiej odtworzyć w głowie tamtą sytuację, doskonale zdawała sobie sprawę, że emocje po czasie były zdecydowanie inne i wtedy towarzyszyło jej ich wiele, ale to co mogła zrobić, to starać się je po prostu wykonać jak najlepiej. Jakby nie patrzeć, to samo miała w głowie wtedy.
- Mokrą szmatą?! - prychnęła śmiechem na cały głos, bo tak ją to wyrwało z zaskoczenia ze skupienia, że teraz to się czuła, jakby chłopak ją tą mokrą szmatą uderzył. Cóż, jedno było pewne, to jej na pewno pomogło w rozluźnieniu się, bo nie mogła się przestać brechtać. - O rany przepraszam, ale to jest tak adekwatne, gdyby nie sytuacja to bym ich obu zdzieliła przez łeb - wyszczerzyła się do niego wesoło, powoli jednak się skupiając.
Oglądała chłopaka uważnie, przyglądała się temu, co robił, starając się jednocześnie odtworzyć ruchy, chwyt. Luz w nadgarstku wychodził nie tylko z samego przedramienia, ale i ramion, które swobodnie u niego przepuszczały energię. Zaklęcia uzdrawiające nie są atakami, są wystarczająco silne - układała to sobie w głowie, pozwalając na coraz więcej rozluźnienia w ruchach, gdy je kopiowała. Raz, drugi, trzeci, póki co nie rzucała czaro, a przyswajała tę lekkość.
- Rennervate - rzuciła, znacznie płynniej i pewniej, z dużo spokojniejszym głosem. A sama energia, jaką poczuła, także była inna, dużo bardziej - jeżeli można tak to było ująć - pozytywna. - Okej, musisz przyznać, że tym razem była to przynajmniej sucha szmata - zaśmiała się, całkiem z siebie zadowolona, czekała jednak na dalsze instrukcje, nie zamierzała po pojedynczym sukcesie osiąść na laurach.

@Maximilian Brewer

- Być może dla kogoś, kto nie działa profesjonalnie. Kiedy jesteś uzdrowicielem, wiesz, że ktoś może umrzeć na twoich rękach i musisz mieć na tyle sił, żeby wziąć za to odpowiedzialność. Strach niewiele ci tutaj pomoże, może pompować adrenalinę, ale nie jestem pewien, czy zdoła pomóc ci na tyle, żebyś była w stanie faktycznie kogoś wyleczyć - odpowiedział szczerze, doskonale wiedząc, że Harmony mogła i zapewne inaczej do tego podchodziła. Jednak on, po czasie spędzonym w Mungu, po tym, co już widział, co słyszał, co wiedział, spoglądał na leczenie innych ludzi mimo wszystko inaczej. Nie widział w tym czegoś, co mogło być w jakiś sposób napędzające, w dużej mierze chłodno kalkulował i właściwie dokładnie tak samo było teraz, kiedy starał się przekazać dziewczynie swoją wiedzę.
- Dokładnie tak. Mokra szmata, nie inaczej - powiedział, wzdychając ciężko, jakby to była jakaś straszna tragedia, a później pokazał jej, o co chodziło i obserwował uważnie, jak postępowała z zaklęciem, jak inaczej układała rękę, rozluźniając ją i tym samym osiągając pewien sukces. - No cóż, muszę się zgodzić. Ale ciągle podchodzisz do tego, jakbyś zamierzała kogoś zdzielić i może trochę jest w tym racji, skoro chcesz go ocucić, ale nie do końca. Wiesz, sztuka rzucania zaklęć uzdrawiających to trochę taka sztuka, jak twoje jeżdżenie na łyżwach. Jest ostre, ale płynne, nie takie, jakbyś chciała kogoś zabić, ale, no, oczarować - stwierdził, ujmując jej rękę, żeby pokazać jej, jak powinna ją właściwe unieść, pilnując tego, żeby przypadkiem niepotrzebnie się nie usztywniała, bo to nie przyniosłoby niczego dobrego. Tutaj było bowiem trzeba płynności, a nie strachu, czy czegoś podobnego.

