Ogarnął ją zadziwiający spokój. Czy to zasługa tej delikatnej muzyki świetnej do tańca, czy może wieczornej aury panującej w Hogsmeade, czy fakt, że na daną chwilę nie musi się niczym przejmować. Oddychała spokojnie, pozwalając sobie na chwilę wyciszenia, łowiąc uchem fragmenty rozmów tych ludzi, rozpoznając w międzyczasie Piątka, któremu rysowała portret... Po prostu stała, zapewne zwracając na siebie uwagę zebranych tu osób. Nagle poczuła znajome każdemu ukłucie, sygnalizujące, że ktoś na ciebie patrzy. Jakby czyjś wzrok prześlizgnął się po niej, sprawiając, że zadrżała, ale natychmiast uznała, że to przez chłód. Przestąpiła z nogi na nogę, otrząsając się z namysłu i zwracając swoją uwagę na mężczyznę, który to postanowił ją zaczepić. Miała wrażenie, że próbuje poznać jej wszystkie sekrety, przez samo patrzenie na nią, co niemal natychmiast ją speszyło.
- Tylko... słuchałam muzyki. - potarła dłonią kark, zastanawiając się co też odpowiedzieć. Mogła skłamać, ale przywykła do wyrzucania z siebie prawdy. Nie tańczyła, bo... Chyba czuła się w tym towarzystwie zbyt niepewnie, a jedyny punkt zaczepienia stanowił Piątek, choć Nae wątpiła, czy ją rozpoznawał. To było tak dawno. Podniosła wzrok, żeby przyjrzeć się czarnowłosemu, choć kompletnie go nie kojarzyła. Głos miał przyjemny dla ucha, nadawałby się nawet na śpiewaka. Chyba dostrzegła trochę podkrążone oczy. Też miał ciężką noc? Co tu robił, kim był, czemu się nią zainteresował?
- A ty czemu nie tańczysz? - wybrała to pytanie, bo wydało się najbezpieczniejsze. Właściwie dlaczego miało ją w tej chwili obchodzić, kim jest ten człowiek. Spotkali się w trakcie jakiegoś rodzaju potańcówki i zapewne o sobie zapomną, bo Nae pójdzie w swoją stronę, a on w swoją.
- Poza tym nie umiem. - dodała jeszcze, jakby na kształt usprawiedliwienia. Owszem, czasami jej się zdarzało w wyjątkowych okazjach trochę pomachać tymi biodrami, ale to i tak wychodziło tylko, kiedy czuła się swobodnie. Tak to by chyba musiała być wstawiona, a im dłużej pozostawała w otoczeniu tych ludzi, tym bardziej zwiększało się prawdopodobieństwo, że zaraz ktoś wyciągnie alkohol i ją upiją. Dlatego zaczęła zastanawiać się nad tym, czy nie lepiej byłoby się wycofać, zanim nieznajomy wciągnie ją w dłuższą rozmowę.

Nie odmówiłby odrobince alkoholu. Nie chodzi tu nawet o jakieś niesamowite upijanie się, ale poprawienie sobie humoru nigdy nie szkodziło. Po głowie obijało się już Casprowi, żeby przekierować tych amatorskich imprezowiczów do swojego klubu, ale to byłaby wyjątkowo słaba reklama. Poza tym, sam miał ochotę pobyć nieco na powietrzu.
Kochał Oasis z całego serca, spędzał tam więcej czasu niż we własnym mieszkaniu. Miał gdzie chować się przed zdradzieckimi promieniami słońca, miał gdzie wymyślać nowe drinki, miał gdzie po prostu siedzieć i odpychać od siebie senność. Mimo wszystko, zwyczajnie potrzebował czasami porobić coś innego, a to wyglądało na idealną sytuację.
- Zauważyłem. - przytaknął łagodnie, bo dziewczyna nie odpowiedziała wprost na jego pytanie. Teraz, kiedy już chwilę się na nią napatrzył, miał pewność że to Krukonka. Co więcej, dałby jej jakieś osiemnaście lat. Raczej nie zbyt wielka imprezowiczka, choć też nie nudziara.
Wspaniale, dokładnie ten typ osoby, z którym lubił raz na jakiś czas pogawędzić.
- Wszystko przed nami... Naeris. - złapał delikatnie w zęby wczepiony w wargę kolczyk, bawiąc się nim ostrożnie. Zawsze, kiedy go nosił, odczuwał potrzebę ruszania go, nie wiedzieć czemu. Teraz po prostu szukał choćby najdrobniejszego zajęcia. Był z siebie całkiem dumny, że przypomniał sobie imię dziewczyny i miał ogromną nadzieję, że nic nie poprzekręcał. Ale nie, raczej nie. Było zbyt charakterystyczne.
Teraz tylko nie miał pojęcia, czy wiedział o Naeris z Pokoju Wspólnego Krukonów, czy od jakiejś zbłąkanej duszyczki, która mu się zwierzała.
- Pewnie jeszcze potańczę, ale przydałaby się drobna pomoc czegoś mocniejszego. Obawiam się, że na sucho, to za szybko padnę. - mrugnął do swojej rozmówczyni, po czym wyciągnął z wewnętrznej kieszeni płaszcza srebrną piersiówkę. Pociągnął łyk Beetle Berry Whiskey, zmieszanej z ledwie wyczuwalną dozą eliksiru euforii i podsunął napój Naeris.
- Odna gołowa — choroszo, a dwie — łuczsze. Jedna głowa dobrze, a dwie lepiej. - zacytował. Och, jak Casper uwielbiał przysłowia. Mógł godzinami siedzieć i czytać książki w obcych językach, jedynie po to, by liznąć choć odrobinę tej kultury i zapamiętać jedno, góra dwa. - Albo inaczej, może w grupie będzie ci się łatwiej nauczyć.

Chyba nie mógł sobie znaleźć lepszej partnerki do tańca od tej dziewczyny! W sumie to podbił do niej, bo nie miał nikogo w pobliżu z kim mógłby potańczyć! A tu proszę. Jak się tak jej przyglądał, to stwierdził, że chyba nie mógłby sobie wymarzyć ładniejszej partnerki. Dziewczę było więcej niż ładne, w dodatku się uśmiechnęła. A jak się uśmiechała!
I WYRAZIŁA APROBATĘ DLA JEGO POMYSŁU! ZGODZIŁA SIĘ! #yay
- Plan jest taki! – rzucił entuzjastycznie, biorąc ją za rękę – Że będziemy tańczyć!
Po chwili byli już na „parkiecie”. Zanim zaczęli tańczyć, Friday ponownie rzucił zaklęcie, by muzyka była lepiej słyszalna. O wiele, wiele lepiej. Po wszystkim ściągnął z niej futerko, które tylko przeszkadzałoby im w tańcu. A teraz cieszył wzrok widokiem dziewczyny w swojej koronkowej sukience. Niby krótko, acz wymownie zmierzył ją z góry do dołu. Wyraził też nadzieję, że nie będzie jej chłodno. Tańczył sobie spokojnie z @Beatrice Michelle Verges, zgoda czasem nieco depcząc jej po palcach, ale rekompensując to wszystko miłym uśmiechem, kiedy nagle usłyszał znajomy głos. Głos właściciela, który chyba nie bardzo widział jeszcze tańczącego Fridaya.
Nie musząc się długo zastanawiać nad tym, do kogo należał jedynie odwrócił się, by uściskać jego właściciela, albo raczej właścicielkę. Głośno wykrzyczał zatem imię @Karin Cortez, po czym uściskał ją bardzo mocno. Zapytał co słychać, fakt przyznał jej rację – tańczący Friday to raczej rzadko widywany obrazek, kiedy dostrzegł dwójkę jakiś osób. Parę? Nie bardzo wiedział, ale trafiło się idealnie, bowiem akurat była ich dwójka. W dodatku różnej płci!
Czym prędzej podbiegł do @Ismene Taissa Rain i @Alexander Hale, by się przywitać, przedstawić i zaprosić do wspólnej zabawy oczywiście! Nawet ich nie zapraszał, po prostu złapał za ręce i pociągnął za sobą, rad że jeszcze można liczyć tutaj na osoby, które chętne są podejmowania takich działań. Bo o to przecież chodziło, prawda? O dobrą zabawę! Dlaczego więc mieliby sobie jej odmawiać? To wcale nie wymaga wielkiego charakteru! Naprawdę! A potem nagle ujrzał obrazek, który tylko poprawił szeroki już uśmiech na jego twarzy! Toż to sam Pan @Casper Angel Tease i jakaś panna. Nie bardzo ją znał, więc skupił się na przyjacielu.
- Nie wiedziałem mój drogi, że takie Rekiny Biznesu, jak Ty znajdują czas na tak proste przyjemności, jak choćby spacer po parku! Muszę przyznać – jestem zaskoczony! Nie myślałem, że po tylu latach stać Cię jeszcze na coś takiego, ale widać masz jeszcze kilka asów w rękawie!
Powiedział, ściskając mocno kumpla. Gdy już się wyswobodzili z tych jakże serdecznych uścisków, z uwagą i wesołością zagaił @Naeris Sourwolf
- A my się chyba znamy ze Szkoły, co nie? Też jesteś, albo byłaś Krukonką, mam racje?
Zapytał, po czym nie czekając na odpowiedź zrobił to samo co z pozostałymi, porwał ich na polankę, gdzie muzyka grała najgłośniej. Skoro zebrali się już wszyscy Friday dosięgnął swojej harmonijki i zaczął wygrywać melodię, do której wszyscy mieli niby zatańczyć, ale szybko dostrzegł błąd w swoim postępowaniu.
- Słuchajcie! To skoro jesteśmy tu wszyscy, nie wierzę że nie macie czegoś na rozgrzewkę? To co? Jakiś łyk wina, czy innego zacnego alkoholu na przezwyciężenie oporów i przepędzenie tego słonia z naszych uszu, co by lepiej słyszeć rytm? I ewentualnie drugi na znieczulenie, jakby partner za bardzo łaził nam po stopach! Co Wy na to?

