Obecnie posiadam dwie różne różdżki, ale w swojej pracy domowej skupię się na tej, z której korzystam najczęściej. Jest to różdżka kupiona u Fairwynów, wzmacniająca talent zaklęciarski jej posiadacza. Czy tak jest w rzeczywistości? Zapewne okaże się to na następnej lekcji. Różdżkę wykonano z drewna palmowego, a rdzeń stanowi krew syreny. Zaletą różdżki jest jej ergonomiczny kształt oraz krótka długość – 11 i ¾ cala. Uważam, że pasuje do mnie idealnie i nic bym w niej nie zmieniła.

Uważam, że różdżka wybrała mnie ze względu na moją osobowość. Według różdżkarza palma szuka czarodziejów, którzy kochają adrenalinę, rywalizację oraz doskonale odnajdują się w sytuacjach stresowych. Jestem chyba podręcznikowym przykładem takiej właśnie czarownicy i dlatego uważam, że palma zna się na ludziach jak mało kto! To właśnie palmę uważam za najbardziej fascynujący gatunek drzewa na różdżki. Jej wyjątkowe właściwości zwiększają skupienie oraz pewność czarodzieja, co jest szczególnie istotne w przypadku pojedynków czy rzucania skomplikowanych zaklęć. Zaraz za palmą, na zaszczytnym drugim miejscu, umieściłabym zapewne wawrzyn. Drewno wawrzynowe w różdżce wybiera osoby ambitne, pracowite, nieznoszące lenistwa i dlatego jestem zdania, że wawrzyn również by do mnie pasował.

Tyle teorii. Jak zaś wygląda praktyka? Choć moja palmowa różdżka jest stworzona dla pojedynkowiczów i teoretycznie wzmacnia skupienie czarodzieja, to wielokrotnie mnie zawodziła, jak na ironię, podczas pojedynków. Mam wrażenie, że może to wynikać z moich umiejętności rzucania bardziej skomplikowanych zaklęć pod presją. W przypadku tych łatwiejszych, np. drętwoty, różdżka działa bez zarzutu. Podczas ostatnich ćwiczeń, starałam się jednak rzucić incarcerous. Efekt był taki, że różdżkę, zamiast lin, opuścił snop białych iskier, a ja po chwili oberwałam zaklęciem petryfikującym. Moja porażka mogła wynikać z faktu, że chciałam zaskoczyć rywala wyborem zaklęcia i rzuciłam je niewerbalnie.

Był to przykład pierwszy z brzegu, ale przypadków takich jak ten miałam więcej. Najważniejsze jednak jest to, że różdżka nie zawiodła mnie w najważniejszym momencie, kiedy to na wakacjach padliśmy ofiarami Beduinów. Muszę przyznać, że od tamtej pory nasze „relacje” nieco się zmieniły. Zaczęłam darzyć różdżkę większym zaufaniem, a ta coraz rzadziej pluje iskrami. Mam nadzieję, że ten romans wejdzie w końcu na wyższy poziom i moja różdżka już nigdy mnie nie zawiedzie. A ja jej!

   

   

