Clara podniosła wzrok znad książki i przyjrzała się dziewczynie, która przeszkodziła jej poznaniu jakże arcyciekawego zakończenia książki, którego z resztą i tak się już domyśliła.
- Tak, jestem Clara. - wysiliła się na uśmiech. Wiedziała, że Nafisa jest jej kuzynką i nawet miała w planach kiedyś do niej zagadać, dowiedzieć się czegoś o swojej rodzinie. Kiedyś udało jej się wyciągnąć z ojca, czy ma jeszcze jakiś innych krewnych ze strony matki - wtedy podał nazwisko Nafisy. Hepburn postawiła sobie za punkt honoru znaleźć i poznać się z całą resztą swojej rodziny, ale później ten cel został przez nią całkiem zapomniany, zastąpiony przez różnorakie zmartwienia. Z resztą, im więcej dowiadywała się o rodzinie ze strony matki, tym zmniejszała się jej ochota na poznanie ich. Słyszała, że kuzynka Ophelii zamieszkała w Indiach i jej córka Nafisa również chodzi do Hogwartu, ale na tym jej jakże szczegółowe informacje się kończyły.
- Właściwie to już kończę, więc nie przeszkadzasz. Ty jesteś Nafisa, prawda? - to pytanie było zwykle grzecznościowe, ponieważ Clara doskonale znała imię hinduski.

Jednak wzrok mnie nie mylił i miałam dość dobrą pamięć fotograficzną. Ucieszyłam się, że rozpoznałam dziewczynę. Matka często mi opowiadała o dalszej rodzinie, której nie do końca znałam i niemalże od razu chciałam poznać Clarę. Wydała mi się być bardzo dobrą osobą. Ponadto... byłyśmy kuzynkami, może i dalekimi, ale jednak. Wiedziałam dobrze, że uczy się w Hogwarcie, ale jakoś nie miałam okazji jej znaleźć. Bo jak by to wyglądało? Miałam biegać po dormitoriach w poszukiwaniu mojej kuzynki? To by było dość śmieszne. Uśmiechnęłam się w sumie na samą myśl, po czym wybiło mnie z myśli jej pytanie. Kiwnęłam tylko głową, w geście potwierdzenia.
- Tak, jestem Nafisa. Nafisa Dhaliwal. - Potwierdziłam, siadając obok Clary. - Przydzielono mnie do Hufflepuffu, jak moją babcią. A Ciebie dokąd? - Zapytałam z entuzjazmem. Chciałam przecież rozpocząć jakoś rozmowę, a poza tym... wiedziałam o niej naprawdę niewiele.

Clara zamknęła książkę, nie przejmując się tym, że nie zaznaczyła strony na której skończyła. Szczerze mówiąc, wątpiła, że jeszcze do niej wróci, a pogawędka z Nafisą może być bardzo interesująca i pożyteczna jeżeli okaże się, że dziewczyna wykaże chęci do opowiedzenia czegoś o rodzinie. Poza tym, Clara nie dopatrzyła się troski, a tym bardziej fałszywej troski w głosie kuzynki - to oznaczało, że może to być jedna z nielicznych rozmów, podczas których dziewczyna nie będzie musiała kłamać, powtarzając jak mantrę zdanie "Wszystko jest w porządku". Doprawdy, nie miała na to ochoty.
- Mnie do Gryffindoru. - odparła, prawie z dumą. Ze swojej przynależności do domu lwa była wciąż niemal tak samo dumna jak wtedy kiedy miała jedenaście lat i właśnie schodziła z podestu na którym ustawiony był stołek z tiarą przydziału, kierując się do stołu gryffonów. - Nafisa, wybacz, że mówię tak prosto z mostu, ale...wiesz, że możemy być rodziną? - nie chciała owijać w bawełnę, miała nadzieję, że Nafisa zrozumie jej bezpośredniość.

"Gryffindor" - pomyślałam sobie w duchu. Tak. Stamtąd wychodzi dobrzy i prawi czarodzieje. Z Krukonów i Puchonów w sumie też nie wychodziło nic złego. No gorzej ze Ślizgonami, ale o nich tutaj nie będzie mowy. Uśmiechnęłam się tylko delikatnie, przypominając sobie, że u mnie w rodzinie również były osoby, które wyszły z Gryffindoru.
- Tak, wiem, że możemy być rodziną. - Przyznałam z uśmiechem. - Mama mi mówiła, że dalekimi kuzynkami.

