Na samym wstępie pragnę podziękować za list i obdarzenie mnie zaufaniem. Sam byłem w identycznej sytuacji kiedy zaczynałem naukę w Hogwarcie, więc z chęcią pomogę. Naturalnie więc może pan podać dziewczynce moje namiary. Najbliższa pełnia odbędzie się 20 października, więc myślę że do tego czasu powinienem ją już na nią przygotować i obeznać z zasadami życia w szkole jako wilkołak, o ile dziewczyna tego nie zlekceważy. Oczywiście pomoc z mojej strony na tym nie poprzestanie. Chciałbym się jednak spytać jakie ma nastawienie, jak dziewczynka zniosła wrześniową pełnię, i czy pojawiły się w związku z nią jakieś trudności, na które szczególnie należy zwrócić uwagę?

Rozumiem. W takim razie podczas pierwszej rozmowy z dziewczyną postaram się podczas rozmowy zachować ostrożność i nie naciskać zbytnio, żeby jej do siebie nie zrazić. W końcu jeśli mi nie zaufa, to nic nie wskóram. Będę Pana na bieżąco informować poprzez listy o postępach oraz potencjalnych problemach.

bardzo miło z Pana strony, że zainteresował się Pan moją osobą, nawet jeśli trochę za późno. Dostałam od pielęgniarki eliksir i mam się dobrze (podobnie jak inni uczniowie, od których trzymałam się z daleka w tym czasie). Dlatego Pan Profesor nie musi się martwić.
Wyślę sowę, kiedy będzie zbliżać się pełnia. Ale mogę mieć pytanie już teraz? Czy da się załatwić taki eliksir, ale o smaku pomarańczowym? Ten który dostaje jest ohydny. A ten Gryfon-wilkołak wie o tym, że mam za sobą dopiero trzy pełnie? Na pewno chce ze mną rozmawiać, skoro jestem "dzika"?

Pozdrawiam,

Szanowny Panie Profesorze Voralberg

Kiedy tylko moja różdżka mnie wybrała, wyszukalam informację na temat jej właściwości.
Ma 11 cali - co wydaje mi się całkiem dobrą długością, biorąc pod uwagę mój wzrost. Podobno długość wpływa na potencjał czarodzieja, więc pewnie lepiej by było, gdyby wybrała mnie dłuższa różdżka, ale koniec końców i tak jestem zadowolona.
Jest sztywna. To znaczy, że najwidoczniej jestem mało elastyczna i nie dostosowuje się zbyt łatwo. Powiedziałabym, że prawda leży gdzieś po środku, bo w wielu sytuacjach musiałam dostosowywać się do otoczenia, ale faktycznie nie jest to coś co uwielbiam i z czym czuje się komfortowo.
Cyprys. Niespecjalnie interesują mnie rośliny, ale na ten temat wiem jedno. Ta różdżka stanowi świetne połączenie z obroną przed czarną magią. Wygląda więc na to, że te zajęcia powinny pójść mi dobrze. Dodatkowo, cyprys podobno wybiera sobie śmiałych i odważnych czarodziejów.
Krew salamandry. Ten składnik zdecydowanie podoba mi się najmniej, ale chyba niewiele rdzeni jest pozyskiwanych etycznie. Zdecydowanie szkoda mi salamandry, której kosztem mam taki a nie inny rdzeń, ale nie mogę narzekać, bo wygląda na to, że powinien do mnie całkiem dobrze pasować. Moja jedyna obawa jest taka, że z czasem robi się krucha.
Podsumowując, różdżka która mnie wybrała naprawdę mi się podoba i wygląda na to, że faktycznie do mnie pasuje. Nie testowałam jej jescze wystarczająco długo, więc pewnie więcej będę mogła powiedzieć z czasem. Oczywiście różdżki są niezbędnym przedmiotem dla każdego czarodzieja a wszystkie ich parametry wiążą się z charakterem i wpływają na to, jaki progres robimy w każdej dziedzinie. Jednocześnie, to tylko narzędzie i myśle, że powinniśmy sceptycznie podchodzić do znaczenia poszczególnych składników, zwłaszcza, że koniec końców połączenie ich ze sobą też jest istotne.
Zastanawia mnie też, ile różdżek może wybrać jednego czarodzieja? W końcu kiedy jakaś się złamie, lub zniszczy, można kupić następną o zupełnie innych właściwościach. Nie mamy pewności, czy to ta pierwsza odpowiada naszemu pełnemu potencjałowi. Możliwe też, że konkretna różdżka jest idealna tylko przez pewien okres naszego życia, a jeśli zostanie nienaruszona, pewnie nawet nie zorientujemy się, kiedy powinniśmy ją zmienić.