  Do stworzenia różdżki, którą posiadam, użyto winorośli. Wszelkie księgi mówią jasno; nie jest to zbyt często używany materiał do ich budowy. Chociaż zabrzmi to szorstko, drewno to jest nijakie. Trudno jest je dopasować do czarodzieja, nie wykazuje również większych właściwości, jedynie wzmacniając działanie rdzenia. Samo w sobie wygląda na bezwartościowe - wymaga wiele pracy, by stać się naprawdę przydatnym. Prawdopodobnie z tego właśnie względu ma w zwyczaju wiązać się z czarodziejami wycofanymi i spokojnymi. Podobno ma wzmacniać w czarodzieju roztropność. Ciekawym jest natomiast fakt, że całkowicie traci swoją moc, kiedy jest w cudzych rękach. Jest to pocieszające. Dzięki temu wiem, że nikt nie wykorzysta mojej różdżki, by kogokolwiek skrzywdzić.
  Rdzeń jest zaś czymś “typowo kobiecym”. Pióro pegaza zwykło wybierać kobiety o dobrym i czystym sercu, empatyczne i niezdolne do czynienia krzywdy. Prawdę mówiąc peszy mnie to. Wygląda to tak, jakby moja różdżka stawiała na tanie komplementy, zamiast faktycznie w jakikolwiek sposób próbować pomóc mi ze zwalczaniem pewnych trudności. Nie wzmaga odwagi, nie poprawia celności - mam za to wrażenie, że ze wszystkich sił stara się, by nie była w żaden sposób związana z cierpieniem. Nie da się nią zranić niczego, co jest niewinne. I chociaż jest to ograniczenie, tak jej nieśmiałość sprawia, że nie czuję się tak źle trzymając ją w dłoni.
  Zabawnym jest fakt, że jest to moja pierwsza giętka różdżka. Przyznam, że czerpię pewną satysfakcję z tego, że ten magiczny przedmiot postanowił pokazać mi, że nie jestem statyczna. Właściwie jedynym problematycznym aspektem jest jej długość. Dziewięć cali to nie dużo, owszem, jednak zdecydowanie wolałabym coś znacznie mniejszego. Widywałam siedmiocalowe różdżki i te zdawały mi się być znacznie bardziej odpowiednie do rozmiarów mojej dłoni. Mimo to, nie jest to nic, z czym trudno byłoby sobie poradzić.
  Z całkowitą szczerością uważam, że jest to najlepsza różdżka ze wszystkich, które posiadałam. Nie dodaje mi stresu, gdy już muszę z niej korzystać, bo jest absolutnie przewidywalna i łatwa w opanowaniu. Daje mi swego rodzaju pewność, że nigdy nie pozwoli wyrządzić komuś krzywdy, nawet przypadkowo. Jest łagodna, wycofana i spokojna, a zdarza się, że w podobny sposób sama jestem opisywana. Nie rozwija mnie w żaden sposób, ale też nie przytłacza swoją śmiałością. Zapewne właśnie dlatego postanowiła mnie wybrać. W jakiś sposób wiedziała, że jej pasywność będzie ogromną zaletą.
  I o ile uważam, że trafił  mi się możliwie najlepszy rdzeń, tak za najciekawsze drewno uważam lipę. Jest coś niezwykle wzruszającego w tym, że lipowa powłoka skupia się na ludziach i relacjach. Zupełnie, jakby oceniała swojego właściciela przez pryzmat tego, jaki jest dla ludzi, a nie jak zachowuje się wobec samego siebie. Nie byłabym szczególnie zła, gdyby moja winorośl została nią zastąpiona, chociaż nie uważam, by jakiekolwiek zmiany były niezbędne.

Moja różdżka została zrobiona z krzewu różanego - nie jest szczególnie trwała i widzę każdą rysę, którą czas na niej pozostawił, tak jak widzę otarcia czy blizny na mojej skórze. Wymaga pielęgnacji, by nie ulec całkowitemu zniszczeniu, a ja włączyłam to już do codziennej rutyny. Różdżki z krzewu różanego potrafią być piękne, a przy tym lojalne i wspierające. Myślę, że to dzięki temu jesteśmy tak dobrym duetem. Co więcej, krzew różany wspaniale współgra z rdzeniem z włosa wili, który również posiadam - dzięki temu mam wsparcie w takiej dziedzinie jak Opieka Nad Magicznymi Stworzeniami. Biorąc pod uwagę, że pracuję w Departamencie Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami - wydaje mi się, że moja różdżka naprawdę dokonała dobrego wyboru i pasuje do mnie idealnie. Z innych ciekawych rdzeni, intrygują mnie te, które potrafią wykazać się samodzielnością, jak np. pióro feniksa. Myślę, że praca z taką różdżką mogłaby być naprawdę ciekawa.
Mojej różdżce zdarzyło się wykazać odrobiną samodzielności, bardziej w formie protestu, niżeli wykonania jakiejś akcji bez mojej zgody. Włos wili i krzew różany to charakterna mieszanka, która bywa uparta. Wiem, że kiedy się denerwuję, to potrafi zawibrować mi w ręku bądź całkowicie odmówić rzucenia jakiegoś zaklęcia, jakby przewidywała, że pożałowałabym go, gdyby emocje już ze mnie zeszły. W jednej konkretnej sytuacji doskonale pamiętam, gdy przez płacz nie byłam w stanie rzucić żadnego zaklęcia, chociaż bardzo chciałam - nie działało ani czyszczące, ani przywołujące, ani żadne. Teraz, z perspektywy czasu, mogę wnioskować, że był to wynik nadmiernego ucisku na delikatnym trzonku różdżki, a także niezbyt płynnych ruchów, które tym bardziej zaalarmowały już i tak czułe na emocje drewienko. Oczywiście, duży wpływ mogło mieć również moje skupienie, znikome w obliczu takiego wybuchu, jakim jest płacz; nie uważam tego jednak za prawdziwy błąd, a za pewnego rodzaju ostrzeżenie, bowiem blokada mojej różdżki (wywołana moimi emocjami czy pomyłkami) nigdy jeszcze nie wpędziła mnie w rzeczywiście niebezpieczną sytuację.