Spoiler:

Jeśli chodzi o Nae to należało bardzo ostrożnie podchodzić do alkoholu, bo miała na tyle słabą głowę, że łatwo było się zatracić. Nie miała w tym niemal żadnego doświadczenia, bo nigdy jej to nie interesowało. Inni korzystali z życia na najróżniejsze sposoby, ona zaś zaszywała się w książkach, z kotem u boku. Ale nie oceniała nikogo. Ktoś lubił imprezy to okej, dopóki jej do nich nie zmuszał. Teraz miała na tyle asertywności w sobie, że mogła w miarę swobodnie komuś odmówić. Ale w tej sytuacji, w tym parku, w otoczeniu tych ludzi, nie czuła żadnego nacisku. Byli niewiele starsi od niej i wyglądali na w miarę przyjaźnie nastawionych. Przynajmniej miała nadzieję, że to nie jacyś chuligani.
A więc zauważył. To było aż tak oczywiste? Naeris strzelałaby bardziej, że po prostu dobry z niego obserwator. Błysk w oczach zdradzał jego spryt i inteligencję, a na takich ludzi zawsze należało uważać. Dlatego podchodziła do niego bardzo ostrożnie, panując nad mimiką bardziej niż zwykle.
Nami? Dziwnie zabrzmiało to w jego ustach, na które zerknęła. Kolczyk zdecydowanie zwracał na siebie uwagę. Kogo ona ma przed sobą i skąd zna jej imię? Naeris próbowała sobie przypomnieć, czy może też powinna go kojarzyć. Z twarzy raczej nie wyróżniał się aż tak bardzo, ale coś w nim było specyficznego. To się od razu czuło. Mimo wszystko, nie okazała zbyt wielkiego zdziwienia, może po prostu kiedyś tam usłyszał jej imię.
- Planujecie tu coś grubszego? - spytała, udając brak zainteresowania i rzucając pobieżnie okiem w stronę innych. Piątek właśnie witał się z przybyłymi - wyjątkowo głośno i radośnie. Właściwie to ten nieznajomy zachowywał się, jakby to było wręcz naturalne, że Naeris zostanie i będzie się razem z nimi bawić. Chyba nawet uznał to już za fakt dokonany. A przecież miała jeszcze wyjście - zwyczajnie przeprosić, powiedzieć, że jest naprawdę późno i musi wracać albo coś w tym stylu. Wątpiła, by miał nalegać, więc wydawało się to najbezpieczniejszą opcją. Poza tym nawet się nie przedstawił, to niezbyt rozsądne brać alkohol od kogoś zupełnie nieznajomego. Ba, to nie jest ani trochę rozsądne. Myślała gorączkowo nad tym, kiedy czarnowłosy pił z piersiówki. A co jeśli dodał tam trochę narkotyków? Przyjrzała mu się uważniej. Może i nie wyglądał na jakiegoś ćpuna, ale nie wykluczała takiej opcji.
- Niezły akcent. - mruknęła, kiedy tak pochwalił jej się znajomością rosyjskiego. Sama nie miała ochoty zabłysnąć, dajmy na to, arabskim. Nie w tej chwili, kiedy już wyciągnął alkohol w jej stronę. Krukonka wyraźnie się zawahała. Ale chyba skusiła ją wizja odrobiny zabawy, której nie doświadczała od czasu, kiedy to wybrała się na wesele. Ale nie ma bata, żeby znowu tak przesadziła, co to to nie. Będzie uważać. Nim się obejrzała już podjęła decyzję, że zostanie i wybada, kim jest ów mężczyzna. Wydawał się ciekawy, ale reszty towarzystwa nie zdążyła jeszcze poznać. Niesamowite, że ktoś tak nieśmiały i unikający imprez znajdował się właśnie w tej chwili w tym miejscu. Po prostu będzie się uśmiechać i mieć nadzieję, że wszystko pójdzie okej. Bo trochę się stresowała, jak zawsze przy poznawaniu nowych ludzi.
- Nie sądzę, by to działało w ten sposób, ale nie będę z miejsca odrzucać takiej propozycji. - posłała mu trochę krzywy uśmiech i zacisnęła palce na jego piersiówce. Wtedy to zjawił się Piątek, by przywitać się wylewnie z mężczyzną i jak na złość nie wymówił jego imienia. No nic. Chyba w końcu będzie musiała zapytać, ale dziwnym trafem wolałaby, żeby to on sam się przedstawił. Zresztą, nieważne, nieważne. Skrzętnie zapisała w myślach informacje o nim. Rekin biznesu? Ile mógł mieć lat? Spojrzała na niego ukradkiem. Na pewno nie był dużo starszy. I chyba rzadko wychodził na świeże powietrze, tego mogła się domyślić wcześniej po cerze... Trzymając piersiówkę, analizowała to wszystko, kiedy to uwaga Piątka zwróciła się ku niej, choć tylko na krótką chwilę.
- Tak, jestem z Ravenclawu. - odparła. - I widzieliśmy się na festiwalu... - dodała, ale rudy nie zamierzał czekać i po prostu zaciągnął ich na polankę. Spojrzała na nowego znajomego, lekko unosząc brwi, ale poszła razem z nimi.
- Trzymaj. - rzuciła mu piersiówkę, kiedy pociągnęła z niej krótki łyk. Nie mogła się powstrzymać przed lekkim skrzywieniem. Co ona właśnie wypiła? Odruchowo zbliżyła się do niego, żeby iść razem. Piątek zajmował się już ogarnianiem innych i Naeris wiedziała, że to wszystko było jego pomysłem. Zaczął przygrywać na harmonijce, ale nikt nie rzucił się w wir tańca, a Naeris tylko wsadziła znowu ręce do kieszeni płaszcza, niepewna, co powinna zrobić.
- Słuchaj, nie przypominam sobie, żebyśmy się kiedyś spotkali. - rzuciła, a Piątek już proponował alkohol. No po prostu wiedziała. Wiedziała, że tu się zaraz wszyscy schlają. No i kto się o nią zatroszczy? Na takie imprezy należało iść z kimś zaufanym, kto odczepi cię od nachalnych facetów, zabierze drink, żebyś nie zaczęła wymiotować i odprowadzi do domu, nawet kiedy będziesz się słaniać.

Prawdę powiedziawszy myślał, że Naeris nie weźmie piersiówki. Znaczy, zakładał, że są szanse by to zrobiła, ale po prostu wyglądała na osobę, która prędzej odmówi. Gdy przyjęła alkohol uznał to za gigantyczny plus nie dlatego, że chciała się napić, ale dlatego, że udało jej się go zaskoczyć i to już na wstępie.
Miał wrażenie, że aż widzi starania dziewczyny, gdy próbowała go zanalizować. Był ciekaw, na co zwraca szczególną uwagę i czy znajduje jakieś tropy, które mogą jej podpowiedzieć w przygrupowaniu go do jakiejś kategorii.
- Nie mam pojęcia. - wzruszył lekko ramionami - Chociaż znając Piątka... To raczej tak.
Bynajmniej Casper nie uważał, że Naeris musi zostać, ani nic z tych rzeczy. Zwyczajnie prowadził z nią rozmowę, biorąc pod uwagę możliwość, że wymiga się od zabawy i ucieknie. Miał jednak nadzieję, że tak się nie wydarzy i uda mu się nieco z nią zapoznać. Było w niej coś ciekawego...
- Śmiem twierdzić, że Rosjanie by się z tobą tak nie zgodzili... - poprawił kołnierz płaszcza, rozglądając się po parku. Chętnie wypaliłby jeszcze jednego papierosa, ale tak przy wszystkich raczej nie wypadało. Komuś mogło tu przeszkadzać, no cóż.
- Czasem wychodzę na światło dzienne... Albo raczej wieczorne, o. - uśmiechnął się szeroko, witając z @Ambroge Friday. Chyba coś dawno się nie widzieli! Ale ostatnio faktycznie Casper większość czasu spędzał w zamkniętych pomieszczeniach, odcinając się od światła słonecznego i zarazem normalnego życia. Cóż, jemu jak najbardziej wystarczały imprezy.
Obserwował z zaciekawieniem, jak Ambroge wita się również z Naeris, ale ich relacja najwyraźniej nie była zbyt mocna. Ot, zwykła znajomość.
Zostali niemal bezczelnie zaciągnięci na polankę, ale czego innego można spodziewać się po tak nadpobudliwym imprezowiczu, jakim był Friday? Przyjął z powrotem piersiówkę od blondynki i sam wziął jeszcze łyk, po czym wsłuchał się w dźwięki harmonijki przyjaciela. Jakaś szczególnie zabawowo to jak narazie nie wyglądało, ale można było się tego domyślić. Niewielka grupka obcych, trzeźwych ludzi, ma nagle zacząć tańczyć w parku? Większość osób, które Casper znał, dałoby się na to namówić jedynie po jakiejś choćby odrobinie alkoholu.
- Chętnie się podzielę - uniósł lekko swoją piersiówkę, bo skoro już wspomniano o czymś troszkę mocniejszym... Od razu zaczął żałować, że nie przyniósł czegoś jeszcze, ale na Merlina, nie planował nawet tego spaceru! No nic, najwyżej albo przywoła coś zaklęciem - daleko nie było, albo najzwyczajniej w świecie jeszcze sobie połazi i zdobędzie coś zacnego. - I równie chętnie zdobędę tego więcej - dodał jeszcze, mrugając porozumiewawczo do Piątka.
- To pewnie dlatego, że się nie spotkaliśmy. Albo raczej, nie rozmawialiśmy ze sobą nigdy. - wyjaśnił, przekierowując już całą swoją uwagę na towarzyszkę. Chyba spożywanie większej ilości alkoholu do niej nie przemawiało... No cóż, nic na siłę, prawda? - Casper Angel. Byłem w Ravenclaw, jestem z rocznika Piątka... Chociaż nie chodziłem na studia. - przedstawił się w końcu, bo coś czuł, że jeśli nie wzbudzi choć odrobiny zaufania, to Naeris zaraz sobie pójdzie.

