Hej,

list zawsze wydaje mi się być taki oficjalny. A może po prostu się spotkamy i pogadamy? Prawda jest taka, że przed tym nie uciekniemy, a chciałam pogadać tylko nie mogłam się zebrać, żeby się odezwać. Skoro ty przełamujesz zmowę milczenia....

Nie jestem typem dziewczyny, którą trzeba ratować, potrafię radzić sama, tylko niektórzy mają jakąś dziwną potrzebę niesienia pomocy i wtrącania się w nieswoje sprawy. 

Nie zamierzam. Wolałabym sama utratę punktów, ja muszę jeszcze napisać dwa wypracowania…. Kto normalny daje wypracowania do napisania? 

Podobno blizny dodają charakteru, a tak całkiem poważnie… nie wiedziałam, że zabrnie to tak daleko. Wiem, jak to jest kiedy tłumisz w sobie złość, żal, kiedy te emocje są jedynymi jakie odczuwasz i jeszcze ten brak sprawiedliwości… A to musieliśmy się znać? Wydaje mi się, że ostatecznie nie skończyło się tak źle, a Twoje czarne oczy zniknęły, to chyba dobrze nie? 

Nie rozumiem całego tego plotkowania między ramami obrazu, jakby ciekawszych rzeczy nie było. Z resztą, to chyba ich jedyna rola w zamku. 

Nie sądzę, by ktoś miałby zaprzątać sobie głowę moją osobą. Jeśli zaś chodzi o wypracowanie to wolę napisać je sama, nawet jeśli nie jestem zbyt ambitna, bo temat też mogę obrócić na swoją korzyść, dlaczego by z tego rezygnować? 

Wyrzuty sumienia?! Dlaczego? Jestem dla ciebie obca, dodatkowo to ja sprowokowałam twoją drugą naturę. Poza tym, po co to roztrząsać nadal? Skończyło się dobrze, a przede wszystkim skończyło. 

To może w takim razie mnie naucz? Pokaż? 

Rozumiem, ale to po prostu był wypadek. W dodatku prowokacja wyszła z mojej strony, więc nie rozumiem dlaczego miałbyś się winić. Winna to jest moja głupota, którą swoją drogą często mylę z odwagą. A czy ja kiedykolwiek nazwałam cię dupkiem? 
Nie chodzi o to, żeby mieć w dupie, ale nie powinieneś się też tym zadręczać? Niczego by to nie zmieniło, tak myślę. 

Czego dokładnie nie rozumiesz? 

Żebyś mnie nauczył, jak obchodzić się z harpią i jak sprawić byś przestał nią być. 

Nie brzmi okej, masz rację. To uznajmy, że następnym razem (którego nie będzie!) jeśli wyląduje w skrzydle to przyniesiesz mi kwiaty, dokładnie tulipany, wówczas nie będziesz wychodził na dupka, ale przejmować też się nie możesz za bardzo. Dlaczego masz skoro to moja "odwaga"? 

Po prostu? A czy trzeba mieć ku temu jakiś powód? Ja też nie jestem egoistką. 

Cóż…. Z Robin za mną nie przepada, po pewnym incydencie, a teraz to chyba jeszcze bardziej, natomiast Hunter też jest nieźle wkurzony. Zawsze możemy zabawić się w metodę prób i błędów? Tylko może jednak będę uciekała kiedy mi każesz? Zawsze możemy cię też przywiązać do ściany… to jakiś sposób. 

Nie no, to był akurat żart, ale nie jestem w nich dobra. 

Nikt nie lubi trudnych tematów, ale z drugiej strony gdybym nie naciskała, gdyby to wszystko się nie wydarzyło, to co by się stało? Emocje w końcu by i tak spowodowały wybuch, to było nieuniknione. 

Wiem, że nie chciałeś. Myślisz, że ja myślę, że zrobiłeś to specjalnie?  

Mi też, także idealnie. 

Nie do końca, nie wiem jeszcze jak to ogarnąć… nie zagłębiałam się nigdy w temat wili czy ich potomków. Jakby no… leń ze mnie czy coś? 
Nie miałam też nigdy styczności z takimi osobami, jak ty. Nie rozmawiałam o tym, jak działa "bycie harpią", ale jeśli wilkołakom pomaga eliksir to dla Ciebie też się pewnie znajdzie jakiś sposób. Hm...nie wiem czy ona by mi pozwoliła w tym uczestniczyć. To znaczy jest spoko, ale chyba nie AŻ tak bardzo spoko. 

A czy udawanie, że jesteśmy normalni nie czyni z nas jeszcze bardziej nienormalnych ludzi? 

Astrid to w zasadzie dobry punkt zaczepienia, a ty z nią rozmawiałeś? No, żeby wiesz... Poznać swoją, drugą naturę? W zasadzie czy nie masz ich aż trzech? Bo co z tą, którą uwodzisz? 
Za dużo pytań, przepraszam! 

Może Dear to jacyś zaklinacze harpii, to miałoby niejako sens.

Skoro Ty widziałeś u niej te cechy, to jak jej towarzystwo działałoby na mnie… to wszystko jest bardzo skomplikowane. A jak ogólnie Ty się z tym czujesz? 
To znaczy, kiedy zmieniałeś się w harpię, trochę wykrzyczałeś, ale w kontekście rodziców, ale jak ty czujesz się sam ze sobą? 

Rozumiem, że różnicie się, ale macie też cechy wspólne, dlatego może rozmowa z Astrid czy profesor - teraz już Shercliffe pozwoli Ci jednak znaleźć jakieś odpowiedzi? To tylko taka sugestia. 


Tego nie zauważyłam akurat, jednak mają w sobie dużo charyzmy, przede wszystkim profesor Dear. Nie jak potłuczony, tylko starasz się to sam sobie wytłumaczyć, dlaczego się tak dzieje, to naturalne? 

Eskilu,

chciałabym Ci raz jeszcze podziękować za pomoc, wtedy, gdy byłam chochlikiem. Wiem, że ciasteczka to mały dowód wdzięczności, ale liczy się gest nieprawda? A te upiekłam sama! Mam nadzieję, że będą Ci smakowały. 

ktoś potraktował cię amortencją? No, ładnie! Nie wątpię, że masz wiele wielbicielek, ale eliksir miłości? Ble... sama miałam z nim styczność, jest tragiczny. Dlatego te ciasta są bez tego ekstra dodatku. A jak się czujesz tak ogólnie?

Nie bój się. Nie potrzebuję amo, by wzbudzać zainteresowanie. Poza tym, nawet mi się nie podobasz, wybacz.

Ciekawość. Ja też nie mogę się już doczekać, aż się zaczną, odliczam nawet minuty. A wybierasz się na szkolny wyjazd?

Cieszę się, że tak Cię rozmawiałam, chociaż nie wiem czym. Stwierdziłam tylko fakt.

Lepiej trzymaj się swoich wielbicielek, inaczej będą niepocieszone. Poza tym nie sądziłam, że posiłlujesz się urokiem wila?

Anglia ma swoje uroki, niemniej na wyjazdach zawsze jest ciekawiej. Dzięki, tak czułam, że dodatek środków na przeczyszczenie to będzie strzał w dziesiątkę.