Ingerencja w pracy - Artysta

@Cassius Swansea

Otrzymałeś zlecenie namalowania portretu pewnego siedemnastoletniego dziewczęcia. Jak to zostało dopisane atramentem na samym końcu formularza - ma to być prezent dla dziadków. Za porozumieniem obu stron umówiłeś się z niejaką Anabelle O'Clark przy rabatce im. Albusa Dumbledore'a. Przybyłeś na miejsce odpowiednio wcześniej, aby przygotować niezbędne przedmioty. Po jakimś czasie podeszła do Ciebie blondwłosa niewiasta, którą to dzisiaj będziesz miał za zadanie naszkicować. Zdajesz sobie sprawę, że dziewczyna chce zapłacić dwukrotnie więcej, jeśli skończysz malunek w ciągu dwóch dni. Poinstruowałeś ją co i jak, zadbałeś o odpowiedni kąt pozowania, rozstawiłeś sprzęt i... rzuć kostką, by sprawdzić jak poszła Ci realizacja zlecenia.

Parzysta - ewidentnie wpadłeś dziewczynie w oko. Musiałeś ją kilkakrotnie upominać, aby zamilkła, bowiem próbowała wciągnąć Cię we flirt, spoglądała na Ciebie zalotnie spod długich rzęs i uśmiechała się słodko. Musiałeś wykrzesać z siebie zapasy cierpliwości, aby raz na jakiś czas poprawiać jej pozę, zwracać uwagę na drobne detale, na które ona nie zwracała uwagi. Malunek szedł Ci nadzwyczaj dobrze, światło słoneczne było idealne, aby móc dojrzeć w niej naturalne piękno i wdzięk. Bez względu na jej wiercenie się i liczne ciche pytania, możesz zauważyć, że maluje się ją naprawdę przyjemnie. Ma łagodne rysy twarzy, które perfekcyjnie odwzorowałeś na płótnie. Po upływie kilku długich godzin - podczas których dwukrotnie i subtelnie podsuwała Ci propozycje przedłużenia spotkania po skończeniu realizacji zlecenia - skończyłeś malować jej nieruchomy portret. Nałożyłeś na niego odpowiednie zaklęcia i na jej oczach ożywiłeś malunek. Panna O'Clark jest zachwycona, uwiesiła się Twojego ramienia i szczodrze komplementowała Twoje zdolności mimo, że wydawała się nie mieć zielonego pojęcia o tym kunszcie. Jeśli wyraziłeś taką wolę, dała się zaprosić na jeden wieczór. Jeśli nie, szczodrze Ci zapłaciła, wsuwając do sakiewki swój nick do wizbooka mając nadzieję, że się z nią skontaktujesz. Zyskujesz do wypłaty 20 galeonów więcej, gratulacje. Zgłoś się po nie w odpowiednim temacie.

Nieparzysta - dziewczyna była spięta przez co nie mogłeś w pełni oddać jej wdzięku. Choćbyś się dwoił i troił nie potrafiła się rozluźnić, zaś wczesnojesienny wiatr raz na jakiś czas rozwiewał jej włosy, przez co musiałeś przerwać malunek, aby nałożyć na teren zaklęcia chroniące. Ludzie tłoczyli się wokół i spoglądali Ci przez ramię, a więc i ich musiałeś przeganiać (albo ignorować?), a najgorsze wszystkim było to, że w pewnym momencie dziewczyna poderwała się z piskiem, kiedy przed jej nosem przeleciał rój bzyczków. Nic nie szło po Twojej myśli. Próbowałeś z nią współpracować przez dobre dwie godziny, ale wiedziałeś już, że nic z tego nie będzie. Wiele bodźców wytrącało Cię z równowagi - a to przez fakt, że podskakiwała przy każdym szmerze, a to ktoś obcy Cię zagadał o cennik... Skończyłeś ją malować, choć wiesz, że nie jest to tak perfekcyjne jak powinno. Czujesz spore zmęczenie, bowiem dokończenie zlecenia kosztowało Cię dodatkowego nakładu energii. Dziewczyna podziękowała, zapłaciła i teleportowała się... zapominając o obrazie, który musiałeś jej wysłać.

