Etapy gotowania: 4, 1, 3, 3, 6, 2 oraz 88 na wynik końcowy (potem dodam modyfikatory)

Gotowanie może nie było tym, w czym była najlepsza, tym, w czym była rewelacyjna, chociaż pojęcie na ten temat miała. Głównie z uwagi na to, że uwielbiała jedzenie, a skoro miało być dobre, to nie mogło być wykonane byle jak. Może właśnie z tego powodu umówiła się z Irvette, że wybiorą się na to wspólne gotowanie, o którym mówiono, a może po prostu uznała, że siedzenie w miejscu nie bardzo ją bawi. A może, bo to też było prawdopodobne, potrzebowała jakiejś rozrywki, która mogła pokazać jej, czy nie byłaby w stanie znaleźć sobie jakiegoś nowego hobby. Wszystko wskazywało na to, że jakkolwiek nie starała się być doskonała we wszystkim, dość prędko się nudziła, a co za tym idzie, szukała wciąż czegoś nowego, czegoś, czym mogłaby się zająć. I tym razem padło na garnki.
- Całkiem sporo tutaj osób – powiedziała, kiedy znalazły się na miejscu, rozglądając się po wnętrzu szklarni, zastanawiając się, jak doszło do tego, że te zajęcia cieszyły się aż takim zainteresowaniem. Zupełnie, jakby czarodzieje doszli nieoczekiwanie do wniosku, że naprawdę brakuje im czegoś w życiu, że muszą się skupić na czymś konkretnym, chociaż Merlin raczy wiedzieć, po co właściwie.
- Nie spodziewałam się, że te przygotowania cieszą się aż takim zainteresowaniem. Spotkałam wcześniej kilku znajomych, ale wydaje mi się, że większość osób oszalała z radości – stwierdziła, zerkając w stronę garnków, po które miała pójść i właśnie to zrobiła. Zebrała je wszystkie starannie, na spokojnie, ale odwracając się, musiała o coś zahaczyć nogą i wszystko poszybowało w powietrze. Westchnęła rozczarowana, machnęła różdżką, przywołując wszystko do siebie i w ten sposób przetransportowała garnki na stanowisko, na którym miała pracować.

Cała ta przemowa Lizzie była naprawdę ognista i wspaniała, ale faktycznie jej przyjaciółka nie miała zbyt wiele do dodania w tym temacie. Zgadzała się z nią i mimo wszystko była pewna, że nie zostałaby jedną z tych osób, które po prostu wisiałyby na swoim partnerze, które zamieniłyby się w bluszcz albo coś podobnego, trzymając się go z całych sił, mając świadomość, że cały ich świat inaczej upadnie. Coś podobnego było co najmniej żałosne i Scarlett zdecydowanie nie chciała się nad tym pochylać, nie chciała brać w tym udziału, nie chciał bawić się w takie bagno. Westchnęła jedynie bezgłośnie, by zaraz zerknąć kątem oka na Lizzie, gdy ta ponownie się odezwała.
- Czy ja wiem? Jestem pewna, że gdyby tylko okazało się, że nam nie odpisali, za karę nie mogliby przez miesiąc pić kawy - stwierdziła niesamowicie idiotycznie, ale wcale się tym nie przejmowała, po prostu zajmując się kończeniem swojej potrawy, która była naprawdę niezła, a przynajmniej Carly tak uważała, mając świadomość, że do dzieła życia jeszcze wiele jej brakowało.
- Będziemy przede wszystkim zachwyceni! Proszę cię, jesteśmy wspaniałymi kucharkami i właśnie to udowodniłyśmy, jestem pewna, że absolutnie wszyscy będą po prostu zachwyceni tym, co im zaserwujemy - powiedziała, śmiejąc się, kiedy przyszedł czas na dekorowanie talerzy, domyślając się, że to będzie dla Lizzi o wiele ciekawsze, niż to, co robiły do tej pory. W końcu wolała chyba jednak bardziej artystyczne zajęcia, które wymagały od niej innego rodzaju kreatywności. I nie było w tym ani niczego złego, ani niczego dziwnego, było to na swój sposób piękne. Nic zatem dziwnego, że Carly pochwaliła ją, gdy tylko skończyła pracę.
- Od teraz powinnyśmy gotować razem. Będziesz pięknie przybierała to, co robię - skomentowała, kiedy zachwycały się wszystkim, co im wyszło, żeby pisnąwszy zrzucić własny talerz i aż westchnąć ciężko, patrząc w sufit. Spróbowała wszystko naprawić, ale ostatecznie musiała poprosić przyjaciółkę, żeby poszły na spacer, bo ciężko było jej tak naprawdę przeżyć tę okropną katastrofę, jaka spotkała je na sam koniec przygód.