Piszę w sprawie niezbyt miłego incydentu. Poznałam pierwszoroczną Krukonkę, Jennę Hastings lub coś w ten deseń. Dziewczynie złamano nos podczas lekcji miotlarstwa u Profesor Brandon. Ponoć zwróciła uwagę świeżynce z Gryffindoru, że jest zbyt głośna, za co oberwała po nosie. Nie piszę tego po to, by wyciągać jakiekolwiek dalsze kary, w końcu pierwszak bez złamania jest jak sowa bez skrzydeł. I nóg. I listu. Mała Gryfonka dostała punkty ujemne. Jest to kara, na którą zasługuje i nie ma sensu wyciągać dodatkowych konsekwencji.

Chciałam tylko zwrócić uwagę na to, że nikt nie powinien OBRYWAĆ PO GĘBIE (tak, nazywajmy rzeczy po imieniu), pierwszego dnia szkoły, z tak błahego powodu. Nie chcę wchodzić Panu w kompetencje, ale uważam, że powinno to zostać wyjaśnione we wewnętrznym kręgu, między Profesorem i Panem Williamsem. Jako kapitan mam zamiar przeprowadzać otwarte treningi Quidditcha dla uczniów wszystkich domów i takie niesnaski mogą to znacznie utrudnić. Co więcej, uważam, że nazwisko Callahan nie powinno stanowić pozwolenia na beztroskie bicie innych. Sama mam niezbyt przyjemne wspomnienia związane z tym zacnym rodem, o czym Profesor wie, ale chciałam zwrócić uwagę na to, że tak samo bym zareagowała w przypadku każdej innej osoby.

Skoro zacni Callahanowie nie potrafią żyć w szkolnej społeczności, to powinni sobie znaleźć inną, bo przemoc nie jest odpowiedzią na każdy problem tego dziwnego świata. Mam nadzieję, że nie zostawi tego Profesor bez echa, bo byłoby to niegodne domu, który z takim szacunkiem reprezentujemy. Domy domami, ale wzajemny szacunek powinien stanowić nić porozumienia między każdym uczniem tej szkoły.

PS. Profesorze, to co z tą klątwą?

   

Opiekuna Domu Roweny Ravenclaw

Piszę do Pana w sprawie dość nietypowej, która zapewne doszła do Pana słuchu lub - jak całkiem możliwe, bo informacje często docierają tam, gdzie nie są kompletnie potrzebne - niespecjalnie. Dowiedziałem się o ataku panny Callahan na pannę Hastings, dziewczynek chodzących do klas pierwszych, na lekcji miotlarstwa panny Brandon w dniu drugiego września, zgodnie z obowiązującym planem lekcyjnym.