Kolejne zlecenie, z którym miał się zmierzyć Cassius może miało nareszcie nieco poprawić mu wisielczy nastrój, jakiemu ostatnio z łatwością się poddawał. Gorące emocje, których tak zazdrościł mu kuzyn w ostatnich dniach wychodziły na światło dzienne aż za często, o czym przekonywała się nie tylko jego siostra, ale również pewna nieznośna Ślizgonka. Pomijał już nawet liczenie wszystkich tych przypadkowych ofiar, którym oberwało się na korytarzu za samo istnienie i stawanie na drodze tego niszczycielskiego lodołamacza, którym się stał. Po prostu parł do przodu, jak zawsze nie zważając na liczbę potencjalnych poszkodowanych. Być może do dzisiaj i to wszystko miało wreszcie się zakończyć? Taką miał nadzieję, naprawdę. Dziewczyna, która zgłosiła się do niego z prośbą o namalowanie była całkiem sympatyczna. Ładniutka, zgrabna blondyneczka. Aż żal, że nie dała się namówić na sesję rozbieraną w jakimś bardziej prywatnym miejscu. Niestety, dziadkowie też nie byli koneserami sztuki rozbieranej, więc musiał się zadowolić fragmentami jej szczupłych łydek uciekających spod spódnicy. Wtedy jeszcze nie zdawał sobie sprawy z tego jaka to będzie katorga. Dziewczyna okazała się być niewysłowienie płochliwa. Wystarczyła nawet jedna pszczoła, aby poderwała się z miejsca zmuszając tym samym Cassiusa do przerywania pracy. Do tego ci wszyscy, nieznośni ludzie… w pewnym momencie miał nawet naszykowaną różdżkę, autentycznie gotów zdzielić klątwą każdego, kto naraziłby mu się o tej jeden raz za dużo. Normalnie nie przeszkadzało mu zainteresowanie ze strony gapiów, wręcz przeciwnie. Kiedy jednak modelka nie znała się na swoim zadaniu, takie coś było jedynie frustrujące. Ostatecznie skończyło się na obrazie całkiem niezłym, trzymającym poziom godny Swansea, aczkolwiek jego wewnętrzny perfekcjonista nie potrafił poradzić sobie z przełknięciem pewnych niedoróbek, chociażby takich jak nieco niedokładnie odwzorowane włosy. Ilekroć tylko zaklęciem starał się je okiełznać, coś szło nie po jego myśli, wobec czego musiały zostać takie oklapnięte, zupełnie bez życia. Nigdy aż tak nie zmęczył się podczas zwykłego malowania i zanim dał wyraz swojej irytacji, mogąc objechać dziewczynę od góry do dołu, sprytnie zniknęła z zasięgu jego wzroku, narażając dodatkowo obraz na zniszczenie podczas transportu. Kiedy opuszczał to miejsce, Cassius miał szczerą nadzieję, że tego dnia widział ją po raz ostatni. W przeciwnym wypadku ich kolejne spotkanie okaże się z całą pewnością… wybuchowe.

| 1 i zt

Tego dnia pogoda wyjątkowo dopisywała, więc i pracować można było na zewnątrz. Zresztą, tak było dużo łatwiej, gdy było się behawiorystą magicznych zwierząt, jak @Atlas M. O. Rosa. Czekając na swojego klienta, przeglądałeś jeszcze raz wiadomości o nowym psidwaku, którym miałeś się dziś zajmować. Jakby nie było, musiałeś się do tego spotkania jakoś przygotować, a co za tym szło, został przeprowadzony wcześniej odpowiedni wywiad. Właściciel pupila był dość ekscentrycznym malarzem magicznych portretów, mieszkającym tuż za Hogsmeade i choć był gotów sypnąć niezłą gotówką, to jednak miał też odpowiednio wielkie wymagania i zdecydowanie zbyt wiele miłości do swojego psidwaczka, któremu w życiu nie pozwoliłby zrobić krzywdy.

