PRZEPRASZAM LAILĘ I WSZYSTKICH INNYCH ZA TAKIE STRASZNIE DŁUGIE ZWLEKANIE, JUŻ SIĘ POPRAWIAM. Bludger, bludger, słodki bludger, prawie tak słodki jak Madison, która otrzymała następny cudowny liścik wzywający ją do gry. Po ostatnim takim wydarzeniu, kiedy znokautowała Georgię, nawet nie pamiętała, w jaki sposób dotarła do zamku ani co się stało z Australijką. Można by pomyśleć, że to obezwładniająca adrenalina, jednak my cwaniaki wiemy, że po prostu zUa autorka nie odpisała :c Tak czy inaczej, Richelieu z lekkim podenerwowaniem udała się w wyznaczone miejsce, nie mając właściwie czasu na nic i tylko w pośpiechu wskakując w wygodne sportowe ciuszki i w biegu chwytając potrzebne rzeczy. Ogólnie chyba jej przeznaczeniem jest pojawianie się na miejscu jako pierwsza, bo i tym razem tak było, jednak mając w pamięci ten niemiły niezapowiedziany atak, jakiego dopuściła się GPS, kiedy ostatnim razem Kanadyjka się rozgrzewała, tym razem po prostu stała i czekała na przeciwniczkę lub przeciwnika. Super krótkie posty rozgrywkowe forewah.

Cóż, ja też jakoś ekspresowo nie odpisałam i w ogóle to działając pod presją, moja postać znowu okaże się niekulturalna, a my chyba grając ze sobą mamy pecha, a właściwie to ja mam farta i aż mi smutno z tego powodu, bo myślałam że walka będzie zacięta czy coś, ale co poradzić! Wspomnę krótko, że Zoe należała do tego typu dziewczyn, które miały w sobie pokłady niekończącej się energii, a najczęściej wyładowywały ją napadami agresji, wyżywając się na Bogu ducha winnych kolegach, koleżankach czy też mniej lubianych osobnikach. Ostatnie jej Bludgerowe spotkanie skończyło się na tym, że w dobrej wierze przyładowała tłuczkiem w łeb chłopakowi, który zaraz potem wyznawał jej miłość. Tym razem miała nadzieję, że trafi na kogoś z kim będzie mogła powymieniać się ciosami i nie będzie jęczeć, że upstrzy jej wątłe ciałko siniakami. Może i nie wyglądała na specjalnie silną czy coś, ale solidnie przywalić umiała.
Na łące pojawiła się jakieś kilkanaście minut, a może i trochę więcej po swojej przeciwniczce, którą się okazała być Kanadyjka. To chyba była nawet jedna z tych, które składały się na ekipę wpierdol dla Laili, więc uznała, że gra zapowiada się ciekawie!
- Siema, Zoe - przywitała się i przedstawiła jak kultura tego wymagała głośno i wyraźnie, a potem wskoczyła na swoją miotełkę, czekając aż Madison zrobi to samo. Poczekała aż ich gra pełna emocji się zacznie i wykonując elegancki zamach wycelowała w Richelieu tłuczkiem prosto w głowę, zwalając ją z miotły. Eh, myślała, że potrwa to trochę dłużej, taki smutek. Nie miała zbyt wielkich skrupułów, bo przecież Laila była jej super fajną koleżanką, a ta tutaj ją pobiła, no ale były już kwita, dlatego zeskoczyła ze swojej miotełki żeby podbiec do dziewczyny i sprawdzić czy wszystko z nią ok. Nie skończyła żadnych kursów pierwszej pomocy, ani nawet przeszkoleń, a z tego co zaobserwowała w telewizji zazwyczaj taką osóbką się trząchało i czekało aż nagle zacznie w konwulsjach łapać oddech. Tak też zrobiła, dumna ze swoich profesjonalnych, lekarskich umiejętności!

