Uśmiechnęła się, gdy tylko Victoria stwierdziła, że bardzo dobrze jej się wspólnie pracowało. Zdecydowanie dogadywały się i potrafiły coś wspólnie stworzyć. Wychodziło na to, że nawet z odmiennymi charakterami i opiniami na różne tematy i tak potrafiły stworzyć razem coś istotnego, co mogłoby wzbudzić zachwyt. Chyba jednak coś z yin i yang faktycznie miało sens skoro tak różne osoby potrafiły odnaleźć wspólny język.
- Też tak uważam. Jeśli jeszcze kiedyś będziesz potrzebowała kogoś do projektu to wiesz gdzie mnie szukać - odparła rezolutnie, mrugając jeszcze znacząco w kierunku Krukonki.
Sama chętnie wznowiłaby tę współpracę, gdyby tylko nadarzyła się do tego odpowiednia okazja. Może będzie je czekał jeszcze jeden kreatywny projekt do klubu magicznych wyzwań? Tego typu zadania naprawdę były niczym Hiszpańska Inkwizycja. Nikt się ich nie spodziewał.
- Jasne. Nie ma żadnego problemu. Użyczysz mi do tego kamyków? - spytała, siadając tuż obok koleżanki i skupiła się na wytworzeniu z leżących przed nią kawałków donic oraz rosnących w nich miniaturowych drzewek, których uczniowie mogliby doglądać. Czyż to nie był niezwykle dobry pomysł?
- Jasne. Myślisz o jakiś konkretnych ozdobach? Albo masz jakiś pomysł? - dopytała jeszcze w kwestii ścian, gotowa do tego, aby wnieść potrzebne poprawki, gdy tylko Victoria podpowie jej, co dokładnie mogłyby jeszcze zrobić dla wnętrza.
- Chyba nie. Nie chciałabym przesadzić, bo jednak kultura azjatycka raczej idzie w minimalizm. Myślę, że jest chyba okay. A ty? - spytała, chcąc jeszcze poznać opinię koleżanki.
Na razie miała wrażenie, że faktycznie udało im się ze wszystkim uporać i mogły wrócić do siebie zadowolone z tego, co też udało im się osiągnąć. A naprawdę było to coś wspaniałego.

Victoria nie widziała najmniejszego problemu w tym, żeby faktycznie współpracować z Mulan, kiedy tylko będzie to możliwe. Była pewna, że w wielu kwestiach uda im się dogadać, ze wypracują wspólne stanowisko w tym, czy innym temacie albo po prostu będą ćwiczyć coś, co akurat przyjdzie im do głowy. Wszystkie możliwości były dobre, a to, co właśnie robiły, było tego doskonałym potwierdzeniem. Dlatego też skinęła lekko głową, przystając tym samym na złożoną propozycję, by zaraz skoncentrować się jeszcze na ostatnich poprawkach.
- Nie jestem pewna - przyznała, kiedy Huang wspomniała, że ten styl, nad którym właśnie pracowały, był dość minimalistyczny i zaraz rozejrzała się uważnie po wnętrzu. Przez chwilę milczała, lewitując w odpowiednie przedmioty pod ściany, część zostawiając na stoliku, przestawiając je i przekrzywiając lekko głowę, by ostatecznie westchnąć i przyznać, że chyba faktycznie nie było sensu przesadzać i dodawać kolejnych dekoracji, które z całą pewnością zaburzyłyby to, co udało im się do tej pory osiągnąć. Nie można było bowiem starać się za bardzo, wtedy najczęściej uzyskiwało się efekt dokładnie odwrotny od tego, jaki był zamierzony.
- Wydaje mi się, że wszystko jest takie, jak być powinno. Nie jestem pewna, ale ostatecznie sama przyszłabym tutaj, żeby napić się herbaty - stwierdziła, przyglądając się drzwiom, stolikom i poduszkom, roślinom, które dodawały wnętrzu elegancji i ciepła, jakiego brakowało z uwagi na gładkie, jasne ściany. Było tutaj teraz bardzo schludnie i Victorii naprawdę podobał się efekt końcowy, miała również nadzieję, że Mulan podzielała jej zdanie.
- Myślę, że możemy już iść - dodała, gdy upewniły się, że wszystko zajmuje swoje miejsce i zatrzymała się w drzwiach, by raz jeszcze rzucić okiem na zmienione pomieszczenie, ciesząc się z osiągniętych efektów.