Zapatrzyła się w tańczących, co jakiś czas śmiejąc się lekko, kiedy to Rudzielec deptał po dziewczynie. Mimo wszystko było widać, że się stara, a liczy się gest, prawda? Nawet nie zauważyła, że ktoś idzie w jej kierunku. Dopiero w momencie, kiedy jakiś chłopak przysiadł się do niej i odezwał, podskoczyła lekko ze strachu, prawie przy tym upuszczając swój pakunek na ziemię.
- Om, przepraszam! - wydusiła z siebie szybko, po czym rozejrzała dookoła chcąc sprawdzić, czy aby na pewno niczego nie zniszczyła przy tym podskoku. Odetchnęła z ulgą, widząc,że świat nie wywrócił się do góry nogami w ciągu tego ułamka sekundy.
Uśmiechnęła się i dopiero teraz spojrzała na chłopaka, który się do niej przysiadł. Wyglądał nieco znajomo. Może kojarzyła go z jakiś zajęć w szkole? Na pewno. Za nic w świecie jednak nie mogła sobie przypomnieć z jakiego domu pochodzi. Kiedy brał od niej butelkę, użyczyła mi jej spokojnie, patrząc przy tym jak się upaja.
- Cześć Alex, nazywam się Ismene. Co sprawiło, że się tutaj dzisiaj pojawiłeś? - zapytała śmiało, odbierając mu przy tym butelkę i pociągając kolejny łyk. - Butelka do połowy jest już opróżniona. To wprost niemiłe częstować kogoś takimi resztkami. Możemy się wybrać do pobliskiego sklepu i przynieść alkohol dla wszystkich! - odparła z entuzjazmem, wskazując przy tym na grupę ludzi, która się zebrała.
Podniosła się z miejsca, chcąc rozprostować kości, kiedy to nagle Rudzielec oderwał się od tańca i podbiegł do niej i nowego towarzysza, wyciągając ich przy tym w stronę, jak można się domyślić przestrzeni zwanej tu parkietem.  Odłożyła szybko butelkę na bok, nie chcąc tańczyć z nią w ręce, po czym złapała Alexa za dłoń.
- A jeśli pójdziemy, a kiedy tu wrócimy, już nikogo nie będzie? - zapytała go szeptem, zbliżając przy tym twarz do niego. - Pobawmy się pierw, póki jest okazja! - ponownie okazała wielki entuzjazm, dodając po chwili bardziej przemyślane - O ile oczywiście potrafisz i chcesz.

A Piątek jak zwykle pełen energii, jak pięciolatek. I takiego go właśnie lubiła. Po mocnym uścisku i kilku serdecznościach Ambroge uciekł dalej a ona została z jego towarzyszką.
-Długo się znacie?- spytała od niechcenia patrząc jak tamten wciąga na polanę co raz to nowych ludzi.
Gdy bliżej podeszła parka, którą wcześniej widziała uśmiechnęła się do nich miło i przedstawiła. Po chwili zobaczyła również Caspera, dobrego kumpla Piątka. Karin znała go tylko z widzenia, jakoś nigdy nie zostali sobie przedstawieni. Nie znała również jego towarzyszki. Jezu, to dziwne nie znać aż tylu osób. Dobra, ostatnio trochę się odsunęła do towarzystwa, ale to już się robiło straszne.
-Cześć, jestem Karin.- przedstawiła się podając im rękę na powitanie.
Po krótkiej chwili Ambroge zaproponował, żeby się czegoś napili. No ba, ze Karin była przygotowana.
-Mam Tequile, ktoś chętny?- spytała sięgając do swojego plecaka.
No cóż, subtelniejsze na początek byłoby wino, ale jak się nie ma co się lubi to się lubi co sie ma.

Alexander spojrzał na Rudego, lekko zaskoczony. Nie spodziewał się takiego czegoś, tym bardziej, że się nie znali. Oh stop it you. Może on też był pod lekkim wpływem? Albo po prostu był zakochany. W sumie Sasha też był zakochany, ale jego miłość była jednostronna i musiał się jej jak najszybciej pozbyć, bo zdecydowanie działała na jego niekorzyść.
Poza temat miłości... Chłopak skupił całą swoją uwagę na dziewczynie, którą teraz trzymał za rękę. Na policzkach miał delikatne rumieńce, choć sam nie wiedział, czy to przez nią, czy też przez to wino, które pili. Możliwe, że przez jedno i drugie.
Zanim jednak Ismene, czy też Is, bo tak Alexowi było łatwiej wypowiadać jej imię, odłożyła butelkę Alex zdążył upić jeszcze kilka łyków i uśmiechnął do niej szeroko i objął ją w talii, przyciągając do siebie. Pomiędzy nimi nie było za dużo przerwy. Zaledwie kilka centymetrów. Kiedy zbliżyła swoją twarz do niego, poczuł cudowną woń jej perfum pomieszanych z zapachem wina. To był tak słodki zapach, że chłopak aż oblizał wargi. Miał też ochotę polizać dziewczynę, ale to chyba wina... wina. No nieważne.
-Nie przegapię okazji, żeby zatańczyć z piękną kobietą. - nie wspomniał nic o tym, czy potrafi tańczyć. Oczywiście coś tam potrafił, więc... no chwycił ją pewnie, ale nie był w tym doskonały. Miał jednak nadzieję, że dziewczyna się na niego nie obrazi za brak płynności, czy coś w tym stylu.
Obkręcił ją więc, wokół jej własnej osi i szybko przylgnął znowu do niej, stawiając pierwszy krok i zmuszając ją do tego samego. Prowadził nawet nieźle, co jakiś czas przechylając ją w tył, albo kręcąc nią. Lekkie upojenie alkoholowe chyba pomagało mu w tańcu i w robieniu dziwnych rzeczy, bo jedno szybkie machnięcie różdżki i Sasha trzymał w zębach czerwoną różę. Patrząc na dziewczynę i zawarczał cicho i poruszył brwiami w stylu "If you know what I mean". Przycisnął ją bliżej siebie.

