Gdyby Will zdecydował się na podróż łajbą, to spotkaliby się jeszcze później. W ogóle skąd ta awersja do świstoklików u tego dzielnego rybaka? Przecież spędził on całe życie na pokładzie statku, tak więc lekkie mdłości po podróży świstoklikiem powinny być dla niego islandzkim, wulkanicznym chlebe powszednim! W każdym razie dziewczyna cieszyła się, że mężczyzna zdecydował się opuścić bezpieczną i dobrze znaną przystań, którą była jego rodzinna wyspa i udać się za nie tak wielką wodę, aby spotkać się z dziewczyną, którą znał krótko i dosyć powierzchownie. Ale tak to już czasem było. Nie zawsze trzeba było kogoś znać jak łysego pegaza, żeby czuć się w towarzystwie tej osoby dobrze. I często wracać do niej myślami w nieoczekiwanych momentach.

Gdyby tylko miała zwyczaj obgryzania paznokci w chwilach stresowych, to właśnie dochodziłanby do łokci, ale na szczęście nie miała takiego zwyczaju. Zamiast tego trzęsła stopą niespokojnie i skubała rękaw sukienki. Czy nie przesadziła? Z pewnością przesadziła. Co sobie Will pomyśli? Pewnie, że wystroiła się jak plumka na urodziny Neptuna. Z myśli wyrwał ją głos Willa. Julka zastrzygła uszami, odwróciła się nieco zbyt prędko i niemal nie przewróciła przy tym stolika. Wszystko to jednak było teraz nieważne. Stres minął. Z nieskrywaną radością na twarzy wtuliła się w mężczyznę. – Will. Cześć. – Sprzedała mu jeszcze całusa w policzek, po czym odkleiła się od niego i kurtuazyjnym ruchem zaprosiła do stolika. – Mocne słowa jak na kogoś, kto mieszka w drewnianej chatce pachnącej tranem – odpowiedziała zaczepką na zaczepkę, siadając naprzeciwko. – na Merlina, naprawdę dobrze Cię widzieć! I ładnie Ci w tym swetrze. Bardzo ładnie – dodała w myślach, gestem ręki przywołując do siebie kelnera. - Jak tam wrażenia po podróży świstoklikiem? Mam nadzieję, że nie jadłeś przed nią obfitego śniadania? – wyszczerzyła się przy tym zaczepnie, biorąc od kelnera dwie karty menu i podsuwając jedną przyjacielowi z zimnej wyspy.

Różnica była taka, że na morzu spędził całe swoje życie i czuł się tam bezpieczniej. Poznanie Brooks było jednak w pewien sposób przełomowym momentem w jego życiu i teraz, gdy otrzymał tak hojne zaproszenie, mimo strachu postanowił z niego skorzystać. Zdecydowanie jednak wyróżniał się wśród Anglików, których mijał po drodze i którzy otaczali ich tutaj, w barze.
Musiał przyznać, że Julka wyglądała niczego sobie. Był oczywiście ze Skandynawii i nie miał w zwyczaju wyrażania podobnych myśli na głos, ale nie skomentował jej tak jak surowej architektury Londynu, a to już wiele oznaczało w jego mniemaniu.
-Ta chatka ma przynajmniej klimat i historię. - Wytknął jej z uśmiechem, po czym objął jej ciało, które było zaskakująco ciepłe. -Wiesz, nie spodziewałem się, że będziecie mieć tu tak gorąco. - Wzruszył ramieniem, po czym zajął miejsce, bo co jak co, ale nadal był kulawy i jeśli akurat nie pracował, lubił sobie trochę odpocząć, co nie zdarzało się szczególnie często. -Świstoklik sam w sobie nie był aż taki tragiczny. To Ci przyznam. Ale okropnie zasycha po nim w gardle. Macie tu jakieś dobre napoje? - Rozejrzał się, nie do końca pewien jak powinien się tu zachować. Nie był to w końcu ten sam swojski i przyjazny klimat co w jego karczmie na Islandii.
-No, ale opowiadaj, co tam u Ciebie. W liście nie byłaś najbardziej rozmowna. - Szturchnął ją lekko łokciem, po czym poprawił się na siedzeniu, by nieco lepiej widzieć i słyszeć swoją towarzyszkę.