Uśmiechnęła się z jako taką ulgą, widząc, że Nafisa również słyszała o tym, że mogą być kuzynkami. Co prawda, Clara zastanawiała się jak to możliwe - wyglądały całkowicie inaczej. Hepburn była przecież piegowatą blondynką, o niebieskich oczach i w porównaniu do kuzynki bladą jak ściana, a Nafisa...a Nafisa była po prostu przedstawicielką typowo hinduskiej urody. Nawet na tle hogwardzkich piękności wyróżniała się egzotyczną urodą.
- Z tego co słyszałam od ojca, a słyszałam niewiele, nasze matki były kuzynkami, i to zdaje się, że z pierwszym stopniem pokrewieństwa. Zastanawiam się tylko jakim cudem...Twoja matka jest rodowitą Hinduską, czy nie? - zapytała, wbijając spojrzenie w dziewczynę, podciągając nogi o brodę i obejmując je rękami.

Nie powiem, że nie. Dziewczyna miała całkiem sporą wiedzą na temat rodziny, ale ja chyba miałam większą przewagą na ten temat. Mama ciągle mi o tym mówiła.
- Moja mama? Jej ojciec nie był hindusem, ale jej matka była i geny , jak i wygląd przejęła po swojej matce, więc zasadniczo nasze pokrewieństwo jakoś jest uzasadnione. - Wytłumaczyłam z uśmiechem. - Ale w sumie to całkiem fajne. Przynajmniej mam kuzynkę. Ciebie, Claro. - Przysunęłam się do niej z uśmiechem.

Pokiwała głową. No tak, to by wyjaśniało ich fizyczne różnice i różne pochodzenie. Z tego wszystkiego wynikało, że dziadek Nafisy był bratem dziadka Clary. Voila! Jak pięknie im się teraz to wszystko ułożyło!
- Jak dla mnie to więcej niż fajnie...Wiesz, moją jedyną, znaną mi rodziną jest ojciec, ewentualnie jego krewni z którymi również nie mam najlepszych stosunków. - westchnęła. Rodzina nie była jej ulubionym tematem, nie ma co tu kryć. Krewni ze strony jej matki urwali wszystkie kontakty z Hepburnami jeszcze przed śmiercią kobiety, więc nie ma co się tutaj dziwić, że Clara unika takich tematów najczęściej jak może. Co innego oczywiście, jeżeli taka rozmowa ma się toczyć z kuzynką, która prawdopodobnie zna i rozumie sytuacje.
- Właściwie to na początku jeszcze miałam chęci, żeby nawiązać kontakt z tą całą przecudowną rodziną, ale im więcej się o nich dowiadywałam, tym naprawdę zmniejszała się moja ochota.

Z zainteresowaniem słuchałam moją przedmówczynię. Widać było, że dziewczyna dużo przeszła i próbowała sobie radzić z tymi problemami. Czasami niestety tak w życiu bywa, a z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach. Ja z moją rodziną takich problemów nie miałam, ale słyszałam o bliższej rodzinie Clary. Ludzie Ci byli ogólnie mało tolerancyjni, z tego co słyszałam. Chociaż... nie wiem jakby to było z moimi rodzicami. Nie wiem jakby się zachowali, gdybym ja, czarodziejka zakochała się w jakimś mugolu. Bo kto wie, czy do tego czegoś by nie mogło dojść. Jestem tylko czarodziejką, a prócz tego kobietą - która może poczuć przysłowiową 'miętę' do każdego, który jej się spodoba. No takie niestety było życie...
- Wiesz... Ty i tak jesteś bardzo dzielna, ale wątpię, by Twoje starania coś dawały. Oni tak po prostu się ciebie wyrzekli? Czy jak to wyglądało? - Zapytałam z pewnego rodzaju troską w swoim głosie.

