First topic message reminder :

Sala ta jest bardzo nasłoneczniona, a z jej okien widać obszerny dziedziniec. Pełno tu klatek, w których czasami pojawiają się kociaki do ćwiczeń, jedna szafa jest pełna kufrów, a omnikulary ułożone na regale mają tendencję do uciekania, bowiem te egzemplarze mają albo królicze łapy, uszy lub ogony.

Wjechałem do klasy zaledwie kilka sekund przed czasem co doprowadziło do tego, że wszystkie ciekawsze miejsca były zajęte, więc zasiadłem sam z tyłu sali rozglądając się po sali. Chciałam tutaj być dokładnie tak samo jak pragnąłem wymywać dupska wszystkim hipogryfom z Zakazanego Lasu. Jasne, Bergmann nie był wprawdzie chujem jak Craine, ale brakowało mu czegoś co miał Dear, a fakt, że wcześniej uczył mnie w Trausnitz wcale nie ułatwiał sprawy. Mimo że nie byłem fanem tego przedmiotu to lekcje z Dearem jakoś mnie przyciągały, a tutaj pojawiałem się tylko po to by pod koniec roku dostać upragnioną parafkę na świadectwie ukończenia studiów i móc rozpocząć upragnioną karierę.
Pewnie normalnie miałbym wszystko w głębokim poważaniu, ale z racji tego, że siedziałem sam to nie miałem specjalnie wyboru i postanowiłem przynajmniej spróbować skupić się na lekcji, a czekając na to aż nauczyciel w końcu zacznie mówić przejrzałem nawet moje transmutacyjne bazgroły z zeszłego roku - wiele z nich nie wyciągnąłem, ale zawsze coś. Musiałem chociaż trochę poudawać, że mi zależy dlatego wpatrywałem się w profesora i zmusiłem się do maksymalnego skupienia - może nie nie przepadałem za przedmiotem, ale starałem się zrobić dobrą minę do złej gry.

SZCZĘŚCIE: 2
PREFERENCJE: 0,5 - bo Bergmann jednak nie jest Crainem XD
KONCENTRACJA: 4
TALENT: 1
CAŁOŚĆ: 7,5

Nie wiedzieć czemu wypowiedź młodego Swansea jakoś go rozbawiła. Naprawdę miał pustkę w głowie, a że zostali dobrani we dwóch Ślizgonów, herb ich domu jakoś najszybciej nasunął mu się na myśl. Nie zaśmiał się jednak, bo zaraz po tym poczuł przeciążenie, a jego stawy i kości powoli ciągnęły go w dół. Co jest… do cholery?
- A ja Tobie ze spasłym warchlakiem? Nie miałem pomysłu, nie drąż tematu. – Odburknął chłopakowi, zastanawiając się nad tym jak poradzić sobie z efektem jego transmutacyjnego zaklęcia. Czuł się tragicznie, a przez to nawet nie ogarniał tego, co dzieje się wokoło niego. Dopiero kiedy usłyszał donośny głos Craine, spróbował skoncentrować się na jego instrukcjach, chcąc tym samym jak najszybciej powrócić do swego pierwotnego wyglądu. Enutitatum – powtarzał sobie w myślach inkantację, by przypadkiem jej nie zapomnieć i nie pozostać w tej strasznej formie do końca swoich dni albo po prostu do czasu aż ktoś się nad nim zlituje i mu pomoże. W tym stanie nie zdołałby przecież dotrzeć nawet do swoich podręczników, a nie oszukujmy się, jego wiedza z transmutacji była naprawdę nikła. Nie był nawet pewien czy uda mu się poprawnie rzucić to zaklęcie, a pocieszała go jedynie myśl o tym, że z dodatkowym ciężarem musiał się zmagać również jego pojedynkowy partner. W końcu wycelował różdżką w swój splot słoneczny.
- Enutitatum. – Wyszeptał cicho, starając się zdjąć efekt zaklęcia Cassiusa, ale nie stało się zupełnie nic. Może powinien najpierw spróbować uporać się z herbami Slytherinu na swym mundurku? Nie… one nie był aż tak bardzo upierdliwe.
- Enutitatum. – Spróbował kolejny raz, ale z podobnym, raczej mizernym skutkiem. Nie poddawał się jednak, bo nie chciał nikogo prosić o wsparcia; już i tak czuł się jak kompletny idiota. Dlaczego Ślizgon nie mógł doprawić mu po prostu jakiegoś śmiesznego wzorku na ubraniu? Westchnął ciężko, ale wreszcie udało mu się uszczuplić swoje ciało, a on sam odetchnął z ulgą. Spojrzał jeszcze na swój mundurek, który nadal ubarwiony był zielonymi wzorkami. Cóż, poradził już sobie ze znacznie gorszym problemem, więc tym razem podchodził do swojego zadania z o wiele większym luzem. I to mu chyba pomogło, bo po chwili herby Slytherinu zniknęły z jego ubrania, a Matthew mógł przyglądać się pracy innych uczniów.

Kostka: 4 - 1 = 3

Gabrielle otworzyła szerzej oczy ze zdumienia, kiedy nagle ubranie Finna zmieniło się w sukienkę o tym samym kroju, którą ona miała na sobie dzięki jego zaklęciu. Wtedy też dotarło do niej, że po Pattonie można było się tego spodziewać, gdyż lekcje z nim nigdy do prostych nie należały. Być może to był jeden z powodów przez które - poza trudnością - młoda czarownica nie przepadała  za transmutacją. Uśmiechnęła się pocieszająco do kuzyna, choć ten wyglądał tak, jakby zaraz miał wybuchnąć. Poza nim oberwała się jeszcze dwóm osobom, a jedną z nich był Elijah. Zrobiło jej się go zwyczajnie żal,chociaż nie dała tego po sobie poznać. Darzenie chłopaka jakimkolwiek ciepłym uczuciem po otrzymanym przez nią listem, zapisany doskonale znanym dziewczynie pismem było nie na miejscu. Musiała zdławić w sobie wszystkie uczucia, którymi go darzyła - nie było to łatwe.
Na szczęście on sam jej to ułatwiał, miał już kogoś, dowiedziała się o tym zaraz po przyjeździe, choć przed powrotem skrycie liczyła na to, że list to zwykła pomyłka.
Nie wiedziała, dlaczego Finn ucieka przed nią wzrokiem. Wiedziała, że w czasie ostatnich miesięcy pojawiła się przed nimi przepaść, jednak miała nadzieję, że szczera rozmowa pozwoli odbudować na nowo ich relacje.
Huśtawka emocjonalna wciąż nie odpuszczała, co mocno odbijały się na działaniu magii, która w przypadku Gab - nie działała. Zaklęcia rzucane przez dziewczynę nie dawało pożądanego skutku, jednak ta lekcja miała w sobie coś wyjątkowego.
Enutitatum - zaklęcie wystarczyło rzucić raz, aby zadziałało. Uśmiechnęła się, podążając wzrokiem za spojrzeniem Finna, który pojawił się przy niej; ona również odkryła, że tylko Puchoni dostosowali się do zasad ustalonych przez nauczyciela.