//przepraszam ;ccccccccccccccc

Znalezienie szkicownika i ołówków zajęło jej około 15 minut. Przeszukała całe dormitorium lecz nie mogła znaleźć swoich rzeczy. Lekko podenerwowana stanęła na środku pokoju i syczała ze złości.
-No jak mogłam zgubić mój szkicownik ! Nie do wiary. -wymamrotała pod nosem krzywiąc się delikatnie. Kręcąc głową na boki złapała swoją torbę, różdżkę i wyszła z dormitorium. Udała się do Pokoju Wspólnego Ślizgonów. Rozejrzała się po nim i dostrzegła na szafce swój szkicownik. Pisnęła uradowana, podbiegła do szafki złapała go i otworzyła. W środku znajdował się jej ołówek. Odetchnęła z ulgą i schowała zeszyt wraz z ołówkiem do torby. Różdżkę wsunęła do kieszeni i ruszyła do drzwi wyjściowych. Po drodze kątem oka zerknęła na zegarek. Widząc ową godzinę o mało nie wrzasnęła. Miała spotkać się z Patrickiem za 10 minut na Łące pod mostem! Ruszyła pędem przez korytarz w umówione miejsce.
[ . . . ]
W końcu trafiła na ową łąkę. Dość trudno było ją odnaleźć gdyż ścieżka do niej była dobrze ukryta. Rozejrzała się po ślicznej łączce i z delikatnym uśmiechem na twarzy powędrowała radośnie na jej środek. Usiadła wygodnie na miękkiej trawie i wyjęła z torby szkicownik oraz ołówek. Otworzyła zeszyt i westchnęła cichutko.
-A teraz poczekam aż mnie olśni. -powiedziała do siebie po czym ponownie cichutko westchnęła. Siedziała tak kilka minut lustrując polane czekoladowymi tęczówkami. Patrica nadal nie było, może się zgubił. Miała tylko nadzieję, ze nie zapomniał o ich spotkaniu. Słysząc szelest odwróciła pospiesznie głowę w tamtą stroną i ujrzała małego króliczka. Na jej twarzy automatycznie pojawił się szeroki uśmiech. Szybkim ruchem nadgarstka prawej dłoni zaczęła sunąć po kartce ołówkiem rysując małego przyjaciela, który stał na skraju łąki i zabawnie poruszał noskiem.

Był w dormitorium. Nieco nie ogarnięty. Założył na siebie rurki i sweterek. Włożył różdżkę do kieszeni. Poprawił szybko włosy i założył tramiki. Za 10 minut musiał być na miejscu. Oby się nie spóźnił. Umówił się z najlepszą przyjaciółką, a dziewczynie (nawet przyjaciółce) nie powinno się dawać czekać. Wyszedł z zamku i szedł polną drużką. Nie miał pojęcia gdzie to miało być nigdy nie chodził tędy, ale to Faye wybrała miejsce. A może nie miało być wcale tak źle ? Szedł tajemniczą drogą. Robiło się coraz ładniej. Szczerze, to dawno się nie widzieli. Musieli to przecież nadrobić. Czasami się tylko widzieli w pokoju wspólnym ślizgonów. I to zazwyczaj nie mieli czasu na rozmowę, bo albo pisali referaty lub była wśród koleżanek to nie chciał jej głowy zawracać takimi rzeczami. Ale jakimi niby ? Po prostu chciał porozmawiać z przyjaciółką. Ścieszka się skończyła. W końcu. Bał się, że się spóźni. Ale był przekonany, że właśnie to zrobił. Z początku nic nie zauważył. Zobaczył ją dopiero po dobrej minucie. Siedziała na środku i jak zawsze coś rysowała. Była pochłonięta tą całą sprawą jakby to miało znaczyć bardzo dużo. Pewnie dla niej znaczyło. Kochała to robić. A dla niego było ważne, że lubi robić właśnie to. A przede wszystkim lubiła patrzeć jak rysuje, a robiła to doskonale. Podszedł do niej po cichu tak by nie spłoszyć króliczka, którego rysowała. Usiadł po cichu obok niej i szepnął jej do ucha.
- przepraszam za spóźnienie. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.- mógł jej przecież po drodze nazbierać polnych kwiatów, przecież wiedział jak jej sprawić przyjemność, jednak nie pomyślał o tym.