Blondynka wzruszyła ramionami. Już dawno przestała odczuwać smutek na myśl o rodzinie, która nawet nie chciała jej poznać. Co prawda gorycz wciąż pozostała, ale Clarze do użalania się nad sobą było daleko...przynajmniej jeśli chodzi o ten temat. Po prostu doszła do wniosku, że będzie miała ich w dupie w takim samym stopniu jak oni ją. Prawda, był taki czas kiedy dziewczyna bardzo to przeżywała - bo jak można wyrzec się własnej córki tylko dlatego, że wyszła za mugola, a po jej śmierci nawet nie chcieć poznać wnuczki tylko dlatego, że dziecko jest półkrwi? No drodzy Państwo, to o czymś świadczy. I nie świadczy o tym najlepiej.
- To było tak, że moja matka zakochała się w mugolu. Do tego stopnia, że była gotowa porzucić magiczne życie. Niestety, rodzice postawili jej ultimatum. Miała wybrać jego, albo rodzinę...wybrała oczywiście jego i to spowodowało, że rodzinka urwała wszystkie kontakty. Niestety, moja mama zmarła, a jej cudowni rodzice nawet nie raczyli przybyć na pogrzeb własnej córki...Na merlina, własnej córki!- prychnęła, niemal z obrzydzeniem - Także tego, oni mają mnie w dupie to ja mam ich! - dodała buntowniczym tonem.

No tak. Dziewczyna ewidentnie miała ciężko, ale dobrze ją rozumiałam. Nie żebym przechodziła przez to samo, ale w pewnym sensie ja też straciłam kogoś bliskiego. Mojego ojca, który ciągle był tylko zapatrzony w Ministerstwo Magii i nie widział nic, poza swoją pracą. Westchnęłam tylko ciężko, kręcąc głową.
- No widzisz. W miłości tak czasem bywa. Nie dziwię się Twojej mamie, że wybrała tatę, a nie tam rodzinę. Dla miłości można wszystko. - Odparłam, patrząc przed siebie. Widać, że się rozmarzyłam. - Też chciałabym się zakochać. W chłopaku takim, jak ta. To znaczy.. chciałabym, by był hindusem. No tak, ale wiem, że tutaj w Hogwarcie takiego nie znajdę. No cóż. - Odparłam rozczarowana, potem spojrzałam na Clarę. - Wiesz.. nie dziwię się, że masz ich gdzieś. Tak naprawdę wiem co czujesz, ale założę się, że przyjdzie taki dzień, gdzie któraś ze stron wyciągnie rękę i się ze sobą pogodzi. - Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Oczywiście! Ja też jej się nie dziwię, że wybrała tatę. Dziwię się tylko tej jej cudownej rodzince. - wzruszyła ramionami, na chwilę wbijając wzrok w czubki swoich butów. Kiedy znów podjęła temat, jej głos był nieznacznie zmieniony. - Taa, zakochać... - pokręciła głową, odruchowo wyrywając kilka kępek trawy - Życzę Ci jak najlepiej. Żebyś znalazła tego swojego Hindusa i tak dalej. Jeśli nie trafisz na niego tutaj w Hogwarcie, to na pewno gdzieś indziej. - uśmiechnęła się do kuzynki, ale po chwili spoważniała. - Naprawdę nie sądzę, że którakolwiek ze stron wyciągnie rękę. Ba, ja jestem tego pewna! - Clara prychnęła ze złością.- Wątpię, żeby ONI zniżyli się do poziomu przeprosin, a ja nie mam zamiaru błagać jakiś nowobogackich i egoistycznych czarodziei o łaskę, na merlina no! - następne kępki trawy zostały pozbawione korzeni jednym ruchem ręki. - Z resztą, to musiałoby być dziwne...ja ich nigdy nie widziałam, oni nigdy nie widzieli mnie i to tylko z własnej woli. Może niech tak lepiej zostanie.

Dziewczyna była zbyt pewna, a w tym momencie było to bardzo negatywne. Ile razy się słyszało o bardzo skłóconej rodzinie, a co do czego przyszło to wszystko wracało zwykle do normy.
- Nie możesz być pewna tego, co będzie dalej z Twoją rodziną, czy aby na pewno nikt nie wyciągnie ręki. Tak samo nie jesteś pewna tego, co przyniesie jutro. - Stwierdziłam z delikatnym uśmiechem. Byłam pewna, że miałam rację, ale jak zrozumie to Clara, to już wszystko zależy od niej. Podrapałam się delikatnie po swojej szyi i spojrzałam na słońce, które zachodziło.
- Oho! Niedługo udam się do zamku. Chcę napisać mojej mamie list. Oczywiście, jeżeli się nie pogniewasz. - Zaczęłam od razu, ponieważ nie chciałam żeby wyszło to tak, że uciekam od niej czy coś. - Mam jednak nadzieję, że jeszcze się spotkamy i to niedługo! A tak poza tym... może też się przełamiesz i napiszesz list do tych "znienawidzonych"? W liście łatwiej wyrazić słowa, a skąd wiesz czy nie zmiękną im kolana? Skąd wiesz, czy się nie wzruszą?

