Właściwie do tej pory zastanawiała się czy dobrze zrobiła rzucając wszystko i wyjeżdżając. Straciła przyjaciół, znajomych. Straciła wszystko na co tak ciężko pracowała tylko po tym by zawieść się i stracić nadzieję. Panienka Saltzman uczy się do zawodu uzdrowicielki, a jej ojciec jest ciężko chory. Tak więc dziewczyna ciężko pracowała by odnaleźć lekarstwo. W końcu coś znalazła, rzuciła szkołę i pojechała do domu by zacząć leczenie ojca. Niestety nic z tego nie wyszło, przeszła załamanie, porzuciła marzenia jak i nadzieję. Przemyślenie wszystkiego i powrót do normalność zajął jej bardzo dużo czasu. Przez ten rok przeszła załamanie psychiczne, po którym nie było już śladu. Dziewczyna wypierała wszystko ze świadomości. Do nauki zawodu oczywiście powróciła. Nie potrafiła pogodzić się z tym, że wszystko na co tak ciężko pracowała pójdzie na marne. Tak więc znów jest w szkole i ma zamiar pilnie się uczyć by w przyszłości zostać super uzdrowicielką. Trzymajcie za nią kciuki.
-Tak byłam w domu rodzinnym we Francji. Mój ojciec jest ciężko chory. Chciałam jakoś pomóc. Nie mówmy jednak o tym. -powiedziała spokojnie a jej oczy nagle pociemniały i zrobiły się całkowicie puste, nie mówiły nic kompletnie nic.
-Dobrze, rozumiem.-odpowiedziała, po czym usiadła w miejscu w którym wcześniej stała. Z cichym westchnieniem oparła głowę o drzewo i wbiła wzrok w długie gałęzie, które rozciągały się nad ich głowami.
-Kieran, powiedz szczerze co o mnie myślisz?-spytała nagle, nie przestając wpatrywać się w górę.

Kieran marzy o pracy jako auror, ale czy to mu się powiedzie? Matka zawsze chciała, żeby któreś z ich dzieci właśnie było aurorem. Trudno powiedzieć czy Kieranowi się to uda? Zawsze o tym marzył, ale czy tak się stanie? I to wcale nie dlatego wybrał ten zawód bo matka tak chciała, to Kieran chciał. Zawsze chciał nim zostać, jednak teraz gdy zawalił jeden rok był pewien obaw czy aby na pewno mu się to uda. Ale jak to mówią nadzieja umiera ostatnia. Na pewno będzie się starał i uczył w tym roku, żeby mieć najlepsze oceny na świadectwie końcowym. Szczerze powiedziawszy bardzo się cieszył, że oblał jeden rok z takimi ocenami jakie miał mógłby jedynie pomarzyć, a teraz los dał mu drugą szansę, żeby osiągnąć swój cel.
- Ano oczywiście, rodzina jest najważniejsza. - powiedział i kiwnął głową. Sam dla swojej rodziny poświęciłby wszystko, a nawet życie. To matka zawsze im wpajała, że rodzina jest najważniejsza i nic ponad to. Do tej pory z siostrami ma bardzo dobry kontakt. Oczywiście Sao wyjechała, ale nadal utrzymują listowne korenspondencje. Od czasu do czasu zjawi się w jego pokoju używając proszku fiuu. Jednak Kieranowi naprawdę bardzo brakowało siostry. Przecież mieszkał z nią tyle czasu i teraz co? Ale wierzył w to, że ona kiedyś wróci.
Na kolejne pytanie o mało oczy nie wyskoczyły mu z orbit. Co on o niej myśli? Cholera co teraz odpowiedzieć. Szczerze powiedziawszy nie miał bladego pojęcia. Mało co ją znał, ale skoro zapytała warto odpowiedzieć. - Jesteś bardzo fajną dziewczyną Sunny, aż się dziwie, że do tej pory nie utrzymywaliśmy dobrych stosunków. - mruknął. Naprawdę bardzo tego żałował, że ona schodziła na boczny tor. Oczywiście nie mówię tutaj o partnerstwie, ale o zwyczajnym kumplowaniu. Może gdyby los kierowałby ich inaczej byłoby lepiej, ale cóż trzeba brać to co jest teraz.

No tak rodzina jest najważniejsza. Skoro tak dlaczego Sunny nie szukała swojego brata? Przeniosła się do Hogwartu właśnie z tego powodu. Tak bardzo chciała go odnaleźć, poznać, porozmawiać z nim. Chciała go spytać o tyle rzeczy a najzwyczajniej w świecie odpuściła sobie. Minęło kilka lat od kiedy zaczęła naukę w Hogwarcie, miała kilka lat na odnalezienie go i zmarnowała tą szansę. Zajęła się znajomymi, przyjaciółmi, zabawą i zapomniała. Zapomniała? Wcale nie! Wciąż skrycie wierzyła, że go odnajdzie. Że pewnego dnia będzie miała szansę na rozmowę z bratem. Co wtedy mu powie? "Hej to ja Sunny jestem twoją młodszą siostrą. No wiesz, moja matka i twój ojciec ten tego no i wiesz. Później moja matka i mój ojciec to samo i no wiesz. Może poznamy się i w ogóle?" Boże co za głupota. Skarciła się w głębi siebie. Spojrzała na Gryfona i westchnęła cichutko. Po co ona w ogóle o to go spytała? Wiadomo, że nie wiedział co odpowiedzieć. Przecież się nie znali. Widzieli się kilka razy, rozmawiali o głupotach i nic więcej.
-Zignoruj moje pytanie. Zapomnij o tym.-powiedziała cichutko. Podniosła się powoli i zrobiła kilka kroków w nieznanym sobie kierunku.
-Ok dość tego. Uśmiech poproszę, bo jakoś dziwnie przygasłeś.-powiedziała po czym uśmiechnęła się szeroko.
-Powinniśmy się rozerwać a nie zanudzać.-dodała znacząco kiwając głową. Powinni zrobić coś szalonego!