Baby O. Macha

Nie jestem zbytnim znawcą świata magicznych pochówków i konwersacji zwłok. Znam się bardziej na działaniach mugolskich, gdzie moja matka prowadziła Zakład Pogrzebowy, dlatego też przechodząc do rzeczy, chciałem zaproponować zaklęcie — procesu konserwacji zwłok zapobiegający rozkładowi. Nie wiem, czy nie podchodziłoby to po jakąś zakazaną sztukę magiczną. Moje motywacje są bardzo proste. Zwłoki wyglądałby o wiele ładniej w trumnach. Byłyby one niemal jak żywe. Chociaż mogłoby to zapewne budzić wiele kontrowersji, że denat żyje. Takie zaklęcie na pewno byłoby przydatne w śledztwach, gdzie należałoby ponownie zbadać zwłoki. Otwierają trumnę, a tam zwłoki jak żywe! Zaklęcie polegałoby na zamrożeniu funkcji rozkładu od wewnętrznej strony ciała, a także sprawieniu, że ciało wydaje się lekkie. Łatwiej byłoby przenosić trupy. Chociaż czarodzieje zapewne w branży pogrzebowej używają magii to takich rzeczy. Nie mam jakiejś konkretnej nazwy, ale proponowałbym może — Mortuus Cadaver, z łaciny Martwy Trup.
Fajnie byłoby, gdyby zaklęcie oddziaływało również na kwiaty. Zachować ich świeżość na zawsze... Marzenie każdego członka rodziny nieszczęsnego pogrzebanego. Mniej sprzątania na grobach. Zatrzymanie życiowego procesu, którego ciało i tak jest martwe i nie posiada już cząstki duszy, ale żywą zewnętrzną powłokę.

Przyznam szczerze że ciężko mi było się zdecydować na podanie tylko jednego zaklęcia które bym chciał stworzyć, ponieważ pomysłów na nie mam cały notatnik. Ostatecznie zdecydowałem się na zaklęcie ofensywne mogące wystrzelić z różdżki pocisk, który po przebyciu odpowiedniej drogi rozpadłby się na kilka mniejszych fragmentów, które przy kontakcie z powierzchnią wybuchłyby ostrym światłem wydając przy tym bardzo głośny huk. Zaklęcie oczywiście ma na celu zburzyć percepcję przeciwnika poprzez jego oślepienie i chwilowe pozbawienie słuchu. Podstawowe tarcze magiczne moim zdaniem raczej nie sprawdziłyby się dobrze przeciwko temu zaklęciu. Z całą pewnością Fallat mogłoby uchronić wzrok, ale nadal pozostaje kwestia huku który może zaburzyć zmysł równowagi. Mogłoby więc być dobrze wykorzystane w pojedynkach. Zwłaszcza jeśli przeciwników jest kilku i stoją blisko siebie.
Na sam pomysł zaklęcia wpadłem czytając mugolskie artykuły podczas spędzania ferii u dziadków. Wyczytałem tam o czymś co mugole nazywają "granatem błyskowo-hukowym". Jego działanie jest podobne co opisane przeze mnie zaklęcie z tą różnicą że pojedynczy granat nie rozpada się na mniejsze, więc błysk i huk są pojedyńcze. Pomyślałem więc że stworzenie zaklęcia obezwładniającego działającego na podobnej zasadzie, ale nieco bardziej zmasowanego od pojedyńczego granatu, mogłoby być dobrym asem w rękawie podczas pojedynku biorąc pod uwagę to że zaklęcie byłoby pomocne w zyskaniu przewagi przeciwnikiem  podczas starcia na średnią/daleką odległość bądź do przy ataku z zaskoczenia. Z oczywistych przyczyn nie użyłbym go oczywiście na bliską odległość bez uprzedniego przygotowania się w postaci Fallatu oraz nauszników takich jakich używa się przy pracy z mandragorami (albo odkrycia zaklęcia chroniącego słuch przed zbyt głośnymi dźwiękami i zastosowaniu go na sobie).
Odnośnie samej inkantacji miałem delikatne trudności z dobraniem odpowiednich słów, ale ostatecznie zdecydowałem się na wybranie: Lumen Tonitrui. Gdzie Tonitrui dosłownie oznacza grzmot, a Lumen światło. Uważam że odpowiednio oddaje ona cel działania zaklęcia. Mam jednak wątpliwości odnośnie drugiej części inkantacji, a mianowicie jej końcówki. Obawiam się że jeśli przyszłoby niektórym osobom uczyć się tego zaklęcia, to dla ułatwienia przekręcaliby oni ją na "Tonituri". Mogłoby to wpłynąć za działanie zaklęcia w niepożądany sposób. Z drugiej strony kwestię inkantacji na etapie tworzenia zaklęcia uważam za rzecz nieco elastyczną. Nie ma przecież całkowitej pewności że wybrane przeze mnie słowa wywołają ten konkretny efekt zaklęcia. Warto też pamiętać o ruchu różdżką, który również trzeba będzie opracować. Biorąc pod uwagę dosyć złożone działanie zaklęcia uważam że mogłoby być one czarem dosyć zaawansowanym jeśli nie współdzielącym kategorię trudności z zaklęciem takim jak Lupus Palus albo Turbonis.
 