Gdy szedłem po korytarzu na trzecim piętrze, spotkałem wciśniętą, zapłakaną w kąt nieopodal Wielkiego Wahadła Jennę, z którą to postanowiłem porozmawiać, zarówno z czystego obowiązku, jak i chęci pomocy.
Panna Hastings utrzymuje stanowisko, iż zwróciła pannie Callahan uwagę, by ta zachowywała się ciszej, wszak nie rozmawiała na tematy powiązane z lekcją. Właśnie z tego powodu otrzymała prosto w nos z jej strony, z czoła, co zakończyło się ujemnymi punktami dla Gryfonki, aczkolwiek wśród rówieśników to ona została - zgodnie z tym, co udało mi się dowiedzieć - uznana za winowajczynię całego zdarzenia, jakby Ruth była ofiarą - ponieważ, cytując, sprowokowała.
Niezależnie od tego, jakie słowa by rzeczywiście opuściły usta dziewczynki, atak na nią uważam za nieuzasadniony, niegodny wręcz i skrajnie nieprawidłowy. Jestem świadom tego, że dzieci potrafią naprawdę opowiedzieć coś tak, ażeby wyszło to na ich korzyść, aczkolwiek nie widzę podstaw, by jej nie ufać. Jenna była widocznie przerażona. Koniec końców nic nie usprawiedliwia przemocy, a tym bardziej tego, że panna Callahan najprawdopodobniej uznała, że dobrym sposobem na odpowiedzenie będzie nie wystosowanie słów, a właśnie ataku prosto w nos.

I chociaż wiem, że jestem na razie tylko asystentem, chcę, żeby był Pan świadom tego, że w przypadku konieczności, jestem w stanie wstawić się za dziewczynką, utrzymywać jej stanowisko i ją bronić. Dla mnie to nie jest żaden problem i zamierzam utrzymywać moje stanowisko w tej sprawie - choć nie wiem, czy nie została ona już rozwiązana.

Z poważaniem,

Szanowny Panie Profesorze!

Moja różdżka wybrała mnie zaskakująco szybko, a kiedy przeczytałam o właściwościach materiałów, z których została zrobiona, natychmiast zrozumiałam dlaczego. Jestem przekonana, że to jeden z psikusów, które tak lubi drewno derenia. Podobno jest to różdżka pasująca do dowcipnisiów, a moim zdaniem sama ta różdżka to dowcipniś i świetnie się bawiła wybierając kogoś, do kogo absolutnie nie będzie pasować. Hałaśliwość to cecha, której nie toleruję ani u siebie, ani u innych, przeszkadza w skupieniu i zajmowaniu się rzeczami ważnymi. Dużo lepiej sprawdziłaby się u mnie różdżka z drewna sosnowego, ponieważ, w przeciwieństwie do derenia, idealnie nadaje się do zaklęć niewerbalnych. Nie życzę sobie, żeby różdżka mnie ograniczała.
Jeśli zaś chodzi o rdzeń, jego ograniczenia przynajmniej są sensowne. Pióro pegaza nie pozwala na krzywdzenie dziecka ani zwierzęcia. Podobno podczas takiej próby oparzyłaby mnie w dłoń. Dobrze się za to sprawdza przy rzucaniu zaklęć i przy eliksirach. Myślę, że to odpowiednie i dość uniwersalne predyspozycje. Nie nadaje się do czarnej magii, ale to jej wybaczam, ponieważ nie zamierzam praktykować tej dziedziny sztuki czarodziejskiej.
Moja różdżka jest też sztywna, co podobno obrazuje mój brak umiejętności przystosowania się do nowej rzeczywistości. I na ten temat trudno mi się wypowiedzieć. To może mieć sens, ponieważ nadal nie odnajduję się do końca w Hogwarcie i wśród tutejszych ludzi. Długość różdżki 12 i 1/4 cala wydaje mi się bardzo rozsądna, choć różdżka mojego kuzyna wydaje się bardziej poręczna.

Jenna Hastings

Ravenclaw, klasa 1

Moja pierwsza różdżka była z ostrokrzewu, a rdzeń z łuski syreny. Jestem pewna, że Pan Profesor zgodzi się ze stwierdzeniem, że drewno stworzone dla kogoś, kto poszukuje niebezpieczeństw jest dla mnie odpowiednie. W dodatku ostrokrzewowi przypisuje się wspomaganie tłumienia emocji i myślę, że to właśnie dzięki temu drewno to tak dobrze do mnie pasowało. Jeśli zaś chodzi o łuskę syreny to według mnie jest kompletnie nietrafionym wyborem. Nie nazwałabym siebie kimś o magnetycznej osobowości, ale z pewnością doceniałam to, że pomagała w skupieniu nad zaklęciem.
Połączeniem, które wydaje się być dla mnie idealne i które najbardziej mnie fascynuje to cedr i włókno z serca testrala. Właśnie taką różdżkę wybrałam samodzielnie w czasie bardziej świadomych zakupów. Różdżka ta jest bardzo dobrze do mnie dostosowana. Cedr idealnie reaguje z rdzeniem i działa niemalże intuicyjnie, wspierając mnie w rzucaniu zaklęć nawet w dużym pośpiechu, co jest niezwykle przydatne zwłaszcza w pojedynkach. Serce testrala jest dosyć nietypowym rdzeniem, który służy ludziom z silnym charakterem.
W przeciwieństwie do różdżki z łuską syreny ta jeszcze mnie nie zawiodła. Poprzedniej zdarzało się buntować przy zbyt częstym rzucaniu czarów związanych z żywiołem ognia i zmniejszać ich skuteczność. Związane to głównie było z naturą samego rdzenia, który o wiele lepiej odnajdował się w magii wody. Zbyt częste korzystanie z ognistego żywiołu doprowadzało do nagrzewania się różdżki i kłopotów z rzucaniem zaklęć, które mijały po pewnym czasie.