Zdecydowanie Nae nie zachowała się tak jak zazwyczaj. I pomyśleć, że to właśnie ta osóbka chciała być tak długo prefektem, ale później doszła do wniosku, że się nie nadaje. Ciekawe czy tej nocy się to potwierdzi czy może uda jej się wykazać odrobiną zdrowego rozsądku. W każdym razie nie miała zamiaru roztrząsać pobudek swoich działań... Ten jeden raz odpuści sobie krukońskie analizowanie wszystkiego. Po prostu będzie się dobrze bawić, uśmiechać i tańczyć, jeśli w końcu się odważy.
- Nie wiem, nie znam żadnych. - może i w szkole było paru uczniów rosyjskiego pochodzenia, ale Naeris raczej nie miała z nimi styczności. Krukonkę zaciekawiła informacja, że być może będzie to coś większego. Jak bardzo? Co będą robić? Zmienią później miejscówkę? Do kiedy to wszystko będzie trwać? Nie zarzucała jednak chłopaka pytaniami. Zacisnęła lekko usta, myśląc nadal nad tym, czy to dobry pomysł.
- Jesteś wampirem? - spytała, trochę rozbawiona tym, że ktoś może nie lubić światła słonecznego. Jej ono nie przeszkadzało... Prędzej obawiała się ciemności. Głównie przez to, że dopadał ją strach przed tym, co może się w niej kryć. I niepewność, czy ktokolwiek wskaże jej drogę. Natomiast samą Sourwolf porównywano nieraz do promyczka. Tego wieczoru był to dość zgaszony promyczek, dlatego wątpiła, by mogła jakoś zniechęcić do siebie Caspra. Nie żeby mocno dbała o to, żeby ją polubił... Od niego to zależało. Naeris była jedynie wdzięczna, że jednak nadal z nią rozmawiał i poświęcał jej uwagę. Nie została sama wśród nieznajomych. Obserwowała z boku, jak czarnowłosy proponuje swój alkohol i pokręciła niezauważalnie głową. Nie za dużo tej drobnej pomocy? Usłyszała, że parę osób się sobie przedstawia. A więc nie wbiła się w jakieś zgrane towarzystwo! Tym lepiej. Uśmiechała się po kolei do każdego, nie kwapiąc się jednak do podejścia i zagadania. To raczej nie było w stylu Naeris, która starała się zazwyczaj wtapiać w tło. W tym przypadku w ciemność. Swoją drogą, czy nie było na tej polance zbyt ciemno? Zdarzało jej się podeptać stopy przy całkiem niezłym oświetleniu. O tym, co mogłaby zrobić bez światła nie chciała myśleć. Może Piątek coś wymyśli. Na razie wszystkich oświetlał wieczorny blask, ale w końcu i on zniknie. A jako, że to jesień to jeszcze szybciej.
- Dlaczego? - spytała natychmiast, nie myśląc za bardzo nad tym, że przecież nie powinna wpychać nosa w nieswoje sprawy. Ale ta ciekawość była dla niej tak naturalna. Nie chodził na studia, bo nie miał pieniędzy? Bo od razu znalazł dobrą pracę? Bo go nie dopuścili? W takim razie jak zarabia na życie? Przeniosła spojrzenie zielonych oczu na Caspra, zastanawiając się czy jego nazwisko coś jej mówi. Naeris nie obracała się raczej w towarzystwie osób, które zapewne on dobrze znał... Nie miała pojęcia, skąd uczniowie Hogwartu biorą narkotyki czy papierosy i nie obchodziło jej to. Także nie przejęła się faktem, że go nie zna.
- A jednak w jakiś sposób mnie rozpoznałeś. Stałam się jakaś sławna? - drążyła, bo uważała się raczej za szarą myszkę, którą ciężko wychwycić na korytarzu. To, że zaczęła grać w Quidditcha sprawiło co prawda, że trochę więcej osób uśmiechało się do niej na korytarzu, ale bez przesady. W dodatku dołączyła do drużyny niedawno, a Casper już wtedy nie chodził do Hogwartu.
- Przepraszam za tyle pytań. - dodała, spuszczając wzrok na swoje trampki i zaczesując kosmyk włosów za ucho. Na szczęście zostali zaczepieni przez jakąś dziewczynę. Również miała blond włosy, jednak jej odcień przypominał bardziej barwę... karmelu, a Naeris były niemal białe. Obdarzyła dziewczynę szerokim uśmiechem, chyba pierwszym tak ładnym tego wieczora. Na pewno to sprawka tych paru kropel eliksiru w piersiówce.
- Naeris - przedstawiła się, wyciągając rękę z kieszeni i ściskając nią dłoń Karin. Wszyscy od razu zaczęli proponować, że skombinują skądś alkohol, ktoś nawet przyniósł babeczki. Czy to się zaczęło przekształcać w jakiegoś rodzaju piknik? W każdym razie jedna para tańczyła, a to chyba dobry znak.
- Nikt tu nas nie zgarnie? - spytała Caspra i Karin, bo może nie wszyscy tu byli pełnoletni. Cudownie, jakby jeszcze wpadli w kłopoty. Co prawda, jeszcze nic się nie działo. Ale JESZCZE. Chociaż może Hogsmeadczycy wybaczą to rozhukanej młodzieży. W końcu niedługo całe te Halloween i nic dziwnego, że wszędzie są jakieś dzikie imprezy. A towarzystwo tutaj raczej starało się zachowywać przyzwoicie.

I wszystko układało się całkiem przyjemnie i dobrze! Zaraz będą tańczyć, najpierw się napiją. Każdy miał alkohol, słowem cud i miód. Piątek poczęstował się alkoholem, po czym bez większych kompleksów pociągnął kilka łyków. Potem puścił butelkę w kółeczko, ale co ciekawe – niektórzy mieli gest, bowiem do rąk chłopaka trafiły ze trzy różne trunki. No, dobre mieć takich znajomych. Nawet jeśli większość z nich poznał przed chwilą! To był dobry znak na przyszłość, znaczy tak sądził, bo na wróżeniu to się nie znał prawie wcale. Kiedy jemu było już wystarczająco dość, oddalił się na chwilę od zgromadzonych osób, by rzucić zaklęcie. Nie da się ukryć – teraz to mu siadło. Muzyka byłą znacznie głośniej niż wcześniej, acz nie za głośno. Nadal można było spokojnie rozmawiać bez krzyku. Kto wie, może ktoś z tamtej grupki mu pomógł? Nie miał pojęcia, ale i chyba nie chciał się nad tym zastanawiać. Był zbyt dumny ze swojego małego zwycięstwa!
Po chwili wszyscy nowo poznani i zaciągnięci przez Piątka na „parkiet” wywijali mniej lub bardziej udanie. Co ciekawe, nie trzeba było długo czekać, by inni zaczęli do nich dołączać. Friday patrzył na to wszystko z boku, paląc papierosa. Trochę się zmęczył tym tańcem, musiał chwilę odetchnąć. Tłumów nie było, lecz sam fakt że ludzie postanowili dołączyć do tej spontanicznej zabawy napawał go swego rodzaju radością. Ciekawe co by na to powiedział Casper. Kto wie, może nawet zaoferuje mu po dzisiejszym zajściu pracę promotora w Oasis, albo coś. I choć chyba Piątek nie zbyt by się ogarniał w takich sprawach, widok jego naganiającego ludzi do klubu byłby wart niejednego grzechu! To jednak była daleka przyszłość, a Brożek zbyt skupiony był na teraźniejszości. Na tych ludziach, którzy dobrze się bawią za jego sprawą, na przyjemnym uczuciu, jakie pozostawiał w gardle nikotynowy dym.
Nieoczekiwanie postanowił dołączyć do zabawy, jednakże nogi chyba odmówiły mu posłuszeństwa. Naprawdę? Czyżby? Ambroge Friday był pijany? Po tak małej ilości trunku? No, niesamowite, niesamowite, a jednak! Tak się właśnie kończy przyjmowanie prezentów od nieznajomych. Ciekawe, co na to powiedziałaby jego matka?! Nie, dobra. Jest okej.
- Jest okej Friday, wyjdziesz z tego. To tylko chwilowa niemoc. Posiedzisz tutaj i będzie dobrze, to tylko chwilowa niemoc.
Powtarzał sobie, klapnąwszy w międzyczasie na trawnik. Siedział tak, próbując się podnieść i wrócić do gry, gdy nagle niespodziewanie przybyło jego wybawienie! Padme! Wprawdzie nie bardzo wiedział co tu robi, jak go znalazła i w ogóle, ale MIAŁA ZE SOBĄ JEDZENIE. Tak, to było zdecydowanie to, czego potrzebował teraz pusty żołądek i ciężka głowa rudzielca. Na jej widok oczy rozszerzyły mu się jak pięciocentówki, oczywiście pamiętał o przywitaniu i od razu zabrał się do pałaszowania blachy. Bardzo smaczne! Trzeba przyznać, że dziewczyna znała się na swojej robocie jak mało kto! Nic tylko się cieszyć i dziękować Merlinowi za pomoc!

Spoiler:

Desperackie poszukiwania reszty zespołu zawiodły ją do Hogsmeade. Z basem na plecach (żywa reklama) biegała po całej wiosce, rozlepiając plakaty z informacją o naborze w każdym lokalu, z którego nie wygonił jej właściciel. Pozostałe obwieszała od zewnątrz. Ozdobiwszy już wszystkie budynki, ruszyła do parku dewastować środowisko, wieszając ogłoszenia na co drugim drzewie.
Dzień był przepiękny. Było względnie ciepło, nie padało (wow!), a w parku było słychać muzykę. Nucąc sobie pod nosem Gemma doszła do miejsca na piknik, gdzie grupka ludzi korzystała z fajnej atmosfery tańcząc i racząc się procentami. Nie sposób się było nie przyłączyć do wesołego towarzystwa. Gemm co prawda nie piła alkoholu (ponadużywała zakazanych substancji za młodu i jakoś tak chęć do trucia się jej przeszła - taka z niej właśnie była królowa rock’n’rolla…). Tańczyć też raczej nie umiała. Lubiła jakieś dzikie wygibasy dla śmiechu, ale nie przy obcych, na środku parku. Usiadła więc na ławce, rozkładając obok siebie plakat i wyciągnęła z futerału akustyczny bas. Szybko go nastroiła i dołączyła do grającej już muzyki.