- Sęk w tym, że technicznie rzecz biorąc to w ogóle nie jest moja rodzina. Rodziną można nazwać nawet i mandragorę, o ile się ją naprawdę kocha! A oni z własnej woli urwali wszystkie kontakty, nawet nie zabiegając o poznanie mnie...akurat więzy krwi mają do tego jak najmniej. - cóż, w tym temacie po prostu Clary nie dało się przekonać. Przekonanie tej gryfonki do swoich racji w ogóle wydawało się niemożliwe, ale w tym przypadku nie tyle wydawało się, co po prostu BYŁO awykonalne. - Gdybyś była na moim miejscu, pewnie sądziłabyś tak samo...Trudno się wczuć w taką sytuację, dlatego nie mam Ci niczego za złe. I proszę, zrozum, że nie mogłabym napisać żadnego listu. I nie wiem czy w ogóle potrafiłabym im to wybaczyć. - westchnęła, nieco schodząc z tonu - Wybacz, ale to drażliwy temat. - uśmiechnęła się blado. - Pewnie, że się nie pogniewam. Ja też się zbieram, bo po ciemku droga stąd do zamku nie wydaje się taka atrakcyjna jak za dnia...- wstała i otrzepała się, czekając aż Nafisa zrobi to samo i będą mogły już iść do zamku.

Wstałam, otrzepując delikatnie swoje ubranie i posłałam dziewczynie promienny uśmiech.
- Odważna, aczkolwiek pamiętliwa. Prawdziwa Gryfonka. - Odrzekłam dumnie, że mam w rodzinie tak wspaniałą osobę. Poprawka... w dalekiej rodzinie, ale czułam, że jakoś zbliżam się do dziewczyny. Miło by było nawet, gdybyśmy zostały przyjaciółkami.
- To co? Jak coś to dam Ci jakoś znak. Poszukam Cię w szkole na korytarzach, a jak nie to podeślę sówkę. Trzymaj się. - Mimo, że szłyśmy razem w stronę zamku, to potem nasze drogi się rozeszły. Pomachałam dziewczynie na pomachania, a sama ruszyłam w stronę dormitorium, by móc napisać list do mojej matki.

// zakończenie wątku.

Witaj, Hogwart. Czyż nie jesteś drugim domem tego Krukona? Owszem, jesteś. W większości przypadkach, Hogwart to drugi dom WIĘKSZOŚCI jego uczniów. Wspaniale. Czy założyciele Hogwartu to przewidzieli? Tak myślę... Bynajmniej, każdy tak myśli. Prawie. Chyba, że tylko autorka posiada tak kolorowy móżdżek.
A cóż takiego robił Maxio? Otóż nasz kochany Max wybrał się na spacer. I to nie byle jaki! Przeszedł niepostrzeżenie przez Hogwart z futerałem i gitarą w owym futerale na plecach... I poszedł sobie tak na łąkę pod mostem wiszącym. Było już chyba grubo po czasie kiedy to chłopak tam przyszedł i cały czas sobie brzdąkał. A w chwili obecnej śpiewał sobie i brzdąkał na swej gitarce piosnkę ową, mając nadzieję, że nikt go to nie znajdzie. Szczególnie jakiś nauczyciel lub prefekt. Jakież on miałby wtedy kłopoty! Szlaban. Ravenclav minus ileśtam punktów... A tego NIE CHCEMY! Krukoni w tym roku powinni zdobyć puchar. Puchar domu i Quiddlicha na dodatek. Przecież to Maxio był kapitanem!

