First topic message reminder :

Biblioteka

Wielkie regały z książkami sięgają niemal do sufitu. Można tu spotkać przede wszystkim osoby lubiące się uczyć, czytające dla przyjemności lub po prostu grupki dziewczyn chcące obgadać coś w spokoju. Całe pomieszczenie wypełnia zapach starego pergaminu, a niektóre półki pokrywa cienka warstwa kurzu. Jest tu przestrzeń na której stoją stoliki z krzesłami, by można było przeczytać książkę której nie można wypożyczyć, bądź w ciszy odrobić lekcje

Kolejny dzień w Hogwarcie. Jeden z wielu, pełnych życia dni, kiedy uczniowie i studenci spieszą się na zajęcia, a nauczyciele w popłochu sprawdzają pierwsze wypracowania oraz przygotowują kolejne materiały na zbliżające się wykłady. Rzecz jasna młodsza część szkoły nie przejmowała się tym tak bardzo, jak profesorowie, jednak musieli ingerować w przypadkach podobnych do tego, który właśnie miał miejsce w bibliotece.
Paul Price, jako jeden z niewielu, miał chwilę przerwy i dotarł na miejsce przed innymi, by pełnić swoje obowiązki. Zastał tam Lotte Reyes i Alana Payne'a na intrygującej wymianie zdań. Czyżby się kłócili? Skądże, prowadzili tylko rozmowę o wielkim tomiszczu na trasmutację, a które oboje chcieli mieć, gdyż był to jedyny dostępny w tej chwili egzemplarz. Jak to się potoczy?
Mistrz Gry zostawia was z tym małym problemem w nadziei, że nie poleje się krew, a oba domy unikną utraty punktów. Może pan profesor znajdzie jakieś pokojowe rozwiązanie. Kto wie, kto wie.
Zaczyna Paul. Powodzenia!

Shenae naprawdę czasami nie rozumiała tym, co kierowało Enzo. Był dla niej bardzo nieprzewidywalnym człowiekiem. Zwierzył się jej z czegoś, ona przyjęła to chyba dość standardowo, trochę obie ironizując, a trochę ciesząc się razem z nim i takie podejście miał chyba do wszystkiego, tym bardziej wydawała się zdziwiona, że pchany impulsem dossał się do jej warg, całując ją z zaskoczenia. Nie dał jej nawet czasu na oddanie tego gestu, bo już zdążył się odsunąć. Wpatrywała się w niego oniemiała, z sekundy na sekundę bardziej. Odebrało jej na chwilę mowę, kiedy słowa spłynęły mu z ust, ale wstrząsnęła głową, doprowadzając się do porzadku.
— Ech… no ok. — mruknęła trochę nie wiedząc jak powinna na to zareagować, bo brzmiało to trochę tak, jakby palnął coś bez sensu, bo tak się mówi i teraz tego żałował, bo zaraz odwrócił wzrok. Z nim jednak nigdy nie mogła być niczego pewna, dlatego pochyliła się nad nim, zaklęciem przestawiając jego krzesło przodem do siebie i przysunęła do niego własne, opierając się kolanami o wnętrza jego ud, bo jak typowy facet siedział pewnie w lekkim rozkroku.
— Powtórz to, tylko bez wycofywania się, żebym wiedziała czy mówisz poważnie, czy tak Ci po prostu wyszło — mruknęła zgarniając od niego książkę i postukała kostka w okładkę — Wtedy Ci to przetłumaczę.
No tego jeszcze nie było, żeby szantażowała faceta o wyznanie miłości w zamian za „odrobienie za niego lekcji”. Wpatrywała się w jego tęczówki oczu przez chwilę wnikliwie, świdrującym spojrzeniem i odetchnęła
— Niech stracę. I tak Ci to zrobię — dorzuciła z westchnieniem, bo wywieranie presji nie miało chyba najmniejszego sensu. Wróciła do pozycji przodem do stolika, kładąc przed sobą lekturę, czytając pierwszą stronę, która wydawała się prosta w tłumaczeniu tylko przez kilkanaście wersów, dopóki nie natrafiła na bardziej skomplikowane sformułowania.