z.t x2
+

Garnki:3 + nieparzysta
Produkty3 i 3 --> 2+3= 5 upuszczeń
Przyprawy5
Przygotowanie4
Gotowanie3
Plating1
K100: 53 -5 (plating) = 48

Irv uwielbiała siedzieć w kuchni, choć bliższe jej były słodkie wypieki niż wytrawne potrawy. Była jednak ciekawa, czego może nauczyć się od krasnoludów, więc razem z Victorią postanowiła sprawdzić to stanowisko, które pojawiło się w grillowej szklarni, z okazji przygotowań do Beltane.
-Szczerze? Nigdy nie obchodziłam tego święta. Nawet nie wiem do końca na czym polega, ale widzę, że musi być mocno zaszyte w waszej kulturze, skoro przyciąga takie tłumy. - Przyznała, rozglądając się wokół. Jak zawsze chciała być świadoma swojego otoczenia, no i trzeba było znaleźć przecież wolne stanowisko do pracy, co nie było tak łatwe, biorąc pod uwagę liczebność zainteresowanych tą atrakcją ludzi.
-Mon diue! Co to za kompletny brak higieny. - Wykrzywiła się, gdy po przywołaniu garnków, okazało się, że jej są całe pokryte resztkami jedzenia. I to jeszcze takimi nie do końca świeżymi, jakby ktoś korzystał z tych patelni dobry tydzień temu. -Powiem Ci, że pierwsze wrażenie średnie. - Z obrzydzeniem zaczęła czyścić to, co było jej potrzebne do przygotowania krasnoludzkiej potrawy. -Całkiem przytulne miejsce, prawda? Latem można je wykorzystać na spotkania ze znajomymi. Może jakiś piknik? Nigdy tu nie byłam. - Postawiła na small talk, mając nadzieję, że to odwróci jej własną uwagę od skrobania ohynych resztek.

- Cóż… – mruknęła. – Wydaje mi się, że podobne rzeczy są faktycznie dość mocno zakorzenione w naszej tradycji, ale nigdy wcześniej nie przywiązywałam do tego zbyt wielkiej wagi. Po prostu to coś, co się dzieje, jeśli mogę tak powiedzieć? Jak spotkania w święta – wyjaśniła, nie wiedząc, jak inaczej miałaby jej to wytłumaczyć. Była jednak pewna, że Irvette zrozumie, co miała na myśli, wypowiadając takie, a nie inne słowa. To była po prostu tradycja, do której ubiegali się dosłownie wszyscy, która była czymś naturalnym, czymś, za czym podążali wszyscy, znajdując w tym z całą pewnością całkiem sporo przyjemności. Byli na pewno tacy, którzy traktowali to niesamowicie poważnie, jak również tacy, dla których była to jedynie rozrywka i nic więcej.
Victoria skrzywiła się lekko, kiedy dostrzegła, w jakim stanie były garnki, w których miała gotować Irvette i mocno się skrzywiła, zgadzając się z nią, że tutaj chyba nikt nie przestrzegał żadnych przepisów, czy podstawowych zasad higieny. Zresztą, zaraz okazało się, że było jeszcze gorzej, bo kiedy Brandon przyniosła potrzebne sobie produkty, zdała sobie sprawę z tego, że połowa z nich była nieświeża, spleśniała albo w stanie, który z całą pewnością nie nadawał się do spożycia. Zmarszczyła na to nos z oburzeniem.
- Miejsce na pewno jest przyjemne, ale wygląda na to, że dosłownie wszystko musielibyśmy przygotować sami. Wyobrażasz sobie korzystać z usług kogoś, kto nie tylko nie sprząta po sobie, ale zupełnie nie dba o to, z czego przygotowywane są potrawy? Cóż za chlew – stwierdziła, kręcąc głową, robiąc porządek pośród przyniesionych produktów, nie przejmując się tym, że nie wszyscy musieli być zachwyceni ich wypowiedziami. Były bolesne, ale bez dwóch zdań szczere, a to w tej chwili było ważne. – Ale z chęcią zjadłabym tutaj kolację tuż przed wakacjami.