Casper nie miał nic przeciwko większej ilości pytań. On również lubił wiedzieć, dlatego ciekawość Naeris wcale go tak nie raziła. Inna sprawa, że bywał nieco dyskretniejszy - zdobywanie informacji w sposób bardziej, dajmy na to, tajny, sprawiał mu sporo przyjemności. A jednak chwilami łatwiej było zasięgnąć prostszych metod...
Sourwolf miała w sobie coś szczerego i prawdziwego, co Tease natychmiast uznał za dużego plusa. Widział po niej każde najmniejsze zawahanie, zakłopotanie... Jego mózg pracował na najwyższych obrotach, gdy analizował nawet najdrobniejszą zmarszczkę powstałą na jej delikatnej twarzy, gdy się uśmiechała. Taki już był - obserwował, rozważał, zapamiętywał.
Jakby najmniejszy szczegół miał mu kiedyś uratować życie.
- Nie jestem wampirem - odparł, z lekkim rozbawieniem. Zwykle ludzie zadawali mu dokladnie to pytanie, gdy krzywił się na światło słoneczne i chodził niewyspany. Właściwie, to wcale im się nie dziwił, ale dalej zaskakiwało go, że wszyscy od razu biegną w tę stronę. - Po prostu nie lubię słońca. Niezbyt przekonują mnie jego właściwości, które przecież w pewnym stopniu szkodzą naszej skórze i... - skrzywił się, bo na myśl przyszły mu te wszystkie poparzenia słoneczne. Od razu poczuł potrzebę powrotu do Oasis, jednak udało mu się ją szybko od siebie odepchnąć. Teraz rozmawiał z Naeris i tyle. Żadnych wrednych promyczków. - To taka fobia przed słońcem. Ciężko to wyjaśnić.
I kolejne pytanie, które zadawano Casprowi zdecydowanie zbyt często. Ci, którzy mieli szansę poznać go choć trochę lepiej, darowali sobie dopytywanie na ten temat... Ale obcych fascynowało, czemu opuścił fantastyczny Hogwart przed ukończeniem wyższego stopnia edukacji.
- Jakoś nie czułem takiej potrzeby. Zresztą, mam pracę - w wolnej chwili zapraszam do Oasis - mrugnął do blondynki, wyjmując z kieszeni płaszcza niewielką wizytówkę z delikatnie połyskującymi namiarami na swoje lokum. Podał ją dziewczynie. - Jak tylko przeczytasz adres, wizytówka zniknie, a ty już nigdy go nie zapomnisz. - Angel pozwolił sobie na jeszcze jeden, nieco delikatniejszy uśmiech. Spędził nad tymi wizytówkami masę czasu, ale w końcu osiągnął swój cel - każdy, nawet najbardziej gapowaty czarodziej mógł w dowolnej chwili wybrać się do jego klubu. Całkiem niezłe zabezpieczenie... Masz ochotę na zabawę, ale brak ci pomysłu na lokację? Bum, przypomina ci się Oasis.
- I jak tu cię uświadomić... Nie. Nie jesteś sławna. - oświadczył brutalnie, bawiąc się kieszonkowym zegarkiem w nieco nerwowy sposób. Cóż, nigdy nie potrafił w pełni nad sobą zapanować. - Po prostu pamiętam ludzi, a staram się wiedzieć chociaż najdrobniejszą rzecz o każdym. Taki mój nawyk.
No, teraz to musiał wyjść na dziwną osobę... Jakby to był koniec jego nawyków i fobii!
- Casper - przedstawił się krótko, chociaż kojarzył Karen i miał wrażenie, że ona jego też. Nie było między nimi zbyt dużej różnicy wiekowej.
Impreza zaczęła się rozkręcać - alkohol pojawiał się zewsząd, a nawet jedzenie! A to dopiero ciekawe. Tak czy inaczej, sam Friday w tajemniczy sposób zaczął znikać i po chwili Cas zobaczył go, prowadzonego przez uroczą Krukonkę.
Szybko się zawinął... Ale w jakim towarzystwie!
Naeris zmartwiła się nieco sytuacją zachodzącą w parku, a Tease w pewien sposób obrał sobie za cel zapewnienie jej przyjemnego wieczoru. W jego obowiązku było zatem uspokojenie biednej duszyczki.
- Myślę, że nie. A nawet jeśli, to szybko się zawiniemy i tyle. - wzruszył ramionami, podczas gdy jego spojrzenie uciekło (znowu) na tarczę zegarka. Dla odciągnięcia swojej uwagi postanowił przerzucić się na swój inny nawyk - albo raczej, uzależnienie. - Palisz?- spytał z zaciekawieniem, bo nie zamierzał odpalać papierosa wbrew swojej towarzyszce.
Jakaś kultura zobowiązuje...

Naeris miała zupełnie inny tok myślenia niż Casper i to rzucało się w oczy już na samym początku. Dla Krukonki nie istniało coś takiego jak zło, co za tym idzie wszelkie spiski, podstępy czy inne nikczemne zachowania były jej zupełnie obce. Nie rozumiała po co się z czymś ukrywać, nie wiedziała dlaczego się na kimś mścić, po co w ogóle istniały wyzwiska, dlaczego ludzie nie potrafią wybaczać, po co sprawiać komuś umyślnie krzywdę? Nie potrafiła pojąć tego, jakie okrucieństwo czyha na tym świecie na nieostrożną, zbłąkaną duszyczkę. I miała się przekonać, choć na razie zdawała się jedynie niezwykle naiwną owieczką, która mogła wzbudzić śmiech lub litość.
- Bywają dziwniejsze fobie. Znam człowieka, który boi się łyżew. - powiedziała dziewczyna, śmiejąc się lekko. Co prawda nie powinna, bo nikt nie miał wpływu na to, czego się boi. Ona mogła obawiać się odrzucenia, ktoś inny słońca. Co nie zmienia faktu, że niektóre fobie naprawdę wydawały się niezwykle dziwne. - Ale szkoda, ciekawie byłoby poznać jakiegoś wampira. Oczywiście, nie mam na myśli tego, że ty nie jesteś interesujący... Bo jesteś... Znaczy nie w takim sensie. - zaplątała się dość szybko, bo uważne spojrzenie chłopaka, zdające się wyławiać każdy szczegół jej twarzy skutecznie rozpraszało Krukonkę. Nie przywykła do taksowania wzrokiem, ale rumieniec zawsze mogła zrzucić na winę chłodnego powietrza. Jako że nie miała czym zająć rąk, dotknęła dłonią swojego naszyjnika w kształcie kropli wody. Nie wzięła szalika i szyję miała odkrytą, tak jak lubiła. Casper posiadał swój zegarek, a Naeris to. Mogła zająć się udawaniem, że niczego głupiego przed chwilą nie powiedziała.
Słyszała nieco o Oasis, choć nigdy tam nie była. W Hogwarcie mówiono o tym miejscu jako o najlepszym klubie nie tylko w Hogsmeade, ale i w całym Londynie. Każdy, kto chciał zorganizować imprezę pytał najpierw o Oasis. Czasami Naeris miała ochotę sprawdzić, czemu tak zachwycają się tym lokum i co w nim jest takiego niezwykłego. Może to spotkanie uświadomi dziewczynie, że najwyższy czas.
- Całkiem przydatna magia. - pochwaliła Caspra, gdy wizytówka rozpłynęła się przed jej oczami, a ona z łatwością mogła przypomnieć sobie adres. Sama w wolnych chwilach lubiła poeksperymentować z niektórymi zaklęciami. Okazało się to ciekawym zajęciem, które nie było aż tak niebezpieczne, jeśli się uważało. - Jesteś tam barmanem czy coś? - spojrzała zaciekawiona na chłopaka. Zastanawiała się czy jej samej uda się znaleźć dobrą pracę tak szybko. Studia dawały więcej możliwości, ale jak pokazywał na swoim przykładzie Casper, ich brak nie zamykał zbyt wielu dróg.
- Och, to zabolało. I co wiesz już o mnie? - spytała z szerokim uśmiechem, który niekoniecznie musiał być skutkiem wypicia wcześniej tego alkoholu z domieszką eliksiru. Po prostu Casper rzeczywiście wydawał się dziwną osobą, a takie wzbudzały zainteresowanie dziewczyny. I nadal miała do niego mnóstwo pytań, których nawet nie umiała powstrzymać. Całe szczęście, chyba nie przeszkadzało mu to aż tak bardzo.
- Nie, nie palę. Wolę nie maltretować swoich płuc. Do tej pory dobrze mi służą. - odparła dziewczyna, krzyżując ramiona. Rozejrzała się, żeby zobaczyć, że ludzie raczej nie wkręcili się w klimat imprezy. Sam organizator właśnie zniknął z jakąś panienką. Zastanawiała się, ile jeszcze to wszystko pociągnie. Przynajmniej mogła dalej rozmawiać z Casprem. Wyciągnęła różdżkę i machnęła nią krótko, żeby zmienić muzykę na coś bardziej w jej stylu. I tak nikt nie tańczył, ale przynajmniej mogła posłuchać. Odsunęła się też o krok czy dwa od Caspra, żeby nie czuć dymu tak mocno. Przy okazji dostrzegła jakąś dziewczynę, która miała przy sobie jakiś plakat. Życie tu nigdy nie nudziło.

Fobie... Oj, Casper się o nich naczytał. Przejrzał i magiczne i mugolskie wyjaśnienia, sposoby pozbywania się ich... Mimo wszystko ani czarodziejskie społeczeństwo ani to pozbawione umiejętności machania cudowną różdżką nie mogły mu pomóc. Zawsze kończyło się na tym, że krzywił się przed słońcem i nie mrużył oka, dopóki nie tracił przytomności z wycieńczenia.
- Wiesz, na łyżwach możesz się wywrócić i połamać... - Wzruszył łagodnie ramionami, bo poniekąd rozumiał taki lęk. Jego fobie wydawały mu się bardziej uprzykrzające życie - inna sprawa, że on sam się już do nich przyzwyczaił. Doskonale jednak widział po jakichkolwiek swoich towarzyszach, że taka chociażby bezsenność jest uciążliwa.
- Nie plącz się tak, słoneczko. Oboje dobrze wiemy, że nie jesteś taka czerwona tylko z powodu mrozu... - Mrugnął do niej wesoło, jakby na pocieszenie. Taka otwartość była w pewien sposób urokliwa i miło było pooglądać tą niewinną duszyczkę.
Jego uśmiech, który powoli zaczął niknąć z ust, teraz poszerzył się i na nowo stał się widoczny. Zaskakujące, jak szybko Cas potrafił nagle się rozpromienić. Nie był pewien, czy to z powodu Krukonki, zmęczenia, czy po prostu ma względnie dobry humor. Może jakieś takie odchodzenie od swojej codzienności zaczęło go relaksować? Kochał swój zawód, kochał swój bar. Każdemu jednak potrzeba raz na jakiś czas odskoczni od rutyny.
- Czy coś. - Odparł szczerze, ale postanowił nieco bardziej otworzyć się przed tą ciekawską blondynką. - Jestem właścicielem Oasis. Ale, naturalnie, spotkasz mnie też za barem.
Kolejne pytanie Naeris zostało przez Caspra przetworzone niemalże jako retoryczne. Uznał za oczywiste, co już o niej wie - po co więc jej to opowiadać? Sama doskonale zna odpowiedź na to pytanie.
Skoncentrował się teraz na odbiciu piłeczki ping pongowej na jej stronę, czyli na zadaniu pytania. Jeśli ona pozyskiwała wiedzę o nim w tak oczywisty sposób, to czemu on miałby zachowywać się inaczej?
- Masz już jakieś plany? No wiesz, jak skończysz studia.
Nie wróżył tej imprezie nic dobrego - krótko mówiąc, już dogorywała. Teraz jednak pozostała mu jedynie rozmowa z Sourwolf, bez zbędnych przeszkód. Nie zapalił papierosa, licząc na to, że jakoś sobie poradzi z chwilowym brakiem tytoniu. Nie chciał psuć atmosfery dymem, który miał przeszkadzać jego towarzyszce.
Wsunął lekko drżące dłonie do kieszeni, po czym jeszcze uporczywiej wbił wzrok w blondynkę. Potrzebował jakiegoś rozkojarzenia, skoro chciał chwilowo nie praktykować swoich nawyków.
- O, ktoś tu się chyba zaczyna przekonywać... Czy zaraz zobaczę cię tańczącą? - Nie spodziewał się dzikich wygibasów przy tej piosence, ale może Naeris miała już jakiś plan na kolejny utwór?

