Pomost z łódką

First topic message reminder :

Pomost z łódką

Od wielu, wielu lat stoi samotnie mała drewniana łódeczka, przytulona bokiem do drewnianego pomostu. Niepozorna, na pierwszy rzut oka całkowicie zwyczajna. Widać, że wysłużona, jednak wciąż zdatna do użytkowania. Nie skrzypi, a dwa wiosła oparte są o ławeczkę w środku. Miejsce to jest odwiedzane przez zakochanych, a niejednokrotnie służy za romantyczne tło organizowanych tu randek. Cisza, spokój, świergot ptaszków, spokojna tafla jeziora...

Aby dowiedzieć co się wydarzyło, rzuć kostką. Uwaga! Możesz rzucić kostką wyłącznie jeden raz! W każdym następnym wątku, który tu rozpoczniesz, kości oraz płynące z nich straty/korzyści już Ci nie przysługują!

Spoiler:

— Na pewno, kojarzą się z męstwem, w tym najbardziej dosłownym znaczeniu. Ale nie mnie to oceniać — uśmiechnęła się pod nosem, bardzo ukontentowana poziomem swojego żartu i prawdopodobnie jak zwykle najbardziej nim rozbawiona. — Myślę, że przede wszystkim symbolizują wolność i siłę. Nie wiem, jesteś silny? Bez różdżki w ręce — przy tych słowach postukała go znacząco między łopatkami. Co do tej konkretnej siły nie miała żadnej wątpliwości, ale w przypadku symboliki nie miała ona wielkiego znaczenia. Magia była ich towarzyszem przez życie, ale wcale nie dominowała ich cech, te musieli wypracować w sobie sami. Jak by nie patrzeć, silnie łączyło ich to z mugolami. — W świecie sztuki zwraca się uwagę głównie na te dwie cechy. Przedstawiane na obrazach i rzeźbach konie zwykle są w ruchu, z rozwianą grzywą i bardzo wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Poza tym artyści starają się jak najlepiej oddać inteligentne spojrzenie, ale... — przerwała, kiedy poczuła pod palcami napinające się mięśni: dowód na to, że po raz kolejny trafiła na łaskotki. Choć rozbawiona, grzecznie ominęła owe miejsce — to jest wyjątkowo trudne do zrobienia i mało komu wychodzi. No ale tak, inteligencję też się im przypisuje. Nie jest tak źle, Shaw — zakończyła wesoło swój wywód. Plecy również były bliskie końca, musiała tylko postawić kropkę nad „i” – znacznie grubszą warstwą kremu podpisała się trzema literami pionowo usytuowanymi wzdłuż linii kręgosłupa: L, E, A. Zadowolona za swojego dzieła, zostawiła prefekta w spokoju, a za to sprawnie nasmarowała własny dekolt i ramiona.
— Naprawdę widać, że nie umiem? — zdziwiła się Leighton. Zastanawiała się, czy wnioskował po ogóle magicznych umiejętności, jakie zdążyła przy nim zaprezentować, czy jednak zdradziło ją żywe zainteresowanie patronusem. Wyciągnęła przed siebie nogi i podparła się rękoma za plecami, wystawiając się prosto na słoneczko.
— Nie jestem jakimś tam laikiem — obruszyła się dla zasady — ale czemu nie. Wolałabym mieć nauczyciela, niż trenować na jakiejś szafie. A czasy mamy niepewne. Po egzaminach? — zerknęła nań kątem oka, czekając na potwierdzenie.