Naszkicowała kontury ślicznego króliczka i zabrała się za dopracowanie tła gdy nagle poczuła miły głos i cieplutki oddech Patrica na szyi. Odwróciła głowę w Jego stronę a na Jej twarzy pojawił się uroczy uśmiech. Odłożyła ołówek i przytuliła go po czym dała mu całusa w policzek.
-Nareszcie jesteś! Już myślałam, że zapomniałeś o naszym spotkaniu. -powiedziała melodyjnym głosikiem. Zrobiła smutną minkę i zagryzła ząbkami dolną wargę.
-To nic, spójrz co przez ten czas narysowałam. -dodała pokazując mu króliczka którego narysowała.
-Zara to dopracuje, ale najpierw muszę nacieszyć się Twoim towarzystwem. -powiedziała cichutko odkładając szkicownik na trawę. Objęła Patrica w pasie i wtuliła się w Niego mocno. Tak dawno nie rozmawiali, ciągle byli czymś zajęci i nie mieli nawet czasu na chwilę rozmowy. To skandal! Musieli to nadrobić jak najszybciej.
-Co u Ciebie? Wszystko ok, czy coś się zmieniło? Znalazłeś sobie inną przyjaciółkę przez to, że Cię tak długo zaniedbywała? -spytała smutna patrząc w Jego śliczne oczka. Poczochrała mu rączką włoski i puściła do Niego perskie oczko.
-Bardzo za Tobą tęskniłam Robaczku. -wyszeptała mu na uszko, po czym westchnęła cichutko.

Kiedy na niego spojrzała na jej ustach uśmiech pojawił się automatycznie. Królik uciekł, ale był pewny, że z tłem, które robiła raczej sobie poradzi więc nie było dużej straty. Odłożyła ołówek i zeszyt na trawę po czym wstała i go przytuliła (omal go nie przewracając) i pocałowała w policzek.
- Ej. Chyba tu wyczuwam jakieś brak wiary w swojego przyjaciela.- zaśmiała się. Powinna przecież wiedzieć, że on nigdy nie zapomni o tak ważnym dla nich spotkaniu. Lubił jak zagryzała dolną wargę ząbkami lśniącymi bielą. Troszkę było jemu szkoda, bo czasami była tak pogryziona, że leciała krew. Kucnęła i pokazała mu rysunek, był jak zawsze nim zachwycony.
- wow dziewczyno, kto cię tak nauczył rysować?!- pokręcił z podziwem głową i przyglądał się jeszcze przez minutę rysunkowi. Położyła szkicownik na ziemię nie martwiąc się, że się pobrudzi. Objęła go mocno i przytuliła. Zaśmiał się delikatnie. I miał nadzieję, że tego nie zauważy. Chyba jej też brakowało rozmowy.
- U mnie wszystko okej, po staremu znaczy. Ale przecież wiesz dobrze, że mnie wcale nie zaniedbywałaś i nie znalazłem nikogo. - patrzyli sobie dobrą minutę w oczy. Po czym ona poczochrała jego grzywkę. Uwielbiał jak to robiła. I ona o tym dobrze wiedziała. Puściła do niego oczko. - wiesz? Ja też się za tobą stęskniłem. - uśmiechnął się do niej. Wciąż byli obcięci. Zdał sobie sprawę, że gdyby ich ktoś tak zobaczył to pomyślałby, że są zakochaną parą.

