Weszła do żeńskiej łazienki, zamykając za nimi drzwi. Co prawda nie zapowiadała się długa pogadanka, ale wolała mieć pewność, że nikt zaraz nie wpakuje im się w środek rozmowy. Przysiadła więc nisko na wannie, wzdychając ciężko.
- Przypomnij mi, dlaczego nie powinnam była zabijać bliźnich?
Skoro już o to pytała, ktoś musiał zaleźć jej za skórę, albo być może złożyło się na to kilka osób, przez co prawdopodobnie poważnie zaczęła się zastanawiać nad tym scenariuszem.
- Allistair? - ponagliła go, dobrze wiedząc, że nie dała mu za dużo czasu na odpowiedź. Była rozstrojona, wściekła, rozdrażniona brakiem zajęcia, a Shenae znudzona, w skrócie: to Shenae zła. Więc mógł odetchnąć z ulgą, bo widocznie chodziło o jakieś jej pomniejsze problemy.

Zdziwił się, gdy dziewczyna zaciągnęła go do damskiej toalety, ale w sumie męska była zajęta przez Jima, czyszczącego się z pozostałości łajnobomby na włosach. Podszedł do Shenae i usiadł obok niej na wannie, przez kilka sekund zastanawiając się na odpowiedzią, bo nie dała mu więcej czasu do namysłu.
- Żeby nie spędzić reszty życia w objęciach dementorów? - zażartował, choć to było nie na miejscu. Sake i rum jednak za bardzo uderzyły mu do głowy. - Zabrzmiało to trochę, jakbyś już kogoś zabiła. Shenae, co się stało?
Spojrzał na nią z troską, starając się myśleć w miarę trzeźwo. Że też nie nosił w kieszeniach odpowiednich eliksirów na takie potrzeby. Mimo wszystko i tak trzymał się sto razy lepiej od pozostałych lokatorów pokoju numer cztery.

- Dementorzy – prychnęła z dziwną pogardą, jakby wcale nie byli jej straszni. W rzeczywistości, czasem miała wrażenie, że Logan Drake – jej ojciec, był o stokroć gorszy od chmary dementorów, a życie na dworku czysto krwistego rodu było gorszą klatką dla czarodzieja niż Azkaban. Ani z jednego, ani z drugiego nie było łatwo uciec.
- A pomijając dementorów, nie ma żadnych przeszkód? – upewniła się, a kiedy obok niej siadł, sama usadowiła się bokiem na wannie, podciągając nogi do góry i oparła się o niego plecami, tak, że ona patrzyła się za okno, kiedy on miał dobry widok na kominek.
- Od myślenia o tym, a od faktycznego zabicia dzieli mnie naprawdę niewielka linia – mruknęła pod nosem. D’Angelo nigdy nie zdradzała się ze swoimi egzystencjalnymi rozterkami, wszelkie swoje problemy pozostawiała sobie, nie dzieląc się nimi z nikim. Nawet z przyjaciółmi, a może zwłaszcza dlatego. W łatwy sposób było jednak odczytać jej nastrój, tak jak teraz, kiedy z własnej, nieprzymuszonej woli lgnęła do fizycznego kontaktu z przyjacielem, jakby chłonęła po prostu siłę z jego obecności tutaj.
- Nic. Nienawidzę grudniowych świąt i miesiąca od razu po nich, nienawidzę Ślizgonów, nienawidzę Eliksirów i piekielnie mocno nienawidzę zimowych wycieczek. Nienawidzę nudy.
Tutaj zamilkła, ale i to milczenie zaczęło jej ciążyć, kiedy nic nie robiła:
- Jaki masz w końcu pokój? Wpisali Cię na trzech listach – spojrzała na niego przez ramię – I… naćpałeś się? Jesteś jakiś taki dobitnie szary, jak reszta przymulonego świata.