Piesek:

Zdawał sobie sprawę z tego, że często głównym źródłem zaburzeń zwierząt są ich właściciele i behawiorystą będąc nierzadko to właścicieli musiał uczyć jak być dobrym panem czy panią, niż same psy jak być dobrymi psami. Wczytał się w informacje, które ów ekscentryczny malarz był chętny przekazać przed spotkaniem siedząc sobie na ławeczce przy rabacie Albusa Dumbledora, bo uważał w duchu za wybitny żart, że psy mogą siurać na tego zjeba. Oczywiście swoich poglądów nie wyrażał na głos, bo przecież w socjecie angielskich czarodziejów był niemal narodowym bohaterem, ale co myślał to sobie myślał.
Widząc, jak mężczyzna zmierza w jego stronę z wesoło drepczącą suczką uśmiechnął się i podniósł z ławki.
- Dzień dobry, to Daisy? - uśmiechnął się do psa. Wiadomo, że podstawianie psu ręki pod nos to stara szkoła, chyba, że się chciało tę rękę stracić. Psy miały wystarczająco czuły węch by "zapoznać się" z gościem z daleka- Może mi Pan opowiedzieć o niej coś swoimi słowami? Skąd Pan ją ma i jak zachowuje się w domu czy ogródku? - zachęcił, jednocześnie zapraszając gestem na spacerek, by móc poobserwować pieska w akcji.

Widać było już z daleka, że psinie niczego nie brakuje. Świeciła się jak, cóż, psu jajca, a do tego była przepięknie ubrana w tiulową sukienkę i brokatową kokardkę na czubku głowy. Gdy przyjrzało się jej bliżej, można było zobaczyć, ze ma pomalowane pazurki, co było sukcesem biorąc pod uwagę, że zazwyczaj owszem, miały inną barwę, ale była to barwa krwi jej wrogów.
-Och, dzień dobry. Tak, to moja słodziutka. Przywitaj się kochana z Panem, dzisiaj będzie się z Tobą bawił, tak, no tak, maleńka... - Gdy tylko zwrócił się do psa a nie do Atlasa, zmienił głos na przesłodzony, jakby mówił do niespełna umysłu niemowlaka, zamiast do suczki, która może i wyglądała uroczo, ale charakter to miała morderczy. -Daisy jest przekochana. Kupiłem ją świeżo z hodowli, niecałe dwa miesiące temu. To najpiękniejsza i najkochańsza suczka, na świecie, prawda skarbeńku? - Ostatnie słowa skierował oczywiście do psa, posyłając jej buziaczki i maślane spojrzenie. -W domu i ogródku jest bardzo grzeczna. Nawet przestała się załatwiać, gdzie nie powinna. Jedynie inne zwierzęta ją troszkę denerwują, a wie Pan, mam za mały ogródek na kopanie kolejnych zwłok i wcale nie zarabiam aż tyle, by płacić innym za odszkodowanie, więc chyba musimy nieco moją Daisulkę uspokoić. - Widać było, że jest niepocieszony faktem, że inni mają do jego suczki pretensje, ale skoro już kazali mu wydawać galeony, to może faktycznie lepiej, żeby posłał ją do behawiorysty i raz na zawsze pozbył się niepotrzebnych wydatków.

Nie było jego zadaniem uczyć ludzi, w co psy ubierać a co sobie odpuścić, dopóki zwierzakowi nie działa się krzywda ani nie wykazywał oznak dyskomfortu, takich jak ciągłe ziewanie czy oblizywanie się, mogły chodzić przebrane nawet za inne zwierzęta. Każdy ma swoje słoneczko, jedni lubią wilki inni psy przebrane za księżniczki.
- Rozumiem, rozumiem. - wydobył swoją różdżkę- Więc w domu nie wykazuje żadnych przejawów agresji? - upewnił się, nim wyczarował kilka prostych psich zabawek i zaprosił właściciela, wraz z Daisulką na trawnik, gdzie prostym zaklęciem ogrodził teren, by mogli spuścić ją ze smyczy i zobaczyć, jak się zachowywała.
Zaczął rzucać jej piłeczki i sznurkowe szarpaki, dla upewnienia się, czy to kwestia jej niewyżycia i nadmiaru energii, czy problem z agresją wobec pozostałych zwierząt mógł wiązać się z czymś innym.
- Atakuje wszystkie zwierzęta? Czy tylko psy? Albo tylko koty? - podpytał, zachęcając psinkę do zabawy czarującym uśmiechem półwila.