- To co robisz? - zapytała ze szczerą ciekawością w oczach i notatnikiem gotowym, by zapisać w nim jego przemyślenia. Każda wiedza pozwalająca lepiej zrozumieć kwestie uzdrawiania była wiedzą dobrą i nie zamierzała odpuszczać sobie żadnej informacji. - No wiesz, jak powstrzymujesz strach? Adrenalina jest naturalną reakcją, jak sobie z nią radzisz? Jakoś… No nie wiem, przekierowujesz myśli? - dopytała, już rozrysowując mapkę pod nową wiedzę. Może nie wydawało się to z pozoru tak rozwijające, jak nauka zaklęć sama w sobie, ale mogła przynieść znacznie lepsze rezultaty, niż zwykłe dopracowanie techniki. Bo kiedy wiedziała co myśleć, jak myśleć lub kiedy myśli te powstrzymać, mogła znacznie płynniej kierować zaklęciem.
- Cóż, mokra szmata jest dobra do cucenia, wiedziałbyś, jakbyś został taką zdzielony - zażartowała, jednak zaraz przybrała na nowo poważny wyraz. - A tak serio, słucham co poprawić - no i słuchała, przyglądała się, a w końcu i odwołała się do tego, po raz kolejny próbując rzucić zaklęcie. - Jeżdżenie na łyżwach… - powtórzyła z zastanowieniem, próbując jakoś do odnieść do swojego ruchu, ułożenia nadgarstka, energii w machnięciu różdżką, eksplozyjności tego działania. Ostra, ale płynna. Zdecydowanie obrazowało jej to więcej, miała zachowywać się tak, jakby cięła przez lód.
Całe szczęście zbyt długo nie musiała się sama zastanawiać, bo Max postanowił naprawić jej tę przemoc mokrą szmatą w coś znacznie bardziej pomocnego.Rozluźniła rękę i dała się poprowadzić, zapamiętując sobie ten ruch dobrze. Gdy tylko puścił jej nadgarstek, przeprosiła go na chwilę, by zapisać sobie uwagi dotyczące działania dłoni, by później mogła do tego wrócić, przecież Maxa nie byłoby przy każdym jej ćwiczeniu.
- No dobra, płynnie i ostro - powtórzyła z uśmiechem, gdy odłożyła notatnik i ustawiła się do rzucania, na razie bez magii, jedynie powtarzając jego ruch. - Ten ruch… - wykonała machnięcie ręką, pamiętając o tej ostrości, miękkości i rozluźnieniu. Jakby precyzyjnie wprowadzała ciało w piruet, ale już w nim samym musiała pozostać giętka i mobilna, by utrzymać obrót. - Lepiej, żeby wychodził bardziej z ramienia, łokcia czy nadgarstka? Czy to zależy od rzucającego?

@Maximilian Brewer

Max wzruszył lekko ramionami, zastanawiając się nad jej pytaniem, nie mając tak naprawdę pojęcia, jak powinien do niego podejść, jak powinien to ugryźć, odnosząc wrażenie, że to było coś, co po prostu się w nim znajdowało, co czuł, co było jego częścią i nic nie mogło tego zmienić. Przekrzywił lekko głową, by w końcu przyznać, że po prostu nie mógł przejmować się każdym, kto stawał na jego drodze, a później westchnął.
- Właśnie dlatego nie powinno leczyć się kogoś bliskiego. Emocje mogą jednak wygrać z raną, mogą okazać się silniejsze, nawet jeśli jesteś przyzwyczajony do chorób, do problemów, do wszystkiego, co może spotkać cię w szpitalu. Cała zabawa polega na tym, że tak naprawdę nie możesz emocjonalnie podchodzić do każdego pacjenta, masz być profesjonalny, a zapewniam cię, że panikujący uzdrowiciel nikogo nie wyleczy – powiedział w końcu, nie do końca będąc w stanie przełożyć na słowa to, co wiedział, gdzieś tam w głębi siebie, mając świadomość, jak wszystko powinno wyglądać. Zaraz jednak spróbował skoncentrować się na czymś innym, bo nauka zaklęcia zdecydowanie nie dobiegła końca.
- Wbrew pozorom, to nie jest wcale taki dobry sposób na to, żeby kogoś ocucić. Wiesz, szok, te sprawy? – skomentował, unosząc lekko brwi, jakby chciał ją zapytać, czy naprawdę sądziła, że nigdy nie oberwał szmatą po głowie. Faktem było, że Remy nie znała jego przeszłości, ale biorąc pod uwagę ślady na jego ciele, łatwo można było się domyślić, że życie jakoś wcale go nie rozpieszczało i miał okazję nie raz i nie dwa spotkać się z czymś, z czym spotkać się na pewno nie chciał. Jednak nie to było tutaj najważniejsze, liczyły się bardziej pozostałe pytania.
- Z nadgarstka. Nie możesz machać przy tej okazji całą ręką, bo w uzdrawianiu nie ma czasu i miejsca na przesadną ekspresję. Chodzi o to, że musisz wykonywać sprawne ruchy, bo czasami nawet sekundy się liczą. To nie jest sztuka, jakiś popis, czy coś podobnego, to po prostu coś, co ma uratować życie – powiedział, odnosząc się do większości zaklęć uzdrawiających i tego, jak wyglądały, analizując je pospiesznie w głowie.