Shenae zawsze wydawała mu się taka dzielna, po prostu nieustraszona. Najwyraźniej bawiły ją nawet najstraszliwsze z czarodziejskich stworzeń, a on nie wiedział, dlaczego. Wolał się jednak nie wdawać w tę dyskusję, a już zwłaszcza nie teraz. Mimo wszystko musiał ją powstrzymać przed robieniem głupot i najlepiej, gdyby miał ją teraz na oku.
- Przeszkód jest całe mnóstwo – stwierdził. – Ale jeśli ktoś cię skrzywdził, to sam obiję mu mordę – dodał jeszcze całkiem pewnie. W tym momencie był w stanie zamordować każdego, kto tknął jego przyjaciółkę. Nie wybaczy, nie ma nawet mowy. Wszystko, byle Shenae poczuła się teraz lepiej.
- Jeśli coś ci nie pasuje w świętach, następne możesz spędzić u mnie – zaproponował. Babcia z pewnością by się ucieszyła, gdyby mogła poznać kogoś ważnego dla jej wnuka. Chociaż może lepiej oszczędzić Krukonce starcia z nią, bo starsza pani ubzdurałaby sobie nie wiadomo co i po raz kolejny zechciałaby swatać Allistaira z jego przyjaciółkami. A przecież przyjaciółki są jak siostry!
- A co zrobili Ślizgoni? I jaki to ma związek z eliksirami? – zapytał. Slytherin zawsze mu się kojarzył z tajemnymi miksturami, może dlatego że te zajęcia odbywały się w lochach, gdzie podobno mieściło się również dormitorium wężowatych. Nie był nawet pewien, czy w ogóle jedno łączyło się w tym przypadku z drugim, ale przecież nie myślał teraz racjonalnie.
- Sam nie wiem, w którym. Chyba w siódemce, ale bardziej podoba mi się w czwórce. Możesz tam wpaść, skoro się nudzisz – zaproponował. Może poczułaby się lepiej, gdyby się czegoś napiła, pożartowała z nimi i w ogóle. – I wcale nie ćpałem! – oburzył się. – Takanori po prostu udostępnił swój alkohol.

To wcale nie tak, że Farid był złym człowiekiem. On po prostu nienawidził niekonsekwencji, braku poszanowania zasad i w ogóle braku czegokolwiek. Młodzież była rozpustna, wulgarna, przetępa i przede wszystkim nie do zniesienia. Zatem kiedy Gareth zaproponował mu, żeby jechał z nimi na wyjazd to na początku spytał dyrektora czy kpi. Dopiero potem uszanował obowiązek i wrzucił do walizki parę rzeczy... Np. kilka trucizn. Nie zapomniał również o eliksirze, który pozwalał mu się przemieniać w dowolnym momencie. On tutaj kogoś zaatakuje jak nie będzie porządku. Dwa razy przejrzał listę wycieczkowiczów, zanim stwierdził, że nie jedzie nikt ciekawy.
Teraz szedł korytarzem motelu Mandragora bijąc się trzykrotnie w piersi, że przydzielili mu pokój z debilami i nikt nie rozumie, że on może przespać się chociażby w śniegu. Byle nie z tymi niezrównoważonymi ludźmi. Ale to nic, kto w ogóle dba o jego interesy?
Jednak w pewnym momencie ku nieszczęściu naszych zakochańców Farid zatrzymał się przy łazience żeńskiej i bardzo mu się nie spodobało, że dochodzą stamtąd głosy męskie jak i żeńskie. Zatem pchnął drzwi z rozmachem jakby chciał nakryć ich na dzikim stosunku, ale... Ale oni po prostu rozmawiali?!
Farid machnął ręką zanim uniósł głos.
- Pogaduszki w salonie. Szczególnie damsko-męskie. Jeśli macie problem ze swoimi emocjami to nie spuszczajcie ich w sedesie tylko porozmawiajcie z psychologiem, a teraz oboje wyjazd. - Rzucił chłodnawo piorunując ich wzrokiem.