W sumie dla wielu Hogwart był domem. Wspaniałym miejscem gdzie się wraca co roku i się siedzi tam conajmniej bardzo długo w nadziei, że się zda. Tak patrzyli na to studenci i uczniowie. Jednak nauczyciele trochę inaczej postrzegali Szkołę Magi i Czarodziejstwa. A conajmniej profesor Crow. Szczególnie osobliwe było to, że Nero miał problemy z zaśnięciem w zamku. Po prostu nie mógł i do widzenia. Często wtedy spacerował, a to po zamku, a to po błoniach, jeśli pogoda pozwoliła. Nie inaczej dzisiaj. Jako że pogoda była znośna wyszedł na spacerek. Zawędrował dosyć daleko. Była już szarówa ostra, ledwo było czubek nosa widać. Nie spodziewał się tu uczni. Aż tu nagle usłyszał dźwięk gitary i jakieś mruczenie. Kiedy się zbliżał do łąki słyszał co raz wyraźniej. Po cichu zakradł się, a raczej zbliżył bardzo do Maxa. Kiedy już był wręcz na wyciągnięcie ręki, Max był tak zajęty muzyką, że go nie zauważył. Niewerbalnie zrobił, rzucił, jak zwał tak zwał zaklęcie Lumos i z uśmiechem na twarzy powiedział spokojnym, wszak głębokim głosem
- Witaj Max. Ładnie śpiewasz

Hogwart domem... Nawet pierwszoklasiści mogą się o tym łatwo przekonać. Starczy, że wyjadą z Hogwartu do domostw i okaże się, że tęsknią za jakże wspaniałą szkołą, gdzie mają ukochane lekcje, przyjaciół, mięciuteńkie łózka, na których przyjemnie się spało.. Ach, oraz te wspaniałe uczty, na których można było najeść się do syta... Niestety, ale we własnych domach czasem i nie jest tak przyjemnie. Łóżka... Max wręcz uwielbiał swe łóżko. Wspaniałe było i tyle. A w Irlandii czekało go lewitujące nad ziemią - zawsze spoko. Było to coś typu deskolotka Zowiego...
Ciemność? Krukon się doń przyzwyczaił. Ba, nawet jak dawno! Dokładnie widział zarys swej gitary i wszystkiego, co aktualnie było dookoła. Tyle, że wzrok aktualnie skupiał głównie na gitarce i swych palcach. Nie zwracał uwagi na rzeczy dookoła... Może i to źle? Gdyby patrzył, wiedziałby kiedy przestać grać. A Krukonek żył we własnym świecie... Dlatego też gwałtownie przerwał granie i swój jakże wspaniały śpiew, sprawiając przy tym, że jego gitara wydała głuche brzdęknięcie. Oświetlenie różdżki... Przeraził się. Wyszczerzył swe oczyska...
- Profesor Crow?... Co pan tu robi? - nawet jego głos był przerażony! A jakby się tu nie przerazić, gdy ktoś bez ostrzeżenia pojawia się tuż obok Ciebie?!

Uśmiechnął się do Maxa i usiadł obok niego. Jego różdżka nadal dawała światło, żeby widzieć dobrze Maxa. Tak w razie gdyby chciał uciec. Ale przecież nie ucieknie. Spojrzał się na niego i mrużąc oczy rzekł:
- Co ja tu robię? Lepsze pytanie co Ty tu robisz. Tak się składa że zasnąć nie mogłem, więc wybrałem się na wieczorny spacerek. A Ty? Z tego co mi wiadomo, uczniom nie wolno przebywać poza szkołą w tych godzinach. Mam nadzieję, że masz dobre wytłumaczenie.
Pomimo, iż mogło zabrzmieć to groźnie, na twarzy nauczyciela cały czas gościł uśmiech.

Oczy go rozbolały. Nadmierne światło tak niestety działa na jego oczy, gdy te są przyzwyczajone do ciemności. Chciał już spakować gitarę i nawiać, podczas gdy profesor już obok niego siedział, pilnując by nie uciekł. przymknął oczy i tylko schował swoją gitarkę... I znów czuł się przerażony.
- E... Ja... yyy... nie mogłem spać... i... eee.... chciałem wyjść na powietrze... yyy... Już po czasie? Nie wiedziałem... - wytłumaczeń to jednak on dobrych nie miał. I jąkał się. Westchnął jedynie, żeby tylko dodać parę słów: - Ravenclaw traci punkty, a ja zyskuję szlaban?
Przez jedną małą rzecz stracić niemalże tak wiele...