Właściciel psidwaczki rozmawiał o swojej pupilce, jakby był w niej co najmniej zakochany. Ciężko było mu utrzymać spojrzenie na Atlasie, bo wciąż powracał oczami do swojej Daisy, którą najchętniej by wycałował tu i teraz.
-Absolutnie! No chyba, że akurat jem jakieś mięso na obiad. To czasem warknie, albo się rzuci, ale nic wielkiego. - Machnął ręką, jakby było to kompletnie normalne, po czym wszedł za Atlasem do zagrody i z namaszczeniem wręcz, odpiął Daisy smycz, od wyklejanej diamencikami obroży. Suczka obejrzała się na niego prawie że z pogardą, po czym usiadła na tyłku, a jej tiulowa spódniczka rozkloszowała się wokół niej na trawie, gdy tak sobie patrzyła na zabawki, rzucane przez Atlasa, po które absolutnie nie miała zamiaru się ruszać. -Wszystko, byle miało cztery nogi. Jak ma mniej, to albo przejdzie obojętnie, albo czasem pokręci noskiem, ale ostatecznie raczej nie marnuje na takich przeciwników czasu. - Potwierdził, głaszcząc psinę po głowie i zastanawiając się, po kiego wybuchającego muchomora, Rosa męczy się z rzucaniem tych psich przedmiotów, skoro było widać, że jego Daisy jest ponad takie rzeczy.

Słuchał z uwagą wszystkich trelów i zachwytów nad pieskiem, zdawał sobie sprawę z tego niezdrowego związku jaki stanowili.
- Czy daje Pan Daisy jakiekolwiek jedzenie ze stołu? Obawiam się, że to może być częścią problemu. - zaczął ostrożnie, zanim nie wyczarował zabawki, w kształcie pieska, którą puścił po trawniku- Problemy behawioralne psów zaczynają pojawiać się wtedy, kiedy właściciele przestają traktować zwierzęta, jak zwierzęta. W swojej głowie pies jest psem, gdy zaczynamy go traktować jak człowieka, wszystko zaczyna mu się mieszać a skutki mogą być różne, krwawe i opłakane. - rozpoczął wywód, obserwując zachowanie suczki względem czworonożnej zabawki.
- Proszę mi powiedzieć, czy ma pan kontakt z jakimś właścicielem, który również zakupił szczeniaczka z tego miotu z którego jest Daisulka? - zapytał, licząc na to, że może spędzanie czasu z bratem lub siostrą pomoże w pracy nad zachowaniami suczki.

-Ależ nie! W życiu bym nie potraktował jej delikatnych jelitek czymś takim jak ludzkie jedzenie! Karmię ją tylko wysokiej jakości świeża padlinką. Daisy uwielbia ciepłe mięsko. Co prawda je ze mną przy stole, ale ma swoją dietę, której się wiernie trzymamy. - Kompletnie nie dotarło do niego to, jak chore rzeczy właśnie opowiada i jak kuriozalna musi być wizja ubranego w sukienkę psa, który siedzi przy stole i wpierdziela obiad, czy inny posiłek.
Gdy tylko zabawka w kształcie psa się pojawiła, Daisy wystrzeliła jak z procy, by dorwać się do czworonoga w zasięgu wzroku.
-Ale co Pan sugeruje? - Obruszył się malarz, przykładając dłoń do serca, jakby nie mógł uwierzyć, że cokolwiek może być jego winą. -Nie mam kontaktu z nikim innym. Daisy nie przepadała za rodzeństwem. Piątkę zagryzła, a pozostała trójka przyprawia ją o migreny. - Odpowiedział wyniośle, widocznie zmieniając ton rozmowy, jaka toczyła się między nim a Atlasem.