Najwyraźniej zarówno @Li Na, jak i @Wasylisa Howell postanowiły spędzić późne popołudnie w parku w Hogsmeade. Może skusiło je do tego ciepłe słońce przyjemnie zapowiadające rychłą wiosnę? Może dość sporo ludzi na ulicach rozdających kwiaty. Nawet w sklepach było trochę przecen! Może akurat leżały na trawie, może siedziały na ławce albo robiły piknik... Ważne, że zostały wybrane! Z dość daleka dało się zauważyć jakąś trupę - ubrani w dziwaczne szaty z szerokimi uśmiechami na twarzy czarodzieje śmiało śpiewali i grali na trąbkach. Był również bęben i flet. Szybko wzkazali na Li oraz Wasylisę, rzucając im wyzwanie taneczne. Miały ze sobą potańczyć tu i teraz! Czy podejmą wyzwanie miłych muzyków, którzy postanowili zignorować zakaz zbiorowisk... I po prostu cieszyć się życiem. Grajkowie zrobili dziewczynom nawet trochę miejsca, nalegając bardzo uparcie. Im się chyba nie da odmówić! Patrzycie na siebie z dylematem czy chwilkę potańczyć. Ba, oferują wam nawet nagrodę za uczestnictwo w tej mini zabawie. Nie mówią jednak co to takiego.
- Proooszę, udowodnijcie mi, że na świecie jest jeszcze trochę spontaniczności i serdeczności. - powiedział główny artysta - trzydziestoletni czarodziej z wielką czerwoną czapą.

Możecie spodziewać się dalszej ingerencji! Zaczyna którakolwiek z was.

Wiosna. Ah, jak ona za nią tęskniła. Tęskniła za ciepłem, za zapachem kwiatów, za możliwością poczytania książki na zewnątrz i... alergią. Może tego nie wiecie ale Wasylisa często miewała alergię na pyłki, które w wiosnę były bardzo wyczuwalne. Na szczęście jeszcze nic takiego się nie działo dlatego postanowiła oderwać się od pracy i zrobić sobie piknik. Niewiele przyszykowała w swoim koszu bo wiedziała, że więcej czasu spędzi na czytaniu niż jedzeniu. Przecież szkoda było zabrudzić książkę jakimś żarciem! Tak więc wybrała tylko bezpieczne rzeczy by zadbać o dobro księgi.
Jednak nie spodziewała się zastać tego co zastała. Była muzyka, kwiaty, ludzie. Miała duszę artystki i bardzo ją ucieszył ten widok. To był miód dla jej duszy. Była w niebo wzięta. nie umiała grać na żadnym instrumencie, ale zawsze o tym marzyła. Szybko zamknęła książkę i schowała ją. Zajęła się obserwowaniem, słuchaniem i jedzeniem. To było niesamowite!
Nie spodziewała się kolejnej rzeczy jaka nastąpiła. Miała zatańczyć? I to nie sama? Spojrzała na dziewczynę, która to miała zrobić razem z nią. Kojarzyła ją z Hogwartu. Chyba. Nie była ani trochę pewna. Mogła pomylić. W końcu to nie było Salem, nie musiała wszystkich znać! Nie czekając na to czy ta się zgodzi czy nie podniosła się z miejsca. Przymknęła oczy wsłuchując się w muzykę i zaczęła tańczyć. Czas na rozluźnienie, prawda? Kiedyś nawet sporo tańczyła. Kiedy były okazje i nie tylko. Taniec to jest dobry sposób rozrywki. I to bez alkoholu dzisiaj!
- Nie jestem dobrym przykładem na serdeczność, ale to tylko taniec przecież. Tańczyć każdy może!- zaśmiała się swoim melodyjnym głosem. Od kiedy to jej się zdarzały takie akcje?!

Li tam jakoś nigdy specjalnie nie narzakała na zimę, jednak wiadomo. Zawsze jak ona się pojawia to człowiek pobiegałby po błoniach w samej koszulce, a gdy będzie taka możliwość to zwyczajnie się o tym zapomina. Natura człowieka jest naprawdę spleciona wieloma zagadkami. Wiosna zbliżała się wielkimi krokami, dlatego postanowiła to wykorzystać. Słyszała o jakimś pikniku w wiosce. Nie wiadomo dlaczego bardzo chciała się tam udać, ale nie sama. Szukała wśród swoich znajomych, wysyłała sowy, ale każdy miał jakieś inne zajęcie, jak na złość. Co miała zrobić? Postanowiła pójść sama i tyle. Może będzie się wtedy jeszcze lepiej bawić? Pomyślała sobie, że nie będzie musiała ani nikogo pilnować, ani nie będzie od nikogo zależna. Więc ta możliwość bardzo jej się spodobała.
Dotarła na miejsce i rozłożyła swoje dotychczasowe lokum przeznaczone tylko i wyłącznie do takich właśnie okazji. Zwykły kocyk, który wyciągnęła ze swojej torby. Czego ona nie mogła do niej wsadzić... Ursusa jednak dzisiejszego dnia zostawiła w dormitorium. Pewnie nie za bardzo mu się to spodobało, ale za bardzo nie miał wyboru. Nie mogła go zabrać do wioski, bo jednak tam mogła go faktycznie gdzieś zgubić, a tego by zwyczajnie nie przeżyła.
Już po chwili nie żałowała, że pojawiła się w tym miejscu. Atmosfera wydawała się na pozór fantastyczna. Było mnóstwo jedzenia, muzyka i wiele ludzi przyjaźnie nastawionych.
Po chwili muzykanci wskazali na nią i na nieznaną jej kobietę. Miały zatańczyć wspólnie. Li mogła czuć się skrępowana z prostego tytułu. To była starsza kobieta, pewnie nie uczęszczała już do Hogwartu bądź wcale do niego nie należała. Jednak ona wydawała się być zainteresowana tańcem z nią. Z grzeczności postanowiła do niej dołączyć. To miała być przecież zabawa, tak? Dlaczego miała się nie rozerwać? - Ale ja nie jestem dobra w te klocki... - mruknęła jednak po chwili muzyka unosiła ją i tańczyła mimo iż nie miała konkretnego pomysłu na kroki które wykonywała.

Nie była pewna czy powinny rozmawiać, ba!, nie mogła jasno stwierdzić - czy należało się spotkać z tą, która ostatnim razie stłumiła jej pewność siebie, choć sama stała się winowajczynią pchającą Bridget w ramiona zuchwałych pytań i stwierdzeń. Ileż absurdów wynikało z nieśmiałego wyznania rudowłosej Francuzki, które ukształtowały w głowie puchonki jasne sugestie związane z enigmatycznym sekretem chronionym od czasów Perth? Zastanawiało ją to przez kilka dni, które w swej skonfundowanej strukturze doprowadzały rozbiegane myśli Holmes na skraj otwartości. Musiała zacząć powściągać własne, naturalne reakcje opiewające w temacie Daniela Bergmanna, by czasem nie poddać się spontanicznej chwili złamania, dopuszczając w ten sposób tajemnicę do światła dziennego.
Błąd.
I r r a c j o n a l n y błąd.
Czekała jednak sobotniego popołudnia na Hudson, dopatrując się w otaczającej zieleni odpowiedzi na niezadane pytania. Oniryczna mgiełka nadchodzącego lata osiadała na odsłoniętych ramionach krukonki (za sprawą sukienki szytej na wzór hiszpańskiego wzoru), dając jej tymczasową pewność, że nic złego się nie dzieje, że nadal minione wydarzenia to iluzoryczny sen, że w tym momencie jest tutaj absolutnie sama. Opuszki palców powodziły wzdłuż linii przegubów, coraz częściej poprawiając delikatny materiał błękitnej sukienki ze zwiewnej tkaniny, która doskonale kontrastowała z jasną skórą okraszoną konstelacją piegów. Delikatny łańcuszek zdobił łabędzią szyję Marceline i to nie bez powodu - nie tym razem, jakby w ten sposób chciała wyjaśnić, przeczuwając iż temat powróci ponownie; musiała mieć tylko pewność, że Hudson nie zakpi z nietypowego wyznania.
- Całe szczęście, że słońce jest dzisiaj łaskawsze - wydusiła z siebie, gdy wzrok wreszcie powędrował ku twarzy Bridget. Nareszcie przyszła. - Nie spodziewałam się twojego listu, przyznam szczerze, dlatego jestem zaskoczona, że jednak zdecydowałaś się na kontakt po niezbyt przyjemnym spotkaniu... - powiedziała swobodnie, acz z wyczuwalną nerwowością w głosie. Dokładnie z taką samą jak ostatnim razem, gdy strach przeplatał się z próbą zignorowania dociekań ciemnowłosej.