No tak rozmowa przeniosła się na dziwne, niebezpieczne tory. Takie smęty to można po kilku latach związku a nie teraz gdy dopiero się poznawali. Przez słońce, oraz podmuchy wiatru dopiero teraz spostrzegł, że ubrania które były niedawno mokre już nieco przeschły, a jemu odrobinę zrobiło się chłodno. Bądź co bądź jednak siedzieli całkiem mokrzy, gdy świeciło słońce było wszystko w porządku, ale gdy zaczął wiać intensywny wiatr poczuł nikły chłód.
- Tak koniec tych smętów. Szczerze powiedziawszy nieco się ochłodziło, albo moja temperatura ciała przygasła. Może pójdziemy się napić czegoś ciepłego? - zapytał z nadzieją, że dziewczyna z nim pójdzie. A jeżeli nie to w ciszy każdy wróci do swoich czterech kątów. Przecież mieli ogrom czasu, cały rok żeby się poznać.
- Chyba, że masz ochotę na piwo kremowe czy nieco rumu... - spojrzał na nią. Na rum było nieco za wcześnie. Nie sztuka opić się o tej godzinie, ale sztuka przetrwać do nocy.
Sam wstał i schował ręcę do kieszeni spodni. Również wymacał swoją różdżkę czy aby na pewno znajduje się na właściwym miejscu, bo jednak nie chciałby jej zgubić. Była z nim tyle lat i nawet do magicznego patyka człowiek potrafi się przyzwyczaić.

Na niebie nadal było słońce, które ogrzewało ich swoimi promieniami. Zerwał się jednak chłodny wiatr, którego podmuchy smagały ich ciała. Można było odczuć spory chłód z racji iż mieli jeszcze przemoczone ubrania, które odrobinę przeschły. Jednak nie wystarczająco. Sunny zadrżała czując jak kolejny podmuch wiatru ociera się o nią. Słowa Kierana miały sens. Chłopak dobrze myślał.
-Jasne, czemu nie. Chętnie pójdę gdzieś gdzie nie będzie mnie napastował ten okropny wiatr.-powiedziała, po czym posłała mu delikatny uśmiech. Powoli podeszła do Gryfona i spojrzała mu prosto w oczy.
-A na co ty masz ochotę? -spytała z zaciekawieniem. Oczywiście, że chodziło jej o napój. Herbata, kawa, piwo kremowe czy coś mocniejszego. Jej szczerze było wszystko jedno, byle by uciec z tego wietrzyska. Ponownie jej ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Nie zapominajmy, że biedna puchonka miała na sobie tylko podkoszulek i krótkie spodenki.
-Mi to szczerze wszystko jedno, byle bym tylko nie stala na wietrze.-dodała szybciutko trzęsąc sie jak galaretka. Na pewno wyglądała to bardzo zabawnie. Biedna dziewczyna w ogóle nie przygotowała się na taką zmianę pogody. Szkoda. Oby tylko się nie rozchorowali. W końcu to przez nią wylądowali w zimnej wodzie.

Widząc jak dziewczyna drży aż sam się wzdrygnął. Gdyby tylko miał na sobie jakieś odzienie pewnie by jej podarował, ale koszulkiem to ona się nie okryje.
- To super. Może pójdziemy do Amici? Słyszałem, że tam jest naprawdę świetnie, ale nigdy mi nie było dane tam przebywać. - mruknął do niej. Dlaczego akurat wybrał to miejsce? Gdzieś mu utkwiło w pamięci. Nigdy tam nie był, a zwiedzanie nowych miejsc to jest coś szczególnego co mu się podoba. - Chyba, że masz jakiś inny pomysł to nie ma problemu, sama wybieraj. - powiedział uśmiechając się do niej. Miejsce było naprawdę nieistotne. Chciał po prostu stąd pójść, bo naprawdę robiło się coraz zimniej, oraz ciemniej.

/zt2 zacznij już gdzieś

@Iain D. Kennett

Tonący chwytał się brzytwy.
Zażył leki. Tajemnicze, nieznane wówczas głosy, zachęcające do wielu irracjonalnych rzeczy - zniknęły. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zdawały ponownie dostać się do klatek, bezpiecznie zamknięte pod kluczem. Powoli, drobnymi kroczkami - powracał. Choć nie wyglądał nadal najlepiej, nie miał zamiaru już chwycić się za kędzierzawe włosy, zapoznać się w ich strukturą, by następnie jedynie przykucnąć oraz modlić się i zbawienie. Opuchlizna spod oczu, które wylały wystarczająco za dużo łez, zniknęła - nie w całkowitym stopniu, co nie zmienia faktu, iż zwyczajnie wyglądał normalnie, mimo tego, iż zdecydowanie różnił się od otoczenia. Nie narzekał jednak - mógł zwalić całą winę na całokształt pogody, która wcale nie poprawiała jego samopoczucia. Ciche westchnięcie wydobyło się spod warg - ciało, które zdawało się nie ruszać przez dłuższy czas, powoli powracało zza grobu do życia; funkcjonował choć częściowo jak normalny człowiek, a przede wszystkim - nie zaniedbywał obowiązków. A obiecał sobie, obiecał, był tego ogromnie świadom - że zapewni należytą opiekę stworzeniom, które wpadły pod jego skrzydła. Skrzydła te jednak zdawały się stracić swoją nieskazitelną biel, kiedy to poddane promieniom prawdy zetknęły się z rzeczywistością - w niektórych miejscach czarne, w niektórych miejscach - tak zaskakująco pozbawione swojego braku jakiegokolwiek grzechu. Tracił również pióra - sytuacja w szpitalu wcale nie nabawiła go w żaden sposób radością. To było jeszcze przed tym wszystkim; wyrzuty sumienia dawały o sobie znać, kiedy patrzył w lustro, widząc pozostałości po podduszeniu. Opuszki palców powoli zapoznawały się z ranami, które przyniosła mu praca. Nie tylko te fizyczne zdawały się odcisnąć piętno na całokształcie - również psychiczne, związane z wykonywanym zawodem zwyczajnie istniały; pozostawały poza zasięgiem wścibskich oczu.
Udał się na spacer - przywdziewając płaszcz o ciemnogranatowej barwie, miał na sobie grafitową koszulę, która przykrywała jego klatkę piersiową. Spodnie, najzwyczajniejsze spodnie, niczym nie wyróżniał się - no, oprócz jednego mankamentu. W dłoni dzierżył smycz, zaś na smyczy znajdował się pies. Mieszaniec sporego wilczura o niezwykle przyjaznych oczach, wpatrujących się niczym dwa świecące w ciemności węgielki, mimo swoich rozmiarów, zdawał się być zwyczajnej radosnym psem. Było to w sumie widać, kiedy wraz z nim Matthew przemierzał ulice Hogsmeade; machający ogonem, trzymający swój charakterystyczny nosek przy ziemi, jakoby próbując coś wytropić. Uzdrowiciel zdawał sobie jednak sprawę z tego, że czarodzieje sceptycznie podchodzili do tego stworzenia - pozbawione krzty magii, spotykało się zazwyczaj ze skrzywionymi minami oraz przewrotami oczu i trzysta sześćdziesiąt stopni. Znalazł się obok sadzawki z fontanną - Braun już rwał się po części do wody, aczkolwiek wystarczyło wydanie polecenia, by się uspokoił.
Przygody zawsze go ciekawiły. Ludzie - tym bardziej. Nie wiedział, co go spotka; nie miał prawa wiedzieć.