Kostki:

Obserwował jak księżniczka rzuciła się z morderczym zapałem na pluszaczka, rozrywając go na kawałki bez mrugnięcia okiem. Z takim bojowniczym psidwakiem żadne szkodniki w ogrodzie nie mogły stanowić problemu.
- Widzę w czym rzecz. - piesek nie zainteresował się żadnymi innymi zabawkami- Ja niczego Panu nie sugeruje. - uśmiechnął się do właściciela jak półwilowy anioł, wpatrując mu się w oczy - To nie sugestia, tylko informacja, za której wyrażenie Pan mi płaci. Pies, żeby budować zdrowe relacje z innymi zwierzętami, musi być świadomy tego, że sam jest zwierzęciem. - starał się składać proste komunikaty, widząc, że biedna Daisy ma poważne zaburzenia behawioralne, wynikające w pełni z tego, jak traktuje ją malarz- Jeżeli chce Pan, co szczerze doradzam, by Daisulka była szczęśliwym, zrównoważonym pieskiem, będzie Pan musiał zmienić powoli nawyki zarówno swoje wobec niej, jak i jej wobec otoczenia. - zaklęciem uprzątnął rozszarpanego miśka- Posiadanie psa to ogromna odpowiedzialność, psidwaki są również rasą niebezpieczną, stąd wymóg posiadania pozwolenia na takiego pupila. Wymagają pracy, uwagi, treningów fizycznych i umysłowych, by zachować stabilność emocjonalną. - wymienił spokojnie, chcąc uświadomić właściciela w tym, co się dzieje z jego suczką.

Sam malarz rzucił tylko okiem na mordercze zapędy swojego psa, po czym odwrócił się do rozmówcy, jakby chciał mu bezgłośnie powiedzieć Widzisz? O tym mówię".
-Ale Daisy jest inteligentna. Na pewno wie, kim jest i jaką ma rolę w społeczeństwie. - Posłał psidwaczce rozczulone spojrzenie, bo wciąż ciężko mu było zrozumieć, że mogłaby jakkolwiek być to jego wina. Przecież dawał jej nie mniej, ni więcej jak czystą miłość, a to przecież nie mogło niczego zepsuć!
-Oczywiście, że zależy mi na jej szczęściu! Ale nie wiem, czego może jej brakować. Mam zniżyć ją do roli kogoś gorszego tylko dlatego, że ma o dwie nogi więcej? - W jego głosie wciąż było słychać niedowierzenie i oburzenie. -Dlatego przyszedłem z tym do Pana! W końcu najlepiej uczyć sunię od najmłodszych lat, prawda? Skoro Panu płacę, to proszę to rozwiązać jakoś! - Malarz zrobił się aż czerwony na twarzy, po czym tupnął nogą, a Daisy z uśmiechem na pysku przybiegła do niego. Spomiędzy kłów wciąż wystawały jej resztki rozszarpanej niedawno zabawki, co było równie zabawne, co i makabryczne w pewnym sensie.

Pokiwał głową.
- Oczywiście. Nawet bardzo inteligentna. Psidwaki są jedną z najmądrzejszych psich ras, dlatego wymagają dużo pracy. - poinformował- Skąd pomysł, że to jest rola kogoś gorszego? - przekrzywił głowę- Traktowanie psa jak psa jest dokładnie takie samo, jak traktowanie człowieka jak człowieka. Czy traktując człowieka, jak psa, uważa Pan, że można dać mu tym szczęście? - zapytał prosto, mając nadzieję, że taka analogia pomoże- Przede wszystkim Daisy musi być wystawiona na ten czynnik, jakim są inne psy. Częste spacery w tereny, gdzie może je spotkać. Musi Pan rozpraszać jej fiksowanie się na innych zwierzętach, na przykład krótką sesją treningową. Dodatkowo, konieczne będzie zakupienie magikagańca, dzięki któremu na spacerach będzie Pan miał pewność, że nie dojdzie do żadnej, kolejnej tragedii. - wymienił - I będziemy musieli zacząć pełne szkolenie. To nie jest problem, który da się rozwiązać przy jednym spotkaniu. Jeśli liczył Pan na to, że się zobaczymy i powiem Panu, że z Daisy wszystko jest w porządku i nie ma o co bić piany, to bardzo mi przykro. - rozłożył ramiona.- Polecałbym umówić się na regularne sesje treningowe.