Wywróciła zabawnie oczkami słysząc Jego słowa.
-Nigdy w Ciebie nie wątpiłam przystojniaku! -powiedziała melodyjnym głosem przez cały czas patrząc mu głęboko w oczy. Uwielbiała na Niego patrzeć, spędzać z Nim czas. Był dla Niej jak braciszek, którego nigdy nie miała. To znaczy miała brata, ale nigdy go nie poznała.
-Wiem, wiem uwielbiasz moje rysunki. A no wiesz, jakoś tak samo z siebie wyszło, nikt mnie nie uczył rysować. -dodała i delikatnie wzruszyła ramionami. Gdy zagryzła dolną wargę białymi ząbkami znów zobaczyła w Jego oczkach ten błysk. Zawsze gdy zagryzała wargę patrzył na Nią w ten specyficzny sposób. Kochała go za wszystko, dosłownie! Kiedy zaczął odpowiadać na Jej pytania pokiwała głową w górę i dół po czym popatrzyła na Niego.
-To dobrze, nawet bardzo dobrze. Jak Cię nie zaniedbywałam? W ogóle nie miałam dla Ciebie czasu a to okropne, tak nie można traktować przyjaciela. -powiedziała smutna, spuściła głowę w dół a rude włosy opadły na Jej porcelanową buźkę.
-Kurcze Patric na prawdę przepraszam, obiecuję że się poprawię! -obiecała słdziutkim głosikiem. Podniosła spojrzenie swoich czekoladowych tęczówek i wbiła je w Jego oczka. Uśmiechnęła się uroczo.
-Na prawdę tęskniłeś? Oo jak słodko. Kocham Cię przyjacielu! -pisnęła uradowana i wtuliła się w Niego jeszcze mocniej. Noskiem delikatnie zaczęła ocierać się o Jego ciepłą szyję. Zdawała sobie sprawę z tego, ze gdyby ktoś ich teraz zobaczył na pewno pomyślał by sobie, ze są parą. Wcale tak nie było, po prostu byli przyjaciółmi.

Patrzyła mu cały czas głęboko w oczy.
- przecież wiem, że nigdy we mnie nie zwątpisz. No i wcale nie jestem przystojny. - przyznał. Naprawdę tak uważał. Ale może ona inaczej myślała. Nie wiedział. Lubił z nią spędzać czas. Wiedział, że robi jej tym czynem wielką przyjemność.
- sama tego się nauczyłaś?- wskazał palcem na rysunki, które leżały na ziemi.- Boże, dlaczego ja nie mam takiego talentu?!- powiedział i zrobił bardzo smutną minkę. On jedyne co umiał robić to śpiewać. Gdyby mógł to by cały dzień śpiewał, albo póki by mu gardło nie siadło.
- czasami tak już bywa, że czarodziej ma na głowie wiele wpraw. Ale prędzej czy później jednak wracają i jest tak jak wcześniej. - wyjaśnił jej ze stoickim spokojem. - Ale nie przejmuj się na pewno to nadrobisz, wierzę w siebie, skarbie- nie chciał by się smuciła z tego powodu.
- Oczywiście, że tęskniłem. Zawszę tęsknie. - wyjaśnił. Przytuliła go jeszcze pocniej, aż poczuł jej piersi wbijające mu się w klatkę piersiową. zaśmiał się, lubił takie przyjacielskie czułości. Brakowało mu tego.

-Wiem, wiem. -powiedziała i westchnęła cichutko. Po chwili zmrużyła oczka patrząc na Niego.
-Masz talent! Świetnie śpiewasz, uwielbiam Cię słuchać. -przyznała ze szczerością i pocałowała go malinowymi usteczkami w sam środek policzka. Wywróciła oczyma i złapała Jego rączkę.
-Patric siadaj, porysujemy sobie razem. -powiedziała kiwając delikatnie głową. Usiadła na miękkiej trawce i spojrzała na Niego wyczekująco. Gdy usiadł obok Niej rozchyliła Jego nóżki i wpełzła między nie siadając wygodnie tyłem do Niego. Wzięła swój szkicownik i ołówek. Oparła się delikatnie pleckami o Jego klatkę piersiową.
-Daj mi rączkę. -poprosiła. Gdy podał jej rękę wsadziła mu między palce ołówek, ujęła Jego dłoń i zaczęła powoi sunąć rysikiem po szkicowniku rysując tło. Musiał tylko jej zaufać i pozwolić poruszać sprawnie Jego dłonią.

- może i świetnie śpiewam, ale rysowanie to nie śpiew. - przyznał. Odepchnęła go lekko i usiadła na trawie. Kazała mu zrobić to samo, więc się posłuchał. Usiadła przed nim i oparła się plecami o niego. Ważne, żeby było jej wygodnie. O siebie nie dbał. Cóż tak już był wychowany. Podał jej rękę bo o to prosiła. Wsadziła mu ołówek w rękę i delikatnie przesunęła nim po kartce. Nic nie widział ale może o to chodziło ?! Czuł się jak w niebie. Czyżby on rysował?! Czy on to robił? Nie mógł w to uwierzyć. Odchylił się w bok by zobaczyć karton. I zobaczył tło. Był pod wrażeniem.
- wow dziewczyno ty działasz cuda. Ale chyba to nie dla mnie.- oddał jej ołówek.- ty to o wiele lepiej robisz- przyznał i objął ją ramionami korzystając z okazji, że przed nim siedzi.