Kostki: 6

Przymrużył lekko oczy, nieco zażenowany może nawet zaklęciem, które Melusine na nim zastosowała. Może jako syn żeglarza powinien się bardziej cieszyć z morskiego akcentu, ale wijące się włosy zdawały się dziwnym doświadczeniem, którego nie chciałby w przyszłości ponawiać. Czuł się jak Meduza, z mitologocznych opowieści i gdyby mógł jak ona petryfikować spojrzeniem, pewnie właśnie to teraz zadziałoby się z panienką Pannifold. Na jej szczęście, czy nieszczęście, zanurkowała po swój turban, przez co wzrok Gunnara zamiast tego spotkał się z czystym powietrzem. Zaraz potem przechylił głowę na bok, do @Dina Harlow zaalarmowany brzmieniem swojego imienia.
O mało nie zakrztusił się tą wodą, która oblała jego tors i szyję, kiedy zobaczył w co też ta Dina jest teraz ubrana. Wyglądała jak lalka dla dzieci. Wyjątkowo paskudna lalka, o żmijowatym spojrzeniu. Odkaszlnął i nawet nic nie odpowiedział, bo nawet Dina nie zasługiwała na słowa pogardy, jakie teraz przychodziły mu na myśl. Pokręcił lekko głową, dając jej jedynie jasno do zrozumienia, że nie chce znać jego zdania na ten temat i uniósł ręce obronnie w górę. Powstrzymał się od komentarza. Zamiast tego splótł ręce na gołym torsie, ściągajać ku sobie brwi. Odsłoniete, muskularne ramiona i atletyczna sylwetka ćwiczona przez islandczyka to nie było coś, z czym tak nachalnie chciałby się obnosić po klasie, szczególnie, ze ta pełna była pierwszaków, wyglądających jak niedokarmione szczypiory, dlatego nabrał powietrza w płuca i machnął różdżką, żeby cofnąć skutki zaklęcia.
– Enutitatum.
Zaklęcie cofnęło jednak jedynie efekt jego własnego czaru, dlatego koszula, rozchełstana i wygnieciona, pojawiła sie z powrotem na jego barkach i klatce piersiowej, ale irytujace macki dalej wesoło wiły się w powietrzu.

Kostka: 1+1 (kuferek) = 2, parzyste
zdejmij mi ktoś efekt macek

edycja:

Obserwowała jak golf wydłuża się Skylerowi aż na pół twarzy. Wyglądało to stosunkowo niebezpiecznie, dlatego podeszła do niego, powoli rolując mu go w dół, do szyi, zeby umożliwić mu późniejsze czarowanie.
— Wszystko w porządku? — spytała, kiedy uwolniła jego twarz z pod krępującego go materiału i zaraz potem zajęła się rękawami, które podwinęła mu tylko do nadgarstków, bo wydawały się zbyt długie, żeby dać się podwinąć dalej. Nogawek spodni dla bezpieczeństwa nie ruszała, zresztą ruszanie ich mogło się okazać zbyt niezręczne, dlatego siląc się na spokój i brak okazywanego zmieszania, cofnęła się, zajmując się zamiast tego zdjęciem z siebie obu zaklęć. Sama była zaskoczona łatwością z jaką jej to poszło.

Kostka: 5
Pkt w kuferku: 1 (<3)

Cóż za głupie zadanie. Ledwo rzucam czar, jestem mokra na głowie, kiedy dotykając swoich pięknych loków, czuję obrzydliwe macki. Nie śmieszy mnie żart Diny i nie obchodzi niezadowolenie nowego kolegi. Ukrywam twarz w dłonie i jęczę niezadowolona, jedynie łypiąc jednym okiem na to co się dzieje wokół. Tym jednym okiem posyłam Ślizgonce spojrzenie podobne do tego, które dostałam wcześniej od Gunnara. Bleh, okropieństwo, bardzo żałuję, że nie mam na sobie teraz tego turbanu. Próbuję schować się gdzieś w kącik najlepiej. Na dodatek jak sama mam to odczarować, przez jestem fatalna w transmutację. Czy nie wystarczy, że udało mi się cokolwiek rzucić? Nie powinnam za to dostać medalu?
Zdenerwowana i zestresowana wyciągam różdżkę, przez co muszę pokazać kawałek buzi, nawet jeśli nie chcę. A bardzo nie chcę, żeby ktokolwiek zapamiętał moją śliczną twarz oblepioną mackami. Meduzy miały chociaż węże na głowie, to wyglądało z pewnością bardziej poetycko.
- Enutitatum - mruczę pod nosem raz za razem, dopóki w końcu macki nie znikają kompletnie z mojej głowy jakimś cudem, a turban znalazł się z powrotem w moich rękach. Dopiero wtedy mogę spróbować skupić się na kimkolwiek innym, więc zerkam na swojego towarzysza, któremu narobiłam ambarasu. Akurat w tym momencie rzuca zaklęcie odwracające, by z powrotem odziać się jak przystało na człowieka pośród tłumu uczniów. Nie jestem tym szczególnie zadowolona, bo skupiając się na tym jak ja wyglądam nie zdążyłam pooglądać tatuaży, których atrakcyjny widok właśnie z powrotem nakrywa rozchełstana koszula.
- Ostatnio mam passę złych pomysłów na lekcjach - przyznaję się pokornie kiedy zauważam nieporadność i niezadowolenie Ślizgona. Pomogłabym, gdybym tylko mogła, ale ledwo poradziłam sobie ze swoimi zaklęciami.

kostka: 4

Udało mu się go rozbawić tą wypowiedzią, zwłaszcza, że Matthew wydawał się być nieco urażony koniecznością tłumaczenia się z tej głupiej, herbowej decyzji.
- Muszę na to odpowiadać? - Zapytał, ale wyłącznie po to, aby podnieść mu ciśnienie, skoro już ewidentnie był na fali. O dziwo jednak Swansea nie drążył tego tematu i pozwolił, aby jego słowa rozpłynęły się w powietrzu tak jak zaklęcie, którym go potraktował. Szybko jednak przyszła kryska na Matyska, kiedy Patol Krejn wszystkich oszukał i spowodował, że w sali zadział się prawdziwy pogrom. I gdyby nie to zaklęcie grawitacyjne, Swansea w tym momencie umierałby ze śmiechu na widok Eliego w łabądkowym wydaniu. Tymczasem po prostu spojrzał na to co się dzieje i z wysiłkiem na twarzy oczekiwał na dalsze instrukcje. Wycelowawszy w swój splot słoneczny nieomal natychmiast, sprawnie pozbył się efektu własnego zaklęcia. Głupawe wzroki na mundurku przeszkadzały mu o wiele mniej, chociaż chętnie transmutowałby je w coś innego, gdyby tylko potrafił.
- W sumie, całkiem niemiłe to zaklęcie - mruknął, komentując swój niefortunny dobór. Zabawne było to, że najpierw musiał przekonać się o tym na własnej skórze, aby się do tego przyznać.