z.t x2

Zadanie Koła Magicznych Wyzwań
kostka: 81 + 14 (zaklęcia) = 95

Valerie stanęła na szczycie wieży, ciężko wzdychając. Pięćset schodów!
Oparła ręce na kolanach, czekając cierpliwie aż jej oddech się uspokoi. Chyba powinna wziąć przykład z Remy i też od czasu do czasu cokolwiek poćwiczyć. Zwłaszcza, jeśli chciała pewnego spełnić swoje marzenia. Była ciekawa, czy przymierzając się do zawodu aurora oprócz ogromnej wiedzy o uzdrawianiu, transmutacji i zaklęciach (nie mówiąc o obronie przed czarną magią!) należy zdać test sprawnościowy. Jeśli tak, to miała przesrane.
Odrzuciła jednak od siebie złe myśli i stanęła niedaleko barierki. Pomna tego, co ostatnio przytrafiło się jej na tarasie widokowym nawet nie dotknęła balustrady. Podziwiała więc widoki… z daleka. Nie miała co prawda lęku wysokości, ale ze swoim szczęściem wolała nie ryzykować upadku. Droga w dół była za długa.
Wyjęła w końcu różdżkę i zaczęła robić to, po co tak właściwie tu przyszła. Jej zadanie było proste - magia płynąca w jej żyłach miała za zadanie chronić. Służyć i chronić, uśmiechnęła się na tę myśl szepcząc starannie inkantację.
- Accenure - to nie było zbyt wiele, ale co więcej mogła poradzić? Z całej siły próbowała manipulować energią w taki sposób, aby bariera ochraniała nie ją, a szkołę. Musimy się bronić, myślała, co innego nam pozostało?
Odwróciła nagle głowę, bo usłyszała zbliżające się kroki. Nie poczuła strachu, jeśli już była może trochę zawstydzona. Schowała różdżkę za plecami wypatrując z ciekawością, kto pojawi się na szczycie schodów.

@Artie Gadd

kostki: 41 + 21 (zaklęcia) = 62

Przy trzysetnym schodku myślał, że prędzej zawróci, niż wejdzie na samą górę. A może najlepszym wyjściem byłoby po prostu spaść; przynajmniej szybciej by stąd zniknął, a pojawienie się w skrzydle szpitalnym nawet byłoby mu na rękę. Poza tym, jeżeli zareagowałby odpowiednio szybko, za użyciem magii nic a nic by mu się nie stało; może ewentualnie może zapowietrzyłyby mu się uszy przez tempo spadania oraz wysokość, na jakiej był.

Od czterysta piątego schodka powtarzał sobie w myślach, że jeszcze tylko chwila, a znajdzie się na szczycie. Jeszcze tylko moment, żeby znaleźć się na samej górze i w końcu zrobić to, po co tu przyszedł. Czterdzieści pięć schodków dalej już tylko wyzywał siebie samego w myślach, że na co mu w ogóle ten pomysł, po co zaczął tu włazić i że w ogóle najlepiej by było, jakby poszedł gdzieś indziej, ale... gdzie miałby iść? Wieża w tym momencie wydawała się najbardziej sensowna.