Chciała by choć przez chwilę poczuł to co Ona czuła podczas rysowania i chyba jej się udało. Patric był w niebo wzięty. Gdy oddał jej ołówek uśmiechnęła sie uroczo.
-Widzisz, potrafisz rysować. Musisz tylko chcieć. -powiedziała melodyjnym głosem. Odgarnęła niesforny kosmyk rudawych włosów z policzka po czym wetknęła go za ucho. Zagryzła delikatnie białymi ząbkami dolną wargę gdy objął ją ramionami. Na jej twarzy widniał uroczy uśmiech. Było jej tak cudownie w Jego ramionach. Mogła by tak siedzieć godzinami. Po chwili spojrzała na swój szkicownik i ponownie rysikiem zaczęła sunąć po kartce. Gdy w końcu skończyła odłożyła ołówek na zieloną trawę i wyjęła z kieszeni różdżkę. Dotknęła jej koniuszkiem kartki , a ta zalała się kolorami. Spojrzała na Patrica.
-I jak Ci się podoba? -spytała z zaciekawieniem patrząc w Jego śliczne tęczówki. Miała nadzieję, ze mu się spodoba.

- Jak się ładnie postaram i mam cierpliwość to się potrafi. - wyjaśnił. Ale za bardzo do takich rzeczy nie przywyknie. Po prostu cierpliwości nie miał. Kiedy ją Obią zaśmiał się znowu przegryzła wargę. Zaczął ją delikatnie kołysać w rytm muzyki, którą słyszał tylko on. Musiał się powstrzymać by nie zacząć śpiewać. Ona tym czasem wzięła szkicownik i znowu zaczęła coś dorysowywać. Nie potrafiła minuty w spokoju wytrzymać. Po trzech minutach odłożyła ołówek na trawę. Wyjęła różdżkę. Oczywiście była czarownicą o czystości stuprocentowej krwi. Tak samo jak on. Obrazek teraz lśnił kolorami.
- Piękny. Bardzo mi się podoba. Na pewno będzie jednym z moich ulubionych. Jest w nim coś magicznego. I niespotykanego. No i po prostu nie da się wyrazić tego słowami. - wyjaśnił zachwycając się nim.

Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.
-Bardzo się cieszę, ze Ci się podoba. -powiedziała melodyjnym głosem. Odgarnęła niesforny kosmyk rudych włosów z porcelanowej twarzyczki i wetknęła go za ucho.
-Proszę, to dla Ciebie. -dodała podając mu szkicownik i ołówek.
-Jeśli będziesz miał ochotę to coś narysuj. -powiedziała cichutko i uśmiechnęła się delikatnie. Popatrzyła mu głęboko w oczy nie przestając się uśmiechać. Pocałowała go w policzek zadowolona.
-Mam nadzieję, że będziesz mi pokazywał swoje rysunki. Bo jak nie to będzie z Tobą źle. -zagroziła mu paluszkiem rozbawiona. Zachichotała radośnie patrząc na Patrica. Odgarnęła mu niesforną grzywkę z oczu.

Uśmiechnęła się delikatnie do niego. Zgarnął wszystkie jej włosy do tyłu wa zauważył, że lecą jej do przodu i przeszkadzają. Podała mu szkicownik i ołówek mówiąc, że to dla niego.
- Ależ to nie najlepszy pomysł szkoda kartek a ja nie umiem rysować, wolę patrzeć jak ty to robisz- wyjaśnił spokojnie. - Ty lubisz rysować, a ja śpiewać. Gdybym ci kazał śpiewać to też być pewnie się nie zgodziła, co? - zaśmiał się delikatnie nie przestając jej kołysać. -Nie będzie żadnej potrzeby nic pokazywać. Jedynie co mogę ci pokazać do referat do sprawdzenia. Ale rozumiem, że dziś nie chcesz myśleć o nauce, bo to jest Nasz dzień