3-1 oraz parzysta

Relacja Nessy z Rileyem była czysto zawodowa. Obydwoje pełnili ważne funkcje w szkole, opiekując się pozostałymi uczniami oraz pomagając prefektom w obowiązkach. Mieli tylko krótkie, formalne konwersacje, czego było trochę szkoda, bo uważała go za odpowiedzialnego chłopaka i dobrego ucznia, a takich w tej szkole było niestety coraz mniej. Zmiana czasów równała się zmianie ambicji. Obydwoje też byli nieźli z transmutacji. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy obydwa zaklęcia wyszły perfekcyjnie. Poza piżamą z jednorożcem, krukon również został potraktowany kameleonem. Odgarnęła kosmyk rudych włosów za ucho, zerkając w dół. Karmelowe ślepia z rozbawieniem przyglądały się zielonej piżamie węża z uroczymi rękawiczkami, którą zamiast mundurka miała na sobie. Oparła dłonie na biodrach, co musiało wyglądać komicznie, a na szczęście nikt tego nie widział.
- Wydaje mi się, że jednorożec lepiej Cię oddaje niż mnie. Wąż to całkiem przyzwoita opcja dla ślizgona. - odparła w jego stronę, zaciskając mocniej palce na różdżce. Dostrzegła, że komuś się przygląda, więc z czystej ciekawości odwróciła głowę, zerkając przez ramię na Elaine. Siostra Elijah i prefekt naczelny? Ciekawe połączenie. Znała ją tylko z widzenia i nie miała pojęcia, czy jest tak rozrywkowa i odważna, jak brat. Pasowali jednak do siebie. - Miło było z Tobą pracować nie tylko podczas zebrania ekipy, Riley.
Dodała jeszcze w ramach podziękowania, bo doceniała brak głąba na transmutacji i była wdzięczna nauczycielowi, że do takowego jej nie przydzielił. Zależało jej na tym przedmiocie, chciała pozostawać skoncentrowaną i mieć możliwość treningu z kimś na podobnym poziomie. Słabszych mogła dokształcać. Uniosła dłoń z różdżką, nakierowując na siebie.
-Enutitatum
Odpowiedni gest, wyraźna inkantacja i smuga światła oplotła jej postać. Strój zniknął, podobnie jak zaklęcie kameleona. Skrzyżowała ręce pod biustem, wcześniej ruchem głowy odrzucając włosy na plecy. Niestety niezbyt słuchała wydarzeń podczas lekcji, więc tylko odprowadziła Elfa wzrokiem, za którym wyleciała siostra. Nie dokończyli chyba zadania, bo miał niezadowoloną minę Craine. Niemniej jednak lekcja dobiegała końca, więc tylko podążyła wzrokiem za wychodzącym Rileyem, życząc mu ciche powodzenia oraz żegnając jeszcze. Pomimo wszystko, tak nakazywał takt oraz kultura. Westchnęła, podchodząc do ławki i zgarniając swoje rzeczy, chowając różdżkę. Wyjątkowo szybko, sprawnie poszły zajęcia. Zerknęła w stronę ślizgonów, którzy zdecydowali się przyjść. Gunnar z Meluisne radzili sobie naprawdę nieźle, podobnie jak szalona Dina i jej przyszły uczeń, Matt. Zaszczycił też obecnością swoją Cassius. Była naprawdę zadowolona z frekwencji swojego domu.

Kostka: 4 + 8 = +10 PKTD.

Podziękował Daisy za współpracę, a następnie oddalił się kilka metrów dalej zgodnie z instrukcjami przekazanymi przez profesora Craine’a. Mieli pozbyć się efektów dwóch zaklęć transmutacyjnych. Dokładnie, dwóch, bo nauczyciel sprawił, że również czary, których używali przeciwko swoim rywalom z pary, ostatecznie dotyczyły również ich samych. Nie zazdrościł dwóm Ślizgonom znajdującym się po drugiej stronie sali, którzy właśnie zmagali się z ciężarem własnym ciałem, a jednocześnie wdzięczny był swojej partnerce, że nie wpadła na podobny pomysł. Nie było nad czym dłużej się zastanawiać, toteż szybko skierował różdżkę na swój splot słoneczny, próbując przypomnieć sobie dokładną inkantację czaru.
- Enutitatum. – Mruknął cicho, myśląc o tym, jak głupia jest ta nazwa. Był kompletnie zdekoncentrowany, a przez to zaklęcie zupełnie mu nie wychodziło. Potrzebował kilku prób, ale ostatecznie wzorek w słonie z kokardkami na monocyklach znikł z jego ubrania. Wydawać by się mogło, że po tym małym sukcesie uwierzy w siebie, ale nic bardziej mylnego. Spojrzał się na swój tyłek, dostrzegając że nadal pozostał niezbyt szczęśliwym posiadaczem lisiej kity i prawdę powiedziawszy kompletnie nie umiał sobie z tym fantem poradzić. Rzucał zaklęcie chyba z milion razy, a i tak nie potrafił cofnąć tej zmiany. Błagalnym spojrzeniem zaczął więc szukać w pobliżu kogokolwiek znajomego. Nie bardzo jednak wiedział, kto transmutację ogarnia nieco lepiej od niego. W końcu postanowił więc, że poprosi o pomoc przyjaciela, z którym na co dzień pracował w sklepie Ollivandera. Skoro w zaklęciach i obronie przed czarną magią nie miał sobie równych, to może i czary transmutacyjne nie stanowiły dla niego większego kłopotu?
- Finn! – Zwrócił wpierw na siebie jego uwagę. – Pomożesz mi z tym czymś? Jakoś nie mam dzisiaj szczęścia do czarowania… – Westchnął ciężko, wskazując Puchonowi na swoją lisią kitę, która może i była urocza, ale jednak wolałby nie paradować z nią po szkolnych korytarzach. Wszak Craine nie palił się do wsparcia nieradzących sobie z wykonaniem tego zadania uczniów. Być może to z powodu młodego Swansea, który nie słuchał się jego wskazówek?

Kostka: 3 - 1 = 2

@Finan Gard

Robiło się niemałe zamieszanie. Swansea za sobą wybiegali udowadniając, że mają w nosie status punktowy własnego domu. Fairwyna wsiąkło, a nie ukrywał, był ciekaw jego zachowania transmutacyjnego pod kątem znajomosci jego tajemnicy. Z cichych obserwacji wyrwał go głos Jonasa. Podniósł nań wzrok, próbując stłumić własne poirytiwanie, by nie wylać złości na kolegę. Popatrzył na jego lisią kitę i podrapał się w zamyśleniu po policzku.
-Jasne. - odsunął się od podtrzymywanej ściany by móc swobodnie nakierować różdżkę na jego tyły. Lisi ogon jest zdecydowanie mniej żenujący niż ubieranie dorosłego faceta w sukienkę. - Enutitatum. - wymamrotał pewny powodzenia czaru, co się również uskuteczniło. Ruda kita zniknęła pod wpływem bladego światła różdżki. Wyprostował się i postarał się posłać Jonasowi uśmiech, co skończyło się na niezbyt przekonywujacym grymasie. - Gotowe. Dobrze, że nie krowi. - odświętnie rozwinął swoją wypowiedź. Ponownie zerknął na Gabrielle, zupełnie bez powodu.

KOSTKI: 3 + minusowe 0 w kuferku = 2
Zdejmuje swój czar, bo parzysta

W jednej chwili zapanowała ciemność, a on zesztywniał, zaciskając mocniej palce na różdżce. Po chwili dotarło do niego co się stało i podziękował sobie w duchu, że nie odskoczył do tyłu, bo z pewnością skończyłoby się to twardym lądowaniem, a przecież musiał dbać o swoje cztery litery. I o swoją opinie, tak, to też. Nie chciał przecież wyjść na tchórza przed tak liczną grupą. Wystarczy, że pokazuje to ludziom pojedynczo.
Na ślepo podwinął jeden z rękawów i CHYBA wycelował we wspomniany splot słoneczny, ale nie było to zbyt łatwe. Zwłaszcza gdy nie wie się do końca gdzie on jest, a przy okazji nie widzi się końca swojej różdżki. Odchrząknął i rzucił Enutitatum, starając się brzmieć wyraźnie, mimo przysłoniętych ust. Zadziało... powoli, ale zadziałało. Jego ubranie zaczęło wracać do normy, przynajmniej pod względem kroju.
- Wybacz, Celest, ale chyba nie do końca pasuje mi ten wzór. Ale Ty w sumie wyglądasz ładnie - powiedział z lekkim uśmiechem w stronę Puchonki, po czym z pewnością siebie rzucił zaklęcie ponownie. Nic się nie wydarzyło, więc ponowił próbę, tym razem marszcząc już brwi.- Eee, to ja może poproszę kogoś o pomoc - rzucił zmieszany, po kolejnej nieudanej próbie, łapiąc wzrokiem kogoś, kto zdjął już z siebie oba efekty. W ostatniej chwili zauważył @Finan Gard, który odczarowywał @Jonas Rosenberg.
- O nieeee - jęknął rozczarowany, opierając rękę na ramieniu Jonasa. - Czemu się go pozbyłeś. Byłbyś prawdziwym puszkiem Hufflepuff'u - kontynuował, walcząc z uśmiechem cisnącym mu się na usta. - Umiesz go przywrócić, Finn? - zapytał, tym razem nie potrafiąc już ukryć rozbawienia. Ze wszystkich Puchonów faktycznie akurat do Jonasa taka puchata kitka pasowała mu idealnie. - Ale w sumie nam chyba lepiej jest we własnych ciuchach, więc... może mi też coś pomożesz? - zaproponował jakby od niechcenia, nie do końca zadowolony, że nie udało mu się odczarować ubrań samemu. Mógłby co prawda skłamać, że chętnie zostawi taki wzór na stałe, jednak... no lubił ten sweter w oryginalnych barwach.

Do Jonasa podszedł Skyler, który również cierpiał z powodu trudów ze zdjęciem zaklęcia. Bez cienia uśmiechu zlustrował wzrokiem jego zbyt wyciągnięte ubranie. Westchnął, nie dając się wciągnąć w pogodne nuty w głosie Skylera.
- Odczarować mogę spróbować, a zaczarować to cóż, na dzisiaj mam już dość transmutacji. - mruknął w taki sposób, aby profesor Craine nie usłyszał jego słów. Nawet nie spoglądał na nauczyciela w obawie, że ten odkryje jak Finn jest wściekły. Nie żeby się z tym jakoś specjalnie krył, ale mimo wszystko wolał nie nawiązywać z nim kontaktu wzrokowego. Wycelował różdżkę w kierunku mostka Skylera i popatrzył na swoją dłoń obejmującą trzonek. Niewerbalne Enutitatum pomknęło prosto w pierś Puchona, by objąć jego całe ubranie i je unormować do pierwotnej formy. Zirytowanie działało na korzyść rzucanych zaklęć, co było zadziwiającym odkryciem.
- Teraz wszyscy wyglądamy przyzwoicie. - powiódł wzrokiem do @Caelestine Swansea, która w jego mniemaniu za bardzo ociągała się z dołączeniem do ich puchońskiego grona. Skinął jej głową, aby pospieszyła ku nim, skoro stoją we własnym borsukowym towarzystwie. To samo uczynił w kierunku @Daisy Doyle, z którą nie miał zbyt blisko do czynienia, jednak jakaś solidarność powinna być.

Nie spodziewałem się takiego obrotu spraw i w duchu podziękowałem samemu sobie, że zdecydowałem się na proste i miłe zaklęcie kameleona. W obecnej sytuacji było to wyjątkowo fortunne zrządzenie losu, bowiem nie byłem fanem paradowania w klasie w samej piżamie, zwłaszcza tak gustownej jak ta, którą wymyśliła dla mnie Nessa. Przyjrzałem się jej uważnie, co zdecydowanie było utrudnione przez naszą niewidzialność.
- Wąż dla Ślizgona, jednorożec dla Krukona? - Zapytałem, nie potrafiąc powstrzymać lekkiego uśmiechu cisnącego mi się na usta. - Możesz rozwinąć? - Dopytałem, bo podejrzewałem, że bardziej ma na myśli moje rodzinne powiązania, aniżeli akurat dom w Hogwarcie i byłem ciekaw co tak naprawdę skłoniło ją ostatecznie do tego jednorożca. Nessa była bystra. Bez trudu dostrzegła, że komuś się przyglądam i postanowiła do tego nawiązać. Zerknąłem na nią, trochę zdziwiony, że niejako się ze mną żegna, ale zrozumiałem do czego pije. Kiwnąłem głową, aby potwierdzić, że ją słyszę i przez krótką chwilę jeszcze przy niej stałem zbierając myśli.
- Może zobaczymy się niedługo? Na jakimś piwie kremowym? - Prawie nie zaoferowałem jej też biblioteki. To było tak dziwne. Odkąd zbliżyłem się do Elaine, z kobietami nagle rozmawiało mi się o tysiąc razy trudniej. - Trochę głupio, że nie zamieniliśmy ze sobą nawet słowa poza służbą. - Zauważyłem, ale za zamkniętymi drzwiami mogło dziać się wszystko. Przeprosiłem Nessę, pozostawiając jej decyzję co do tego spotkania na później. Przeprosiłem też Craine’a o ile tylko chciał mnie słuchać i wymówiłem się koniecznością sprawdzenia co z rodzeństwem Swansea. Byłem prefektem naczelnym, więc może mi uwierzył? Tymczasem w drodze do drzwi zdjąłem zaklęcie z Cassiusa, a z siebie ściągnąłem je dopiero tuż przy drzwiach. Ułożyłem dłoń na boku swojej twarzy, aby mieć pewność, że nikt nie zauważy zbyt wiele.
- Enutitatum - szepnąłem, celując w swoją pierś. Kiedy otwierałem drzwi na dosłownie ułamek sekundy, w powietrzu mignęła moja dłoń. Z bliznami po polowaniach i śladem poparzenia. Potem zatrzasnąłem za sobą drzwi i nakładając metamorfomagię, pognałem za Elaine.

4 + 6

| zt

Niewidzialność całkowita skończyła się na rzecz częściowej, a choć pochwała Ślizgona odnośnie jej czarowania była nie na miejscu w przypadku Davies, to jednak zostawiła na jej wyrazie twarzy bliżej nieokreślone poczucie dumy. Być może ze względu na 'szczęście', którym tym razem potraktowała ją różdżka? Szybko jednak zaklęcie wróciło do swojej wadliwości, a widok połowy Fitzgeralda i unoszącego się za nim ogonem skwitowała rozbawionym parsknięciem.
- Enutitatum. - ponownie miała szczęście, nawet większe, niż mogłaby się spodziewać. Zdjęła z siebie zaklęcia z wprawą profesjonalistki nie mającej zupełnie żadnych kłopotów ze świerkiem o rdzeniu znikacza. Pyk, stała się widzialna, pyk, straciła krowi ogon. W porywie pewności siebie, skierowała różdżkę na Gunnara, aby usunąć jego ośmiorniczkową urodę, jednak tym razem nie poszło tak dobrze. Jej próba skończyła się tym, że z różdżki posypały się białe płatki róż. To jednak nie ugasiło jej podekscytowania. Za nic brała sobie zagrożenie, jakie w tej chwili niosła całemu otoczeniu. Miała zamiar czarować i koniec. Druga próba skończyła się wystrzeleniem z różdżki gałązek konwalii. Problem polegał na tym, że chciała odczarować Ragnarssona, a nie obdarowywać go bukietami. Dopiero za trzecim razem udało się. I nic nie było w stanie popchąć jej ku temu, aby próbować jakichś jeszcze zaklęć. Miała dość.

@Gunnar Ragnarsson - masz odczarowane włosy

Kostki: 3 = klątwa ok, 5 =  lekcyjna (+1 z kuferka) = 6, czyli +10 dla Gryffindoru
Gunnar: 2 = różdżka robi psikusy, 2 = powtórka 3 = udało się

Nie możesz zaprzeczyć. Macki na głowie trochę denerwują, bo trudno oderwać od nich myśli, kiedy tak bardzo drażniąco dają o sobie znać. Przez co Gunnar czuje, jakby uzyskał dodatkowe kończyny. Melusine przynajmniej nie doświadczała tego na długo. Uniósł dłoń w górę, dając jej sygnał, że rozumie, ale nie powiedział nic oprócz zaledwie kilku słów, w których wysilał się o spokój:
— Nie da się zaprzeczyć.
Zdanie mogło zabrzmieć nieco oschle, ale prawdą było, że tak naprawdę powstrzymywał się od złośliwości. Tym lepiej, że jego uwagę rozproszyły próby ratunku przez Morgan, bo nie wiadomo, jak dalej potoczyłaby się ta rozmowa. Zwrócił na nią uwagę dopiero kiedy gryfonka obsypała go pierwszą falą białych płatków kwiatów. Obrócił się w jej stronę z lekko uniesioną ku górze brwią. Następnie wystrzeliła w jego kierunku z różdżki bukietem jakiś strąków, które doceniłby bardziej, gdyby dostosowała do jego upodobań. Dębik ośmiopłatkowy, jako narodowy symbol Islandii byłby bardzo na miejscu. Zamiast tego patrzył na jakieś irlandzkie chwasty. Przechylił przy tym głowę na bok, splatając kolejny raz w ciągu jednej lekcji ręce na piersi.
— Próbujesz mi coś powiedzieć, Davis?
Zaskakujące, że znał jej imię, bo przecież uczęszczał do szkoły ledwie pół zeszłego roku i początek tego. Niemniej Moe była wszędzie i uczęszczała prawie na wszystkie zajęcia, więc ciężko było jej nie znać.
— Jeśli to zaproszenie na randkę to przyjmuję, ale każdy płaci za siebie — zastrzegł od razu, bo nie miał miesiąca na sztuczne kurtuazje. Ostatnie oszczędności wydał na kursy przygotowawcze do przyszłej pracy.

@Morgan A. Davies, @Melusine O. Pennifold

Zbliżając się do puchońskiej grupki, jaka utworzyła się na zajęciach, przystanęła przy @Daisy Doyle, dziewczyna nie odzywała się wiele, więc przy niej Caelestine czuła się bezpieczniej. Chociaż @Finan Gard sam przywołał ją lekkim skinieniem głowy, nie miała wrażenia, jakby znajdowała się wśród przyjaciół. Nie tak naprawdę. Rozejrzała się za @Cassius Swansea, próbując wyłapać jego wzrok. Splotła ręce na piersi, spuszczając głowę w dół i odetchnęła, bo brat zajęty był jeszcze walką z zaklęciami i rozmową z inną ślizgonką. Ostatecznie nie wiedziała co powiedzieć, ale nie mogła też tak stać, jakby ktoś jej robił krzywdę, bo przecież żadna jej się tu nie działa. Wymusiła na sobie uniesienie podbródka, patrząc na @Gabrielle Levasseur i przesunęła się w tył, robiąc ewentualną przestrzeń innym do rozmowy, kiedy sama skoncentrowała swoją uwagę na profesorze Pattonie, licząc, ze zaraz dostaną jakieś polecenie, które zajmie jej myśli i czyny.

  Trochę, ale tylko trochę, mniej żałował swojej decyzji o przyjściu na te zajęcia, bo to co się tu właśnie odwalało w pewnym stopniu rekompensowało mu stracony czas. Oczywiście, że samo miotanie w siebie randomowymi zaklęciami byłoby za proste; belfer zastosował jakieś zaklęcie, łudząco przypominające zaklęcie Proteusza, które… zdublowało efekty ich czarów. Choć chyba bardziej pasowałoby powiedzieć, że zrykoszetowały one w rzucających, dając w niektórych przypadkach iście komiczne rezultaty. Fitzgerald nie powstrzymał się od parsknięcia śmiechem, gdy wodził wzrokiem po pozostałych parach. Elajah jako łabędź z gigantycznymi jedynkami był chyba jego faworytem – choć partnerująca mu Gryfonka, której widać było tylko dolną połowę wraz z przyprawionym ogonem też plasowała się wysoko – i trzeba przyznać, że odrobinę satysfakcji sprawiło mu, gdy Crane wywalił go w tej postaci za drzwi za złamanie zasad. Za nim wybiegła jeszcze dwójka Krukonów, ale na to niespecjalnie zwrócił uwagę, skupiając się w końcu na własnym stanie.
  Wciąż był zniknięty, ale teraz jedynie – albo aż – od pasa w dół, acz nie to było w tym wszystkim najdziwniejsze; dużo bardziej kuriozalna wydała mu się lisia kita (zdająca się idealnie zgrywać z jego rudą czupryną), która dumnie sterczała w miejscu, gdzie plecy traciły swą szlachetną nazwę. No… przynajmniej powinny, bo w jego przypadku wyglądało to bardziej jakby lewitowała za nim. Nawet obrócił się nieco w prawą, a potem lewą stronę, obserwując jak ogon ‘płynie’ w powietrzu odzwierciedlając jego ruch.
  — Enutitatum — wymruczał z różdżką wycelowaną w siebie i… nic. Powtórzył kilkakrotnie zaklęcie, ale wciąż bez żadnego rezultatu. Jego dolna połowa nadal nie chciała się pokazać, a lisia kita niezmiennie wisiała na wysokości kości ogonowej i uparcie nie miała zamiaru zniknąć. Dobra, to było zabawne przez pierwsze pięć minut, ale teraz zaczynało robić się ciut irytujące. — No co jest… — wymamrotał pod nosem, dłonią mierzwiąc sobie włosy, a lekka zmarszczka przecięła jego czoło. Trudno było mu powiedzieć co robił nie tak. Inkantację – chyba – wypowiadał poprawnie, raczej też nie była to wina różdżki, bo z nią nie miał nigdy tego typu problemów; wprawdzie pierwsze zaklęcie mu nie wyszło, ale drugie rzucił już poprawnie. Chyba musiał się po prostu pogodzić z faktem (z czym akurat nie miał żadnego problemu, bo mu nie zależało), że jest absolutnie beznadziejnym przypadkiem, jeśli chodzi o transmutację, a takie rzeczy jedynie to potwierdzały.
  Rudzielec zaprzestał dalszych prób, bo zdawało się to być pozbawione sensu; sam z siebie tych efektów nie zdejmie, to było więcej niż pewne, a nie wiadomo czy czasem nie pogorszy swojej sytuacji. O ile już tego nie zrobił.

Kostka: 1 – 1 za zero w kuferku = 0, heh

Kostki:4

Ucieszył się, że jego kuzynka nie miała problemu z jego o wiele mniej skomplikowanym zaklęciem. Wiedział, że ona była na o wiele wyższym poziomie z transmutacji niż on, przez swoją zdolność musiała w to wkładać o wiele więcej czasu i wysiłku. On mimo sympatii do samego przedmiotu nie musiał się na nim skupiać tak bardzo, a nie chciał eksperymentować na kuzynce. Może i był przy nich nauczyciel, ale niewprawnie rzucone zaklęcie mogło narobić wiele szkód. Wybrał więc coś takiego, co może było odrobinę ponad jego poziom, ale nie przekraczało go jakoś bardzo mocno. Wyszedł na tym nawet dobrze - nic poważnego się Elaine nie stało, nie potrzebowali asysty Craine'a. Cud, miód, malina.
- Ty nigdy nie będziesz straszna Iskierko. To do Ciebie nie pasuje. - Uśmiechnął się, patrząc w oczy Elaine, której za chwile już nie było. Chciał rzucić jakimś żarcikiem, ale słowa ugrzęzły mu w gardle, bo zauważył również magiczną przemianę Elio w ptaka. I to wcale mu się nie podobało.
Ręce mu drżały, kiedy celował w siebie zaklęciem, żeby stać się widzialnym. Chciał przede wszystkim ułatwić sobie złapanie wystraszonego łabędzia, który mógłby uciekać przed niewidocznym łowcą.
Po chwili przyszło jego wybawienie w postaci Elaine, bo on był tak rozproszony, że zaklęcie zadziałało dość słabo i nie mógł się do końca zmaterializować. To wszystko przez to, że jego myśli skupiały się na jego kuzynie, który teraz wystraszony pewnie biegał gdzieś po korytarzu.
Kiedy w końcu Elaine pomogła my się odczarować zebrał szybkim zaklęciem swoje rzeczy i praktycznie wybiegł z klasy, pod nosem rzucając tylko "pana chyba serio popierdoliło". Nie przejmował się czy Patton to usłyszy, wręcz nawet tego chciał. Trzasnął za sobą drzwiami i już po chwili wybiegł na poszukiwania brzydkiego kaczątka.

//zt

Patton nie przejął się szczególnie oburzeniem, jakie pojawiło się w sali po zakończeniu pierwszego etapu. Dał im wolną rękę i zrobili z tym dokładnie to, na co mieli ochotę. A raczej zrobili to innym, przez co niedługo potem sami sobie zgotowali podobne wrażenia. Zmartwił go wyłącznie zwrotny efekt zaklęcia Garda, bo urok nauczyciela przygotowany był tak, aby odbijać nieprzyjemne klątwy, a te pozytywne, bądź neutralne obracać z równie niegroźnym skutkiem. Skoro w tym wypadku nie wyszło, wiedział, że musiał jeszcze popracować nad tym. Ale zaklęcie było mocno eksperymentalne, zatem i tak był zadowolony z tego, jak się sprawdzało w praktyce.
- Dziękuję za uwagę. - Craine złapał pod pachę swój neseser, po czym w milczeniu opuścił salę, zostawiając uczniów samym sobie. Większość z nich miała za sobą przezwyciężanie efektów zaklęć transmutacyjnych. Nie wszystkim jednak poszło, jak trzeba. Nie mówiąc już o tym, że wielu całkiem zrezygnowało z udziału w drugim etapie.

@Finan Gard - za aktywność i intensywną koleżeńską pomoc +10 punktów dla Hufflepuffu

@Daisy Doyle - został Ci koci ogon i wzorki na mundurku.
@Asphodel Larch & @Finnigan O'Callaghan - stroje z musicalu 'Newsies' i włosy zmienione w kwiaty.
@Harriette Wykeham & @Finnegan Gilliams - utrzymuje się na Was zaklęcie kameleona + obuwie zmienione na botki.
@Heaven O. O. Dear - wierzchnia część góry mundurku zamieniona w ciecz, a znajdujący się pod nią ubiór zamieniony w różową, koronkową sukienkę

Nadal możecie próbować zdjęcia z siebie efektów za sprawą Enutitatum z kostkami, jeżeli zostajecie w sali. Macie czas do 3 listopada 23:59. Punkt kuferkowy i ewentualne punkty domu już Wam niestety przepadają, ale nauczycie się zaklęcia, o ile nie macie go opanowanego (jeżeli się na to zdecydujecie, oznaczcie @Morgan A. Davies w poście). A jak po prostu chcecie już wyjść, macie z/t i rozgrywacie najbliższą fabułę z w/w efektami zaklęć na sobie.

@William S. Fitzgerald - następną fabułę prowadzisz będąc widocznym tylko od pasa w góre. Towarzyszy Ci przy tym również lisi ogon, który wygląda, jakby unosił się za Tobą.

@Cassius Swansea - herby na mundurku znikną same, najwcześniej w drugim poście Twojego następnego wątku. Możesz je również usunąć samemu.

@Ezra T. Clarke - brak odpisu i rzucenia Enutitatum do 3 listopada 23:59 sprawi, że tymczasowa pomoc Pattona straci działanie, a Ty zamienisz się w szablozębnego onyo, którym pozostaniesz jeszcze w następnej fabule.

[z/t wszyscy chętni]

Czaszki: pierwsza próba

Lekcja się skończyła, jednak przed wyjściem z sali zostało jej jeszcze zabranie plecaka z parapetu. Był to jeden z niewielu przedmiotów, do których zdołała się silnie przywiązać i bardzo go pilnowała, nie pozwalając sobie nawet na dłuższe chwile rozłąki. Zwłaszcza, że znajdował się z nim drugi przedmiot, z którym była silnie związana emocjonalnie - mapa. Łapiąc plecak za górny uchwyt dostrzegła, że pośród pozostałych toreb parapet zdobi czacha. Nie omieszkała jej sobie przywłaszczyć, a więc chwilę potem znalezisko stało się częścią wyposażenia jej plecaka. Wtedy już zdecydowanie nadszedł czas na wyjście z sali.
- Tylko, jeżeli będzie w tematyce transmutacji. - odparła na propozycję 'randki' Gunnara, mijając go jeszcze w progu, po czym, wraz z nim i pozostałymi uczniami, z radością wydostała się z sali i oddaliła od Craine'a. Akurat on był dla niej jednym z większych zagrożeń, jeżeli chodziło o zdemaskowanie prób animagicznych przemian - w końcu na transmie znał się skubany, jak mało kto i mógł kojarzyć fakty. Na szczęście były dzikie tłumy a lekcja nie trwała przesadnie długo, więc powstrzymywanie się od intensywnego żucia nie wywołało u niej negatywnych skutków na psychice. Dopiero za drzwiami wróciła do wgryzania się w swój nieszczęsny listek, w myślach odliczając, ile jeszcze jej to wszystko zajmie.

@Gunnar Ragnarsson - w razie czego pisz sowę/wizzenger, nie musisz odpowiadać w tym wątku, niech będzie, że złapała Cię w progu i zniknęła Ci z oczu w korytarzu.

Litera halloween: G, znaleziona

[z/t]

Młodej coś nie szło, ale Etka czekała cierpliwie, aż jakieś zaklęcie jej wyjdzie. I tak było dość ciekawie, bo jej zaklęcie zadziałało na nie obie. W końcu Krukonce udało się zmienić jej (ich?) buty. W kolejnym etapie Craine kazał im się odczarować. Na szczęście już samodzielnie, bo trochę obawiała się, że młodsza dziewczyna nie podoła. Jakby nie patrzeć łatwiejsze zaklęcia jej nie specjalnie wychodziły. Szybko zdjęła z siebie efekty obu zaklęć, a patrząc na swoją partnerkę, stwierdziła, że jej też trochę pomoże. Odczarowała zaklęcia kameleona, nadal dając jej szansę na wykazanie się w kwestii butów i może ewentualnie uchronić ją przed gniewem Craine'a, który może nie połapie się, że dziewczynie zostało jeszcze jedno zaklęcie do zdjęcia. Jak się jednak okazało, profesor ogólnie miał w dupie, czy im się uda, czy nie.

Kostka: 3+3 z kuferka
I opis kostki mi pozwolił, więc odczarowałam Finn z kostką 2+3.

Finnigan nie spodziewała się, że sama skończy w ubraniach z Newsies, gdy rzucała zaklęcie na swojego partnera. A tym bardziej nie sądziła, że będzie w nich wyglądać całkiem dobrze. Aż żałowała, gdy nauczyciel uznał, że pora na odczarowywanie się. Przez chwilę miała ochotę wyjść z klasy, aby tylko zachować strój, ale ostatecznie zrezygnowała z tego. Kwiaty na głowie były, mimo wszystko, dość irytujące i chciała się ich jak najszybciej pozbyć.
- Enutitatum! - rzuciła na siebie już tęskniąc za ubraniami. Z drugiej strony, wcześniej czy później musiała odzyskać swoją szatę. Lepiej wcześniej, nim pokocha strój na tyle, że nie będzie chciała się z nim rozstać. No i przynajmniej odzyskała swoje włosy.
Zauważyła, że jej partner jeszcze nie odczarował się. Przypuszczając, że chłopak też nie ma ochoty na wyjście z sali z kwiatami zamiast włosów, Finnigan machnęła ponownie różdżką: - Enutitatum!
Po tym pożegnała się i wyszła z sali.

Kostka: 7 (6+1)
@Asphodel Larch

/zt

Wykład z transmutacji

Tego dnia Vanja zaplanowała krótką powtórkę jednych z podstawowych wiadomości dla swoich uczniów. Uważała, że zaklęcie Gemino jest tym, które każdy z nich powinien poznać, niezależnie od tego, czy wiązał swoją przyszłość z transmutacją, czy nie. Nie wiedziała jeszcze, jaki poziom wiedzy będą reprezentować pojawiający się na tej lekcji uczniowie, więc przygotowała wersję podstawową oraz rozszerzoną zaklęcia. Kilka potrzebnych jej do prezentacji przyrządów ustawiła w równym rzędzie na blacie swojego biurka. Następnie zasiadła za nim, czekając na przybycie uczniów. Była naprawdę ciekawa, jak wielu się dzisiaj pojawi. Sama nie miała większej ochoty na prowadzenie tej lekcji. Kilka ostatnich sytuacji z jej życia skutecznie zmieniło jej zazwyczaj pogodny nastrój, w dosyć ponury. Miała nadzieję, że uczniowie, którzy zdecydują się uczestniczyć w tej lekcji, nie będą sprawiać jej zbyt wielu kłopotów. Ostatnie, na co miała ochotę, to wlepianie szlabanów i ujemnych punktów dla domu. Chociaż, kto wie, jak to wszystko się skończy... Lekcja jeszcze się nie rozpoczęła, a ona już miała złe myśli...

Kilka zasad dotyczącej tej lekcji
1) Lekcja ta będzie prowadzona w formie interaktywnego wykładu, z możliwością na koniec testowania skuteczności zaklęcia Gemino bądź Gemino Scatteri, w zależności od poziomu wiedzy, jaki postać będzie reprezentować.
2) Każda postać chcąca wziąć udział w tej lekcji, zobligowana jest do rzucenia jedną kostką sześcienną. Reprezentuje ona poziom skupienia na lekcji:
1 oczko: skupienie -3
2 oczka: skupienie +1
3 oczka: skupienie 0
4 oczka: skupienie -7
5 oczek: skupienie -1
6 oczek: skupienie +5
Wylosowaną kostkę można odpowiednio względem odczuć zaniżać, nie można jej zawyżać. Minimalny próg startowy to skupienie na poziomie -10. Kostki skupienia będą zmieniać swoje wartości w kolejnych rundach!
3) Jest wiele czynności, które można wykonywać na tej lekcji, zarówno negatywnych jak i pozytywnych. Każda czynność ma określoną wartość punktową (czynności negatywne ujemne, czynności pozytywne dodanie). Celem postaci jest uzbieranie jak największej sumy łącznej. Im większa suma punktowa, tym więcej punktów kuferkowych za lekcję bądź punktów dla domu.
4) Czynności pozytywne to: zadawanie pytań nauczyciele (mądrych pytań, dotyczących wykładu), robienie notatek, próba dodatkowego skupienia się, przyniesienie różdżki i książek (tylko raz doliczane są za to punkty), bądź wszelkie inne sposoby lepszego zrozumienia zagadnienia. Każda czynność pozytywna to +5 punktów do łącznej sumy.
5) Czynności negatywne to: rozmowy z innymi uczniami, wiercenie się na krześle, przesyłanie sobie liścików, zadawanie pytań nauczyciele (mogą o głupich pytaniach w stylu "czy mogę do toalety", bądź "długo jeszcze do końca?"), inny sposób przeszkadzania na lekcji. Każda czynność negatywna to -10 punktów do łącznej sumy. Spóźnienie się, napisanie po 2-gim moim poście, oznacza na start -15 punktów!
6) Bardzo proszę o podkreślanie wszystkich czynności punktowanych. Wiem, że niekiedy posty potrafią być długie, a przebrnięcie przez wszystkie będzie trudnym zadaniem, więc bądźcie tak mili dla mnie ;-)
7) Każde 10 punktów w kuferku z transmutacji (bez uwzględnienia przedmiotów punktowych, chyba że jest to różdżka, bądź coś innego, z czym postać się nie rozstaje) to dodatkowe +5 punktów skupienia.
7) Po każdym kolejnym etapie proszę o uzupełnienie wzoru:

Kod:

<zg>liczba punktów kuferkowych z transmutacji:</zg> Tu wpisz
<zg>Punkty dodatkowe wynikające z punktów kuferkowych:</zg> Tu wpisz
<zg>Wylosowana kostka skupienia: </zg> [url=tutaj_link_do_kostki]Liczba oczek[/url]
<zg>Suma:</zg> Poziom skupienia + dodatkowe czynności


8 ) Przed kolejnym moim postem, czyli faktycznym rozpoczęciem wykładu, punkty dodatkowe są przyznawane tylko za takie rzeczy jak przyniesienie książek, różdżki, ogólne przygotowanie do lekcji.
9)
Suma na koniec wykładu poniżej 30: 1 punkt do kuferka.
Suma na koniec wykładu z zakresu 30-40 : 1 punkt do kuferka, 5 punktów dla domu.
Suma na koniec wykładu z zakresu 41-50: 1 punkt do kuferka, 10 punktów dla domu.
Suma na koniec wykładu poniżej 51 - wzwyż: 2 punkt do kuferka, 15 punktów dla domu.
Zakresy punktowe mogą się zmieniać (zaniżać prawdopodobnie) w zależności od tego, jak wam będzie szło.
Bardzo proszę osoby z wymiany o zadeklarowanie w pierwszym poście, dla jakiego domu zbierają punkty!
10) Termin pojawienia się kolejnego etapu: 22.12.2019 godziny wieczorne! EDIT!!!
TERMIN PRZESUNIĘTY NA 23.12.2019, GODZINY WIECZORNE!

Od czasów Bergmanna, nikt nie podjął się prowadzenia wykładów z transmutacji. Uczniowie nie byli zbyt grzeczni, skutecznie utrudniali pracę swoim znajomym i jak samemu Profesorowi, więc chyba stąd niewielka popularność tej formy lekcji. Lanceleyównie to wcale nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie! Lubiła słuchać, robić samodzielne notatki i wyciągać wnioski, zwłaszcza, jak dotyczyło to jej ulubionego przedmiotu. Nie miała pojęcia, czy przyjdzie sporo osób i czy młoda nauczycielka zrobiła na uczniach wrażenie swoimi pierwszymi zajęciami, ale jej odpowiadało. Przytuliła podręcznik do piersi, poprawiając jednocześnie skórzany pasek torby i weszła do klasy — widocznie jako pierwsza, bo karmelowe tęczówki nie spotkały jeszcze innych. Ruda aż zerknęła na zegarek, dochodząc do wniosku, że przyszła naprawdę sporo wcześniej. Przynajmniej będzie miała dobre miejsce.
- Dzień dobry Pani Profesor. - zatrzymała się przy kobiecie, posyłając jej pełen otuchy uśmiech. Nauczanie było ciężkie i niewdzięczne, między innymi dlatego Nessa nie chciała się tego podejmować. Wyglądała na przejętą, może nawet zdenerwowaną i prefekt nie chciała jej przeszkadzać. Ona sama udzielała tylu korepetycji, pomocy słabszym i zajmowała się Slytherinem w taki sposób, że już dawno czuła się jak kadra szkoły. Nawet jeśli ostatnio sprawiła pierwszy raz w swojej dziewięcioletniej karierze kłopoty. Zgarnęła kosmyk włosów za ucho, kierując się do jednej z pierwszych ławek. Zajęła miejsce, przewieszając torbę przez oparcie krzesła i usiadła wygodnie, poprawiając materiał ciemnozielonego swetra z herbem domu na piersi. Ułożyła na blacie mebla puste pergaminy, pióro, różdżkę, a także podręcznik — ten jednak wysunęła do przodu, otwierając na losowej stronie. Miała jeszcze kilkanaście minut do lekcji, więc mogła powtórzyć materiał, nawet jeśli treść tomiska znała niemalże na pamięć. Proces przygotowawczy do zostania animagiem wymagał od niej wielu przewertowanych ksiąg o transmutacji, tak samo, jak ćwiczeń zaklęć. Założyła nogę na nogę, wolną dłoń kładąc na kolanie, w które zaczęła rytmicznie stukać czerwonymi paznokciami.

liczba punktów kuferkowych z transmutacji: 90
Punkty dodatkowe wynikające z punktów kuferkowych: 45
Wylosowana kostka skupienia: 2= +1
Suma: 46 + 10 (podręcznik, zestaw do notatek, różdżka)=56

Pojawienie się na kolejnych wykładach było dla mnie zwyczajną koniecznością. Ostatnimi czasy trochę zaniedbywałem swoje starania w zakresie transmutacji, zanadto skupiony na szlifowaniu zaklęć. Wszystkie swoje ulubione podręczniki rzuciłem w kąt i skupiony na przemyśliwaniu raczej kwestii zawodowych, aniżeli swoich ulubionych zagadnień właśnie tego dnia miałem wrócić do korzeni i stawić się na standardowym wykładzie, którego od dawna nie mieliśmy, jeżeli chodziło akurat o transmutację. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie był to mój ulubiony sposób nauki i raczej sceptycznie podchodziłem do „wkuwania” na sucho. Jeżeli temat na to pozwoli, to za kilka godzin miałem zmierzyć się z poznaną dzisiaj wiedzą w praktyce w zaciszu własnego mieszkania. Póki co stawiłem się jednak w klasie chwilę przed wyznaczoną godziną rozpoczęcia lekcji. Wziąłem ze sobą podręcznik, pergamin, atrament oraz ozdobne pióro, które kiedyś dostałem od ojca. Różdżka jak zawsze spoczywała w kieszeni tuż przy piersi, na której lśniła odznaka prefekta naczelnego. Przed wejściem wolną ręką poprawiłem jeszcze szkolny mundurek. Przywitałem się z profesor, kiedy ją mijałem i bez namysłu zająłem miejsce obok Nessy. Skoro już zawsze dobierano nas w pary na tej transmutacji to po co psuć taką miłą tradycję? Nie przerywałem jej czytania, a jedynie cicho wślizgnąłem się na wolne miejsce rozkładając przybory do pisania, aby po chwili zacząć nerwowo skubać brzeg podręcznika.

liczba punktów kuferkowych z transmutacji: 71
Punkty dodatkowe wynikające z punktów kuferkowych: 35
Wylosowana kostka skupienia: 3 czyli 0
Suma: 35+10 (15?)=45 (50?)

Pierwszy raz w wieloletniej znajomości z Nessą, ta wydawała się być aż tak mocno obrażona na niego. Nie widzieli się już jakoś ponad miesiąc. I pomijając już nawet ten fakt, że byli zaręczeni to i tak zdecydowanie za długo jak na ich relacje. Jednego był pewny - dziewczyna zjawi się na zajęciach z transmutacji. Miał więc nadzieję, że po nich uda mu się ją złapać i porozmawiać chociaż przez chwilę.
Przygotował się jednak do zajęć jak należało, zabierając ze sobą podręcznik do transmutacji, kilka zwojów na notatki, oraz różdżkę - z którą zresztą się nie rozstawał. Skoro postanowił już też wejść do sali, a nie poczekać na korytarzu na Ślizgonkę, to zamierzał coś wynieść z tych zajęć. 
- Dzień dobry - przywitał się z nauczycielem i zajął jedno z wolnych miejsc. Jak się okazało był jedną z pierwszych osób, więc spokojnie mógłby usiąść obok dziewczyny, ale nie chciał robić teraz zbędnego zamieszania. A siadając na samym końcu, gdzieś przy wyjściu miał dobry widok na Nessę i nie byłby w stanie umknąć mu fakt, że po zajęciach wyszła z sali i na próżno poszły jego starania. 


liczba punktów kuferkowych z transmutacji: 20
Punkty dodatkowe wynikające z punktów kuferkowych: 10
Wylosowana kostka skupienia: 1= - 3
Suma: 7 + 15 = 22

liczba punktów kuferkowych z transmutacji: 14
Punkty dodatkowe wynikające z punktów kuferkowych: 2
Wylosowana kostka skupienia: 1 czyli -3
Suma: (różdżka, zeszyt, podręcznik, pkt za kuferka) = 17 pkt skupienia

Gorączka przedświąteczna pochłaniała bardzo wiele uwagi tak samo jak własne rozterki życiowe, składające się na skoncentrowanie na nauce. Mimo wszystko wyrwał się dzielnie z własnych kłopotów, bo to, aby spróbować swoich sił w transmutacji. Polubił te zajęcia, zważywszy, że prowadziła je jego rodaczka. Nic więc dziwnego, że znalazł się i on w klasie transmutacyjnej. Wszedłszy, zawiesił wzrok na Vanji i uśmiechnął się półgębkiem.
- God morgon, professor. - przywitał się twardym językiem i powstrzymał się przed wdaniem z nauczycielką w pogawędkę, skoro była w pracy. Jego wzrok padł na troje uczniów - przedstawiciele domów? Uśmiechnął się lekko do Nessy, Rileyowi posłał jedynie krótkie spojrzenie, nie wpatrując się w niego zbyt długo, a na końcu rzucił okiem na Alexa. Usiadł w wolnej ławce, na której wyciągnął podręcznik do transmutacji, wypolerowaną różdżkę, zeszyt w twardej oprawie i jastrzębie pióro z atramentem. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i wbił wzrok w tykający zegar. Nie rozglądał się. Zamilkł w typowy dla siebie sposób i czekał na rozpoczęcie zajęć.