Atlas mówił rozsądnie, ale trafił na człowieka, dla którego nie miało to najmniejszego znaczenia.
-A Pan chciałby jeść z miski na podłodze? Słyszeć, że nie może siedzieć na kanapie i chodzić wszędzie z PINDOLEM na wierzchu? - Właściciel Daisy był widocznie coraz bardziej wzburzony. Zmierzył nawet wzrokiem okolice krocza Atlasa, gdy praktycznie wykrzykiwał nazwę jego części intymnych. Tak, malarz zdecydowanie mieszkał w swoim świecie i raczej nie wybierał się z wycieczką na planetę Ziemia w najbliższym czasie. -Na spacery chętnie ją wezmę, ale kaganiec? DLA MOJEJ DAISY?! To jest O-BU-RZA-JĄ-CE! - Zaakcentował i przesylabował ostatnie słowo, które jasno pokazywało, co myśli o tych wszystkich poradach. Jakkolwiek logiczne i profesjonalne nie były, zdecydowanie nie wpisywały się w narrację mężczyzny. -Miał Pan znaleźć prawdziwą przyczynę, a nie rzucać oklepanymi teoriami, które można przypisać do byle kundla, ale na pewno nie mojej Daisuni! - Zadarł głowę, a psidwaczka, powtórzyła po nim ten gest. -Dziękujemy za Pana usługi, nie będą dłużej potrzebne. - Ofuknął go jeszcze na do widzenia, po czym odszedł, jak tylko Daisy pożegnała się z Atlasem w swoim stylu.

Kostki:

Przyglądał się mężczyźnie, który gotował się coraz bardziej, zastanawiając się jednocześnie, czy miał on na pewno pozwolenie na posiadanie psidwaka. Wydawało mu się, że by otrzymać takowe, należało przejść odpowiednie testy, a miał podejrzenia, że z takim podejściem do zwierząt jegomość mógłby je oblać. Wysłuchał go do końca, po czym skinął głową.
- Rozumiem. Przykro mi jednocześnie, że nie zdecyduje się Pan na pomoc swojemu psu. - powiedział ze spokojem, posyłając mu kolejny ze swoich anielskich uśmiechów.
Na odchodne uniósł dłoń, by pożegnać ich oboje, jednak Daisy postanowiła pożegnać się całkiem inaczej. Zdążył jedynie rzucić krótkie "och!" nim cały jego but nie został przemoczony psim siuśkiem. Westchnął ciężko, próbując wywabić plamę zaklęciem, po czym deportował się do domu.

zt

Zestaw: Z metalu
Runda: I
Odległość rzutu: 3
Zdarzenie losowe: 5 -
Dorzut: -
Oplucie: -
Suma punktów: 3pkt

To w szkole podczas zajęć dostał informacje, że pierwsze spotkanie turniejowe odbędzie się za kilka dni. Nie przygotowywał się na tę okazję zbytnio, jedynie odświeżając o co chodziło w grze, w którą wydawało mu się, że nie grał całe wieki. W głowie miał mieszaninę odczuć - z jednej strony strony był zadowolony, że będzie okazja zagrać, a z drugiej nie znał rywalki, przez co nie był pewien czy to będzie miło spędzony czas.
Przyszedł do parku w wyznaczonym terminie. Odwiedzany przez turystów skwer był miejscem, które znał tylko z historii. W środku zimy patrzył na rabaty, których wygląd pozostawiał wiele do życzenia, zanim przyszła Virginia.
Sądząc, że niewiele osób ma powód by zatrzymywać się o tej porze roku na dłużej w tym miejscu, podszedł do nieznajomej.
- Hej, przyszłaś grać w gargulki? - zapytał, od razu przechodząc do tematu. Wyciągnął w jej stronę na powitanie, nawet jeśli miałaby nie okazać się osobą, której szukał.
Dowiedziawszy się, że nie pomylił się w przypuszczeniach, sięgnął po metalowy zestaw kulek, którym miał się posługiwać podczas tej rozgrywki.
- Sporo grasz? - nie wiedział czy powinien przedstawiać się dziewczynie albo wymieniać jakieś inne uprzejmości. Zapewne powinien, choć może była lepiej doinformowana niż on i wiedziała z kim przyszło jej tego dnia zagrać.
Rozpoczął grę, rzucając pierwszą swoją kulkę w stronę białej kulki. Poszło mu całkowicie przeciętnie. Wiedział już, że kolejnym razem będzie musiał bardziej przyłożyć się do swojego ruchu jeśli miał zamiar wygrać tę grę.