Moim odwiecznym marzeniem jest posiadanie skrzydeł. Proszę mnie nie pytać dlaczego, bo sam nie jestem do końca pewien. Zawsze z zazdrością patrzyłem na szybujące ptaki i odkąd tylko zaczynałem uczyć się kontrolować moje metamorfomagiczne geny, próbowałem znaleźć sposób na to, żeby samemu móc sobie tak poszybować. Może po prostu kojarzy mi się to z nieograniczoną wolnością i niezależnością, które sobie wysoce cenię, ale nie wiem – po prostu zawsze chciałem móc latać, i to samemu, bez pomocy mioteł bo za bardzo nie umiem ani jakichkolwiek innych przedmiotów czy środków lokomocji, od których wszakże jesteśmy wtedy zależni.
W pierwszej kolejności przyszło mi więc do głowy zaklęcie, którym mógłbym sobie takie skrzydła sprawić, ale raczej nie wydaje mi się, żeby było to proste. Ale dlaczego by nie przenieść tego... na wszystko co pod ręką? Zawsze można zacząć od mniejszych przedmiotów, zanim spróbuje się rzucić takie zaklęcie na ludzi. Gdyby tak... skrzydlaty widelec? Albo książka? Albo krzesło? Albo KOT?
A więc chciałbym stworzyć zaklęcie, które wyczarowywałoby obiektom i istotom funkcjonalne skrzydła, a jego formułą byłoby Fugis, bo o ile słownik mnie nie okłamał, oznacza to po łacinie "latasz".