Rezolutny chłopak szedł właśnie jedną z alejek, okutany w grubą kurtkę i grubą czapkę. Zapewne wyglądał przekomicznie, ale stosował się tylko do zaleceń babci... A ta ostatnio i tak chodziła zabyt zdenerwowana. W ogóle miał zły humor, no bo... Ci nauczyciele ciągle mieli do niego jakiś problem! I zadawali tyle prac domowych! Tylko z tym Cromwellem się jakoś dogadywał, no ale facet był od ONMS przy okazji opiekunem Gryfonów. Westchnął z ulgą, gdy dostrzegł sadzawkę. Wreszcie sobie siądzie w jakimś normalnym miejscu. Na co komu ławki. Uradowany pobiegł w tamtą stronę i rozłożył się wygodnie, dla bezpieczeństwa odkładając czapkę obok siebie. I tak by jeszcze pewnie siedział całkiem długo, gdyby ktoś nie przykuł jego uwagi
- Ale świetny pies! Mogę go pogaskać? Chodź tu do mnie! - Uśmiechnięty szeroko wyciągnął ręce do zwierzęcia.

Stał, szedł spokojnie z psem, starał się nad nim zapanować, choć bardzo często w przypadku tego osobnika było to niemożliwe; trudny do zawładnięcia, wymagał przede wszystkim prawidłowego podejścia. Machający na lewo i prawo ogonem wilczur zdawał się mieć pozytywne i łagodne tendencje co do pozostałych osób znajdujących się w parku, co było zawsze dobrą oznaką, a przede wszystkim szansą na normalne życie zwierzaka. Spokojnie stawiane kroki, zamyślenia, spekulacje dotyczące minionych dni, próba ułożenia samego siebie w jedną, melancholiczną całość, kiedy to wpatrywał się w niebo, które zdawało się być poza zasięgiem jego dłoni. Czy kiedykolwiek będzie mu dane zaznać spokoju, czy kiedykolwiek będzie mógł powiedzieć, że czuje się jak najbardziej w porządku ze samym sobą? Zmęczony, starający się znaleźć ukojenie w najbardziej podstawowych czynnościach, zdołał kompletnie zapomnieć o rzeczywistości; jakby ta przestała istnieć, choć wystarczył jeden sygnał. Jedno polecenie. Parę słów zlepionych w jedną, harmonijną całość, powodującą zaburzenie równowagi.
- ...Braun! - zdołał tylko powiedzieć, zanim wydarzyły się kolejne zdarzenia; oczywiście pies ten, mimo swoich korzeni z owczarkami, był zaskakująco przyjazny i chętny do zabawy. Bez zastanowienia zatem ten ruszył do w stronę chłopaka z wystarczająco ogromnym entuzjazmem, by sam Alexander miał problem nad zapanowaniem nad jego istotą; czy to dobrze, czy to źle? Szlag by to trafił, choć nie mógł winić futrzaka, a bardziej samego siebie - że go nie przypilnował. Czy jednak zdołał ukrócić smycz w odpowiednim momencie, by uniknąć tragedii?

Rzuć kostką!
1, 2 - o ile Matthew zdołał zatrzymać przy sobie psa, o tyle jednak zbliżył się na taką odległość, że nawet szarpnięcie smyczą nie zadziałało, Ty zaś wpadłeś w widowiskowym stylu do pobliskiej sadzawki. Nie jest ona głęboka, aczkolwiek Twoje ubrania stają się przemoczone.
3, 4, 5, 6 - nie tylko wpadasz z hukiem do sadzawki, lecz takie leci za Tobą w akcie opóźnienia reakcji działań uzdrowiciela sam pies, biegający i hasający dookoła na tyle, że nie daje Ci spokoju; bez problemu uderza Cię mokrym nosem i domaga się uwagi, kładząc się w zbiorniku wodnym bez zobowiązań.

Po opuszczeniu mieszkania zdała sobie sprawę, że całkowicie przestała zwracać uwagę na to, która faktycznie jest godzina. Łatwo było w tych okolicznościach o utratę poczucia czasu. Wiedziała, że prawdopodobnie może się już ściemniać, ale kiedy wyszła, okazało się, że dawno już było po zmroku. Może i lepiej, bo z każdą chwilą czuła, że łzy zaraz napłyną jej do oczu. W tych warunkach przynajmniej nikt nie powinien zwrócić na to uwagi. Przechodziła przez Hogsmeade skrótem. Z jednej strony chciała znaleźć się już w Hogwarcie, z drugiej nie miała pojęcia jak wejść do dormitorium pełnego ludzi. Prawdę mówiąc, w ogóle nie wiedziała gdzie teraz mogłaby pójść. Marzyła o przenocowaniu u Dominika, ale to nie było możliwe, bo cały czas musiała trzymać się ram Hogwartu i Hogsmeade. Zresztą, może i lepiej. Prawie nic by mu nie mogła powiedzieć i nie miała pojęcia jak zniosłaby to jeszcze dzisiaj. Musiała to przetrawić i nauczyć się dystansować wobec całej sytuacji.
Im dalej szła, tym bardziej traciły siły. Przysiadła na brzegu sadzawki czując, że potrzebuje chwili przerwy. Musiała złapać oddech, inaczej nie wyobrażała sobie przekroczenia murów zamku. Zresztą, po jej policzkach zaczęły spływać łzy, a nie mogła pojawić się w Hogwarcie cała opuchnięta. Musiała się uspokoić, odczekać. Zamiast tego natrętne myśli zaczęły napływać do jej głowy coraz bardziej, nie dając szans na upragniony odpoczynek. Rozpłakała się jak małe dziecko i to był chyba pierwszy raz od dawna, kiedy jej się to przytrafiło.
W parku było pusto, więc przestała mieć jakiekolwiek obawy, że ktoś się na nią natknie. Po dzisiejszych wydarzeniach powinna się zrobić bardziej ostrożna i nie pokazywać się w takich miejscach o tej godzinie, ale póki co było jej wszystko jedno. Podkuliła nogi pod brodę i starała się dojść do porządku sama ze sobą. Nawet nie zauważyła, kiedy ktoś pojawił się w okolicy.