Nie spodziewał się, że zacznie nalegać i nie był przygotowany na zrobienie uniku. Kiedy obróciła go do siebie przodem, czuł już, że może nie wyjść cało z tej konfrontacji. Zupełnie przyszpiliła go do muru, ale tym razem zamiast uciekać, Enzo po prostu skamieniał. Był jednym z tych facetów, którzy na samą myśl o słownych deklaracjach miłości i przywiązania jeżyli się oraz pragnęli natychmiast wydostać się z tak niedogodnej sytuacji. Nie potrafił po prostu popatrzeć jej w oczy i w obliczu tej presji, zacząć wyrzucać z siebie, w jego pojęciu, beznadziejnie puste słowa o tym jak nie opuści jej aż do śmierci. Dla niego nie miało znaczenia to czy coś powie. Liczyły się gesty i spojrzenia. Mowa ciała zdradzała o wiele więcej niż słowa, a to upośledzenie zesłała na niego jego pasja. Zwierzęta nie mówiły. Wydawały z siebie dźwięki, to fakt, ale człowiek nie był w stanie ich zrozumieć, kierując się podczas odczytywania ich nastroju jedynie tonem tych dźwięków, ułożeniem ciała oraz pozostałymi sygnałami, jakie wysyłały w stronę intruzów czy siebie nawzajem. To, że chciał przy niej trwać i starał się sprawić jej przyjemność były dla niego wystarczającym dowodem na przywiązanie, a gdy doda się do tego jak przyspieszał mu puls, ilekroć tylko ich ciała zgrywały się ze sobą w pocałunkach czy pieszczotach to nie była tylko reakcja biologiczna. Chemia, która ich łączyła nie była czysto fizycznym wytworem hormonów dojrzewających, młodych ludzi. Nie dla niego, ale jak wiadomo, dla kobiet liczą się słowa. Tylko czy słowa w ogóle sprawdzą się w przypadku takiego dzikusa jak Enzo?
- Nie tutaj. - wreszcie z siebie wydusił, bardziej zawstydzony niż kiedykolwiek wcześniej i tym samym podpisał na siebie wyrok. Teraz będzie mogła egzekwować swoje prawa jeszcze później, ale Halvorsen i tak nie wątpił w to, że tak zrobi wcześniej czy właśnie później. Porzucił te rozmyślania, koncentrując się na próbie przetłumaczenia tłumaczonego tekstu na… hiszpański. To, co skrobał na pergaminie musiało stanowić dla Shenae wielką zagadkę, ale Enzo już tak miewał, że łatwiej mu było znaleźć jakieś słowa w swoim ojczystym języku. Po dwudziestu minutach pracy, ich notatki były zapewne wymieszaniem hiszpańskiego z angielskim, bo gdzie nie potrafił poradzić sobie z ubraniem w proste słowa tego co miał na myśli, korzystał ze skrótów, które mu podsuwała, zamierzając zrobić z tym porządek później.
- Przepraszam, że tak namazałem. Spróbuje to przepisać. - mruknął, kiedy już miał dosyć rozwikływania skomplikowanych pojęć. Powstrzymał Shenae od dalszego tłumaczenia, krótkim muśnięciem jej twarzy spracowaną od pisania dłonią. Niechcący umazał ją tuszem na policzku. Potem wrócił do pisania, ale tym razem przerabiał hiszpański na angielski, aby mogła mu pomóc z dojściem do tego czy dobrze wszystko zrozumiał, a kiedy dobrnął do końca, notabene zaskakująco szybko, popatrzył na nią zmęczony.
- Dziękuję. Może będziemy kontynuować jutro? - podpytał ją, niepewien tego czy dalej chce mu pomagać w tej żmudnej pracy. -A dzisiaj może się trochę… zrelaksujemy?

Shenae nie chciała być jego katem. D’Angelo po prostu w naturalny sposób słysząc coś chciała wiedzieć, czy może temu ufać. Tak, oczywiście, ze potrzebowała słów. Zapewnienia, chociaż jeden raz. A w zasadzie, mogłaby je słyszeć częściej, kiedy będzie miała zły dzień, albo, kiedy sytuacja będzie temu sprzyjać. Halvorsen musiał mieć tą świadomość, ze mimo wielu cech, które sytuowały krukonkę jako troche zbyt ostrą, jak na wrażliwą dziewczynę, dalej była jednak tylko kobietą i jak każda kobieta przywiązywała pewną uwagę do rzeczy, które jemu wydawały się błahe. Skoro jednak nie chciał o tym rozmawiać, uznała, że zwyczajnie może po prostu jeszcze nie czuje tego samego, co ona, albo po prostu… nie miała pojęcia co, ale pewnie miał swoje powody. Wróciła więc trochę zasępiona do swoich-jego notatek i zajęła się tłumaczeniami, gubiąc się w nich na długo. Przynajmniej nie dekoncentrowała się już jego obecnością. Skupiła się wyłącznie na tekście, uznając, że zakopanie tematu pod siebie pozwoli jej uniknąć przykrości z jej własnych analiz, jakie pewnie by wyciągnęła. W najczarniejszym scenariuszu pewnie nawet dochodząc do wniosku, ze być może Enzo nie chce się do niczego przyznać, bo może chce z nią przegrać. Albo jeszcze inne abstrakcje przyszły by jej do głowy. W zasadzie tekst kompletnie ją pochłonął, kiedy chłopak obudził ją muśnięciem dłoni. Wcześniej zaangażowana w ciężkie rozwikływanie tego, co miała przed sobą, wraz ze słownikiem do run, teraz podniosła głowę, nadziewając się jednocześnie na jego pióro. Ślad po atramencie został na jej policzku, czego nie zauważyła, bo musnął ją w lico tylko w przelocie, cofając rękę. Zapatrzyła się w jego dalsze działania, a wiedząc jak bardzo teraz traci czas, opuściła go na chwilę, kiedy on męczył się ze swoimi notatkami, wybierając się pomiędzy półki po książkę do eliksirów, po którą tu przyszła. Wracając pochyliła się nad ramieniem Halvorsena, zabierając mu pióro, żeby poprawić kilka błędów, wynikających głównie z faktu, ze Enzo chyba rzadko przyszykowywał sensowne notatki.
— Tak będzie jaśniej — wytłumaczyła kładąc podręcznik z eliksirów obok siebie, kiedy zadał jej pytanie czy już kończą. Wpatrzona w jego twarz zawahała się chwilę. Miała do wyboru znienawidzone eliksiry, które musiała kuć niesamowicie długo, żeby je chociaż zdać i Enzo. Wybór był prosty, a mimo to miała dziwne przeświadczenie, że to potem odbije się słabo na jej ocenach. Dlatego chwilę milczała, zerkając na tomik do eliksirów.
— No… ok. — rzuciła w końcu, łudząc się, że zdąży nadrobić zaległości w nocy (bez odpowiedniej książki będzie to ciężkie). — A co proponujesz?