Minął prawie miesiąc, aż w końcu dziewczynom udało się dogadać i umówić spotkanie. Bridget była zdeterminowana, by stanąć z Marceline twarzą w twarz po raz kolejny, mimo że cholernie się tego momentu bała. To jednak nie ona była tą, która w związku z ich konfrontacją odczuwała strach - widok przerażenia w oczach Krukonki pozostał z nią na bardzo długo, niejednokrotnie przychodząc do niej w snach i wzbudzając wyrzuty sumienia. Nie potrafiła sobie wybaczyć, że skrzywdziła osobę, co do której żywiła tak wiele pozytywnych uczuć, z którą chciała spróbować zbudować podstawy przyjaźni i którą obdarzyła zaufaniem. W jednej chwili wszystko to legło w gruzach, a winą była niepowściągnięta ciekawość Bridget. Strasznie nawaliła...
Wstydziła się własnego zachowania, wiele czasu zajęło jej, by zdobyć się na odwagę i napisać do niej list. Odkładała pióro kilkakrotnie, bowiem nie widziała sensu w próbach. Uważała, że to przecież niemożliwe, by nadal chciała mieć z nią coś do czynienia - raczej nie po tym, jak doprowadziła ją do łez. Tamtego dnia Bridget przekroczyła zakazaną granicę i dowiedziała się o rzeczy, o której wiedzieć nie powinna. I choć nic nie zostało nazwane po imieniu, Puchonka wiedziała, czym był sekret Marceline, którego wyjawienia tak bardzo się obawiała. I czy obie tego chciały, czy też nie, nosiły go teraz wspólnie i tym razem nie zamierzała jej zawieść. Nie na tym polu.
Zjawiła się w sobotnie popołudnie w umówionym miejscu. Odszukanie koleżanki nie zajęło jej dużo czasu, czekała już na nią w pięknej sukience, zamyślona, z głową w chmurach.
- Cześć - powiedziała już z odległości, by obwieścić swoją obecność. Z nagła poczuła uczucie strachu i jej serce przyspieszyło bieg. Usiadła obok, przybierając na twarz uśmiech pełny niepewności, pod której naciskiem wargi, zamiast pięknie eksponować rząd równych zębów, zaciskały się bardziej niż zwykle w ciasną linię. Poprawiła spódniczkę, miętosząc przy okazji jej brzeg, chcąc pozbyć się nerwów. Od czego zacząć?
Wyręczyła ją Marceline. Bridget spojrzała na nią, a w jej oczach dostrzec można było ogromne pokłady żalu.
- Nie mogłabym tak po prostu... Zostawić tego - rzekła na wstępie, mieląc w buzi językiem słowa, które chciała wypowiedzieć. - Słuchaj... Jest mi strasznie źle z tym, co się stało w moim mieszkaniu. To, jak Cię potraktowałam było... Nie mogę sobie tego wybaczyć. Przepraszam - dodała szczerze. Miała nadzieję, że Marceline widziała u niej dobre intencje. - Mam nadzieję, że Ty mi wybaczysz i że nadal możemy się, no wiesz, kolegować? Bardzo Cię polubiłam i wiem, że brzmi to słabo w kontekście naszej ostatniej rozmowy, bo nie tak zachowują się dobre koleżanki... Ale chodzi mi o to, że chcę nią dla Ciebie być - zakończyła tę poplątaną i niezwykle zagmatwaną wypowiedź, licząc na łaskawsze spojrzenie Krukonki.

Bała się tego spotkania - to oczywiste.
Bała się słów, które mogłyby paść.
Bała się spojrzeń przenikających na wskroś.
Bała się wiedzy Bridget.
Nie miała nawet pojęcia, ile enigmatycznych stwierdzeń padło tamtego wieczora, jak gdyby ktoś wykorzystał na niej Obliviate pozbawiając wspomnień związanych z sytuacją, która przytłaczała w swej prostocie. Niby nic wielkiego, jednak skala spontaniczności wykraczała poza sferę emocjonalnej Arkadii, niby mugolskiej, aczkolwiek - wykreowanej przez nastolatkę na tle frywolnej relacji o zabarwieniu sensualnym.  Przypominało to bukolikę opartą o czystego rodzaju sielankę, nad wyraz przenikającą wszelkie synapsy, dającą poczucie spełnienia, ale teraz... Teraz czyniące to strachem. Paraliżującym, pogwałcający swobodę myśli.
Zaryzykowała.
Obserwowała swobodne ruchy brunetki, gdy ta powoli zbliżała się w umówione miejsce, gdzie woń rozkwitniętych drzew, a także kwiatów roztaczała wokół aurę intymności, tak potrzebnej do ów dywagacji. Błękit tęczówek rudowłosej osiadał miękko na równie kruchej sylwetce Hudson, aż wreszcie ciepły uśmiech przyozdobił jej karminowe wargi. Nie miała puchonce niczego za złe, tym bardziej, że sama popełniała błędy kardynalne w swej nieskomplikowanej prostocie. Ileż absurdów wyniosły z tamtego spotkania? Jak mogła oskarżyć Bri o kontakty z Petą? Wiedziała, że to makiaweliczne pomówienie oparte o natłok wszelkich emocji, feerię zespolonych uczuć, którym dawała chwilowy upust. W tym momencie to ona musiała przerwać milczenie, jak gdyby robiąc pierwszy krok, dając koleżance niewątpliwą szansę na poczucie swobody, dokładnie takiej jaką odczuwały jeszcze miesiąc temu.
- Posłuchaj... - szepnęła ledwie słyszalnie, bo nie chciała, by rozmowa przemieniła się w naprzemienne obwinianie. Usiadła tuż obok Bridget i ujęła jej dłoń w swoje smukłe palce. - Nie powinnam tego wszystkiego mówić, wiem o tym, ale... To ja popełniłam błąd... - powiedziała z trudem, po czym wlepiła spojrzenie ogromnych oczu w twarz rozmówczyni, jak gdyby niemo prosząc o wyrozumiałość. - Źle postąpiłam wybuchając, ale przestraszyłam się, że to wszystko staje się przeklętym deja vu... - jęknęła żałośnie, a wargi wykrzywiły się w lekkim grymasie, który powinien przypominać wątpliwy uśmiech.
- Głuptasie, nie skreślam relacji po jednej kłótni, gdybym miała to robić - kim byłabym? Naburmuszoną divą pokroju Rity Skeeter? - celowo wspomniała to nazwisko, które na łamach historii dość mocno odbiło się echem. Musiała dać do zrozumienia Hudson, że pewne sprawy nie są na tyle skomplikowane, by nie dało się ich rozwiązać w rozmowie. - Po prostu... Nie wiem, nawet nie umiem wyjaśnić tego wszystkiego... - mruknęła pod nosem, starając się odnaleźć wszelkie możliwe odpowiedzi na jeszcze niezadane pytania.

Można było polemizować ze stwierdzeniem, że ruchy Bridget były swobodne - jeśli już, to starała się, by takie były. Nie chciała pokazać w pierwszej chwili, jak bardzo jest spięta, jak wiele stresu odczuwa w związku z tą konfrontacją. Chociaż przez moment chciała udawać, że tamtego dnia nie zaszło nic poważnego, że Marceline wcale nie dała jej wielu powodów do myślenia, czy przypadkiem nie ma ona romansu z nauczycielem. Nigdy nie była dobra w ukrywaniu emocji, powstrzymywanie prawdy od ujawnienia się na jej twarzy i w postawie było dla Hudson niesamowitym wyzwaniem, lecz podjęła je. Wzięła głęboki oddech, rozluźniła mięśnie, próbowała iść prosto, jak gdyby nigdy nic...
Chyba się opłaciło.
Widząc, że Marceline przysuwa się do niej, odetchnęła z ulgą. Nie było tak źle, jak sądziła, że może być! Dotyk jej drobnej dłoni dał jej wystarczająco dużo nadziei, że w tej jednej sekundzie uwierzyła. Ich relacja miała jeszcze szansę. Ona dostała od niej szansę! Uśmiech rozciągnął jej usta, a oczy aż zaświeciły blaskiem typowym dla Bridget.
W zasadzie dziewczyna zdążyła zapomnieć o fakcie, że to Marceline w praktyce oskarżyła ją o knucie przeciwko niej i posiadanie kontaktów z jakimś chłopakiem, którego w ogóle nie znała. Bardziej przeraziła się wtedy tego, co zobaczyła w jej oczach - strach, który wywołała ona sama, swoimi słowami i swoimi domysłami. Nie miała pojęcia, kim był Peta, bowiem nigdy wcześniej nie miała okazji usłyszeć ani jego imienia, ani historii z nim związanej i jedyne, co czuła w związku z nim, to konsternacja.
- W takim razie obie popełniłyśmy błąd - stwierdziła, uśmiechając się delikatnie pod nosem, gdy Marcelina skończyła mówić. - Ja nie powinnam wtykać nosa w nie swoje sprawy i węszyć, jak Rita Skeeter, a Ty nie powinnaś wybuchać. Niemniej jednak rozumiem Cię, mnie samej by się zagotowało, gdyby ktoś zrobił coś takiego... - powiedziała jeszcze, odwracając na chwilę wzrok. Zamyśliła się, próbując przypomnieć sobie wydarzenia z tamtego popołudnia. Przez bity miesiąc zadawała sobie w głowie szereg pytań, na które nie potrafiła znaleźć odpowiedzi, a kiedy w końcu miała okazję, wszystkie jej pouciekały. Przygryzła dolną wargę w niepewności. - Wiesz... Myślałam o tym sporo... Mówisz o przeklętym deja vu. Czy ktoś już kiedyś zadał Ci to pytanie, które ja zadałam wtedy? - Odważyła się zapytać.