Ciepła, wiosenna noc była zbawieniem. Mefistofeles zwykle w tak krótkim odstępie przed pełnią księżyca niezbyt chętnie brał pod uwagę jakiekolwiek aktywności fizyczne - prawdę mówiąc, miał ochotę zakopać się w łóżku i nie wychodzić z niego ani na sekundę... ale akurat tego miesiąca niemoc dopadła go jeszcze na zajęciach w Hogwarcie, toteż utknął w zamku. Marząc o powrocie do własnego łóżka w Dolinie Godryka, leżało się całkiem niewygodnie, a zatem wyruszył na wyjątkowo nieprzyjemny spacer. Musiał dostać się do Hogsmeade, a stamtąd pojechać do Doliny... Teleportacja w tym stanie nie brzmiała jak dobry pomysł.
Odetchnął z ulgą, kiedy zwykłe otulenie jeansową kurtką wystarczyło, aby nie utonąć w dyskomforcie. Dobrze, że pogoda się zmieniała; Nox wolał spędzać czas na świeżym powietrzu. Niespiesznie przecinał ustaloną trasę, trochę powłócząc nogami i błądząc myślami. Było jakoś podejrzanie spokojnie i niezbyt wiedział co z tym zrobić. Nawet jego humorki, zwykle szalejące przed pełnią, teraz były dość stabilne. Nie był pewien, czy to nie jest zwykła cisza przed burzą...
Wymijał sadzawkę w parku, kiedy zorientował się, że nie jest tutaj sam. Nie mógł przegapić skulonej, rozklejonej dziewczyny, która znacząco wyróżniała się spośród monotonnie spokojnej nocy. Ślizgon zmarszczył lekko brwi, ciszej podchodząc bliżej. Nie chciał się narzucać, ale mimo wszystko widok kogoś w takim stanie był niepokojący.
- Emily? - Zdziwił się, rozpoznając postać. Natychmiast doskoczył do sadzawki i kucnął przy niej, od dołu spoglądając na blondynkę. W słabym świetle zapewne nie było widać jego przemęczenia, które w danym momencie i tak schodziło na dalszy plan. Zmartwienie wzięło górę. - Co jest? Co się stało? - Sam nie wiedział, kiedy w jego głosie pojawiła się złość. Piekące uczucie znikąd rozpaliło alarm w głowie Mefistofelesa.
Ktoś ją skrzywdził?

Nie spodziewała się, że ktokolwiek tu ją zaczepi. Było na tyle cicho i spokojnie, że odnosiła wrażenie, jakby całe miasteczko poszło już spać. Zakładała, że jedynie w barach dało się znaleźć kilka zagubionych osób, ale nie w ciemnym parku. Zapłakana nie usłyszała żadnego hałasu, szelestu, niczego. Dopiero męski głos przywołał ją do rzeczywistości, spojrzała na Mefisto i natychmiast zaczęła ocierać łzy. Zaklęła w duchu, bo naprawdę nie chciała widzieć nikogo znajomego. A właściwie to nie chciała, żeby ktoś znajomy widział ją w tym stanie. Oczywiście niezależnie od starań nie mogła zahamować łez. Skoro już pękła - nie było odwrotu. Póki jeszcze trzymała się jako tako i powstrzymywała przed tą gwałtowną reakcją, mogła przeciągać to i przeciągać, ale kiedy poddała się i łzy zaczęły lecieć, oczywistym było, że nie będzie łatwo jej tego zatrzymać. Wszystkie te skumulowane emocje z tego wieczora musiały mieć gdzieś ujście. Potrzebowała tego. Może nawet lepiej, że nie była w tej chwili sama.
- No - mruknęła niepewnie. Nie mogła teraz skłamać i udawać, że wszystko jest w porządku. Przecież  Nox nie był ślepy, widział, że coś się dzieje, a ona nawet nie miała siły na wymijające odpowiedzi. Z drugiej strony miała wprost streścić całą sytuację, nie wymieniając jedynie nazwiska? Nie wiedziała, czy powinna się tym dzielić, nawet jeżeli przysięga tego nie obejmowała. Otarła znowu policzki, nawet jeżeli była to zupełnie syzyfowa praca. - Można powiedzieć, że chyba tak. Zrobiłam coś głupiego. Jakby... musiałam zrobić, obiecać coś - powiedziała, łamiącym się głosem, zdając sobie sprawę, że nie dało się do końca zrozumieć tego co miała na myśli. Samo słowo jednak nie potrafiło jej przejść przez usta.
- Matko, co jest ze mną nie tak - westchnęła, odtwarzając całą sytuację w głowie i zastanawiając się, co mogła zrobić inaczej. Oczywiście pomijając odmowę gry w durnia, ale skąd mogła wiedzieć, jakie będą tego skutki? To mimo wszystko była niewinna rozrywka. Najbardziej chyba winiła niewykonany kurs teleportacji, który jako jedyny mógł uratować jej wtedy skórę.