  Prawdę mówiąc, zadana przez Pana praca domowa sprawiła mi dość tęgi orzech do zgryzienia. Parę osób co prawda poleciło mi zainteresowanie się czarotwórstwem, jednak do tej pory nie miałem żadnego pomysłu na czar, który spełniałby kryteria rozwoju, utylitarności i prostoty. Na temat tych trzech wyznaczników postanowię rozpisać się nieco niżej.
  Co do tła i osobistych motywów co do takiego, a nie innego zaklęcia - mam nadzieję, że wie już Profesor o moich predyspozycjach co do czarów służących do samoobrony, defensywnych, unieruchamiających czy paraliżujących bez towarzyszących innym urokom krwotoków czy złamań. Jeśli nie, to już Pan wie.
Także więc, miałem nadzieję na zaprojektowanie zaklęcia z tych właśnie terenów. Zdecydowałem się na pochodną zaklęć unieruchamiających, jednak niepozbawiających przytomności - być może jest to pozostałość treningu i pracy w Biurze Bezpieczeństwa.
  Kontynuując to przydługie nieco słowo wstępu przed zaprezentowaniem pomysłu, w tej syntezie moich przemyśleń chciałbym nakreślić moje ścieżki rozumowania dotyczące kryteriów przydatności i celowości tworzenia nowego zaklęcia. Zacznę od tyłu - prostoty. Uważam, że podczas tworzenia zaklęć dość hobbystycznego - bo utrzymać się z tego może być dość ciężko - powinniśmy mieć z tyłu głowy to, że taki czar powinien być do osiągnięcia dla każdego, odpowiednio zmotywowanego czarodzieja. Nie powinien wymagać ofiar całopalnych czy kręgów z rozmarynu i soli, ani ośmiu inkantacji zanim z naszej różdżki wystrzeli pióropusz iskier. Połączyć to można od razu z kryterium przydatności - nie chciałbym tracić czasu na tworzenie czarów, które przydać by się mogły 'od święta' dla czystej satysfakcji pojawienia się w jakiejś obskurnej księdze czarów na najniższej półce.
  I na końcu - rozwój. Chcemy oczywiście stworzyć zaklęcie albo takie, którego utylitarna nisza jest jeszcze niezajęta przez inne czary, albo takie, które jest po prostu lepsze od swoich alternatyw. Weźmy na przykład moje trudności - o których w sumie nie miałem Panu okazji opowiedzieć - w otwarciu szafki pozostawionej przez moją babkę. Pomijając nałożone czary, sprawiały że drzwiczki mogły otworzyć tylko wybrane inkantacje, podczas poszukiwań tychże właśnie zaklęć natknąłem się na niesamowitą ilość uroków służących do otwierania bram w starożytnym Rzymie, drzwi w Grecji, słojów i urn w Egipcie - słowem, dziesiątki czarów które dziś możemy z powodzeniem zastąpić Alohomorą bez żadnych problemów. Nikt o nich nie pamięta oprócz leksykonów i encyklopedii. To oczywiście więc nie jest moim celem.
  Przechodząc więc do centralnej części mojej pracy, do 'mięsa' całego tego wypracowania. Postanowiłem pójść drogą zaczerpnięcia z innych zaklęć i ulepszenia kolejnych. Wybrałem dobrze wszystkim znaną rodzinę zaklęć Orbis - Icalius - Incarceorus. Z pierwszą dwójką doświadczony czarodziej nie ma większych problemów, trzecie jest uznawane za niehumanitarne z racji na siłę związania przeciwnika.
Korzystając więc wyłącznie z teoretycznych podstaw zaklęć Lupus Palus czy Flagrantera - utrzymania quasi zwierzęcego kształtu, poruszania się niezależnie lub prawie niezależnie od ruchów różdżki - wpadłem na pomysł czaru o wdzięcznej, i całkowicie roboczej, inkantacji Aureum Cavea, Klątwie Złotej Klatki. Jej działaniem byłoby wyczarowanie złotego kształtu psa gończego, który miałby ruszyć w pogoń za swoją 'ofiarą', by po dopadnięciu jej okryła ją ciężkim (wystarczającym do przytrzymania przy ziemi) i szczelnym, złoto-metalicznym płaszczem.
  Myślę, że zaprezentowane przeze mnie Aurum Cavea - nazwa robocza, przypominam - spełnia wszystkie trzy nadane samodzielnie kryteria, od prostoty (choć uważam, że byłoby dość skomplikowane, to na pewno możliwe do użycia 'od ręki'), przez rozwój (wyraźna wyższość nad nawet Incarcerousem poprzez atakowanie przeciwnika 'z flanki' - w przeciwieństwie do sznurów lecących prosto z różdżki - oraz zwiększenie masy i wytrzymałości więzów), aż po utylitarność - uważam, że taki czar mógłby znaleźć się zarówno w arsenale stróżów prawa, jak i osób zajmujących się hodowlą lub łapaniem magicznych stworzeń. Zapewnia on bowiem w miarę bezbolesny i bezpieczniejszy sposób związania ofiary w przeciwieństwie do ciasnego spętania jej sznurami.
  Ufam, iż powyższa lektura przypadła Profesorowi do gustu.
Z wyrazami szacunku,

   

zaklęcie, o którym myślałam zostało przeze mnie roboczo nazwane Convexum. Jest Pan dobrze świadom moich problemów związanych z rozszczepieniem w Luizjanie. Mniej więcej w tamtym okresie stworzyłam zaklęcie, które zajmowało się zmianą tekstu pisanego na magiczną wytworzone dźwięki mowy. Teraz jednak pomyślałam o zaklęciu, którego celem byłoby nadanie napisanemu tuszem tekstu wypukłości, aby mógł on zostać odczytany przez osoby niewidome. Zdaję sobie sprawę, że nie byłaby to pełna konwersja na pismo Braille'a, bo to byłoby dużo trudniejsze do odczytania, ale mam nadzieję, że chociaż w jakiś sposób pomogłoby ono osobom niewidomym i niedowidzącym, a także ułatwiłoby im listowną komunikację z innymi osobami, które nie musiałyby wysyłać im wyjców.