Nie wiedział czy to co poprawiła w jego notatkach jakoś znacząco wpłynie na ich czytelność. Gdyby się na tym znał, zapewne potrafiłby sam przygotować je odpowiednio i teraz pewnie byłby o wiele mądrzejszym człowiekiem… chociaż nie, na jego problemy z zapamiętywaniem nie mogło pomóc dobre notowanie. Enzo zwyczajnie potrzebował motywacji. Wystarczyło popatrzeć jak zakuwał opiekę nad magicznymi stworzeniami, kiedy okazało się, że Hechiceros będzie brało udział w Projekcie Złoty Sfinks lub jak teraz męczył tę nieszczęsną transmutację. Był chyba najbardziej upartym człowiekiem na świecie, jeśli mu na czymś lub na kimś zależało. Niestety, żeby pomóc matce potrzebował czegoś więcej niż jedynie chęci i zawziętości, ale może tym razem ominie go chowanie uczuć w pudełko do butów? Tak właśnie przechowywał pamiątki po Emelinie, bardzo lekkomyślnie składując je pod łóżkiem, a jakie zabezpieczone były najsilniejszym zaklęciem zamykającym, jakie tylko udało mu się rzucić. Nie chciałby nigdy tak właśnie „chować” swoich uczuć do Shenae.
W każdym razie i tak popatrzył na nią z wdzięcznością, rozcierając palcami powieki, gdy poczuł pod nimi piasek. Usmarował się atramentem na skroni, kiedy przypadkiem musnął ją bokiem środkowego palca. Jej wahanie było zrozumiałe, ale i tak zdążyło trochę zasmucić Peruwiańczyka. Tak właściwie to zdawał sobie sprawę z tego jakie to samolubne i bezsensowne, ale nic nie potrafił poradzić na to, że coś przewróciło mu się w żołądku, kiedy tak trzymała go w napięciu. Popatrzył na nią przez chwilę, a potem uśmiechnął się w bardzo zaczepny sposób.
- Zobaczysz. - jak miał nadzieję, podsycił jej ciekawość, zaklęciem zaganiając wszystkie książki do powrotu na swoje miejsca. Przez cały ten czas jaki spędzał ostatnio w bibliotece, zdążył już zapamiętać gdzie które leżą, więc w zasadzie nie musiał zostawiać po sobie nieporządku. Spakował kałamarz, pergamin z notatkami i małą, runiczną książeczkę do torby, najwyraźniej umawiając się wcześniej z bibliotekarką na kilkudniowe wypożyczenie.
- Chodź. - pospieszył Shenae, najwyraźniej chcąc wreszcie opuścić zakurzoną bibliotekę. Halvorsen był chory, jeśli nie przesiadywał na zewnątrz co najmniej trzy godziny dziennie. - Jestem pewien, że przyjaciel poduczy Cię eliksirów.
Rzucił na odchodne trochę złośliwie, poirytowany ostatnią zazdrością Krukonki, najwyraźniej nie mogąc już się powstrzymać.

[ztx2]

@Giannis Nymph
Nie zamierzała czytać. Ani się uczyć. Nie miała zamiaru robić cokolwiek co by było związane z nauką. Kroczyła tam by coś zjeść. Ambitnie, nie? Potrzebowała również trochę ciszy. Nic nie irytowało jej bardziej niż para rozgadanych koleżanek gdy Hope próbuje zacząć jeść. Czy tylko ją to denerwowało? Najprawdopodobniej tak. Gdy była już na miejscu, przed biblioteką schowała kanapkę i butelkę z sokiem pomarańczowym do torby. Weszła po chwili jakby nigdy nic. Ja przyszłam tu się uczyć, w mojej torbie są tylko książki. Uśmiechnęła się pod nosem. Niestety, ktoś w bibliotece był. Chłopak. Siedziała przy stole wciągnięty w lekturę. Westchnęła cicho. Usiadła naprzeciwko chłopaka, między nimi położyła torbę chwilkę tak siedziała przypatrując mu się. Wyglądał na młodszego, ale... jego wzrost temu przeczy. Naprawdę można być aż tak wysokim? Nawet siedząc wyglądał jak olbrzym! Poczuła się przytłaczająca mała. Dobra, nie przyszłaś tu użalać się nad swoim metrem siedemdziesiąt. Chrząknęła, wzięła torbę i położyła ją obok krzesła. Schyliła się, wyjęła tylko butelkę z sokiem. Odechciało się jej jeść. Postawiła butelkę przed sobą. Kurczę, z drugiej strony mogła wziąć coś do czytania. Kolejny raz westchnęła, sięgnęła po sok, odkręciła go i upiła łyk. Między piciem robiła krótkie przerwy, na myślenie o czym napisać wiersz. Gdyby tylko wzięła kartkę i coś do pisania. Sięgnęła po odkręconą butelkę, lecz zamiast ją złapać, Hope sturchnęła ją delikatnie palcami. Nie zdarzyłoby się to gdyby patrzała co robi. Ona jednak wgapiona była w książkę, którą czytał chłopak. Ciekawe co czyta...Nagle zdała sobie sprawę co zrobiła. Butelka z sokiem zachwiała się, przewróciła, a cała zawartość wylądowała na książce nieznajomego.