- Zawierzę słowom ekspertki - na wpół prychnął - wcale nie jak koń - Darren. Wszelkie końskie cechy jakie wymieniła Swansea w mniejszym lub większym stopniu mógłby przypisać i sobie bez większego problemu, jednak to samo mogłoby powiedzieć dziewięćdziesiąt procent populacji czarodziejskiej. No, może raczej około pięćdziesięciu - szczególnie biorąc pod uwagę argument oparty na męskości w dosłownym tego słowa znaczeniu. Choć tutaj Shaw spodziewałby się raczej byka albo innego zwierzęcia kojarzonego z płodnością w starożytności - kanony sztuki musiały się jednak zmienić na przestrzeni nowożytności.
- Inteligentne spojrzenie, o tak - pokiwał głową Krukon z miną eksperta, choć Leighton ten miny nawet nie mogła podziwiać, biorąc pod uwagę że wciąż zajęta była wypisywaniem jakichś liter na jego plecach. Shaw zamknął oczy, próbując skupić się na tyle, by odkryć co...
- Ef a...? - powiedział niepewnym, pytającym tonem Darren. Pierwszej litery zupełnie nie wyczuł - może za późno się zorientował, że Lei postanowiła coś tam napisać. Co do trzeciej był pewny, że było to "A". Ale ta druga? F? E? H? Kto wie.
- Słońce, ostatnio dziwiłaś się że trafiłaś mnie Rictusemprą - westchnął Shaw, kręcąc powoli głową. Co jak co, ale w ocenie umiejętności na polu rzucania zaklęć miał pewne doświadczenie. Od Solberga po... khm, po Jess, za każdym razem udawało mu się mniej więcej na odpowiednim poziomie usadowić osoby z którymi miał do czynienia, oczywiście jeśli miał okazję widzieć je w akcji. A akurat Swansea miała okazję się popisać - zaklęciem idealnym dla pierwszorocznych - Oczywiście, że nie potrafisz wyczarować patronusa - powiedział spokojnie Krukon, bez cienia oskarżenia czy wyśmiania w głosie. Zaklęcie to nie było proste - wielu czarodziejów nie potrafiło przywołać swojego "widmowego strażnika" - brak umiejętności rzucenia go nie było żadną ujmą.
- Jasne, że nie jesteś laikiem - zgodził się dla świętego spokoju prefekt - I jasne, że mam czas po egzaminach. Co innego mam niby do roboty? - dodał, układając się na brzuchu i, z dłońmi podpierającymi podbródek, obserwując kąpiącą się w słońcu Swansea.

Wszelkie pytania zbyła grobowym milczeniem, tak jakby żadne litery na plecach w ogóle nigdy się nie wydarzyły. W gruncie rzeczy i tak była łaskawa, zawsze mogła narysować mu tam coś nieprzyzwoitego, co wcale nie byłoby tak bardzo nie w jej stylu. Trzeba jednak przyznać, że jak na stosunkowo krótką znajomość, zdążyła spłatać mu już wystarczająco dużo figli – choćby wspomniane zaklęcie – by tym razem trochę odpuścić.
— Trafienie było zamierzone — skontrowała od razu, kiedy padło podłe oskarżenie — nie wiedziałam tylko, że jest tak powalające — zaniosła się godnym chochlika chichotem, burząc wszelkie pozory zawziętej obrony. Oczywiście w duchu przyznawała mu rację i może nawet trochę doceniała umiejętność rozpoznania... umiejętności. Wystarczyło jedno partactwo, aby rozpoznał w niej zaklęciowego oszustwa. To musiało świadczyć o doświadczeniu i obyciu z magią, czego jej zawsze brakowało. Może gdyby doba trwała dłużej...
— Nie potrafię wyczarować patronusa — powtórzyła zaraz po nim, kiwając głową, wciąż paradoksalnie rozbawiona całą tą sytuacją. Nie czuła wstydu, ani tym bardziej złości, czy chociażby rozdrażnienia. Swoim opanowaniem utrzymał ją w dobrym humorze i to na tyle, że była gotowa śmiać się sama z siebie, a na to pozwalała sobie tylko kiedy czuła się swobodnie.
— To jesteśmy umówieni — potwierdziła z zadowoleniem i zamilkła, pozwalając im obojgu na chwilę niezmąconego relaksu.
Popołudnie mijało leniwie, czas zupełnie się rozmył. Dopiero po porządnej dawce słońca zdecydowali się opuścić zaanektowany pomost.

{ z t. x2 }

+

Strona 6 z 6	Strona 6 z 6 • 1, 2, 3, 4, 5, 6