  Wymyślanie zaklęć nigdy nie było - podejrzewam też, że nigdy nie będzie - moją dobrą stroną. Wychodzę z prostego założenia, by swojej magii nie nadużywać, toteż w rozwiązywaniu problemów dnia codziennego staram się korzystać w sposób jak najbardziej mugolski. Nie mam w zwyczaju sięgać po zaklęcia, kiedy potrzebuję zrobić cokolwiek, do czego mogłabym równie dobrze użyć siły, czy prostych sprzętów. Kiedy już zaś odczuwam brak jakiegoś urządzenia, bo niestety, nasza szkoła nie jest przychylnie nastawiona względem elektrycznych mikserów, czary “zastępcze” już istnieją. Nigdy więc nie zostałam postawiona w sytuacji, w której musiałabym odkryć w sobie wynalazcę.
  Jeśli zaś chodzi o magię stosowaną w pojedynkowaniu się, to staram się o niej nie pamiętać poza salą lekcyjną. Nie uważam, by była mi ona potrzebna, ani też nie wydaje mi się, by było koniecznym zajmowanie nią własnych myśli. Można w końcu żyć, nie pakując się w żadne kłopoty. Jeśli zaś kłopoty znajdą mnie… Cóż. Nie każdy człowiek wie, jak się bronić, a jednak żyjemy w świecie, w którym - wedle statystyki - co trzy sekundy dochodzi do napaści. W sytuacji stresowych wyuczone umiejętności potrafią nie znaczyć nic.
  Pomyślałam więc o czymś znacznie prostrzym. Parę miesięcy temu padłam ofiarą czegoś, co możnaby nazwać całkiem nieśmiesznym żartem. Mianowicie poczęstowano mnie herbatą, która niosła ze sobą skutki uboczne w postaci upośledzenia aparatu mowy. “Finite”, rzucone rzecz jasna przez znacznie bardziej utalentowanego czarodzieja nie pomogło, przez co zmuszeni byliśmy udać się do skrzydła szpitalnego. Od tamtego czasu odczuwam pewien dyskomfort, jeśli chodzi o spożywanie... czegokolwiek, co nie zostało przyrządzone przeze mnie, na moich oczach, bądź przez osoby, którym ufam. Skutkiem tego są samotne posiłki w dodatkowej kuchni i parogodzinny post w przypadku wszelkich uroczystości - bo jednak słodycze podawane na szkolnych stołach mają to do siebie, że robią z ludzkim ciałem rzeczy przedziwne i nienaturalne. Mój przyjaciel ział ogniem. Mój chło inny przyjaciel nie był w stanie zjeść czegokolwiek; a jest człowiekiem nienasyconym.
  Myślałam więc nad zaklęciem, które byłoby w stanie wykryć niepożądane działanie w napojach i jedzeniu. Nie musi informować czarodzieja o tym, co dokładnie niosłoby za sobą spożycie danej rzeczy; wystarczyłaby jedynie podstawowa informacja, że coś się stanie. Proste ostrzeżenie, które mogłoby zaoszczędzić mi niesamowitej ilości stresu oraz pozwoliłoby na spożycie posiłku z przyjaciółmi (bo samodzielne gotowanie oraz późniejsze biegnięcie na piętro z tacką pełną jedzenia zajmuje naprawdę sporo czasu).
  Czar ten mógłby nazywać się “Depre (od deprehendere, wykryć) Cantatio (od incantatio, zaklęcia/czaru)”. Jest to nazwa prosta do wymówienia i łatwa do zapamiętania - wprost opisuje, co będzie robić. Czarodzieje są jednak odrobinę obeznani z łaciną, przez co sama fraza będzie zrozumiała i nie zaskoczy swoim działaniem.
  Byłby to prawdopodobnie mój ulubiony czar, zaraz po Lumos.