Westchnęła cichutko słysząc Jego słowa. W sumie miał rację. Włożyła szkicownik do torby i spojrzała na Patrica.
-Ahh referat. Jeśli chcesz możesz pokazać. -powiedziała i wzruszyła delikatnie ramionami. Uśmiechnęła się uroczo i oparła głowę o Jego ramię. Referat już skończyła wczoraj wiec nie musiała się nim martwić. Patric też skończył więc mieli dziś wolne od nauki. Złapała dłoń chłopaka i zaczęła bawić się Jego paluszkami nucąc coś przy tym pod noskiem.
-Racja, nie myślę dziś o nauce. Dziś myślę tylko o Tobie, o Nas. -dodała cichutko nie przestając sie uroczo uśmiechać. Westchnęła bezgłośnie patrząc mu w oczka z zadowoleniem.
-Co będziemy teraz robić? -spytała zaciekawiona zerkajac na Patrica. Zagryzła delikatnie białymi ząbkami dolną wargę i czekała spokojnie na to co odpowie.

Hm. Nie zastanawiał się co będą robić. Ale przecież zawsze można improwizować, ostatnio często to robił.
- Możemy zawsze pogadać. No powiedz, masz kogoś. A może ktoś ci się podoba? Znam go? - nalegał. Przecież jego przyjaciółka była śliczna i musiał już kogoś mieć. Zazwyczaj osoby o rudych włosach były seksi. I to właśnie te osoby mniej więcej najszybciej znajdywały sobie chłopaków. - Tylko proszę szczerze i bez żadnych wykrętów.- ponaglił ją patrząc na niezadowoloną twarz. W słońcu jej końcówki robiły się czerwone i zaśmiał się z tego. - referat bym ci pokazał, ale wiem, że ani ty, ani ja nie mamy na to ochoty- wyjaśnił cichutko.

-Mhmm, racja. A więc rozmawiamy. -powiedziała posyłając mu uroczy uśmiech. Popatrzyła w Jego śliczne oczka swoimi czekoladowymi tęczówkami. Słysząc Jego pytanie zaśmiała się cichutko i pokręciła zabawnie głową na boki.
-Nie głuptasie, nie mam nikogo na oku ani nic z tych rzeczy. -powiedziała melodyjnym głosem, a na Jej twarzy pojawił się uroczy uśmiech. Odgarnęła niesforny rudy kosmyk włosów z policzka i wetknęła go za ucho.
-A Ty masz już kogoś na oczku przystojniaczku? -spytała i spojrzała na Niego z zaciekawieniem. Zniecierpliwiona wyczekiwała Jego odpowiedzi. Przecież Patric był taki przystojny i nie jedna dziewczyna się za Nim oglądała. Zagryzła delikatnie białymi ząbkami dolną wargę.

Zaśmiał się lekko. Nie mógł uwierzyć, że nie ma nikogo. Przecież na nią każdy by leciał na skinienie palcem. A może to ona po prostu nie była gotowa? Wolał się nie dopytywać.
- Eh. koszmar. Nie jestem żadnym przystojniaczkiem. No i życie nie jest takie łatwe. Chyba mnie nikt nie kocha.- zrobił smutną minę. Przeczesał wolną dłonią grzywkę. Eh i znowu robiła to z warką już nie mógł wytrzymać. - Jestem może jakiś zwolniony w rozwoju. Ale chciałbym mieć dziewczynę, ale nie wiem jak postępować. Eh. pewnie wyrosnę na kolejnego kawalera. - zamartwił się na poważnie.

Słysząc Jego słowa skrzywiła się niesmacznie. Uważnie mu się przyjrzała.
-No przestań! -powiedziała oburzona i ujęła Jego twarz w obie dłonie. Popatrzyła mu głęboko w oczka.
-Jesteś ideałem, po prostu jesteś nieśmiały. -dodała i uśmiechnęła się delikatnie.
-Jeśli podoba Ci się jakaś dziewczyna to po prostu wiesz praw jej komplementy, umów się z Nią. Jeśli zobaczysz, że dobrze czujecie się w swoim towarzystwie to powiedz Jej co czujesz.. -wyjaśniła cichutko opuszkami palców gładząc Jego policzki. Posłała mu delikatny uśmiech i prawą dłonią odgarnęła mu włosy z oczu.
-Patric na prawdę jesteś normalnym chłopakiem, w sensie rozwoju. -dodała delikatnie kiwając głową w górę i dół.