W tym dniu Aidan nie miał zaplanowanych żadnych zajęć, a jego brak jakichkolwiek zażyłości z rówieśnikami sprawił, że spotkania z kimkolwiek również mógł wykreślić ze swojego planu dnia. O ile ta druga opcja zupełnie mu nie przeszkadzała, to brak nauki poważnie go irytował. Nie pozostawało mu nic innego, jak rozpocząć ten dzień w bibliotece, gdzie mógłby zgłębiać tajniki czarów całymi dniami. Miał wielka ochotę na praktykę, ale był już ostatnio i nie do końca był pewien czy to rozsądne chodzić do swoich miejsc zbyt często. Ksiąski są dobrym wyjściem. I z tą myślą Aidan poszedł do jedynego pomieszczenia w zamku, w którym przesiadywał częściej niż w klasach podczas lekcji. Tego dnia miał ochotę sięgnąć po eliksiry. Obszedł całą bibliotekę w poszukiwaniu odpowiednich tytułów, po czym wybrał najbardziej oddzielone od wszystkich miejsce i zaczął czytać. Dużo było nieścisłości, które wypływały dopiero z doświadczenia, jednak on póki co nie potrafił ich dostrzec, chociaż bardzo próbował. Lubił warzyć eliksiry, jednak dotychczas nie miał pracy, a tym samym pieniędzy, by móc pozwolić sobie na pozalekcyjne warzenie. Siedział w książkach godzinę, dwie i oddał się zupełnie pochłanianiu wiedzy zupełnie nie zauważając mijającego czasu i ludzi przechodzących obok.

Profesor Pober zmusiła się, żeby przyjść do biblioteki. Uparcie szukała odpowiedzi na nurtujące ją ostatnio pytanie i żadna księga z jej osobistych zbiorów nie przychodziła z pomocą. Ostatecznością było więc udanie się do hogwarckiej biblioteki i poszukanie czegoś, co rozwiałoby jej wątpliwości. Od razu ruszyła dumnym krokiem do działu z księgami do Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami i zaczęła rozglądać się za interesującymi tytułami. Niczego jednak nie znalazła. A przynajmniej nie tego, czego jej było trzeba. Za to chwyciła ze trzy inne egzemplarze, obok których po prostu nie mogła przejść obojętnie. Idąc do wyjścia, przystanęła koło Aidana, zerkając mu przez ramię niepostrzeżenie. Była ciekawa, co o tak wczesnej porze robi ów Ślizgon w bibliotece nad stosem książek. Wtedy oniemiała! Kompletnie zapomniała odpisać mu na sowę, którą otrzymała jakiś czas temu.
- Na Merlina, okropnie Cię przepraszam! - powiedziała znienacka, czym musiała go nieźle zaskoczyć. Aidan musiał być podwójnie zaskoczony, nie wiedząc za co nauczycielka tak go przeprasza i dlaczego musiała go nachodzić, kiedy się uczył. Wzięła pióro i pergamin, które leżały obok niego i wypisała pozwolenie na odwiedzenie działu ksiąg zakazanych. Wręczyła mu je do ręki.
- Swoją drogą, nie rozumiem dlaczego zwracasz się z problemem z zaklęć akurat do mnie - powiedziała, trochę zdezorientowana, ale przekonana dobrymi intencjami chłopaka - Jakby chodziło o jakieś stworzenia, nie miałabym wątpliwości, ale w tym wypadku - zastanowiła się przez chwilę, ale zrezygnowała z dalszych dociekań.
- No nic... Miłej nauki i mam nadzieję, że Twój projekt się powiedzie! - pozdrowiła go i wyszła z biblioteki z trzema tomiskami o ONMS.


z/t

Na raz podskoczył z sercem wybijającym raz po raz dziurę w jego klatce piersiowej. Łomotało tak bardzo, że prawie nie wyłamało mu żeber. A przynajmniej tak to wyglądało. Pozornie przestraszony student oderwał się od książek i przesunął razem z krzesłem w stronę przeciwną niż stała nauczycielka. Jej widok jednak bardzo go ucieszył, bo jej przeprosiny mogły znaczyć jedno, sowa. Wziął kilka oddechów na uspokojenie.
-Pani Profesor! Jeszcze trochę, a musiałaby mnie Pani zabrać do skrzydła szpitalnego. - Stwierdził pół żartem pół przerażony. Udał że próbuje poukładać myśli i się uspokaja.
-Aaa chodzi o moją sowę? Już myślałem, że ta kaktusówka zgubiła moją prośbę. - Umsiechnął się promiennie - Tak więc nic się nie stało.  
Dodał, żeby nauczycielka się już nie trapiła tym, że zapomniała o jego liście.
- Pytałem opiekuna Slytherinu, jednak w tym przypadku moja sowa rzeczywiście zgubiła list. - Zrobił zniechęconą minę, jakby denerwował się na zwierzaka. - W każdym razie, nie dostałem odpowiedzi, a wiem, że Pani chętnie wspiera inicjatywy uczniów. To był naturalny wybór.
Odebrał pozwolenie z radością.
-Dziękuje, jestem Pani dłużnikiem! Miłego dnia życzę. - Gdy tylko zniknęła, Aidan schował pozwolenie do kieszeni i poszedł do działu ksiąg zakazanych.