Zadana przez Pana profesora praca domowa była dla mnie lekkim wyzwaniem. Nie jest łatwo wymyślić swoje zaklęcie, wszakże niektórzy poświęcają na to znamienitą część swojego życia. Niemniej jednak podniosłem rzuconą mi rękawicę i stawiłem czoła wyzwaniu poniżej prezentując wyniki swoich przemyśleń.  

Z góry założyłem, że chciałbym postawić na prostotę. Nic specjalnie wymyślnego, szukając problemów przyziemnych, takich, których rozwiązanie zdecydowanie pomogłoby w codziennym funkcjonowaniu. Jak może Pan profesor wiedzieć, bądź też nie – w żadnym wypadku nie wymagam od nikogo takiej wiedzy, jestem jasnowidzem, a mój dar objawia się w ten sposób, że podczas zsyłanych na mnie wizji widzę symbole. W określonej kolorystyce, kolejności, bardziej bądź mniej szczegółowe. Niemniej jednak wymusza to na mnie korzystanie z kilku słowników symboli. Ksiąg, które są w stanie opisać mi każde z potrzebnych znaczeń. Nie mówiąc już o tym, że czasem symbole rozgałęziają się wprost łącząc się z innymi. Pochłania mi to gargantuiczne ilości czasu. Właśnie podczas takiej jednej sesji wpadłem na pomysł tego co mogłoby mi znacznie bardziej ułatwić życie.  

W mojej głowie wykiełkował pomysł zaklęcia, które po trafieniu w książkę i wypowiedzeniu poszukiwanego słowa, będzie w stanie zaznaczyć wspomniane słowo płóciennymi wstążkami tak by praca z ogromnymi woluminami, albo wielotematycznymi tomami stawała się prostsza. Całość ująłem zgrabnie w dwóch słowach - Zaklęcie Zakładki.

Moją propozycją inkantacji to “Marquer”, które wprost tłumaczyć możemy jako “Oznacz”. Po słowie “Marquer” należy wypowiedzieć poszukiwane przez nas słowo bądź sformułowanie. Zaklęcie powinno również poradzić sobie z ewentualną odmiana tego słowa. Zapis fonetyczny słowa “Marquer” to /maʁ.ke/. Należałoby więc uwzględnić niewymawialność “r” na końcu. Niemniej jednak sama inkantacja to w obecnym przypadku sprawa drugorzędna.  

Mam nadzieje, że moja praca usatysfakcjonowała Pana, Panie Profesorze Voralberg.

Z poważaniem,

Noc to dla mnie niezwykle istotna pora – chyba nawet ważniejsza od dnia. Nie tylko dlatego, że moja matka moja porywa kobieta, która mnie wychowała, była a przynajmniej podawała się za astronomką, zarażając mnie pasją do przyglądania się gwieździstym firmamentom i obserwowania ruchu ciał niebieskich.
Codzienne doczesny sprawy czasem mnie nudzą, czasem wydają się wręcz bredniami, koniecznymi, acz nieprzyjemnymi. Noc jest za to czasem dla naszej podświadomości – mam wrażenie, że niezależnie od tego, czy akurat śpimy, czy też nie, wyzwala się w nas coś dużo bliższego naszej prawdziwej naturze. To jednak na śnie chciałabym się tutaj skupić.
Skrupulatnie spisuję swoje sny i chociaż jest to fenomen wciąż dla nas tajemniczy, wierzę, że odgrywa niezwykle istotną rolę w naszym rozwoju – zwłaszcza jeśli potrafimy należycie jego właściwości wykorzystać. Niezależnie od tego, jak bardzo zaawansowani jesteśmy w technikach śnienia, np. świadomego – jest to samotna wędrówka.
Ale co jeśli nie musiałaby być?
Gdybym mogła stworzyć zaklęcie, to takie, które pozwala nam śnić wspólnie – nie tylko wzajemnie oglądać nasze sny, bo do tego mogłaby równie dobrze przysłużyć się myślodsiewnia, ale uczestniczyć w tej samej marze, w której obie osoby (lub, w miarę możliwości, może nawet więcej) mają wpływ na rozwój wydarzeń. Tym samym sny mogłyby stać się prywatnym miejscem spotkań, przestrzenią do pracy nad relacją. Bylibyśmy w stanie pokazać sobie nawzajem najbardziej prywatne zakamarki umysłu.
Formułą tego zaklęcia mogłoby być proste łacińskie Somnium simul, oznaczające "śnij razem" lub Communi somno, czyli "wspólny sen".