Coś strzeliło mu w kolanie, kiedy kucał; wiedział, że podniesienie się nie będzie przyjemne. Łamało go w kościach, z każdą sekundą coraz bardziej boleśnie. Całe ciało czekało w napięciu, aż pełna tarcza Księżyca rozjaśni nocne niebo... ale do tego brakowało jeszcze jednej doby. Mefisto tłamsił w sobie frustrację, boleśnie rozrywającą go od wewnątrz. Nie to było teraz najważniejsze i miał tego pełną świadomość. W końcu widział połysk toczących się po policzkach dziewczyny łez, słyszał niepewność w jej głosie i rozpoznawał nerwowość w jej ruchach. Chciał pomóc, ale nie miał pojęcia jak, bo przecież fizycznie sam się rozpadał...
Wykrakał, kiedy myślał o wszechobecnym spokoju?
Intuicyjnie odnalazł różdżkę, wyszarpując ją z kieszeni. Półmrok zwykle mu nie przeszkadzał, ale teraz potrzebował czegoś więcej - nawet, jeśli wyczarowane przezeń światło miało służyć bardziej za ciepłe i komfortowe, aniżeli jasne. Niewerbalne Lumos sphaera flavus przywołało niewielką kulę żółtego światła. Ta zakręciła się wokół pobliskiego drzewa, subtelnie oświetlając sadzawkę.
- Coś... - Wiele wiedział o magii, ale nie kojarzył zaklęcia, które mogłoby wyczarować chusteczki. Jak nieciekawie niekiedy objawiała się bezsilność... - I pewnie nie możesz powiedzieć? - Sam nieco się uspokoił, kiedy doszedł do wniosku, że Emily jest w jednym kawałku i w chwili obecnej nic jej nie grozi. Teraz musiał tylko zdobyć jak najwięcej informacji i, ewentualnie, zaplanować zemstę. Taki plan całkiem mu się podobał...
- Pewnie wiele, jak z każdym... ale to raczej nieistotne. - Z cichym westchnięciem podniósł się, by zaraz opaść na brzeg sadzawki obok jasnowłosej. Delikatnie trącił ją ramieniem, jakby chciał zachęcić do nawiązania kontaktu; niezbyt wiedział co robić, zakłopotany jej aktualną wrażliwością.

Zalana łzami nie dostrzegła nawet, że on też nie jest w najlepszym stanie. Była tak skupiona na sobie, że  nie zwróciła większej uwagi na to, że nie ona jedna dzisiaj nie czuje się zbyt dobrze. Może gdyby wiedziała, że ten dzień będzie aż tak pechowy, odpuściłaby sobie wychodzenie z dormitorium, albo chociaż z Hogwartu. Zachciało jej się latać po Hogsmeade i szukać inspiracji. Nawet nie wiedziała, co ją do tego tchnęło, ale ewidentnie nie chciało dla niej dobrze. Zamrugała lekko, kiedy chłopak wyczarował delikatnie źródło światła. W ciemności trochę łatwiej było jej ukryć swój kiepski stan. Wyglądała na wyjątkowo roztrzęsioną i zagubioną i nie była w stanie w żaden sposób tego zatuszować. Miała ogromną ochotę streścić mu cały wieczór (no, prawie cały), wyrzucić to z siebie, tak po prostu. Przerażało ją to, że złożyła przysięgę jakieś pół godziny temu a już teraz ledwo nad sobą panowała.
- Nie mogę - przyznała, zaciskając jedną dłoń ma murku sadzawki. Westchnęła cicho. Chłopak dosiadł się obok niej, a ona prawdę mówiąc potrzebowała wsparcia. Od początku miała ochotę się po prostu przytulić, ale było jej trochę niezręcznie tak zwyczajnie wczepić się w chłopaka. Teraz jednak poddała się i po prostu bez uprzedzenie wtuliła w jego ramię, opierając o niego lekko głowę.
- Złożyłam przysięgę, która obejmowała treść i osobę, więc naprawdę niewiele mogę powiedzieć, ale strasznie się boje. Co jak kiedyś nie wytrzymam? Powiem coś bez przemyślenia, albo pod wpływem alkoholu, albo jakiegoś eliksiru, albo... sama nie wiem, nie mogę znieść myśli, że zawsze już będę musiała się pilnować. Miałeś kiedyś tak, że coś się wydarzyło i nagle nie miało już być za bardzo odwrotu...?- zaczęła i urwała, zdając sobie sprawę, jak głupio te słowa brzmią, wypowiedziane w kierunku chłopaka. Pokręciła głową. Spojrzała na niego i dopiero wtedy dostrzegła jego kiepski stan. Nie za bardzo orientowała się, kiedy dokładnie jest pełnia, ale patrząc na księżyc, który był akurat dość dobrze widoczny, wyglądało na to, że nie zostało do tego dnia zbyt dużo czasu. - Głupie pytanie, przepraszam. Pewnie mój problem wydaje ci się śmieszny. Dobrze się w ogóle czujesz? - spojrzała na niego bez przekonania, bo wystarczyło się chwilę przyjrzeć, żeby samemu sobie odpowiedzieć na to pytanie.

Znalezienie manekina: 4
Uleczenie: -
Zdarzenie losowe: 4
Ilość przerzutów: 0
Suma punktów: -10
Ilość znalezionych manekinów: 0

Prosto z pomnika lwa, przyszedł nad sadzawkę z nadzieją że może tu trafi na manekina. Kolana trochę go bolały po tamtym wywaleniu się, ale na szczęście nie było aż tak źle. Krążył w okolicach sadzawki przez około pół godziny zanim stwierdził że sobie chyba daruje szukanie w tym miejscu. Zanim jednak odszedł, postanowił przyjrzeć się krążącym w wodzie rybom. I nie był to w żadnym razie dobry pomysł. Ryby wychyliły łby z wody i skarciły go cholernie zimnym strumieniem wody. Było to poniekąd przyjemne patrząc na to jaka temperatura potrafiła panować o tej porze roku i godzinie. Co innego że będzie musiał się wysuszyć, zanim pójdzie szukać dalej. Czy on zawsze musi mieć takiego pecha, kiedy coś miało mieć związek z uzdrawianiem?

/zt

Znalezienie manekina: 4 > 1 + A - choruję
Uleczenie: 44
Zdarzenie losowe: 6 +10pkt
Ilość przerzutów: 0/2
Suma punktów: 35pkt
Ilość znalezionych manekinów: 2

No więc ruszył dalej przed siebie, ze swoim towarzyszem z drzewa szukając mu jakiś kumpli. Zadanie łatwe nie było bo park był naprawdę duży, ale Max nie poddawał się tak łatwo. W końcu dotarł do sadzawki z fontanną, a że nigdzie indziej nie widział manekina, postanowił zrobić jedyną logiczną rzecz, jaka przyszła mu do głowy. Odłożył pacjenta bezpiecznie na ławkę, po czym wlazł do sadzawki, by tam poszukać kolejnego. Niezbyt interesowali go dziwnie patrzący się na niego przechodnie. W końcu więc znalazł manekina i zdołał wyciągnąć go na brzeg, gdzie oczywiście musiał jeszcze doprowadzić go do stanu używalności. Ponownie zaczął rzucać zaklęcia uzdrawiające, udrażniać drogi oddechowe i ogólnie polepszać stan pacjenta, a gdy już skończył robotę wziął obydwa manekiny i ruszył dalej nie mając pojęcia, że jeszcze dziś pożałuje wskakiwania do fontanny.