z.t

Chłopak wszedł do biblioteki tuż przed wyznaczoną godziną. Nie chciał się spóźnić, bo w końcu był to dla niego ważny dzień... Dobra. Nieważne. Na ustach miał lekko kpiący uśmiech, więc nic dziwnego, że bibliotekarka patrzyła na niego niepewnie. Zapewnił ją gestem, że dziś wyjątkowo będzie grzeczny i usadowił się gdzieś w mało widocznym miejscu. No tak będzie trudniej go znaleźć i Dulce będzie miała większy problem. Albo po prostu nie chciał rzucać się w oczy. Osobiście stawiam na tą drugą opcję. Nie był osobą, która szuka na siłę kogoś do rozmowy, czy też sztucznej słowy, albo coś w ten deseń.
Miał ze sobą wcześniej przygotowane notatki dla Dulce, więc nic nie powinno go zaskoczyć. Był solidnie przygotowany. Zamknął na moment oczy i odetchnął głęboko, przyjmując obojętny wyraz twarzy, czyli taki... jak zawsze.

Ogłoszenie zamieściła już dawno na tablicy w szkole, ale dopiero teraz znalazł się ktoś prócz Clarissy, kto mógł nauczyć Dulce czegoś więcej. Poza tym, z nią wolała spędzać czas przy herbacie rozmawiając i dobrze się bawiąc, a nie nad gramatyką i cyrlicą, której do dzisiaj nie umiała. Znała co prawda kilka przekleństw po rosyjsku, ale to chyba zbyt mało by można było powiedzieć, że zna chociażby ułamek tego języka. Ucieszyła się, gdy dostała sowę od nieznajomego, list wyraźnie pachniał męskimi perfumami, które przywodziły na myśl mężczyznę silnego, zdrowego, niczym sowiecki niedźwiedź. Czyżby Dulce ekscytowała się nie tylko z powodu podjęcia nauki, możliwe. Nawet nie zdążyła odpisać na sowę, tylko zaczęła się pakować, ubierać i przebierać, co było nie lada nowością. Zazwyczaj wybierała to co będzie wygodne i ciepłe, dzisiaj jednak chciała wyglądać dobrze. Ubrała więc różowy sweterek ze srebrną nitką, lekko schodzący z ramienia i odsłaniający aksamitne, czarne ramiączko od biustonosza. Dodatkiem do tego była krótka, welurowa spódniczka koloru fioletowego. Miała lekko pofalowane włosy, na które po prostu rzuciła zaklęcie. Karminowa pomadka podkreślała jej pełne usta, czarne obwódki oczu nakreślone starannie kredką. Pachniała jaśminem, agrestem i poziomką. Z pewnością całą zwracała na siebie uwagę. Wyszła z dormitorium kierując swoje kroki ku bibliotece, wychyliła się zza węgła i spojrzała do wnętrza pomieszczenia. Serce zabiło jej mocniej, miała przeczucie, że nie wygląda perfekcyjnie, a dzisiaj tego pragnęła.

Czego się spodziewał? No na pewno nie tego. Raczej jakiejś brzydkie kujonki w okularach, z wystającymi zębami i grubym wełnianym sweterku. Nic dziwnego, że patrząc na wychylającą się dziewczynę dostał lekkiego szoku. Była... No była piękna, wyglądała jakby ubrała się na randkę, a nie na lekcje języka rosyjskiego. No cóż... on sam też się tak ubrał. W końcu kto ubiera czarną koszulę na lekcje ze znajomą? Albo raczej z nieznajomą. Uśmiechnął się sam do siebie, ale szybko ponownie przyjął obojętny wyraz twarzy. Rozpiął górny guzik swojej koszuli, bo uznał, że nagle zrobiło się tam dziwnie ciepło i ruszył wolno w jej stronę, zabierając swoje notatki. Gdy znalazł się tuż obok niej, chwycił jej dłoń i lekko musnął ją swoimi ustami.
-Dulce jak mniemam. Jestem Alex i będę twoim nauczycielem. Liczę na owocną współpracę.
Posłał jej szelmowski uśmiech i poprowadził do jakiegoś wolnego stolika, aby nikt im tam nie przeszkadzał. Na chwilę nawet zapomniał o tym, że nie lubi obcego dotyku. Czyżby kolejny przełom w niszczeniu barier międzyludzkich? Czy po prostu zrobił to tak jako dżentelmen. W każdym razie posadzi ją na krześle, samemu siadając obok niej.