list przesyłam w odpowiedzi na zadaną przez Pana pracę domową dotyczącą różdżki.

Moja zupełnie pierwsza różdżka, którą otrzymałem w wieku jedenastu lat, jest wykonana z drewna cisowego, posiada rdzeń z pióra pegaza, ma długość 11 i ¼ cala i jest sztywna. Osobiście uważam, że nie jest ona specjalnie do mnie dopasowana – wprawdzie jej drewno, wedle opisów, pomimo swojej mrocznej reputacji pasuje do szerokiego spektrum ludzi, to rdzeń wydaje się kompletnie nietrafiony. Pomijając już fakt, że pióro pegaza jest trochę damskim rdzeniem, to obawiam się, że nie byłbym w stanie określić się osobą ani bardzo współczującą, ani pragnącą nieść innym pomoc. Ciekawostką jest to, że ten rdzeń i drewno w pewnym aspekcie się ze sobą wykluczają – cis ponoć wykazuje wysoką skuteczność w rzucaniu czarnomagicznych klątw, natomiast pióro pegaza w takich przypadkach ma zupełnie odmawiać posłuszeństwa. Nie mam jednak pojęcia jak w takiej sytuacji zachowałaby się ta różdżka, bo nigdy nie próbowałem tego robić. Wracając jednak do tematu – nie do końca wiem, dlaczego akurat ta konkretna mnie wybrała te lata temu. Może dostrzegła we mnie jakiś potencjał do niesienia pomocy, którego nigdy jednak nie wykorzystałem?
Drugą różdżkę, tą którą używam obecnie, nabyłem na początku tego roku u Fairwynów. Wykonana została z drewna palmowego, jej rdzeń stanowi serce testrala, ma długość 12 i ¾ cala i jest bardzo elastyczna. Mogę śmiało napisać, że to połączenie odzwierciedla znacznie lepiej to kim jestem. Palma wybiera osoby zakochane w adrenalinie i ceniące rywalizację, ponadto doskonale odnajduje się w stresowych sytuacjach, a także wspomaga skupienie i pewność siebie, dzięki czemu między innymi dobrze sprawdzi się w dłoni miotlarza. Bardziej idealnie chyba trafić nie mogło. Może jedynie heban sprawdziłby się tu równie dobrze, gdyż ceni sobie ruch i działanie, a także współgra z ludźmi, którzy nie ulegają wpływom innych, co też mnie dobrze oddaje. Natomiast jeśli chodzi o rdzeń (jeden z rzadziej wykorzystywanych w różdżkarstwie swoją drogą), serce testrala, to dobrze służy on osobom cechującym się odwagą, czego myślę też mi akurat nie brakuje.
W przypadku obu opisanych różdżek zdarzyły mi się sytuacje, w których spotkałem się z odmową posłuszeństwa. Częściej zawodziła mnie ta pierwsza, co najpewniej wynikało po prostu ze słabego dopasowania do mojej osobowości i tego jak działam. Druga sprawiła mi kiedyś problemy przy rzucaniu zaklęć defensywnych, na co myślę, że w jakiejś części mógł mieć wpływ sam charakter różdżki, która wydaje się bardziej dopasowana do działania ofensywnego. Nie wykluczam jednak tego, że wina za niepowodzenie leżała głównie po mojej stronie i wynikała chociażby z niewystarczającego skupienia.