//zt

Znalezienie manekina: 1 > C
Uleczenie: 46
Zdarzenie losowe: 5
Ilość przerzutów: 1/1
Suma punktów: 25pkt
Ilość znalezionych manekinów: 3

Z jednym połamańcem i jednym ozdrowieńcem wędrowała dalej przez park szukając im kolegów. Patrzyła pod każdą ławką, w każdym zakątku i za każdym krzakiem, ale tam nie było nic poza ewentualnymi śmieciami. Wtedy też wzrok ślizgonki padł na stojącą nieopodal sadzawkę. Początkowo próbowała przeczesać taflę wzrokiem, ale nie potrafiła nic w niej wypatrzyć, więc ostatecznie podjęła decyzję, by się w niej zanurzyć. Średnio jej to pasowało w tym stroju, ale nie miała za bardzo wyjścia. I jak widać to się jej opłaciło, bo nie minęło wiele czasu, jak wychodziła na brzeg z poszkodowaną kukłą. Od razu przystąpiła do odpowiednich czynności medycznych, które naprawdę wyszły jej perfekcyjnie, a gdy już trzeci pacjent nadawał się do transportu, skierowała się znów na skwer, by tam Felinus lub profesor Williams mogli zająć się połamańcem.

//zt

Znalezienie manekina: 5
Uleczenie: -
Zdarzenie losowe: 3
Ilość przerzutów: 0/0
Suma punktów: -5
Ilość znalezionych manekinów: 1

A miało być tak fajnie... W gruncie rzeczy po jakimś czasie to całe szukanie manekinów zaczęło się robić już nudne. Zwłaszcza, gdy znalazła już jednego, a innych nie było ani śladu. No, ale tak to już w życiu bywało i musiała się z tym jakoś pogodzić.
W pewnym momencie dotarała do sadzawki. Manekina kolejnego znowu ani widu ani słychu w okolicy. Jedynym, co udało jej się dostrzec to jakieś takie dziwne rybki, które znajdowały się w wodzie, do której Huang weszła. Przyglądała się przez jakiś czas temu jak pływały w pobliżu. Chciała jakoś je zaklasyfikować w głowie i przypisać im odpowiednią nazwę, ale nim to zrobiła te zaczęły pluć w jej kierunku. Mulan starała się od tego osłonić, ale wkrótce zrezygnowała i wycofała się. Musiała jeszcze jakoś się osuszyć z resztek wody, a to nawet przy użyciu zaklęcia mogło być nieco czasochłonne.

z|t

- Nie ma problemu. I spokojnie, możesz zaufać, że będzie uczciwie, zdecydowanie bardziej doceniam grę, niż samą wygraną - zapewniłem dziewczynę. Ja nagrałem się zarówno w domu jak i przez te lata w Hogwarcie. Może było w tym coś gryfońskiego. W końcu każdy wśród nas lubił odrobinę rywalizacji i powiedziałbym, że należałem do nielicznych, dla których wygrana nie miała zbyt dużego znaczenia.
- Hm, gra na pianinie, wiadomo. Gotowanie, pieczenie, z takich bardziej samotnych zajęć. Jak się nad tym zastanowić to resztę czasu spędzam z ludźmi. Głównie realizuje wszystkie głupie pomysły, które przyjdą do głowy innym. A ty? Przyznam, że zawsze umierałem z ciekawości co się dzieje w pokoju wspólnym puchonom. Jest to owiane pewnymi legendami. Zresztą, to wy macie nawet swoje mieszkanie - wykorzystałem te chwilę swobodnej rozmowy i fakt, że zaczęła odbijać w niewłaściwym kierunku. To była świetna wymówka, żeby złapać ją za rękę i naprowadzić ją na właściwą drogę. Niemal słyszałem śmiech Jinxa.
- I jak, może być tutaj? - zapytałem, kiedy dotarliśmy do sadzawki. Na szczęście było pusto, może dlatego że mimo słonecznej pogody nie było jeszcze aż tak ciepło. Kontrolnie zerknąłem, czy dziewczyna jest wystarczająco grubo ubrana. Puściłem jej dłoń tylko po to, żeby rozłożyć koc na małym skrawku ziemi pozbawionym kwiatów i wyciągnąłem przygotowaną przez siebie część pikniku - talię kart, deser czekoladowy, wino i dwa kieliszki. To trochę wyjaśniało, czemu nie mogliśmy zostać na błoniach. - To mój najlepszy deser, więc lepiej żebyśmy zostawili na niego miejsce - poinformowałem ją, zerkając z uśmiechem i czekając aż zajmie miejsce na kocu, żebym mógł usiąść obok niej i podać jej kieliszek mojego ulubionego wina. No dobra, ulubionego wina Rafa, ale tego nie musiała wiedzieć.

- Och, nie mogę Tobie powiedzieć. Kiedy my zostajemy przydzieleni do Hufflepuffu, to my musimy złożyć wieczystą przysięgę, że sekret jest bezpieczny - odpowiadam niby poważnie, ale z uśmiechem błądzącym po ustach. Prawda jest taka, że nie przebywam za dużo w gronie innych Puchonów, a już na pewno nie tych, którzy bardziej na stałe zamieszkują w Puchońskiej Komunie. Nawet jeśli wiem, że otwarta jest dla wszystkich, czułbym się tam jakoś nieswojo. - Ja nie lubię za bardzo kiedy ludzie zwracają na mnie uwagę- mam na myśli, nie lubię być niewidoczna, ale jak tylko wiem, że ktoś mnie się przygląda, to zaraz się robię czerwona - wyjawiam, choć pewnie nie wyobrażasz sobie nawet, o jak intensywnym kolorze mówię. Mam nadzieję, że bierzesz to jako podpowiedź, by zbyt intensywnie mi się nie przyglądać - nie wiem, jak wiele kontroli tak naprawdę mam. - Więc wiele rzeczy robię sama. I lubię gotowanie i makijaż, i kwiaty... Czasami robię biżuterię. Stereotypowo, wiem - śmieję się, wzruszając ramionami, ale naprawdę wydaje mi się, że nie mam się czym chwalić.
Z pewnym zaskoczeniem przyjmuję, że nagle łapiesz mnie za rękę i z wrażenia aż muszę na chwilę odwrócić wzrok; skłamałbym mówiąc, że nie myślałem o tym samym.
- Jest pięknie - zachwycam się szczerze. Nawet gdybym się starał, to nie znalazłbym niczego do skrytykowania. - W takim razie my możemy być buntownikami i zacząć od deseru - wyrokuję, abyś miał świadomość jakie łamanie zasad jest dla mnie akceptowalne. Siadam na kocu, wyciągając z kosza samosy, sałatkę i świeże owoce - bo co to byłby za piknik bez truskawek? Przyjmuję kieliszek, choć wiem, że nie powinienem łączyć alkoholu z metamorfomagią. Z drugiej strony lampka dla odwagi na pewno nie zaszkodzi. - Dziękuję. Za co my powinniśmy podnieść toast?