- Jeszcze się taki nie urodził, który mógłby mnie skrzywdzić, Alli. Najpierw musiałabym się zacząć, jakimś przejmować – wzruszyła ramionami. W zasadzie nerwy miała zszargane przez wiele czynników, a żadnym z nich nie chciała się dzielić z przyjacielem. Po co ukazywać dobrowolnie komuś swoje słabości?
- Ale… kusisz Al. Widok, jak bijesz komuś mordę? Bezcenny. Mogę rzucić przypadkowym nazwiskiem znanych mi Ślizgonów. Nawet jeśli teraz nie zasłużyli, w przyszłości prędzej czy później zasłużą. Tego człowiek zawsze może być pewien.
Wzruszyła ramionami i powstała z wanny, patrząc na chłopaka z boku. Nie można było powiedzieć, żeby poprawił jej się humor, ale na pewno, przynajmniej chwilowo, znalazła jakąś odskocznię od zajmowania sobie swoimi małymi problemikami głowy.
- Twoja babcia, ja i wspólne spędzone święta? Nie mów, bo jeszcze uznam, że faktycznie mnie tam chcesz, a wtedy to już mnie miotłą nie odgonisz.
Ruszyła do drzwi i oparła się o nie plecami, wpatrując się jeszcze chwilę w Silverstone’a.
- Alkohol na Twoją głowę? Równie dobrze mogłeś przyćpać, Al. Nikt nie zauważyłby żadnej różnicy. Więc co? Wracamy? – zamyśliła się jeszcze tylko na chwilę.
- Wyjaśnij mi tylko jedną rzecz, która powiedzmy z odpowiednią mi wnikliwością mnie… zainteresowała. Powód, dla którego ta bardzo lubisz nie ma chyba żadnego związku z odorem tam panującym, czy powinnam się zacząć o Ciebie martwić? Być może wysłać Cię na wycieczkę do Munga bez biletu powrotnego?
I właśnie kiedy zadawała to pytanie, usłyszała za swoimi plecami jakieś poruszenie, ledwie zdążyła się odsunąć od drzwi, a te rozwarły się szeroko, przetrącając ją za ramię. Mimo, że próbowała stać taranem, odepchnęła ją lekko w bok, uderzając ją boleśnie w bark. Skrzywiła się ledwie dostrzegalnie, chwilę potem masując sobie ramię dłonią, kiedy Farid charczał na nich wściekle.
- Profesorze Shirazi...
Skinęła mu głową przekazując tym wiele zdań: "Dzień dobry", "Właśnie nabił mi Profesor krwiaka", "A pan wie, co znaczy PUKAĆ?". Ale dla profesora tylko oczywiste powitanie mogło wydać się jasnym komunikatem.
- Niezwłocznie - potwierdziła polecenie profesora, opuszczając łazienkę. W rzeczywistości wolałaby po prostu wrócić do Hogwartu. Tam, gdzie wiedziała chociaż co ze sobą począć.

- Bez przesady. Nie nasyłaj mnie na nich, kiedy jeszcze nie zasłużyli, bo inaczej skończy się to płaczem nad moim nagrobkiem – odpowiedział, udając poważny ton, a potem się roześmiał. I tak czy siak obiłby każdego, kto mógłby w jakiś sposób zagrozić Shenae. Nie chciał, by kiedykolwiek w życiu jeszcze cierpiała i póki się przyjaźnili, czuł potrzebę chronienia jej przed złem całego świata.
- Przyjechać zawsze możesz – powiedział zgodnie z prawdą. – Aczkolwiek nie ręczę za moich wrednych braci. I babcię w sumie też.
Jego wielka rodzina mogłaby być radością dla dziewczyny, bo pomimo kłótni przy świątecznym stole, wszyscy się kochali i akceptowali każdego, kogo chociaż jedna z osób w jakiś sposób ceniła. Taka rodzina to prawdziwe marzenie, nawet jeśli to tylko grupka zwyczajnych ludzi bez różdżek i latających mioteł.
- Ej, wcale nie jestem taki słaby – oburzył się. Przez Ambroge’a szło mu już o wiele lepiej. Nie było porównania z Jimem, który już się jąkał i przewracał przy każdym kroku. W tym momencie to go obraziła, chociaż fakt, że przy takiej ilości tego, co wypił, mogło nie być żadnej różnicy. Zresztą gdyby Lumia i Julia się nie ulotniły, to pewnie by z nimi zajarał i to dopiero by był powód dla Shenae do wrzasków.
Nie zdążył jej odpowiedzieć na pytanie, chociaż nieprawdą było, że miłość do pokoju numer cztery związana była z łajnobombami. On uwielbiał ludzi, którzy w nim mieszkali, no może poza Taką, ale tego też wolał nie wypowiadać na głos.
Spojrzał z przerażeniem na nauczyciela. Nie lubił go od momentu, kiedy po raz pierwszy go zobaczył. Ten mężczyzna wywoływał u niego strach większy niż dementorzy.
- Już się wynosimy, profesorze – odparł zaraz za Shenae. – Życzę miłej nocy – dodał, mijając go i podążając za dziewczyną.