Jej przyszłym nauczycielem okazał się być rosły chłopak, który przewyższał ją o ponad głowę. Bowiem wiadomo było, że Dulce miała ponad sto sześćdziesiąt centymetrów zrostu, jej siostra była nieco wyższa, ale w końcu hiszpanka jeszcze rosła. Miał na sobie czarną koszulę, która kontrastowała z aksamitnymi, jasnymi włosami, wodnistymi, niebieskimi oczami. Nie wiedzieć czemu, ale wydał się dziewczynie niesamowicie enigmatyczną personą, która była owiana jakąś tajemnicą.
- Dzień dobry, mam nadzieję, że będzie miło nam się współpracowało - uśmiechnęła się do niego nieznacznie, lecz szczerze. Głos miała przyjazny i ciepły. Powędrowała za chłopakiem w głąb biblioteki, którą już zdążyła poznać. Często tu przesiadywała, lubiła czytać różne rzeczy. Posłała też bibliotekarce krótkie, aczkolwiek miłe "Dzień dobry". Chłopak wybrał odległy stolik, to i może dobrze, bo lubiła zawsze się uczyć w ciszy niezakłóconej przez inne osoby. Była bardzo ciekawa, od czego zaczną, lecz spodziewała się, że najpewniej od cyrlicy. Nie mogąc wytrzymać napięcia zapytała:
- To zaczniemy od cyrlicy, prawda? - zarzuciła swoją skórzaną, brązową torbę na oparcie krzesła. Wygrzebała z niej kartki pergaminu, pióro i atrament. Ustawiła wszystko w pedantycznym porządku przed sobą i obdarzyła go ciepłym spojrzeniem, zaciekawionych, brązowych oczu z pomiędzy długich rzęs.

Wyglądała prześlicznie, a zachowywała się jak mała słodka niewinna dziewczynka, aczkolwiek coś mówiło Alexowi, że gdyby tylko chciała to z łatwością mogłaby zrobić komuś piekło z życia. Więc nic dziwnego, że chłopak od razu ją polubił! Uśmiechnął się do niej, niestety trochę chłodno, ale natychmiast położył dłonią jej dłoni, dając jej do zrozumienia, że on już tak ma. Zaczął wyciągać swoje notatki.
-Tak. Najpierw zajmiemy się tym, bez czego nie ruszymy dalej.
Podał jej kartkę i pokazał alfabet rosyjski. Szybko wymienił wszystkie litery i spojrzał na nią przepraszająco.
-Jeśli nie nadążasz to spokojnie. Alfabet jest najtrudniejszą częścią. A teraz proszę, abyś przepisała każdą literę po kolei. Najpierw sama, a ja będę mówił, czy dobrze, czy źle. -Powiedział i odchrząknął pochylając się nad nią, aby obserwować jak jej idzie. -[b] Nie zrażaj się też jeżeli będę surowy. Czasem mogę taki być... [/b[

-Dobrze - przytaknęła bez protestu i zaczesała lok włosów za ucho aby jej nie przeszkadzały. Pochyliła się nad pergaminem, wzięła do dłoni pióro, moczyła w atramencie i zaczęła pisać. "Lekcja pierwsza, alfabet- cyrlica." Spojrzała pytająco na chłopaka, czy doda coś jeszcze.
- No dobra, a możesz mi od razu podawać wymowę, to sobie zapiszę wszystko - poprosiła wielkimi, sarnimi oczami i zaczęła kreślić szlaczki cyrlicą.
- Wolę wymagające osoby, niż nie, dlatego nie przejmuj się i wymagaj - posłała mu ciepły uśmiech nie odrywając wzroku od pergaminu starając się, by literki wyszły kształtne.

Może to nawet lepiej, że lubiła wymagające osoby? Ale czy Alex na pewno był aż tak wymagający? W każdym razie zaskoczyły go postępy dziewczyny. Pisała bezbłędnie co trochę go peszyło. Była chyba małym geniuszem, ale czego się spodziewać po krukonce? Oni wszyscy chłonęli wszystko jak gąbka. Jednak nawet ona popełniła błąd co Alexander z dziwną satysfakcją zauważył i zwrócił jej na to uwagę.
-Źle. Jeszcze raz. Popatrz jak ja to napisałem.
Chwycił lekko jej dłoń i zaczął prowadzić ją jak dziecko, aby pokazać jak powinna to napisać. Po chwili kiwnął głową dając jej do zrozumienia, że tak ma to pisać.
-Jeszcze raz, ale teraz sama. No dalej.
Zachęcił ją i przysunął swoje krzesło bliżej jej, aby móc łatwiej obserwować to co dziewczyna pisze.

Nie należało mierzyć wszystkich jedną miarą. Owszem, Krukoni byli zawsze utalentowani pod względem wiedzy, jednak młoda Hiszpanka, wykazywała tylko zdolności pod względem teoretycznym oraz językowym, co właśnie zamierzała wykorzystać na swoją korzyść. Co jak co, ale umiała już bezbłędnie hiszpański, włoski, całkiem dobrze angielski, zaczęła się sama uczyć francuskiego, to czemu by nie skorzystać i nie nauczyć się rosyjskiego? Właśnie nic nie stało na przeszkodzie. Poczuła jak ujmuje jej dłoń i niczym dziecko, które stawia szlaczki pomaga pisać. Czuła się z tym dziwnie, właśnie jak malutkie dziecko, lecz nie wiedziała, czy ma tak na prawdę powód do narzekania i nie skomentowała tego.
- No dobra - obdarzyła go ciepłym uśmiechem i starała się poprawnie zapisać literę tą cholerną cyrlicą. Miała nadzieję, że wyszło jej całkiem nieźle, lecz szukała w jego oczach aprobaty.
- Lepiej? - spytała niepewnym tonem głosu i znowu rzuciła wzrokiem na pergamin.