@Virginia F. Rockwell

Zestaw: zwykły
Runda: I
Odległość rzutu: 5
Zdarzenie losowe: 5, trącenie kulki przeciwnika
Dorzut: 2 i 6, przeciwnik przede mną, kulka idzie do tyłu, -3 pkt i oplucie dla przeciwnika
Oplucie: Nie
Suma punktów: 5 pkt

Udała się na turniej gargulek z czystej ciekawości, by urozmaicić sobie już i tak swobodnie prowadzone życie. Nie robiła do tego specjalnych przygotowań, może odegrała kilka rundek z bratem bliźniakiem dla przypomnienia poznanych jeszcze we wczesnym dzieciństwie zasad, ale poza tym nie uważała tego za sytuację definiującą jej byt na tyle, by robić z igły widły. Jedyne, co jej może nieco zawadzało, to fakt, że zawody urządzono na świeżym powietrzu... w styczniu. Ciekawy zabieg, nie można temu było zaprzeczyć, ale jednak można było zorganizować bardziej komfortowe warunki.
Spóźniła się może parę minut, ale to było akurat w klasycznym dla niej stylu. Szybko domyśliła się, że stojący w tym miejscu Krukon najprawdopodobniej był wytypowanym jej przeciwnikiem, co sam zresztą po chwili potwierdził swoim pytaniem.
- Zgadza się - odrzekła, a wylatująca z jej ust para przypomniała jej, że jeszcze przecież chciała na uboczu zapalić kameleona z jednej ze szczodrze ofiarowanych jej przez Kate paczek. Nie było jednak sensu wydłużać oczekiwań tylko dlatego, że miała głupią zachciankę. Odwzajemniła uścisk dłoni i sięgnęła do torby po swój najzwyklejszy w świecie zestaw, ufając, że jej nie zawiedzie.
- Poniekąd - wydała ocenę swoich umiejętności. - Częściej grałam, jak byłam młodsza, teraz to raczej dobre wspomnienie z dzieciństwa. Zawsze i tak liczyłam bardziej na łut szczęścia niż na umiejętności - dodała z obezwładniającą szczerością. - A, tak w ogóle, to jestem Virginia - w porę zorientowała się, że powinna się przedstawić, zanim w ogóle zaczną grać.
Nie zastanawiała się wiele nad swoim ruchem, i na początku bała się, że przez swoje trzęsące się łapska wykonała go nieudolnie, ale po chwili okazało się, że zyskała natychmiastową przewagę i do tego jeszcze przyczyniła się do oplucia Benjamina przez jego zestaw.
- Aj, sorki - mruknęła, robiąc śmieszny grymas.

@Benjamin O. Bazory

Zestaw: Z metalu
Runda: II
Odległość rzutu: 6
Zdarzenie losowe: 6 - kolejka nie ma wpływu na grę
Dorzut: -
Oplucie: J - Ben traci rundę
Suma punktów: 3 - 3 = 0

Wysłuchał odpowiedzi dziewczyny, która na pewnym etapie życia nie była już zaskakująca. Nie dało się ukryć, że w dorosłym życiu brakowało zwyczajnie czasu na tak proste spotkania jak to gargulkowe. Skinął głową przytakująco by dać dziewczynie do zrozumienia, że wysłuchał, ale nie ma w temacie nic do dodania.
Po chwili Gryffonka rzutem swojego gargulka trąciła jego kulę, co spowodowało natychmiastową jej reakcje. Ta opluła go bliżej cieczą przypominającą rtęć, która sprawiła, że dosłownie wyszedł z siebie i stanął obok.
- Ben. - również się przedstawił. Pozostało mu czekać dalej na to co przyniesie gra, bo w tamtej chwili nie był w stanie nic zrobić.