Zaśmiałem się szczerze na wspomnienie o przysiędze i chętnie wysłuchałem jej zainteresowań. Pokręciłem jednak szybko głową, kiedy z jakiegoś powodu próbowała im umniejszyć.
- Brzmi ciekawie - podkreśliłem więc szybko, zresztą zgodnie z prawdą. - Coś z czego co masz na sobie robiłaś sama? - podpytałem jeszcze, szukając na niej jakiejś charakterystycznej biżuterii, ale starając się nie wpatrywać zbyt onieśmielająco, skoro już o tym wspomniała.
- O proszę, nie spodziewałbym się tego po tobie. Często masz taki buntowniczy nastrój? - zapytałem rozbawiony, ale już zauważyłem, że to co ona przygotowała może być nawet atrakcyjniejsze od mojego deseru. Nie zamierzałem jednak rezygnować z jej świetnego pomysłu, bo skoro mogliśmy dorwać się do czekolady odrazu, nie było na co czekać. - Hm, niech będzie za twoje buntownicze pomysły w takim razie - zaproponowałem rozbawiony i nie przerywając kontaktu wzrokowego, jak to należało przy toaście, delikatnie stuknąłem w jej kieliszek. Kiedy cierpkawy smak rozlał się w mojej buzi zdałem sobie sprawę, że w niektórych kwestiach ja i Raf mamy jednak uderzająco podobne preferencje.
- Dobra, pora nauczyć cię grać w krwawego barona - zdecydowałem, zanim porządnie rozpakowaliśmy deser i wyrwałem kilka kwiatów, które rosły tuż obok nas. Może trochę szkoda było je wyrywać, ale stanowiły doskonałą walutę w grze. - Każdy dostaje po sześć kwiatów, gra się kończy, kiedy ktoś zgarnie wszystkie. Gotowa? - zapytałem z uśmiechem, w między czasie przesuwając miseczkę z musem czekoladowym w jej kierunku, żeby zaraz przetasować karty. Na szczęście zasady były proste i nie zajęło mi zbyt dlugo żeby wyjaśnić dziewczynie, na czym polega rozgrywka. Można wręcz powiedzieć, że załapała to trochę za szybko, bo na każdą moją wygraną, przypadało jej zwycięstwo i kiedy w końcu postanowiłem postawić wszystko na jedną kartę, to ona wyczyściła mnie do reszty.
- Zasłoniłbym się szczęściem początkującego, ale ta gra trwała tak długo, że nawet nie mogę cię tak nazywać - zaśmiałem się, kręcąc głową i bez trudnu przełykając swoją porażkę. Kto wie, może jakby pojawiła się na imprezie zgarnęłaby główną nagrodę. Ale może lepiej dla mnie, że nie było jej dane wybierać. - Zadłuże się na moment - uprzedziłem, sięgając po jeden z kwiatów, które zgarnęła mi sprzed nosa. Odgarnąłem kosmyk jej włosów za ucho i umieściłem tam sporego, błękitnego kwiatka. Trudno było nie zauważyć, jak dobrze zgrywał się z urodą dziewczyny. Tak dobrze, że nie byłem się w stanie powstrzymać od zatrzymania na niej spojrzenia na dłużej, nawet jeśli niedawno mnie przed tym ostrzegała.
Jeśli próbowała uciec spojrzeniem, nie dałem jej na to szansy, ujmując jej podbródek i nachylając się w jej kierunku bez pośpiechu, ale pewnie dość niespodziewanie. Nie wiedziałem, czy to właściwy moment, ale zabrakło mi cierpliwości żeby dalej się nad tym zastanawiać. Miękko połączyłem nasze wargi, powoli, dając jej czas na reakcje. Miałem jednak nadzieję, że dostanę ciche pozwolenie na więcej.

- Ta bransoletka - wskazuję na rzemyk z doczepionym motylem z cienkiego drucika, ozdobionego drobnymi kamykami przy skrzydłach; nie jest idealny, bo to jedno z moich pierwszych dzieł włączających w proces coś poza samym drutem. - Lubię myśleć, że jak kiedyś wyczaruję patronusa, to będzie motyl. I dlatego nie staram się go też czarować - śmieję się lekko, nie spodziewając się, żebym przed ukończeniem studiów dostał od jakiegokolwiek nauczyciela zielone światło w kwestii tego zaklęcia.
- Rzadko. Ja myślę, że towarzystwo Gryfona to sprawia, więc może teraz częściej. - W żadnym stopniu nie jest to kłamstwem, ponieważ nigdy nie podejmowałem takiego ryzyka, jakie podejmuję z Twojego powodu i sam nie wiem w tym momencie, gdzie leży granica i do czego mógłbym się posunąć, byle jak najdłużej trwać w tym przyjemnym złudzeniu. - Za buntownicze pomysły - powtarzam więc, chociaż wiem jakie to niesprawiedliwe życzenie, gdy tak naprawdę nie wiesz, o co prosisz. Nie znam się za bardzo na savoir vivre toastów, ale na szczęście wcale nie muszę, bo od Twojego błękitu i tak nie sposób jest oderwać spojrzenia.
Kiwam głową, w rękę ujmując łyżeczkę, by spróbować czekoladowego musu, gdy tłumaczysz mi zasady gry, które na szczęście nie są zbyt trudne albo to ja powinienem dać większą szansę hazardowi, skoro nauka tego przychodzi mi tak prosto. Motywacji do wygranej nie mam wcale ogromnej, bardziej bawi mnie po prostu ta gra tura za turę, więc po chwili już chichoczę pod nosem, kiedy tylko widzę, że prawdopodobnie ponownie tak to się skończy. Nie dziwię się, że w końcu tracisz cierpliwość - z korzyścią dla mnie.
- Ja mówiłam, że lubię kwiaty, Ty wybrałeś złą walutę - żartuję sobie, składając wygrane kwiatki w bukiet i odstępując Ci wspaniałomyślnie ten jeden. Zamieram zaraz pod Twoim gestem, czując jak moje serce przyspiesza w ekscytacji. Przed moimi oczami się zmieniasz - rysy Twojej twarzy rozmywają się przez soczewkę moich naiwnych wyobrażeń ukształtowanych cudzym piórem. Nie wiem, czy stajesz się w tym momencie bohaterem powieści romantycznej, czy oddajesz kawałek siebie każdemu z nich, ale miękkość pocałunku, który składasz na moich ustach, ewidentnie skradziona jest ze stron "Zbrodni na obcasach". Słyszę w głowie szepty bohaterek Jaspera Fallata, jakby wciąż nie docierało do mnie, że ten romans jest prawdziwy, że ten należy jedynie do mnie.
Czuję mrowienie na skórze w miejscu, w którym styka się w Twoimi palcami; jestem prawie pewny, że jeszcze chwila a komórki mojego ciała eksplodują metamorfomagicznym uniesieniem. Kwiaty wysypują się z mojej dłoni w nieładzie, gdy po chwili oszołomienia się przebudzam. Sięgam ku Twojej szyi i dobrowolnie oddaję Ci mój pierwszy pocałunek, mając poczucie, że nikomu innemu nie chciałbym go powierzać. Nigdy nie sądziłem, że mogę czuć się tak pewnie w tak niepewnej sytuacji, więc daję się ponieść temu nieprzewidzianemu wrażeniu, tylko na moment się odchylając, by w nawiązaniu do naszej rozmowy przez wizzengera powiedzieć, że "teraz jest jak powinno być."