Pokiwała głową ze zrozumieniem. Wydawało jej się, że rozumiała, co Victoria miała na myśli.
-Coś, co jest z wami od zawsze i nikt nie poświęca temu głębszej myśli? - Podsumowała, po czym przez chwilę myślała o tym wszystkim, co w związku z Beltane aktualnie działo się w Hogsmeade i okolicach. -Zdecydowanie to jednak weselsze niż Gwiazdka. Tyle wiosennych motywów... Może powinnam zacząć też obchodzić tę tradycję, - Pomyślała na głos, nim jej uwaga została kompletnie zabrana przez odrażający brak higieny i troski o zdrowie układów pokarmowych uczestników dzisiejszego wydarzenia. Rudowłosa nieźle się namęczyła, by doszorować gary, które jej przypadły i praktycznie po tym, miała już dosyć tego całego gotowania, a gdy na dodatek spojrzała na zgniłe produkty, które trafiły się Victorii, miała ochotę znaleźć osobę odpowiedzialną za to wszystko i dać jej lekcję porządku.
-To jest odrażające i nie powinno mieć w ogóle miejsca. - Powiedziała szeptem, by tylko krukonka mogła ją usłyszeć. -Wiesz co, pójdę po produkty i jak zdobędę więcej czegoś dobrej jakości, to się z Tobą podzielę. - Zaproponowała, po czym ruszyła do spiżarki, gdzie zabawiła dość długo, ale nie tylko ze względu na to, że dokładnie oglądała każdy składnik, ale też dlatego, że co chwila coś wypadało jej z rąk i musiała się kilka razy cofać, nim w końcu miała wszystko to, czego potrzebowała. -Częstuj się. - Wskazała Victorii swoje składniki, dając jasno do zrozumienia, że dziś ma zamiar działać zespołowo, a nie walczyć o swoją wyższość nad kimkolwiek. -Może powinnyśmy zaplanować? Mogę przygotować coś w domu i tu przynieść. Najlepiej już po egzaminach, żeby nie trzeba było się spieszyć i przejmować nauką? Mam idealne wino na tę okazję! - Zaproponowała, jednocześnie zerkając już powoli na przyprawy, z których miały zaraz wybrać te, które najlepiej wzbogacą smak dania, jakie miały dziś przygotować.

- Tak, właśnie to miałam na myśli – przyznała, uśmiechając się ledwie dostrzegalnie, ciesząc się mimo wszystko z tego, że Irvette wydawała się zadowolona. Wiedziała, że dziewczyna nie zawsze miała dobry humor, a ponieważ obie były bardzo surowe, nie tylko dla siebie, ale i dla całego swojego otoczenia, miało to niewątpliwie dodatkowe znaczenie, pokazując, że właściwie każdy mógł mieć lepsze i gorsze dni. Poza tym Irvette wydawała się jej w dość dużym stopniu niezrozumiana, zupełnie, jakby ludzie nie dostrzegali tego, jaka była naprawdę. I może właśnie z tego powodu rozumiały się całkiem dobrze.
Nic zatem dziwnego, że zaczęła jej opowiadać o wspomnieniach związanych z tym świętem, na swój sposób próbując przekonać ją do tego, że faktycznie miło było obchodzić coś podobnego. Wiedziała jednak, że to, co tutaj robiły, nie było z całą pewnością najlepszym sposobem na to, żeby przekonać dziewczynę, że obchody tego święta są niesamowite. Zgodziła się z nią, gdy stwierdziła, że wszystko to było odrażające, spoglądając jednocześnie w stronę krasnoludów, które najwyraźniej doskonale się bawiły.
- Może chcą sprawdzić, czy sobie poradzimy – mruknęła, by podziękować Irvette, gdy ta obiecała podzielić się z nią składnikami. To było z jej strony bardzo miłe, więc gdy tylko dziewczyna wróciła, Victoria uszeregowała wszystko, co udało im się zebrać, żeby było im łatwiej zająć się gotowaniem. Nie zdążyła jednak odpowiedzieć na jej propozycję, gdy wtem kazano nazywać jej przyprawy, a ona myliła właściwie wszystko, nie umiejąc za bardzo rozpoznać tego, co miała przed nosem. Chyba jednak rozbawiła tym krasnoludy, bo dostała odpowiedni zestaw przypraw, który dołożyła do potrzebnych im produktów.
- Obiecuję, że jak zrobimy to spotkanie, przygotuję wszystko bez wścibskich spojrzeń i głupich pytań – sarknęła, kręcąc głową. – Ale, wracając do naszej rozmowy, to jestem jak najbardziej za. Możemy przygotować sobie wspaniałe spotkanie, żeby uczcić po prostu zakończenie roku. Jestem pewna, że to dobre rozwiązanie.