Przy jakimś czterysta dziewięćdziesiątym usłyszał głos i był gotów po prostu się odwrócić, ale... znał ten głos. Zbyt dobrze. Jak mógłby nie rozpoznać głosu przyjaciółki, z którą spędzał tak wiele czasu? Nic dziwnego, że wziął głęboki wdech, starając się uspokoić oddech i faktycznie udawać, ze już wszystko w porządku, żeby tylko nie wyszło, że całkiem nie ma kondycji, a Harmony to powinna ich zabrać na odległą wyprawę, z której powrót byłby obowiązkowo biegiem...

- Valerie! - był nawet szczęśliwy; uniósł kąciki ust w górę wraz ze słowami, którymi przywitał Puchonkę, jak tylko wszedł na samą górę schodów. Poszedł do niej i odruchowo nawet przytulił, w ramach powitania. - Co ty tu robisz? Też z kółka? - mówił ciszej, nie luzując jeszcze uścisku. Dopiero po dłuższej chwili wypuścił ją z objęć i samemu odwrócił się z różdżką w stronę błoni, rzucając proste protego, które dosłownie szeptał pod nosem. Lepsze to, niż nic, prawda? Miał przynajmniej nadzieję, że to faktycznie zadziała.

Kiedy czar opuścił jego różdżkę, odwrócił się w kierunku dziewczyny, wyciągając do niej dłoń.
- Długo tu jesteś?

@Valerie Lloyd

kostka: 81 + 13* (w poprzednim poście się pomyliłam, mam plus jeden do OPCM a nie do zaklęć) + 5 (za protego w tym poście) = 99

- Artie? - spytała zdziwiona, bowiem ze wszystkich osób na świecie nie spodziewała się tutaj spotkać akurat niego. Chociaż nie było to przecież znowu aż takie dziwne. Przecież doskonale znała jego ambitne podejście, świadoma była również tego, że uczęszczał na koło magicznych wyzwań razem z nią.
Poczuła, jak jej serce wypełniają dwie przeciwstawne emocje. Radość i strach. Bo choć z jednej strony niezmiernie ucieszyła się na jego widok z drugiej… no cóż, czuła się przy nim ostatnio trochę onieśmielona. Nie sposób powiedzieć jak wielki udział miała w tym jej niedawna rozmowa z Wikiem, a także to, że do niej napisał. Co do zasady unikała ostatnio towarzystwa chłopaków, ale Artie to był przecież jej przyjaciel.
A im mogła ufać w pełni.
Odwzajemniła uścisk, który trwał przez jakąś już chwilę. Nie żeby narzekała, jego obecność podniosła ją na duchu. Zamknęła oczy, oddając się w pełni tej czułości. A gdy je otworzyła, miała rumiane policzki. Ale to przecież ten wiatr, tłumaczyła sobie w myślach, albo niedawne zmęczenie. W końcu była tu zaledwie przez chwilę.
- Tak, też z kółka. Uznałam, że przyda się każda pomoc - odparła, niechętnie wypuszczając go z rąk. Obserwowała w milczeniu jak wyjmuje różdżkę i wypowiada magiczną inkatancję. No tak, protego! Dlaczego ona w ogóle o tym nie pomyślała.
Odwróciła się w kierunku błoni mrucząc pod nosem to samo zaklęcie. Znowu skupiała się bardzo mocno na tym, aby energia nie chroniła jej, a okalała zamek. Szczerze mówiąc, nie potrafiła oszacować na ile było to skuteczne ale… chyba liczyło się to, że się stara?
- Nie, dopiero przyszłam. Wdrapanie się po tych przeklętych schodach to dla mnie nie lada gratka. Dobrze, że z nich nie spadłam - odpowiedziała, śmiejąc się na głos. Zerknęła przelotnie na jego rękę wyciągniętą w jej stronę i… zdusiła w sobie odruch, aby ją złapać. To co czuję jest głupie, przemknęło jej przez myśl. I niepotrzebne. W końcu jesteśmy przecież przyjaciółmi.
- Jak ci minęły ferie? - zapytała niby beztrosko, opuszczając na chwilę różdżkę.