Z poważaniem,
William S. Fitzgerald
Slytherin, IX rok

list przesyłam w odpowiedzi na zadaną przez Pana pracę domową dotyczącą różdżki.

Nadal posługuję się swoją zupełnie pierwszą różdżką, którą otrzymałem w wieku jedenastu lat. Jest ona wykonana z drewna cisowego, jej rdzeń stanowi krew salamandry, długość ma równą 12 i ¾ cala i jest elastyczna. Czy jest do mnie dopasowana? Niezbyt, zwłaszcza jeśli mowa o rdzeniu, bo z tego co czytałem cis może pasować do szerokiego spektrum osobowości, choć nigdy pewnie nie wykorzystam jego potencjału w pojedynkach, nie czuję się w nich zbyt mocno. Ciekawe za to wydaje mi się to, że pochowana wraz ze swoim właścicielem kiełkuje, by w ten sposób pilnować jego grobu. Wracając jednak do samego rdzenia to wedle opisów wybiera on najczęściej osoby o gwałtownym usposobieniu, buntownicze lub waleczne, czego w zasadzie jestem zupełnym przeciwieństwem. Sporą wadą krwi salamandry w rdzeniu jest to, że z upływem lat osłabia różdżkę i przyznaję, że już teraz dostrzegam, że zaczyna się robić bardziej podatna na uszkodzenia.
Przyznaję, że zastanawiało mnie, dlaczego akurat taka różdżka mnie wybrała, ale nie doszedłem do żadnych sensownych konkluzji. Być może po prostu wyczuła we mnie coś, czego ja sam nie dostrzegam. Po przestudiowaniu odpowiednich podręczników myślę, że znacznie lepszą więź utworzyłbym z różdżką wykonaną chociażby z drewna sosnowego – często wybiera indywidualistów i osoby o reputacji samotnika, ponadto idealnie sprawdza się w dłoniach twórców oraz magicznych rzemieślników, a ja dużo tworzę. Eukaliptus też mógłby być dobrym wyborem, gdyż zaskakująco często wybiera podróżników czy miłośników gwiazd.  Jeśli zaś chodzi o rdzeń to wydaje mi się, że włos centaura mógłby być dla mnie dobry, gdyż preferuje osoby tajemnicze i wycofane oraz dobrze współdziała z pasjonatem astronomii, którym jestem. Z rdzeni zawsze fascynowało mnie pióro feniksa, które sprawia, że różdżki wykazują sporo własnej inicjatywy, czasem wręcz działają wbrew swojemu właścicielowi.
W kwestii użytkowania przyznaję, że pomimo słabego dopasowania nie mogę jakoś mocno narzekać na swoją obecną różdżkę. Być może dlatego, że korzystam z niej wtedy, kiedy muszę, a większość niepowodzeń w rzucaniu czarów wynika raczej z braku umiejętności jej właściciela niźli kaprysów samej różdżki.

Z wyrazami szacunku,
Tiernán E. Aguillard
Ravenclaw, VIII rok

Szanowny Panie Profesorze,

zwracam się w ramach pracy domowej z Zaklęć.

W ostatnich latach sporo się działo w kontekście różdżek, które posiadam, a jeszcze więcej zawirowań dotyczyło problemów, jakie miałam w czasie ich użytkowania. Chciałabym jednak odnieść się wyłącznie do jednej z nich - tej pierwszej. Wykonana ze świerku, który sam w sobie stanowi spore wyzwanie, aby nad nim zapanować bez nieprzewidzianych wypadków po drodze i zamykająca w sobie rdzeń z pióra znikacza, a zatem jeden z najsilniej reagujących w czasie słabszych momentów swojego posiadacza. Przez wiele lat toczyłyśmy całkiem otwartą wojnę i gdyby nie była to przede wszystkim sprawa sentymentu, pewnie w którymś momencie najzwyczajniej bym się jej pozbyła dla uzyskania narzędzia, z którym łatwiej byłoby mi osiągać optymalne i każdorazowo wyłącznie pożądane efekty. Tak się jednak, na szczęście, nie stało, nawet, jeżeli wciąż łączy nas relacja bardzo specyficzna i nadal z dnia na dzień uczymy się odpowiedniego podejścia do siebie nawzajem. Nie jestem przekonana, czy tak do końca pasujemy do siebie, jednak czuję w głębi duszy, że ten związek od początku miał właśnie takim być. I z czasem również tę skomplikowaną współpracę zaczęłam bardzo doceniać i wynosić z niej wiele nauk w życiu prywatnym. Idąc na łatwiznę, u Ollivandera przypadłoby mi pewnie połączenie jodły, jałowca, czy czarnego orzecha z piórem żmijoptaka, aby podkreślić transmutacyjne skłonności, jednak patrząc wstecz nie zamieniłabym tych 9 cali na absolutnie żadne inne.
Odpowiadając na kolejne z Pańskich pytań: to nie do końca było tak, że różdżka mnie wybrała, choć rzeczywiście pojawiły się podczas naszego pierwszego spotkania radosne iskry. Od zawsze miałyśmy być na siebie skazane. A sądząc po tym, ile wspólnie przeszłyśmy, mogę śmiało stwierdzić, że zdecydowanie nie był to krzywdzący wyrok.