Przez chwilę jego wyraz twarzy wyglądał groźnie. Jednak trwało to naprawdę chwilę. Ponownie na twarzy profesora pojawił się uśmiech, gdy mówił:
- No cóż Max. W normalnych okolicznościach tak się powinno stać. Revanclaw stracił by punkty, a Ty odrabiałbyś szlaban. Ale chwila. Przecież Ty przyszedłeś na wyznaczone miejsce. Tutaj umówiliśmy się na spotkanie, na korepetycje. Tylko zważywszy na to, że jest chłodno, zapraszam do gabinetu.
O ile Max potrafił jako tako informację kojarzyć, Crow go.. Krył przed sprawiedliwością. Wstał, machną ręką i udał się w stronę gabinetu

ztx2 ale Max jeszcze tutaj odpisz

A na twarzy Maxa widziało przerażenie, mimo tego, że znał dobrze profesora Crow. Sam nie wiedział, co ten
mu zrobi. Szlaban murowany, a tu jaka niespodzianka...
- Jak to, Ravenclaw nie traci punktów, a ja nie mam szlabanu?... E, znaczy, tak, tak, spotkanie w sprawie korepetycji i mojej nauki Transmutacji... Ach tak, tak, lepiej iść do gabinetu... - miał jakieś przeczucie, że profesor Crow krył go przed sprawiedliwością. Przecież nic nie wspominał o spotkaniu pod mostem, o tej godzinie... Zaraz, profesor Crow go bronił przed szlabanem?! ŁAŁ, chyba pierwszy raz...
Wstał, zakładając futerał z gitarą na plecy i ruszył za profesorem do gabinetu...
//taak, zt x2 //

Każdy ma czasem chwile słabości. Każdy ma czas w życiu, gdy wszystko traci sens, gdy przelecenie kolejnej naiwnej puchonki nagle przestaje dawać rozkosz, a przynosi beznadziejne uczucie pustki. Sam siebie zaczyna uważać za bezwartościowy śmieć. Smieć - któremu jedyną radość w zyciu sprawiają kolejne zarwane nocki przez seks czy alkohol. Myślał infantylnie, że udając się w świat przyjemności, będzie panem świata, ale dzisiaj stwierdza, że nie jest nawet panem samego siebie. Podczas gdy w dormitorium, jego równie wartościowi kumple zaczęli planować kolejną popijawę, on rozczochrany wyszedł w połowie rozmowy i nie do końca wiedząc gdzie się podziać, szedł przed siebie. Wilk znany jest z tego, iż zawsze jest nienagannie pewny siebie, zawsze wyperfumowany najnowszymi trendami mugolskich perfum, zawsze w wypastowanych lakierkach, zawsze dupek. Uświadamiając sobie to, siedział na Hogwartskich błoniach zgarbiony, z głową pomiędzy kolanami, z rękoma przykrywającymi uszy i izolującymi jego słuch od wszelkich odgłosów z zewnątrz. Jakże beznadziejny musiał to być widok. I niespotykany. "Załamany" i "Wilkie Twycross", to wyrażenia zupełnie odrębne, absolutne przeciwieństwa.