Cieszyła się, że w tym całym bałaganie, za jaki miała Hogwart, udało jej się nawiązać relację z kimś takim jak Victoria. Zdawało się, że to, co inni uważali w dziewczynach za wady, je zbliżało do siebie, przy okazji pozwalając odkryć coś więcej niż powierzchowną sztywność i miłość do przestrzegania zasad. Może i sama szklarnia nie robiła na Rudej najlepszego wrażenia, ale nie był to też powód, by od razu miała skreślać całe święto szczególnie, gdy Brandon podzieliła się z nią bardziej osobistą częścią obchodów Beltane.
-Jeśli tak, to dość dziwna próba, która może narażać zdrowie innych. Mam nadzieję, że nikt nie będzie tego jadł, jeśli zarówno składniki jak i narzędzia, są w tak opłakanym stanie. - Uwielbiała gotować dla innych, ale też nie chciała, by ktoś wylądował przez nią w szpitalu z powodu nieżytu żołądka. Doceniała więc samą naukę przygotowania tej potrawy, ale uznała, że może lepiej, by nikt nie zatapiał sobie w niej zębów.
-W takim razie, jesteśmy umówione. Chętnie uczczę jakoś koniec szkoły, bo z tego co wiem, Hogwart nie planuję nic dla absolwentów, prawda? - Jako prefekt powinna być poinformowana, gdyby coś takiego miało miejsce, a że koniec roku był tuż za rogiem, a nikt słowa na ten temat nie wypowiedział, założyła, że po rozdaniu dyplomów wszyscy po prostu rozchodzą się do domu.
-Chyba chili to przesada. Nie wiem, jak bardzo pikantne powinno być to danie. Zostanę przy czymś bardziej klasycznym... - Powiedziała ni to do Victorii, ni to do siebie. Jak się okazało, pomyliła się w osądzie, bo gdy wybrała przyprawy, jeden z krasnali zacmokał i wyraził niezadowolenie, że brakuje pikanterii w tym, co Ruda przygotowała. -Mam wrażenie, że te instrukcje nie są do końca jasne... - Westchnęła, bo gdyby tylko podano jej konkretny przepis, nie miałaby problemu z tym etapem. -Mam nadzieję, że przejmiesz po mnie rolę naczelnej. Nie widzę nikogo lepszego na to miejsce. - Nieco przemyśleń związanych z końcem roku wpadło jej do głowy. Wiedziała, że to nie od niej zależało, ale nie mogła powstrzymać swojej miłości do organizacji i kontroli, musiała wtrącić swoje trzy knuty. -Ślizgoni na pewno się rozbestwią, ale może gryfoni się uspokoją. Widać czerwień działa na nich zbyt zwierzęco. - Prychnęła lekko, rozbawiona, nawiązując do oczywistej niechęci wychowanków Gryffindoru do jej osoby.