Czy Alexander czuł się zawstydzony? Nie. To, że trzymał jej dłoń było czysto nauczycielskim gestem, choć musiał przyznać, że będąc tak blisko niej serce trochę szybciej mu zabiło. Wciągnął głęboko jej zapach i odetchnął cicho. Powoli odsunął się od niej i wrócił do obserwowania jak dziewczyna pisze. Kiwnął głową, gdy poprawiła swój błąd.
-Tak. Idzie Ci wspaniale, ale...
Chłopak odchrząknął i szybko wyciągnął drugą kartkę. Poczekał aż dziewczyna skończy przepisywać i pokazał jej kartkę, na której był zapis fonetyczny. Położył kartkę na stole i uśmiechnął się lekko.
-Nie musisz tego przepisywać. Mogę Ci ją dać, mnie i tak się już nie przyda. A... No i jeszcze jedno. Jak chcesz mi zapłacić za te lekcje?
Zaśmiał się cicho. Oczywiście nie mówił tego do końca serio. Oczywiście jeśli krukonka zechce to może mu jakoś zapłacić, ale jeśli tego nie zrobi to Alexander się nie obrazi. Teraz był nauczycielem, a nie zwykłym ślizgonem.

Realizacja marzeń Reiny by być szanowaną i uczoną czarownicą. Poważaną w wieku kręgach nie tylko ze względu na umiejętności magiczne ale też i inne. Od dawna pociągał ją język rosyjski, nie wiedziała czemu, ale wydawał się melodyjny i taki, magiczny? Niespotykany? Szybko naprawiała swoje błędy i uczyła się od mistrza Alexandra.
- Mogę ci udzielić korepetycji z eliksirów, uzdrawiania lub zielarstwa. Inna opcją jest nauka innego języka czy gra na wiolonczeli. Mogę ci też tradycyjnie zapłacić - odparła zupełnie naturalnie, nieco zdziwiona tym, że w połowie lekcji o to pyta. A może już kończyli zajęcia na dzisiaj? Spojrzała na niego z zaciekawieniem.

Dla niego język rosyjski wydawał się suchy i twardy. Możliwe, że to przez to, że tak długo się nim posługiwał, że cały czas kojarzył mu się źle, że nienawidził swojego kraju. Może to też lekka przesada, ale rozumiecie o co chodzi. To tam umarła Emily i jego matka.
Oczywiście mógł nauczyć Dulce się nim posługiwać i pewnie nawet nieźle mu to szło, mógł też go używać z rozpędu, na przykład, gdy miotały nim silne emocje, ale rzadko kiedy używał go specjalnie.
-Na razie wystarczy mi buzi w policzek, jeśli to nie za duży problem. No chyba, że się mnie boisz. Nie zdziwiłbym się za bardzo.
Wzruszył ramionami i uśmiechnął się do niej delikatnie, nie chciał być nachalny, czy namolny, więc po prostu odwrócił wzrok i zaczął szukać czegoś w swoich notatkach, co jakiś czas patrząc na nią kątem oka.
W końca rozciągnął się i westchnął cicho, jakby był trochę zmęczony, ale to chyba przez to, że słaby ostatnio sypiał. W każdym razie... no nieważne. Spojrzał na Dulce, czekając na jej odpowiedź.
-Znam się trochę na lecznictwie, więc to raczej mi się nie przyda, pieniądze... Nie. Nie potrzebuję ich. Nie jestem chciwy. Umiem grać na pianinie, więc... wiolonczela nie jest takim złym pomysłem. Umiesz grać na pianinie?

Nie było najmniejszym problemem, by pocałowała go w policzek, dawno tego nie robiła, odkąd... odkąd opuściła Hiszpanię. Stało się to bardzo szybko, zanim skończył mówić. Opadła na krzesło lustrując notatki i patrząc co chłopak będzie teraz robił.
- Pianinie - powtórzyła. - Jakoś nie, ale może kiedyś, chociaż teraz chcę się nauczyć grać na czymś mniej klasycznym - posłała mu ciepły uśmiech. Odwróciła się na krześle szukając zegara.
- Późno już Aleksandrze, muszę niestety iść, ale będziemy w kontakcie w razie czego - odsunęła krzesło i zaczęła pakować notatki pióro i kałamarz. Zarzuciła torbę przez ramię i pochyliła się nad nim kładąc dłoń na ramieniu.
- Bywaj w zdrowiu, a może raczej da swidania- ruszyła ku drzwiom do biblioteki, minęła łuki i zniknęła gdzieś na korytarzu.

z/t

Po co chodzi się do biblioteki? Żeby znaleźć spokój, pouczyć się, a może dla własnej satysfakcji wypożyczyć jakąś książkę? Jest jeszcze wiele innych powodów, dla których można odwiedzić to miejsce. I dla któregoś z nich, w miejscu pełnym regałów ksiąg, pojawił się Edmund Cormac, prefekt Gryffindoru.
Wszystko byłoby okej, chłopak siedziałby sobie między regałami przy stoliczku, czytając książkę z zapaloną lampą, kiedy nagle księgi z jednego regału poleciały w jego stronę, jakby przyciągnięte zaklęciem. Z prędkością piłek tenisowych przewróciły lampkę, a że pergamin był strasznie suchy, podpalił się. A zza regału wyszedł sprawca całego zamieszania – Ciel Sutcliffe, ze zmieszaną miną, widząc to wszystko. Czy to zrobił specjalnie, czy nie, on sam tylko to wiedział. Ale nie to teraz było najważniejsze, trzeba było doprowadzić miejsce do porządku, ogień nie mógł przecież rozprzestrzenić się.