Musiał spotkać się z kimś bliskim, po zaraz by mu mózg wysadziło, jak nie wszystkie inne organy. O ile na początku września się lekko przemęczał i mało sypiał, tak w tej chwili był chodzącym zombie, straszącym dzieci i dorosłych swoim wyglądem. Stres zdecydowanie w niczym mu nie pomagał, a i przez niego jarał fajkę za fajką. Również teraz, czekając w parku na @Harmony Seaver, nie mógł nie zapalić. Chodził wokół sadzawki, kompletnie nie pasując swoimi nerwami do tego spokojnego miejsca. Wyczekiwał jej sprężystych kroków i uśmiechu, choć narazie widział tylko obce twarze, których na szczęście nie było za wiele. Liczył na nieco prywatności dlatego też wybrał to miejsce, a nie żadne inne, a już szczególnie żadne w Hogwarcie, gdzie ściany miały uszy nie tylko w postaci portretów, ale i ciekawskich uczniów, którzy lubili wtykać nos w nie swoje sprawy.

Gdy dostała wiadomość od Maxa, omal nie wypadł jej wizzenger z rąk z czystego szoku. Chyba tylko siłą woli i przeczuciem, że raczej było to coś, o czym chciał pogadać na osobności, nie pisnęła na głos. Była tak zaskoczona, że nie wiedziała, czy najpierw powinna pytać, dlaczego pogadać, czy gratulować, czy w ogóle wyciągać absolutnie każdy szczegół od tego, jak był ubrany, po atmosferę, aż do tego czy romantycznie przyklęknął i… Szczegóły spotkania! Tak! Szczegóły, gdzie się spotkać – to chyba było najistotniejsze.
Jak tylko dostała miejsce, tak jak stała, tak ruszyła do niego. Nawet nie kłopotała się z przebraniem w coś innego niż szkolny mundurek, były rzeczy ważne, ważniejsze i było zrzucenie bomby od Maxa, które wszystko inne roznosiło w drobny mak. To, jak łatwo się było domyślić, stanowiło trzeci wariant.
Leciała na złamanie karku, osiągając prędkość znacznie większą niż można było ją podejrzewać przy tak krótkich nóżkach.
- Max! – zawołała przeszczęśliwa, dzwoneczkowym z radości głosem, gotowa rzucić mu się na szyję w tej sekundzie i gratulować. To, co ją powstrzymało, to jego nerwowość, nie wyglądał, jakby chciał przekazać jej najlepsze wieści na świecie. Jak miała być szczera, przywodził na myśl raczej odwrotność tego. Zwolniła, ze zmartwieniem marszcząc brwi. – Max? Potrzebujesz przytulenia, rozmowy czy gratulacji? – uśmiechnęła się leciutko, podchodząc już dużo spokojniej bliżej. Zapraszająco rozłożyła ręce. – Dla ciebie oferuję wszystkie trzy.

W końcu gdzieś dostrzegł tego pędzącego w jego stronę skrzata i chciał jak normalny człowiek stanąć i zaczekać aż do niego dotrze, ale stanie w miejscu zdawało się być dla niego niemożliwym zadaniem. Wytrzymał może dwie sekundy, po czym znów zaczął krążyć, odpalając kolejnego papierosa, nim jeszcze poprzedni zdążył ostygnąć. Przydałaby się butelka whisky, czy cokolwiek innego równie odcinającego od rzeczywistości...
-Hej! Dzięki, że przyszłaś.... - Starał się uśmiechnąć, ale po pytaniach Remki widział, że nie ma co się silić skoro i tak już widzi, w jakiej kondycji jest chłopak. Bez słowa skorzystał z zaproszenia do uścisku, uważając, by przypadkiem jej nie przypalić. -Nie mam pojęcia, czy podjąłem dobrą decyzję, Rem.... - Powiedział, przymykając oczy, wciąż trwając w tym uścisku, który dawał mu poczucie ciepła i bezpieczeństwa, a co jeszcze ważniejsze - chwilowego spokoju. -Nie mam kurwa bladego pojęcia. - Dodał jeszcze dobitniej. Owszem, do podzielenia się dobrymi wieściami również by ją zaprosił, ale zdecydowanie tamto spotkanie wyglądałoby inaczej. Teraz jasnym było, że raczej potrzebował rozmowy i wsparcia, co od gryfonki wielokrotnie już zyskiwał i były to słowa zaskakująco dojrzałe jak na tak młodą kobietę. Widać było jednak, że w sprawach emocji miała zdecydowanie zdrowsze podejście do świata niż Max.