Victoria skinęła lekko głową, z namysłem nad tą uwagą, spoglądając jeszcze w ślad za organizatorami całego tego bałaganu, zastanawiając się nad tym, czy krasnoludy przemyślały to, co się działo. Może po prostu nie zwracali uwagi na to, co robili pozostali ludzie, może chcieli po prostu odklepać te zajęcia, te spotkania i spokojnie wrócić do tego, czym się wcześniej zajmowali. Naprawdę nie umiała powiedzieć, więc jedynie nachyliła się nieznacznie w stronę Irvette, by szeptem wyrazić swoje przypuszczenie, że być może tak wyglądała ich kuchenna kultura i to one nie umiały się do czegoś przystosować. Była to, oczywiście, dość śmiała teoria, ale Brandon nie widziała za bardzo innego wytłumaczenia dla tej sytuacji, która wydawała jej się zgoła idiotyczna i całkowicie nieprzewidywalna.
- O niczym takim nie słyszałam. Być może ktoś postanowi przygotować jakąś niespodziankę, ale sądzę, że dyrektorka jedynie postanowi wszystkich pożegnać – wyjaśniła, spoglądając na chwilę w stronę sklepienia, mając świadomość, że zakończenie studiów zawsze wydawało jej się jakieś takie bezbolesne i bezwyrazowe, że po prostu przez to przepływano, nagle budząc się w świecie dorosłych, z daleka od tego, co do tej pory było dla nich naturalne. Nic zatem dziwnego, że wciągnęła nieco głębiej powietrze, odkrywając, że jej również niewiele czasu zostało, że już też znajdowała się właściwie na wylocie.
- Mówię ci, to jakaś ich tradycja, wszystko zniszczyć i uprzykrzyć nam życie – skomentowała cicho, kiedy znowu zostały same, a krasnoludy jedynie skrytykowały Irvette za jej wybór przypraw. W chwilę później znowu obok nich się kręcono, bo Victoria rozcięła palec, nie potrafiąc poradzić sobie z jakimś twardym warzywem. Cała krwista powódź została prędko zatamowana, a ona machnęła wdzięcznie ręką, mamrocząc coś o tym, że to wszystko z wrażenia.
- Nie mam pojęcia, jak to będzie wyglądało, odnoszę ostatnio wrażenie, że coraz więcej osób ignoruje w ogóle prefektów – zauważyła, z namysłem marszcząc brwi, zastanawiając się, czy Irvette również miała takie odczucia.

O dziwo musiała się zgodzić z Victorią. Tyle, co wiedziała o krasnoludach wystarczało, by słowa krukonki nabrały sensu, choć nadal nie była najbardziej zadowolona z tego braku higieny. Przecież mogli spowodować niemały uszczerbek na czyimś zdrowiu! Kultura kulturą, ale czasem trzeba podporządkować się większym zasadom.
-Też tak myślę. Nie żebym ubolewała, choć miło byłoby wprowadzić taką tradycję. W końcu jesteście związani z tą szkołą od najmłodszych lat, prawda? - Umyślnie nie włączyła do tego grona siebie, bo po pierwsze przyjechała tu już jako dorosła kobieta, a po drugie, przez te kilka lat nie za bardzo przywiązała się do Hogwartu, a już na pewno nie do brytyjskiej kultury, która wciąż ją zaskakiwała i to niestety nie zawsze w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
-Żebym ja zaraz im nie utrudniła życia. Potrawka  z krasnoluda brzmi wyjątkowo smakowicie. - Pozwoliła sobie zażartować mrocznie, a jej oczy natychmiast pociemniały, gdy wyobraziła sobie na ile sposobów mogłaby wygiąć ich kości. Oczywiście nie zamierzała tego tutaj czynić, ale pomarzyć przecież nikt kobiecie nie zabroni.
-Według mnie nigdy nie szanowano tej funkcji, ale większość prefektów sama sobie na to zasłużyła. Ile razy to widziałam, jak komuś odpuszczali, bo byli dobrymi ziomkami. - Ostatnie słowo wypowiedziała przewracając oczami. Dla niej nie liczyły się koneksje i dałaby szlaban nawet najlepszemu przyjacielowi, gdyby tylko przyłapała go na robieniu jakiejś głupoty. -Powiem Ci, że im bliżej mi do końca roku, tym ciężej mi tam wytrzymać. - Wyznała, przygotowując w tym czasie składniki. Mimo początkowych potknięć, wyraźnie wróciła na dobre tory, bo szło jej to dość sprawnie i prawidłowo.