z/t x2

Pisałam wcześniej, że jest na Arthurze jakieś fatum? Nie wierzyłeś? To widzisz, gdzie teraz wylądował i z kim! Takie rzeczy tylko w jego życiu. Impreza sylwestrowa, potem totalna olewka ze strony kogokolwiek, teraz wyjazd i taki udany pierwszy dzień. Bajlango normalnie z czterech stron. A przecież musi jeszcze dziś trafić na kanadyjską impreze. Już czuł jak będzie na niej śmierdział jakimiś specyfikami do czyszczenia kibli. Gorzej niż po eliksirach, bo tam przynajmniej można było się zastanawiać czy dana rzecz dobrze smakuje z alkoholem. Choć... Czy pił ktoś z was kreta z whisky? Nie wiem jak smakuje, ale trzeba będzie to na kimś sprawdzić. Może być niezła zabawa! Tylko powiedzcie mi... Taka osoba to umrze z głodu czy z powodu krwawienia wewnętrznego jeśli nie trafi do szpitala? W sumie nigdy mnie to nie zastanawiało, a może powinno?
Nieważne, to przykry temat. Tak daleki o sztuki, muzyki i imprez, które referował Arthur. Tak dalekie od zgiełku, którego już dawno nie zaznał. I co teraz? Impreza, zapach chloru i lipa. Jak coś to zwali na Stona, nie?
- Fajna łazienka, ale co mamy robić? - Zaczął, nie widząc sprzętu. Gdy jednak ogarnął się lekko, co w jego przypadku bywa wątpliwe, spojrzał wpierw na kumpla, potem na nauczyciela. Nie, nie, nie... Wyobraźnia pracuje, a nie on - Yyy... Nie będę się schylał przy dwóch facetach w męskiej łazience. Od razu może mnie profesor skazać na gorsze roboty - Spojrzał na to wszystko swoim bardzo nieogarniętym okiem. Kto by pomyślał. Zawsze jednak mógł trafić na coś gorszego, a dokładnie na kogoś. Tak jak pisałam, wyobraźnia pracuje. A on właśnie myśli nad tym, z kim by tu nie chciał trafić do tej 'brudnej roboty'.

Ej, trzeba było mi na pocztę napisać, że jest akcja! To bym szybciej ogarnęła. A tak to chciałam walnąć Filipa do pokoju, coby depresji się chłopak nabawił po wiadomości o śmierci Praliny, ale to pierwszy dzień i on jeszcze nie wie.
Nie miał pojęcia, dlaczego nauczyciel tak po prostu wparował do ich pokoju i nagle zaciągnąć go i Artura do łazienki. Czemu niby oni mają sprzątać ten syf, co? Poza tym, są chłopcami, jakby ktoś nie zauważył i to brzydko tak wchodzić do nie-swojej-toalety. Dlatego Filip strasznie się ociągał. Zdecydowanie bardziej wolałby być teraz na imprezie ze swoimi ziomkami z Kanady niż zapierdzielać przy czyszczeniu kafelków, fug i pryszniców.
-Jak niby mamy to posprzątać bez użycia... no, tych no mopów i tak dalej?- Stone spojrzał najpierw na nauczyciela, a później na kumpla. Wątpił, by Farid pozwolił im do tego celu użyć różdżek, to by było zwyczajnie zbyt proste i nie dałoby mu tej satysfakcji znęcania się nad nimi. Uroczo.
-Też nie zamierzam się przed tobą schylać, Arthur- trącił drugiego Kanadyjczyka ramieniem i wsunął dłonie w kieszenie spodni, rozglądając się po łazience. W sumie nie było tu tak źle!