Szanowny Profesorze Voralberg,

piszę w sprawie dwójki Pana podopiecznych, tj. Julii Brooks oraz Hawka Keatona. Otrzymałam wiadomość od centaura z informacją o nieregulaminowym pobycie tej dwójki w Zakazanym Lesie. To ja, jako dyrektorka Hogwartu, omawiałam z mieszkańcami Zakazanego Lasu zdjęcie magicznej bariery, której postawienie zatwierdził mój poprzednik, dlatego też to ja zwróciłam się z przeprosinami do centaurzej społeczności oraz wystosowałam karę w postaci ujemnych 300 punktów za wyskok Panny Brooks oraz Pana Keatona. Chciałabym oczywiście, by miał Pan świadomość zachowania swoich podopiecznych i rozważył przeprowadzenie z nimi stosownej rozmowy.

Z wyrazami szacunku,

Li Wang
Dyrektorka Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie

Alexander Duncan Voralberg!

Czy ty wiesz, jak bardzo czuję się oburzony po spotkaniu z twoją narzeczoną? Choć nie, to złe określenie. Zawiodłeś mnie. Tak, dobrze czytasz i nie unoś nawet brwi udając, że nie rozumiesz, o co mi chodzi. Zawiodłeś mnie, nie informując swojej wybranej na całe życie, a do której dojdę w dalszej części listu, partnerki o dość istotnym fakcie, że twój przyjaciel (ha!) ma męża. Dostałem zaproszenie na obiad z ŻONĄ. Ba, nie tylko, że mam męża, ale wyobraź sobie jakby było dziwnie, gdyby podeszła do Chrisa po jakiś zajęciach i zapytała go, czy jest moim bratem, ponieważ mamy tak samo na nazwisko. Chyba nie chciałbym być w skórze tego, kto po waszym ślubie zapytałby twojej żony czy jest twoja siostrą.
Dobra, to tyle z mojego głównego oburzenia. Przyznaję, że była to dość dziwna rozmowa… Idziemy dalej kochanieńki.

KIM JESTEŚ I CO ZROBIŁEŚ Z MOIM ALEXEM? W porządku, nie było mnie długo, więc z pewnością nie mam już takiej mocy sprawczej, jak wcześniej, ale wyjaśnij mi jedno, bo nie było ku temu okazji. Jakim cudem jesteś zaręczony z Samanthą? Powiedzmy, że rozumiem, że nie wyszło z Piękną Éléonore, choć nie rozumiem bo byliście dopasowani do siebie jak ciasto drożdżowe do cynamonu. Jednak w porządku, uznaliście, że zostajecie przyjaciółmi i jest super. Jednak wraca, po dziesięciu latach, twoja dawną miłość i jesteście zaręczeni? Kiedy ona wróciła? Jakoś w zeszłe lato? A zaręczyłeś się zimą? Jeśli szybciej to nawet nie odpowiadaj.
Czy ty to chociaż przemyślałeś? Nie próbujesz przypadkiem załatać dziury po pannie Swansea? I nie mów, że rozmawiałeś z Samanthą o tym jak z psychologiem, bo to konflikt interesować, aby psychoterapeutą była partnerka obecna.

Jeśli jesteś szczęśliwy, tak naprawdę szczęśliwy, to ja się cieszę. Po wszystkim co przeszedłeś, naprawdę chciałbym, żebyś już miał gdzieś spokojną przystań. Nie jestem do niej jednak przekonany, ale pewnie muszę ją poznać. Nie podoba mi się, że potrzebowała dziesięciu lat, aby uznać, że chce być z tobą. A gdybyś był po ślubie z Éléonore?

Żałuję, że nie mieliśmy jak porozmawiać o tym wcześniej… I wciąż jestem obrażony za niepowiadomienie jej, że twój przyjaciel jest gejem!