Victoria zmarszczyła lekko brwi, z wyraźnym namysłem, zastanawiając się nad tą propozycją Irvette. Z perspektywy kadry profesorskiej zapewne takie pożegnanie nie byłoby niczym wielkim, w końcu rokrocznie pozwalali na to, by kolejne pokolenia opuszczały mury Hogwartu, mając nadzieję, że ich wychowankowie znajdą dla siebie miejsce w wielkim świecie. Brandon nie wiedziała, jak się do nich odnosili, jak na nich spoglądali, czy byli dla nich na tyle ważni, żeby faktycznie nauczyciele chcieli śledzić ich dalsze losy, czy cieszyli się, jeśli wspominał o nich Prorok albo gdy działo się coś podobnego. Prawdę mówiąc, nie miała pojęcia o wielu rzeczach i czasami wydawało jej się, że tego potwornie żałowała. To jednak nie miało w tej chwili znaczenia, gdy rozważała propozycję Ślizgonki, ostatecznie się z nią zgadzając.
- Może w takim razie powinnyśmy zaproponować to dyrektor? - rzuciła swobodnie, uśmiechając się łagodnie, nim ostatecznie skończyła z rozciętym palcem, a Irvette rzuciła ostrzeżeniem, które wydawało się nad wyraz prawdopodobne i możliwe do osiągnięcia. Zupełnie, jakby krasnoludy zaszły jej już na tyle za skórę, że miała wielką ochotę się ich pozbyć. I prawdę mówiąc, Victorii wcale to nie dziwiło, bo naprawdę odnosiła wrażenie, że całe to gotowanie było jakieś szalone. Być może nie chcąc przebywać tutaj niepotrzebnie długo, wierząc, że mogą wybrać się po prostu na spacer, zabrała się do gotowania, a to szło jej wręcz bajecznie, zupełnie, jakby była do tego stworzona. Tak po prostu!
- To też prawda. Niektórzy zostali prefektami, chociaż nie mam pojęcia dlaczego. Rozumiem, że czasami każdy z nas może się wygłupić, ale niektóre zachowania nie mogą zostać w żaden sposób pominięte - stwierdziła, kręcąc przy tej okazji głową, odnosząc wrażenie, że część prefektów bardziej chciała chwalić się plakietkami, niż czymś innym, o czym oczywiście wspomniała z namysłem, a potem spojrzała na Irvette. - Dorosłe życie wzywa? Masz jakieś konkretne plany?

Irvette bardziej miała na myśli jakąś tradycję. Coś, co nadało by większej wagi wszystkim rocznikom opuszczającym mury zamku, a nie tylko jej klasie. Uważała, że na pewno uhonorowałoby to tak wiele lat, jakie poświęcali w murach placówki edukacyjnej, która dla większości jej wychowanków, była praktycznie domem.
-Myślisz? Nie wiem, jaka jest. Nigdy z nią nie rozmawiałam bezpośrednio. - Przyznała, bo raczej Wang kontaktowała się listownie, jeśli nie przez pośrednictwo innych dydaktyków z Hogwartu, a Irvette nie należała do tych, którzy na siłę pchaliby się jej do gabinetu. Choć pewnie jakby się uparła, to by jej się to udało.
-Nie mam pojęcia. Wiele decyzji podejmowanych w Hogwarcie jest dla mnie nielogiczna i niezrozumiała. Nie potrafię się tu odnaleźć. - Przyznała kręcąc głową. Nawet nie udawała, że zaaklimatyzowała się w szkole. Był to dla niej po prostu etap, który musiała przejść i liczyła na to, że zrobi to jak najszybciej i jak najbardziej sprawnie. -Moim celem jest przejęcie rodzinnego biznesu, ale do tego potrzebuję męża, a jak widzisz, tego jeszcze nie znalazłam. - Westchnęła krzywiąc się, po czym zamachała Victorii dłonią, na której widocznie nie było pierścionka zaręczynowego. Tak ją to rozproszyło, że zamiast Incendio użyła aż Aguamenti i zalała sobie całe stanowisko pracy.
-Merde! - Zaklęła aż, biorąc się za osuszanie wszystkiego na około. Nie tak miało to wyjść. Zdecydowanie nie tak.