Kiedy kłócisz się z kimś, kogo usatysfakcjonuje jedynie wyprowadzenie cię z równowagi, to logiczne, że próbujesz być opanowanym. Jest to tym trudniejsze, jeśli masz do czynienia z prawdziwym mistrzem prowokacji. Z minuty na minutę jest coraz trudniej, a przecież nie możesz dać ponieść się emocjom. Czujesz, że dłużej już nie wytrzymasz, więc aby wygrać potyczkę z godnością, nie możesz tam tkwić. Chcesz ulotnić się z tego miejsca jak najszybciej.
Właśnie w ten sposób postąpiła Janett, a że w takich okolicznościach najlepiej działały na nią tereny pozazamkowe, opuściła mury Hogwartu. Kierowała się w stronę łąki pod mostem, gdzie często lubiła przesiadywać w takich chwilach. Mogła dać teraz upust swoim emocjom bez obaw, że natknie się osobę do której nie pała sympatią, toteż wyraźnie było wiać, że jest zdenerwowana. Usta zamieniły się teraz w cienką linię, a w oczach królowała zawziętość i jakaś dziwna pogarda pomieszana ze złością. Sama Krukonka kopała pobliski kamień z ogromną siła, a zarazem celnością. Gdyby potrafiła równie dobrze odbić tłuczka, z pewnością wyeliminowałaby większość graczy z przeciwnej drużyny. Skoro jednak nie umiała latać, były na to marne szanse. A poza tym... to nie ta bajka.
Z każdym kolejnym kopnięciem wściekłość jakby się ulatniała, a oczy na powrót przybierały swój zwykły blask optymizmu. Równie dobrze mogłaby pogadać z kimś, kogo lubi i efekt byłby podobny. Wszystko z każdą kolejną sekundą wracałoby do normalności. Głowę jednak wciąż zaprzątały jej niezbyt pozytywne myśli, ale zarazem była dumna z tego, że nie dała się tak łatwo sprowokować.
Dotarła na wyznaczone miejsce i już miała zamiar po raz ostatni wyżyć się na biednym wytworze natury, gdy spostrzegła, że ktoś już tam jest. Chłopak wyglądał na ewidentnie załamanego, co było dość nietypowym zjawiskiem, jeśli o niego chodzi.
- Wilkie! Co słychać? - zapytała na wstępie, a widząc, że Ślizgon jest nie w sosie, dodała jeszcze: - Wszystko okej?
Usiadła obok niego, zostawiwszy pokopany obiekt w spoczynku.

Tak to jest, gdy się dorasta. W mózgu zaczynają dojrzewać pierwsze szare komórki. Znaczy się, u każdego normalnego człeka, pierwsze szare komórki powstały tak właściwie nieco wcześniej niźli u naszego Wilczka. Natomiast nie ma żadnego powodu do śmiechu. Mózg Wilka wciąż walczy, więc należy mu dopingować i pomagać mu wzrastać w tych przemyśleniach. Jak ktoś jest dupkiem, to albo nim zostaje, albo się zmienia. Jest pewna alternatywa. Zapewne Twycrossa ludzie zaszufladkowali już do tej pierwszej, niekoniecznie pozytywnej, natomiast w nim wbrew wszelkim przypuszczeniom... zaczyna się coś dziać.
Ekhem, niezbyt ogarnięta osoba, wyżywająca się na krzakach i innych Bogu duszy winnych częściach świata nieżywego, może na pierwszy rzut oka okazać się niezbyt zdatna do konwersacji o sensie życia i innych duperellach. Natomiast ów osobą okazała się Janett Brooks, stosunkowo mądra ;3 puchonka, która z pewnością się do takich rozmów nadaje! Ach, widzicie? Nie należy szufladkować ludzi. Apeluję, aby ten post, zmienił Twoje podejście, infantylny człowieku!
Cóż, wracajmy do pogrążonego w smutku Wilczka.
Siedział załamany, z głową schowaną pomiędzy kolanami i czekał na zbawienie, rozważając wiele istotnych kwestii, w których dał dupy. Nie do końca rozumie czemu żałuje tak wielu rzeczy, ale żałuje. Nie rozumie czemu cokolwiek miałby zmieniać, ale chce tego. Nie spodziewałby się, że ów zbawienie, na które czeka nadejdzie tak prędko. Jako, że nie usłyszał dziewczyny, ponieważ izolował się od wszelkich odgłosów z zewnątrz, wzdrygnął się gdy doszedł do niego wysoki głos Janett. Podniósł głowę i spojrzał jej w oczy z nieodgadnionym wyrazem twarzy, spoglądając to w jedną, to w drugą tęczówkę. W sumie, to całkiem przypominała mu Amayę. Była całkiem ładna, a blask słońca odbijał się w jej włosach identycznie jak Amayi. To samo z wyrazem twarzy. Wyrażała zainteresowanie i swoistą.... dobroć. Nie ciekawość. Dobroć. Spojrzał na nią, a jego wargi wykrzywiły się w coś na kształt wymuszonego uśmiechu.
- Wszystko okey - Odparł z ironią, przygryzając wargę.