   

Twój Podobno Najlepszy Przyjaciel
Josh

Alex

Ustalmy jedną rzecz, którą chcę abyś pamiętał – chcę żebyś był szczęśliwy i będę cię wspierał we wszystkim, a potwierdzeniem tego niech jest brak wyrzucania ci… No dobra, nie aż tak mocne wyrzucanie ci, gdy straciłeś wzrok i moje blizny na twarzy, po naszej cudownej przygodzie na statku w Luizjanie. Kocham cię stary i chcę, żebyś był szczęśliwy, żebyś swoje urodziny w końcu przyjmował z uśmiechem na twarzy i uśmiechał się więcej i jeżeli to, co się teraz dzieje, daje ci szczęście, to w porządku.
Pamiętaj jednak, że to ja pełnię rolę twojego przyjaciela (chyba że znalazłeś dla mnie zastępstwo, ale wtedy lepiej mi o tym nie mów) i będę pełnił rolę teściowej dla Samanthy. Sam… Samantha… Sammy? Jak się zdrabnia to imię? Nie ważne, do konkretów!

Mówisz, że nagle okazało się, że bierzesz ślub? Nazwij mnie hipokrytą, wszyscy nimi jesteśmy, ale człowieku, odkąd ty nie planujesz niczego odpowiednio wcześnie? Masz jakikolwiek wpływ na to, jak wszystko ma wyglądać? To nie powinna być decyzja pod wpływem chwili… Choć tak, zdecydowanie to nie ja powinienem o tym mówić. Kwestię nazwania Chrisa moją żoną już przemilczę, bo nie mam pewności, czy ona właściwie to akceptuje. Uznałem, że nie mam ochoty o to pytać, będzie musiała przywyknąć.

Martwię się tylko, że jesteś zakochany w Carter sprzed dziesięciu lat, a nie tej obecnej. Małżeństwo to między innymi czas na poznawanie się, co naprawdę mogę powiedzieć, że rozumiem, ale w tym przypadku… Dziesięć lat Alex, a ślub chcecie wziąć po… Minął chociaż rok odkąd znów się zobaczyliście? Patrzę na to odrobinę sceptycznie, jedynie dlatego, że to jest cholernie niepodobne do ciebie. To tak, jakbym zrobił teoretycznie cynamonkę, ale zamiast dodać masło z cynamonem jako nadzienie dałbym, a bo ja wiem, dżem malinowy! Jeśli odmieniła cię miłość, to w porządku! Może w końcu nasz Przystojny Pan z Marmuru pokaże, że ma serce gotowe kochać, gotowe zachowywać się jak mało na gorącej cynamonce! Bylebyś był pewien, że nie jesteś zakochany w przeszłości, że nie trzymasz się tego, co było kiedyś, chcąc udawać, że nie zaszły w was żadne zmiany.

I tak, chcę zobaczyć twój dom w takich plakatach!

   

Josh

Alex

Kiedy minął pierwszy szok, jaki pojawił się po przeczytaniu Proroka Codziennego o tym, że brałeś udział w wyprawie, martwi mnie jedno - brak wieści co z tobą. Pomijając brak informacji, że idziesz! Nie żebym zamierzał cię zatrzymywać... Ale może poszedłbym z Tobą?
Mam w każdym razie nadzieję, że nie skończyło się to gorzej niż poszukiwania artefaktu w Luizjanie i wciąż masz pozostałe zmysły w pełni sprawne.

Czekam na odpowiedź czy jesteś cały, czy mam cię szukać w Mungu.
   

Josh

P.S. Alex Junior pozdrawia! A przynajmniej skacze jak pogłupiały machając językiem. Może po prostu jest głodny, ale uznajmy, że pozdrawia.

Alexandrze,

jak Twoje samopoczucie po spotkaniu z Mordredem? Jak... ręka?
Wciąż nie podziękowałem Ci za to, co zrobiłeś, dlatego chciałbym zrekompensować się jakąś dobrą kawą, a przy okazji zasięgnąć Twojej rady. Bardzo cenię sobie Twoją wiedzę z zaklęć i myślę, że jeśli tak samo jak ja wciąż nie znalazłeś osoby, która byłaby w stanie Ci pomóc, być może jesteśmy w stanie wesprzeć siebie nawzajem. Mam na myśli morę i wszelkie inne środki, na jakie tylko uda mi się wpaść.
Jeśli nie masz nic przeciwko oraz innych planów, spotkajmy się wieczorem w Upswingu na Pokątnej, wystarczy, że powiesz barmanowi, że przyszedłeś na spotkanie ze mną, będę czekał na zapleczu.

Nathaniel Bloodworth