@Virginia F. Rockwell

Zestaw: zwykły
Runda: II
Odległość rzutu: 3
Zdarzenie losowe: 5, brak wpływu na rozgrywkę
Dorzut: -
Oplucie: -
Suma punktów: 8 pkt

Takiego obrotu spraw się nie spodziewała, zwłaszcza, że przez jej nonszalancję wszystko zadziało się w mgnieniu oka i potrzebowała chwili na ochłonięcie. Takie były realia gry i nie można było z nimi wchodzić w polemikę. Sytuacja, w której Ben się znalazł, wyglądała z zewnątrz tak absurdalnie, że stawała się aż komiczna, ale Virginia mimo odgrywania zawsze i wszędzie roli błazna zachowała się taktownie i powstrzymała dziwaczny odruch parsknięcia. Sama nie chciałaby być w tak przedziwnej sytuacji, a już tym bardziej musieć do tego znosić czyjeś kpiny.
Kolejny jej ruch był mniej katastrofalny w skutkach, a jednak cokolwiek by teraz nie zrobiła, nadal miała przewagę i wszystko wskazywało na to, że wyjdzie z tego zwycięsko. Wniosek z tego był jeden: miej wyjebane, a będzie ci dane.

Zestaw: Z metalu
Runda: III
Odległość rzutu: 3
Zdarzenie losowe: 4 - trąca swoją gargulke
Dorzut: 3 - dodatkowe 2pkt
Oplucie: Nie
Suma punktów: 3 - 3 + 3 + 2= 5

Czy przejmował się przegrywaniem w gargulki? Zdecydowanie nie. Od tego nie zależało niczyje życie, zwłaszcza jego. Ambicja odniesienia zwycięstwa w tym spotkaniu już na starcie była w nim nikła, przez co doszukiwanie się jej z czasem trwania rozgrywki było niemożliwe. Pomijając wątpliwą przyjemność starcia z siebie cieczy, mógłby powiedzieć, że było w porządku. Na tym w końcu polegały gry - jedni wygrywali, inni przegrywali.
Obserwował kolejna turę, którą rozgrywała Virginia. Żałował, że w czasie przymusowej przerwy nie mógł robić nic dodatkowo. Tym razem nie zostal opluty co dawało możliwość mu rozegrać ostatnia turę.
- To pora na ostatnią rundę. - stwierdził, gdy ponownie wrócił do swojego ciała. Odezwał się jedynie po to by dac jej do zrozumienia, że wrócił do normalności, bo po prawdzie to nie wiedział nawet czy w poprzednim stanie go widziała.
Wykonał swój rucha nieco zdrętwiałymi od stania na mrozie dłońmi. Choć w głowie mial zamiar zbić przy okazji którąś z gargulek dziewczyny, gra potoczyła się inaczej. Jego pierwsza gargulka przesunęła się, dając mu tym dodatkowe punkty.
Uniósł lekko brwi, niedowierzający, że cokolwiek w tej rozgrywce się udało. Nie komentował tego jednak, czekając na ostatnie jej posunięcie.

Zestaw: zwykły
Runda: III
Odległość rzutu: 6
Zdarzenie losowe: 3, zwalam własną kulkę i tracę 3 pkt
Dorzut: -
Oplucie: shine bright like a diamond
Suma punktów: 11 pkt

Benjamin w końcu powrócił do normalności, co też wyeliminowało aurę niezręczności. Skinęła głową na jego słowa, obserwując jego ruch. Szerokim uśmiechem zaaprobowała jego rezultat, i niewiele czekając, przystąpiła do działania wieńczącego już ich grę. Jej rzut był solidny, aż zanadto - skończył się tym, że strąciła inną, własną gargulkę, przy czym została ukarana obfitym opluciem. Przypominała teraz brokatową, bożonarodzeniową bombkę, ale zamiast pomstować, jedynie serdecznie się roześmiała.
- Wspaniale - skomentowała zdarzenie, myśląc jedynie o tym, jak to potem zmyje. - No cóż, dziękuję ci bardzo za rozgrywkę! Powodzenia - rzuciła na odchodne, samej nie wiedząc, czy życzy mu sukcesów w rozgrywkach gargulek, czy też może ogólnie, bardziej metafizycznie. Zdawała się być niezorientowana w fakcie, że właśnie wygrała. Były jednak ważniejsze sprawy w życiu - trzeba było spróbować malinowych kameleonów.