Czasami zły humor dopada nas zupełnie znikąd. Zalewa nas fala niezadowolenia i wściekłości na samych siebie, bądź innych ludzi, która jest nie do ogarnięcia. Nie mamy pojęcia, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Wydaje nam się, że z takiej sytuacji nie ma żadnego sensownego wyjścia. Bezsilność. Tak ciężko się od niej uwolnić i żyć bez zmartwień, gdy na każdym kroku spotyka nas coś, co kończy się niepowodzeniem. Są takie momenty, gdy uświadamimy sobie, że nasze czyny nie zawsze są poprawne. Niejednokrotnie doznajemy zawodu na innych osobach, co odbija się następnie na naszym nastroju, a oni mają z tego jakąś dziką satysfakcję. Ale czy załamanie jest w takich chwilach czymś, co przyniesie ulgę?
Z pewnością nie, a widać było, że właśnie tego Wilkie potrzebuje - ulgi. Ironia zawarta w jego głosie i stan, w jakim go spotkała chyba po raz pierwszy w życiu, wyjaśnia wszystko. Złość ulotniła się z niej natychmiast, a zastąpiła ją swego rodzaju chęć pocieszenia. Dziwnie było to tak nazwać, ale gdy patrzyła na Ślizgona, widać było to w jej oczach. Czuła się nienaturalnie, gdy na nią patrzył nieodgadnionym wzrokiem. Zlustrowała go od góry do dołu, zastanawiając się, co też może być powodem jego zmartwień. Pocieszycielką może i nie była najwspanialszą, ale zawsze starała się jak mogła, aby ludziom pomóc i chyba nawet jej to wychodziło. Rozumiała, gdy ktoś nie chciał gadać i potrafiła wycofać się w odpowiednim momencie. W końcu łatwiej było się dogadać z kimś, kto wyrzucił wszystko z siebie, a nie skacze ludziom do gardeł.
- Ej, Wilkie, mi możesz powiedzieć. - stwierdziła z ciepłem w głosie, lekko trzepnąwszy go w ramię. Zrobiła przy tym niewinny uśmieszek; nie chciała, aby gniewał się i na nią. Pragnęła przekonać go, że jeśli coś go trapi, to może jej... no właśnie, zaufać. Nie kładła niepotrzebnego nacisku i nie udawała nie wiadomo jakiej poważnej. Mógłby poczuć się oceniany. Zrobiła bystrą minę, a w jej oczach zagościła troska.

Swoich czasów, Wilk był jedną z najbardziej interesującydh person w postach plotkary. Wiedział, że większość rzeczy, które wypisywała, były nieprawdziwe. Czasem zdarzało jej się, sporadycznie, że napisała coś prawdziwego, ale to był tylko wypadek przy pracy. Jednakże Twycross'owi nigdy nie było z tym źle. Lubił, gdy o nim mówiono, lubił być w centrum uwagi. Nie ważne, dlaczego. Jego reputacja była marna, wszystkie przyjaciółki Amayi nie wierzyły, że cokolwiek poza fajnym tyłkiem w nim widzi i odradzały znajomość. Jednakże ona w niego wierzyła. Słuchała wszelakich plotek, zupełnie wymyślonych epizodów z jej życia, z niezrównaną cierpliwością. Ich związek nie polegał na syntezie. Może tak się Wilkowi wydawało, może sama Amaya tak myślała. Ale nie. Ona dawała mu miłość i wsparcie, a on na każdej imprezie porafił przelecieć wszystkie dziewczyny, które tylko mu się oddały. Ona nigdy nie narzekała, bo nie wierzyła, a on nigdy nie miał jaj, by się przyznać. Ten związek ją wykańczał. Tak właśnie Wilk spierdolił najważniejszą rzecz w jego życiu. Gdy teraz o tym myśli, nie potrafi zrozumieć, jak kiedykolwiek mógł być takim kretynem. Ponownie spojrzał na Janett. Czy tylko on widział w niej tyle z Amayi? Pytanie zabrzmiało w jego głowie jak echo. Gdy zastanawiał się nad odpowiedzią, dziewczyna sympatycznie szturchnęła go w ramię. Odpowiedział jej wymuszonym uśmiechem.
- Nie ma o czym mówić. - Odparł, spoglądając w jej zmartwione oczy. Odkaszlnął. - Jak tam dzień mija? - Zagaił sztucznie, przygryzając w zamyśleniu dolną brew. Chociaż rozmawiał z dziewczyną, myślami był zupełnie gdzieś indziej.