- Może i tak, ale jakoś nie umiem sobie tego przyswoić. - wyjaśnił. - nikt za mną nie przepada. ale co na to poradzisz? takie życie- westchnął. gdyby wiedział jakie jego życie jest ostatnio przykre. - jak myślisz powinienem włosy ściąć ? - zapytał. może powinien coś ze sobą zrobić. zmienić te sweterki na coś bardzo męskiego no i włosy ściąć by wyglądać jak chłopak. Może wtedy by ktoś go zauważył, a nie tak jakoś jak kameleon.

Wywróciła teatralnie oczyma słysząc Jego słowa.
-Przestań. -powiedziała kręcąc głową na boki. Gdy wspomniał o ścięciu włosów przeraziła się.
-Oszalałeś?! Zostaw te włosy w spokoju! -krzyknęła patrząc na Niego szeroko otwartymi oczyma.
-Hmm, może inaczej się ubieraj. Zobacz jak ubierają sie inni chłopcy i dostosuj się. -zaproponowała i wzruszyła delikatnie ramionami. Uśmiechnęła sie do Niego delikatnie patrząc na Niego.
-A włosów nie ruszaj! -powiedziała kiwając groźnie paluszkiem. Zaśmiała się cichutko.

- no ale dlaczego akurat ubiór a nie włosy?- spytał. To przecież dziewczyny, płeć piękna miała mieć długie śliczne włosy. Ale postara się to zmienić.
- a tobie jako dziewczynie co się ci we mnie podoba a co nie?- był tego ciekaw. Przewrócił oczami w wstał, bo nie chciało mu się cały czas patrzeć do góry. pomrugał szybko oczmi wyczekując na odpowiedź i modlił się, żeby odpowiedź nie brzmiała "nic".

-Podobają mi się Twoje włosy, nie ścinaj ich. -powiedziała cichutko patrząc na Niego. Wzięła torbę z trawy i zawiesiła ją na ramieniu. Westchnęła cichutko. Słysząc Jego pytanie spojrzała na Niego i zmrużyła lekko powieki. Przez chwilę stała tak w milczeniu wpatrując się w chłopaka.
-Co mi się w Tobie podoba? Masz śliczny uśmiech i oczy, jesteś zabawny. Przy Tobie czuję, że mogę być sobą i wiem, ze nigdy byś mnie nie zostawił. Jesteś romantyczny i słodki. -wymieniła szczerze. Spuściła głowę w dół, a rude włosy zasłoniły jej porcelanową twarzyczkę.
-Nie podoba mi się w Tobie to, że nie jesteś pewny siebie. -dodała cichutko i westchnęła bezgłośnie.

Podszedł do niej. Założył rękę za głowę, a drugą ręką splótł ich palce.
- już nic na to nie poradzę, że jestem nie pewny. Bo nikt nie może być pewny innych ludzi. Każdy jest inny i na swój rodzaj wyjątkowy.- pociągnął ją ścieżką. Nie żeby mu się tu nie podobało, ale miał dość siedzenia tutaj. - To co teraz robimy ? Na co masz ochotę ? Nie chce mi się tutaj wiedzieć. Mam ochotę robić coś szalonego. - ręką, która miał splecione palce z jej obrócił ją o 180 stopni. - Moglibyśmy polatać na miotłach, potańczyć, pośpiewać, pobiegać, zrobić coś szalonego.

Gdy złapał Jej dłoń spojrzała na Niego.
-Hmm, nie wiem co możemy porobić. -powiedziała melodyjnym głosikiem. Uśmiechnęła sie delikatnie idąc obok Niego.
-Już wiem gdzie możemy iść! -wykrzyknęła uradowana. Ścisnęła mocniej Jego dłoń i pociągnęła go pędem w stronę zamku.
-Na pewno Ci się spodoba. -powiedziała uśmiechnięta. Spojrzała na Patrica zadowolona.

[z/t] x2