Gdy wspominamy o odmawianiu posłuszeństwa, trudno jest mi przypomnieć sobie jakieś próby z pierwszych lat szkoły, które rzeczywiście bez oporów szłyby po mojej myśli. Połączenie rdzenia oraz drewna skutecznie sprawiały, że młoda Morgan nie miała zbyt często z górki, oczekując najwyraźniej, że ta dojrzeje, poukłada sobie w głowie emocje oraz priorytety, a potem współpraca wreszcie stanie się możliwa. Bez śladu skruchy przyznaję, że ten etap dojrzewania do różdżki i jej temperamentu trwa do dziś i właściwie bez większych przerw ewoluuje, zahaczając po drodze o najróżniejsze związane z zaklęciami szamańskie klątwy, czy wpływy zaświatów.

Z poważaniem,

Morgan A. Davies

Gryffindor, VIII rok

Szanowany Alexandrze,

Na prowadzonym przeze mnie spotkaniu Koła Realizacji Twórczych miał miejsce przykry incydent z udziałem Twojej podopiecznej, Jenny Hastings i uważam, że nie tylko powinieneś o nim wiedzieć ale i podjąć jakieś kroki, by zapobiec powtórzeniu się takiej sytuacji. Jenna bezpodstawnie zaatakowała zaklęciem inną uczennicę, Ruth Callahan, i co martwi mnie najbardziej, to fakt, że nie okazała ani krzty skruchy i do końca usiłowała mnie przekonać, że miała prawo podnieść różdżkę na koleżankę. Zdaję sobie sprawę z konfliktu dziewcząt i równie skandalicznego zachowania Ruth na lekcji u Patricii, ale mam nadzieję że podzielasz moje zdanie i również uważasz, że tamte wydarzenia nie usprawiedliwiają dzisiejszej agresji Jenny. Konsekwencje punktowo-szlabanowe już wyciągnąłem, ale proszę, porozmawiaj z nią i spróbuj do niej dotrzeć.

P.S. Na zajęciach kółka kisiliśmy zaczarowane ogórki i poza awanturą uczennic, to zabawa była przednia! Na osłodę tych przykrych wieści załączam Ci słoiczek. To samo zdrowie! I ma zbawienny wpływ na cerę. Zjesz i będziesz jak nowonarodzony!

Drogi Alexandrze,

Tak, tak, już słyszałem ze wszystkich źródeł. Szczerze mówiąc rozmawiałem już z Ruth i wydawało mi się, że zrozumiała swój błąd, ale widocznie wciąż jest między nimi jakiś problem. W Twoim gabinecie? Przyjdziemy wraz z panną Callahan po lekcjach?

Zastanawiam się czy zdajesz sobie sprawę, że zapomniałeś o czymś ważnym. Domyślam się, że jesteś zapracowany... na tyle, aby prawie w ogóle nie pojawiać się we własnym domu. Delikatnie przypomnę Ci, że pierwszym objawem pracoholizmu jest przekładanie pracy ponad relacje z najbliższymi osobami.