- Jeśli nie spróbujesz, nigdy się nie przekonasz. Trudno mi powiedzieć, jaka jest naprawdę i czy byłaby skłonna z nami rozmawiać, ale to, co teraz robimy, też nie bardzo ma sens. Skoro jesteśmy prefektami, to chyba wolno nam o czymś rozmawiać z dyrektorem, prawda? - odpowiedziała z namysłem, nie do końca wiedząc, jak powinna ująć to, co miała w tej chwili na myśli. Miała jednak nadzieję, że Irvette zrozumie jej przesłanie i nie uzna tego za czcze gadanie bez pokrycia, które nie prowadziło w żadne sensowne miejsce.
Zaraz też zamilkła, gdy usłyszała kolejne słowa dziewczyny, skupiając się na tym, co robiła z daniem, chociaż musiała przyznać, że właściwie nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co tworzyła. Bo czymś to, niewątpliwie, było, chociaż nie była w stanie powiedzieć czym dokładnie i chyba nawet nie zamierzała się nad tym zastanawiać. Prawdę mówiąc, miało to w tej chwili najmniejsze znaczenie, skoro Irvette powiedziała coś, co zdecydowanie zaczęło ją zastanawiać, powodując, że spojrzała na dziewczynę nieco inaczej.
- Masz na myśli Hogwart, czy całą Wielką Brytanię? Jeśli to pierwsze, to możesz po prostu zostać tutaj i spróbować żyć na własny rachunek, zbudować coś całkowicie swojego, skoro w innym wypadku potrzebujesz męża, żeby uwierzono w to, jak wartościowa jesteś - zauważyła i nawet wzruszyła wdzięcznie ramionami, jasno pokazując, że ona nie zamierzała ulegać podobnym naciskom, czy presji. Victoria znała własną wartość i wiedziała, że podobnie było z Irvette, dlatego też uważała, że dziewczyna mogła i powinna pozwolić sobie na zbudowanie wszystkiego od zera, od własnego imienia, od własnych sił. Wiedziała, że czasami do czegoś podobnego było trzeba wiele odwagi, ale tego z całą pewnością prefekt ani trochę nie brakowało. Nic a nic.

Przyznała Victorii rację. Jeśli prefekt naczelny nie mógł rozmawiać z dyrektorem, to kto inny miał do tego prawo? Nie, Wang zdecydowanie powinna być skłonna ich wysłuchać i Irv wyraziła swoje myśli w tym temacie na głos, ustalając  z krukonką wspólny front i ewentualnie datę, kiedy mogłyby zapukać do drzwi jasnowidzącej Pani dyrektor.
Żadna z nich chyba nie wiedziała, czym ta potrawa tak naprawdę miała być. Składniki i gary wołały o pomstę do nieba, a instrukcje od krasnoludów były tak spójne, że dziewczynom szło, jak szło. Irv skupiła się jednak na rozmowie z przyjaciółką, spychając gotowanie na dalszy plan. Naprawdę miło było jej spędzać czas z Victorią i ceniła sobie ich pogawędki do tego stopnia, że była skłonna wyznać jej prawdę na temat swojej przyszłości.
-Obydwa, chociaż Hogwart zdecydowanie bardziej. - Rozwiała wątpliwości, doprowadzając do ładu swoje stanowisko pracy i szykując się do finałowego podania swoich wypocin. -To nie takie proste. Nie taki był plan. A poza tym, ja naprawdę kocham nasze cieplarnie. Jak mogłabym je porzucić? - Widać było, że nie jest to dla rudowłosej prosta sprawa. Po raz pierwszy natrafiła chyba na problem, którego nie była w stanie tak po prostu rozwiązać. Machnęła jednak ręką, dając znak, że nie jest to dobry moment, by rozwodzić się nad tym tematem, po czym wywaliła wszystko z gara byle jak na talerz i pokazała krasnalom.
-Chodźmy. - Postanowiła uciec jak najdalej od tego miejsca licząc, że Brandon będzie jej towarzyszyć.

//zt x2