Zaczyna którykolwiek z was, dobrej zabawy!

Deven siedział w jakimś odległym kącie, po raz dziesiąty czytając tę samą linijkę dotyczącą pozyskiwania skórek salamandry potrzebnych do sporządzania niektórych eliksirów. Nie cierpiał eliksirów, chociaż czasem bywały przydatne - na przykład wtedy, kiedy opracowywał nowy nawóz. Ale to było zupełnie co innego - naturę czuł instynktownie i dokładnie wiedział, jakiej gleby i jakich składników potrzeba kłaposkrzeczce czy czyrakobulwie, podczas gdy eliksiry jako takie były po prostu śmiertelnie nudne.
Jego myśli krążyły wokół Holly, która opuściła szkołę. W jej stanie psychicznym tylko intensywna terapia mogła pomóc, ale mieszkała w Londynie pod opieką swojego psychiatry, dzięki czemu Deven mógł ją od czasu do czasu widywać. Wyglądała lepiej, zachowywała się nieco inaczej i czasami się zastanawiał, czy prawdziwa Holly, zdrowa Holly, a raczej Maddie (bo tak brzmiało jej prawdziwe imię) będzie choć trochę podobna do tej, którą znał do tej pory.
Pracował, uczył się i prowadził gryfońską drużynę quidditcha. Nie miał czasu na nic innego, ale tak było dobrze, bo nie myślał, nie tęsknił, nie zadręczał się i nie zadawał zbyt wielu pytań. A teraz bezmyślnie wodził palcem po tej samej poplamionej majonezem stronie, próbując zmusić swój zmęczony umysł do wysiłku i przyswojenia informacji.
Słysząc huk, podskoczył jak oparzony, po czym zdał sobie sprawę, że najprawdopodobniej przewróciła się jakaś półka. W kilku susach znalazł się w miejscu, skąd dochodził hałas i stanął oko w oko z Padme, obrońcą z Ravenclaw. Wyglądała jak kupka nieszczęścia, wokół niej walały się książki, a na głowie rósł paskudny guz, który według oceny Devena zostawiony sam sobie mógł trzymać się nawet trzy dni.
- Hej... nic ci nie jest? Pomóc ci? - spytał rzeczowym tonem, którym maskował pewne zakłopotanie. Na boisku wyglądało to inaczej, na boisku byli przeciwnikami, graczami i wszelkie towarzyskości i relacje damsko-męskie traciły na znaczeniu. Na neutralnym gruncie Deven po prostu się gubił. Podniósł kilka książek i po chwili wahania ustawił je na półce, wciąż zerkając na Padme, mając nadzieję, że nie dostała w głowę zbyt mocno.

- Nie najlepiej - przyznał, rzucając okiem na jej guza. A na guzach znał się nieźle od dzieciństwa, bo dorastając z trzema braćmi po prostu nie miał innego wyboru. - Hmm... jak chcesz, mogę go... - zaczął, ale nie dokończył, bo w tej chwili Padme chwyciła go za rękę i pociągnęła wgłąb biblioteki. Nie zdążył nawet zaprotestować, zresztą nie miał specjalnego powodu, żeby to zrobić. Wiedział, że starcia z bibliotekarką nie należą do najprzyjemniejszych, a odkąd dwa lata temu wniósł do biblioteki małego bobra, ukrytego co prawda w torbie, ale nadzwyczaj ruchliwego... cóż, za każdym razem witało go to samo lodowate spojrzenie.
Jednak nie spodziewał takiego obrotu zdarzeń. Padme przycisnęła go do ściany i przyłożyła dwa palce do jego warg, chcąc go uciszyć. Nawet gdyby tego nie zrobiła, nie pisnąłby ani słowem, zbyt zszokowany jej zachowaniem i bliskością, która go krępowała. Słabo pokiwał głową, mając wrażenie, że lada chwila serce wyskoczy mu z piersi. Ani drgnął, dopóki Padme nie odsunęła się o te kilka centymetrów i nie zabrała dłoni, pozwalając mu odetchnąć i poczuć się odrobinę bardziej komfortowo.
- Nie dam... to był przecież... wypadek - wymamrotał, delikatnym gestem odsuwając ją od siebie o krok. Nie podobała mu się ta konfiguracja, nie cierpiał być osaczony, przyparty do muru. To było absolutnie wbrew jego naturze i nawet jeśli dziewczyna mogła poczuć się urażona, było to mniejsze zło. Sam zapomniał, że jest prefektem. Wcale nie czuł się dobrze w tej roli, ale jego rodzina pękała z dumy, a Deven myślał sobie, że najwyraźniej nareszcie udało mu się dorównać Jovenowi, swojemu najstarszemu bratu. Najpierw został kapitanem, teraz dodatkowo prefektem, zarabiał pieniądze i nawet czasem udawało mu się wysłać niewielką sumę do domu. Niewątpliwie obrastał w piórka i z każdym miesiącem nabierał pewności, że mimo nieznośnej tęsknoty, nie wróci do Kanady przynajmniej do końca studiów. Po prostu wszystko za dobrze się układało, by mógł to zaprzepaścić. - Pomóc ci... hmm... z tym guzem? - zaproponował, wpatrując się w rosnącą na jej czole śliwę.