Sugeruję, abyś w trybie natychmiastowym przypomniał sobie, że jeśli nie raczysz się do mnie pofatygować dłużej niż noc (podczas której śpisz twardo jak kamień) czy poranna, w biegu wypita szklanka kofeiny to pojawi się problem, którego ani ja ani Ty nie chcemy.

To wszystko skończy się katastrofą jeśli się zapracujesz, mój drogi. Rozumiem, że te klątwy są przytłaczające i niebezpieczne, widzę co się dzieje w szpitalu - zapisało się wiele nowych pacjentów z napadami paniki związanymi z nabytymi klątwami.

Dobrze, poczekam jeszcze trochę, ale nie zapominaj o tym, że przyda Ci się trochę odetchnąć bo im bardziej będziesz przytłoczony tym trudniej będzie Ci rozwiązać problem dziecka. Nawet nie wiem jak inaczej mogłabym Ci pomóc niż chociażby zadbanie o Twoją równowagę psychiczną.

Tak szczerze, to po prostu straszliwie się za Tobą stęskniłam. Chcę odpoczywać przy Tobie, a nie przy lampce wina.

Drogi Alexandrze,

Myślę, że powinniśmy apelować o odwołanie meczu i obawiam się, że nie tylko tego jednego, zastanowiłbym się również nad wszelkimi treningami drużyn. Niektórych klątwy są bardzo niebezpieczne dla otoczenia. Ja i Perpetua nie umiemy również ich w żaden sposób uleczyć, a pędzące po korytarzach zbroje mogą być zdradzieckie. Nawet te błahe klątwy, mogą mieć naprawdę tragiczne konsekwencje. Musimy ograniczyć możliwości wypadków.
Pisz jakbyś czegoś potrzebował ode mnie, ale osobiście jestem za zwróceniem się do Pani Dyrektor.

Szanowany Alexandrze,

Obawiam się, że masz rację - w obecnej sytuacji nie możemy sobie pozwolić na takie ryzyko, a skoro nie jesteśmy w stanie zniwelować efektów klątw, nie mamy innego wyjścia niż odwołać mecz. To wielka szkoda, bo wszystkim nam przydałoby się w tych trudnych chwilach nieco rozrywki. Uczniowie z pewnością będą rozczarowani. Moglibyśmy się zastanowić, czy dałoby się jakoś im to zrekompensować, spróbować zorganizować dla nich coś bezpieczniejszego?

Alexandrze,

Wiem, że dla wielu podobne rozwiązanie mogłoby okazać się ogromnym rozczarowaniem, niemniej w pełni zgadzam się z Twoim punktem widzenia. Mecz powinien zostać odwołany, im szybciej, tym lepiej. Te klątwy są na tyle niebezpieczne, że należy traktować je bardzo poważnie.

Jak rozumiem zbadałeś je pod względem najróżniejszych zaklęć odczyniających uroki. Niestety, muszę Cię poinformować, że nie tylko zaklęcia są względem tych niedogodności kompletnie bezradne. Próbowałam zastosować kilka różnych rodzajów eliksiró, które potencjalnie mogłyby okazać się rozwiązaniem dla naszych problemów, jednak bezskutecznie. Nawet te najpotężniejsze wywary nie były w stanie zaprzestać działania klątwy.

Dlatego Twoje słowa w pełni popieram i jestem gotowa razem z Tobą rozmawiać na ten temat z naszą nową dyrektorką szkoły. Bezsprzecznie, bezpieczeństwo naszych podopiecznych, jak i nas samych, jest w tej sytuacji najważniejsze, a w chwili obecnej nie możemy go zagwarantować.

Pozdrawiam,
Beatrice

Szanowny Profesorze Voralberg,

na sam początek chciałabym bardzo podziękować za ten list, cieszy mnie taka czujność i zaangażowanie ze strony Opiekunów Domów. W pełni rozumiem Państwa wątpliwości i muszę przyznać, że sama zaczęłam już omawiać kwestie przesunięcia terminu tego meczu. W związku z przekazanym przez Pana wnioskiem, niezwłocznie zajmę się zamknięciem tej sprawy. Wkrótce pojawi się ode mnie ogłoszenie w kwestii zmian funkcjonowania szkoły, skierowane do wszystkich pracowników i podopiecznych Hogwartu.

Z wyrazami szacunku,

Li Wang
Dyrektorka Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie