First topic message reminder :

Sala ta jest bardzo nasłoneczniona, a z jej okien widać obszerny dziedziniec. Pełno tu klatek, w których czasami pojawiają się kociaki do ćwiczeń, jedna szafa jest pełna kufrów, a omnikulary ułożone na regale mają tendencję do uciekania, bowiem te egzemplarze mają albo królicze łapy, uszy lub ogony.

Wjechałem do klasy zaledwie kilka sekund przed czasem co doprowadziło do tego, że wszystkie ciekawsze miejsca były zajęte, więc zasiadłem sam z tyłu sali rozglądając się po sali. Chciałam tutaj być dokładnie tak samo jak pragnąłem wymywać dupska wszystkim hipogryfom z Zakazanego Lasu. Jasne, Bergmann nie był wprawdzie chujem jak Craine, ale brakowało mu czegoś co miał Dear, a fakt, że wcześniej uczył mnie w Trausnitz wcale nie ułatwiał sprawy. Mimo że nie byłem fanem tego przedmiotu to lekcje z Dearem jakoś mnie przyciągały, a tutaj pojawiałem się tylko po to by pod koniec roku dostać upragnioną parafkę na świadectwie ukończenia studiów i móc rozpocząć upragnioną karierę.
Pewnie normalnie miałbym wszystko w głębokim poważaniu, ale z racji tego, że siedziałem sam to nie miałem specjalnie wyboru i postanowiłem przynajmniej spróbować skupić się na lekcji, a czekając na to aż nauczyciel w końcu zacznie mówić przejrzałem nawet moje transmutacyjne bazgroły z zeszłego roku - wiele z nich nie wyciągnąłem, ale zawsze coś. Musiałem chociaż trochę poudawać, że mi zależy dlatego wpatrywałem się w profesora i zmusiłem się do maksymalnego skupienia - może nie nie przepadałem za przedmiotem, ale starałem się zrobić dobrą minę do złej gry.

SZCZĘŚCIE: 2
PREFERENCJE: 0,5 - bo Bergmann jednak nie jest Crainem XD
KONCENTRACJA: 4
TALENT: 1
CAŁOŚĆ: 7,5

  Fitzgerald błysnął ponownie zębami w jakże niewinnym uśmiechu – zaraz po tym jak przeżuł i przełknął kęs zwiniętej babeczki – w odpowiedzi na widok ściągniętych brwi na twarzy przyjaciółki, wiedząc dobrze, że dziewczyna tak naprawdę wcale nie ma mu tego za złe, co zaraz zresztą potwierdził uśmiech na jej ustach. Ciemnobrązowe ślepia Ślizgona przesunęły się w stronę Brandonówny, gdy ta obdarzyła go spojrzeniem jakby popełnił właśnie zbrodnię stulecia, które wywołało u rudzielca rozbawienie.
  — Ty powiedziałaś, ja po prostu bardzo lubię babeczki — odparł z łobuzerskim uśmieszkiem i dodatkowo puścił nowej prefekt Krukonów oczko, ponownie zatapiając zęby w czekoladowym wypieku. Cóż, żadną tajemnicą nie było, że William był ogromnym łasuchem, jeśli chodzi o słodycze wszelkiej maści, a ta muffinka była naprawdę wyśmienita. Niebo w gębie normalnie.
  Właśnie delektował się jej smakiem, kiedy do klasy wszedł on – Pan Maruda, niszczyciel dobrej zabawy i uśmiechów dzieci, czyli Patton Craine we własnej osobie. Will jakby nigdy nic dokończył na spokojnie łakoć, słuchając jednym uchem krótkiego wywodu belfra na temat tego czym będą się zajmować. Zmiana szklanego pucharka w misę na owoce. Brzmiało prosto, ale przy jego antytalencie do tej dziedziny magii mogło się skończyć różnie, nawet wybuchem tego nieszczęsnego naczynia. Zanim jednak przeszli do praktycznych prób, profesor nakazał im przećwiczyć wymowę zaklęcia na sucho.
  Nie przyłożył się do tego w ogóle, mamrocząc sobie nieco niewyraźnie – acz poprawnie! – alveo pod nosem, żeby tylko to mieć z głowy. Pech chciał, że akurat w tym momencie ten stary cap znalazł się na wysokości zajmowanej przezeń ławki i bez zawahania wykorzystał okazję, żeby go opieprzyć za lekceważący stosunek do przedmiotu oraz prowadzącego i uwalić przy tym punkty. Świetny początek. William przewrócił jedynie oczami i w prześmiewczy sposób poruszył wargami oraz głową, gdy nauczyciel oddalił się, żeby doczepić się kogoś innego. O Merlinie, jak on nie znosił tego typa! Prawdopodobnie ze wzajemnością, zważając na jego dotychczasowe ‘sukcesy’ – a raczej ich kompletny brak – w transmutacji; to, że był przypadkiem beznadziejnym to zdecydowanie za mało powiedziane, a jakby to nie było wystarczające – nic nie robił, żeby to zmienić. Tak, Craine go musiał wprost uwielbiać.
  — Alveo — wymruczał, machnąwszy różdżką w kierunku kryształowego pucharka. Nie spodziewał się niczego szałowego, prawdę powiedziawszy sukcesem już będzie, jeśli naczynie nie rozsypie się w drobny mak, jak to miało miejsce w przypadku co poniektórych, dlatego aż zamrugał zdumiony, gdy pojawiła się przed nim okazała misa na owoce. Nie idealna oczywiście, miała wyraźne skazy i w kilku miejscach widoczne pęknięcia, ale dla niego był to w pełni zadowalający efekt.

Kostki: 3 i 5 → -5 pkt dla Slythu

@Violetta Strauss
@Victoria Brandon

Uważali, że odejmowanie im punktów za mamrotanie pod nosem inkantacji było niesprawiedliwe? Nie… Niesprawiedliwe było, że takich ignorantów wpuszczano na każde zajęcia. Nie podobało się, że naśmiewał się z ich prób? A jemu miały się podobać żarciki na jego temat, przekazywane sobie wzajemnie za jego plecami? Cóż, niespodzianka, życie nie jest sprawiedliwe i miał gdzieś, czy będą za chwilę płakać przez odjęte punkty, czy nie. Chcesz płakać? Wyjdź z sali. Chcesz udowodnić, że potrafisz? To zaciśnij zęby i do dzieła! Szczególnie zwrócił uwagę na @Bonnie Webber, która zdawała się mieć ochotę wybiec z sali. Nie miał jednak okazji dłużej się jej przyglądać, gdy jeden z pucharów rozsypał się w drobny mak.
-Al-ve-o. Alveo, panno Kanoe, nie bombarda - rzucił oschle do @Yuuko Kanoe, zaklęciem sprzątając drobiny kryształu, a następnie wyczarowując jej nowy puchar. Oby teraz go nie zniszczyła. Najwyraźniej taki sposób "zabawy" z pucharem stał się popularny, bo po chwili to samo stało się za sprawą różdżki @Chloé Swansea i Craine nie miał już sił komentować. Znów drobinki kryształu zniknęły w okamgnieniu, a przed Ślizgonką pojawił się nowy puchar. Tak samo z @Nancy A. Williams. Najwyraźniej Puchoni nie byli z niczego dobrzy, poza pieczeniem ciasteczek.
Przechadzał się pomiędzy ławkami, odejmując radośnie punkty nieomal wszystkim, choć był osoby, które mógłby zaszczycić uśmiechem. Mógłby, ale po co? Jeszcze osiądą na laurach i uznają, że już są geniuszami w sztuce transmutacji. Tu świetnym przykładem byłby choćby @Lucas Sinclair, któremu należało odjąć punkty dla opamiętania, aby przemienił poprawnie puchar. Gdyby zaczął go chwalić, jeszcze uznałby, że nie musi w ogóle ćwiczyć wymowy! Oczywiście nie zawiodła go również @Nessa M. Lanceley, ale jej także nie zamierzał chwalić. Kto to widział, żeby tak kaleczyć zaklęcie jakimś śmiesznym akcentem! Z zaskoczeniem dostrzegł idealnie przemieniony puchar w wykonaniu @Violetta Strauss. Z tą dziewczyną wszyscy mogli przedwcześnie osiwieć, a tu proszę. Może nie była jeszcze stracona?
- Widzę, że albo to zaklęcie jest poniżej waszej godności, albo część osób pomyliła moje zajęcia z lekcją dla pierwszoklasistów. Koniec z ćwiczeniami, przejdziemy do drugiego zaklęcia - rzucił, wracając do swojego biurka na moment, po drodze przemieniając pozostałe puchary w misy na owoce tak, aby każdy miał przed sobą coś innego niż puchar. -Zaklęcie disclore służy do przywracania transmutowanym przedmiotom ich uprzedni kształt. Działa punktowo, więc nie sprawdzicie, czy w waszym otoczeniu coś więcej zostało zmieniane - wyjaśnił zaklęcie, które będą ćwiczyć, po czym spojrzał na misę, stojącą na jego biurku. Wypowiedział zaklęcie na głos, a kryształ wrócił do kształtu pucharu, napełniając się od razu wodą. Odwrócił głowę w stronę młodzieży, dając im tym samym znak do rozpoczęcia ćwiczeń. Chwilę stał, oceniając spojrzeniem ich starania, aby ruszyć w końcu między ławki.


termin odpisu - 16.04 godz. 21:00

Etap II - zaklęcie Disclore

Uczniowie
- mający min. 5pkt z transmutacji mają +1 do oczek
Studenci
- mający min. 5pkt z transmutacji mają +1 do oczek ALBO 1 przerzut

Różnica wynika z fabularnych umiejętności - studenci mieli więcej czasu na naukę transmutacji niż uczniowie


Wymowa
1, 2, 3 - masz szczęście, że profesor stał przy swoim biurku, bo z całą pewnością odjąłby ci punkty i jesteś tego świadom, zamiast tego czujesz na sobie jego uważne spojrzenie; -1 do kostki na przemianę
4, 5 - wymawiasz poprawnie, ale cicho, co być może jest powodem, dla którego profesor zdaje się ciebie nie widzieć, cóż najwyraźniej masz szczęście; +1 do kostki na przemianę
6 - dumny jak paw wymawiasz idealnie zaklęcie, ale zobaczymy, jak pójdzie ci zaklęcie, zdobywasz 5 punktów, bo najwyraźniej ty jeden nie lenisz się na zajęciach

Przemiana
1 - rzucasz zaklęcie i nie dzieje się nic. Rzuć ponownie kostką:
parzysta - misa wraca do poprzedniego kształtu, a ty czujesz się wyczerpany;
nieparzysta - nic się nie dzieje, a profesor z satysfakcją odejmuje 5 punktów twojemu domowi.
2 - kolejna próba, a misa, zamiast wrócić do poprzedniego kształtu, zmienia kolor, tracisz 5 punktów
3, 4 - choć trwa to zdecydowanie za długo, w końcu znów masz przed sobą puchar, ale nie dzieje się z nim nic więcej.
5, 6 - misa wraca do poprzedniego kształtu i gdy tylko staje się pucharem, widzisz, jak napełnia się wodą. Śmiało, możesz wypić toast za zdobyte 10 punktów, choć Craine przyznaje je niechętnie.

OBOWIĄZKOWY KOD:

Kod:

<zg>kuferek</zg> tu wpisujemy ilość punktów w kuferku
<zg>kostki</zg>
<zg>punkty dla domu</zg>


UWAGA
W dalszym ciągu obowiązują profity z racji posiadania min. 5 punktów w kuferku.
Tak, macie +1/przerzut DO KAŻDEJ KOSTKI - skoro potraficie rzucić zaklęcie, to potraficie je wymówić.
Gdy student na kostkę na wymowę wykorzysta przerzut, przy kostce na przemianę może wykorzystać dodatkowe oczko. Nie trzeba przy obu kostkach używać przerzutu - skoro jest "albo" to możecie wybrać.

W razie pytań piszcie PW do @Joshua Walsh albo na gg


Autor: Joshua Walsh

Parsknął w sumie nawet odrobinę rozbawiony pierwszym zdaniem profesora. Nawet w swoim gorszym dniu potrafiąc docenić dobry sarkazm. Pomimo tego, jaką wagę mężczyzna przykładał do narzekania na swoich uczniów, czasem przy okazji zdarzyło mu się powiedzieć coś śmiesznego. Ragnarsson miał jedynie podejrzenia, że być może profesor wcale nie próbował być zabawny, dlatego dla bezpieczeństwa lepiej było nie popadać w rozrywkowy humor w połowie zajęć. Ściągnął łopatki, koncentrując się na kolejnym zadaniu, jakie zostało im zlecone. Kolejnym zaklęciu. Też mu znanym, jak poprzednie. Tym razem dołożył większej precyzji do wymowy, dając przykład Bunny, co by nie spłynęła pod ławkę, razem z wodą z pucharka.
— Obserwujesz, Bunny?
Wykonał odpowiedni ruch nadgarskiem, wypowiadając formułę Disclore w sposób możliwie jak najbardziej przystępny nawet dla tak opornego ucznia, jakim okazywała się onieśmielona puchonka.

kuferek 16
kostki 6, 5
punkty dla domu 15


przepraszam, oczy mi się zamykają, być może potem coś doskrobię

kuferek 0pkt
kostki 5 (efekt: +1 na przemianę), 4+1
punkty dla domu
+10pkt

No tak, zdecydowanie się nie popisała i Craine musiał na to zwrócić uwagę. Nie można było ukryć tego, że akurat transmutacja nie była jej najmocniejszą stroną. Tym bardziej, że wymagała ona bardzo konkretnych umiejętności praktycznych. To nie był jeden z tych przedmiotów, gdzie mogła po prostu zapoznać się z treścią podręcznika i jakoś dać sobie radę.
Tym razem postanowiła się dużo bardziej przyłożyć do tego zadania. I choć kolejną inkantację wymawiała dosyć cicho to jednak przykładała dużą uwagę co do poprawnej artykulacji, by znowu nie skończyć z przypadkową bombardą zamiast zaklęcia transmutującego. Chyba nawet przyniosło to oczekiwany efekt, bo rzucone przez nią zaklęcie tym razem zadziałało bezbłędnie. Mogła jedynie podziwiać jak rzucony przez nią czar przeobraża znajdujący się przed nią zaklęty obiekt w puchar. Craine może wciąż nie był zadowolony, ale przynajmniej nagrodził ją za te starania i uczyniony postęp dziesięcioma punktami. Co prawda zrobił to niechętnie, ale liczyło się to, że najwyraźniej poszło jej naprawdę dobrze, prawda?

kuferek 0
kostki 1, 3
punkty dla domu -5 pkt


Nie miała odwagi, by popatrzeć na Gunnara, który przeinaczał jej imię. Wydawało się, że dukając pod nosem poprawiła go, ale najwyraźniej nie usłyszał. Czuła się tak niezdarnie, że przechodziło to ludzkie pojęcie. Postawa profesora odejmowała jej pewności siebie i sprawiała, że przy próbie przywrócenia misie poprzedniego kształtu znów zawiodła. Drżącą ręką celowała w przedmiot i jednocześnie zerknęła na prefekta, ale całe to połączenie bodźców sprawiło, że znów zawiodła. Misa zmieniła kolor, a Bonnie odłożyła różdżkę na ławkę po tym jak znowu odebrano jej punkty za fakt, że czegoś nie potrafi. W jej głowie tlił się bunt wszak jest tu po to, aby się nauczyć, a okazuje się, że jest karana za to, że nie robi takich postępów jak inni. Nie miała niestety w sobie odwagi, aby walczyć o słuszność manewrowania punktami. Ukryła twarz w dłoniach i nie patrzyła już na nikogo. Choć wyglądała jakby chciała płakać to nie uroniła ani jednej łzy. Szukała w odmętach pamięci sposobu w jaki można zapaść się dosłownie nad ziemię. Nie miałaby nic przeciwko, chętnie potraktowałaby siebie zaklęciem kameleona i udawała, że wcale jej dzisiaj tu nie było.

kuferek 10
kostki wymowa: 1, przerzut na 4, przemiana 4 + 2 (?) (1 rzut, przerzut)
punkty dla domu 10

@Loulou Moreau

kuferek 5pkt
kostki wymowa 6, przemiana 3, przerzucone na 1 i dorzut parzysty(6)
punkty dla domu +5 dla puchonów

Z zaciekawieniem patrzyła na działania drugiej puchonki. Gdy Williams prawie idealnie wymówiła zaklęcie, miała pewność, że puchar Nancy zamieni się w misę. Nagle puchar zatrząsł się, a po sekundzie został z niego drobny mak. Ofelia spojrzała się lekko zdziwiona na przyjaciółkę. - To było ostatnie czego bym się spodziewała... - Zdziwienie przeszło w śmiech i Willows również cicho zachichotała. - Pamiętaj, żeby dobrze sobie wyobrazić produkt, który chcesz uzyskać.- Puściła oczko do Nancy, mając nadzieję, że nie będzie się tym przejmowała, a chwilę później profesor Craine przeszedł do następnego etapu lekcji. Okazało się, że teraz będą mieli przemienić misę w puchar, czyli cofnąć reakcje. Ofelia pewnie siebie, bez słowa wzięła się za czarowanie. Ponownie wyobraziła sobie w głowie puchar, taki sam, który przemieniła. Wzięła głęboki wdech, złapała stabilnie za różdżkę i rozpoczęła inkantację:
- Disclore! - Wypowiedziała perfekcyjnie formułę, machnęła różdżką, a następnie... nic się nie stało? Zdziwiona spojrzała na przyjaciółkę, jednocześnie zauważając, że nauczyciel czeka, aż dziewczyna poprawi zaklęcie. Willows znowu bierze głęboki wdech i ponawia swoje czynności. Tym razem zaklęcie zadziałało, a przed nią stał kryształowy puchar. Nawet profesor nagrodził ją punktami za wymowę.
- Było blisko... - Westchnęła cicho, chwilę po tym jak profesor odszedł. - Dobra, teraz twoja kolej. Wierzę, że ci się uda. - Uśmiechnęła się do Nancy i trzymając kciuki, patrzyła na jej działania.

@Nancy A. Williams

kuferek aż szalone 2
kostki 2 (-1 do kolejnego), 2 -> parzysta
punkty dla domu 0pkt

Craine nie spodziewał się tego jak Hiszpańskiej Inkwizycji. W końcu jednak udało jej się zabłysnąć i pokazać z jak najlepszej strony. Szkoda tylko, że nie udało jej się zbytnio utrzymać tego stanu rzeczy, bo już kolejna próba wymówienia nowej formuły nie zrobiła na profesorze jeszcze bardziej żadne wrażenie jeśli tylko ma to sens. W każdym razie zamiast ujebać jej ciężko zarobione punkty stwierdził, że zobaczy co jeszcze z niej wyjdzie. A wyszło... niewiele. Wiedziała, że zapewne jeszcze bardziej drażni tym mężczyznę, który dał jej ostatnią szansę na poprawę rzuconego zaklęcia tak, by przyniosło jakikolwiek efekt. Dlatego też skupiła się raz jeszcze, rzucając odpowiednie zaklęcie na stojącą przed nią misę, która szczęśliwie tym razem zmieniła się w puchar. Sukces. Chociaż Craine oczywiście nie przejawiał żadnych oznak zadowolenia i po prostu przeszedł do kolejnego ucznia. No, ale przynajmniej nic nie straciła, prawda?

kuferek 0 chyba
kostki 4(+1 przemiana) i 2 - zmieniam na 3 dzięki bonusowi
punkty dla domu -

Westchnęła ciężko, patrząc na stojącą przed nią miskę i porównując ją z miską Lucasa, która była znacznie ładniejsza. Zgarnęła jasny kosmyk włosów za ucho, odwracając się w stronę ślizgona, trącając go delikatnie łokciem tak, aby Profesor nie zauważył, bo przecież nikt o zdrowych zmysłach nie chciałby mu podpaść. Był straszny. - Mógłby się uśmiechnąć czasem. - mruknęła niemalże bezgłośnie, upewniając się wcześniej, że nie mógł usłyszeć. Wysłuchała jego poleceń usłanych złośliwymi uwagami w stronę ich poziomu, starając się zachować neutralny wyraz twarzy. To nie było sprawiedliwie. Złapała za różdżkę, mając nadzieję, że tym razem pójdzie jej równie przyzwoicie. Nie chciała aż tak się kompromitować, bo wystarczy, że Lucas uczył już ją z eliksirów. Jak mogła być taką nogą z tylu przedmiotów? Zacisnęła usta, ćwicząc najpierw na sucho wymowę — co poszło jej dużo dokładniej i lepiej, niż poprzednio. Mówiła cicho, ale wiedziała, że tym razem inkantuje poprawnie. Wycelowała więc patykiem w stronę misy, wykonując odpowiedni ruch i rzucając zaklęcie. - Disclore!
Przedmiot drgnął, kręcił się nieco i przez chwile Alise cofnęła się na krześle w obawie, że zaraz nastąpi eksplozja. Na szczęście ostatecznie gwizdnął, zmieniając się na powrót w puchar, który jednak nie napełnił się woda. Jasnowłosa uśmiechnęła się jednak promiennie, cała z siebie dumna, bo przecież zawsze mogła ich wysadzić. Odłożyła różdżkę, wpatrując się w ładny, pozbawiony rys pucharek. Ciekawe, jak teraz pójdzie ślizgonowi? Odwróciła głowę w jego stronę, obserwując, jak podchodzić do czarowania, życząc mu bezgłośnie "powodzenia".

kuferek 10
kostki 2 i 4
punkty dla domu n/d

Victoria nieco stresowała się tą lekcją, pewnie dlatego, że wiedziała doskonale, jaki profesor potrafi być nieprzyjemny, jeśli się go rozzłości. Zresztą, już zaczynał pokazywać pazury, kiedy podsumowywał dość spokojnie pierwszy etap zajęć i była bardzo szczęśliwa z powodu tego, że jej nazwisko nie padło z jego ust. Odetchnęła nieco głębiej, mając nadzieję, ze dalsza część zajęć nie będzie aż taka straszna. Zerknęła na siedzącą obok Violę, która już wzięła się do pracy i ujęła różdżkę. Wymowa zaklęcia była mocno nieelegancka, ale jakimś cudem profesor jedynie obdarzył Brandon uważnym spojrzeniem, więc pewnie nie słyszał tego, jak jej się plącze język. Efekt był jednak widoczny w tym, że misa długą chwilę wcale nie chciała wrócić do swojego poprzedniego kształtu. Victoria już rozważała, co powinna zrobić dalej, ale w końcu mogła odetchnąć z ulgą, bo misa ponownie stała się pucharem, co spowodowało, że jej serce przestało bić tak nerwowo, jak wcześniej. Chociaż tyle, przynajmniej profesor nie miał do niej żadnych uwag i mogła poczuć się lepiej, bo nie wpakowała się w jakąś kabałę jako prefekt.

kuferek 0
kostki 1 i 2 - 4
punkty dla domu n/d

No dobra, fanem transmutacji też nie był, a profesor wyraźnie miał kij w dupie, z którym nie do końca sobie radził, ale ostatecznie - to już nie był problem Maxa, który tak naprawdę był tutaj właściwie po to, żeby odjebać brudną robotę i móc wpisać w swój mentalny kalendarz, że proszę bardzo - zrobił, co do niego należało i po prostu odpierdolił tę lekcję. Uniósł lekko brwi, na kolejne słowa profesora, ale nic nie powiedział, sięgnął po różdżkę i swoim zwyczajem - wymamrotał coś pod nosem. Tutaj jednak trzymał bardziej język za zębami, bo nie było wiadomo, kiedy dokładnie profesor dostanie jakiegoś srogiego wkurwa. Hm, szkoda tylko, że z tą jebaną misą nic się nie działo, czy raczej tym, co udało mu się uzyskać. Max zatem spróbował jeszcze coś tutaj podziałać i proszę bardzo, oto miał przed sobą puchar, ale zdecydowanie miał już dość tych zajęć i chciałby jakoś sobie, kurwa, odpocząć. Liczył na to, że mądry Pan Kompleks nie wpadnie na to, żeby ćwiczyli to do usranej śmierci, bo naprawdę wolałby się gdzieś wyciągnąć i zdrzemnąć, czy coś.

Pomogła mu się rozchmurzyć. Już jakiś czas temu zauważył, że miała do tego wyjątkowy talent: choćby sytuacja wydawała mu się beznadziejna i nie do naprawienia, ona jednym komentarzem potrafiła obudzić w nim wolę walki – lub po prostu uśmiech. Radziła sobie z nim niepokojąco wręcz dobrze, do tego stopnia, że gdyby poznała go lepiej, mogłaby pewnie konkurować z Elaine; ta wizja była tyleż interesująca, co niepokojąca. W każdym razie uśmiechnął się na ten komentarz i pokiwał głową.
— Myślisz, że animag-metamorfomag mógłby zmieniać sobie kolor upierzenia? — rzucił z miną, która jednoznacznie mówiła, że nawet jeśli nie myśli o animagii na poważnie, to ta kwestia szczerze go zaciekawiła. A może to wcale nie byłoby takie głupie – dołączyć do niej w dążeniu do tego celu? Brakowało mu chyba odpowiedniej motywacji, ale dawno nie miał już punktu, do którego mógłby usilnie dążyć w swoim zdobywaniu wiedzy. Przydałoby mu się coś podobnego. Ciepła dłoń była zaskoczeniem; miłym zaskoczeniem. Miał ochotę przykryć drobne palce własną dłonią i nawet zdążył ruszyć ręką, przeszkodził mu w tym jednak Patton Craine.
Czy powinien być mu wdzięczny? Chyba tak.
Uważał, że odjęcie jej punktów było niesprawiedliwe, ale nie odezwał się, nie chcąc niepotrzebnie podpadać nauczycielowi. To byłaby wyjątkowo nieuzasadniona brawura, w końcu Craine nie był osobą, którą dało się przekonać do swojego zdania. Czy próbując trzymać się logiki, wychodził przed nią na tchórza?
Czemu aż tak Cię to obchodzi, Swansea?
Nie powinno go cieszyć, że poszło jej nawet gorzej niż jemu, ale trzeba przyznać, że poczuł pewną ulgę. Skoro już mieli popełniać błędy w dziedzinie, w której oboje czuli się pewnie, lepiej było tkwić w tym razem. Kiedy jednak nadszedł moment na odczynienie rzuconego na początku zajęć czaru, postanowił sobie, że nie pozwoli sobie na rozkojarzenie i zrobi to jak należy. Chciał jej zaimponować... oczywiście dlatego, że przed wiekami obiecał, że czegoś ją nauczy, lecz nigdy nie udowodnił jej swoich umiejętności. To był absolutnie jedyny po temu powód.
— Disclore — wypowiedział na głos, skoro tego od niego wymagano. Udało mu się to zrobić na tyle dobrze, że nauczyciel zwrócił na niego uwagę, o dziwo w tym pozytywnym tego słowa znaczeniu. Podniesiony na duchu, użył zaklęcia, znów robiąc to niewerbalnie i wyszło mu naprawdę dobrze. Bezbłędnie. Napuszył się nieco, dumny, że choć raz nie zrobił z siebie przed Davies skończonego kretyna i z uśmiechem widoczny bardziej w oczach niż na twarzy zwrócił się w jej stronę, bo zobaczyć jak jej pójdzie.

kuferek: 26 czy coś koło tego
kostki: 5, 4 (dodaję +1 do każdej, wychodzą dwa najwyższe wyniki)
punkty dla domu: +15

Nie wszystkim czarowanie wychodziło idealnie. Nawet metamorfomag potrafił się w pierwszej próbie pomylić, a za jego przykładem poszła i ona. Jednak odbieranie punktów? Dobra, może było ich tylko pięć, może wydawało się, że od blisko pół roku nie miały już żadnego znaczenia przy zabójczej przewadze Ślizgonów, ale i tak uderzyło to w jej ambicję na tyle, że tym razem musiała pokazać, co potrafi. Nawet, jeżeli Craine miały ją zawiesić w prawach ucznia za niesubordynację i nadgorliwość względem poleceń. Przy okazji może zrobiłaby choć drobną przysługę wszystkim tym, którym dotąd Disclore nie poszło najlepiej.
- Przy pierwszej przemianie byłby tęczowy od mętliku emocji. Albo martwy. - dla odmiany odpowiedziała dość rzeczowo, zgodnie ze swoimi przekonaniami względem tego, ile samokontroli należało w sobie mieć przy metamorfomagii oraz jak zwierzęce instynkty się do tego z reguły odnosiły. Być może była w błędzie i ktoś, u którego magia tak mocno tkwiła w DNA miałby ułatwione zadanie przy kolejnym rodzaju przemian?
- N-... - 'nie rób mi tego', serce zabiło jej mocniej, choć chyba głównie ze strachu przed własnymi myślami, kiedy prawie wyrwała jej się ta niekontrolowana, egoistyczna prośba. Co niby mogła mieć do gadania, gdyby właśnie o osiągnięciu animagii sobie postanowił pod koniec szkoły? Jako ktoś, kto dokładnie tu temu dążył od półtora roku i miał już za sobą jedną tajną, acznieudaną próbę, wyszłaby na największą hipokrytkę na świecie. A jednak w pierwszej chwili była gotowa na nią wyjść.
- Disclore. - udała, że kompletnie do niczego nie doszło, a żadne urwane zdanie nie chciało opuścić jej ust. Swoją wymową zaklęcia zrobiła na Craine'ie zwrażenie, jednocześnie odzyskując utracone punkty. Odczekała chwilę, chcąc zgubić jego uwagę i obserwując starania Elijah. Być może wcześniejszy uraz i utrata punktów ją sprowokowały, a może czuła się podbudowana tym, że Krukonowi wyszło bezbłędnie. Postanowiła zrobić coś bardzo głupiego.
- Enutitatum. - szepnęła tak, by tylko Swansea mógł ją usłyszeć, jednocześnie skupiając całą swoją uwagę na tym, by dokonać transmutacyjnego przywrócenia nie tylko na swoim pucharze, ale i na tych należących do pozostałych uczniów, którzy spróbowali już swoich sił i przynajmniej w pewnym stopniu polegli. Jak się okazało, rzeczywiście jej się udało - każdy z pucharów w sali, który już wcześniej został potraktowany zaklęciem Disclore, był teraz pełen wody i prezentował się w nienagannym, idealnie zgodnym z pierwotną formą stylu. Pospiesznie opuściła głowę, udając, że wzrokiem i różdżką skupiała się wyłącznie na swoim naczyniu.

kuferek 30
kostki 6, 5
punkty dla domu za pierwszy etap -5, teraz +5 za wymowę i teoretycznie +10 za 'Disclore'

A co będzie to niech się dzieje wola Craine'a. ♡

@Elijah J. Swansea

kuferek0
kostki4 | 5>6
punkty dla domu(pierwszy etap -10) | +10 dla Ravenclawu

Podczas dzisiejszej lekcji, Craine był wyjątkowo pobłażliwy. Większości tylko odejmował punkty, mi również, bez zbędnego komentarza, jak to bezużyteczni byliśmy i po co w ogóle pojawiliśmy się na tych zajęciach. Wróć, o tym ostatnim mówił, ale nie wszystkim, więc nawet okej.
W każdym razie, nie przejąłem się krzywym spojrzeniem profesora i czekałem na kolejny etap lekcji, udając, że ćwiczę, w rzeczywistości przyglądając się innym ludziom z zaciekawieniem w oczach. Nie chciałem żadnej konfrontacji z nikim, więc robiłem to jakkolwiek dyskretnie. W klasie nie było nikogo, kogo bym znał osobiście, choć oczywiście znałem ludzi z widzenia, ich imiona również nie były mi do końca obce. Nie mogły umknąć mi niektóre uwagi nauczycieli co do poszczególnych uczniów, a w jakiś poroniony sposób, miałem perfekcyjną pamięć do głupich i niepotrzebnych rzeczy i do imion osób z nimi powiązanych. Jak żyć?
Poniekąd westchnąłem z ulgą, że mogliśmy przejść dalej, zasnąłbym na stojąco chyba, gdybyśmy musieli powtarzać w kółko tylko jedno ćwiczenie. Teraz mieliśmy odczarować nasze wazo-misy za pomocą zaklęcia Disclore. Miałem tylko nadzieje, że Craine nie będzie znów przyczepiać się z powodu akcentu. Myśląc o tym, nagle do głowy przyszedł mi paskudny pomysł, który mógł się ocierać o jakieś ryzyko, ale raczej szlabanu za taką pierdołę nie dostanę. Odchrząknąłem, wyciągnąłem różdżkę przed siebie, skierowaną na misę i wymówiłem dokładnie, nieco cicho, inkantację zaklęcia w języku węży:
-Disclore. – Zwróciłem uwagę na to, jak misa ponownie staje się wazonem i z ostrożnością w oczach, zlustrowałem pomieszczenie, chcąc sprawdzić, czy profesor zwrócił na niego uwagę. Na szczęście nie, a przynajmniej nie na wymowę. Efekty mojego zaklęcia były widoczne gołym okiem, przede mną znów leżał srebrny wazon z różnymi wzorami roślin i owoców. Profesor przechodząc obok podarował mnie, a raczej mój dom pięknymi dziesięcioma punktami dla domu. Rozkosznie. Najwidoczniej dużo lepiej mi szło odczarowywanie niż zaczarowywanie.

kuferek4
kostki Wymowa: 3, Przemiana: 1, Poprawa przemiany: 6 - parzysta
punkty dla domu 0

Alveo poszło im dość sprawnie. Zarówno Max jak i Russel poradzili sobie tak samo. Niby kielicha już nie było, ale to co leżało na stole nie do końca było misą. Craine był w swoim żywiole rzucając "przyjemne" uwagi w stronę niektórych uczniów, ale większość z nich była już chyba przyzwyczajona. Na uwagę Alvareza ślizgon zaśmiał się cicho.
-To zdecydowanie uprzyjemniłoby tę lekcję. Myślisz, że Crain by się zorientował? - Kusiło go, aby spróbować, ale zanim zdążył unieść różdżkę, przeszli już do następnego etapu. Max nie sądził, że będzie miał problem z tym etapem. Skoro prawie udało mu się w jedną stronę, to teraz też nie powinien poradzić sobie gorzej. Bardziej mylić się nie mógł. Wymowa chłopaka była tragiczna, sam nie wiedział czemu poplątał mu się tak język. A efekt zaklęcia? Początkowo nie stało się absolutnie nic. Misa ani drgnęła.
-Przynajmniej nie wybuchła. - Mruknął bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego. Podjął jednak następną próbę i tym razem zobaczył przed sobą kielich. Niestety wypełniony tylko wodą.
Felix wyczerpany osunął się na krzesło i czekał na dalszy rozwój lekcji.

kuferek 5 pkt
kostki 6 i 1, przerzucam 1 na 4
punkty dla domu +5 pkt

Pokiwała głową słuchając rad Ofelii, której poszło w poprzednim zadaniu zdecydowanie lepiej. Co by nie mówić, z tej dwójki to Willows zazwyczaj lepiej szła nauka.
- Dobra, pokaż jak to robisz. - Szepnęła cicho, by nie denerwować zirytowanego profesora bardziej niż to konieczne. Obserwowała starając się wyłapać odpowiednią inkantację i odpowiedni ruch nadgarstka. Jej towarzyszce znowu poszło całkiem dobrze, choć dopiero za drugim razem. Nic trudnego. Chwyciła pewnie różdżkę i wycelowała w nową misę.
- Disclore! - wypowiedziała zaklęcie przykładając się do odpowiedniej inkantacji. W tej części była niezła, gorzej jeśli chodzi o resztę. Wykonała odpowiedni ruch różdżką, ale absolutnie nic się nie wydarzyło. Cóż, lepsze to niż rozbite szkło. Już miała powtórzyć zaklęcie, kiedy naczynie, jakby dopiero przed chwilą wybudziło się z leniwej drzemki, posłusznie wróciło do formy kielicha.
- Widzę postęp, aczkolwiek ponownie czuję się rozczarowana brakiem wina. - zachichotała cicho, odkładając różdżkę na blat.

kuferek 99
kostki 5(+1 przemiana) i 4 - zmieniam na 5 z bonusa
punkty dla domu + 10

Wysłuchała instrukcji profesora odnośnie do zaklęcia, które odwracało efekt i transmutowana misa miała powrócić do formy pucharka. Nie było to specjalnie skomplikowane, zwłaszcza że Lanceley czuła się urażona jego poprzednią uwagą na temat jej akcentu — nie jej wina, że czasem Szkocka prędkość mówienia się u niej pojawiała! Cóż, przynajmniej okazjonalnie. Złapała za patyk z czarnego orzecha, na sucho kilka razy wykonując ruch- tak dla rozgrzewki i ćwicząc wymowę, aby nie popełnić błędu. W skupieniu robiła to dość cicho i pod nosem, karmelowymi ślepiami wpatrując się w tkwiący na drewnianym blacie przedmiot — chociaż była pewna, że jej się uda. Westchnęła cicho, przymykając na chwilę oczy i oczyszczając umysł, zastosowała odpowiedni chwyt i wycelowała w misę, niewerbalnie rzucając zaklęcie. W przeciągu sekund zmieniła kształt i znów była pucharkiem, który natychmiast napełnił się wodą — akurat na oczach nauczyciela, który przyznał jej dodatkowe punkty dla domu. Przynajmniej teraz wyglądał na zadowolonego. Oparła się wygodnie o krzesło, odkładając różdżkę na bok i krzyżując ręce na piersiach, rozejrzała się po klasie, aby ocenić, jak szło pozostałym - zwłaszcza ślizgonom.

kuferek 0
kostki wymowa: 2, przemiana: 2-1=1, dorzut: nieparzysta XD
punkty dla domu -5

Sam był zaskoczony tym jak dobrze mu poszło z poprzednim zaklęciem, aż trochę nabrał przekonania, że najwyraźniej posiada jakiś naturalny, ukryty talent do transmutacji; nie wyszło mu to jednak na dobre, bo przy próbie rzucenia kolejnego czaru najwyraźniej nie przyłożył się wystarczająco, bo z jego misą najzwyczajniej w świecie nie stało się NIC. Ani drgnęła, nie mówiąc już o zmianie kształti. Pewnie byłby wzruszył ramionami i stwierdził, że nie to nie, trudno, chyba wyczerpał limit sukcesów na dziś, ale niestety jego spektakularna porażka nie uszła uwadze profesora, który znikąd zmaterializował się przy jego ławce i ze zgryźliwym uśmieszkiem odebrał Gryffindorowi pięć punktów, co trochę go zirytowało, choć dokładnie tego się po nim spodziewał. Żadnej wskazówki, żadnej pomocy, tylko kara – typowe dla pana Craine'a nauczanie na najwyższym poziomie.

kuferek 2pkty
kostki wymowa: 4 przemiana: 5
punkty dla domu 5pkt (z poprzedniego etapu) + 10pkt (za przemianę) = 15pkt dla Slythu

- Nie przepadam za tym przedmiotem szczerze mówiąc, ale nie jestem z niego zły. - odpowiedział dziewczynie cicho, najpierw kątem oka upewniając się czy Craine'a nie ma gdzieś w pobliżu.
Alise też poszło całkiem dobrze z przemianę, co nie umknęło uwadze ślizgona; posłał dziewczynie szeroki uśmiech i przybił piątkę pod stolikiem. Jak tylko nauczyciel uznał, że wystarczająco już nasłuchał się ich niedbałej i niepoprawnej wymowy, oznajmił wszystkich, że przechodzą do drugiego zaklęcia. Miało ono spowodować powrót przedmiotu do poprzedniej formy.
- A w ogóle umie? - rzucił niemal niedosłyszalnie w kierunku towarzyszącej mu krukonki i powstrzymał się od śmiechu. Obserwując blondynkę, kiedy ta pochyliła różdżkę nad misą, zobaczył jak pod wpływem jej zaklęcia przedmiot ponownie przyjmuje kształt kryształowego pucharu (co prawda bez wody, jednak to i tak był bardzo dobry efekt).
- Wow i teraz ja mam Tobie dorównać? Co za presja. - szepnął nachyliwszy się w jej stronę, po czym wyprostował się i wypowiadając dosyć cicho inkantację, czekał z niecierpliwością na skutek jego zaklęcia. Profesor nawet nie dosłyszał tego, więc poniekąd ślizgon miał szczęście, a chwilę później ono znowu się do niego uśmiechnęło, bo stojąca przed nim jeszcze chwilę temu szklana misa na owoce zamieniła się z powrotem w puchar z wodą. Nauczyciel (co prawda, z wyraźną niechęcią, ale jednak) przyznał za to kolejne 10 punktów dla Slytherinu.

kuferek 0pkt
kostki 6 i 6
punkty dla domu 10pkt dla Gryfonów (-5pkt za I etap, +15pkt za II etap)

Uniosła brwi ze zdziwienia, gdy Darren udzielił jej odpowiedzi. No pięknie... Zgred maruda naczelnym profesorem transmutacji, z której nie była geniuszem. Pięknie. Nic tylko mentalnie skoczyć z okna i czekać już na koniec zajęć.
Pierwsza część była beznadziejna, a tu mieli ćwiczyć kolejne zaklęcie. Wpatrywała się w swoje kryształowe coś, co nie było ani pucharem, ani misą a owoce. Już prędzej kubkomiską. Z kryształu. Wyobrażając sobie, jak je z tego płatki z mlekiem, prawie parsknęła śmiechem. Na całe szczęścia zdążyła się uspokoić, zanim nowo poznany Krukon uznałby ją za nieco stukniętą. Wciągnęła powietrze i podeszła do kolejnej próby. Spojrzała jeszcze nieco niepewnie na chłopaka, gdy dodawał jej otuchy. Skinęła głową i wycelowała różdżkę w kryształ.
-Disclore - powiedziała głośno i wyraźnie, z trudem opanowując francuski akcent, ale najwyraźniej tego było potrzeba. Kubkomiska ponownie przemieniła się w puchar, który wypełnił się wodą. Nie zauważyła kiedy Craine pojawił się obok nich, ale z przyjemnością usłyszała, że zdobywa punkty dla domu.
- Najwyraźniej potrzebuję twojej motywacji - rzuciła cicho do Darrena, kiedy profesor od nich odszedł.

@Darren Shaw

Będąc ze sobą szczerym, Gunnar musiałby przyznać, że bardzo często bywał egoistą. Nie przeszkadzało mu to. Ani hipokryzja, ani swój snobizm, ani wysokie mniemanie o sobie i jego egocentryzm. Mało było osób w jego życiu, które mogłyby go poruszyć. Dawno już zrezygnował z nawiązywania stałych więzi. W Anglii nie chciał się do nikogo przywiązywać. Spodziewał się, że jak tylko skończy szkołę, rzuci ten pierdolnik i wróci do Islandii. Przy dobrych wiatrach upcha Dinę w kufer i zabierze ze sobą, patrząc jak Cassius goni go na miotle za miliony galeonów i wyklina, że zarżnie mu psa, jak mu w tej chwili nie odda jego – do wtedy, być może już – narzeczoną (kheheh, żonę).
Obok czego jednak Gunnar nigdy nie potrafił przejść obojętnie, wrażliwy na kobiece cierpienie to damskie łzy. Kojarzyły mu się z matką, ze wszystkim, co starała się mu wpoić. Z jej łagodnością i jej kruchością. Zmarszczył dlatego brwi, patrząc na swoją nową koleżankę i wyprostował się sztywno, patrząc jak nakrywa dłońmi twarz i chowa ją w nich tak skrupulatnie, że nie widać było ładnej buzi. Nie wiedział co czuła. Nie próbował tego nawet zrozumieć, ale westchnął poniekąd skonfundowany, układając dłoń na czubku jej głowy. Jakby próbował pocieszyć dziecko, małą dziewczynkę, niewinnie, bez podekstu. Nie jakby dotykał młodej kobiety, obiektu zainteresowania. Nie było w tym romantyzmu czy żadnej damsko-męskiej fizyczności. Czyste, koleżeńskie wsparcie.
— Dajże już spokój — mruknął, opierając podbródek na przedramieniu i mimochodem odwrócił wzrok w przeciwnym kierunku, czochrając jednak jej włosy, zanim cofnął dłoń.

@Bonnie Webber

kuferek: 26
kostki:3 + 1 z bonusa = 4, 5+1=6
punkty dla domu: +10

Ponieważ nie poszło mi aż tak spektakularnie jak w mojej opinii powinno, nie jestem wcale bardziej optymistycznie nastawiony. Dlatego kiedy muszę z powrotem zamieniać jedno w drugie, mruczę jedynie niechętnie pod nosem zaklęcie. Oczywiście bardzo dobrze, ale na tyle cicho, że nauczyciel nie usłyszałby mnie, nawet jakbym powiedział to z doskonałym akcentem i zasługiwał na owacje na stojąco od całej klasy. Jednak ponieważ z taką gracją mówię zaklęcie, przemiana z powrotem w misę, poszła mi naprawdę świetnie. Z poczuciem samozadowolenia patrzę na mój kielich, chociaż odrobinę się podbudowując, że to mi poszło tak dobrze jak powinno w sumie i pierwsze zaklęcie. Biorę sobie łyka tego co jest w pucharze, mając trochę nadzieję, że jest pełny piwka czy coś. Kiedy ja sprawdzam trunki, obok mnie Boyd zalicza właśnie spektakularną porażkę w dziedzinie transmutacji, a ja na to kręcę rozbawiony głową. Jak to jest, że za jednym razem coś mu nieźle idzie, a po chwili nagle wszystko wali się na łeb na szyję znienacka.

kuferek a jakieś marne 3
kostki 3 i 4
punkty dla domu -5 z poprzedniego etapu

Dawno nie był tak sfrustrowany podczas zajęć. Nic mu nie wychodziło, różdżka się go nie słuchała, a profesor Craine czaił się na nich jak jakiś bazyliszek, zabijający przy pomocy samego spojrzenia.
Bruno odliczał minuty do końca lekcji, z utęsknieniem patrząc na widok za oknem. Jak dalej będzie mu tak wybitnie szło, to chyba rzuci się z tego piątego piętra. Nikt by chyba bardzo nie płakał...
Jak już mu jakoś poszło z pierwszym zaklęciem, a kielich zaczął przypominać swoim wyglądem miskę, to po chwili nauczyciel znowu się odpalił, jak stary silnik, zaczął miotać się po sali i marudzić na nich przeokrutnie.
- To zaklęcie jest poniżej waszej godności... - powtórzył słowa profesora, przedrzeźniając go cicho, sam do siebie, przy okazji robiąc krzywe miny. Miał już po dziurki w nosie tej lekcji i obecności tego wampira energetycznego. Jak był jeszcze małym dzieciakiem, to bał się panicznie Craine'a, ale teraz? Co mógł mu zrobić? Kolejny szlaban? Kolejne ujemne punkty? Phi! Poza tym i tak pewnie tego nie dostrzegł, ani nie usłyszał. Był zbyt zajęty narzekaniem na młodych czarodziejów i... zbyt stary. Zmysły już nie te.
Po paru minutach i gdy nauczyciel oddalił się do swojego biurka, by zademonstrować zaklęcie, Tarly niechętnie wziął swoją różdżkę i na nowo zaczął zmagać się z transmutacją. Oczywiście wyczarowana miska była uparta jak osioł i nie chciała zmienić się z powrotem w kielich. Bruno czuł na sobie wzrok profesora, ale mimo to próbował nadal. Po parunastu próbach udało się: na jego stole stał kryształowy puchar. Jedynie bez wody. I bez wina.
Ale czy to była jego... wina?

  Te zajęcia szły mu zaskakująco wręcz dobrze i sam był aż sobą zaskoczony; nie pamiętał już, kiedy ostatnio transmutacja w jego wykonaniu nie zakończyła się jakąś absolutną porażką, nie wspominając już o takiej, gdzie mu cokolwiek wyszło.
  Wprawdzie ponownie nie przyłożył się ani trochę do ćwiczenia wymowy kolejnego zaklęcia na sucho, nie widział w tym większego sensu i wątpił, żeby miało mu w czymkolwiek pomóc czy jakkolwiek wpłynąć na powodzenie w rzucaniu inkantacji. Na szczęście tym razem Craine znajdował się zbyt daleko, żeby usłyszeć jak bardzo na odwal się do tego podszedł, bo w innym wypadku zapewne z najwyższą radością – i może nawet wręcz perwersyjną przyjemnością – ‘nagrodziłby’ go kolejnymi ujemnymi punktami. Widział to w tym jego gadzim czy tam sępim spojrzeniu, którym go w pewnym momencie zmierzył, jakby wyczuwając to jak bardzo ma w poważaniu ten przedmiot.
  Widać nie wpłynęło to jednak w żaden sposób na zastosowanie czaru w praktyce.
  — Disclore — mruknął cicho i bez entuzjazmu, wykonując przy tym adekwatny ruch różdżką. Ponownie nie spodziewał się zbyt wiele, ba, miał nawet wrażenie, że swój zapas szczęścia wyczerpał już na poprzednim etapie, kiedy udało mu się z sukcesem przerobić pucharek w prawie idealną misę. Tym większe było więc jego zaskoczenie, kiedy misa nie tylko od razu stała się z powrotem kryształowym pucharkiem, ale ten dodatkowo napełnił się wodą. Pan Maruda zaś, choć z widoczną niechęcią, przyznał mu za to dziesięć punktów. William uśmiechnął się mimowolnie pod nosem, nie zdecydował się jednak wznieść toastu; jakoś nie miał do tej cieczy zaufania, choć wszystkie znaki wskazywały, że jest to najzwyczajniejsza w świecie woda.
  Oczywiście dzisiejsze sukcesy nie obudziły w nim nagłej miłości do przedmiotu czy coś, bo zdawał sobie sprawę, że to była jednorazowa sprawa i zapewne, gdyby spróbował jeszcze raz, nie wyszłoby mu ani w połowie tak dobrze, o ile w ogóle; po prostu mu się przyfarciło i tyle w temacie.

kuferek: 2
kostki: wymowa – 2 | przemiana – 6-1 (za wymowę) = 5
punkty dla domu: 10-5 (z I etapu) = 5

kuferek 5pkt
kostki 3 (+1, czyli 4), 6
punkty dla domu 10

– Disclore – powtórzył posłusznie za profesorem. Był lekko znudzony, dlatego szemrał coś pod nosem, zamiast odpowiednio głośno wymawiać sylaby. Profesor Craine przeszedł obok jego ławki, nawet nie zaszczycając go spojrzeniem, ale Rubenowi to zupełnie nie przeszkadzało.
Zamiast narzekać, wyciągnął różdżkę, powtarzając inkantację raz jeszcze, ale tym razem stukając jej końcem w misę na owoce, która natychmiast zmieniła się w puchar, który w dodatku po brzegi wypełnił się wodą. Czy Ruben był z siebie dumny? Tak, był, widać było po nim, nawet jeśli starał się wyglądać na raczej niewzruszonego. Na szczęście transmutacja zawsze przychodziła mu raczej naturalnie, nie musiał się spinać ani nurkować w książkach, żeby widzieć efekty. Przynajmniej tyle z życia miał.

Banda nieudaczników. Już dawno przestał się łudzić, że na jego zajęcia będą przychodzić jedynie ci, którzy doceniają sztukę transmutacji. Banda laików, która nie wiedziała, jak poprawnie wymówić zaklęcia. Nie powstrzymywał się przed pogardliwym spojrzeniem w kierunku mniej utalentowanych, bo czy i oni kiedykolwiek powstrzymywali się przed żartami z niego? Nie. Przyglądał się kolejno, jak idzie im ćwiczenie nowego zaklęcia i cóż, był coraz bardziej zażenowany. Nawet zastanawiał się, czy nie kazać im przestać tej maskarady, gdy nagle jakiś żartowniś postanowił pomóc kolegom w swoim otoczeniu.
- Kto z was jest na tyle arogancki, żeby użyć innego zaklęcia, niż zostało wam nakazane? - spytał, odwracając się w stronę @Morgan A. Davies oraz osób siedzących w jej pobliżu. Stamtąd nadeszło zaklęcie, był tego pewien, ale nie wiedział kto. Nie zdążył odwrócić się na czas i cóż, teraz pozostało mu wierzyć, że ktoś będzie mieć na tyle odwagi, żeby się przyznać. Niestety, choć czy naprawdę spodziewał się innego wyniku?
- W takim razie wszyscy napiszecie pracę domową dotyczącą zastosowania zaklęć alveo oraz disclore w praktyce, na jutro - oznajmił, uśmiechając się przy tym nieznacznie kącikiem ust. Nie zamierzał bawić się w sprawdzanie zaklęć, które ktoś rzucił. Wyjdzie w trakcie sprawdzania prac domowych.
W końcu wszyscy mieli przed sobą puchary. Jedni z wodą, której mogli się napić, jeśli tylko chcieli, inni puste. Craine dał wszystkim znak, że mogą już opuścić klasę, wcześniej rozdając punkty za przemianę. Tym, których puchary przemienił żartowniś, również dał punkty, choć wyraźnie nie miał na to ochoty.*

/zt dla wszystkich


*Wszyscy, co w II etapie pisali przed Morgan, a którym nie wyszła idealnie przemiana, dostali +5pkt od Craine'a.