Analiza wydawała się być niezwykle zgubna, jak gdyby dawała swoistego rodzaju szansę na polemikę względem zgubnych emocji. One zawsze przypominały linię szturmową wroga, kruszyły solidnie zbudowany mur, który niczym kartka papieru był poddawany destrukcji (bez zbędnych pytań). Obie lawirowały w tej chwili na pograniczu tejże przepaści, toteż Holmes nie poddawała ostrej, kategorycznej wręcz ocenie osoby Bridget, która przypominała wątłą gałązkę łamiąca się pod wpływem silnego wiatru. Błękitne tęczówki taksowały jeszcze przez moment puchonkę, a po chwili wbiły się w zazieleniony punkt przed rudowłosą, dokładnie tak samo enigmatyczny jak pierwsze minuty ich dzisiejszego spotkania.
Marceline za wszelką cenę próbowała wyplewić z pajęczyny myśli tamten obraz, gdzie to niemal wpadając w szał, dała się obezwładnić demonom echa przeszłości. Perspektywa, w której to słodka Bri spiskuje z Petą dawały poczucie efemerycznej odrazy jaka zaczęła sączyć jad pod membraną skóry, zaś zdrowy rozsądek nie dopuszczał do siebie innego scenariusza. Zapomniała w tym wszystkim o abstrakcyjnie szczerych słowach, nieustannie pogrążających ją w odsłanianiu kart.
- Nie zrobiłaś nic, bo... Dziewczyny chyba już tak mają, że ciekawość pożera je równie szybko, co akromantula swoją ofiarę... - siliła się na żart, czyniąc z tej pogawędki bardziej luźny obraz, aniżeli miały miesiąc temu. Dlaczego winny rozpamiętywać przykrość wynikającą z pochopnych wniosków, skoro obu zależało na płynnej relacji opartej o zaufanie? Jedynym i dość iluzorycznym lękiem, który okraszał serce rudej był fakt, że prawda mogła wyjść na jaw, a ona byłaby skończona; ona i Daniel. Na to nie zamierzała pozwalać, czyniąc wszystko - dosłownie - ażeby ukrócić panujące plotki. Historia z Trausnitz wydawała się zbliżać, zaś powtórka zwiastowałaby kolejne rozstanie. Marce wypuściła więc powietrze ze świstem, a zaraz potem uniosła wzrok na twarz swojej rozmówczyni. - Chodzi ci o to czy ktoś wcześniej podejrzewał nas o... - romans - nieodpowiednie stosunki między profesorem a studentką? - odbiła piłeczkę, licząc iż Hudson potwierdzi jej przypuszczenia, ale musiała to robić? Cień uśmiechu wykrzywił karminowe wargi, a spojrzenie powędrowało na smukłe palce, która maltretowały materiał sukienki. - To były tylko domysły - niczym niepotwierdzone, pozbawiły mnie jednak możliwości studiowania w Trausnitz, a Daniela dalszego nauczania... - wydukała na jednym wydechu, po czym odwróciła nieświadomie nadgarstki, na których rysowały się trzy pręgi; ewidentnie po głębokich ranach przeszywających niegdyś bladą powłokę skóry. - Przerwałam naukę na przeszło rok i prowadziłam indywidualny tryb z nauczycielami z różnych szkół... Dopiero we wrześniu zdecydowałam się na powrót na uczelnię, bo to ojciec namawiał mnie, by spróbować. Dałam warunek, którym była całkowita zmiana otoczenia i prawie się udało... - mogłaby kontynuować, rozwiać watpliwości, ale nie umiała ubrać tego wszystkiego w odpowiednią szatę. Najgorszym wrogiem stawał się czas i obawa przed kolejną reakcją, która w swej ułudzie wyrwałaby po raz drugi kruche życie z dłoni Marceline.

Analizowanie słów Marceline było jednym z głównych aktywności Bridget jeszcze przez dobry tydzień od owego feralnego spotkania. Mimo że minął już miesiąc i dziewczyna nie powinna wracać do tamtych wydarzeń, ryzykując naruszenie odgrzebywanych wspomnień, ćwiartowanie ich oraz zniekształcenie, skutkiem czego mogło być pochopne i niewłaściwe wyciąganie wniosków, jednak nie potrafiła się powstrzymać. Zadawała jej te wszystkie pytania nie tylko po to, by pomalutku uchylać rąbka tak skrupulatnie skrywanej tajemnicy - naprawdę potrzebowała porady, świeżego spojrzenia, przyjacielskiego klepnięcia po ramieniu, by pozbierała własne sprawy do kupy. Zamiast tego jednak zburzyła czyjś porządek.
- Chyba tak - przyznała, po czym zaśmiała się krótko pod nosem. Cieszyła się, że Marceline nie brała tego wszystkiego aż tak do siebie, przynajmniej teraz i nawet mogły pożartować z ewidentnego faux pas Bridget. Poprawiła spódniczkę, wygładzając ją na udach i poprawiła się w pozycji siedzącej. Posłała jej niepewny uśmiech - nie wiedziała, czy powinna się przyznać co do tego, że wie? O nich... O niej i profesorze Bergmannie? Bardzo, ale to bardzo chciała poruszyć ten temat ponownie, lecz podejść z zupełnie innej strony do niego, spróbować nie wystraszyć jej i zapewnić, że może jej ufać. Bridget zamierzała utrzymać sekret dziewczyny chociażby dlatego, że z jej słów wyniosła wiele dobrego. Gdyby nie to, że Marcela postanowiła, mniej lub bardziej świadomie, otworzyć się i podzielić własnymi odczuciami, Puchonka prawdopodobnie nie zmieniłaby podejścia do sprawy, którą poruszyła wtedy.
Przytaknęła głową na jej pytanie, choć w gardle powoli zaczęła rosnąć jej ciężka do przełknięcia gula. Z uwagą wysłuchała jej opowieści, wynosząc z niej tyle, iż dziewczyna miała w poprzedniej szkole poważne problemy z tytułu owych podejrzeń. Czy jednak aby na pewno były to wyłącznie plotki? Czyżby ich relacja sięgała znacznie dalej? Posłała jej pocieszający uśmiech, bo przez pierwszych kilka sekund tylko na tyle było ją stać.
- Prawie? - powtórzyła, marszcząc delikatnie brwi.
I przez cały ten czas Marcelina wyrażała się o profesorze Bergmannie po imieniu, na co Bridget starała się nie reagować, lecz każdy pojedynczy dźwięk imienia "Daniel" sprawiał, że przechodziły ją ciarki. Choć bardzo nie chciała, Krukonka nieustannie podrzucała Bridget pod nos przynętę, kuszącą i nęcącą...

Sama Marceline rozważała to spotkania w kategoriach wyczyszczenia pamięci Hudson, jak gdyby nie dopuszczała do siebie wizji, że dziewczyna mogłaby w ferworze rozmowy z kimkolwiek wyjawić jej sekret. Owszem, była świadoma popełnionego błędu, gdyż dała puchonce ogrom powodów, dla których ta mogłaby podejrzewać romans, ale czy rudowłosa doprawdy wierzyła iż koleżanka mogłaby się okazać tak okrutna? Wątpliwa perspektywa, wszak to nadal klasyfikowało się jako sprawa do rozwiązania, aniżeli definitywny wyrok na życiorysie Holmes.
- Cóż, nie miałam pojęcia, że jest tu profesorem, a tym bardziej - opiekunem Ravenclaw - wyjaśniła i wzruszyła lekko ramionami, dając sobie chwilę na analizę ów wyznania, gdyż to dawało jeszcze więcej potwierdzeń. Zastanawiało ją - jak to możliwe, z jakiego powodu otworzyła się bardziej niż powinna, ale stopniowo próbowała zaufać i uwierzyć, że nic złego się nie wydarzy. Nie chciała brnąć w tym kierunku, a jednak rozmowa toczyła się sama, odgórnie ustalona przez los, na który ruda nie miała większego wpływu.
Ani teraz ani wcześniej.
- Czysty przypadek, że nasze drogi złączyły się ponownie... - dodała po chwili, po czym błękitne tęczówki osiadły na twarzy Bridget. To było jak grom z jasnego nieba, wszak w umyśle Holmes pojawiła się cudaczna sytuacja, gdzie to brunetka rozważała kwestie relacji pomiędzy młodszą dziewczyną a starszym mężczyzną. Czy to miało związek z Danielem? Dalekosiężne wizje, ale przecież nie była w stanie jasno stwierdzić czy nie mają w sobie choćby cienia prawdy. - Właściwie... Jak z tym facetem, o którym mi mówiłaś? Cokolwiek się wyjaśniło? Wiesz, nie chodzi o to, że jestem ciekawska - chociaż trochę jestem, ale zastanawia mnie czy cokolwiek ruszyło w tej relacji? - nie zmieniała tematu, bo gdyby Bridget chciała pytać - miała do tego prawo. Marce nie zamierzała uciekać od odpowiedzi, choć mogłyby to być wymijające sentencje, nie do końca usypiające zaintrygowanie tematem. Teraz to jednak Francuzka przejęła stery, by choć na chwilę odetchnąć od gęstego deszczu rozwiewania wątpliwości.